Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Είμαι εδώ!

Σώπασα πολύ...Πολλές μέρες σιωπής. Είχα να πω μα δεν ήξερα το πως. Ήταν σαν όλα να έχασαν το νόημα. Σαν όλα να άλλαξαν, μετά το φευγιό της Άννας! Η εικόνα μου για τους ανθρώπους. Η εικόνα μου για τον εαυτό μου. Η εικόνα μου για όλα όσα πίστευα, ήλπιζα, αγαπούσα ή έλεγα πως αγαπώ. Για όλα όσα σεβόμουν κι έπαψα να σέβομαι... Άλλαξε ο κόσμος θαρρείς σε μια στιγμή. Σε ένα γύρισμα του χρόνου. Συναισθήματα με κατέκλυσαν. Μεγάλα σαν κύματα έτοιμα να με καταπιούν. Ψεύτικά αληθινά...ακόμη δεν έχω καταλάβει. Ξέρω πως οι μέρες που πέρασαν ήταν από τις πιο πιεστικές που έζησα και το συγκλονιστικό ήταν πως τις έζησα μαζί με μια ολόκληρη χώρα...Κοινά μπερδεμένα, συναισθήματα.

Η χώρα σε τεντωμένο σκοινί. Να φλερτάρουμε ασταμάτητα με την άκρη του γκρεμού...κι αν πέσουμε;...Μα ...κι αν πετάξουμε;
Κανείς δεν ξέρει...κανείς!

Ήμουν δύσκολα με όλα. Με αυτά και με άλλα, γιατί όλα είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση. Οι τράπεζες, η δουλειά, οι λογαριασμοί, οι ανάγκες, οι υποχρεώσεις...νύχτες άγρυπνες και μέρες κολλημένες στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, στο ραδιοφωνάκι...και εκεί ανάμεσα σε όλα,  τα μικρά μας φαντάσματα..."Μαμά γιατί είσαι λυπημένη; Γιατί μαμά είσαι τόσο στεναχωρημένη δεν χαίρεσαι που είναι καλοκαίρι; Γιατί, δεν θέλεις να βγούμε βόλτα με τα ποδήλατα; Μην φοβάσαι μαμά, όλα θα  γίνουν όπως πριν! ε; Δεν θα γίνουν; Σκέφτεσαι τη θεία Άννα μαμά; Λυπάσαι που δεν θα την ξαναδείς;  Δεν πειράζει που δεν θέλεις να παίξεις επιτραπέζιο, έλα να ξαπλώσουμε όλοι μαζί στο κρεββάτι και θα μιλάμε. Θα περάσουμε τέλεια..."

Το ξέρω πως ως άνθρωπος κι ως γονιός έχω το δικαίωμα να αφεθώ. Το ξέρω πως είναι σημαντικό να βλέπουν κι αυτή την πλευρά μου για να μην την φοβούνται, γιατί θα ξέρουν πως δεν κρατάει πολύ. Θα ξέρουν πως η μαμά θέλει χρόνο, μα μπορεί να διαχειριστεί μια κρίση. Είναι σημαντικό μάθημα κι απαραίτητο. Η μαμά κι ο μπαμπάς άλλωστε είναι άνθρωποι...κανονικοί άνθρωποι κι η απόσυρση τους δεν σημαίνει εγκατάλειψη, μα χώρος...χώρος για να πάρουν εκείνοι πρωτοβουλίες.

Ανέλαβαν λοιπόν! όλη αυτή η δική μου θλίψη, όλο αυτό το βούλιαγμα, με συνεπήρε. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να προσπαθήσω να περάσω καλά ούτε για τον εαυτό μου, ούτε καν για εκείνους...
Ήθελα να βυθιστώ στον καναπέ, να βλέπω Βουλή και να είναι θυμωμένη...με όλα!
Με τα γκρεμισμένα όνειρα, με το φευγιό της Άννας, με όλους αυτούς που ήταν τόσο μπερδεμένοι σαν εμένα κι έκαναν τους ξερόλες και μου έδιναν μαθήματα πολιτικής κι οικονομίας, με όλους εκείνους που με αντιπροσώπευαν ως πολίτη της χώρας μου και φέρονταν μέσα στη  Βουλή σαν να ήταν έφηβοι σε γαλαρία...

Έχασα πολλά φέτος το καλοκαίρι. Το κέφι μου, την αίσθηση του πολιτικού μου ανήκειν, την ανάγκη μου για δράση, την ανάγκη μου για χαρά. Μου ήταν αδύνατο να κάνω χαβαλεδάκο με κάτι τόσο σοβαρό. Δεν μπορούσα ούτε να γελάσω με τα απίθανα και κάποια εξαιρετικά πετυχημένα ιντερνετικά αστεία. Με λίγα λόγια μου κόπηκε η μαγκιά...που λένε!
Κοίταζα τα παιδιά μου και διαπίστωσα πως περπατούσαν πιο διακριτικά και μιλούσαν πιο σιγά για να μην μας ενοχλήσουν. Καταλάβαιναν πως κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει...Μιλήσαμε για αυτό φέρνοντας το στα δικά τους μέτρα, με δανεικά ποδήλατα, με συμμαχίες φίλων, με συμμαθητές που δανείζουν χρήματα για να πάρεις κουλούρι...Το κατάλαβαν πολύ καλά. Τους το μεταφέραμε ξεκάθαρα, με κάθε απαραίτητη πολιτική ουδετερότητα και κάθε διακριτικότητα για να μην δημιουργήσουμε άγχη που δεν μπορούν να διαχειριστούν λόγω ηλικίας κι οι αντιδράσεις τους απλά γοητευτικές...και κάποια στιγμή όταν απομακρυνθούμε από όλα αυτά και το θέμα δεν θα καίει τόσο θα τα καταγράψω και θα τα μοιραστώ.

Ήταν δύσκολο όλο αυτό και εξακολουθεί να είναι. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα πανικό. Σκεφτόμουν πόσο εγκλωβισμένα είναι τα παιδιά μου. Η γενιά τους. Το μέλλον τους. Ένιωθα πως τίποτε πια δεν έχει νόημα σε αυτή τη χώρα. Από που να αρχίσεις...που έκανα λάθος, ποια είναι η ευθύνη μου, πως να τους δώσω όραμα, που να βρω όραμα για εμένα...σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις...
Σαν όλα να πάγωσαν...και να γύρισαν εκεί πέντε χρόνια πριν στο σοκ του πρώτου μνημόνιού και των πρώτων μέτρων και των πρώτων αλλαγών...Όλα, όλα σαν να μου έλεγαν φύγε!
Και μόνο τα παιδιά μου, μου έλεγαν κάτι άλλο...Μου έλεγαν ζήσε! Συνέχισε να ζεις για εμάς, με εμάς. Μείνε μαμά, μείνε!

Έτσι, ένα ηλιοφώτιστο πρωινό, είμαι μόνη στο αμάξι. Είναι πολύ πρωί κι έχω να διασχίσω μια διαδρομή ανάμεσα σε χωράφια που ποτίζονταν στον χλιαρό ακόμη πρωινό  ήλιο. Ακούω μια αδιάφορη μουσική κι έτσι καθώς περνάω  τα χωράφια ανοίγω το παράθυρο και ο δροσερός αέρας μου μπερδεύει τα μαλλιά. Αμέσως το χέρι μου πήγε στο διακόπτη κι έψαξα τον αγαπημένο μου ελληνικό σταθμό. Μόλις πάτησα το κουμπί άκουσα έκπληκτη το τραγούδι της Άννας.
"Όσο Υπάρχει Ουρανός"...άνοιξα τα μάτια διάπλατα και δυνάμωσα την ένταση κι εκείνη τη μοναδική πελώρια στιγμή ή πομόνα  που πότιζε το διπλανό χωράφι γύρισε πετώντας το νερό με δύναμη πάνω μου κάνοντας με μούσκεμα, μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Μια σειρά από σταγόνες λίγο πριν πέσουν στο  παρμπρίζ του αυτοκινήτου, έκαναν μια αντανάκλαση στον ήλιο ακριβώς μπροστά μου σχηματίζοντας ένα πελώριο ουράνιο τόξο...Πέρασα ακριβώς από μέσα του! Η φωνή μου ακούστηκε μέχρι εκεί πάνω...μέχρι τον ουρανό που είναι πια, το σπίτι της...Άννα!!!!

Σταμάτησα στην άκρη του δρόμου, μόλις τέλειωσε το τραγούδι...τρελή, αναμαλλιασμένη, χωρίς φωνή, με δάκρυα πολλά κι ένα χαμόγελο μεγάλο...Πόσος πόνος μέσα μου. Πόση χαρά κι ευγνωμοσύνη. Το κορίτσι μου, μου είπε καλημέρα!

Από εκείνο το πρωινό κοντά μια βδομάδα πριν, άρχισε το καλοκαίρι. Άρχισε πάλι η ζωή να κυλά, αργά μα σταθερά.
Τα κάνουμε όλα...Κάνουμε πολύ "Σαν να" (As if)  μα τα προσπαθούμε όλα. Όλα όσα σημαίνουν καλοκαίρι κι αγάπη για εμάς.
Στολίζουμε και πάλι το σπίτι με αγριολούλουδα. Βγάλαμε κάποια ξεχασμένα κοχύλια και φέραμε τη θαλασσινή αύρα στο σαλόνι μας.








 Με κάθε ευκαιρία χαιρόμαστε δροσερές βουτιές.


Χτίζουμε κάστρα στην άμμο.


Τρώμε πια μόνο στο μπαλκόνι γιατί έτσι θέλουν τα παιδιά και δοκιμάζουμε όλες τις λατρεμένες και τόσο απλές, καλοκαιρινές μας γεύσεις.



Κάνουμε απογευματινές ποδηλατάδες, βόλτες στον υδροβιότοπο, να δούμε τα πουλιά και τον ήλιο να δύει πίσω από τους αμμόλοφους.







Οργανώνουμε, ήσυχες βραδιές στην ακροθαλασσιά με κρασάκι και φωτιά και ηλιοβασιλέματα μαγικά.







Ζούμε νύχτες, που μας βρίσκουν ξαπλωμένους στην αμμουδιά, αγκαλιασμένους, να γελάμε, να θυμόμαστε, να τραγουδάμε δυνατά. Ολομόναχοι. Εμείς οι τέσσερις...ο κόσμος όλος!

Ο κόσμος όλος αυτό το καλοκαίρι, που δεν πρέπει να πάει χαμένο.Τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας ήταν ευτυχισμένα κι η παιδική ευτυχία, όπως έγραψα χθες στο instagram είναι σημαντική γιατί είναι άφθαρτη στο χρόνο και μας ακολουθεί ως τα βαθιά γεράματα με αναμνήσεις γεμάτες φως!Πηγή δύναμης κι έμπνευσης.
Έτσι θέλω να είναι κι οι αναμνήσεις τους από  κάθε καλοκαίρι...ακόμη κι από αυτό!

Κοιταζόμαστε σιωπηλά με το αγόρι και ξέρουμε...Μέσα μας μια πληγή κι ένα ερωτηματικό γεμάτο ανασφάλεια, πολύ καιρό τώρα. Ο κόσμος μας όπως τον ξέραμε κάποια χρόνια πριν, άλλαξε...δε θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Κι όσο κι αν είναι ευκολότερο να χωνεύεις τις αργές αλλαγές, ωστόσο αυτές τις αλλαγές  που έρχονται απότομα πρέπει να βρεις άμεσο τρόπο να τις φέρεις στα μέτρα σου. Να τις προσαρμόσεις, για να μην χαθείς, στο θυμό και την απόγνωση που φέρνει ένα τέλος...Το τέλος ενός ανθρώπου, μιας κατάστασης, μιας αλήθειας σου έτσι όπως την ήξερες μέχρι χθες.
Τέλος εποχής λοιπόν κι εκεί πάνω στην κρίσιμη καμπή, ένα μήνυμα γενναιόδωρο ήρθε από εκεί μακριά.
"Είσαι εκεί" μου είπε εκείνη, που δεν θα είναι ποτέ πια εδώ. "Είσαι εκεί!" Τίποτε άλλο...


Αγαπημένοι...σας ευχαριστώ για όλα. Σήμερα είναι μια ημέρα τόσο σημαντική μιας και ο μικρός μας ήλιος γίνεται 9! Τίποτε σήμερα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό...Πραγματικά τίποτε...


Καλημέρα Καλοκαιρινή μου Ελλάδα. Πατρίδα των πονεμένων παππούδων μου, χώρα των ξενιτεμένων γονιών μου, γη των γεμάτων πείσμα για ζωή παιδιών μου...ότι κι αν γίνει πια....Είμαι εδώ.

Κι εσύ φίλε, που είσαι ακόμη εδώ...να το θυμάσαι. Είμαστε μαζί! Καλημέρα...
                                                                                 Κατερίνα

24 σχόλια:

Momma's daily life είπε...

Καλημέρα!
Να χαίρεσαι τον ήλιο σου! να τον βλέπεις πάντα να λάμπει και οι ''ακτίνες''του να ζεσταίνουν τον κόσμο ολόγυρά του! Να ναι πάντα γερός και ευτυχισμένος. Αυτό έχει σημασία μόνο πια...να είναι τα παιδιά μας καλά.
Για τα υπόλοιπα, είμαι ακόμη μέσα σε αυτή την παγωμένη κατάσταση, που δεν ξέρεις ούτε πως να αντιδράσεις ούτε πως να την διαχειριστείς. Μονο ένας φόβος που συνεχως τρανεύει. Ναι η ζωή δεν θα σταματήσει, θα αλλάξει, θα υποτιμηθεί ίσως αν το επιτρέψουμε να συμβεί. Ευτυχώς δεν είχαμε μάθει όλοι να την μετράμε από τα επίγεια κεκτημένα μας....

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

καλημερα Κατερινα μου!! Να χαιρεστα τον ηλιο σας!! Να σας γεμιζει φως και γελια!! Πολυχρονος και τυχερος!! πολλα φιλια και μια μεγαλη αγκαλια!!

Λευκή είπε...

Καλημέρα αγαπημένη μου! Χθες σε σκεφτόμουν και διάβαζα ξανά την ανάρτηση σου για τα καλοκαίρια που περνάνε....!!!! Σ ευχαριστώ για το μαζί! Να τον χαίρεστε τον μικρό σας Ήλιο!!! Να είναι πάντα φωτεινός, λαμπερός, χαμογελαστός!!! Λευκή

Ανώνυμος είπε...

Να σου ζήσει! Να ναι πάντα γερός και δυνατός! Μας επαναφέρεις στις πραγματικές αλήθειες, μας μαθαίνεις να ζούμε...είσαι μια δύναμη! Σ'αγαπάμε!!
Κάλια από Κύπρο

Γιώργης Σαράτσης είπε...

http://apotypoma.blogspot.gr/2015/07/blog-post.html

"Η δική μας έξοδος μπορεί να μην είναι από το ευρώ και την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική, αλλά θα είναι σίγουρα από την κλειστοφοβία που προσπαθεί εντέχνως εδώ και χρόνια να μας επιβάλει η κακή, ψυχρή κι ανάποδη νοοτροπία των βορείων. Η υπεραξία αυτού του τόπου παραμένει η ομορφιά των εποχών και η ανάγκη μας να την ζήσουμε μέχρι τέλους. Ο δικός μας πλούτος δεν προσμετράται με χρηματοπιστωτικές μονάδες, στατιστικά νούμερα και grexits. Ο πλούτος μας εδράζει στην καρδιά μας και αντικατοπτρίζεται που και που στα μάτια μας και στο χαμόγελό μας!"

Βενετία είπε...

Καλημέρα ομορφιά μου... Καλημέρα όμορφη ψυχή. Σε περίμενα. Ειδικά σήμερα, σε περίμενα.Το ένιωθα πόσο ανάγκη το είχες να ''απέχεις'', αλλά ήξερα ότι είσαι κοντά μας κι ότι δεν θα αργήσεις να μου εμφανιστείς. Σε ευχαριστώ ''καλοκαίρι'' μου.

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Πιστεύω πολύ στην έκφραση"Τέλος Εποχής"... την έχω πει πολλές φορές στη ζωή μου! Μου είναι πλέον απαραίτητη. Μόνο έτσι νιώθω ότι πηγαίνω μπροστά. Θέλω να πηγαίνω μπροστά ανεξάρτητα από όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή... που πολλές φορές μοιάζουν τόσο μικρά σε σύγκριση με αυτές τις φωτογραφίες που μας έδειξες! Τουλάχιστον στα μάτια μου! Οσο για το περιστατικό που μας περιέγραψες... δεν έχω λόγια! Καμιά φορά χρειάζεται αυτό το μικρό κάτι... το θεόσταλτο, το πάνω από την λογική για να μας δώσει μια κλωτσιά! Και πριν κλείσω μην ξεχάσω να σου ευχηθώ τα καλύτερα για τον μικρό σου πανέμορφο γιο που εύχομαι να έχει αυτή την ομορφιά και μέσα του για πάντα! Κάλη

Κούλλα είπε...

Καλώς την Κατερίνα μας, σε περιμέναμε υπομονετικά φιλενάδα και ήρθες με μια ανάρτηση που με ανατρίχιασε. Και για εμένα αυτό το καλοκαίρι ειναι πολύ ζόρικο για άλλους λόγους, αλλά 'ως γονιός έχω δικαίωμα να αφεθώ΄και ΄οτι μπορώ να διαχειριστώ μια κρίση'. Έγραφες για εμένα βρε Κατερίνα... Με επηρέασε τόσο πολύ αυτό που ζούσα που ήταν λες και έβλεπα την ζωή μου να περνά μπροστά από τα μάτια μου, και ακόμα το παλέυω. Αλλά έχεις τόσο δίκαιο, τα παιδιά μας και οι αναμνήσεις τους είναι πολυτιμότερες από ότι τρελλό μας βασανίζει.
Ευχαριστώ!
Να σου ζήσει ο μικρός σου Ήλιος και να περάσεις ένα απίθανο καλοκαίρι μαζί με τους αγαπημένους σου.
Ααα και κάτι ακόμα, αν έρθεις προς Κύπρο μεριά κάποια στιγμή θα χαρώ πολύ να σε γνωρίσω, μην το ξεχάσεις!

Litsa είπε...

Μαζί ναι!
Να χαίρεστε το μικρό αγόρι, το πιο τρελό απ' όλα!
Να περάσετε ξεχωριστά!
Καλημέρα ΚαΠα! Καλημέρα Αννούλα!

Yianna Panou είπε...

Εμείς οι 4 ο κόσμος όλος... Πάντα με αγγίζεις, πάντα με συγκινείς.. Να χαίρεσαι τον ήλιο σου.. Υπέροχο κείμενο όπως πάντα... Σε φιλώ γλυκά

Maria Kat είπε...

Κατερίνα μου πόσο σε νιώθω...
δύσκολο το φετινό καλοκαίρι...ουτε ο καιρός δεν μας λυπάται..
ένα βάρος στην ψυχή η φετινή κατάσταση ένας κόμπος στο στομάχι...
Εκείνο που με τρόμαξε περισσότερο ήταν το ότι δεν μπορούσα πια να ονειρευτώ ούτε για την επόμενη μέρα. Το άγνωστο ... εγινε ακόμα πιο άγνωστο...
ακόμα πιο τρομακτικό...
Αλλά ξέρεις κάτι; η Άννα σου έδωσε την απάντηση... πρέπει όλοι μας να βρούμε τρόπο και λόγους να σηκωθούμε και να πατήσουμε στα πόδια μας.... Να μας βαλουν ολους κατω θέλουν και δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε!!!!
Εχεις δυο πιτσιρικια που τα περιμένουν από εσένα όλα...όσο δυσκολα κι αν ειναι τα πραγματα οσο κι αν προσπαθουν να καταλάβουν... είναι παιδιά... παιδιά που δεν φταίνε σε τπτ να βρίσκονται σ'αυτόν τον κυκεώνα.
Γιαυτό Κατερίνα μου χαίρομαι που βρήκες τον δικό σου τρόπο να σηκώσεις ξανά το κεφάλι και να πατήσεις ξανά στα πόδια σου... εγώ ακομα τον ψαχνω βεβαια.. :P

Να χαίρεσαι το αγοράκι σου και να το βλέπεις πάντα γερό, ευτυχισμένο και χαμογελαστό.
Φιλιά πολλά

Maria (myhappinessproject) είπε...

Με συγκίνησε πολύ αυτή η ανάρτηση σου. Ίσως γιατί πολλά από αυτά που έγραφες με ακούμπησαν και έμενα, τα νιώθω και εγώ.Να χαίρεστε τον "ήλιο" σας!

Unknown είπε...

Καλώς την Κατερίνα μας,μας έλειψες σε όλους. Καταρχήν να χαίρεσαι τα καμάρια σου, την οικογένεια σου. Πολύχρονος ο θησαυρός σου! Πιστεύω ότι ότι δεν υπάρχει άτομο που να μην έχει ταυτιστεί μαζί σου με αυτήν την ανάρτηση. Όλοι λίγο πολύ έχουμε έρθει σε αυτά την κατάσταση και ξέρουμε... Κάποια στιγμή υπάρχει η κατηφόρα μετά την ανηφόρα, δεν πειράζει.
Ας κοιτάμε στο τέλος της μέρας τις "στιγμούλες" που φτιάχνουν την ζωή μας για να παίρνουμε δύναμη.

Christina V. είπε...

Σ' αγαπάω πολύ γλυκό κορίτσι!!! Πολύχρονος ο ηλιάκος σας χαρούμενος και ζωηρός να σας φωτίζει τη ζωή και να τον καμαρώνετε!!! Πολλά φιλιά σε όλους σας!!!

Maria Villioti είπε...

Καλημέρα Κατερινάκι μου. Εδώ είμαστε, όλοι μαζί! Καιρό έχω να γράψω αλλά περνώ και σας έχω στο νου μου. Αυτά που έχουν πραγματικό νόημα είναι εδώ και δεν θα μας τα πάρει κανείς. Να χαίρεστε τον μικρό σας! Φιλιά στην τετράδα!

alex είπε...

Να τον χαίρεστε τον μικρό σας!!!!
όσο υπάρχουν αυτοί οι μικροί ήλιοι τα πάντα μπορούν να ξεπεραστούν!!!!Καλό καλοκαίρι με ότι έχει να μας δώσει......

Λαμπρινή είπε...

Αγαπημένη μου,τα είπες όλα στην αρχή.Όλοι νιώσαμε και νιώθουμε το ίδιο...ας μην τα ξαναλέμε.Σημασία έχει ότι μετά το πρώτο σοκ την νέας πραγματικότητας προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να μπούμε στους ρυθμούς μας,τους καλοκαιρινούς που κοντέψαμε να ξεχάσουμε...Χαίρομαι με τις στιγμές σας μέσα από τις φωτογραφίες που μας έδειξες,αυτή είναι η Κατερίνα μας!!!Για την απώλειά σας δεν έχω λόγια...δεν είχα και όταν διάβαζα τις προηγούμενες αναρτήσεις σου.Λυπήθηκα πολύ...
Το αγοράκι σας όμως είχε γενέθλια χθες και θέλω να σας στείλω τις καλύτερες ευχές μου,πολλά φιλιά και αγκαλιές!♥♥♥
Καλό καλοκαίρι αγαπημένη μου!

KatrinArt είπε...

Κατερινάκι να χαιρόσαστε τον μικρούλη σας που μεγαλώνει σιγά σιγά κ γίνεται αντράκι. Να χαιρόσαστε κ την όμορφη βόλτα σας στην παραλία κ στον υδροβιότοπο για όσο αυτά θα είναι δικά μας και φυσικά δωρεάν για μας τους Έλληνες. Μακάρι να είναι για πάντα... Σιγά σιγά αισθάνομαι ξένη σε τούτη την χώρα,την αισθάνομαι εχθρική απέναντι μου κ απέναντι στα παιδιά μου. Μακάρι να ξυπνήσω ένα πρωί κ να είναι όλα όπως πριν , να είναι όλα ένα κακό όνειρο.Φοβάμαι όμως πως θα ξυπνήσω ένα πρωί και θα είναι όλα χειρότερα από ενα κακό όνειρο...

lolipopfamily είπε...

Πόσα καλοκαίρια είναι η ζωή μας; 60, 70 ίσως λιγότερα ίσως λίγα περισσότερα. Αυτά είναι μικρή. Αυτά σου αναλογούν ρε μάγκα, ζήστα. Ζούμε μίζερα, "μα, μου, μη, δεν μπορώ, δεν κάνω, είμαι χάλια, δεν αντέχω, δεν προλαβαίνω"! Τι να προλάβεις ρε συ; Πόσα σου έμειναν ρε; 5, 10, 20;
Πόσα καλοκαίρια σου έμειναν; Αυτά που σου έμειναν να τα χαρείς. Μην τα χάσεις.. Μην αφήνεις καλοκαίρι να περάσει χωρίς να το ζήσεις, μην σου φύγει κανένα καλοκαίρι..."
Ξάδελφος Πέτρος θυμάσαι;;;;
Να χαίρεστε το μικρό σας αγοράκι αγαπημενοι μου και άσε την θλίψη για αργότερα που ο χειμώνας της ταιριάζει καλύτερα. Πολλά πολλά φιλιά

Mama Petounia είπε...

Ωραία που τα είπες και τα έδειξες όλα!!
Μην το βάζετε κάτω!
Να έχετε ένα υπέροχο υπόλοιπο καλοκαιριού!!

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφες φωτος
Φιλάκια ...

Teteel είπε...

Είπες πράγματα που ένιωσα και δεν ήξερα πώς να τα εκφράσω.
Με έκανες πάλι! να κλάψω.
Μου άνοιξες πάλι την κουρτίνα να μπει λίγο φως.
Χάρηκα τις όμορφες φωτογραφίες σου και αυτή την υπέροχη και δυνατή σχέση Αγάπης, συντροφικότητας και γλυκιάς "συνενοχής"
που υπάρχει στην οικογενειά σου. (δεν ξέρεις πόσο σπάνιο είναι αυτό πια...)
Καλή συνέχεια Κατερίνα,
Καλό καλοκαίρι.

Vaya είπε...

Καλημέρα Κατερίνα!
Να χαίρεσαι τον μικρό σου ήλιο. Στην ίδια γενιά είναι τα παιδιά μας . όλοι αυτά σκεφτόμαστε, γι αυτά προσπαθούμε. Αλλά ελπίζω και θα ελπίζω μέχρι την τελευταία στιγμή. Είμαστε εδώ και είμαστε όλοι μαζί! Καλή δύναμη!

Ariadne είπε...

Αχ βρε Κατερίνα αυτά τα δάκρυα που μου φέρνεις στα μάτια εκφράζοντας τόσα που θέλω να πω αλλά δεν μπορώ, σ'ευχαριστώ. AriadnefromGreece!