Ο Μαραθώνιος της Αθήνας...Ο Μαραθώνιος του "Μπορείς"!

Κάπου μέσα στο καλοκαίρι δήλωσα την συμμετοχή μου στον Κλασσικό. Με το που άνοιξαν οι συμμετοχές.
Ήμουν αποφασισμένη. Ήταν η τρίτη χρονιά που θα προσπαθούσα να πάω κι ήλπιζα να μου κάτσει γιατί τις περασμένες δύο χρονιές δεν μπορούσα με τίποτα.
Έλεγα μέσα μου δεν μπορεί να μην τρέξεις στον Κλασσικό. Έρχονται από όλο τον κόσμο γι' αυτή την εμπειρία. Θα το κάνεις. Τέρμα ήμουν αποφασισμένη θα το κάνω....Είχα δει ντοκιμαντέρ, είχα ακούσει ιστορίες ως παιδί από τη μάνα μου που ήταν πάντα επαναναστατικό πνεύμα.
Τι για  Σπύρους Λούιδες μου έλεγε, τι για Λαμπράκιδες μου έλεγε. Ζούσα με τους "Δρόμους της Φωτιάς" για χρόνια στο μυαλό....καθώς και με την εικόνα του Φειδιππίδη να λέει το ηρωικό "Νενικήκαμεν" και να πέφτει νεκρός....
...όχι δεν υπήρχε περίπτωση, θα το έκανα...Θα το έκανα κι ας πέθαινα....σκεφτόμουν....πριν τρέξω. Γιατί όταν έτρεξα...( ναι ξέρω είναι ύβρης αλλά...)κατάλαβα γιατί πέθανε ο έρμος ο Φειδιππίδης!

Τρέξαμε λοιπόν με την τρελοπαρέα στην Κρήτη ένα μήνα πριν και πετούσε η ομάδα. Μετά από εκεί εγώ σταμάτησα τα πετάγματα. Αυξημένο πρόγραμμα, δύσκολα ωράρια, ελάχιστες προπονήσεις...Είπα να το αναβάλω για μια ακόμη φορά, μα οι φίλοι....αχ αυτοί οι δρομικοί σύντροφοι. "Θα 'μαστε μαζί, μην μασάς...Θα το πάμε  χαλαρά, θα περπατήσουμε στην ανάγκη, στις ανηφόρες. Έλα μην κάνεις πίσω." Όλοι μαζί μπορούμε, είπε η Ελισάβετ. Θα νικήσουμε τον φόβο είπε ο Μάριος.  Θα σε βοηθήσω εγώ είπε ο Δημήτρης φίλος και πρόεδρος στου Συλλόγου Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης....και ψήθηκα γιατί ήθελα τόσο να ψηθώ!

Θα κατεβαίναμε Αθήνα με το Σύλλογο Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης, με λεωφορείο. Μαζί ο support man μου...Το τρελό αγόρι. Σε ένα λεωφορείο με δρομείς κι ένας άσχετος...Όλοι μιλούσαν ασταμάτητα για χρόνους, δρόμους, τροφές, διαδρομές..."Δεν ζηλεύεις;" Τον ρώτησα.
"Σιγά μην ζηλέψω.Δεν τρελάθηκα ακόμα!" Μου απάντησε....Το λέω εγώ μια ζωή. Αυτός είναι ένας κανονικός άνθρωπος!!!!

Όλες αυτές τις μέρες έχω αγωνία μα έχω και χαρά. Ένας ενθουσιασμός κρυφός.Το μυαλό ανοιχτό χοροπηδούσε στη σκέψη, όλη την εβδομάδα....Θα πάω στον Κλασσικόοοοοοοο....Σάββατο πρωί ξεκινάμεεεεεε!

Δεν έχεις κάνει σωστές προπονήσεις μου λέει μια ψιθυριστή φωνή...Σκάσε απαντώ, με αδιάσειστα επιχειρήματα.

Δεν έχεις καλή φυσική κατάσταση...Βούλωσε το, της λέω με νόημα!

Δεν είσαι σωστά προετοιμασμένη θα τραυματιστείς...Με προειδοποιεί. Είσαι γρουσούζα και πάρε δρόμο λέω μελιστάλαχτα στον καθρέφτη μου....Σιγά μη σ'ακούσω! Παιδί μου η αρχαία διαδρομή με περιμένει!!!!

Πέμπτη απόγευμα....κάτι γίνεται....Ήρθε. Γαστρενετερίτιδα την λένε! Δούλευα ασταμάτητα ως πολύ αργά. Γύρισα σπίτι  μετά τα μεσάνυχτα κομμάτια από την κούραση, την πείνα και την εξάντληση...
Την επόμενη μέρα με ξετίναξε η κοπελιά με το μεγάλα Γάμα! Σερνόμουν από καναπέ σε καναπέ....
Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι σε δυο μέρες θα έτρεχα 42 χιλιόμετρα...Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να είμαι καλά την επομένη μέρα για να βγάλω το ταξίδι.
Το έβγαλα...σερνόμενη και πάλι. 

Το βράδυ στην Αθήνα κατάφερα κι έφαγα μια μακαρονάδα ήπια και κάτι ηλεκτρολύτες γιατί είχα ρέψει από την αφυδάτωση....Στο ξενοδοχείο που μέναμε το απόγευμα καταφθάνει καλάθι υπερπαραγωγή με φρούτα....δώρο των τρελών που έχουμε για φίλους!
Τρελαθήκαμε με την φροντίδα τους!  Χτύπησα και μια μπανανούλα στα γρήγορα και βγήκαμε μαζί και μας πήγαν σε μια πανέμορφη μπουάτ! Τον Μπλε Παπαγάλο σου λέει βγαλμένο από Ελληνική ταινία...κι ήμασταν καταπληκτικό παρεάκι. Τινάξαμε το μπαρ στον αέρα πίνοντας κοκακόλες και τσάγια!
Μετά την κοινή μας ανάβαση στον Όλυμπο, με τον Γαβριήλ και την Μαρία μας ενώνουν πολλά. Ήρθαν λοιπόν να μας σεργιανίσουν σε μια τέλεια βραδινή βόλτα στην μαγική σχεδόν καλοκαιρινή Αθήνα... Περάσαμε τέλεια με τόνους γέλιου και μαζευτήκαμε σχετικά γρήγορα (και καλά) για να κοιμηθώ εγώ νωρίς...

Ένα γεμάτο τετράωρο κοιμήθηκα κι ήταν μια χαρά αν σκεφτώ πως συνήθως κοιμάμαι αγχωμένα δύωρα πριν από τέτοιες εμπειρίες.

Αφήνω τον supporter του αίσχους να κοιμάται μακάρια στο μαλακό στρώμα και με τους λοιπούς τρελούς φεύγουμε ξημερώματα σχεδόν για Μαραθώνα...Χαρούμενοι, χρωματιστοί ενθουσιασμένοι όλοι! Κι εγώ μαζί, συγκρατημένη, μα χαρούμενη...Άντε να το ζήσουμε κι αυτό σκέφτομαι!

Φτάνουμε στο Μαραθώνα. Κόσμος λαός. Μα από που ήρθαν όλοι αυτοί. Μιλιούνια. Χρώματα, ομάδες, διαφημιστικά, χάος...Ένας τύπος με πλήρη αθλητική περιβολή καπνίζει καθισμένος στο πεζοδρόμιο. Να δικός μου είναι αυτός σκέφτομαι...Αυτός ο αλλοπρόσαλλος τύπος μου μοιάζει!

Συναντάμε την υπόλοιπη ομάδα των φίλων που θα τρέξουμε μαζί. Κρήτη και Θεσσαλονίκη ενωμένοι ξανά. Φωτογραφίες, γέλια, άγχος.Φόβος  κάπου μακριά μα ο ενθουσιασμός μας παρασύρει όλους...Τρελή χαρά!!!!!

Εγώ κι ο Δημήτρης. Τρίτος μας πια Μαραθώνιος μαζί! Ήρωας....Αυτό έχω να πω Ηρωααας....Μεγάλη αντοχή στην μίρλα!

Όλο αυτό που έζησα στο Μαραθώνα ήταν απίθανο και γι' αυτό αξίζει κανείς να βρεθεί έστω και μαι φορά εκεί! Χιλιάδες...χιλιάδες...χιλιάδες άνθρωποι!!! Χρώματα και φωνές κι αγκαλιές και μουσική και χορός. Πανηγύρι.Γιορτή!!!! Μαζευόμαστε και πέφτει σιγή. Δίνουμε τον όρκο του ευ αγωνίζεσθε στα Ελληνικά και στα Αγγλικά με το χέρι προτεταμένο...Μαγική στιγμή συγκίνησης.

Σκεφτόμουν πως ένιωθαν τώρα όλοι αυτοί οι ξένοι που βρέθηκαν εκεί από κάθε άκρη της γης. Υπέροχα. Δυνατά! Στον Αυθεντικό Μαραθώνιο. Εκεί στο σημείο της γέννησης του να δίνουν όρκο πως  θα αγωνιστούν τίμια! Υπέροχο συναίσθημα...

Κι αμέσως μετά η εκκίνηση και φεύγουν οι πρώτοι των πρώτων! Σαν σίφουνες πέρασαν από μπροστά μας. Αγέρωχοι. Δυνατοί.

Λίγο πριν ξεκινήσουμε έρχονται μηνύματα στο κινητό μου. Είναι όλα γεμάτα πάθος και έμπνευση για να με κινητοποιήσουν. Ανάμεσα τους κι αυτό... "...καλή επιτυχία αδερφή και μην ξεχνάς.Χαρά και τσαχπινιά"...μόνο εκείνη μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο μήνυμα. Η αδερφή μου η τρελή!
Το απογείωσε το συναίσθημα λέμε!!!!

Ένιωθα απίθανα. Η μέρα καταπληκτική, ο ουρανός, όνειρο, η μουσική φανταστική...Βγάζουμε μια φωτογραφία όλοι μαζί πριν ξεκινήσουμε όμορφοι, καθαροί ξεκούραστοι, λαμπεροί...Είμαστε ωραίοι νιώθουμε ωραία, οι φίλοι ο κόσμος, σφιχταγκαλιαζόμαστε ξεκινάμε, χορεύουμε, χτυπάμε παλαμάκια...Από τον ενθουσιασμό χοροπηδάω, δεν μπορώ να σταθώ ακίνητη κι από την χαρά χτυπάω δυνατά τα χέρια μου! Ναι ναι ρε γαμώτο πάμε.
Ποια φυσική κατάσταση, ποια γαστρεντερίτιδα, ποια αφυδάτωση ξέχνα τα όλα.
Το'χεις το'χεις....φωνάζει η γαζέλα μέσα μου!Είσαι εδώ!!!! 

....κι αρχίζει!

Αρχίζει η πιο ντροπιαστική εμπειρια της δρομικής μου ζωής...και όχι μόνο!

Στο 13ο χιλιόμετρο αρχίζω να νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά...Δεν τραβάει. Μιλάω, γελάω, κάνω χαβαλεδάκο με τους άλλους και προσπαθώ να με πείσω...Μα δεν τραβάει φίλε η γαζέλα μόλις ψόφησε!

Δεν λέω τίποτε σε κανέναν, στις ανηφόρες μένω πιο πίσω έχω το νου μου στους άλλους. Αγχώνομαι, μην χαθούμε, μην αγχωθούν, μην το ένα μην το άλλο. Ακούω το όνομα μου..."Κατερίνα δυνατααααα μπράβο μπράβο!!!"
Βλέπω μια κοπέλα να με χαιρετά, την κοιτώ παραξενεμένη...
"Δεν με ξέρεις μου φωνάζει, σε ξέρω εγώωωω!!!"
Γελάω....δεν είχα δύναμη να σηκώσω το χέρι να την χαιρετίσω ούτε να ρωτήσω το όνομα της.. είχε αρχίσει η κατάρρευση από τόσο νωρίς! Όποια κι αν είσαι φίλη μου αναγνώστρια, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, σου χρωστώ μια αγκαλιά!

Συνεχίζω έτσι σιωπηλά με τους άλλους τριγύρω να σχολιάζουν τα πάντα, την τρελή Ελισάβετ να βγαίνει από τον αγώνα για να βγει selfie με τον Ρουβά...κι εγώ να μην έχω κουράγιο ούτε να γελάσω...
"Καλά μαρή παράτησες τον αγώνα για να βγεις φωτογραφία; Και τι τον τραβολογάς έτσι τον άνθρωπο!!!"
"Χαρά και τσαχπινιά δεν είπαμε; Δεν θα βγω εγώ φωτογραφία με τον Σάκη; Δεν σφάξανε", απάντησε η Ελισάβετ που σε όλο τον αγώνα στην Κρήτη ένα μήνα πριν, έτρεχε φωνάζοντας σε κάθε χωριό, "Ζήτω η Θεσσαλονίκη" ξεσηκώνοντας τους Κρητικούς! Είναι ξεκάθαρο πως έχω μπλέξει με τρελούς!

Κάνουμε χαβαλεδάκο για το δρομικό απόρρητο. Μια θεωρία που βγάλαμε με τον Αλέκο στον αγώνα της Κρήτης. Ότι γίνεται στον αγώνα μένει στον αγώνα!!!και αφορά τα πάντα...από συζητήσεις, μέχρι συμπεριφορές. Μην μας βγει και το όνομα...είναι γνωστόν πως την ώρα της κούρασης κάνεις και λες πράγματα που είναι καλύτερο να μην τα ξέρουν όλοι. Με τους δρομικούς συντρόφους μας δένουν όρκοι σιωπής! Ντροπιαστικής σιωπής....

Στο 15ο ο Μάριος ο Κρητικός φίλος δρομέας που θα τρέχαμε μαζί τον πρώτο του Μαραθώνιο,  κάνει συγκρίσεις με τον αγώνα στην Κρήτη. Είμαι καλύτερα εδώ μου λέει. Εγώ χειρότερα του απαντώ. "Είμαι εδώ", μου λέει και το εννοεί.
Είναι αυτές οι μεγάλες κουβέντες που λες κι ακούς κι έχουν νόημα εκεί στο δρόμο και σε ξαφνιάζουν... "Ευχαριστώ ρε φίλε", του απαντώ και το εννοώ...

Μα η πίεση που ένιωθα ήταν απίστευτη...Ο φόβος έρχονταν σαν κύμα. Ήταν τόσο διαφορετικά και καινούρια τα συμπτώματα που άρχισα να φοβάμαι αληθινά. Πρώτα άδειασε το στήθος μου. Άδειασε από αέρα, έτσι ξαφνικά κι ύστερα άρχισε να σφίγγει. Ένιωθα τους παλμούς στο λαιμό και δεν μπορούσα να καταπιώ, ούτε να ανασάνω...Πάει είπα παθαίνω καρδιά αυτό ήταν. "Δεύτε τελευταίον βήμαν!"

Μετά από λίγο τα νεφρά νόμιζα πως καίγονται σαν να έπαιρναν φωτιά κι έσφιγγαν...Θα χάσω τα νεφρά μου. Σκέφτηκα.
Θεούλη, πως θα ζήσω χωρίς νεφρά; Θα καούν από την αφυδάτωση.

Μετά από λίγο το κεφάλι άρχισε να φουντώνει. Ανέβαζα θερμοκρασία μόνο στο κεφάλι σαν να είχα πυρετό. Έκρηξη σκέφτηκα θα εκραγεί το κεφάλι μου. Αυτό ήταν παθαίνω εγκεφαλικό....Εγκεφαλικό σε Μαραθώνιο...έβλεπα τους τίτλους στις ιστοσελίδες...
"Μαραθωνοδρόμος του αίσχους υπέστει βαρύ εγκεφαλικό, μετά από καρδιακή προσβολή,  την ώρα που κατέρρεαν τα νεφρά της!"

...κι εκεί στην πρώτη μεγάλη ανηφορική πορεία ήρθε η απόγνωση....και για πρώτη φορά είπα στο διπλανό μου "δεν το βγάζω Δημήτρη." Εκείνος με κοίταξε χαλαρά. 

Ήθελα να μου πει..."Α! Τέλεια καλύτερα να σταματήσεις το σωστό είναι αυτό. Σταμάτα για να μην πάθεις εγκεφαλικό. Άλλωστε ποιος ανόητος ενδιαφέρεται να τρέξει αυτό το Μαραθώνιο; Όλοι αυτοί που ήρθαν από την άκρη του κόσμου είναι καμένοι! Βασικά σταματάω μαζί σου κι εγώ γιατί όλο αυτό είναι μια μαλακία!"
Αντί για αυτό μου απαντά..."καλά θα δούμε, πάμε λίγο πιο χαλαρά..."

"Άι σιχτίρ και άι στο διάλο" ήθελα να πω αλλά δεν είχα το κουράγιο....και συνέχισα...Το στομάχι μου έκανε συσπάσεις. Το ένιωθα άδειο και πονούσε φριχτά. Νόμιζα θα πεθάνω.
Μετά από λίγο άρχισα να ακούω το ρόγχο του θανάτου. Αλήθεια, άκουγα το βογκητό μου μέσα μου. Τώρα θα πεθάνω, ύστερα θα πεθάνω, μετά τη στροφή θα πεθάνω.Ο κόσμος γελούσε, μιλούσε, έτρεχε κι εγώ σκεφτόμουν πως θα σταματήσω....πως θα γίνει να σταματήσω με ένα καλό άλλοθι...τύπου μπήκε φορτηγό στον αγώνα και την πάτησε. Έπεσε μετεωρίτης πάνω της. Έπεσε από τον ουρανό κομμάτι αεροπλάνου και τη χτύπησε...ένα γρήγορο, αντικειμενικό κι αναμφισβήτητο άλλοθι ρε παιδί μου, να γλιτώσω!

Σταμάτησα κάποια στιγμή εκεί στο 20 με 21.Τέρμα φίλε δεν θα πεθάνω εγώ. Τέρμα. Ο Δημήτρης με ρωτά αν χρειάζομαι κάτι.
Την ησυχία μου χρειάζομαι. Ένα καυτό μπάνιο να φύγει η μπίχλα κι ένα κρεββάτι. Μια μαλακή κουβέρτα. Ένα πιτόγυρο που έχω να φάω μήνες γαμώτο και μια μπύρα ίσαμε το μπόι μου και μετά ένα παγωτό. Ναι! Ένα τεράστιο χωνάκι με παγωτό μπισκοτολούκουμο από το Μίλτο ....
"όχι", του απαντάω "...μόνο να μείνω μόνη μου θέλω μόνο για λίγο..."
Περπατάω κι υπολογίζω.Το έχω πάρει απόφαση θα σταματήσω. Οι υπόλοιποι με ρωτούν, με κοιτούν με αγωνία, ο Δημήτρης είναι μακριά μου σε απόσταση ασφαλείας μάλλον και τους παρακινεί να φύγουν για να μου δώσουν χώρο.Το ίδιο κάνει κι εκείνος, μα αλλάζει ρυθμό. Μένει σταθερά, στο οπτικό μου πεδίο.
Περπατάω μόνη.Τους βλέπω να απομακρύνονται και νιώθω επιτέλους ελεύθερη να καταρρεύσω, να σταματήσω χωρίς να με δουν. Θα το μάθουν αργότερα και θα τους πω πως συνέβη κάτι αδιανόητο...κάτι που ούτε το φανταζόμουν δηλαδή...έπαθα σκορβούτο, σαλμονέλα, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου, κάτι, κάτι, κάτι θα βρω!
Συνεχίζω να περπατάω.Το στήθος μου να εκραγεί. Ζαλάδα, τάση για εμετό, ιδρώτας και μετά ρίγη, ανεβάζω πυρετό... τι χαρά!!!!
Το πιο έντονο συναίσθημα ήταν πως δεν ήθελα να είμαι εκεί. Δεν ήθελα. Δεν ήθελα.Δεν ήμουν εγώ. Ήμουν σε πλήρη άρνηση!

Δεν ήξερα γιατί πήρα αυτή τη γαμημένη απόφαση. Γιατί δεν άκουσα κανένα σημάδι.Τα γόνατα έτρεμαν η αδυναμία έπιασε κόκκινο...Περπατούσα μόνη, έτρεχα λίγο, φούσκωνα, μου ερχόταν ζαλάδα και τρέμουλο, σταματούσα ξαναπερπατούσα. Ο Δημήτρης ερχόταν σιωπηλά, μου έδινε κάτι να φάω, κάτι να πιω, ένα σφουγγάρι, έφευγε, ξαναρχόταν... Μια ανηφόρα κι άλλη κι άλλη....ε! το στανιό μου μέσα φτάνει.Φτάνει πια. Ένα ισιάδι Σαλονικιώτικο δεν έχει αυτός ο δρόμος. Τον ανήφορο μου μέσα. Γιατί δεν τον τρέχουμε ανάποδα; ο κόσμος πάει προς τη θάλασσα κι όχι προς το βουνό!
Ο κόσμος χαρούμενος χρωματιστός, μια φωνή ξανά "μπράβο Κατερίνααα"....μια κοπέλα μέσα από τον αγώνα, με προσπερνά.
Ποια είσαι;
Η Ειρήνη, μου φωνάζει. Άλλη μια αναγνώστρια που έγινε φίλη!
Μπράβο ρε Ειρήνη ήθελα να πω, μα δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, μόνο λίγο ένα νόημα έκανα με το χέρι....Συγνώμη Ειρηνάκι...
Ένιωθα την απόλυτη ξεφτίλα. Είπα, σταματάω τώρα....την ώρα εκείνη με προσπερνά ένας ηλικιωμένος σερνόμενος...Καλά θα σταματήσω λίγο αργότερα, σκέφτομαι. Στο επόμενο χιλιόμετρο λέω, να να η ευκαιρία τώρα θα σταματήσω...και δίπλα μου περνάει μια τύπισσα που κουβαλά ασθμαίνοντας, ένα τεράστιο σάκο με μια τεράστια Ελληνική σημαία....γαμώτο!!! Θα σταματήσω μετά...Στο επόμενο χιλιόμετρο είναι η ευκαιρία μου...σταματάω και με περνά ξυπόλυτος ένας αρχαίος Έλληνας, με πλήρη περιβολή περικεφαλαία κι ασπίδα...όχι ρε φίλε την γκαντεμιά μου!!!!! Κάθε φορά που ήθελα να σταματήσω βρισκόμουν δίπλα σε ένα μικρό θαύμα και κώλωνα. Μπορεί αυτός και δεν μπορείς εσύ δηλαδή;
Έλεγε η ενοχλητική φωνή μέσα μου! Ούτε να εγκαταλείψω δεν μπορώ με την ησυχία μου γαμώτο!!!!

Τα συμπτώματα άλλαζαν κάθε λεπτό. Δεν αναγνώριζα τίποτε. Οι πόνοι στη μέση, στα πόδια, στα πέλματα είναι όλοι γνωστοί μα εδώ υπήρχαν συμπτώματα πρωτόγνωρα κι εκεί πάνω σε μια ακόμη ανηφόρα ήρθε η πρώτη κράμπα. Ο μυς πάνω από το γόνατο ξαφνικά κοκάλωσε έτσι χωρίς καμία ένδειξη. Έπεσα στην κυριολεξία σαν να πάγωσε το πόδι.  Δεν ένιωθα τίποτα σαν να ήταν κούτσουρο. Σωριάστηκα σε δευτερόλεπτα χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερο ξαφνιάστηκα...τι έγινε ρε παιδιά.

Ένας διασώστης ξεπρόβαλε ο Δημήτρης κοντοστάθηκε...η ευκαιρία μου να σταματήσω κι όμως σηκώθηκα σαν υπνωτισμένη και συνέχισα, κουτσαίνοντας. Χωρίς καμία ουσιαστική εξήγηση...έχασα την ευκαιρία μου και μπήκα στον κόσμο της κράμπας. Οι μύες κοκάλωναν και ξεκοκάλωναν στο λεπτό. Δεν το είχα ξαναζήσει αυτό. Ήταν βίαιο, απρόσμενο. Ήθελα να γελάσω δηλαδή...τι άλλο ρε φίλε!!!! Τι άλλο θα γίνει δηλαδή! Έβλεπα να περνούν τα λεωφορεία με τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν και ζήλευα...
Τυχερούληδες κάθονται σκεφτόμουν. Ένας άνθρωπος πεσμένος μέσα στα αίματα στην άκρη του δρόμου....κι από πάνω του διασώστες. Τυχερούλης, είναι ξαπλωτός...σκεφτόμουν. Ένας άνθρωπος σε φορείο τυλιγμένος να τρέμει λίγο παρακάτω...Τυχερούλης τώρα θα τελειώσει το μαρτύριο...άρχισα να γελάω.
Σταμάτησα ξαφνικά. Στοπ! Είπα δυνατά. Ο Δημήτρης ξαφνιασμένος με κοίταξε. "Φίλε αυτό είναι φιάσκο."
Του είπα. "Δεν είναι Μαραθώνιος, είναι ρεζίλι. Είναι ξεφτίλα. Ένταξή τέρμα σταματάω."
"Μην το απορρίπτεις πριν το τέλος" μου είπε ο Δημήτρης. "Παιδί μου τι να απορρίψω.Θα βγάλω άλλα 15 χιλιόμετρα περπατώντας; Έχει μουδιάσει το μυαλό μου. Όλο θα πεθάνω και δεν πεθαίνω να ησυχάσω ρε φίλε! Τέρμα ως εδώ ήταν.Ακόμη και να τερματίσω σε δέκα ώρες, δεν είναι Μαραθώνιος αυτό! Κοροϊδεύω τον εαυτό μου... "
"Έχεις δίκιο κι εγώ το ίδιο. Όλο αυτό είναι μια γενική ανοησία. Υπέρβαση και μαλακίες...πάμε να πιούμε τσιπουράκι και να φάμε κανένα μεζεδάκι να γουστάρουμε..."
ήθελα να μου πει..."Καλά στο 34ο χιλιόμετρο μας περιμένει το τρελό σου αγόρι. Πάμε να σε παραδώσω σε εκείνον..." μου είπε αντ 'αυτού για κακή μου τύχη!
"Ρε φίλε είναι έξι χιλιόμετρα μέχρι εκεί. Έξι ολόκληρα χιλιόμετρα πως θα φτάσω;"...
"Έχεις δίκιο ας πάρουμε ταξί"...ήθελα να μου πει..."Σιγά σιγά και χαλαρά" μου απάντησε με την ήρεμη στωική φωνή του και τον μίσησα...

Πονηρέ άνθρωπε, ξέρω τι κάνεις, παίζεις με το μυαλό μου! Και συνέχισα να τρέχω νιώθοντας αδικία που κανείς δεν με καταλαβαίνει, κανείς δεν νιώθει την απόγνωση μου, να έρθει να με σώσει...

Ήθελα να κάτσω εκεί στη γωνιά και να ρίξω ένα γοερό κλάμα να μ'ακούσει ο ουρανός. Το σώμα μου έκλεινε. Έκλεινε ρε φίλε πως να το πω δηλαδή!
Περνούσαν δίπλα μου χαρούμενοι άνθρωποι. Κάτι χαρούμενοι Κινέζοι με στολές, κάτι ευτυχισμένοι Αμερικάνοι, με περούκες. Κάτι κοριτσάκια με πον πον και τούλινες φούστες. Ένας τύπος με χλαμύδα και σανδάλια...ρε φίλε έτρεχε με σανδάλια, θα τρελαθώ!
Σκεφτόμουν να τους βάλω τρικλοποδιά, να τους σπρώξω να πέσουν να γκρεμοτσακιστούν, να τους ξεριζώσω την περούκα....
Οι άνθρωποι χειροκροτούσαν, εμψύχωναν. Μπράβο, μπράβο. Μπράβο παιδιά!
"Άσε μας κι εσύ κυρά μου!"
Κουράγιο. Μόνο λίγα χιλιόμετρα έμειναν...
"Α!ναι, έλα να τα κάνεις εσύ!" έλεγα από μέσα μου....
Γερά, γερά, γερά με τσαμπουκά, φώναζαν κάτι πιτσιρίκια κι ήθελα να κάνω ΜΠΟΥ σαν τον μανιακό κλόουν στο It για να εξαφανιστούν, την ώρα που οι υπόλοιποι χαιρετούσαν κι ο Δημήτρης ενθουσιαζόταν....
"Νιώθεις τον παλμό;"
"Ναι νιώθω τον παλμό μου να σβήνει, φίλε..."
Αισθανόμουν σαν να βγήκε μέσα μου εκείνο το διαβολάκι που θα τους έπαιρνε όλους αμπάριζα! Ω ρε πίκρα....ναι! Έχω κι αυτό τον εαυτό!
Άρχισα να παίρνω ότι είχα. Ισοτονικά, ηλεκτρολύτες, depon, δεξτρόζη, ότι έβρισκα. Η ατονία μου χτύπησε κόκκινο. Μαδερ φάκερ σκέφτηκα σε άπταιστα ελληνικά θα γίνω σαν τα καρτούν που λιώνουν στην άσφαλτο...Μια λέξη μόνο ζούσα. Αγωνία!
Ο Δημήτρης χαλαρός. Λίγο πιο μπροστά μου να μου δίνει χώρο, να ηρεμήσω, να σκεφτώ, μα πάντα εκεί να τον βλέπω και να νιώθω ασφάλεια. Δεν μου μιλούσε καθόλου, σε αντίθεση με τον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης που δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα! Μόνο ερχόταν μου έφερνε κάτι να φάω, κάτι να πιω και μετά συνέχιζε λίγο πιο εκεί...μην το πάρουν τα σκάγια γιατί αν ήμουν καλά θα έβριζα...μα δεν είχα το κουράγιο ούτε αυτό να κάνω, για να εκτονωθώ!

Μετά από την ντόπα με όλα αυτά που πήρα,  για λίγα χιλιόμετρα το βρίσκω. Είμαι καλύτερα.Σαν να στυλώθηκα...και μετά λίγο πριν προλάβω να χαρώ ήρθε το ξενύχιασμα...Ούρλιαζα μέσα μου.Ο πόνος εμφανίστηκε από το πουθενά κι όλοι οι πόνοι μαζί δεν συγκρίνονταν μαζί του. Κατάλαβα γιατί το ξενύχιασμα είναι αποτελεσματικό βασανιστήριο.

Όχι ρε γαμώτο, σκέφτηκα πάνω που άρχισα να το' χω θα χάσω το Μαραθώνιο για τα νύχια, κοίτα τώρα ρεζιλίκι!
Χοροπήδησε το μυαλό μου. Βγήκαν τα νύχια μου λέω ξαφνικά στο Δημήτρη. Δεν νομίζω μου απαντά, με εκείνη την ενοχλητική ψυχραιμία του. Τι δεν νομίζεις παιδάκι μου!
Έχω χάσει το μυαλό μου από τον πόνο.

Σταματάω στους επόμενους διασώστες. Γελοία τελείως. Πρώτον δεν μπορούσα να καθίσω, δεν δίπλωνε η μέση μου. Δεύτερον δεν μπορούσα να βγάλω το παπούτσι. Τρίτον δεν μπορούσα να βγάλω την κάλτσα. Τέταρτον δεν φαινόταν να υπάρχει τίποτε απολύτως στα κατακόκκινα με τέλειο πεντικιούρ παρακαλώ νύχια μου, ενώ εγώ πονούσα κολασμένα.
Πέμπτον προσπαθούσε ο διασώστης να βάλει γάζες ανάμεσα στα δάχτυλα για να μην τρίβονται και του έσπρωχνα τα χέρια κι όλα αυτά αλήθεια χωρίς να το καταλαβαίνω, μέχρι που χαμογέλασε και με κοίταξε και τότε κατάλαβα τι έκανα. Όλα στον αυτόματο, μιλάμε για απόγνωση. Να πονάς και να μην έχεις τραυματισμό...μα πόση ξεφτίλα να αντέξω!

....και κούτσα κούτσα συνεχίζω. Ρημάδι σκέτο. Το όνειρο μου, το 34ο χιλιόμετρο και το ταξί που θα πάρω για να γυρίσω μαζί με το τρελό αγόρι....
Ο Δημήτρης μου δίνει σφουγγαράκια να δροσιστώ. Έχουν πάνω το Μπομπ Σφουγγαράκη...Ο κόσμος δροσίζεται και τα πετάει. Εγώ σε όλη τη διαδρομή κρατάω από δυο τρία και βρέχομαι όλη την ώρα. Νόμιζα πως θα ανατιναχτώ από την ζέστη, σαν να είχε καύσωνα....Καιγόταν το μέσα μου!

Κουβαλούσα λοιπόν τους σφουγγαράκιδες μου παρεούλα και ξάφνου εκεί μια φωνή και πάλι, από την άκρη του δρόμου "Κατερίνααααα...."

Γύρισα το κεφάλι μου με ύφος, με πεθαίνεις φίλε δεν αντέχω να ζήσω κι άλλη ντροπή!!!! Και βλέπω τον αγαπημένο μου φίλο μου το Χρήστο, (άλλος ένας φίλος που το blogging κι οι ψηφιακές Γειτονιές, μας έφεραν κοντά), πάντα με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια....
Ω! Τι χαρά ήταν αυτή. Έτσι βρωμερή κι ιδρωμένη, χωρίς να με νοιάζει καθόλου, έπεσα στην αγκαλιά του με απόγνωση.
"Σώσε με! Πάρε με από δω. Που έχεις το αμάξι; Έχεις κανένα πιτόγυρο στην τσάντα;" Τελικά το στόμα μου άνοιξε μόνο γα να πει "Μου έλειψες," με θλίψη γιατί μόνο τότε κατάλαβα πόσο πολύ μου είχε λείψει!
Φιληθήκαμε εκείνος αξιοπρεπής πάντα με την φωτογραφική ως προέκταση του χεριού του κι εγώ μούσκεμα με τους σφουγγαράκιδες στα χέρια και μετά σαν να ίσιωσα λίγο σαν να ξύπνησα από το λήθαργο. "Βγάλε με μια καλή φωτογραφία να φαίνεται οτι πετάω ρε φίλε"...του φώναξα φεύγοντας..."έλα μαγείρεψε την!" Και την μαγείρεψε τόσο που ακόμη κι εγώ μπορώ να πεισθώ πως ήμουν σούπερ χαλαρή και πετούσα....μούσι!

Μετά από αυτό ένιωσα άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί, μα ένιωσα πως ότι έγινε πια, έγινε. Πόσο πιο ρεζίλι να γίνω κι εκεί, αρχίσαμε να ακούμε μια τσιρίδα. Η Νόπη μου λέει ο Δημήτρης.
Μια τρελή δρομέας φίλη από το Σύλλογο. Μα τι ακούς; Εγώ δεν ακούω τίποτα! Του είπα. Κι όμως είναι η Νόπη συνεχίζει με σιγουριά...κι ήταν η Νόπη στο 34ο, με το τρελό αγόρι, και λοιπούς φίλους από το Σύλλογο Δρομέων. Είχαν μαζέψει και κάτι πιτσιρίκια κι είχαν κάνει κερκίδα αχτύπητη!

Ένταξή. Χάος. Μπουγέλα, γέλια, φιλιά, αγκαλιές,ουρλιαχτά. Μαγική στιγμή. Μαγική!!!Αξέχαστη. Πήρα δύναμη μεγατόνων, βλέποντας εκεί το αγόρι μου να μου φωνάζει με τόσο ενθουσιασμό.Τον συγχώρεσα που κοιμόταν το πρωί που έφευγα κι έφαγε ένα πρωινό ίσαμε το μπόι μου! εντάξη δεν είμαι και πρώτο μπόι...λίγο έφαγε....

Γελούσα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν ευγνώμων ήμουν χαρούμενη. Δεν ξέρω πως, μα έγινε κάτι μέσα μου...σαν να άνοιξε το φως μέσα στο μυαλό μου...Φύγαμε ντοπαρισμένοι.

Να η Αμερικάνικη στιγμή  του αγώνα!!! Φιλιούνται αγκαλιάζονται!

Άρχισα να νιώθω καλά και το κατάλαβα γιατί άρχισα να πεινάω. Πεινούσα κολασμένα. Πεινούσα τόσο που στον επόμενο σταθμό τα σφουγγαράκια τα είδα σαν πιτάκια κι έπεσα πάνω τους.
"Όχι ρε συ σφουγγαράκια είναι! Τι κρίμα ρε τι τσιγκουνιά, ρε 'σεις πεινάει ο κόσμος!"
Ήθελα να φάω, να φάω μέχρι να εκραγώ...

Σαν να μου έλειπε καύσιμο....σταμάτησα σε έναν πάγκο τροφοδοσίας και ήπια μονορούφι μια, δυο, τρεις, τέσσερις κοκακόλες κι έφαγα δυο μπανάνες...Δεν ξέρω πως, απλά έγινε...και μετά...μέσα μου έγινε έκρηξη!
Πίνει ο κόσμος χημείες ισοτονικά, τζελάκια....φίλε πιες κοκακολάρα να δεις το φως σου.
Σαράντα κουταλιές ζάχαρη μονοκοπανιά κι έγινα καπνός...

Άρχισα να τρέχω. Επιτέλους να τρέχω. Βρήκα ρυθμό. Βρήκα την χαμένη μου ένταση. Βρήκα τα πατήματα μου κι ήμουν καλά. Το σώμα μου κουρελιασμένο μα τον πόνο τον ήξερα, μου ήταν οικείος. Τρέχαμε πια σταθερά με ωραίο ρυθμό κι ο Δημήτρης δεν το πίστευε. Ούτε κι εγώ. Πιάσαμε συζήτηση.Χαλαρά κι ωραία, έτσι όπως μας αρέσει σαν τρέχουμε μαζί. Έτρεχα. Επιτέλους ένιωθα τη δύναμη μέσα μου. Που ήταν τόση ώρα κρυμμένη; Πως διάολε έγινε αυτό; δεν έχω ιδέα!
Δεν σταμάτησα σε ανηφόρες, σε κατηφόρες, σε ισιάδια σε τίποτα. Είχε περάσει το ένιωθα. Μπαίνοντας στην Αθηνά ένα πανό κρεμασμένο στη γέφυρα..."Κατερίνα μου, σ'αγαπώ!" Κι εγώ τρελέ μου!!!! Δεν ξέρω για ποια Κατερίνα το έγραψες μα αυτή η Κατερίνα σε ευγνωμονεί!

Μπήκαμε στην Αθήνα με ωραίο καθαρό ρυθμό. Όλοι γύρω αργοί και πονεμένοι. Εγώ πετούσα. Είχε πάρει το μυαλό μου φωτιά!
Δεν ήθελα να σταματήσω γιατί δεν θα μπορούσα να συνεχίσω, το ένιωθα. Δεν ήθελα να κατεβάσω ρυθμό, ήθελα να τελειώσει. Κόσμος, φωνές, αλλαγή φρουράς στην μαγική Ηρώδου Αττικού...δεν έβλεπα τίποτα. Ήξερα πως οι δρομείς που ήρθαν από μακρινές χώρες είχαν μαγευτεί. Έβγαζαν φωτογραφίες, γελούσαν, χαιρετούσαν. Μια πόλη μαγική, γεμάτη Ιστορία! Ήταν εκστασιαμένοι.

Εγώ έτρεχα να φτάσω.Δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο, μόνο αυτό...κι εκεί μπαίνοντας στο επιβλητικό Καλλιμάρμαρο όλοι οι δρομείς χαιρετούσαν συγκινημένοι, τους αγαπημένους τους που τους φώναζαν και τους χειροκροτούσαν από τις κερκίδες...όλοι οι υπόλοιποι δρομείς, γιατί εγώ είπαμε, δεν έχω κανονικούς φίλους και κανονική οικογένεια κι αντί να με φωνάζουν εκείνοι τους είδα εγώ από μακριά κι άρχισα να φωνάζω για να με δουν.
Κουνούσα χέρια, πόδια, ούρλιαζα, "Εδώ Εδώ Καλέεεε Καλέ κοιτάξτε με Καλέ. Ρε συυυυυυυς!!!".....Φευ!
Δεν με είδε κανείς να τερματίζω...Μόνο κάποια στιγμή αφού έχω μπει πια στο στάδιο η αδερφή μου, η γνωστή  χαρά και τσαχπινιά, με είδε κι άρχισε να τρέχει ως ρεζίλης  φωτορεπόρτερ παράλληλα με εμένα για να με προσπεράσει και να καταφέρει να βγάλει μια έστω φωτογραφία....μέχρι που την σταμάτησαν οι εθελοντές γιατί είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο και πάτησε κι ένα παππού στο σπιντάρισμα της...Ευτυχώς που δεν πέρασε τη νύχτα στο αυτόφωρο δηλαδή!
Όχι δεν την ξέρω, δεν είναι οικογένεια μου η κυρία!!!! Κι έτσι δεν υπάρχει ούτε μια θριαμβευτική φωτογραφία...μόνο τα ρεζίλια μου αποτυπώθηκαν!
Ούτε μια φωτογραφία να με δείχνει να τρέχω σαν τον άνεμο...η γαζέλα της Αφρικανικής σαβάνας ξαναγύρισε  μεταμορφωμένη σε κατσίκα της Ελληνικής υπαίθρου! Μην γελάς, αγαπώ τις κατσίκες, έχω μεγαλώσει με αυτές!

Τελικά λίγο πριν περάσω την αψίδα ήρθαν τα ανιψούδια μου, γιοι της προκομμένης αδερφής μου και με έβγαλαν ασπροπρόσωπη...Μικρούλια μου, με κοιτούσαν σαν να έκανα ανδραγάθημα...που να ήξεραν! Εκεί με τα μικρά μου αγκαλιά, συγκινήθηκα πολύ!!!!
Ξέρετε, εκείνος ο λυγμός της Κατίνας Παξινού που βγαίνει από το στομάχι.... α! στο καλό, δάκρυσα!!!

Μετά είδα τους φίλους και το τρελό αγόρι κι εκεί δεύτερο κύμα συγκίνησης. Μπράβο ρε μωρό τα κατάφερες...
Κι εσύ τα κατάφερες για ακόμη μια φορά να μην βγάλεις ούτε μια φωτογραφία ρε μωρό.Τέλεια τέλεια.Θα μαλώσουμε μετά!

Ήταν φίλοι εκεί που με ξάφνιασαν. Ένα αγαπημένο ζευγάρι με τα πιτσιρίκια τους που μετακόμισαν πρόσφατα από Θεσσαλονίκη. Τρελάθηκα!!!! Έπεσα πάνω στον τοίχο, να  φιλήσω εκείνους και τα μικρά τους! Ήταν όλοι εκεί!
Όταν δε, ρώτησα  τον ενθουσιασμένο γαμπρό την αδερφή μου και τους λοιπούς, "καλά ρε παιδιά που κοιτούσατε;"...η απάντηση ήταν ξεκάθαρη...εγώ κοίταζα την Γιαντικιάρογλου που κοίταζε την Παπασταύρου...
...κι όλοι με κοίταζαν με συγκατάβαση...πρέπει να ήμουν αξιολύπητο θέαμα η αλήθεια.
Πρησμένη. Ιδρωμένη. Κατακόκκινη και μούσκεμα με τους σφουγγαράκιδες παρέα.... Τα πιτσιρίκια της παρέας μας, όμως θέλουν αν με φιλήσουν με αγκαλιάζουν..."Κυρία Κατερίνα κι εγώ!!!!" φωνάζει η μια ζουρμπουίτσα και με φιλάει....ξανά συγκίνηση ρε τα σκατόπαιδα, λες να μην φαίνομαι αξιολύπητη, αλλά μαχητική;
Το Μαράκι μου λέει ενθουσιασμένο...."Κατερίνα του χρόνου μαζί"...Κοκάλωσα..Θυμάμαι γύρισα απότομα. "Παιδί μου είσαι τρελή;" Της είπα. "Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου παιδί μου, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν με βλέπεις, πως είμαι; Μην μ' ακούσεις ποτέ. Ότι κι αν σου πω αργότερα, μην με ακούσεις. Τώρα θα με ακούς. Τώρα! Είναι σκότωμα. Είναι καταστροφή"
Γελούσε. "Μην γελάς ρε βλαμμένο το εννοώ.Μην τυχόν και το κάνεις αυτό στον εαυτό σου!!!!" Και εννοούσα κάθε λέξη!!!!!

Αμέσως μετά τους αφήνουμε και ο Δημήτρης με οδηγεί μέσα από το διάδρομο. Μας περνούν τα μετάλλια στο λαιμό....Ένταξή το ζήσαμε κι αυτό. Σκέφτηκα...και έπιασα το μετάλλιο στα χέρια μου. Το κοίταξα και πάνω του είχε το Γρηγόρη Λαμπράκη....κι εκεί ξαφνικά black out.

Άρχισα να κλαίω. Όχι, όχι από το εξευγενισμένο διακριτικό κλάμα...Άρχισα να κλαίω φίλε, με το κλάμα της γνωστής αρκούδας!
Έπεσα κάτω στο ταρτάν. Δεν μπορούσα να σηκωθώ, δεν με κρατούσε η μέση μου.Το σώμα μου σαν ζυμάρι. Έκλαιγα κι έκλαιγα και κοίταζα το μετάλλιο και ήρθαν στο μυαλό μου όλα... Ποια δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι, μα σαν να άνοιξε το πηγάδι μιας μνήμης. Μνήμη κι εικόνες κι ιστορία κι αγώνες κι αξίες και κάτι από μαμά...

 Κι εκεί έζησα ακόμη μια ντροπιαστική στιγμή όπου έμοιαζα με σφουγγαρίστρα....Το ξεφτυλίκι συνεχίζεται καθώς ο Δημήτρης μετά από λίγο, με πιάνει από τις μασχάλες και προσπαθεί να με στήσει στα πόδια μου, σαν να μιλά με κάποιον. Κάτι λένε..."τι έπαθε; έγινε κάτι;"
"Σήκω αλλιώς θα φωνάξουν γερανό",  σκέφτομαι!
Σαν να ήμουν σπασμένη και τα πόδια μου λαστιχένια. Προσπαθώ θυμάμαι να πατήσω και μέσα μου η φωνή μου η ίδια με διατάζει "στύλωσε επιτέλους τα πόδια σου πόσο ακόμη θα αντέξει αυτός ο άνθρωπος, την ψυχή του έβγαλες τόσες ώρες!"
Ένταξή. "Μόλις το τερμάτισες κοπελιά". Είπα στον εαυτό μου. Πιο χαμηλά δεν υπάρχει μάνα μου και επιτέλους σηκώθηκα!!!

Μετά από λίγο είμαι όρθια ξυπόλητη. Δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω παπούτσια. Είναι τόσο πρισμένα τα χέρια και τα πόδια μου που τα νιώθω σαν τσουρέκια. Ο Δημήτρης κρατάει τα παπούτσια μου, άλλου χέρια, αλλού πόδια, αλλού μυαλά....κι έτσι απλά, τέλειωσε....
Στο ξενοδοχείο συναντάμε τους άλλους φίλους δρομείς. Όλοι λαμπεροί και χαρούμενοι, να μιλούν για σούπερ χρόνους και να μοιράζονται εμπειρίες κι εγώ ένα παρτάλι.
Τι έγινε; με ρωτά ένας από αυτούς...Όλα καλά, απαντά ο Δημήτρης, μόνο που δεν θα το ξανακάνει λέει...
Α!!! μην έχεις εμπιστοσύνη σε αυτά που λένε οι γυναίκες και για την γέννα έτσι λένε και το ξεχνάνε...Απαντά ο φίλος δρομέας.

Πάει περίπατο κι η γυναικεία μου φερεγγυότητα, γιατί είχε τελικά, δίκιο...γαμώτο!

Και να μια τελευταία φωτογραφία, λίγο πριν ανεβούμε στο λεωφορείο με ύφος αερικού."Τι έγινε ρε παιδιά, έζησα;"
Όχι, δεν αναρωτιέμαι αν τερμάτισα αλλά αν επιβίωσα! γελάω πια σαν θυμόμαστε με τους φίλους και λέμε με ενθουσιασμό "Τι ζήσαμε ρε παιδιά, τι ζήσαμε"...
Τι ζήσαμε λέει! Μάγκα μου, κόντεψα να αφήσω τα κοκαλάκια μου σε εκείνη την διαδρομή!

Μπήκαμε αμέσως στο λεωφορείο της επιστροφής σε ένα δύσκολο ταξίδι με το σώμα να αρχίσει να βγάζει πόνους παντού. Ένιωθα άρρωστη μα ανακουφισμένη που είχε πια τελειώσει όλο αυτό το ταξίδι....Ταξίδι....

Η επόμενη ημέρα με βρήκε μέσα σε ένα λήθαργο λίγο πριν φύγω στη δουλειά κι ύστερα άρχισαν να έρχονται μηνύματα.
Που είσαι;τερμάτισες; τι συμβαίνει; είσαι καλά; Πραγματικά συγκινήθηκα με το ενδιαφέρον όλων!
Ο Στέλιος ένας φίλος δρομέας από την Κύπρο μου στέλνει λόγια δύναμης "και μπουσουλώντας θα το έκανες" μου γράφει...Μην νομίζεις δεν απείχα πολύ!
Πολλοί επικοινώνησαν για να μου στείλουν την έγνοια τους. Μα ένα τηλεφώνημα με ξάφνιασε. Ένας άνθρωπος σημαντικός. Δουλεύουμε χρόνια μαζί σε ομάδες. Μου θύμισε τον ρόλο μου, την ευθύνη μου..." Μας ανησύχησες. Εσύ κουβαλάς εμάς μαζί σου, τρέχεις με όλους μας, τρέχεις για εμάς"...μου είπε και ταράχτηκα! Είναι στ'αλήθεια λοιπόν έτσι;
Οι άνθρωποι μου έδιναν συγχαρητήρια κι εγώ ένιωθα  ντροπή για όλη την εμπειρία. Ένιωθα πως δεν άξιζα πραγματικά τα συγχαρητήρια που άκουγα! Ιδίως από ανθρώπους που τρέχουν πολλά και ατελείωτα χιλιόμετρα και ξέρουν από πόνο.
Έκανα πλάκα με όλους και γέλασα πολύ μιλώντας με την αδερφή μου που με ξέρει καλά και ένιωθε την κάθε βλακεία μου...κι ύστερα ήρθε ένα μήνυμα αλλιώτικο...


Τον πρώτο μου Μαραθώνιο τον έκανα στην Θ.Κ.Ιθάκη, ως θεραπεύτρια πολλά χρόνια πριν! Ήταν θεραπευτικός μαραθώνιος κι έχω κάνει πια πολλούς. Πολλούς και σπουδαίους.
Υπάρχει μια ολόκληρη  ιεροτελεστία. Μια τελετουργία και μια δομή, σε έναν Θεραπευτικό Μαραθώνιο, όπου οι θεραπευτικές διαδικασίες αρχίζουν μετά από προετοιμασία και "εξαγνισμό" και ολοκληρώνονται κοντά 48 ώρες μετά...Μπορεί και παραπάνω!
Έχω δει ανθρώπους να παλεύουν  με τον εαυτό τους. Να αναμετριούνται με τον φόβο τους. Έχω δει ανθρώπους να φεύγουν, να εγκαταλείπουν και ήξερα πως πάνε εκεί έξω να βρουν το θάνατο. Ήξερα πως ίσως κάποιους να μην τους ξαναδώ ποτέ.
Κάποιους του αγαπούσα βαθιά και θυμάμαι να αγκαλιαζόμαστε με τους φίλους συναδέλφους και να κλαίμε γιατί πονούσαμε σε κάθε αντίο, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε πόνο των ανθρώπων που είχαμε και νιώθαμε την θεραπευτική τους ευθύνη. Έχω δει ανθρώπους να σπάνε, να κάνουν την μεγάλη αλλαγή, να παίρνουν ρίσκα, να αποδομούνται...
Έχω δει δάκρυα κι αίματα από τους τραυματισμούς τους σε έντονες στιγμές, σάλια, μύξες, ιδρώτα κι ακατάληπτες λέξεις. Ναι η θεραπεία δεν είναι όμορφη και λαμπερή!Ούτε η προσπάθεια!
Έχω ακούσει λέξεις σκληρές, έχω κρατήσει στα χέρια μου ανθρώπους λιπόθυμους από την εξάντληση που φέρνει ο πόνος κι έχω κλάψει μαζί τους...Έχω υπάρξει μάρτυρας αυτής της μαγικής διαδρομής κι ευγνωμονώ τη ζωή για αυτές τις μαγικές στιγμές. Για εκείνους του μαραθώνιους....Για εκείνα τα πρόσωπα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Θυμάμαι κάποτε κάποιον θεραπευόμενο να  μου λέει πως για να αντέξεις ένα Μαραθώνιο πρέπει να γίνει ο εγωισμός σου σφουγγαρόπανο!
Μπορεί να φαντάζει αστείο και χαριτωμένο όλο αυτό που έγραψα μα τελικά, ο Μαραθώνιος της Αθήνας, με αποδόμησε. Έκανε τον εγωισμό μου σφουγγαρόπανο. Αυτός ο Μαραθώνιος, με ταπείνωσε....

Κι αυτό το ένιωσα σαν ευλογία, την στιγμή που διάβασα εκείνο το μήνυμα....από έναν άνθρωπο που "έτρεξε" σε θεραπευτικό Μαραθώνιο...κι εγώ ήμουν τότε ο συμπορευτής και καθοδηγητής του.
Είδα τις στιγμές της αμφισβήτησης, της άρνησης, της εγκατάλειψης...Ένιωσα στο πετσί μου τη θλίψη, την οργή και την απόγνωση ενός ανθρώπου που παλεύει για την ζωή του. Είδα την υπέρβαση την στιγμή που απλά αφέθηκε κι έδειξε εμπιστοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό....κι αναγνώρισα. Αναγνώρισα τον εαυτό μου σε κάθε στιγμή που βίωσα σε εκείνη την  αδιανόητη διαδρομή του Κλασσικού Μαραθωνίου...Είδα τον εαυτό μου σε κάθε επίπονο βήμα αμφισβήτησης.

Ένιωσα την υπέρβαση μέσα μου! Ένιωσα το μεγαλείο. Το μεγαλείο των ανθρώπων που αναμετρήθηκαν με το θάνατο κι έγιναν σφουγγαρόπανα για να ζήσουν...και ξαφνικά ένιωσα ντροπή. Ντροπή για εμένα που τόλμησα να σκεφτώ την εγκατάλειψη. Κι ευγνωμοσύνη που τελικά δεν το έκανα.
Ευγνωμοσύνη στον εαυτό μου και στον συνοδοιπόρο μου...που με την σταθερότητα και την διακριτική του βοήθεια με κράτησε στον αγώνα. Στον αγώνα που είχα να κάνω με τον εαυτό μου!

Το μήνυμα έκλεισε με τα δικά μου δάκρυα έκπληξης...."Μου άνοιξες την όρεξη, μήπως να το δοκιμάσω;" έγραψε και όταν τον ρώτησα "Τι λες; Να ζήσουμε ακόμη έναν Μαραθώνιο μαζί;"  Πήρα μια μαγική απάντηση...Μαγική και γενναιόδωρη!!!!
...κι έτσι απλά ένας άνθρωπος που είχε ξεφύγει κάποτε από το θάνατο και κουβαλά στο πετσί του αυτή τη  μνήμη,  μου υπενθύμισε το νόημα μιας προσπάθειας!

Ο κάθε Μαραθώνιος είναι ξεχωριστός...το ξέρω...μα αυτός, αυτός ήταν ο δικός μου Θεραπευτικός Μαραθώνιος...Το δικό μου Βατερλώ και η δική μου Νίκη!

Σε λίγες ημέρες η Ιθάκη της ψυχής μου έχει γενέθλια. Τριάντα τέσσερα χρόνια ζωής. Τριαντατέσσερα χρόνια, γεννά ελεύθερους ανθρώπους κι η ελευθερία για να την φτάσεις θέλει κόπο. Θέλει "αρετή και τόλμη"...θέλει πόνο κι αγωνία και επιμονή κι υπομονή, ακόμη και θυσία...Μα πάνω από όλα θέλει κάτι πελώριο. Αυτοεκτίμηση κι αυτή χτίζεται βήμα βήμα, μέσα από την υπέρβαση!
Την προσωπική μας υπέρβαση!

Αυτό μου το έμαθε ο προσωπικός μου δρόμος, μα πρώτοι μου προπονητές, πρώτοι μου εκπαιδευτές εκείνοι. Εκείνοι που έκαναν την δική τους υπέρβαση όχι για την εμπειρία ή την επίγνωση...μα για να σώσουν την ζωή τους. Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευγνωμονώ.

Μαζί σας έμαθα να "τρέχω"! Μου μάθατε να μην εγκαταλείπω, ακόμη κι όταν νομίζω πως με έχω εγκαταλείψει!  Μαζί σας κάθε αγώνας είχε νόημα!

Καλημέρα αγαπημένοι...Έχω ήδη αρχίσει τα όνειρα. Θα γίνουμε πολλοί και θα βρεθούμε στο δρόμο. Το μήνυμα της Ιθάκης μου, το βρήκα πολλές φορές ως μήνυμα στη ζωή, με άλλους ανθρωπους που αγάπησα. "Μπορώ αλλά όχι μόνος μου."
Όχι απαραίτητα γιατί δεν μπορώ...μα γιατί δεν θέλω. Δεν θέλω να μπορώ μόνος μου! Θέλω να μπορούμε μαζί.
Σας αφιερώνω το λατρεμένο αυτό τραγούδι με το οποίο κλείσαμε έναν θεραπευτικό μαραθώνιο χρόνια πριν κι έγινε από τότε το τραγούδι μας, εκεί στην Ιθάκη. Τα παιδιά των δρόμων... και ο τίτλος του ακόμη, δεν είναι τυχαίος!!!

Θα σας βρω στο δρόμο. Για την χαρά. Την επίγνωση.Την μαγεία. Για το τσαλάκωμα.
Θα σας βρω στο δρόμο, για το μαζί και την ταπείνωση...Για την υπέρβαση! Ναι, ακριβώς γι' αυτό! Για την γαμημένη την υπέρβαση!

Γιατί...για σκέψου...Πόσα χρόνια έχεις να νιώσεις ότι "μπορείς";  Μπορείς γαμώτο!!!!
                                                                                                                              Κατερίνα

..."για Πάντα"...

Το'χω γράψει πολλές πολλές φορές. Το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου είναι το πιο αγαπημένο του χρόνου... Στις 26 του μήνα είναι του Άη Δημήτρη που είναι ο πολιούχος της πόλης μας και γιορτάζει η Θεσσαλονίκη. Στις 28 είναι η επέτειος του μεγάλου ΟΧΙ και ενδιάμεσα στις 27 γεννήθηκε το τρελό μου αγόρι!!!

Οπότε τις μέρες αυτές έχουμε πάντα στο σπίτι μας χαρά κι η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή κι είναι σαν να γιορτάζει μαζί μας όλη η πόλη!

Μιας λοιπόν κι είχαμε περισσότερες ώρες χαλάρωσης κατάφερα και στόλισα επιτέλους και φρόντισα το σπίτι μας που όλον αυτό τον καιρό δεν έβρισκα χρόνο ούτε να κοιτάξω. 

Άρχισα να γεμίζω τα βάζα και ξαφνικά άρχισε να ακούγεται δυνατά  μουσική με χριστουγεννιάτικες μελωδίες κι οι δύο τύποι παρόλο που μεγάλωσαν και δεν είναι πια τα μικρά μου ζουζούνια...άρχισαν να ζουζουνίζουν γύρω μου και να τραγουδούν και να χορεύουν..."Μαμά...είναι σαν να είναι Χριστούγεννα!"

 Κι ήταν πραγματικά αυτή η ίδια αίσθηση. Η ζεστασιά, η ομορφιά, η γλυκά αυτή μέσα μας που έχει πάντα γιορτινή διάθεση...κι όχι απλά γιορτινή μα μαγική ίδια με αυτή των Χριστουγέννων που πάντα στο μυαλό τους είναι η απόλυτη γιορτή της ζεστασιάς και της αγάπης....

Κι όταν τα κλαδιά, οι καρποί και τα κεριά ομόρφυναν το χώρο...μπήκα στην κουζίνα. 

Αυτή η ώρα είναι η πιο λατρεμένη. Ο ήλιος να πέφτει πια και εγώ να ψήνω, να πασπαλίζω, να ζω μέσα από τις γεύσεις και τις μυρωδιές που κάνουν το σπίτι μας...σπίτι!

Γιορτάσαμε και με το παραπάνω...Ήθελα το αγόρι μου να νιώσει την φροντίδα που του αξίζει. Αυτό το τριήμερο θα ήταν μόνο δικό του! Η πρώτη έκπληξη ήρθε στο αγαπημένο μας OCTO. 

Το πιο όμορφο και ζεστό cafe bistro bar...που πρόσφατα άνοιξαν δυο κορίτσια που αγαπώ και θαυμάζω. 

Ενώσαμε λοιπόν το OCTO με σήμα το άπειρο, με ένα "για Πάντα"!!! κι αυτό το συμβολικό κομμάτι...το αγαπώ!!!

Ένας υπέροχος, ζεστός, δημιουργικός χώρος κι εκεί γύρω από ένα μεγάλο δρύινο τραπέζι οι φίλοι του όλοι από την γνωστή Ανδροπαρέα....

Ξαφνιάστηκε τόσο σαν τους είδε που δεν το πίστευε πως όλοι αυτοί ήταν εκεί για εκείνον! Κι όμως...η παρέα μαζεύτηκε ξανά...μόνο για εκείνον! 

Αυτή η παρέα...είναι σαν τα μικρά μου, άτακτα ξαδέρφια. Συγγενείς.Τόσο κοντά τους νιώθουμε κι έστω κι αν η ζωή όλων είναι πια τόσο πολύπλοκη και δεν βλεπόμαστε συχνά, σαν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια στιγμή....

Έτσι λοιπόν άρχισε το εορταστικό μας τριήμερο. Μια πόλη μαγική μέσα στο ζεστό φως. Ηλιοφώτιστη σαν καλοκαιρινή. Κάναμε όλα όσα αγαπά...και το αγόρι αυτό δεν αγαπά τίποτε περισσότερο από μια ξεθεωτική βόλτα στην πόλη!

Τριγυρίσαμε και χαζέψαμε βιτρίνες και κάποιες από αυτές ήταν ήδη Χριστουγεννιάτικες....Τι χαρά!!! 

Στο λιμάνι αξιωματικοί, στρατιώτες, ναύτες, με στολές εξόδου κι εκεί στο βάθος το θωρηκτό Αβέρωφ, σημαιοστολισμένο. Κόσμος παντού. Γιορτή. Η Θεσσαλονίκη στα καλύτερα της. Πιο όμορφη από ποτέ...

Τα αγόρια σε τρελό ενθουσιασμό ιδίως όταν επισκεφθήκαμε το πλοίο...Ήταν νομίζω κι οι τρεις τους οι πιο ενοχλητικοί κι ενθουσιώδης επισκέπτες! 

Από αυτούς που όλα τα σκαλίζουν, ρωτούν πολλά...και σε κάθε γωνία ακούγεται η φωνή τους και τα θορυβώδη επιφωνήματα θαυμασμού τους!

Ο ήλιος, που έδυε σε χιλιάδες χρώματα, οι άνθρωποι χαρούμενοι και χαλαροί, η αίσθηση πως είμαστε τουρίστες στην πόλη μας....

Θέλαμε αυτό το τριήμερο να είμαστε αλλού, μα δεν τα καταφέραμε να πάμε το ταξίδι που επιθυμούσαμε...

Όμως δεν είχε καμία σημασία γιατί αυτό που ζήσαμε εκεί σε εκείνη την βόλτα μας αποζημίωσε. Η μαγική μας Θεσσαλονίκη...μας αποζημίωσε. 

Το απόγευμα μας βρήκε στο άλλο κορίτσι που αγαπώ. Στην μικρή μου Sugar Angel...Στο πανέμορφο μαγαζάκι της με τα μανιταράκια και το ντεκόρ από το μαγεμένο φθινοπωρινό δάσος. 

Εκεί απολαύσαμε τις απόλυτες γεύσεις σε τούρτα...κι εκεί τα αγόρια έβαλαν πάνω στην τούρτα του μπαμπά τους ένα κεράκι...Του τραγούδησαν. Του χειροκρότησαν. Του έκαναν πλακίτσα...κι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλο και πιο καλή παρέα. 

Όλο και πιο αστεία. Όλο και πιο δεμένη...κι αυτό είναι τόσο μεγάλη ευλογία στ' αλήθεια. Το να έχουμε ο ένας τον άλλο!

Την ημέρα της παρέλασης το τοπίο άλλαξε. Ο καιρός αγρίεψε μα ήμασταν και πάλι εκεί, με φίλους να χειροκροτάμε τα αγόρια μας που έκαναν για τελευταία πια χρονιά παρέλαση...και μετά τσουγκρίσματα και γέλια σε ένα ακόμη χαρούμενο, παρεϊστικο τραπέζι. 

Αυτές οι φιλίες. Πόσο πολύτιμες. Τα παιδιά μας είναι μαζί από τα νήπια και τώρα πια στην τελευταία τάξη του Δημοτικού ακόμη μας μαζεύουν. Ακόμη μας ενώνουν και μας φέρνουν κοντά, με έναν τρόπο που μόνο τα παιδιά καταφέρνουν....

Κι αμέσως μετά, γέμισαν με τις φωνές τους  το σπίτι μας και μας πήραν τα μυαλά, με τα γάργαρα γέλια τους. Τα πολύτιμα γάργαρα γέλια τους!!!

Και πέρασε....Το πιο όμορφο τριήμερο του χρόνου πέρασε και μας άφησε μια υπέροχη γλύκα κι ένα τρυφερό χαμόγελο, σαν θυμόμαστε τις στιγμές, τα γέλια, τις λέξεις που το συντρόφευαν. 

Το απόγευμα της Κυριακής μας βρήκε στο τραπέζι της κουζίνας, να διαλέγουμε τα αγαπημένα μας μπισκότα του Sugar Angel.  

Ποιος θα φάει ποιο...άλλος την κολοκύθα, άλλος την νυχτερίδα, ο μικρός απαραίτητα τα φαντασματάκια...κι αφήνουν και κανένα μικρό για τη μαμά...

Έτσι τελείωσε το μαγικό μας τριήμερο...Με τα μυρωδάτα μπισκότα halloween, παρέα με πικρό δυνατό καφέ, στην κούπα του αγαπημένου OCTO με σήμα το άπειρο...

Ζωή με σήμα το άπειρο...Ζωή με στόχο το Για Πάντα! Το δικό μας "για πάντα"...

Το ωραιότερο κλείσιμο. Γλυκόπικρη γεύση, με μια σταγόνα ευτυχίας. Καθαρής, ουσιαστικής ευτυχίας...Από αυτή που νιώθεις σαν αντιληφθείς πόσο λίγα χρειάζεσαι και πόσο εύκολο είναι να τα βρεις μέσα σου, γύρω σου, μέσα από τα καθαρά μάτια και τα γέλια όλων αυτών που αγαπάς...

Καλημέρα αγαπημένοι. Μπήκε ένας ακόμη μήνας λατρεμένος. Ο υπέροχος Νοέμβρης, με τα κιτρινισμένα φύλλα και την τρυφεράδα της ζεστής αγκαλιάς...Να είναι ένας ολοζώντανος, ζεστός, γενναιόδωρος μήνας για όλο τον κόσμο!

Για όλους μας αγαπημένοι! Πάντα και για πάντα...

                                                                                                                                Κατερίνα

Παλιότερες αναρτήσεις για το πιο όμορφο τριήμερο του χρόνου....

Το πιο όμορφο τριήμερο του χρόνου.

Ο Στόχος!

Πάμε...παραπάνω!

Οι ημέρες της τρέλας έρχονται και φεύγουν.Τρέχουμε όλοι μαζί να προλάβουμε και υποσχόμαστε πως αν τελειώσει το ένα μεγάλο project θα χαλαρώσουμε, θα ιδωθούμε, θα περάσουμε χαλαρά....Ψέματα γιατί αμέσως μετά έρχεται το επόμενο μεγάλο project....κι έτσι απλά περνά η ζωή...

Είναι τόσο κουραστικό, μα τόσο αληθινά δημιουργικό όλο αυτό!

Τόση ασφάλεια έχει αυτή η απλή καθημερινότητα, που τρέχουμε και τρέχουμε...και μετά κάτι γίνεται και σταματάμε για να κοιταχτούμε για λίγο μόνο και μετά...ξανατρέχουμε!
Ασφάλεια γιατί μπορεί να είναι κουραστικό μα η ζωή κυλά, χωρίς ανατροπές...χωρίς σκληρές εκπλήξεις και το ξέρουμε πως δεν είναι για όλους έτσι και νιώθουμε ευγνωμοσύνη!

Έτσι όλον αυτό τον καιρό αυτό που μονοπωλούσε τον χρόνο όλων μας ήταν η μεγάλη εκδήλωση για το BIA/ZΩ ως εκδήλωση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής, που έχω την τιμή να ανήκω.

Οι άνθρωποι δούλευαν για μήνες. Εθελοντικά πάντα. Μετά την δουλειά τους κι ανάμεσα σε άλλες υποχρεωτικές δραστηριότητες, είχαν κι αυτό. Έτσι αποφάσισαν. Να το κάνουν, να το σηκώσουν, να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα...

Η εκδήλωση είχε πολλαπλές, δράσεις κι άνοιξε με μια έκθεση φωτογραφίας, ενώ έκλεισε με μια καθηλωτική παράσταση που χαράχτηκε βαθιά σε πολύ πολύ κόσμο!

Ενδιάμεσα είχε ομιλίες μία εκ των οποίων ήταν και δική μου....

Εκείνη η βραδιά ήταν απλά η κορύφωση μιας τεράστιας προσπάθειας που ο στόχος της δεν ήταν άλλος παρά η φροντίδα. Η φροντίδα μιας πληθυσμιακής ομάδας, που εύκολα ξεχνάμε, προσπερνάμε, δεν γυρίζουμε καν να κοιτάξουμε γιατί νιώθουμε πως δεν μας αφορά...

Μια πληθυσμιακή ομάδα, τόσο μόνη και τόσο αδικημένη που όλοι σιωπούν γιατί νιώθουν πως μια κακοποιημένη γυναίκα κάθεται γιατί το επέλεξε. Γιατί είναι βολεμένη. Γιατί είναι δειλή. Γιατί..."αν ήμουν εγώ θα τον κανόνιζα, δεν θα τον άφηνα να μου μιλάει έτσι, θα έπαιρνα τα παιδιά μου να φύγω, θα πολεμούσα, θα αντιστεκόμουν, θα έφευγα, θα πήγαινα στην αστυνομία, θα τον κατέστρεφα, δεν θα καθόμουν να τις τρώω".....αν ήμουν εγώ! Όλοι νιώθουμε πιο γενναίοι από μακριά!

Μια πληθυσμιακή ομάδα που στην εικόνα της κυριαρχεί η απόλυτη αμηχανία και η σιωπή....και να ένας Κοινωνικός Σύλλογος μερικών τρελών τολμά να μιλήσει γιαυτό.Τολμά να μιλήσει ανοιχτά, να βροντοφωνάξει μιαν ανάγκη....

Μα η σιωπή είναι χρόνια εδραιωμένη και δεν σπάει εύκολα. Θέλει πολλή πολλή δουλειά και κόπο...Δεν ήρθαν πολλοί...μα ήρθαν κάποιοι. Κάποιοι που ήθελαν να είναι εκεί και άφησαν Κυριακάτικά την οικογένεια τους για να είναι εκεί....ή ακόμη καλύτερα κάποιοι έφεραν μαζί την οικογένεια τους κι ήταν όλοι μαζί εκεί...Γιατί αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα εκεί λέγεται Πρόληψη. Τους ευχαριστώ γι'αυτό! Που ήταν εκεί παρόλο που ήταν μια λαμπρή μέρα για βόλτα, παρόλο που έπαιζε η αγαπημένη ομάδα κάποιων, παρόλο που είχαν αυτό ή εκείνο...και δεν είχαν που να αφήσουν τα παιδιά κι είχαν δραστηριότητες κι αγώνες κι αρρώστιες και και και...βρήκαν τον τρόπο να είναι εκεί! Ίσως γιατί νοιάζονταν. Ίσως γιατί είχαν καεί! Ίσως γιατί ήταν επιβιώσαντες...Ίσως γιατί ένιωθαν πως η αλλαγή είναι ευθύνη όλων! 

Πολλοί άνθρωποι με προσέγγισαν και μου είπαν πολλά και λίγες μέρες μετά μια λατρεμένη μαμά, που είχε έρθει με την οικογένεια της, μου έστειλε ένα μήνυμα "μετά από προχθές επιτελούς μίλησα στην κόρη μου για την δική μου ιστορία!" 

Συγκινήθηκα τόσο πολύ! Για αυτή την γυναίκα και για την κόρη της....που μόλις είχε σπάσει τον Αόρατο Κύκλο....Για αυτές τις δυο γυναίκες ακόμη κι αν έγινε όλη η εκδήλωση φτάνει. Γιατί αυτές από μόνες τους είναι η αλλαγή μιας ολόκληρης γενιάς!!!κι αυτό από μόνο του αρκεί! Πραγματικά αρκεί!!!

Εγώ πέρασα υπέροχα. Δύσκολα πιεστικά, μα υπέροχα. Δημιουργικότητα και ζωή, ήταν γεμάτες οι στιγμές που έζησα πριν μα και μετά από όλο αυτό το τεράστιο εγχείρημα κι είμαι περήφανη που ανήκα εκεί!

Περήφανη για το κάθε ένα κορίτσι που έβγαλε την ψυχή της πάνω στη σκηνή για να γεμίσει με εικόνα και συναίσθημα και να σπάσει τη σιωπή της βίας.

Περήφανη για τον κάθε εθελοντή του Δέντρου που ήταν εκεί και μόχθησε για να στείλει ένα μήνυμα, χωρίς να περιμένει τίποτε σε αντάλλαγμα μιας και κανείς δεν θα πληρωθεί και τα χρήματα θα διατεθούν στο Καταφύγιο Γυναίκας. 

Περήφανη, για όλους αυτούς τους δημιουργικούς ανθρώπους που τραβάμε την ζωή μας μαζί....χωρίζουμε, συναντιόμαστε, χανόμαστε, βρισκόμαστε μα πάντα είμαστε εκεί. Δεμένοι με μια αόρατη κλωστή που μέσα της ανάμεσα σε όλα, τα δύσκολα ή άσχημα...κρύβει κι αγάπη. Αληθινή, αληθινή αγάπη...

Περήφανη, που όλη αυτή η αγάπη βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο, πάντα στα ζόρικα να συνδεθούν!

Πέρασα υπέροχα και ναι δεν φοβάμαι τις δυνατές λέξεις. Πέρασα Εξαιρετικά!!!! Μιλήσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε πολύ και ενωθήκαμε ξανά....πριν και μετά την εκδήλωση, με όλους τους ανθρώπους που με φρόντισαν και μου στάθηκαν και δούλεψαν για την δική μου παρουσίαση σαν να τους αφορούσε προσωπικά! Τους ευχαριστώ και τους αγαπώ για κάθε μας στιγμή!

Τα κορίτσια μου κάναν πλάκα για τα παπούτσια μου γόβες και σταράκια με επίσημο φόρεμα και τα χαζά εκεί λίγο πριν βγω στην σκηνή για την παρουσίαση μου....

Έζησα. Ένιωσα. Πήρα!

...και μετά γύρισα στο σπίτι μου εκεί που όλα ζουν σε άλλους ρυθμούς. Νιώθοντας περίεργα άδεια που δεν είχα πια να προετοιμαστώ για την  παρουσίαση, να διαβάσω, να σκεφτώ, να πιέσω το μυαλό μου, όπως έκανα όλες αυτές τις μέρες, σε κάθε μικρό διάλειμμα από την υπόλοιπη δουλειά και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της  ζωής, με τον υπολογιστή πάντα παραμάσχαλα και το μυαλό πάντα φορτωμένο....με εικόνες σκληρές ενός Κύκλου αόρατου, μα υπαρκτού!

....κι ύστερα όλο αυτό τέλειωσε κι άδειασε χώρος πολύς μέσα μου και γύρισα εκεί...Σπίτι! 

Με τo καλοκαίρι να είναι ακόμη εδώ, τις βόλτες στη φύση να είναι πάντα προτεραιότητα μόλις βρούμε έστω και λίγο ελεύθερο χρόνο. Εκεί που τα βάζα έχουν πάντα λουλούδια και η ζωή πάντα αξία.... 

Με του δυο χρωματιστούς τύπους, να γεμίζουν την καθημερινότητα μας με γέλια και νόημα....Εκεί όλα σιωπούν κι η σιωπή δεν κρύβει φόβο κι απειλή, μα πληρότητα...

Έτσι αρχίζει και κλείνει η μέρα και είμαστε τυχεροί πολύ...για όλα αυτά που μας βρίσκουν και για όλα αυτά που βρίσκουμε στο δρόμο μας...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, που δουλεύεις και μοχθείς, για κάτι που φαίνεται σε πολλούς ανούσιο  ή μικρό. Το κοιτούν από μακριά και με το γνωστό εύκολο τρόπο σκέφτονται "ε! καλά και τι έκανε!"

Μπαίνουν στην δουλειά σου, κοιτούν το μόχθο σου και σου λένε "ε και!"

...ή ακόμη χειρότερα μπορεί και την ώρα που παρατηρούν με κάθε λεπτομέρεια όλο αυτό το τεράστιο που έκανες, κάνουν γκριμάτσες...κοροϊδεύουν, σε κάνουν να νιώθεις ηλίθιος, μικρός, ασήμαντος...

Μπορεί και να έρθουν να σου μιλήσουν και όχι μόνο δεν σου λένε, μα δεν νιώθεις ούτε ένα "μπράβο" γιατί ο στόχος τους είναι η αρνητική κριτική, που δεν έχει φροντίδα. Δεν έχει καμπύλες παρά μόνο αιχμηρές σκληρές γωνίες!

Δεν καταλαβαίνουν. Ναι αυτό είναι κάτι που πρέπει όλοι να το πάρουμε απόφαση...πως δηλαδή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καταλάβουν, δεν θα δώσουν αξία, δεν θα σταθούν παρά μόνο για να βρουν τα λάθη!

Όχι γιατί είναι κακοί...μα γιατί δεν μπορούν. Δεν αντέχουν. Γιατί αν δεις από πολύ κοντά κάτι που πονά, μπορεί και να αντικρίσεις εσένα.Να συγκριθείς, να νιώσεις άσχημα...κι αυτό δεν το αντέχουν όλοι. Άρνηση το λέμε...Αδυναμία, να μπεις βαθιά...

Δεν πειράζει. Όσο κι αν πονά, δεν πειράζει....

Πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι στο δρόμο μας να στραβώσουν, να υποδείξουν τα λάθη, να επικεντρωθούν στις αδυναμίες μας, να μας κάνουν να αισθανθούμε ανεπαρκείς...Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χρήσιμοι προπονητές μας!
Τους ευχαριστούμε πάντα και κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά εμείς που ξέρουμε από σκληρή δουλειά...πάμε απλά παρακάτω!!! ή παραπάνω....

Καλημέρα αγαπημένοι....Συνεχίζουμε! Πάντα μαζί. Πάντα μπροστά. Πάντα...παραπάνω!!!!

                                                                                                                      Κατερίνα

Μίλα!!!

Ήμουν εικοσιτέσσερα χρονών και μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι στο ΚΕΘΕΑ. Ευτυχισμένη και πολύ ήρεμη.Είχα νοικιάσει ένα διαμέρισμα στην Β. Όλγας με Μαρτίου. Ένα μικρό κουτί στον τρίτο όροφο μιας αρχαίας πολυκατοικίας, μα δεν με ένοιαζε. Ζούσα το όνειρο μου.

Η σπιτονοικοκυρά μου ήταν μια γιαγιά την οποία δεν συνάντησα ποτέ και όλη την συνεννόηση την έκανα με την ανιψιά της η οποία ζούσε σε άλλο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας. Μια γυναίκα γύρω στα τριάντα με τριανταπέντε πολύ γλυκιά, η οποία κάθε φορά που πήγαινα να πληρώσω το νοίκι, με έβαζε σπίτι της και με κερνούσε γλυκό. Μέχρι να έρθει το γλυκό χάζευα εγώ το πεντακάθαρο πάντα μα πάντα συμμαζεμένο σπίτι, με τις χαρούμενες φωτογραφίες των παιδιών και την μεγάλη σοβαρή φωτογραφία του γάμου στο σκρίνιο.

Φαινόταν χαρούμενη, μα είχε πάντα ένα σφίξιμο, μια μικρή συστολή και μια ταπεινότητα στον τρόπο της. Μιλούσε πάντα με χαμηλή φωνή και μάτια που κοίταζαν για λίγο μόνο στα μάτια του συνομιλητή κι έπειτα το χώρο ή το πάτωμα.

Ο άντρας της ήταν μεγαλόσωμος, σοβαρός πολύ αυστηρός και θορυβώδης. Από εκείνους τους ανθρώπους που πιάνουν πολύ χώρο κι είναι βροντόφωνοι. Πολύ σκούρα μαλλιά, πολύ έντονο βλέμμα, πολύς, μπροστά στην διακριτικότητα εκείνης...που ήταν από εκείνους τους ντροπαλούς, σιγανούς ανθρώπους, που όλα τα κάνουν τέλεια...μα δεν το ξέρουν.

Πολύ συχνά άκουγα την φωνή του άντρα. Ποτέ των παιδιών. Ποτέ την δική της. Μόνο τη δική του άγρια φωνή ακούγαμε συχνά πυκνά, στην πολυκατοικία, σε βαθμό που όλοι ξέραμε και είχαμε αυτή την κοινή στάση σαν βρισκόμασταν μαζί του στο ασανσέρ ή στο διάδρομο...Ο αγριάνθρωπος. Δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, κανείς στην πολυκατοικία.Το ένιωθες αυτό. Όλοι σκεφτόμασταν πως ταράζει με τις αγριοφωνάρες του τα παιδιά και την άγια γλυκομίλητη γυναίκα του!

Ένα χρόνο μετά μην αντέχοντας να ζω άλλο στο σπίτι κουτί, αποφάσισα να μετακομίσω και την τελευταία ημέρα που πήγα να κλείσω τις εκκρεμότητες του σπιτιού, τους συνάντησα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Όλη την οικογένεια μαζί. Τα μικρά καλοντυμένα και καλοχτενισμένα. Εκείνη φορούσε ένα γαλάζιο παλτό κι εκείνος φρεσκοξυρισμένος κόντρα και μοσχομυριστός με κοστούμι και γραβάτα. Κυριακή μεσημέρι κι έφευγαν για φαγητό μου είπε εκείνη σαν με είδε....

Κρατούσε το κεφάλι της χαμηλά κι εκείνος προχώρησε μπροστά και της είπε πως θα την περιμένουν έξω. 

Της έδωσα τα χαρτιά με τους λογαριασμούς, που κρατούσα κι εκείνη τα πήρε και κοιταχτήκαμε για μια μόνο στιγμή  και τότε ξαφνιάστηκα. 

Ξαφνιάστηκα σαν είδα το μωλωπισμένο της μάτι και το μπλαβί  πρησμένο της μάγουλο. Ξαφνιάστηκα μα το χαμόγελο μου δεν έσβησε και ...ως δια μαγείας, έκανα πως δεν το είδα! 

Τα μάτια μου ήταν κολλημένα θαρρείς στο χτυπημένο πρόσωπο της και παρόλα αυτά, της μιλούσα σαν υπνωτισμένη. Σαν να μην έβλεπα κανένα σημάδι. Δεν ρώτησα καν..."Τι έπαθες; Πως χτύπησες;" όπως θα ήταν το πιο φυσιολογικό...Όχι! Ήξερα πως "χτύπησε".Το ένιωσα νομίζω κι έκανα πως δεν το είδα.

Με κοίταξε κι εκείνη με ένα ντροπαλό ταπεινωμένο χαμόγελο και έτσι απλά χωρίσαμε και δεν την ξαναείδα ποτέ!

Ήταν η πιο ταπεινωτική στιγμή που έζησα ποτέ και δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι' αυτό!

Γιατί πέρα από το ότι δούλευα σε έναν οργανισμό που αφορούσε ευαίσθητους πληθυσμούς. 

Πέρα από το γεγονός πως ήμουν φρέσκια μεν θεραπεύτρια δε που δούλευε με ανθρώπους που είχαν βιώσει βια και κακοποίηση. 

Πέρα από το γεγονός, πως ήξερα το σύστημα από μέσα γιατί δούλευα σε αυτό κι είχα μια καλύτερη πρόσβαση στην ενημέρωση.
Πέρα από το γεγονός πως ήμουν γυναίκα....ντρόπιασα τον εαυτό μου στα μάτια μου γιατί  εκείνη την στιγμή ήμουν πιο δειλή από ποτέ! 

Κι αν εγώ που οι πληγωμένοι άνθρωποι ήταν η δουλειά μου δεν έκανα κάτι, τότε ποιος....ποιος θα ήταν ελπίδα για εκείνη;

Την απογοήτευσα.Την εγκατέλειψα.

Δεν την ξέχασα ποτέ...κι έγινε εκείνο το μπλαβί μάτι  και το ταπεινωμένο χαμόγελο της εικόνα στο μυαλό μου που με πονά ακόμη...Κι ακόμη αναρωτιέμαι γιατί δεν της μίλησα. Γιατί αγνόησα το προφανές....Γιατί κρύφτηκα τόσο.

Η δουλειά μου με έκανε δυνατή και τώρα παρόλο που και πάλι φοβάμαι ή δυσκολεύομαι, δεν κλείνω τα μάτια, ούτε το στόμα, ούτε τα αυτιά! Έμαθα να στέκομαι απέναντι στη βια γιατί κι αυτό θέλει εκπαίδευση τελικά....Με "εκπαίδευσαν" όλες αυτές οι γυναίκες που χρειάστηκαν στα χρόνια που πέρασαν, την βοήθεια μου...Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, που υπήρξαν θύματα και η βία μέσα στην οικογένεια, όρισε την ζωή τους. Με εκπαίδευσαν να αντιδρώ.

Πέρσι μίλησα για την ενδο οικογενειακή βία και την κακοποίηση μέσα στα πλαίσια της οικογένειας σε μια ημερίδα που οργάνωσε το Καταφύγιο Γυναίκας. Αυτή την Κυριακή και πάλι θα είμαι εκεί σε μια εκδήλωση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής με θέμα την βια κατά των Γυναικών. 

Θα είναι μια ημέρα γεμάτη δυνατά συναισθήματα. 

Μια ημέρα γεμάτη "Νιώθω"! Γεμάτη με εικόνες από την  έκθεση φωτογραφίας και μουσικές από τις μπάντες και τα συγκροτήματα και γεμάτη ομιλίες ανθρώπων που θα αναλύσουν τη βία.

Τέλος, γεμάτη με τα συναισθήματα που θα μας χαρίσουν με τις ερμηνείες τους οι υπέροχες γυναίκες που θα ανέβουν στην σκηνή για μια θεατρική παράσταση που θα μας καθηλώσει...

Το πρόγραμμα ξεκινά από τις 11.00 το πρωί κι εγώ θα είμαι εκεί....για να μιλήσω στις 16.30 για τον "Αόρατο Κύκλο". Τον Κύκλο της Βίας που δεν φαίνεται κι όμως υπάρχει...

Θα είμαι εκεί για πολλούς λόγους μα και για έναν ακόμη...Γιατί στέκομαι απέναντι πια σε κάθε μορφή βίας. Γιατί αποφάσισα να αποκτήσω φωνή  και να την δανείσω, γιατί κάποιος την χρειάζεται. Την χρειάζεται για λίγο....μέχρι να ξαναβρεί την δική του!

Και ξέρω πως η βία μπορεί να νικηθεί μόνο, αν βγει από την σιωπή...Γι'αυτό όλοι μαζί την ημέρα εκείνη θα έχουμε ένα μόνο σύνθημα. Το πιο δυνατό. Το πιο ουσιαστικό...ΜΙΛΑ!

Τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν προς ενίσχυση στο Καταφύγιο Γυναίκας.

Περισσότερες πληροφορίες όσων αφορά το πρόγραμμα και τις εκδηλώσεις μπορείτε να βρείτε στην παρακάτω  ηλεκτρονική διεύθυνση. Βια - Ζω

Θα ήταν υπέροχο να είμαστε πολλοί. Άντρες και Γυναίκες. Γιατί οι βια δεν έχει φύλλο. Γιατί είμαστε όλοι κομμάτι του Αόρατου Κύκλου...μα δεν το γνωρίζουμε.

Καλημέρα αγαπημένοι.Την Κυριακή όλοι μαζί.  Σπάμε τη σιωπή....σας περιμένουμε!

                                                                                                                                     Κατερίνα

Καταφύγιο Γυναίκας

Γραμμή Στήριξης Κακοποιημένων Γυναικών 

Συνάντηση...

Πέρασαν τρεις ολόκληροι μήνες.Τρεις μήνες δικής μου σιωπής...Είμαι τόσο συγκινημένη που γράφω και πάλι εδώ.Στο λευκό αυτό τοπίο!
Νιώθω σαν να ξαναμπαίνω σε σπίτια αγαπημένα. Σαν να ξαναβλέπω πρόσωπα αγαπημένα κι ας μην βλέπω κανένα παρά μόνο εμένα. Το δικό μου πρόσωπο βλέπω μπροστά μου,  ξανά και ξανά...

Σκέφτηκα πολύ...Πως να επιστρέψω; με τι είδους ανάρτηση; Μια ανάρτηση χαρούμενη γεμάτη φως κι εικόνες ενός καλοκαιριού που έφυγε; Μια ανάρτηση γεμάτη με το τώρα με τα νέα φθινοπωρινά βήματα και στόχους;

Κάθισα στον υπολογιστή μου...Μέχρι τώρα ο κέρσορας αναβόσβηνε πάνω σε μια λευκή σελίδα που γέμιζε κάθε πρωί, καθώς έγραφα κι έσβηνα το νέο μου δημιούργημα...
Το να γράφεις ένα βιβλίο σημαίνει θέμα. Σημαίνει πως δουλεύεις καθημερινά. Σημαίνει πως όλα όσα γράφεις και δημιουργείς είναι στοχευμένα, έχουν κατεύθυνση....Έγραφα όλον αυτόν τον καιρό με κατεύθυνση και μόλις τέλειωσα...ένιωσα ελεύθερη. Ελεύθερη να γράψω εδώ για εσάς, για εμένα...χωρίς δομή, χωρίς σκέψεις, μα μόνο με το καθαρό συναίσθημα που σε πάει...όπου σε πάει...όπου αντέχεις.

Είμαι ένας χαρούμενος κοινωνικός άνθρωπος, μα το γράψιμο που προκαλεί πόνο. Μόνο πόνο! Δεν ξέρω γιατί .Σαν να ανοίγει μέσα μου ένα πηγάδι κι εκεί...είναι κρυμμένα μυστήρια πολλά στα σκοτάδια. Πως μπήκαν; Πως θα ελευθερωθούν; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως είναι εκεί....κι ο μόνος τρόπος να τα ξορκίζω είναι να γράφω για αυτά....

Οπότε σήμερα...ο κέρσορας μου έδωσε μόνος του την κατεύθυνση...Δεν θα γράψω για τίποτα από όσα πέρασαν...Θα γράψω μόνο για το μεγαλύτερο συναίσθημα που έζησα αυτό το διάστημα που ήμουν μακριά...εκεί στην δική μου παύση.
Και το μεγαλύτερο συναίσθημα το βίωσα δίπλα σε ένα μεγάλο δάσκαλο. Τον μεγαλύτερο...που τον βρήκα εκεί, στο μουσείο του Καζαντζάκη!

Βρεθήκαμε στην Κρήτη με ένα αγαπημένο ζευγάρι φίλων κι εκεί συναντηθήκαμε και με άλλους φίλους λατρεμένους Κρητικούς και Σαλονικιούς παλαβούς, που ήρθαν κι εκείνοι και τρέξαμε μαζί στον Ημιμαραθώνιο στο Αρκαλοχώρι, του Ηρακλείου. Όλο αυτό, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία από μόνο του μα δεν θα μιλήσω για αυτή την ευλογία που ένιωσα εκεί. Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι...η μαγική Κρήτη με τα φανταστικά τοπία και τους υπέροχους ανθρώπους. Ας με συγχωρέσετε κι εσείς...
Θα γράψω μόνο πως με το ζευγάρι των φίλων, που περάσαμε απίθανα και συνδεθήκαμε αληθινά,  αποφασίσαμε να πάμε στη Μυρτιά, το χωριό του Καζαντζάκη και τους ευγνωμονώ γι'αυτό!

Μυρτιά! Τι όνομα!!!Περπάτησα στα σοκάκια του χωριού, ψάχνοντας τα βήματα του. Εκεί μακριά ο ουρανός μαγικός, άγριος και φωτεινός μαζί. Οι πλαγιές τριγύρω στολισμένες με φορτωμένα κλήματα κι οι ροδιές αραδιασμένες και γεμάτες κατακόκκινους καρπούς από άκρη σε άκρη. Παντού λιόδεντρα.
Άγριες αρχαίες ελιές που ζύγιζαν αιώνες και η μυρωδιά του κατσίγαρου από την επεξεργασία του καρπού, γέμιζε τα ρουθούνια μου με μια αψάδα που μου έφερνε ζάλη. Μαγική μυρωδιά!

Μπήκα στο μουσείο κι ήταν σαν να μπαίνω σε ναό. Γαλήνη, σιωπή και παντού τριγύρω τα πράγματα του, οι σκέψεις του, οι λέξεις του, τα γράμματα του πάνω σε βιβλία, χαρτάκια, παλιά κιτρινισμένα. Το τραπέζι του, τα γυαλιά του... Η ψυχή του όλη. Η δύναμη κι η αδυναμία του.Οι δαίμονες του...

Η παρέα μου σκορπίστηκε στο χώρο ευτυχώς, γιατί μπορούσα να σταθώ εκεί μόνη και να νιώσω. Έκλαψα τόσο πολύ, πάνω από λέξεις που με άγγιζαν σαν άγρια χέρια. Ένιωθα την αγωνία του. Τον φόβο του. Τον θαύμαζα, τον φοβόμουν...Ο Καζαντζάκης για εμένα δεν ήταν άνθρωπος.  Ήταν η έμπνευση της ταλαιπωρημένης εφηβείας μου.Εκείνος ήταν ο πρώτος μεγάλος δάσκαλος μου στα λογοτεχνικά μου βήματα. Ποτέ κανείς δεν τον ξεπέρασε μέσα μου κι ούτε θα τον ξεπεράσει....

Με σημάδεψε νομίζω, με έναν τρόπο αδιανόητο. Φύτεψε μέσα μου μια ιδέα, μια Ελλάδα, μια Πατρίδα, ένα Θεό και μια πάλη...που νιώθω πως δεν θα σταματήσει ποτέ!
Φέτος αγαπημένοι...αν με ρωτήσετε, τι κρατώ από αυτή την τρίμηνη απόσταση μου από το καλοκαίρι και το τέλος του, από τις στιγμές, τις μαγικές μας στιγμές...παρόλο που ήταν πολλές και σημαντικές και υπέροχα πελώριες θα σας πω, πως  ένα κρατώ...
Το τέλος αυτού του καλοκαιριού και τη συνάντηση μου με τον αρχέγονο δάσκαλο...Τον τεράστιο, υπέροχο Καζαντζάκη...και τη στιγμή που εκεί μέσα στο ημίφως και την σιωπή του μουσείου διάβασα ανάμεσα σε άλλα αξέχαστα, τούτες τις φράσεις...

Έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου όπως κάναμε παιδιά. Τόσο μικρή, μπροστά στον πελώριο εκείνον άνθρωπο που έχει μέσα μου, μυθικές διαστάσεις.
Έκλαψα γοερά γιατί ήταν σαν να με βρήκα εκεί μέσα σε αυτές τις λέξεις. Ήμουν δεκαέξι, σαν διάβασα την Ασκητική. Αγουρη. Τρομαγμένη κι ορμητική.
Καταλάβαινα λίγα κι ένιωθα πολλά. Και δεν ήξερα, "ανήφορος" τι θα πει. Δεν ήξερα θυμάμαι τι θα πει "διαλέγω".
Πήγαινα στην τύχη, νόμιζα. Πήγαινα στα χαμένα. Θυμήθηκα εκείνο το πλάσμα που περπατούσε χωρίς φως και χτυπούσε σε τοίχους και κουτουλούσε στα τυφλά...Θυμήθηκα την αγωνία, το φόβο και τη μοναξιά. Κι εκείνος ήταν σαν να μου κρατούσε ένα κερί. Ξυπνούσε μέσα μου κύματα...Κύματα πελώρια.
Η Ασκητική όρισε νομίζω τον τρόπο σκέψης μου. Λέξεις που μέσα μου χαράχτηκαν. Πειθαρχία. Φως. Σκοτάδι. Φόβος. Ευθύνη. Χρέος. Πολέμα!

Επέστεψα λοιπόν από την παύση μου...κι αν ξαναγύρισα στην Κρήτη, για εκείνον πήγα και για μια στιγμή. Για εκείνη την αμείωτη, ατέλειωτη στιγμή που συνάντησα μέσα στις λέξεις του εκείνο το κορίτσι κι είδα το φόβο και το φως στα μάτια της. Το αντάμωμα μου μαζί της, μια μυσταγωγία, μια ευλογημένη στιγμή στο χρόνο και πόσο θα'θελα να γυρίσω πίσω και να της ψιθυρίσω στο αυτί να μην δειλιάζει σαν τραβάει μπροστά, στον ανήφορο της. Να μην διστάζει..."Να μην ζυγιάζει, να μην μετρά, να μην βολεύεται. Να ακολουθεί το βαθύ της χτυποκάρδι!"

Περάσαν χρόνια για να καταλάβω. Να καταλάβω πως από ένστικτο κι εγώ, τον ανήφορο είχα διαλέξει...Γιατί ο ανήφορος μου άξιζε, όπως αξίζει και στον καθένα μας...

Ποια στράτα από τις δύο αιώνιες να διαλέξω; Ξαφνικά νογώ, από την απόφασή μου τούτη κρέμεται όλη μου η ζωή, κρέμεται όλη η ζωή του Σύμπαντου. 

Από τις δύο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα, κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσιμη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου. 

Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ' εμπιστοσύνη. 

Επέστρεψα και είμαι πάλι εδώ, στο μικρό λευκό μου βήμα που μουτζουρώνω με λέξεις προσπαθώντας να βρω την άκρη μέσα μου...κι εσείς τις διαβάζετε και προσπαθήτε να βρείτε νόημα μέσα σας...

Κάποιες φορές το βρίσκουμε μαζί και γι'αυτό είμαστε κι οι δυο εδώ. Εσείς από την μια κι εγώ από την άλλη πλευρά. Να ανέβουμε μαζί τον υπέροχο μας ανήφορο...όχι γιατί μας διάλεξε, μα γιατί τον διαλέξαμε!

Καλώς σας βρήκα αγαπημένοι! Γενναίοι μου κι αγαπημένοι άνθρωποι! "Απάνω" λοιπόν! Άλλη επιλογή δεν έχει....

                                                                                                                                       Κατερίνα

Παύση...

Μέσα Ιούλη πια...κι είναι σαν το καλοκαίρι να ήρθε μόλις χθες....

Ένα  καλοκαίρι που ακόμη δεν χαρήκαμε.Ακόμη δεν απολαύσαμε.Ακόμη δεν νιώσαμε...Ξέρω είμαστε πολλοί που είμαστε έτσι. Απλά σκέφτομαι πως οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα κι εμείς πήγαμε στην αγαπημένη μας παραλία μόνο δυο φορές κι ας είναι δίπλα μας. Δεν έχουμε προλάβει ούτε μια απογευματινή βόλτα να απολαύσουμε, δεν βγάλαμε ούτε τα καθίσματα στο μπαλκόνι καλά καλά αφού κανένα απόγευμα δεν είμαστε σπίτι....

Λείπουμε συνέχεια σε ταξίδια και δουλειές και ενώ τα παιδιά δεν είναι σπίτι, εμείς συνεχίζουμε να τρέχουμε με τους ίδιους ρυθμούς και δεν βρισκόμαστε ποτέ παρά συναντιόμαστε που και που για να ανταλλάξουμε καμιά γρήγορη κουβέντα προσπερνώντας ο ένας τον άλλον...

Αυτό το καλοκαίρι ήρθε ξανά, με ανατροπές και θλίψη και αγωνίες πολλές σε διάφορα επίπεδα. Επαγγελματικά και προσωπικά. Η ζωή δεν σταματά ποτέ βλέπεις, για να πάρει κανείς μιαν ανάσα. Νιώθω ένα βαθύ άδειασμα να με ρουφά θαρρείς σαν ανακουφιστική δίνη και ονειρεύομαι να φύγω μακριά και να χαθώ...να μην ξέρω κανέναν και κανείς να μην με ξέρει... 

Ένα τρυφερό μου κοριτσάκι τελειώνοντας οι ομάδες μου έγραψε..."εύχομαι να ξεκουραστείς στη φωλιά σου παρέα με τους αγαπημένους σου..."

Αυτό το απλό...το πιο απλό από όλα πως γίνεται να είναι τόσο περίπλοκο; Τόσο σχεδόν αδύνατο;

Πως τα καταφέραμε έτσι λοιπόν γα ακόμη μια φορά....κι ήρθε η εποχή της ξεκούρασης και της χαλάρωσης και είναι σαν όλα ως τώρα, να τα στοίβαζα εκεί στο ράφι μιας ντουλάπας κι έκλεινα την πόρτα...

Ξεκούραση...κλείσε την μέσα θα ξεκουραστώ μετά. Τα αγόρια που με χρειάζονται; άστο για το καλοκαίρι θα το κάνω μετά. Ο σύντροφος κι η σχέση μας; αργότερα δεν προλαβαίνω κι αυτό για μετά. 

Οι φίλες μου που έχω να τις δω μήνες και δεν προλαβαίνουμε να βγούμε ούτε για έναν γαμημένο καφέ; Το καλοκαίρι! Θα τις χαρώ το καλοκαίρι.

Το νέο βιβλίο; Αυτό σίγουρα άστο για το καλοκαίρι που θα έχω χρόνο, τώρα δεν έχω μυαλό για γράψιμο. 

Οι προπονήσεις για τον Μαραθώνιο;...καλά με τέτοια πίεση δεν μπορώ να δώσω παραπάνω το καλοκαίρι όμως θα τα καταφέρω, να ανεβάσω χιλιόμετρα.
Οι δουλειές κι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν στο σπίτι και στο χώρο δουλειάς μου; Σε λίγο θα αρχίσουν να καταρρέουν κι οι τοίχοι από την αφροντισιά!...αυτά σίγουρα το καλοκαίρι μόνο μπορούν να ολοκληρωθούν. 

Οι εξετάσεις μου; πέρασε πάνω από χρόνος ήρθε η ώρα για επανελέγχους, μα κανένα απόγευμα δεν είναι διαθέσιμο...το καλοκαίρι λοιπόν κι αυτές. 

Όλα!!! όλα θα γίνουν το καλοκαίρι.....κι ανοίγω τώρα την ντουλάπα κι όλα σαν να με περίμεναν! Ξεχύθηκαν έτσι όπως ήταν στοιβαγμένα και με πλάκωσαν ξαφνικά...Και πάλι...είμαι εδώ. 

Ακόμη ένα καλοκαίρι που κυνηγώ την ουρά μου και δεν προλαβαίνω και δεν κοιμάμαι από το άγχος και από την πολυπλοκότητα που έχω προσθέσει στην ζωή μου ακόμη κι από ξένες ανάγκες, που με πιέζουν, αυθαιρετούν και με γεμίζουν θλίψη...

Δεν έχω κάνει τίποτε. Τίποτε απολύτως από όλα αυτά που είχα προγραμματίσει. Όλα συνεχίζουν να περιμένουν μα τώρα πια έχουν χυθεί στο πάτωμα από τότε που άνοιξα την ντουλάπα και τώρα τα προσπερνώ κάθε φορά, ενίοτε και τα τσαλαπατώ στην προσπάθεια μου να κινηθώ όσο πιο ευέλικτα γίνεται!

και νιώθω θλίψη...ναι! Μου λέω..."σκατά τα έκανες πάλι" και δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να πατήσω αυτή την παύση...και φοβάμαι φοβάμαι μην πατηθεί από μόνη της, γιατί τότε δεν θα έχω εγώ επιλογή...

Είμαι σίγουρη πως όλοι με καταλαβαίνετε...Είμαι σίγουρη πως είναι σαν να μιλώ και για την δική σας ζωή...

Δεν θέλω να γίνει έτσι...Θέλω την παύση να την βάλω εγώ και να δώσω την ευκαιρία στο μυαλό μου να αποσυρθεί και στο σώμα μου να ξεκουραστεί. 

Έχω ανάγκη να παίξω με τα αγόρια μου, να κοιταχτώ στα μάτια με το αγόρι μου, να χαρώ επιτέλους την αδερφή μου και τα ανίψια μου, που τους βλέπω πια δυο φορές το χρόνο.
Έχω ανάγκη να χαρώ τους γονείς μου σε αυτό το πρώτο καλοκαίρι της επιστροφής τους στην Ελλάδα και της σύνταξης τους και να πίνουμε καφέδες με γλυκό του κουταλιού εκεί στην αυλή μας στο πατρικό, με τους γείτονες να περνούν και να μας λένε καλημέρα και τον μπαμπά να μαδά τις τριανταφυλλιές και να μας χαρίζει μπουμπούκια.

Έχω την ανάγκη να ξαπλώσω στο σιωπηλό νεανικό μου δωμάτιο, με τα παραθυρόφυλλα κλειστά, τις ακτίνες να τρυπώνουν από τις γρίλιες και τα τζιτζίκια στο δέντρο να τραγουδούν στον καυτό ήλιο και να διαβάζω το βιβλίο μου στη δροσιά του καθώς με παίρνει απαλά ο ύπνος...και ο χρόνος να σταματά εκεί...Σε εκείνη την ήρεμη σιωπηλή στιγμή...

Έχω την ανάγκη να χαθώ μέσα στις ιστορίες των ανθρώπων που θέλουν να διηγηθώ την ζωή τους και είναι ακόμη σκόρπια χαρτιά και σκόρπιες σκέψεις, πεταμένες άτακτα σε κάποια γωνιά τους μυαλού μου και πρέπει να τους δώσω τον χώρο που χρειάζονται καθώς ο χρόνος με πιέζει και αυτό το Φθινόπωρο θα πρέπει να παραδώσω ολοκληρωμένο το νέο μου βιβλίο...

Πως θα γίνουν όλα αυτά; Πως δεν θα προδώσω τις ανάγκες μου; Πως δεν θα εγκαταλείψω τον εαυτό μου;

Βάζοντας ένα τεράστιο "Πρέπει", μπροστά από κάθε μου πρόταση! Πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτούς και σε αυτά που αγαπώ. 

Πρέπει να αφοσιωθώ σε εμένα και να με φροντίσω, ακούγοντας τις ανάγκες μου! Αυτό το πρέπει...είναι η μεγαλύτερη ανάγκη από όλες αυτή τη στιγμή!

Γιατί ο Σεπτέμβρης που έρχεται...θα είναι ακόμη πιο δύσκολος. Ακόμη πιο απαιτητικός και αν δεν πάρω απόσταση τώρα. Αν δεν δώσω χρόνο στον εαυτό μου τώρα...το σώμα μου μου θα μιλήσει δυνατά..Δυνατότερα από όσο θέλω. Δυνατότερα από όσο χρειάζεται! Γιατί θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως το σώμα μιλά με συμπτώματα...κι αρρώστιες...

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι κάποια χρόνια πριν όταν το σώμα μου στην κυριολεξία μου ούρλιαξε καταπιεσμένες ανάγκες χρόνων και τότε μπροστά στον φόβο της μεγαλύτερης απώλειας όλων, πάτησα παύση κι όλα όσα ήταν "αδύνατο να γίνουν" έγιναν σε μια στιγμή. Ηταν αστείο μα έγινε έτσι ακριβώς.Πήρα αποφάσεις που δεν έπαιρνα για χρόνια, σε μια μόνο στιγμή με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στα χέρια μου.

Σαν πάγωσε ο χρόνος μέσα μου και φοβήθηκα πως αύριο δεν θα είμαι εκεί να χαίρομαι τα παιδιά μου. Τότε όλα σταμάτησαν. Βρήκα σε μια μόνο στιγμή, τον τρόπο να ανατρέψω δίχως δεύτερη σκέψη την ζωή μου όλη...και κέρδισα την ζωή μου όλη...μα αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία...κι ίσως μια μέρα την μοιραστώ!

Ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω όλα,  όμως χρειάζεται να προσπαθήσω! Χρειάζεται να αφοσιωθώ αγαπημένοι μου και ξέρω πως νιώθετε τι ακριβώς εννοώ, με τη λέξη Αφοσίωση...
Θα χαθώ λοιπόν για λίγο...Θα αποσυρθώ στη "φωλιά" μου, με τους αγαπημένους μου. Θα φροντίσω τον εαυτό μου, μιας κι αυτό είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη.

Όπως συμβουλεύουμε λοιπόν και στην θεραπεία..."πάρε το χρόνο σου"...θα πάρω κι εγώ τον δικό μου χρόνο, προσπαθώντας να αντλήσω δύναμη από τον ήλιο κι από την αγάπη των αγαπημένων μου και θα πάρω μια μικρή μα χρήσιμη απόσταση γιατί χρειάζομαι τη σιωπή και την εσωτερικότητα! Χρειάζομαι για λίγο να χαθώ από αυτή την υπερβολή των social media που συχνά με αποσυντονίζει.

Σας χαιρετώ και σας στέλνω την αγάπη μου. Θα αποσυρθώ...μα θα είμαι εδώ...Πάντα είμαι εδώ το ξέρετε, μα με την απόσταση που χρειάζομαι για να δημιουργήσω.

Μου γράφετε συχνά μηνύματα λέγοντας μου πόσο τα γραπτά μου σας βοηθούν και σας κινητοποιούν...κι αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω κι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σας δώσει αυτή η ανάρτηση είναι αυτό!

Μαθαίνω να παίρνω απόσταση και να δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Μαθαίνω να γεμίζω με χαρά και γέλια  τις αποθήκες μου. Μαθαίνω να κάνω ανατροφοδότηση και να σταματώ το χρόνο για να κοιτάξω ένα ηλιοβασίλεμα, ένα πουλί που πετά μακριά στον ορίζοντα. Για να παίξω με τα παιδιά μου που μου φωνάζουν στη θάλασσα, "έλα μαμά βρέξε επιτέλους τα μαλλιά σου", για να πάω μια κανονική βόλτα με τον σύντροφο μου γιατί όχι...το super market όπου περπατάμε μαζί,  δεν είναι βόλτα...

Μαθαίνω να τρώω αργά κι υγιεινά, μαθαίνω να κοιμάμαι καλά, μαθαίνω να κάνω ταβανοσκόπιση, που ναι παραδόξως είναι χρήσιμη πολύ γιατί αδειάζει το υπερφορτωμένο μυαλό και μαθαίνω ξανά να ακούω μουσική...(μα πόσο καιρό έχω να ακούσω κανονικά μουσική κι όχι στο αμάξι ανάμεσα σε βιαστικές διαδρομές), μαθαίνω να μιλάω αργά, μαθαίνω να ζητάω αγκαλιές, μαθαίνω να δίνω χώρο στον εαυτό μου, να σκεφτεί, να νιώσει, να αδειάσει από συναισθήματα μα κι από τοξίνες, φροντίζοντας σωστά και τις σωματικές μου ανάγκες!

Ναι! Μαθαίνω να αναγνωρίζω τις ανάγκες μου κι ύστερα απλά τις απαιτώ από τον εαυτό μου και τις θέτω σε προτεραιότητα κι αυτό δεν είναι εγωισμός...είναι ανάγκη. Στην κυριολεξία, αυτό είναι επιβίωση!

Γιατί φροντίζοντας εμένα...το έχουμε πει πολλές φορές...φροντίζω αυτούς που αγαπώ. Οπότε μια στις τόσες βάλτε μπροστά τον εαυτό σας και πείτε..."εγώ πρώτα".

Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα σας παρεξηγήσει. Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα θυμώσει και δεν θα νιώσει παραμελημένος...Κανείς!...κι ίσως αυτό να είναι και μια δοκιμασία...για το ποιος τελικά δείχνει  κατανόηση και ποιος όχι...

Οπότε ...πάρτε τον χρόνο σας κι αν δεν έχετε χρόνο, δημιουργήστε τον αφαιρώντας ότι μπορείτε...

Γιατί πάντα μπορούμε να αφαιρέσουμε, κάνοντας μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας, με ένα μολύβι  κι ένα χαρτί και γράφοντας λίστες με όλα όσα κάνουμε κάθε μέρα. Θα διαπιστώσουμε πως μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις σε κάποια...

Ας πάρουμε το ρίσκο λοιπόν. Ας κάνουμε εκπτώσεις από τεχνητές ανάγκες.

Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας να ανασάνει...Αρχίζω πρώτη εγώ! Πατάμε παύση! Πατάμε ανακούφιση...

Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε εύχομαι να περνάτε όμορφα και δημιουργικά, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή που αυτό το καλοκαίρι έχει να σας προσφέρει.

Καλημέρα αγαπημένοι...Σας ευχαριστώ για όλα, μα πιο πολύ για την κατανόηση...
                                                                                                           Κατερίνα

Μπες στον Κύκλο...

Τέλειωσε. Τα χρήματα μαζεύτηκαν. Το θαύμα έγινε κι έρχονται κι άλλα...Μία ακριβώς εβδομάδα χρειάστηκε για να συμπληρωθεί το πολυπόθητο ποσό. Μια μόνο εβδομάδα κινητοποίησης και μια ολόκληρη χώρα επικεντρώνεται σε ένα μικρό αγόρι.

Όλη αυτή η περιπέτεια που ξεκίνησε λίγες ημέρες πριν τέλειωσε για όλους εμάς! Μα όχι και για τους γονείς. Για εκείνους τώρα αρχίζει ή καλύτερα....τώρα κορυφώνεται. Ίσως και γι' αυτό τώρα είναι η στιγμή που χρειάζονται την μεγαλύτερη στήριξη και προστασία μας.

Το έχω ξαναπεί πως οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα μαγικά κι είμαστε φτιαγμένοι για να φροντίζουμε. Υπάρχουν πάντα κι οι εξαιρέσεις μα ακόμη κι οι εξαιρέσεις είναι εκεί για να μπορέσει το καλό να ξεχωρίσει. Έτσι για ακόμη μια φορά ήσασταν εκεί....και δεν μιλώ για όλους εκείνους τους ανθρώπους, τους χιλιάδες τελικά ανθρώπους που βοήθησαν...Μιλώ για εσάς. Τους αναγνώστες αυτού του blog. 

Για όλους εσάς που δείξατε εμπιστοσύνη σε εμένα... Δεν μιλώ για την οικονομική βοήθεια στον Νέστορα και την υποστήριξη στην οικογένεια του. Μιλώ για εμάς...για την σχέση μας. 

Για τις πάνω από 600 κοινοποιήσεις και τα πάνω από 155.000 χτυπήματα που εσείς στείλατε εκεί έξω....Για ένα παιδί! Για ένα παιδί ξένο, που στα μάτια του βλέπατε ένα παιδί που αγαπάτε!

Sharing is caring

Σας ευχαριστώ για τα δικά σας προσωπικά μηνύματα σε εμένα. Για τις ευχές που θέλατε να μεταφέρω. Για τα αποκόμματα που μου στέλνατε από τις καταθέσεις σας. Για τα χρήματα που στέλνατε στην οικογένεια ανώνυμα και μου ζητούσατε να μην δημοσιεύσω ονόματα ή συλλόγους ή οργανώσεις.

Για την υποστήριξη και τα τρυφερά σας λόγια σε εμένα που με γέμιζαν πόνο και αγάπη..."Κατερίνα αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε"...έτσι μου γράφατε "...θα τα καταφέρουμε" και σας αγαπώ γι' αυτόν τον πληθυντικό!

Όταν πριν από μήνες πολλούς άρχισαν οι πρώτες δειλές συζητήσεις με την Κατερίνα, τη μαμά του Νέστορα, θυμάμαι την αβεβαιότητα στο βλέμμα της. Τον τρόμο. Θυμάμαι την απόγνωση καθώς όλο αυτό φαινόταν απλά αδιανόητο! 

Το ταξίδι.Το ποσό. Η επέμβαση. Το όνειρο φάνταζε τόσο μακρινό...και θυμάμαι την δική μου βεβαιότητα πως τα χρήματα δεν θα είναι το θέμα. Τα χρήματα θα βρεθούν. 

Αυτή η βεβαιότητα πήγαζε από την πρότερη εμπειρία μου. Αυτή η βεβαιότητα είχε την βάση της στη σχέση μας...Σε εσάς! Γιατί ήξερα, πως μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν μια αλυσίδα φροντίδας. Γερή, ακέραια, άτρωτη, αληθινή...κι αυτό έγινε!

...και μπορεί έτσι να ξεκίνησε μα βοήθησαν πολλοί. Ευαισθητοποιήθηκαν πολλοί γνωστοί, σημαντικοί, διάσημοι με στόχο η πληροφορία να μεταδοθεί, να πάει μακριά, να φτάσει παντού...

Μα οι αληθινοί ήρωες εδώ, είναι όλοι εκείνοι που έγιναν η γέφυρα με στόχο  να σωθεί μια μικρή πολύτιμη ζωή. Όλοι εκείνοι που χάρισαν το υστέρημα τους για τα μάτια ενός παιδιού...που δεν γνωρίζουν. Όλοι εσείς!
Οι αληθινοί Άνθρωποι που δεν είχατε τίποτε να κερδίσετε παρά μια βραδιά ξέγνοιαστου ύπνου, μέσα στην δική σας πολυπλοκότητα... Δεν είχατε τίποτε παραπάνω να κερδίστε παρά ένα αχνό χαμόγελο κι ένα φτερούγισμα στην καρδιά...
Αυτό ήταν το κέρδος μα τελικά...πόσο πολύτιμο αυτό το φτερούγισμα!

Κι όλο αυτό δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει αν αυτή η οικογένεια ήταν μόνη. Αγαπημένοι...είναι τόσο καίριο να το κατανοήσουμε όλοι αυτό. Γύρω από του γονείς του μικρού μαζεύτηκαν άνθρωποι που τους αγαπούν και τους νοιάζονται. 

Το Δέντρο Ζωής ο Κοινωνικός μας Σύλλογος στον οποίο και οι δυο γονείς ανήκουν, ανέλαβε όλο αυτό το κομμάτι της επικοινωνίας και της στήριξης...κι ένα μάτσο τρελοί εθελοντές. Ένα μάτσο τρελοί φίλοι  ξενύχτισαν, με πολλά γέλια κι άλλα τόσα κλάματα για να κάνουν όλο αυτό απλά να συμβεί!

Να συμβεί!!!Κι έκαναν το αδύνατο, δυνατό!!!

Γιατί κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί τον όγκο δουλειάς που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την κινητοποίηση και θα ήταν αδύνατο τα δυο αυτά παιδιά, οι γονείς του μικρού να τα καταφέρουν χωρίς να χάσουν τα μυαλά τους, αν δεν είχαν την στήριξη που χρειάζονταν.Την στήριξη της ομάδας τους...

Γι'αυτό είναι οι ομάδες τελικά για να βοηθούν κι όλοι αυτοί οι τρελοί εθελοντές, οι αφοσιωμένοι φίλοι, τελικά τα κατάφεραν...
Κατάφεραν με την υπέροχη ιστοσελίδα και τις ενημερώσεις τους, τα ξενύχτια και τη στήριξη τους μέσα από δράσεις και γνωριμίες και ευαισθητοποιήσεις, να βοηθήσουν τους γονείς του Νέστορα και ξεσήκωσαν τον κόσμο μας κι έδωσαν στον μικρό τα φτερά του για να πετάξει ως την άλλη άκρη του κόσμου! 

Όλοι αυτοί οι σημαντικοί τρελοί είναι οι γνωστοί άγνωστοι, είναι οι ένοχοι για όλο αυτό το χαμό.
Οι λατρεμένοι παλαβοί μου...Τους ξέρετε πια καλά, έχω γράψει τόσα γι' αυτούς...Άνθρωποι που εμπιστεύομαι κι αγαπώ κι είμαι περήφανη να ανήκω ανάμεσα τους!

Ένας Κύκλος ανθρώπων που ξεκίνησε από το αγαπημένο μας Σχολείο της Φύσης πριν χρόνια και στήριξε τα θεμέλια του σε ένα όραμα,  ψιθυρίζοντας "Σκέψου. Ονειρέψου. Πίστεψε. Τόλμησε!" και τώρα για ακόμη μια φορά το έκαναν πραγματικότητα...Βοηθώντας ένα ακόμη παιδί, όπως πολλές φορές έχουν κάνει στο παρελθόν... 

Μα αυτή τη φορά ο Νέστορας...είναι το ίδιο το παιδί τους. Πιο δικό τους από ποτέ!

Εγώ πάλι τώρα που όλα σιγά σιγά σωπαίνουν και παίρνουν το δρόμο τους, σκέφτομαι πως ο δικός μου στόχος δεν ήταν ακριβώς ο Νέστορας...μα η μαμά του!

Γιατί η μαμά του αγαπά εκείνον, μα εγώ...εγώ αγαπώ την μαμά του!

Την ξέρω χρόνια....πολλά πολλά χρόνια. Έχω δει τον δικό της αγώνα.Τις δικές της μάχες. Έχω έρθει σε επαφή με τους δικούς της δαίμονες. Τότε και τώρα. Έχω βιώσει την απόγνωση και την αγωνία της. Την έχω δει να πέφτει, να σηκώνεται, να ξαναπέφτει. Την έχω δει να διαλύεται σε κομμάτια και να τα ξανακολλά σε λίγα λεπτά...

Έχω γοητευθεί από την μάχη της. Έχω πονέσει μαζί της. Έχω νιώσει την καρδιά της να βροντοχτυπά σαν έκλαιγε στην αγκαλιά μου....Το δικό της χαμόγελο είναι το κίνητρο μου γιατί η μάχη της μου είναι αδιανόητη!

Όλοι χαιρόμαστε για τον μικρό Νέστορα μα να σας πω κάτι; Εγώ χαίρομαι για τους γονείς του. Για την Κατερίνα και τον Νίκο της που την φροντίζει τόσο και τον αγαπώ γι' αυτό, γιατί εκείνος φωτίζει το σκοτεινό χαμόγελο της...
Αυτοί ήταν από την αρχή ο στόχος μου, ίσως γιατί έχω δει τι σημαίνει η έλλειψη αυτής της ελπίδας, στα μάτια ενός γονιού. Ίσως γιατί έχω δει το πάγωμα αυτού του χαμόγελου...

...και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ξάδερφο μου να μου ψιθυρίζει στην κηδεία του γιου του "Μην λυπάσαι έφυγε ήρεμος"...σαν να ήταν αυτό το πιο πολύτιμο. Σαν να έψαχνε από κάπου να πιαστεί κι αυτό ήταν ότι του είχε απομείνει! Μια αίσθηση ανακούφισης σε έναν γονιό που έχει χάσει τα πάντα...

Ίσως γι'αυτό, τώρα να ήρθε η ώρα της σιγής και με σεβασμό πρέπει να σιωπήσουμε όλοι γιατί ο αγώνας τους τώρα ξεκινά κι έχει πολύ πόνο και πολύ αγωνία.
Όχι δεν ξέρουμε...Δεν ξέρουμε πως κοιμούνται τα βράδια!

Ο Νεστοράκος, θα έχει την ευκαιρία που του αξίζει...μα θα την έχουν κι οι γονείς του κι είμαι ευτυχισμένη για αυτό! Είμαι ευτυχισμένη που χρόνια πριν ξανασυναντηθήκαμε "τυχαία" με την Κατερίνα και όταν μου είπε "Νιώθω πολύ μόνη" της απάντησα "Μπες στον Κύκλο"... μια πελώρια θεραπευτική έκφραση που χρησιμοποιούσαμε στην λατρεμένη μου Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη και θα με ακολουθεί για πάντα!

Μπες στον Κύκλο. Γιατί ο κύκλος σου δίνει πόδια και χέρια...και φτερά!

Για ακόμη μια φορά σας ευχαριστώ όλους. Τρυφεροί αναγνώστες, υπέροχοι bloggers, γενναιόδωροι άνθρωποι!

Σας ευχαριστώ όλους!!!

Κάνατε τον μουντό κόσμο μας, μια λαμπερά φωτισμένη πλατεία. Έτοιμα όλα λοιπόν για το υπέροχο γλέντι που στήσαμε όλοι μαζί. Θα ξεπροβοδίσουμε τον Νέστορα τον μικρό ταξιδευτή.

Θα τσουγκρίσουμε ποτήρια. Θα γελάσουμε και θα χορέψουμε γιατί νικήσαμε τον μοναξιά. Γιατί αντισταθήκαμε! Γιατί ξανά τολμήσαμε να κοιτάξουμε μακριά. Γιατί ακόμη πιστεύουμε ο ένας στον άλλο!

Σε πείσμα των καιρών. Σε πείσμα της μιζέριας. Σε πείσμα του φθόνου και της κακομοιριάς! Σε πείσμα του φόβου!

Σας αγαπώ όλους...ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι εσείς έτσι απλά, χωρίς δεύτερη σκέψη...μπήκατε στον Κύκλο!!! Στον Κύκλο της φροντίδας που αγαπώ γιατί όπως λέει κι ο συγγραφέας Tom Krause  "Στον κύκλο γινόμαστε ομάδα κι ο κύκλος δεν τελειώνει ποτέ..."

Με τούτα και με εκείνα...είμαστε ομάδα λοιπόν!

Κύκλε με κρατάς, σε κρατώ και σ' αγαπάω! 

Νέστορα, μικρέ άνθρωπε σε ευχαριστώ που μας έφερες κοντά. Καλό ταξίδι καλέ μου! Με καθαρούς ουρανούς κι ελεύθερες βαθιές ανάσες! 

Αγαπημένοι...είστε ο μαγικός μου Κύκλος! Εύχομαι ευτυχισμένο Ιούλη. Κανείς μόνος. Κανείς ξεχασμένος. Κανείς αβοήθητος...κι όπως έγραφα ένα χρόνο πριν σε μια παρόμοια ευχαριστήρια δημοσίευση: 

..."Δεν είναι ο πλούτος που λείπει από αυτόν τον κόσμο, μα το μοίρασμα..."

Μην ξεχνάτε. Είμαστε πολλοί!!! 

                                                                                                                           Κατερίνα

Παλαιότερες αναρτήσεις για τους "παλαβούς αγαπημένους" του Δέντρου Ζωής:

Κύκλος Ζωής

....κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά