Χριστουγεννιάτικα Ζαγοροχώρια!

Ήθελα χρόνια να κάνω αυτό το ταξίδι. Μα είναι δυνατόν να μην έχουμε πάει ποτέ στα Ζαγοροχώρια; Το καλοκαίρι μας  ξεσήκωσαν κι οι φίλοι μας για διαδρομές και μονοπάτια και Δρακόλιμνη και μπάνια και rafting στον Βοϊδομάτη....
Το βάλαμε στόχο λοιπόν, να πάμε μαζί την Ανοιξη! Μα κάπου μέσα στο Σεπτέμβρη κάνοντας όνειρα διαδικτυακά βρήκαμε μια απίθανη προσφορά σε έναν ξενώνα...Δυο Σαββατοκύριακα πριν τα Χριστούγεννα!!!
Προ Κριστμας Χάπινες....που είπε κι η γλυκιά μου Ελπίδα! Κι έτσι δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Παρόλο που για να τα καταφέρουμε να βρεθούμε εκεί γυρίσαμε τον κόσμο ανάποδα, μας βγήκε η πίστη μέσα στη βδομάδα και πιεστήκαμε όσο δεν πάει...δεν το εγκαταλείψαμε και ναι!!! Το ταξίδι μας αποζημίωσε...Το ταξίδι πάντα αποζημιώνει!

Παραδοσιακός Ξενώνας Κωνσταντίνου και Ελένης

Ο ξενώνας ήταν...πως να βρω τις λέξεις...μια ζεστή, φωλιά φροντίδας! Πανέμορφα άγρια βουνά γύρω. 

Κρύο τσουχτερό και βροχή κι εκεί μέσα το τζάκι αναμμένο, το δέντρο στολισμένο, το σαλόνι να μυρίζει φρεσκοψημένες πίτες και η γιαγιά Σταθούλα να πλέκει καθισμένη στον καναπέ και στα πόδια της να ξαπλώνει ο μοναδικός Πίτσος! ο γάτος της...

Εικόνα πραγματικά βγαλμένη από παραμύθι. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Στην αυλή μια μεγάλη φωτεινή φάτνη κι ένας Άγιος Βασίλης μας περίμεναν.
Ο μικρός ερωτεύτηκε και το γάτο και τη γιαγιά Σταθούλα που έπλεκε με τις μεγάλες βελόνες που τον ξετρέλαναν.
Ο χώρος τόσο υπέροχα φιλόξενος. Σαν να βρισκόμασταν σπίτι μας.

Τα παράθυρα όλα γεμάτα λουλούδια και στολίδια και κάποιες γλάστρες φορούσαν φουστάνι.... Πάντα έτοιμος ζεστός καφές μας περίμενε και φρέσκα κουλουράκια φτιαγμένα πάντα από τα χέρια της αγαπημένης γιαγιάς Σταθούλας, όπως κι οι πίτες κι οι μαρμελάδες κι όλα τα γλυκά που είχε στο υπέροχο πρωινό της. Τόση θαλπωρή, είχα καιρό να νιώσω.

Εκεί λοιπόν ήταν η βάση μας και από εκεί άρχισε η εξόρμηση στα μαγικά χωριουδάκια, τα φαράγγια και τις ρεματιές...
Ξεκινήσαμε με αέρα. Μετά βροχή. Μετά ήλιος...Ουράνια τόξα μπαινόβγαιναν στον ουρανό, πίσω από τα βουνά, πάνω από τα δέντρα. Οι κορυφές όλες κάτασπρες. Η φύση γαλήνια. Κίτρινο, κόκκινο, γκρι, καφέ. Απίθανα χρώματα παντού.Τα χωριουδάκια γραφικά. Πανέμορφα.

Πλακόστρωτα καλντερίμια, στολισμένες αυλές, απίθανα μαγαζάκια και μετά δάσος...Η βροχή δυνάμωνε. Ομπρέλες μπαινόβγαιναν στις τσάντες. Γίναμε μούσκεμα, μετά μας πήρε ο αέρας και μας σήκωσε, μετά ήλιος, μετά ξανά βροχή...
Οι εναλλαγές του καιρού τρελές και τόσο δυνατές. Ένας τόπος με έντονη προσωπικότητα. Σαν η διάθεση του να άλλαζε στο λεπτό. Απρόβλεπτος.Υπέροχα απρόβλεπτος!

Μπήκαμε σε ένα μικρό καφέ παντοπωλείο κι ότι άλλο μπορεί ν φανταστεί κανείς. Γελούσαμε χαρούμενοι.

Μετά βόλτα στο δάσος και στις κολυμπήθρες στο Πάπιγκο. Η ομορφιά ασύλληπτη πραγματικά. Το τοπίο απίθανο ακόμη και με αυτό τον καιρό σε μάγευε.
Νερά πεντακάθαρα γάργαρα, να τρέχουν παντού και να σχηματίζουν φυσικές κολυμπήθρες. Ο ενθουσιασμός των αγοριών απερίγραπτος. Φανταζόμασταν πως θα είναι εδώ το καλοκαίρι. Με τα παγωμένα νερά να δροσίζουν το δάσος από τον καλοκαιρινό καύσωνα!

Ο Βοϊδομάτης ορμητικός, άγριος...Σταθήκαμε λίγο να δούμε μια παρέα γενναίων που κατέβαινε κάνοντας  rafting.
Ζηλέψαμε κι υποσχεθήκαμε εκεί ακριβώς σε εκείνο το σημείο πως θα ξανάρθουμε με την τρελή μας παρέα και θα κατέβουμε κι εμείς αυτά τα άγρια νερά! Τα αγόρια ενθουσιάστηκαν και μόνο με την ιδέα...

Η βροχή ασταμάτητη. Κουρασμένοι πια και μουσκεμένοι πήγαμε για φαγητό. Γεύσεις απλές. Καθαρές. Ελληνικές. Κρασί και καλή παρέα. Ο χώρος  του μικρού εστιατορίου, στολισμένος μόνο με κουκουνάρια και κλαδιά. Χρώματα ουδέτερα, γήινα. Το τζάκι αναμμένο κι έξω βροχή. Ασταμάτητη κι άγρια πια...

Ξενώνας κι εστιατόριο Άστρα

Γυρίσαμε στον ξενώνα για να μας περιμένει η γιαγιά Σταθούλα με τον καφέ στη φωτιά και τα κουλουράκια έτοιμα.
Εκεί δίπλα στο τζάκι, ακούγοντας την βροχή να  πέφτει πάνω στους τσίγκους και τα κεραμίδια, άνοιξα για πρώτη φορά το βιβλίο που εδώ και καιρό είχα πάρει μα το κρατούσα για μια ξεχωριστή ανάγνωση...Την Πλατεία Μεσολογγίου. Κι ήταν αυτή η στιγμή! Κι άξιζε!
Κι  υπέροχη ατμόσφαιρα κι η υπέροχη γραφή του αγαπημένου φίλου συγγραφέα Βαγγέλη Προβιά!

Η Βραδυνή βόλτα στο βροχερό χωριό ήταν μοναχική. Τα παιδιά δεν ακολούθησαν. Μόνο τα βήματα μας αντηχούσαν σε όλο το χωριό. Σιγή παντού. Οραματιζόμασταν πως ήταν 100 χρόνια πριν. Χωρίς ρεύμα. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Μια νύχτα σαν αυτή...Με τον αέρα να μυρίζει καμένο ξύλο, την βροχή να πέφτει στο πλακόστρωτο δρομάκι και τον καπνό να βγαίνει από τις καμινάδες.
Απόκοσμο το τοπίο και μοναδικό καθώς ο άνεμος σφύριζε πάνω στην κορυφή του τεράστιου πλάτανου στην άδεια πλατεία.

Η νύχτα αυτή ήταν απίθανη καθώς όλο το βράδυ το βουνό κατέβαζε αέρα και βροχή και παγωνιά. Ακούγαμε την βροχή να πέφτει με δύναμη πάνω στα τζάμια καθώς τα ξύλα τριζοβολούσαν στο τζάκι...Αυτός ο τόπος μου θύμισε κάτι από τα παιδικά μου χρόνια...σαν μέσα του να βρήκα κάτι από τον παππού μου που ήταν απλός άνθρωπος του χωριού και διάβαζε κι αγαπούσε τη φύση.
Σχεδόν μυστηριακό όλο το σκηνικό....

Το πρωί ο ήλιος λαμπρός, μα όλα παγωμένα. Γυαλωμένα θαρρείς με ένα στρώμα πάγου και στα γύρω βουνά το χιόνι είχε κατέβει! Αποχαιρετήσαμε την γιαγιά Σταθούλα και τον Πίτσο με αγκαλιές. Μας έδωσε πίτες, κέικ και κουλουράκια για το δρόμο...σαν να ήταν η δική μας γιαγιά και ξεκινήσαμε. Μια απίθανη μέρα μας περίμενε ξανά! Αυτή τη φορά πήγαμε από την άλλη πλευρά. Να δούμε τα γιοφύρια!

Γεφύρι του Καπετάν Αρκούδα

Γεφύρι του Κόκκορου

Καλογερικό

Το γεφύρι του Κοντοδήμου

...και μετά Τσεπέλοβο....Πλατεία, μαγαζάκια, ήλιος...

Ο μικρός δήλωσε πως σαν μεγαλώσει θα έρθει να ζήσει σε ένα τέτοιο χωριό. "Να ακούω τον αέρα, να ανάβω το τζάκι, να έχει ησυχία, να μην έχει αμάξια, να έχω ζώα, και μεγάλη αυλή να φυτεύω πράματα...."
Αυτή κι αν ήταν δήλωση! Μου μοιάζει αυτό το αγόρι...κατά βάθος έχουμε τα ίδια όνειρα... "Θα έρχεστε να με επισκεφθείτε και θα βγαίνουμε στο δάσος να κόψουμε ξύλα και θα σας μαγειρεύω και το βράδυ θα παίζουμε παιχνίδια στο τζάκι..."

Απλή ζωή, ονειρεύεται το αγόρι μου. Μαγικά απλή... Βρήκα μέσα του εκείνον τον παππού που έλεγα πριν...Τον παππού μου, που αυτή ήταν η ζωή του...Συγκινήθηκα!

Εκεί κάπου στο δρόμο κι ενώ έχουμε σταματήσει να δούμε μια γέφυρα φεύγοντας μια γυναίκα μας κάνει νόημα. Σταματάμε ξαφνιασμένοι. Κατεβάζω το παράθυρο μήπως χρειάζονται βοήθεια, μήπως θέλουν κάτι... "Σταμάτα να σε δω, σε διαβάζω", μου είπε... Έμεινα στήλη άλατος...
Βοηθούσε και το ότι ήμουν παγωμένη από το κρύο. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά. Τι δώρο αυτή η αγκαλιά! Τα είπαμε λίγο εκεί στα όρθια. Γελάσαμε, χαιρετηθήκαμε τρυφερά.
Συναντηθήκαμε ξανά στο χωριό...Χτύπησε το τζάμι του αυτοκινήτου...Άνοιξα το παράθυρο ξανά γελώντας κι έβαλε στα πόδια μου μια σακούλα. "Σπιτικά γλυκά για το δρόμο. Τα έφτιαξα για τους φίλους μας, αλλά αυτοί έχουν ξαναφάει πάρτε τα εσείς, να τα φάνε τα αγόρια..."
Διαφωνίες κι ενστάσεις...δεν έγιναν δεκτές!
"Εδώ οι άνθρωποι", μου είπε "είναι σαν τον καιρό..." Με συγκίνησε αυτή της η έκφραση...Οι άνθρωποι είναι σαν τον καιρό....
Εύκολα γελούν, εύκολα θυμώνουν, εύκολα ξεχνούν, εύκολα κλαίνε, εύκολα χαίρονται...εύκολα ανοίγουν την καρδιά τους κι εύκολα την κλείνουν...κι η φροντίδα κι η φιλοξενία
 τους είναι αξεπέραστη!
Και πάλι θυμήθηκα τον παππού μου τον ορεσίβιο.Συνδέθηκα με τα λόγια της...Άνθρωποι ευαίσθητοι κι ευέξαπτοι σαν τα άγρια βουνά που κατοικούν...
Απρόβλεπτοι...Υπέροχα απρόβλεπτοι και δοτικοί! Ξανά αγκαλιά. "Να ανταλλάξουμε τηλέφωνα" της είπα "κάτι για να μην χαθούμε..."
"Φύγε" μου είπε. "Δεν χρειάζεται να μου δώσεις τίποτα! Αυτό μόνο μου φτάνει, δεν θέλω τίποτε άλλο...."

Με ξάφνιασε...δεν θέλω τίποτε άλλο...Τόσο σπάνιο το να το ακούς αυτό! Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο...Η συνάντηση μαζί σου Αντα! Εκείνη η αγκαλιά η αληθινή! Ξέρει που να με βρεις. Σε ευχαριστώ! Να σε έχει ο Θεός καλά αγαπημένο πλάσμα!

Ακολουθώντας τις οδηγίες της, βρεθήκαμε για φαγητό σε ένα ακόμη απίθανο χωριό.
Τους Ασπραγγέλους...και ξανά απίθανες γεύσεις και η ατμόσφαιρα τόσο μαγική πραγματικά.Τόσο γιορτινά όλα μαγευτήκαμε!!!Φύγαμε μεθυσμένοι από χαρά...

Ξενώνας και εστιατόριο Βιργινία

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού γεμάτοι κι ήρεμοι. Ο ήλιος μας συντρόφευσε μέχρι τέλους. Υπέροχος καιρός. Γεμάτος φως!

Εκεί επίτομου ανοίξαμε το πεσκέσι της Άντας κι έγινε πάρτι με τα απίθανα γλυκά της, που τσακίστηκαν εν ριπή οφθαλμού...Γεια στα χέρια σου κυρία μου!

...Κι έτσι απλά τέλειωσε. Ένα απίθανο μικρό ταξίδι.Τα Ζαγοροχώρια της ψυχής μας...
Τόπος γεμάτος ξωτικά και νεράιδες, έτσι μας φάνηκε. Από τη μια το σκληρό τοπίο με το τεράστιο πανέμορφο φαράγγι του Βίκου.

Ένιωθες πως θα ξεπεταχτούν οι Ινδιάνοι ανάμεσα από τα πανύψηλα βράχια. Κι από την άλλη τα μικρά πέτρινα γιοφύρια, τα βρύα και οι υγρασία στα βράχια, σαν να ζούσες σε Ιρλανδέζικη ταινία...

κι όλα αυτά αν συνδυαστούν με την χαρά των Χριστουγέννων που πλησιάζουν... τότε  το συναίσθημα, όπως κι η χαρά, πολλαπλασιάζονται.

Κρατάμε μια επίγευση γλυκύτητας και τρυφεράδας, παρέα με την αψάδα και την αγριάδα του τοπίου. Η Ήπειρος έχει αυτή την αίσθηση σαν να σε χαϊδεύουν χέρια ροζιασμένα. Αυτό, που νιώθεις ένα γρατσούνισμα και μιαν φροντίδα ταυτόχρονα. Ακριβώς όπως είναι τα χέρια των λατρεμένων μας γιαγιάδων και παππούδων. Χέρια που κουβαλούν αψάδα και τρυφεράδα μαζί.

Με το μυαλό πια γεμάτο εικόνες κάνουμε όνειρα να ξαναβρεθούμε εκεί και να δούμε όλη αυτή την ομορφιά με ήλιο! Ως τότε κοιτάμε το κοντινό μας παρόν που μυρίζει πια κανέλα και γαρύφαλλο...Κουβαλήσαμε από τα δάση κουκουνάρια, βρύα και κλαδιά και γεμίσαμε το σπίτι με την φύση των Ηπειρωτικών βουνών!

Κάθε φορά που είναι να κάνουμε ένα ταξίδι μικρό ή μεγάλο, είναι τόσο το άγχος της δουλειά της καθημερινότητας και της προετοιμασίας που πάντα σκέφτομαι..."τι το 'θελα τώρα αυτό τέτοιες μέρες".... και μετά σαν το ταξίδι τελειώνει, η ψυχή είναι τόσο ψηλά που δεν θυμάμαι καν γιατί αγχωνόμουν...Κι όπως λέει κι ένας καλός πολυταξιδεμένος φίλος.
"Τα ταξίδια είναι η πιο ζωντανή ανάμνηση που μένει στην ζωή". Ίσως γιατί τα ταξίδια είναι επένδυση! Στη γνώση, στο συναίσθημα, στις σχέσεις...

Καλημέρα αγαπημένοι....Ω! Τι χαρά. Πλησιάζουμε....
                                                                                                                  Κατερίνα

Dream...

Πλησιάζει η πιο όμορφη γιορτή του χρόνου...το σπίτι όλο φωτισμένο. Νιώθουμε γιορτή έστω κι αν δίπλα μας, γύρω μας, μέσα μας, δεν έχουν όλοι γιορτή...Δεν είναι πάντα όλα γιορτινά! Μα οι μέρες πλησιάζουν. "Μυρίζει" πια Χριστούγεννα...

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε γιορτάσαμε τα γενέθλια του Άγγελου μας που έγινα πια δεκαπέντε...
Ήθελε να κάνει γιορτούλα σπίτι με τους φίλους του και μετά κάποιοι από αυτούς θα διανυκτέρευαν μαζί μας. Είναι μια άλλη αίσθηση να έχεις σπίτι τόσους έφηβους.
Στρώθηκαν στο τραπέζι και τσάκισαν σε χρόνο μηδέν πίτσες, hot dog, γλυκά, μπισκότα. Μιλούσαν, γελούσαν, έπαιρναν σβάρνα τα πάντα στο πέρασμα τους.

 Αυτό το stand hot dogs ξετρελαίνει κάθε φορά τα αγόρια...Αγαπημένο Happy teapot!

Έπαιξαν πόλεμο!!!! μέσα στο σπίτι και σηκώθηκε στον αέρα το σύμπαν με τις φωνές τους...κι ύστερα άραξαν στα χαλιά και λέγαν διάφορα "ρε συ όταν είμαστε οι δυο μας στο λεωφορείο πάντα με χαιρετάει και μου δίνει και φιλάκι...κι όταν μπαίνει εκείνος ο ψηλέας τίποτα ρε συ ούτε σημασία δεν δίνει" ...κι εγώ με το μπαμπά του παρακολουθούσαμε κι ακούγαμε και γελούσαμε στα κρυφά...

Τους κοιτάζαμε να γελάνε να λένε τα δικά τους και σκεφτόμουν, τι ομορφιά! Τι νιάτα! Όλα πάνω τους σφύζουν από ζωή. Είναι η ίδια η ζωή προσωποποιημένη!
Γεμάτη με καθαρότητα. Με ομορφιά. Γεμάτη με πίστη και όνειρα. Γεμάτη με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στη ζωή!

Το Σαββατοκύριακο πέρασε λοιπόν με πολλές φωνές και ξεσηκωτικές στιγμές για όλους μας. Με τραπεζώματα και τούρτες και μαγειρέματα και ψησίματα και φουρνίσματα ώσπου μετά από όλον αυτό τον βομβαρδισμό πήραμε με το τρελό αγόρι τα σκυλιά κι εξαφανιστήκαμε για μια ήρεμη βόλτα οι δυο μας...ή μάλλον οι τέσσερις μας! Έτσι όπως μας αρέσει να κάνουμε όταν χρειαζόμαστε λίγη αποσυμπίεση.

Κι ύστερα ξεκίνησε μια ακόμη τρελή εβδομάδα...με πολλή δουλειά, πολλές υποχρεώσεις, πολύ πίεση και καθόλου χρόνο για εμάς, για τις ανάγκες μας, ούτε καν για να ιδωθούμε κάποιες φορές...
Κάποιες μέρες όλα είναι στον αυτόματο και γίνονται τα πάντα μηχανικά ακόμη και το φαγητό, ακόμη και ο ύπνος, έχουν μια σχεδόν ρομποτική μορφή...και έρχονται ημέρες που μπαίνω στο σπίτι και τα αγόρια έρχονται με φόρα καταπάνω μου και μ'αγκαλιάζουν και μου λένε πως τους έλειψα και τότε αντιλαμβάνομαι πως έχω να τους δω από το βράδυ της προηγούμενης μέρας...

Μα κάποιες ημέρες, μέσα στην καθημερινότητα έρχονται μικρά μηνύματα αγάπης και φροντίδας από ανθρώπους αγαπημένους. Τα Χριστουγεννιάτικα δώρα ψυχής...
Κάρτες με ευχές, μικρά δωράκια όπως ένα δεματάκι που έφτασε κατευθείαν από το Β.Πόλο...από την λατρεμένη μου Χαρούμενη Τσαγιερίτσα,  κατά κόσμο, Happy Teapot που κάθε χρόνο βρίσκει τον τρόπο να χωθεί στο σπίτι μας για να μας χαρίσει χαρά και να σκορπίσει με γενναιοδωρία λίγη χρυσόσκονη στην καθημερινότητα μας.
Με τα  Χριστουγεννιατικα stencil της θα στολίσω τα ωραιότερα γλυκά  φορώντας, ναι παρακαλώ! τα λαμπερά γιορτινά τατουάζ στα χέρια. Θα γίνει χαμός!

Κι είναι κι οι άλλες  ημέρες παρ όλη την κούραση μου σηκώνομαι πολύ νωρίτερα και βγαίνω έξω για τρέξιμο κι αυτές οι μέρες είναι οι ονειρεμένες μου.

Είτε είναι πάνω στο δρόμο με τα χωράφια, είτε δίπλα στη θάλασσα, απολαμβάνω τη φύση και τη σιωπή στο μυαλό μου. Μυρίζω την υγρασία και μαγεύομαι με την υπέροχη μυρωδιά της βρεγμένης γης ή τρέχω αγναντεύοντας την αγριεμένη θάλασσα.
Ακούω τα βήματα και την ανάσα μου και αφήνω μαγικά όνειρα, σχέδια κι εικόνες να γεμίσουν το μυαλό μου...και να με συνεπάρουν...και γεμίζω ευγνωμοσύνη...για κάθε ένα από εκείνα τα μαγικά λεπτά! Για κάθε ένα!
Αυτή είναι η δική μου ώρα. Η ώρα που ονειρεύομαι κι υπάρχω με τον δικό μου τρόπο. Η μοναδική επαφή με τον εαυτό μου πριν ξαναμπώ στην κανονικότητα και παρασυρθώ από τους ρυθμούς της...

Κι όταν γυρίζω πίσω όλα είναι αλλιώς...Μα κάποια από εκείνα τα όνειρα, κάποια σχέδια δεν τα αφήνω να χαθούν και τα γράφω πια...
Τα κάνω στόχους, καταθέτοντας τα στην πανέμορφη κατακόκκινη χειροποίητη ατζέντα που μου χάρισε το Δεσποινάκι, Ergodespoina με τα μαγικά χέρια και την αγάπησα και θα με συντροφεύσει στην νέα δημιουργική χρονιά. Η ατζέντα των ονείρων...

Κι όσα όνειρα γράφονται εκεί...αυτόματα μπαίνουν στην σειρά...γιατί θα'ρθει η ώρα τους! Γιατί όπως είχαμε πει και παλιότερα...κάθε σου όνειρο αξίζει να το κυνηγήσεις...

Ανοίγουμε λοιπόν τα ημερολόγια αντίστροφης μέτρησης, φέτος έχω κι εγώ το δικό μου, δώρο του αγοριού μου γιεεεε.

Ανάβουμε τα κεριά κάθε εβδομάδας που περνά και περιμένουμε...Περιμένουμε τις μέρες που θα μας φέρουν κοντά τη γέννηση Του!
Στις ημέρες που θα μας φέρουν κοντά στους αγαπημένους μας. Γύρω από τραπέζια και οικείες αγκαλιές. Να τσουκγρίζουμε, να γελάμε, να μαλώνουμε και να διαφωνούμε, να τρώμε μέχρι σκασμού και να πηγαινοερχόμαστε με ένα μελομακάρονο στο χέρι...

...κι ελπίζουμε αυτές οι μέρες να είναι έτσι για όλους...μα δεν θα είναι. Δεν θα είναι για όλους κι αυτό πάντα είναι το σκοτεινό σημείο μέσα μας.
Εκεί δίπλα στα αναμμένα φωτάκια πάντα μια σκιά. Πάντα μια θλίψη. Πάντα ένας πόνος, ένας φόβος μια οργή....

Για κάθε έναν που δεν μπορεί να σταθεί ας υπάρξει ένα χέρι να τον στηρίξει. Για κάθε έναν που ζει στο σκοτάδι, ας υπάρξει ένα χέρι να του ανάψει το φως. 

Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε πολύ...όχι πολύ. Απλά να είμαστε εκεί με χέρια απλωμένα και μάτια ανοιχτά...
Με ένα μυαλό γεμάτο όνειρα και μια καρδιά γεμάτη πίστη! Πίστη στον εαυτό μας, σε αυτούς που αγαπάμε...στον κόσμο ολόκληρο.

.
Υπάρχουν χιλιάδες χαμόγελα που σβήνουν κάθε μέρα. Χιλιάδες μάτια που γεμίζουν πόνο. Χιλιάδες βλέμματα που σκοτεινιάζουν...κι αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι'αυτό είναι απλά να κρατήσουμε την φλόγα αναμμένη.
Την Πίστη ζωντανή μέσα μας. Την Ελπίδα φωτισμένη...γιατί ο κόσμος το έχει ανάγκη. Γιατί εμείς το έχουμε ανάγκη...

Φέτος τα Χριστούγεννα, ανάμεσα σε όλα ας θυμηθούμε έναν τέτοιο πλάσμα. Ας γυρίσουμε να  το κοιτάξουμε. Φέτος τα Χριστούγεννα, ανάμεσα σε όλα, ας προσπαθήσουμε να σώσουμε ένα μικρό ταπεινό όνειρο κάποιου ανθρώπου.Ας τον βοηθήσουμε να συνεχίσει να ονειρεύεται...

Καλημέρα αγαπημένοι...Ας κρατήσουμε το όνειρο ζωντανό. Ας μην αφήσουμε κανενός το όνειρο να σβήσει...Ας μην εγκαταλείψουμε κανένα μας όνειρο!
...γιατί...Τι θα' ταν η ζωή, τι θα' ταν ο κόσμος όλος, δίχως το μεγαλείο ενός ταπεινού μας ονείρου;

Αφιερωμένο....

Μόνο για την Αγάπη...

Ήρθε ο καιρός....Ο καιρός της ομίχλης και των παγωμένων πρωινών. Ο καιρός του τζακιού και του χουχουλιάσματος. Ο καιρός των στολιδιών, των πολλών υποχρεώσεων κι ο καιρός του "τρέχω και δεν φτάνω".

Το σπίτι γέμισε χαρά και φέτος στολίσαμε νωρίτερα από ποτέ, για πρακτικούς λόγους μιας κι εγώ δεν προλάβαινα  αργότερα λόγω αυξημένων υποχρεώσεων, οπότε φέτος η χαρά ήρθε νωρίς κι είναι όμορφη!

Όλη η τρέλα που έζησα από το Σεπτέμβρη και μετά επιτέλους καταλαγιάζει. Ήταν μια από τις πιο απαιτητικές περιόδους για εμένα και νομίζω για πολύ κόσμο...Μα όλα τελικά μπήκαν στη  σειρά και κλείνει ο Κύκλος ενός δύσκολου και κουραστικού φθινοπώρου...Όλα τακτοποιήθηκαν. Όλα έκλεισαν. Με κόπο, με πίεση, με κόστος συναισθηματικό και σωματικό...μα βλέποντας τα όλα πια από μακριά χαίρομαι που δεν έκανα πίσω σε τίποτα...

Αυτή η περίοδος του Φθινοπώρου. Το ενδιάμεσο του καλοκαιριού και των Χριστουγέννων, είναι πάντα για εμένα,  η πιο δημιουργική μου περίοδος. Το έχω προσέξει εδώ και χρόνια πως αυτή την περίοδο είμαι πιο ξεκούραστη ίσως από την μικρή μα ουσιαστική ανάπαυλα του Καλοκαιριού και μπορώ να φορτσάρω...και συνήθως εκεί ακριβώς φορτσάρω! 

Έτσι και φέτος γέμισα το πρόγραμμα μου υποχρεώσεις κι ενώ όταν ερχόταν η ώρα της εκπλήρωσης τους,  γκρίνιαζα ή πιεζόμουν ωστόσο ήξερα πως αυτή είναι η καλύτερη περίοδος, να κλείσουν όλα... Κι έκλεισαν. Το πιο ουσιαστικό όμως είναι πως έκλεισε το δεύτερο μου βιβλίο πια και μετά από μια υπέροχα δημιουργική ημέρα με τον άνθρωπο που για ακόμη μια φορά θα φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο του, έχουμε νομίζω κι εξώφυλλο!

Μετά τις γιορτές...θα είναι εδώ και φοβάμαι και χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που φοβόμουν και χαιρόμουν για το κοχυλάκι μου...Μα ακόμη μπροστά μας έχουμε δρόμο και δεν κοιτάζω ποτέ μακριά, παρά μόνο αυτό που είναι μπροστά μου γιατί αυτό έχει προτεραιότητα...

Τα παγωμένα πια πρωινά που προλαβαίνω και  βγαίνω εκεί έξω με τον εαυτό μου παρέα απολαμβάνω την υγρασία της φύσης και την σιγή του πρωινού. Απολαμβάνω αυτό που θα μου φέρει η μέρα έστω κι αν είναι απαιτητικό ή πολύπλοκο. Το απολαμβάνω... 

Σκέφτομαι πως όλα είναι τόσο πολύπλοκα σαν τα πολυσκέφτεσαι και τα υπεραναλύεις οπότε σταμάτησα να πολυσκέφτομαι και να υπεραναλύω κι απλά, κάνω. Δρω!

Φέτος βγάζοντας τα στολίδια από τα κουτιά σκέφτηκα πως τα παιδιά μου πια μεγάλωσαν για πολλά μπιχλιμπίδια  και μήπως να  μην τους φτιάξω  ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης με δωράκια...

Το συναίσθημα της λύπης με οδήγησε στο να το κάνω τελικά κι έβαλα κανονικά τα μανταλάκια με τις ημερομηνίες στις σκάλες για να εισπράξω μια ενθουσιώδη αντίδραση, σαν γύρισαν από το σχολείο, που μου επιβεβαίωσε πως έκανα καλά!  

Ο χρόνος είναι στο μυαλό μας και ο χρόνος μας ως παιδιά είναι λίγος και πολύτιμος! Ας τον παρατείνουμε, όσο μπορούμε....Σκέφτομαι μίζερα πολλές φορές, μα αυτό συμβαίνει συνήθως σαν είμαι κουρασμένη...Καλά θα κάνω να το θυμάμαι αυτό σαν παίρνω αποφάσεις. Ακόμη και τις πιο απλές....

Γιατί να αντισταθούμε στη απλότητα της χαράς; Είναι πια τόσο σπάνια και τόσο πολύτιμη, που έχουμε μάθει να την βρίσκουμε παντού. Να την ξετρυπώνουμε από όπου είναι κρυμμένη. 

Βγάζουμε τα στολίδια από τα κουτιά και σκεφτόμαστε...πως μας είχαν λείψει αυτά τα μικρά χρωματιστά φιλαράκια...Έναν ολόκληρο χρόνο στα κουτιά, ήρθε η ώρα να τα ελευθερώσουμε, να τους δώσουμε χώρο να φανούν.

Οτιδήποτε κάνουμε νιώθω σαν να έχει έναν βαθύτερο συμβολισμό και μου αρέσει να βλέπω έτσι την ζωή. Όχι σαν μια κούφια καθημερινότητα, μα σαν ουσία. Σαν μια διαρκή εκπαίδευση, παίδευση, επίγνωση, εξέλιξη.

Έτσι σαν  ξυπνώ πια το πρωί κι είναι σχεδόν νύχτα εκεί έξω χαίρομαι που αυτές τις μαγικές ημέρες των γιορτών, δεν κυριαρχεί το απόλυτο σιωπηλό σκοτάδι. 

Χαίρομαι όπου τα λαμπάκια φωτίζουν τα παράθυρα, χαίρομαι που τα παιδιά σαν ξυπνήσουν να φύγουν για το σχολείο, θα δουν αυτό το φως. Χαίρομαι και νιώθω ανακούφιση που υπάρχει  αυτό το φως στα σκοτεινά παράθυρα!

Ο Νοέμβρης είναι μήνας μεγάλης χαρά για το σπίτι μας. Πολλές γιορτές, πολλά γενέθλια. Φέρνει κοντά και τον Δεκέμβρη που είναι ο μήνας της αποκορύφωσης της μαγείας που περιμέναμε έναν ολόκληρο χρόνο....και χθες ο Νοέμβρης έκλεισε με τα γενέθλια του μεγάλου μας γιου που έγινε πια δεκαπέντε! 

Τα γενέθλια των παιδιών είναι ημέρες σπουδαίες και η ημέρα των γενεθλίων του πρώτου παιδιού ίσως έχει μιαν άλλη βαρύτητα. Είναι η μέρα που γίναμε γονείς. 

Δυο χρόνια πριν στα γενέθλια του ήρθε μια σκιά. Ένας ξένος, μα αφόρητος πόνος μιας μικρής που χάθηκε και κάθε χρόνο πια τέτοιες μέρες την θυμόμαστε και νιώθουμε μαζί με την δική μας χαρά, την απόγνωση μιας άλλης οικογένειας κι είναι τρομερό το ότι αυτό δεν σταματά εκεί. Είναι πολλοί όλοι αυτοί που υποφέρουν κι είναι σαν η δική μας χαρά να μην χωρά στον δικό τους πόνο... μα ήρθε μια μαμά πελώρια να μου επιβεβαιώσει ακριβώς το αντίθετο. 

Μια μαμά που το παιδί της είχε γενέθλια την ίδια ημέρα με το γιο μου και χθες εκείνη είχε μια άδεια αγκαλιά κι ένα άδειο σπίτι, αφού το μονάκριβο παιδί της, χάθηκε ξαφνικά, δυο μήνες πριν...

Μιλήσαμε σε μηνύματα...και ενώ εγώ ένιωθα πως χρειαζόταν φροντίδα εκείνη μου έστειλε την μεγαλύτερη φροντίδα που μπορεί να σου χαρίσει μόνο ένας άνθρωπος που έχει στραγγίσει από πόνο κι ο πόνος αυτός τον έχει ανεβάσει ψηλά. 

"Να είσαι πού χαρούμενη" μου έγραψε, "Να ζεις την κάθε σου στιγμή της ζωής σου με τα παιδιά σου σαν να είναι τελευταία", μου έγραψε, "Ζούμε μόνο για να αγαπήσουμε"... "Είμαι ευτυχισμένη που μου δόθηκε αυτή η ζωή"...μου έγραψε!

Έκλαψα...έκλαψα που εκείνη δεν είχε το παιδί της να αγκαλιάσει μα είχε μέσα της αγάπη που περίσσευε...Περίσσευε και την χάριζε σε εμένα. Την μοίραζε με γενναιοδωρία στον κόσμο.
Ένιωσα πόνο, απόγνωση κι αγάπη...και χρέος...για εκείνη. Εκείνη που πονούσε με έναν πόνο αδιανόητο κι όμως πάλευε. Πάλευε με λύσσα να μην χάσει την πίστη της στη ζωή. Στην αγάπη. Στην ελπίδα. Πάλευε διπλά τριπλά...πάλευε και για εμένα και για όλους που νομίζουμε πως ξέρουμε από πόνο...Δεν ξέρουμε.

Ένιωσα λίγη και μικρή μπροστά της. Ένιωσα ευθύνη, ένιωσα πελώρια ευγνωμοσύνη κι αγάπη βαθιά

και άλλαξα το πρόγραμμα μου για να μπορώ να μείνω σπίτι και να ζήσω μαζί τους τα δεκαταπέμπτα του γενέθλια!

Φέτος κατάφερα κι ήμουν εκεί. Κατάφερα και του έκανα ένα γρήγορο γλυκό και ανάψαμε όλα τα λαμπάκια σαν ήρθε στο σπίτι κι ας ήταν καθημερινή κι ας ήμασταν κουρασμένοι κι ας δουλεύαμε κι ας είχαν σχολείο κι ας είχαν διάβασμα και δραστηριότητες κι ας έτρεχε η ζωή...εμείς θα την σταματούσαμε έστω για λίγο...Με ένα κομμάτι σπιτικής πίτσας και μια γρήγορη σοκολατόπιτα.

Με τα κεριά να τρεμοσβήνουν και τα μικρά στολίδια να λάμπουν γύρω μας....Κι εκεί θυμήθηκα το μικρό τσουβαλάκι των ευχών που χάρισε πέρσι ένα πλάσμα αγαπημένο.

Ένα μικρό χειροποίητο τσουβαλάκι, που μέσα βάζουμε τις ευχές μας και το κρεμάμε μετά σε μια μυστική γωνιά πάνω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας....

...κι εκείνο ξέρει τον τρόπο να στείλει τα μηνύματα και τις ευχές μας εκεί έξω...

Παρασκευή και πρωτομηνιά σήμερα. Ένας Δεκέμβρης μαγικός να έρθει για όλους μας αγαπημένοι...Για κάθε πλάσμα που υποφέρει.Για κάθε πλάσμα...εύχομαι γαλήνη. Γαλήνη και  πίστη και πάνω από όλα...αγάπη!

Αυτό κρατώ. Τα λόγια της..."Ζούμε για την αγάπη". Για τίποτε μικρότερο, για τίποτε μεγαλύτερο. Μόνο για αυτό. Μέσα από την αγάπη θα νιώσουμε, θα πάρουμε, θα δώσουμε, θα μοιραστούμε, θα ψηλώσουμε, θα γίνουμε καλύτεροι για τον εαυτό μας και τον κόσμο. 

Η αγάπη σε κάνει γενναιόδωρο, η αγάπη σε κάνει δυνατό και σου δίνει εφόδια για να πορευτείς στη ζωή...

Η αγάπη όχι μόνο για αυτούς που αγαπάς...μα για όλους όσους νομίζεις πως δεν μπορείς να αγαπήσεις...

Αυτή είναι η αγάπη...κι έτσι σε κάνει σαν την βρεις. Μετατρέπει τους ανθρώπους σε αγκαλιές. Σε φωλιές. 

Αρχίζει η αντίστροφή μέτρηση λοιπόν...Ξεκινάμε!

Μπήκαμε στο Δεκέμβρη.Το μήνα της ελπίδας, της πίστης, της συγχώρεσης, της γενναιοδωρίας.Το μήνα της αγάπης. Καλό Δεκέμβρη λοιπόν αγαπημένοι. 

Ψάχνοντας μέσα μας εκεί στα κλεισμένα και σκονισμένα από καιρό μπαούλα που κρατάμε σκονισμένα ξεχασμένα συναισθήματα και θυμόμαστε τόσο εύκολα και τα ανοίξουμε σαν τα συναισθήματα αυτά είναι θλίψη, πικρία και πόνος...Τα ανοίγουμε τόσο εύκολα σαν τα συναισθήματα είναι αρνητικά....

Φέτος ας τα βρούμε κι ας τα ανοίξουμε μόνο για να θυμηθούμε την Αγάπη...Μόνο για εκείνη αγαπημένοι...Μόνο για εκείνη που κάνει τον κόσμο καλύτερο και τη γη να γυρίζει. 

Μόνο για την ειρήνη μέσα μας. Μόνο για την Αγάπη....
                                                                                                                                            Κατερίνα

Υπενθύμηση: Και μιας κι ήρθε ο καιρός, σας προσκαλούμε για ακόμη μια χρονιά στην γιορτή της αγάπης που διοργανώνει το αγαπημένο μας Σχολείο της Φύσης, σε μια ημέρα γεμάτη φως και χαρά. Τα έσοδα θα διατεθούν για αγορά τεχνολογικού εξοπλισμού,  στα Δημοτικά σχολεία Καρδίας, Τριλόφου και Πλαγιαρίου  και ακόμη μια χρονιά στο Φάρο τους κόσμου που φιλοξενεί παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη. Σας περιμένουμε!

                                                                                                             

                                                                                                                                         

Ξεχωριστά δώρα για ξεχωριστούς ανθρώπους. Wood & Stone by Lts

Η αδερφή μου η Λίτσα, είναι καλλιτεχνικό πνεύμα όσοι διαβάζετε το blog της είμαι σίγουρη πως το γνωρίζετε καλά.

Τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να δώσει  ζωή σε αυτή της την δημιουργικότητα και άρχισε να ζωγραφίζει αρχικά πάνω σε πέτρες κι ύστερα σε ξύλο όμορφα σχέδια και μηνύματα. 

Το υπέροχο είναι πως προσωποποίησε αυτά τα μηνύματα κι έτσι το δώρα της έχουν σημαντικές φράσεις ή ονόματα και συμβολισμούς που κάνουν ένα δωράκι πολύ πολύ ξεχωριστό. 

Έχω κάνει αρκετά τέτοια δωράκια  και κάθε φορά οι άνθρωποι ενθουσιάζονται και ξαφνιάζονται γιατί δεν είναι απλά ένα δώρο, μα κάτι που αφορά την ίδια μας την σχέση και το κάνει πραγματικά ξεχωριστό...

...και βέβαια μαζί με τις πετρούλες δημιουργεί κι άλλα υπέροχα όπως αυτό το μικρό πιατάκι με το όνομα μου κι είναι χρήσιμο πολύ, καθώς εκεί αφήνω κάθε βράδυ τα μπιζού μου, λίγο πριν πάω για ύπνο, έτσι ώστε να μην τα ψάχνω το πρωί...

 Η μικρή μου λατρεμένη...με το Χρυσάνι φούρφουρο πάνω της.... Συμβολίζει μέσα μου τα αγόρια μου και την ελευθερία τους...Μικρά σποράκια ελεύθερα στον άνεμο...

 Μου έχει δημιουργήσει αρκετές με  μηνύματα έμπνευσης και κάποιες πηγαίνουν σε χέρια ανθρώπων που χρειάζονται μια ώθηση...

 Αυτή την λατρεύω γιατί μου την χάρισε ο μικρός μου ανιψιός!!!!

 Υπέροχο Χριστουγεννιάτικο στολίδι, από ροδέλα ξύλου. Στολίζει το κομοδίνο μου τα Χριστούγεννα και το αγαπώ!

 Λατρεμένο μήνυμα....Όταν αποφάσισα να επενδύσω...σε εμένα!!!!

 Αυτή είναι η πιο αγαπημένη μου ίσως. Δώρο της αδερφής μου!Στολίζει τους Κύκλους Ζωής μου...και την αγαπώ!

...κι αυτή από τις πιο αγαπημένες μου. Την χάρισα σε μια μαμά που περνούσε μια δύσκολη δοκιμασία με το μικρό της...Της έκανε παρέα στις σκληρές αναμονές του νοσοκομείου...

Έχει εξελίξει την τεχνική της και δημιουργεί πια από καδράκια μέχρι σελιδοδείκτες κι εκθέτει τα δημιουργήματα της στην ιστοσελίδα Jamjar τα οποία και διαθέτει προς πώληση.

Αν θελήσετε να κάνετε τις παραγγελίες σας μην διστάσετε να διαλέξετε το σχέδιο που σας αρέσει ή ακόμη καλύτερα να φτιάξετε το δικό σας σχέδιο με τα δικά σας χρώματα και το μέγεθος που επιθυμείτε και να το παραγγείλετε προσωπικά στην Λίτσα μέσα από παραγγελία στο mail της.

Οι ημέρες που έρχονται είναι ξεχωριστές κι ιδιαίτερες. Μέρες αγάπης και φροντίδας...κι επειδή υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αγαπάμε, θα μπορούσαμε να τους χαρίσουμε κάτι μικρό κι οικονομικό με μεγάλη όμως συναισθηματική αξία και συμβολισμό!

Μπορείτε να δείτε τις αναρτήσεις στο blog της που αφορούν τις δημιουργίες της κι έχουν πολύ περισσότερες πληροφορίες στα παρακάτω link:

Stones by Lts

Προσωποποιημένα Δώρα για συγγενείς, φίλους ή δασκάλους

Σας στέλνω τα φιλιά και την αγάπη μου κι ευχές για μια υπέροχη εβδομάδα! Ένα δώρο για εμένα είναι ουσιαστικό, αν έχει την πνοή της αγάπης και της φροντίδας...Κάτι που θα κάνει έναν άνθρωπο να νιώσει ξεχωριστός. Είμαι σίγουρη πως η αδερφή μου, μπορεί να σας βοηθήσει να δημιουργήσετε  ένα τέτοιο δώρο...για κάποιος που αγαπάτε και νοιάζεστε!

Καλημέρα αγαπημένοι...

                                                                                                                                        Κατερίνα