Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Η γιαγιά κι οι καραμέλες...


Γυρνούσε από την εκκλησία κι έπεφτα επάνω της, αγκαλιάζοντας την από τη μέση. Ρουφούσα την μυρωδιά των κεριών και του θυμιατού πάνω στο μαύρο μπουκλέ παλτό. Άνοιγε τότε την τσάντα της, την καλή τη μαύρη, που κρατούσε μόνο σαν φορούσε μαζί και τα καλά της μαύρα παπούτσια. Σε γιορτές, επισκέψεις και Κυριακές.
Μέσα σε μια χαρτοπετσέτα προσεκτικά τυλιγμένο είχε πάντα το αντίδωρο και κάποιες φορές κι ένα μικρό άσπρο, πλαστικό μπουκαλάκι με αγιασμό...Ξετρελαινόμουν τότε. Έπινα τρεις γουλιές δροσερές και μικρές κι ένιωθα το "καθαρό, άγιο νεράκι" να μου δίνει δύναμη και φώτιση, όπως εκείνη μου έλεγε.
Πόση εμπιστοσύνη της είχα...

Μέσα στην σχεδόν άδεια της τσάντα, ένα μαντήλι, το μικρό πορτοφολάκι με τα ψιλά της κι εκεί στο βάθος...μια καραμέλα. Ροζ μεγάλη και μαλακή.Τυλιγμένη σε λευκό διάφανο ρυζόχαρτο και μοσχοβολιστή σαν την ίδια την Άνοιξη. Την έβγαζε με ένα αχνό χαμόγελο στα καταπράσινα γατίσια μάτια της. Δεν ήταν ποτέ πληθωρική στις αγκαλιές της. Δεν πολυφιλούσε, δεν πολυαγκάλιαζε...μα μου έδινε αυτή την καραμέλα με τόση αγάπη που δεν χρειαζόμουν τίποτε παρά μόνο να την κοιτώ. Μέσα από την γλύκα της καραμέλας θαρρείς και περνούσε όλη η λατρεία της για εμένα. Χοροπηδούσα για λίγο τρισευτυχισμένη...και τρώγοντας πάντα πρώτα το αντίδωρο, μύριζα την γλυκιά μυρωδιά της κρατώντας την σφιχτά στα χέρια μου...Τριαντάφυλλο...

Την κρατούσα και την κρατούσα. Την ζέσταινα με τα δάχτυλα μου, νιώθοντας αυτή τη υπέροχη γλυκιά αναμονή...κι ύστερα ευλαβικά, άνοιγα το ντελικάτο χαρτάκι που έκανε εκείνο τον λεπτό χαρτένιο ήχο και έκοβα ένα μαλακό κομμάτι. Το άφηνα να λιώσει στο στόμα μου κι ύστερα ένιωθα τους κριτσανιστούς κόκκους ζάχαρης να γεμίζουν το στόμα μου...κι ήταν σαν η ευτυχία όλη να ήταν μαζεμένη εκείνη την ώρα σε αυτούς τους κόκκους ζάχαρης που έλιωναν αργά στην παιδική μου γλώσσα, κλειδώνοντας για πάντα αυτή την μνήμη στο σώμα μου και στο μυαλό μου...

Μυρωδιά Τριαντάφυλλου, καραμέλες Τσάρλεστον, Κυριακές μετά την εκκλησία...και γιαγιά!Λατρεμένη, αξέχαστη γιαγιά. Ίσια και λεπτή, με το μαύρο μπουκλέ παλτό, την μαύρη τσάντα περασμένη στον αγκώνα,μια ιδέα μυρωδιάς λεμονιού από την Μυρτώ πάνω στα μαλλιά της, τον λευκό καλοχτενισμένο κότσο και τα ματάκια τα καταπράσινα τα τόσο λαμπερά, γεμάτα με τόση θλίψη...Πάντα την ένιωθα τη θλίψη της αυτή. Γιατί δεν ξέρω, μα με πονούσε, με πονούσε βαθιά κι ήθελα να την κάνω να γελά. Κι εκείνη μου έκανε πάντα το χατήρι. Μια ευτυχία ξέφρενη, παιδική, που την απλότητα της δεν την βρήκα πουθενά στη ζωή, παρά μόνο στα μάτια των παιδιών μου...

Η μνήμη αυτή ήρθε σαν κύμα, λίγο καιρό πριν, σαν κάποια άλλη αγαπημένη, σε μια της επίσκεψη μου έφερε δώρο, αυτό το μαγικό βαζάκι που έντυσε με fumo και το  μεταμόρφωσε. 


Το κοίταξα με λαχτάρα σχεδόν παιδική. Ενθουσιάστηκα κι όταν το άνοιξα, γύρισα  μέσα σε δευτερόλεπτα, σε εκείνα τα παιδικά πρωινά της Κυριακής να σφίγγω με τα μικρά κοριτσίστικα χέρια μου τη μέση της γιαγιάς και να μυρίζω αυτή την μυρωδιά...


Τριαντάφυλλο...Γιαγιά! 

Το βαζάκι άδειασε, μα μέσα του πια, ανάβω ένα κεράκι που φέγγει στο μαγικό σπιτάκι, σύμβολο της παιδικής μου ασφάλειας και πίσω από τα μικρά του παραθυράκια...ανάβει ένα μικρό φως.


Μια φλογίτσα για όλες τις μαγικές παιδικές μνήμες, για όλες τις αξέχαστες γιαγιάδες, για όλα τα πρωινά Κυριακής με το αντίδωρο και τις γλυκές καραμέλες Τσάρλεστον! 
Για εσένα γιαγιά...γιαγιούλα μου αξέχαστη...


Καλημέρα αγαπημένοι! 
                                                                                              Κατερίνα

17 σχόλια:

Unknown είπε...

Ξεχωριστή ανάρτηση! Μου θύμισες και τη δική μου γιαγιά βέβαια!! Αχ, αυτή την αγάπη δεν θα την ξαναβρούμε! Να είσαι καλά!

ikaxela είπε...

Βούρκωσα... ξέρω!! Φιλιά και καλημέρα.

Owl Mommy Βέρα είπε...

Πόσο όμορφη και γλυκιά ανάμνηση :-) Αν η γιαγιά είναι καλή, σε συντροφεύει για πάντα.. Καλημέρα!

Λαμπρινή είπε...

Αχ αυτές οι αναμνήσεις....πόσο πίσω μας πάνε.Αρκεί μια μυρωδιά,μια γεύση,μια κουβέντα!Και τότε χαμογελάμε γλυκά και νιώθουμε μια γαλήνη και μια νοσταλγία...Σε καταλαβαίνω Κατερινάκι!Θαύμασα και το βάζο-μανιτάρι!!Ουάου!!!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

ετσι ειναι και η γιαγια μου!!! Και ειμαι τοσο τυχερη που την εχω ακομα!!! καλημερα Κατερινα μου!!

foufoula89 είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ,,,,ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΓΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ....

Μαργαρίτα και Νίκη είπε...

Υπέροχη ανάρτηση! Γλυκιές αναμνήσεις!
Μαργαρίτα

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

Αφροδίτη είπε...

Από το πρωί δε λέει να φύγει αυτή η τριανταφυλλένια γλύκα από τα χείλη. Και να σου πω και κάτι, Κατερίνα? Ούτε που θέλω κιόλας! Εδώ θα κοιμηθώ σ' αυτό το πανέμορφο καραμελοσπιτάκι! Υπέροχο δώρο, με τόση αγάπη καμωμένο, για ένα υπέροχο άνθρωπο εσένα! Καληνύχτα...

Maria Kat είπε...

Έχω χάσει και τις δύο γιαγιάδες και μου λείπουν πολύ. Οι δικές μου γιαγιάδες δεν έδιναν καραμέλες αλλά πολύ πολύ αγάπη...
Όσο για τις καραμέλες τσαρλεστον το πιστεύεις ότι πρόσφατα σκεφτόμουν ότι θελω να πάρω;;;;

paizoumemazi είπε...

Τελικά φαίνεται πώς είχαμε όλοι την ίδια γιαγιά ή καλύτερα Κατερίνα πώς εσύ μας θύμισες την γιαγιά μας με τον καλύτερο τρόπο. :)

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Αχ! γλυκιά μου..τι όμορφες εικόνες μας έδωσες.Εγώ σαν γιαγιά σου λέω ότι..είμαι τέτοια ακόμη! Κρύβω σοκολατάκια για τα δύο μικρά εγγόνια μου!

Ελενη είπε...

Αχ αυτές οι λατρεμένες γιαγιάδες που μας χάρισαν αναμνήσεις και υπέροχες εικόνες. Πόσο σε καταλαβαίνω και πόσο μου λείπει η δική μου η γιαγιούλα. Ευτυχώς τη βλέπω που και που στον ύπνο μου και γλυκαίνομαι.

Καλή σου μέρα
Ελένη
https://myfortysomethingworld.wordpress.com

Litsa είπε...

Κι εγώ το θυμάμαι αυτό το μελαγχολικό και γλυκό ταυτόχρονα, βλέμμα της γιαγιάς... Και τις καραμέλες τις θυμάμαι, αλλά όχι από την γιαγιά. Εγώ τις θυμάμαι από εσένα. Αυτό το άρωμα τριαντάφυλλου και η γεύση του, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί σου! Σε γλυκοφιλώ
Υ.Γ. το βαζάκι είναι πανέμορφο

Unknown είπε...

Αχχ έχω κι εγώ τρέλα με την γιαγιά μου. Πάντα έχουν την απίστευτη ικανότητα να τα κάνουν όλα να μοιάζουν μαγεία. Αυτό το βάζάκι μοιάζει παραμυθένιο.

Βενετία είπε...

Αχ,τι μου έκανες... πόσες θύμησες από τη γιαγιά μου! Ποση αγαπη,πόση αληθινη αγαπη!
Αχ, η μικρή μου τις έτρωγε αυτές πολύ, τώρα τις αποφεύγει για τα δόντια της, να μην χαλάσουν,λέει.

Βενετία είπε...

Αχ,τι μου έκανες... πόσες θύμησες από τη γιαγιά μου! Ποση αγαπη,πόση αληθινη αγαπη!
Αχ, η μικρή μου τις έτρωγε αυτές πολύ, τώρα τις αποφεύγει για τα δόντια της, να μην χαλάσουν,λέει.