Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Ίχνη στην άμμο…

Στο ταξίδι μας στην Κρήτη με μάγεψαν πολλά. Τα πιο σημαντικά θα τα κρατήσω ως  πολύτιμους θησαυρούς μέσα μου για πάντα, αφού πρώτα τα μοιραστώ μαζί σας...


Οι πιο συγκλονιστικές στιγμές ήταν για εμένα αυτές που ήταν φορτωμένες ιστορία!

Η πρώτη ήταν η επίσκεψη στον τάφο του απόλυτου Έλληνα συγγραφέα…
Μια  ψηλή αυλή φορτωμένη με φουξ  μουκαμβίλιες και στην μέση μια πέτρα .
 
Πάνω της ένας απλός ξύλινος σταυρός, σημάδι αιώνιο ενός ανθρώπου που αγάπησε το Θεό και πάλεψε με τα σύμβολα του και αφορίστηκε για αυτό!!
 
Κάθισα εκεί στην άκρη της πέτρας κοιτάζοντας τα αγόρια   να τρέχουν  τριγύρω και την υπόλοιπη οικογένεια μου να αγναντεύει την πόλη κι αν ήμουν μόνη μου θα έκλαιγα γοερά. Δεν ξέρω γιατί…μα  η αίσθηση ότι είμαι στον τάφο του, ήταν συγκλονιστική!!!Έσπασα ένα μικρό λουλούδι μουκαμβίλιας και το πήρα μαζί μου φεύγοντας….



Λίγες ημέρες μετά σταματήσαμε στην Κάνδανο! Όλη η Κρήτη είναι ένας τόπος ιερών αγώνων. Σημάδια που φανερώνουν ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο τους και στέκονται όρθιοι για αυτόν.  Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος φαίνεται σαν να στοιχειώνει ακόμη της γωνιές αυτού του μαρτυρικού νησιού. Δεν είναι τυχαίο ότι η μάχη της Κρήτης χαρακτήρισε έναν ολόκληρο πόλεμο και ανάγκασε τη μεγαλύτερη πολεμική μηχανή της εποχής να καταργήσει ένα ολόκληρο σώμα της (αλεξιπτωτιστές) μετά την πανωλεθρία του στη μάχης της Κρήτης!

Η μάχη της Κρήτης είναι για εμένα πηγή έμπνευσης. Ο Πανταζής έχει μελετήσει  το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με όλες του τις λεπτομέρειες. Η Μάχη της Κρήτης κι η Απόβαση στην Νορμανδία είναι οι πιο πολυδιαβασμένες από εκείνον στιγμές.

Οπότε η επίσκεψη μας στην Κρήτη άνοιξε την ανάγκη μας να γνωρίσουμε από κοντά τα μέρη για τα οποία διαβάζαμε. Δεν θα μπορούσαμε λοιπόν να μην σταματήσουμε στην ηρωική Κάνδανο.


Η Κάνδανος για εμένα είναι το σημείο μηδέν.  Εκεί που ο χρόνος σταμάτησε όταν το χωριό καταστράφηκε «εκ θεμελίων». Δολοφονήθηκαν όλοι οι κάτοικοι ανεξαρτήτου ηλικίας, όλα τα ζώα τους(!!) και γκρεμίστηκαν τα σπίτια τους και οργώθηκαν για να μην θυμίζει τίποτε πια ότι εκεί υπήρχε ένας τόπος που κάποτε ήταν ολοζώντανος. Να μην υπάρχει κανένα σημάδι για το πώς ήταν αυτό το χωριό, πως ήταν τα σπίτια, ή οι δρόμοι του… Ο στόχος ήταν να «σβηστεί από το χάρτη». Κυριολεκτικά!!!
 
 
Εκεί που κάποτε υπήρχε το χωριό οι Γερμανοί τοποθέτησαν μια ταμπέλα…. « Εδώ  υπήρχε η Κάνδανος».

Δεν μπορείς να μην ανατριχιάσεις, δεν μπορείς να μην σταματήσεις να προσκυνήσεις στον τόπο του μαρτυρίου... Ήταν απλά συγκλονιστικό!!

Ύστερα το Μάλεμε… Πρώτα το μικρό μουσείο με τα κομμάτια που έχουν δωθεί από ιδιωτικές συλλογές και
 
 
 μετά το νεκροταφείο....Απίστευτο!

Μπαίνεις μέσα σε έναν χώρο πελώριο, με κομμάτια γης παραγεμισμένα με χώμα που μέσα τους αναπαύεται μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που γεννήθηκε και έζησε για λίγο χωρίς ποτέ να καταφέρει να ανθίσει… Έκλαψα   τόσο πολύ που ο μικρός μου με κοιτούσε ασταμάτητα και με ξάφνιασε το γεγονός ότι έδειχνε να καταλαβαίνει ακριβώς το γιατί.
 
Ο Άγγελος ήταν μακριά μαζί με τον μπαμπά του όπου περπατούσαν ανάμεσα στους χιλιάδες τάφους και ο μπαμπάς εξηγούσε ασταμάτητα. Τι έγινε, πως,  που, έδειχνε μακριά με το δάχτυλο στο αεροδρόμιο δίπλα στη θάλασσα που έγινε η μάχη με τους αλεξιπτωτιστές.
Ο Γιώργος βλέποντας με να κλαίω άρχισε  να με ρωτά προχωρώντας ανάμεσα στους τάφους, «πως τον έλεγαν αυτόν μαμά, πόσο χρονών ήταν κι αυτόν κι αυτόν»… Βρέθηκα να περπατάω αργά,  διαβάζοντας ονόματα και ηλικίες… Άλφρεντ  20 χρονών, Βίλχελμ 23 χρονών, Μπέρναρντ 18 χρονών…


Χιλιάδες  νεαροί άνδρες, σχεδόν παιδιά… Θαμμένοι μακριά από τον τόπο τους, μακριά από τα όνειρα που ποτέ δεν πρόλαβαν να ζήσουν. Μισήθηκαν ως κατακτητές και σκοτώθηκαν ως στρατιώτεςγια ποιό  αποτέλεσμα…

Εκεί μακριά η θάλασσα να στραφταλίζει και ο ήλιος να καίει τις γρανιτένιες πλάκες που γράφουν το όνομα τους…
 
Που και που κάποιο λουλούδι αφημένο παραδίπλα από κάποιον που κάποτε τους αγάπησε και τους θυμάται ακόμη και μπορεί να διασχίζει αυτόν τον  ουρανό για να αφήσει ένα λουλούδι να μαραθεί δίπλα στο λατρεμένο του όνομα, με τα χιλιάδες ανεκπλήρωτα όνειρα… Κάποιος που ακόμη τον αγαπά!
 

Τι κρίμα!!  Τι ανώφελο ξόδεμα ανθρώπων…

Φεύγοντας  διάβασα τα λόγια που έγραψε ο μπαμπάς μου στο τετράδιο  του μνημείου…ακριβώς κάτω από το δικό μου.

Επισφράγισε σε δυο απλές λέξεις όλα μου τα συναισθήματα… Αγαπημένε μου!!Συνέχισα να κλαίω…

Όλη αυτή περιήγηση έκλεισε με την τελική μας επίσκεψη στο Ναυτικό μουσείο και το τμήμα της μάχης της Κρήτης… Εικόνες  και φωτογραφίες που δείχνουν πρόσωπα και δεν μπορείς να μην σκεφτείς  τι ένιωθε ο γέροντας αυτός την ώρα που απέναντι του ο στρατιώτης σκότωνε το γιο του και του φερόταν σαν σκυλί… Ο γέροντας αυτός με το σκληρό θυμωμένο πρόσωπο και το ίσιο αγέρωχο σώμα που κρατά τη μαγκούρα και κοιτά ίσια στα μάτια τον εχθρό που δεν  είναι παρά ένα οπλισμένο αγόρι…

Μιλούσαμε ασταμάτητα κι οι δύο στα αγόρια. Την ιστορία, τις στιγμές, τα  συναισθήματα… Αντικείμενα που έμειναν εκεί να θυμίζουν πράγματα ανείπωτα… ένα πιρούνι με  χαραγμένη τη σβάστικα, ένα σακίδιο με ένα ξένο όνομα, ένα κράνος με μια τρύπα…όπλα,πιάτα, άρβυλα, κομμάτια φτερών αεροπλάνων!! Απίστευτα… ότι  όλα αυτά ήταν εκεί…
Στην απόλυτη Μάχη.Γυαλισμένα κι ολοκαίνουρια τότε.
Αντίπαλα αντικείμενα σε έναν αγώνα που άρχισε και τελείωσε αφήνοντας τα σημάδια του στην ιστορία, σαν χαρακιές σε ένα γυμνό σώμα…

Και μαζί τους φωτογραφίες. Αμέτρητες φωτογραφίες χαρούμενων παιδιών, 18, 20, 22, χρονών  που ήρθαν από την άλλη άκρη του κόσμου να πολεμήσουν ως Σύμμαχοι σε έναν πόλεμο που από την αρχή μέχρι και το τέλος τους δεν είχε νόημα κανένα… όπως κάθε πόλεμος! Παιδιά που άφησαν όλα όσα αγαπούσαν και ήρθαν σε τούτο δω το μαγικό νησί για να θάψουν εδώ τα νεανικά σώματα τους… Έτσι απλά!!
Το λιμάνι των Χανίων από το παράθυρο του Ναυτικού μουσείου.
Το απόγευμα γυρίσαμε στο παραθαλάσσιο χωριό που μέναμε  και βγήκαμε στην θάλασσα. Εκεί είδαμε κομμάτια στην άμμο περιφραγμένα και ρωτώντας μάθαμε πως εκείνο  το απόγευμα γεννήθηκαν μικρά χελωνάκια και οι βιολόγοι μελετητές, προστάτεψαν έτσι τις φωλιές τους…


Απίστευτο… Μικρές Καρέτες γεννήθηκαν εκεί… Μωρά χελωνάκια…

Δεν προλάβαμε να τα δούμε μα είδαμε τα ίχνη τους στην άμμο. Ίχνη που μαρτυρούσαν ότι εκεί κάτι μαγικό έγινε… και τα μικρά αυτά πλάσματα είχαν αρχίσει ένα υπέροχο κι επικίνδυνο ταξίδι στη ζωή!
 
Ίχνη σαν αυτά που είδαμε στο ταξίδι μας με την ιστορία. Άλλα από αυτά μαρτυρούσαν πόνο και θάνατο κι άλλα αγώνες και πάλη για τη ζωή! Όλα όμως μαρτυρούσαν το ίδιο. Ότι από εκεί πέρασαν όνειρα χιλιάδες και μάτια φορτωμένα ελπίδα και σώματα που κάποτε έσφυζαν από ζωή και νιάτα! Δεν τα είδαμε,  είδαμε όμως τα χνάρια τους κι αυτό αποδεικνύει  πως υπήρξαν…

Ένας υπέροχος κατακόκκινος καυτός ήλιος βασίλευε  την ώρα εκείνη και εγώ κοιτούσα κάποια άλλα χνάρια…
 
Αυτά των γιών μου που έτρεχαν με δύναμη μέσα στο δροσερό νερό και  σκεφτόμουν τα δικά τους όνειρα , τα δικά τους ολάνοιχτα στον ήλιο μάτια γεμάτα με το φως μιας ζωής που είναι μπροστά τους και έκλαψα ξανά. Για όλα εκείνα τα χνάρια που έσβησαν ανώφελα...Για χιλιάδες ανθρώπους για εκατοντάδες γενιές που έσβησαν δίχως χνάρια!


Έκλαψα για όλα αυτά που θα δουν και θα νιώσουν τα δικά μου παιδιά κι η γενιά τους κι ευχήθηκα βαθιά μέσα μου τα ίχνη τους στην άμμο της ζωής τους να είναι γεμάτα με δημιουργία… κι  όταν θα έρθει το κύμα να τα σβήσει, να μην έχει πια νόημα το ότι θα σβηστούν γιατί κάποιοι πρόλαβαν και τα είδαν κι ονειρεύτηκαν και δημιούργησαν και έζησαν περπατώντας δίπλα στα ίχνη αυτά… τα  ίχνη των παιδιών μου στην άμμο…
Γιατί τελικά… από  όλα όσα κάνουμε, από  όλα όσα μοχθούμε, από όλα όσα παλεύουμε,   αυτό μένει. Τα ίχνη μας!!

Καλημέρα αγαπημένοι… Είμαι στην Κατερίνη με τα μικρά μου. Λίγες ακόμη μέρες χαιρόμαστε τη γιαγιά…Δεν  έχουμε ιντερνετ και η ανάρτηση αυτή έγινε σε ένα καφέ. Να μου συγχωρήσουν οι φίλοι μπλόγκερς τη σιωπή και την απόσταση….
Σας φιλώ κι εύχομαι τα χνάρια σας στην άμμο… να μαρτυρούν ένα ταξίδι γεμάτο ένταση και σεβασμό!!! και πάθος…
                                                             Κατερίνα
 

34 σχόλια:

Χρυσα είπε...

Καλησπερα!Το μπλογκ σας ειναι υπεροχο......Πραγματικα..Ειμαι απο Κρητη και πραγματικα τοσα πραγμτα για τον τοπο μ δεν ηξερα...Να ρωτησω αν μπορειτε να μ πειτε στο προηγουμενο ποστ σε μια φωτο ειστε σε μια ταβερνα και απο κατω υπαρχει κατι σαν ποταμακι με συντριβανια.Ειναι στο νησι μας αυτο?Και αν ναι που?Ευχαριστω εκ των προτερων ΧΡΥΣΑ

Unknown είπε...

αυτα τα παιδακια σας θελω να τα φαω..και του χρονου λοιπον να περασετε τοσο ομορφα και να βγαζετε τοσο ωραιες φωτογραφιες!!

Parents Land Gr είπε...

Εχεις χαρισμα στη φωτογραφια.Μας ταξιδευεις.

Βάσω - Οι ιστορίες της μαμάς! είπε...

Πολύ ωραίες φωτογραφίες! Μας έκανες να ξεφύγουμε λίγο!

Ανώνυμος είπε...

Σε ευχαριστώ που με ξυπνάς από τον λήθαργο με αυτες τις όμορφες σκέψεις.......

Ανώνυμος είπε...

δάκρυσα- συγκινήθηκα και εγώ με όλα όσα γράφεις. Έμαθα αρκετά.....

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

απλά και υπέροχα τα λόγια και οι σκέψεις σου!! καλή εβδομάδα!!

Magdalene B. είπε...

Κατερίνα μου...!

Βενετία είπε...

Κατερίνα μας, πόσο δίκιο έχεις... Μακάρι τα ίχνη που θα αφήσουν τα παιδιά σου στην άμμο της ζωής τους να σημαίνουν πολλά για τις επόμενες γενιές... Μακάρι να είναι φορτωμένα με δημιουργία, επιτυχία, αξιοπρέπεια και να γίνονται οδηγοί και αρωγοί για τους νεότερους.. Μακάρι... το εύχομαι!

Sophie είπε...

Υπέροχη ανάρτηση Κατερίνα μου όπως όλες άλλωστε!!!Φανταστικές φωτογραφίες που πάντα μας ταξιδεύουν!!!Φιλάκια και καλό Φθινόπωρο!!!

SPYRIDOULA είπε...

υπέροχες οι φωτογραφίες και τα λόγια σου!!!φιλάκια και να περνάτε τέλεια!

ΕΛΕΝΑ είπε...

Ρούφηξα σχεδόν την ανάρτησή σου!
Συγκλονιστικές οι φωτογραφίες, συγκλονιστική και η αφήγησή σου!
Εύχομαι όλοι μας να καταφέρουμε να αφήσουμε τα ίχνη μας στα σωστά μονοπάτια!
Φιλιά, καλά να περνάς!

SpIrToKoYto είπε...

Δεν θα σταθώ στην αφήγηση,δεν θα σταθώ στις φωτογραφίες,δεν θα σταθώ στα συναισθήματα...
θα κουράσω με τον θαυμασμό μου...
Θα κάνω όμως στάση μεγάλη σε αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση...
Δυό νέοι γονείς,βρίσκουν τον τρόπο να διδάξουν ιστορία στα παιδιά τους,να τους μεταφέρουν με τρόπο που ταιριάζει στις παιδικές διακοπές,όλα αυτά που σε μιά τάξη σχολική,είτε δεν θα είχαν ακουστεί,είτε θα είχαν ειπωθεί κάνοντάς τα να αδημονούν για το χτύπημα του κουδουνιού...
τα συγχαρητήριά μου Κατερίνα...
και στους δυό σας...!!!

vailie είπε...

Γεια κ χαρά φίλοι μου!
Να μην γίνομαι κ εγω κουραστική με εκρήξεις θαυμασμού... :-p
Ειναι φοβερός ο τρόπος που ρουφάνε τα παιδιά μας τις γνώσεις που προσπαθούμε να τους μεταδώσουμε!
Υπέροχα όσα μας μετεφερες Κατερίνα μου!
Ανάγκη του αανθρώπου να αφήνει το αχναρι του παντού!
Σας φιλώ κ σας στέλνω την αγάπη μου;-)
Αυτές οι φωτο γεμάτες θάλασσα κ χαρά ειναι όλα τα λεφτά!!!
Οτι εχει σχέση με τον πόλεμο με κάνει κ μένα να κλαιω κ με ταράζει πολύ! Τόσος κόσμος με όνειρα κ με ελπίδες χάθηκε κ χάνεται στο βωμό κάποιων συμφερόντων...
we are back for good!!! Καλό φθινόπωρο κ καλή αρχή στα σχολεία σας!
;-)

Rena Christodoulou είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ, ΜΕ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΛΙ ΝΑ ΚΛΑΨΩ!!!!!!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΜΗ ΒΑΛΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΤΑΜΠΕΛΑ ΠΟΥ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ , ΕΔΩ ΗΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ!!!!!
ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΜΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ , ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΑ!!!!!!!!
ΞΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΙΚΙΑΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΒΕ ΤΑ ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ;
ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΡΩΤΗΣΑΝ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ, ΑΠΑΝΤΗΣΕ, ΟΤΙ ΕΛΠΙΖΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΜΑΝΑ ΓΕΡΜΑΝΙΔΑ ΝΑ ΑΝΑΒΕ ΤΟ ΚΑΝΤΗΛΙ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΟΥ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΣΕ ΞΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ!!!!!
ΜΕΓΑΛΕΙΟ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ , ΣΑΝ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ ΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΤΟΥ!!
ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟΣΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΕΛΠΙΔΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ;
ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΝ ΑΓΕΝΝΗΤΑ ΤΟΣΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΕ ΓΑΜΟ;
ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΥΠΟΥΛΟΣ!!!!
ΑΓΩΝΑ ΘΕΛΕΙ Η ΖΩΗ!!!!!!!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΟΥΣ ΤΗ ΖΩΗ!!!!!!!!
ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΑΙ!!!!!!!!!

Memaria είπε...

Συγκλονιστική ανάρτηση....δε λέω τίποτα...θέλω απλά να συνεχίσω να βλέπω τις φωτογραφίες και να την ξαναδιαβάσω!!

purpleleath είπε...

Χαίρομαι πολύ που σας διαβάζω ξανά... Χαίρομαι πολύ γι'αυτά τα παιδιά, που μαθαίνουν τόσα για την πατρίδα τους... Να είστε καλά!!!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλή ανάρτηση που συγκινεί και δίνει έναυσμα να ψάξουν ίσως περισσότερο για τον τόπο μας και την ιστορία του και εκείνοι που δεν γνωρίζουν. Ευχαριστώ γι' αυτό!
Για την Χρύσα του πρώτου σχολίου:είναι το χωριό Βρύσες της επαρχίας Αποκορώνου του νομού Χανίων.

syros2js είπε...

Η ανάρτηση σου είναι τόσο ταξιδιάρικη, συγκινητική κ' διδακτική, ταυτόχρονα...
Δεν έχω κάτι άλλο να σχολιάσω...
Αμέτρητα μπράβο!!!
Καλό κ' δημιουργικό φθινόπωρο!!!
Φιλάκια!!!

marianth είπε...

ναι. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί σου και με τόση συγκίνηση για την ιστορία μας. Δεν αρκεί σε έναν λαό να ζει στο παρελθόν και ο Έλληνας συνεχίζει να αναζητά τον θαυμασμό του κόσμου για το παρελθόν του αντί να αγωνίζεται για το παρόν και το μέλλον. Λυπάμαι...Θα ήθελα να είμαστε αγωνιστές του σήμερα, τίμιοι και ειλικρινείς. Όσο η λαμογια,το βόλεμα και ο κακός ανταγωνισμός μας τρώει τα σωθικά δεν μπορώ να μας θαυμάσω. Όχι δεν απαξιώνω κανέναν πρόγονο. Τον νεοέλληνα απαξιώνω και του καταλογίζω ευθύνες που δεν λέει να αναλάβει μήπως και πάμε μπροστά!

Unknown είπε...

Ο παππούς μου ο Σφακιανός είχε πάει στο Μάλεμε. Είχε φέρει πίσω ένα αλεξίπτωτο στη γιαγιά μου. Το έφτιαξε εσώρουχα για τα 4 παιδιά της. Φτώχεια τότε, τα υφάσματα ακριβά και να πώς ένα λάφυρο πολέμου κράτησε ζεστή μια οικογένεια.

Penelope είπε...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ διδάσκεται σήμερα, μόνον από τις προσωπικές επαφές με τα γεγονότα, τους τόπους, τους ανθρώπους που επέζησαν ή τα έζησαν, το φωτογραφικό υλικό και την προσπάθεια του κάθε γονιού!
Με βρίσκεις να συμφωνώ μαζί σου Κατερίνα, για τον τρόπο που περάσατε την ΙΣΤΟΡΙΑ στα παιδιά σας.
Και με κάνεις για μια ακόμη φορά να θυμώνω αφάνταστα με το εκπαιδευτικό σύστημα που "διαθέτουμε".

Τα σέβη μου στην οικογένειά σας.

Ποδηλάτισσα είπε...

Υπέροχο το ταξίδι που μας έκανες... με τις πάντα υπέροχες φωτογραφίες σου και τον καταπληκτικό λόγο σου!!!!!! Νάσαι πάντα καλά!!!!!!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Πολύ όμορφη ανάρτηση Κατερινάκι! Ελπίζω να περνάτε καλά εκεί όπου κι αν είστε! Γεμίστε μπαταρίες! Φιλιά!
kathy by anthomeli

Ανώνυμος είπε...

Κατερίνα, ευχαριστώ για αυτό το νοερό ταξίδι πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Μου λείπει τόσο μα τόσο πολύ και αυτές οι φωτογραφίες σου με ταξίδεψαν πίσω στον χρόνο.

Κι εμένα με έχει στιγματίσει ο Καζαντζάκης, αναριγώ όταν επισκέπτομαι τον τάφο του και κάθε φορά που διαβάζω την Ασκητική του..


Φιλικά, Αγριμιώ από Μελβούρνη (agrimio.blogspot.com)

ΥΓ Μου έριξαν το ιστολόγιο και τώρα μπορείς να με βρίσκεις εδώ
http://agrimio.wordpress.com/

anna είπε...

Welcome back!!
Μου λείψατε...Σας στέλνω φιλιά!

Ερμιόνη είπε...

Κατερινάκι... καλή εβδομάδα και καλό φθινόπωρο! Με ταξίδεψες πάλι με τη γραφή και τις φωτογραφίες σου! Άντε με το καλό να επιστρέψετε και να ξεκινήσουν οι πιο "συστηματικές" αναρτήσεις!
Φιλιά πολλά!

Elena είπε...

Καλησπέρα αγαπημένη μου Κατερίνα και καλή εβδομάδα! Ξέρεις ότι λατρεύω το blog σου με τις υπέροχες αναρτήσεις και φωτογραφίες που μοιράζεσαι μαζί μας! Σε ότι γράφεις, πάντα κάνεις μια "κατάθεση ψυχής" και σ'ευχαριστούμε γι'αυτό.... Να'σαι πάντα καλά, να περνάς όμορφα και σε περιμένουμε σύντομα στην όμορφη παρέα μας! Καλό φθινόπωρο να'χουμε κούκλα μου με υγεία, μπόλικη αγάπη και πολλές δημιουργίες! Πολλά φιλιά! :-)

Stone είπε...

Πολύ συγκινητικό το οδοιπορικό..Ευχομαι τα χναρια μας να ειναι πάντα εδώ, σε κανεναν δεν αξιζει να χανεται και να σβηνει χωρις να εχει ολοκληρωσει τον κύκλο του!Εζησες δυνατες στιγμες..φιλια πολλά και καλό φθινόπωρο!

Maria Villioti είπε...

Κατερίνα μου να σου πω πρώτα πως θαυμάζω πως σε τόσο λίγο χρόνο μπορέσατε να κάνετε τόσα πράγματα,να δείτε τόσα μέρη,να κάνετε τέτοιες αποστάσεις και παράλληλα να'χετε την ευαισθησία να φωτογραφίζετε όσα σπουδαία και να μαθαίνετε και στα παιδιά όσα μπορούν και πρέπει να ξέρουν! Δεν ξέρω πως το κάνετε αυτό το μαγικό...Όσο για την ιστορία αυτού του νησιού είναι πολύ σπουδαία και μεγάλη αλλά δυστυχώς στα σχολειά μας περνάει μέσα σε λίγες γραμμές. Έχω βρεθεί κι εγώ σε κάποια μέρη απ'αυτά κι μπορώ να καταλάβω τα συναισθήματά σου. Όταν τακτοποιηθείς με το καλό και περάσεις από μένα,τρέξε μια δυο αναρτήσεις πίσω να δεις κάτι σχετικό. Κάναμε παρόμοιες σκέψεις αυτό το καλοκαίρι,εσύ ταξιδεύοντας κι εγώ ζωγραφίζοντας.Πολλά φιλιά και καλή χρονιά στ'ανθρωπάκια!

Ανώνυμος είπε...

φοβερη καταπληκτικη οικογενεια!να τη χαιρεσαι !καλη σχολικη χρονια!βασω λαρισα

Pelagie deParis είπε...

Και κλαααααάμα η κυρία! Αχ, πολύ με συγκίνησες, βρε Κατερίνα...
Ωραία περάσατε, κι εσύ με τόσο κλάμα αποτοξινώθηκες για τα καλά, μου φαίνεται.
Φιλιά!

Chryssa είπε...

ούφ ήρθα με χαρά κι εγώ να σας πώ οτι έχεττε βραβειάκι και πλάνταξα. Πάντως ομολογώ οτι έτσι ούτε οι κρητικοί φίλοι μου δεν μου την έχουν δείξει την κρήτη!

τα φιλιά μου
και αν έχετε όρεξη περάστε να παραλάβετε :)

Demi είπε...

Ταξιδιαρικη η αναρτηση σου στην πανεμορφη Κρήτη...και γω ειμαι ευσυγκίνητη σαν κι εσένα ...ευκολο το κλαμα σαν το γέλιο..