Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Βαβέλ!

Το βράδυ συνήθως γυρίζοντας σπίτι και λίγο πριν πάω για ύπνο κάνω μια βόλτα ιντερνετική και χαζεύω εικόνες, διαβάζω άρθρα, απαντώ μηνύματα και γελώ με δηλώσεις σε τοίχους φεισμπουκικούς.

Συνήθως είναι μια πολύ ήρεμη προσωπική απολαυστική ώρα μα προχθές δεν ξέρω γιατί κάτι μέσα μου μπερδεύτηκε.
Άνοιξα τον υπολογιστή, μπήκα στο facebook κι άρχισα να διαβάζω και να χάνομαι και να μην μπορώ να βάλω σε τάξη όλη αυτή την πληροφόρηση.
Μια φίλη δήλωνε πως βαριέται αφόρητα, ενώ ένας άλλος φίλος ανέβασε ένα καψουροτράγουδο.

Την ίδια στιγμή διάβαζα στον τοίχο κάποιου άλλου σαρκαστικά πολιτικά σχόλια για την επίσκεψη των πολιτικών στην Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης, ενώ κάποιος άλλος έβριζε για την αστυνόμευση στην πόλη με αφορμή το ίδιο γεγονός. Αμέσως μετά κάποιος γράφει μια χαριτωμένη ατάκα του παιδιού του, μια μαμά ανεβάζει τα χεράκια της κόρης της που κοιμάται και ξαφνικά στον τοίχο μου ορμούν πληροφορίες για τη φωτιά στη Θάσο. 
Άνθρωποι θυμωμένοι και σε απόγνωση ζητούν βοήθεια, ταράχτηκα με τον φόβο που με κυρίευσε "καίγεται το Καζαβίτι", άρχισα να ψάχνω φίλους απεγνωσμένα να μάθω τι συμβαίνει. 
Παραδίπλα, απελπισμένοι άνθρωποι που ψάχνουν την γυναίκα που εξαφανίστηκε στην πλημμύρα τη μαμά, την κόρη, τη σύντροφο και αμέσως μετά, ένα ρομαντικό ποίημα κι ένα ζευγάρι που φιλιέται σφιχταγκαλιασμένο, ενώ παρακάτω κάποιος άλλος ανεβάζει μια φωτογραφία με μια  ημίγυμνη γυναίκα κι ένα άκρως σεξιστικό σχόλιο...άρχισα να αισθάνομαι άσχημα. 
Σαν να αρρώσταινα ξαφνικά και ενώ κοίταζα εικόνες να γεμίζουν το μυαλό μου με φρεσκοψημένα μπισκότα που μόλις βγήκαν από το φούρνο, με θάλασσες και δειλινά, με δηλώσεις πως το καλοκαίρι είναι ακόμη εδώ, με  παρέες που περνούν όμορφα σε μπιτσόμπαρα, με ποτά παγωμένα στο χέρι, ένιωσα μόνη...Πιο μόνη από  ποτέ.

Σαν όλοι να δηλώναμε κάτι και κανείς να μην άκουγε κανέναν...Άνθρωποι μόνοι πίσω από τον υπολογιστή να δηλώνουμε τι κάνουμε ή πως νιώθουμε με ένα τραγούδι, με μια εικόνα, με δυο λέξεις ελπίζοντας...ελπίζοντας πως κάποιος θα μας ακούσει. Θα γράψει κάτι...θα πατήσει like...Θα συμμετάσχει στη χαρά ή στην θλίψη μας!

Τι κάνω; σκέφτηκα τι διάολο κάνω;...Για πρώτη φορά, ένιωθα τόσο απόμακρα, σαν να βρισκόμουν μέσα σε αυτούς που απεγνωσμένα προσπαθούσαν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ...όλοι μαζί, μα ο καθένας μόνος...Τόσο μόνος...
Κι ύστερα ανέβηκε ξαφνικά στον τοίχο μου μια δημοσίευση, ενός ανθρώπου αγαπημένου που ζει μακριά και δήλωνε πως μόλις έμαθε τον θάνατο του αδερφού του, που πέθανε από ανακοπή, τόσο απίστευτα νέος!...
Έπαθα σοκ.... Ξέρω κι αγαπώ πολύ και τους δυο κι έπαθα σοκ...και μπήκα στο προφίλ του αδερφού και άρχισαν να ανεβαίνουν στον τοίχο του αποχαιρετιστήρια μηνύματα, "καλό ταξίδι, θα σε θυμάμαι πάντα"...σαν να μιλούσαν σε εκείνον, μα  κι αυτό ακόμη ήταν ψέμα...Εκείνος είχε φύγει και δεν θα διάβαζε ποτέ όλα αυτά που γράφτηκαν για εκείνον...

Σαν κάτι μέσα μου να ράγισε...Έμεινα να κοιτώ την οθόνη και το χαμογελαστό πρόσωπο ενός ανθρώπου που είναι πια μακριά...

Πήγα για ύπνο με έναν πόνο και μια ερημιά μέσα μου...Ερημιά. Πόσοι μας ακούν; Πόσοι μας καταλαβαίνουν; Πόσοι μας βλέπουν πέρα από αυτό που θέλουμε να δουν; 
Πόσους ακούμε; Πόσους ανθρώπους ξέρουμε στ' αλήθεια;

 

Μια απέραντη σκηνή με εκατομμύρια πρωταγωνιστές κι ένα απέραντο κοινό...Πρωταγωνιστές και θεατές ταυτόχρονα. Κριτές και κριμένοι. Όλοι μαζί μα τόσο μόνοι...Μια οθόνη που αντιπροσωπεύει την ίδια τη ζωή!
Το πέρασμα μας στη γη, τις σχέσεις μας, την ύπαρξη μας χωρίς περιστροφές...Έτσι απλά. Τον αγώνα μας. Την προσπάθεια μας. Την κάθε επιλογή μας.

Μια παράσταση που δεν έχει τέλος και τα φώτα είναι παντού κι εμείς κρυμμένοι ο καθένας στην δική του προσωπική σκιά.
Ήταν μια νύχτα που πέρασε...Μια στιγμή απόλυτης αντίληψης σαν να κοιτώ την αντανάκλαση μου στην ανάγκη του άλλου...Στην ανάγκη για επικοινωνία!

Αγαπώ τα social media. Tα αγαπώ. Όπως αγαπώ τους ανθρώπους και τη ζωή...μα είναι τόσο εύκολο να χαθείς. Να μπερδευτείς και να χαθείς...
Έτσι η οθόνη είναι σημαντικό  να μας θυμίζει πως πίσω από τις εικόνες με τα φωτεινά χαμόγελα υπάρχει ένας άνθρωπος με μια αληθινή ζωή...που δεν χαμογελά πάντα και μας χρειάζεται...κι ίσως τελικά κι εμείς να χρειαζόμαστε τους πύργους της Βαβέλ...

Γιατί στην πραγματική  ζωή οι πύργοι της Βαβέλ είναι εκεί για να μας θυμίζουν. Να μας θυμίζουν να ακούμε, να συνεργαζόμαστε, να συνυπάρχουμε...

Μόνο τότε η δημιουργία έχει αξία. Μόνο τότε έχει δύναμη. Μόνο τότε η παράσταση δεν είναι μοναχική....

Καλημέρα αγαπημένοι...Μου λείψατε!
                                                                                                        Κατερίνα

9 σχόλια:

Αφροδίτη είπε...

Μια παράσταση, Κατερίνα μου, τελικά όλο αυτό που περιγράφεις, μάλλον πολλές παραστάσεις ταυτόχρονα, θέατρο του παραλόγου, κωμωδία, δράμα, θέατρο σκιών, όλα ξεχωριστά και όλα μαζί συνάμα. Εσύ επιλέγεις, όμως, που θα κόψεις εισιτήριο, που θα μείνεις μέχρι το τέλος, που θα ρίξεις το πιο δυνατό χειροκρότημα, που θα μείνει η καρδιά σου μια για πάντα. Μου έλειψες, μου λείπεις, πάντα εσύ θα μου λείπεις... Γλυκοφθινοπωρινές καλημέρες! Και... σ' αγαπάω!

Dee Dee είπε...

Ποσο ομορφα μας συμπεριελαβες ολους μεσα στο κειμενο σου :)
Ετσι ειναι. Αγαπω κι εγω το διαδικτυο και ο,τι μου προσφερει. Και περναω περιοδους αμπωτης και περιοδους πλημμυρας. Το ενα διχως το αλλο με αφηνει μιση :)

Μια υπεροχη απολαυστικη ημερα σου ευχομαι!

lolipopfamily είπε...

Κατερίνα μου....μεγάλη συζήτηση!Κοινοποιω αν δεν σε πειράζει. Καλημέρα σου 🍭

airis είπε...

Άμεση κοινοποίηση !
Πάνω κάτω κι εγώ με τα ίδια προβληματιζόμουν πρόσφατα!
Φιλιά!

Κωνσταντίνος Χριστοφόρου Β'2 είπε...

Κατερίνα διαβάζοντας το κείμενο ένιωσα μια θλίψη και ένα μούδιασμα .. όλα όσα έγραψεςείναι η αλήθεια. Μου έλειψες παρα πολύ!!

Φιλιά απο την καλοκαιρινή Λάρνακα
Άννα

Γιώτα είπε...

….και διαβάζεις τις σκέψεις ενός φίλου και κάνεις τις δικές σου σκέψεις.
Δεν είναι εδώ μέσα η πραγματική ζωή , μα της μοιάζει.
Επιλέγεις τους φίλους της ζωή σου. Τους συναντάς , τους αγκαλιάζεις και μιλάς και μοιράζεσαι και ακούς. Κάποιες φορές κάνεις λάθος επιλογή. Δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά, νιώθεις βομβαρδισμένος από άχρηστες πληροφορίες, δεν θέλεις να ακούσεις άλλο. Κι εκεί κουράζεσαι και αποτραβιέσαι. Και νιώθεις ένα κενό.
Και κάποιες φορές γίνεσαι εσύ η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Φλυαρείς σε αυτιά που δεν έχουν χρόνο για σένα . Κι εκεί επιλέγεις να αποσυρθείς νιώθοντας και το κενό και εκτεθειμένος.
Εγω συνεχίζω να μοιράζομαι, να μιλάω , να ακούω , να διαβάζω. Κι ας γίνει ξανά το λάθος. Γιατί αν δεν το κάνω, το κενό δεν θα είναι προσωρινό.

Yianna Panou είπε...

Όλοι μιλάμε μα καθένας ακούει την δική του φωνή.... Πόσες αλήθειες έγραψες πάλι μαζεμένες....

adespoti είπε...

Αγαπητή Κατερινα..εδώ και μέρες ψάχνω να βρω μία βοήθεια από γνώμες αγνώστων η γνωστών,σχετικων και άσχετων για να στήριξη το πρωτακι μου στο δημοτικό..Έτσι έπεσα στην ανάρτηση σου την παλιά,και πραγματικά ελιωσα..Σαν ζεστό γαλατάκι την ρουφηξα και χαλαρωσε το άγχος μου για τον μικρό μου..Σ ευχαριστώ θερμά,γιατι πραγματικά είχε συγχιστει το μυαλό μου. Τα ξέρεις δεν χρειάζεται να πω αλλά,αγαπη στα παιδιά και στήριξη,καλοτυχα να ναι όλα.Να είσαι καλά που υπάρχεις!!!😍

Unknown είπε...

Και σε μενα ελειψες :) το blog σου ειναι ξεχωριστο! Δε σε ξερω και ομως σας εχω στην καρδια μου. Αυτες της μερες της προσαρμογης στη ρουτινα εψαχνα καθε μερα να δω πως τα περνουν οι ΚΑΠΑ. ακομα κ οταν φαινεται πως η βαβελ κυβερνα την ψυχη μας η αγαπη ειναι παντα εκει ετοιμη να ξεπροβαλει :)
Χχχχχ