Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Live Loud ... Live Wild

"Live Loud ... Live Wild"...Την περίμενα αυτή την ανάρτηση μέρες....Μα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή!

Παρακολουθώ διάφορα blog, με την περιοδικότητα που αντέχω. Το να διαβάζεις ένα blog σημαίνει πως μαθαίνεις με έναν τρόπο τον δημιουργό του. Νιώθεις να συμμετέχεις στη ζωή του, νιώθεις πως γνωρίζεις τους ανθρώπους για τους οποίους γράφει, νιώθεις να συμφωνείς ή να διαφωνείς, νιώθεις συνδεδεμένος συναισθηματικά! Μπορεί να μην διαβάζεις κάθε φορά τις αναρτήσεις του μα τον παρακολουθείς και τον γνωρίζεις είσαι...οπαδός του!
Έτσι λοιπόν μέσω του blog  "Diary of an addict", που παρακολουθώ ήρθα σε ψηφιακή πάντα επαφή με μια άλλη blogger κολλητή φίλη της που έχει το blog, Baby Boy Bakery...

Άρχισα να διαβάζω μια στις τόσες και την Jaqui και να παρακολουθώ τις γευστικές της δημιουργίες που πάντα είχαν στόχο τον απίθανο γιο της. Τον Ryan, τρεισήμισι ετών. Ένα πλάσμα πανέμορφο και φωτεινό.

Ryan and Jaqui 
Παρακολουθώντας λοιπόν ένα blog, το ξέρετε καλά, συνδέεσαι έστω κι αν ο άλλος γράφει από την άλλη άκρη του κόσμου. Χαίρεσαι για εκείνον, πονάς για εκείνον. Ο ψηφιακός κόσμος είναι τόσο κοντινός, τόσο άμεσος. Οπότε όταν πριν από 15 μέρες μπαίνοντας στην νέα ανάρτηση της Diary of an Addict και διάβασα τι έγραφε, έπαθα σοκ!
Σοκ γιατί μας ενημέρωνε πως ο μικρός Ryan σκοτώθηκε από ένα φορτηγό, έξω από το σπίτι του, προσπαθώντας να πιάσει το παιχνίδι του που πετάχτηκε στο δρόμο.
Δεν θέλω να γράψω τίποτε περισσότερο για το τι ένιωσα τότε. Η συγκεκριμένη ανάρτηση ήταν μια έκκληση που εκείνη έκανε μέσω της Jaqui της μαμάς του Ryan που ζητούσε να ενημερωθεί ο κόσμος των bloggers, και να μοιραστεί το σκληρό της νέο. Μέσα σε λίγες ώρες συσπειρώθηκε ένα τεράστιο κύμα ανθρώπων που δημιούργησαν μια ψηφιακή δύναμη. Το κύμα του Ryan.
Ονομάστηκε Red Ballons for Ryan και στόχος ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να τιμήσουν με κόκκινα μπαλόνια τον μικρό που χάθηκε....


Γέμισε ο ψηφιακός κόσμος με λόγια αγάπης και υποστήριξης και κόκκινα μπαλόνια! Κι όχι μόνο αυτό, μα ο κάθε blogger ανάλογα με την δυνατότητα του δημιουργούσε κάτι. Μπλουζάκια, κονκάρδες, κοσμήματα, κάρτες ή γλυκά ή...ότι μπορεί κανείς να φανταστεί...Ήταν απίθανο.

Και κάθε μέρα σκεφτόμουν αυτούς τους γονείς που έχασαν τον μονάκριβο τους και κάθε μέρα περίμενα την ανάρτηση της Jaqui. Προχθές την είδα. Μεσημέρι και τα παιδιά μόλις είχαν γυρίσει από το σχολείο. Κλείστηκα μόνη μου στο γραφείο και με χέρια που έτρεμαν άρχισα να πατάω τα κουμπιά... Έκλαιγα κι έκλαιγα κι έκλαιγα ασταμάτητα...όχι για αυτά που ζούσαν αυτοί οι δύο συντετριμμένοι γονείς, μα για τον τρόπο που αποφάσισαν να τα ζήσουν.
Για το μάθημα ζωής, με την στάση τους απέναντι στη θλίψη και το πένθος. Για τον τρόπο που επέλεξαν να δηλώσουν το θρήνο τους για τον μικρό τους...μέσα από τη χαρά και την συνέχιση της μνήμης του!


http://instagram.com/babyboybakery
Για το ότι η κηδεία του ήταν μια παιδική γιορτή, με το φαγητό και τα παιχνίδια που εκείνος αγαπούσε, για το ότι όλοι μαζί πέταξαν στον ουρανό κόκκινα μπαλόνια για εκείνον, για το ότι ευγνωμονούσαν για τα λίγα χρόνια που έζησαν μαζί, για το ότι ο επικήδειος για τον μικρούλη τους ήταν μια ωδή στη ζωή, κλείνοντας με αυτά τα απίθανα λόγια...

"Ryan left us entirely too soon. Although we don’t know the answer as to why he is gone, we can be happy that we were given three and half years with him. Our lives have been forever changed for the better because he came into our life. Let us take Ryan’s enthusiasm and spread his love. 

Together Dan and I stand here still a family of three. We have a three and half year old son. His name is Ryan Cruz. And we ask you to please, please continue to remember how incredible our child is. Promise that you will Live loud, live wild…Live like our Ryan Cruz."

Δεν θα μπορούσα να προσθέσω τίποτε περισσότερο...Νιώθω πως δεν χωρά τίποτε.
Όταν μια μαμά που μόλις έχασε το μονάκριβο της πλάσμα, στέλνει εκεί έξω σε όλους εμάς το μήνυμα..."Live loud, live wild"…τι άλλο πια μένει να ειπωθεί!!!

Λυπάμαι αν σας αναστάτωσα...μα νιώθω πως έπρεπε να το συνεχίσω όλο αυτό. Το μοίρασμα της ιστορίας τους, είναι η ανάγκη της μαμάς του και η δική μου ανάγκη. Είναι η δική μου φροντίδα, σε αυτούς που έμειναν πίσω και σε άλλους...που θα χρειαστούν αυτά τα λόγια της για παρηγοριά.

Καλημέρα αγαπημένοι...Μια ακόμη υπέροχη ημέρα για να την ζήσουμε όλοι μας μικροί και μεγάλοι, άγρια και θορυβώδη! Σαν το μικρούλη Ryan...σαν κάθε παιδί!
                                                                                                         Κατερίνα

Μπορείτε να διαβάσετε την ανάρτηση της  diary of an addict που ενημερώνει για το θάνατο του μικρού εδώ, και την ανάρτηση για της μαμάς του Jaqui εδώ.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

συγκλονιστικο.πως βρισκει κανεις τοση γενναιοτητα.δε μπορω να σχολιασω.νιωθω τοσο αδυναμη να το κανω.Χρυσα

Litsa είπε...

Μα τι δύναμη ψυχής!!
Είμαι από χθες που μιλήσαμε συγκλονισμένη και χαμένη σε σκέψεις, τις οποίες μάλιστα κάνω εικόνα... δεν μπορώ να τ' αποφύγω!
Ευτυχώς που το μοιράστηκες, γιατί αυτό το σημαντικό μήνυμα έπρεπε να φτάσει και στη δική μας μπλογκόσφαιρα και να συνεχιστεί.
Live Loud... Live Wild λοιπόν!

Αφροδιτη Πουλιδου είπε...

Κατερινακι.....Τελικα σκεφτηκαν τοσο απλα κα τοσο δυνατα...Και μοιραστηκαν εναν αβασταχτο πονο....Τι δυναμη!!
Καλημερα....

Vaya είπε...

Συγκλονιστικό γεγονός. Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται πραγματικά για να αντιμετωπίσει κανείς κάτι τέτοιο. Η στάση αυτών των ανθρώπων θα πρέπει να είναι μάθημα για όλους μας.

Dee Dee είπε...

Απιστευτο. Δεν εχω τετοια δυναμη.
Να ειναι καλα να τον θυμουνται και να κανουν πολλα παιδακια να δωσουν ολο αυτον τον πλουτο που κουβαλανε.

yianna είπε...

Άγγελος ....

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Συγκλονιστικό... Ποση δύναμη ψυχής για να αντεξεις τετοιο πονο... Ο χειροτερος εφιάλτης κάθε γονιού... ποσο λυπαμαι.. καλο ταξίδι στην ψυχούλα του...

Momma's daily life είπε...

Δεν ξέρω τι να γράψω ειλικρινά, είναι τόσο ξένη προς την δική μου ιδιοσυγκρασία η κίνηση αυτή, δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι καλή ή κακή, ξέρω μόνο πως θα πρέπει να είναι εντελώς από άλλο υλικό από εμένα φτιαγμένοι αυτοί οι γονείς. Δεν ξερω που βρήκαν αυτήν την δύναμη, δεν ξέρω καν αν λέγεται ''δύναμη''. Η ουσία είναι ότι ο άγγελος με τα πορτοκαλί μαλλιά χάθηκε τόσο άδικα...

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορώ να σχολιάσω την δικιά τους αντιμετώπιση...Το μόνο που μπορώ να πω είναι, ότι εγώ θα είχα τρελαθεί.............

Ανώνυμος είπε...

Σ'αυτές τις περιπτώσεις ο χρόνος σταματά και απλά μένεις για λίγο παρατηρητής της ζωής...Χάνονται ψυχές αθώες που τις έχουμε τόσο ανάγκη σ'αυτή την κοινωνία που ζούμε...Κρίμα.

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Κατερίνα, μπορεί τον Ryan να μην τον είχα "ζήσει" (internet-ικά πάντα) όπως εσύ, όμως ο άδικος χαμός του με συγκλόνισε. Ένας χαμός που μόνο σε σκηνή από ταινία μου ταιριάζει (ένα παιδάκι κυνηγάει το παιχνίδι του που πετάχτηκε στο δρόμο και το πατάει φορτηγό). Πραγματικά το έχω δει σε ταινία και είχα ταραχτεί τότε με την σκέψη, φαντάσου τώρα που διαβάζω ότι είναι αληθινό.
Το πώς όμως βιώνει κάποιος το πένθος είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα και δε χωράει "πρέπει" και "μη". Οι γονείς του επέλεξαν αυτόν τον τρόπο και τους θαυμάζω για το ότι βρήκαν τη δύναμη να το κάνουν.

Parents Land Gr είπε...

Πραγματικα χρειαζεται πολυ δυναμη για να αντιμετωσισειs κατι τετοιο. Εγω δεν ειμαι τοσο δυνατη.

Georgina είπε...

Ω Θεέ μου! Είχα καιρό να δοκιμάσω τέτοιο σοκ...

Αφροδίτη είπε...

Από χθες που το πρωτοδιάβασα, το παλεύω μέσα μου ξανά και ξανά.... Είμαι άνθρωπος με "α" μικρό και με όλες τις αδυναμίες που αυτός κουβαλά στο διάβα της ιστορίας του. Μακάριοι όσοι ξεπηδούν από τη χωμάτινη υπόσταση της γήινης ιδιότητάς τους και αγγίζουν το θείο.... Και, ναι, το διαδίκτυο μπορεί να είναι απρόσωπο, αλλά έχει χέρια δυνατά που σε κρατούν να μην πέσεις και σου κάνουν μια σφιχτή αγκαλιά.

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Δεν ξέρω τι να πω...παρά μόνο να υποκλιθώ στη δύναμη των γονιών του μικρούλη Ryan.
Είμαι συγκλονισμένη....

Vanilla for Bliss είπε...

Εγώ πάλι δε νομίζω ότι είναι απλά θέμα δύναμης αυτό που έκαναν ... είναι για μένα καθαρά θέμα φιλοσοφίας. Πως βλέπεις τη ζωή και πως το θάνατο.
Άλλοι λαοί βάζουν τα καλά τους και δίνουν δεξιώσεις μετά την κηδεία ακόμη και του παιδιού τους, δέχονται συλληπητήρια χωρίς καν ένα δάκρυ και άλλοι σκίζουν τα ρούχα τους ουρλιάζοντας πάνω από τους τάφους. Οι συγκεκριμένοι έκαναν αυτό το αποχαιρετηστήριο "πάρτι".
ΌΛοι όμως πονάνε το ίδιο αφόρητα.

Όλγα

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

συγκλονίστηκα και μονο που το σκέφτηκα... Ειναι πράγματι θεμα νοοτροπίας πως αντιμετωπίζει κανείς τον θάνατο... πολλοί πιστεύουν οτι εκει που πανε όσοι φεύγουν και προπαντός τα παιδια.. είναι άγγελοι και σίγουρα έτσι θα είναι...αποδέχονται αυτό το γεγονος.. και κάνουν σαν να ζεί το παιδί τους.. είναι και αυτό μια παρηγορια για τους γονείς... όταν ξερεις οτι αυτό το γεγονός δεν ανατρέπεται...σε αλλους δεν το χωράει το μυαλό τους...!!! ευχωμαι να τους δώσει γρήγορα ο θεός την παρηγορια που χρειάζονται..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μένω άφωνη, με κέρασες στο πέρασμα μου από το μπλοκόσπιτο σου ένα πικρό κέρασμα.δεν έχω λόγια, πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος αντιδράει στο πόνο με το δικό του τρόπο.Ο Θεός να τους δώσει απλά δύναμη..

Βενετία είπε...

Κρατώ το μηνυμα... να το κάνω πραξη! Υπόσχομαι να προσπαθώ κάθε πρωί να θυμάμαι... να ζω έντονα, άγρια...

Owl Mommy Βέρα είπε...

Συγκλονιστικό.. δεν αντέχεται τέτοιος χαμός. Και είχαν τέτοια δύναμη να περάσουν και μήνυμα..

Ανώνυμος είπε...

Από την Πέμπτη που διάβασα την ανάρτηση σου και μετά έψαξα, διάβασα…συγκλονίστηκα. Έκλαψα γοερά, έκανα χωρίς να το θέλω εικόνα την σκηνή και έσφιξα τα δόντια μου, αγκάλιασα πιο δυνατά την εξάχρονη κόρη μου όταν γύρισα στο σπίτι, ένιωσα την πιο ολοκληρωτική συμπόνια σε αυτή την μάνα, όπως θα έκανε κάθε μάνα διαβάζοντας αυτά τα ακατανόητα, δυσβάσταχτα νέα.
Θαύμασα την γενναιότητα της ‘γιορτής’ και παρηγορήθηκα μαζί τους αν αυτό έδινε κουράγιο και παρηγοριά στη μάνα, ακόμα και αν αυτή η κίνηση ήταν απλά αδιανόητη για την δική μου ιδιοσυγκρασία. ‘είδες ?‘’ σκέφτηκα.. ‘Υπάρχει και ο άλλος τρόπος να βλέπεις τα πράγματα..’ ‘να παίρνεις κουράγιο… να εκλογικεύεις το αδιανόητο…’’ να προχωράς..’’
Από εκείνη την Πέμπτη παρακολουθώ την οικογένεια αυτή μέσω των Blog και Instagram τους, γιατί από εκείνη την Πέμπτη δεν έχει περάσει μία μέρα που να μην σκεφτώ το κοκκινομάλλικο εκείνο αγοράκι, με το λευκό δερματάκι και τα όμορφα χειλάκια. Ζητώ συγνώμη που ο θαυμασμός μου, άλλαξε σε θυμό.. Για τις φωτογραφίες που δείχνουν την ζωή να συνεχίζεται 20 μέρες μετά…Ζητώ συγνώμη που δεν καταλαβαίνω την στάση ζωής, τον τρόπο σκέψης, ζητώ συγνώμη μα όταν ένα 3 χρονο αγγελούδι φευγει, η ζωή μόνη της σταματά….να καταλάβει, να χωνέψει, να συνειδητοποιήσει το αδιανόητο...!
Ζητώ συγνώμη που δεν καταλαβαίνω..
Χριστίνα

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Οπως πολλές μητέρες έχω σκεφτεί άπειρες φορές την περίπτωση να χάσω την Μελίτα μου... ποια θα είναι η αντίδρασή μου, πώς θα νιώσω, τι θα κάνω... ποιον θα κατηγορήσω!!! Ναι, ίσως η άμεση αντίδρασή μου θα είναι αυτή.. να βρω ένα "θύμα" να του ρίξω την ευθύνη! Και υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που απλά σου θυμίζουν ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ζήσει κανείς και σε βάζουν σε σκέψεις και σου αλλάζουν την κοσμοθεωρία σου! Ακόμα δεν ξέρω τι θα έκανα.. το σίγουρο όμως είναι ότι ποια ξέρω ότι έχω περισσότερες από μία επιλογές.. που εύχομαι να μην χρειαστεί να κάνω ποτέ. Ας είναι καλά εκεί που είναι το αγγελούδι αυτό και φυσικά δύναμη και στους γονείς του!!! Κάλη