Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

September Blues...


Με κράτησαν σιωπηλή ο θυμός και μετά η απογοήτευση...Πάντα γράφω πως όταν κάτι είναι ζεστό αποφεύγω να το ακουμπάω, ως θέμα, ως σκέψη ή ως συναίσθημα. Αν έχω την πολυτέλεια του χρόνου την χρησιμοποιώ...οπότε κι αυτό έκανα.  Ο ιντερνετικός χώρος με θυμώνει καιρό τώρα μα τώρα ήρθε και κάτι παραπάνω από θυμός...ήρθε απογοήτευση, ήρθε αηδία, ήρθε ψέμα, ήρθε κοροιδία. Τι κάνω, γιατί το κάνω, που είμαι εγώ μέσα σε όλο αυτό...Ποιά είμαι; Τι δουλειά έχω εγώ μέσα σε αυτό το χαώδη κόσμο.Πως έμπλεξα με όλα αυτά τα αρπακτικά;
Έμεινα σιωπηλή. Σιωπηλή και σε απόσταση, πηγαία η ανάγκη.  Θα μπορούσα να μοιραστώ τόσα...Τόσα από αυτό το παράξενο καλοκαίρι. Τι κι αν ο ήλιος ξεθώριασε; Μέσα μου έχει ήλιο...


Μέσα μου φουσκώνουν κύματα.


Μέσα μου φοράω ακόμη τα χρωματιστά καλοκαιρινά χαϊμαλιά, σαν αυτά που φορούσαν οι γιοι μου όλο το καλοκαίρι και δεν τα αποχωρίστηκαν γιατί του τα έφερε η γιαγιά τους


και μέσα μου στέκομαι στην ακροθαλασσιά και κοιτάζω τα παιδιά και τα ανίψια μου να παίζουν βόλεϊ στην άμμο, μικρά και μεγάλα μαζί σε ένα παιχνίδι απίθανου γέλιου και πάθους από όλες τις ηλικίες.



Χαίρομαι τις ανιψιές μου που έγιναν μικρές κυρίες...Όμορφες. Θεέ μου πόσο όμορφες, πόσο φωτεινές. Όλα τα ανίψια μου είναι στα μάτια μου πλάσματα λατρεμένα, που τα  αγάπησα πριν ακόμη γεννηθούν...και η τωρινή τους εικόνα μου φέρνει δάκρυα.


Μέσα μου είμαι ακόμη στο πατρικό να παρακολουθώ τα αγόρια να κάνουν παλαβά και να πειραματίζονται με νέα παιχνίδια  στην αυλή


και παρακολουθώ τη γιαγιά να ξετρελαίνεται με τα καμώματα τους και να προσπαθεί να βγει selfie με τα εγγόνια της κι ακούω τα γαργαριστά τους γέλια!


Μέσα μου είμαι εκεί στο στρωμένο απογευματινό της τραπέζι να περιμένει τις φίλες της και να έχει γεμίσει τον χώρο με μαμαδίστικη ομορφιά και φροντίδα, όπως μόνο εκείνη ξέρει να την χαρίζει.



Μέσα μου είμαι στον Πλαταμώνα στο μπαλκόνι της γιαγιάς Μάχης απέναντι από τη θάλασσα, όπου είναι η παιδική χαρά κάθε γενιάς παιδιών.


Το πρόγραμμα πάντα ίδιο ολόκληρες δεκαετίες. Πρώτα δικό μας και τώρα των παιδιών μας. Μπάνιο, φαγητό, ύπνος μούσι και παιχνίδι, παιχνίδι, παιχνίδι, όλα τα ξαδέρφια μαζί.
Εμείς, τα πρώτα ξαδέρφια στο μπαλκόνι να τσουγκρίζουμε ποτήρια και να κατασπαράζουμε λιχουδιές της θείας Μάχης που πια πήρε προαγωγή σε γιαγιά Μάχη και τα δεύτερα ξαδέρφια να παλεύουν και να χοροπηδούν στους καναπέδες, όλα μαζί...κι ας έχουν να βρεθούν έναν ολόκληρο χρόνο. Όταν βρίσκονται είναι σαν να χώρισαν μόλις χθες!


Μέσα μου είμαι εκεί σε εκείνη τη στιγμή που ο μπαμπάς μου μου χάρισε ένα ροζ μπουμπούκι κι εγώ τον μάλωσα..."γιατί το έκοψες ρε μπαμπά! Δεν το λυπήθηκες;" κι εκείνος με κοίταζε με το χέρι απλωμένο...Μέσα μου είμαι σε εκείνη την στιγμή και την αλλάζω και του λέω "είναι πανέμορφο σ' ευχαριστώ" και πέφτω στην αγκαλιά του...


Μέσα μου είμαι εκεί κι είμαστε όλοι εκεί. Στην αυλή του πατρικού κι αν λέμε  αντίο το λέμε για λίγο. Ως την άλλη εβδομάδα, ως τον άλλο μήνα...όχι ως τον άλλο χρόνο γιατί κάθε φορά η σκέψη μου γεμίζει φόβους για όλα όσα νομίζω πως δεν προλάβαμε να πούμε και να κάνουμε...θα έχουμε άλλον ένα χρόνο;
Μέσα μου...το καλοκαίρι αρχίζει...όμως είναι ψέμα...Κρατήθηκα μακριά από όλα αυτά και το καλοκαίρι τελειώνει! Μαζί του έφυγαν όλοι οι αγαπημένοι...Μπαμπάς, μαμά κι αδερφή κι ανίψια και ξαδέρφια. Όλοι είναι πια μακριά.
Ο καθένας στη ζωή του, ξαναγυρίσαμε όλοι στο μικρό μας μονοπάτι...στραβό, ίσιο, ανηφορικό, εύκολο, δύσκολο...άγνωστο!
Μπήκα λοιπόν στο kapaworld μετά από όλη αυτή τη σιωπή....και βρήκα όλους εσάς. Γιατί ενώ εγώ σιωπούσα εσείς ήσασταν εδώ! Εδώ στο μικρό κήπο...στην χώρα των ΚαΠα.
Και συγκινήθηκα για την πίστη σας και την προσήλωση και τις επισκέψεις και τα μηνύματα, που δεν ενθάρρυναν να γράψω, δεν πίεζαν, δεν ρωτούσαν που είμαι και γιατί χάθηκα.Τα μηνύματα έλεγαν ... "είμαι εδώ". Ναι!Ο ιντερνετικός χώρος  έχει πολύ ψέμα...μα έχει κι εσάς. Κι εσείς είστε η αλήθεια μας...

Είμαι κι εγώ εδώ λοιπόν αγαπημένοι....
Με τις σκέψεις και τα σχέδια. Με την ελπίδα...
Θα είναι διαφορετική η φετινή χρονιά. Αλλιώτικη. Για όλους και για πολλούς από εσάς το ξέρω.
Θα είμαστε μαζί όμως...Μαζί όπως είμαστε τρία χρόνια τώρα.
Κι αν έχω τις μαύρες μου δώστε μου χρόνο...με έπιασε η θλίψη του Σεπτέμβρη. Θα το ξεπεράσω...μα μου είναι ακόμη δύσκολο να βγάλω την σαγιονάρα όχι από το πόδι...μα από το μυαλό!


Τι κρατάω από αυτό το παράξενο Καλοκαίρι το γεμάτο πνευματικότητα, και συναισθήματα βουτηγμένα σε σκοτάδι και φως.
Αυτή την εικόνα! Αυτός είναι ο κόσμος μου... αγαπημένοι. Αυτή η φωτογραφία τον αντικατοπτρίζει.

Αυτή η πελώρια στιγμή...τραβηγμένη από το χέρι της αγαπημένης μου Φανούλας, που έχουμε μοιραστεί απίθανα συναισθήματα μαζί κι έτυχε να βρεθούμε την μοναδική αυτή στιγμή, εκεί στην μικρή πλατεία στο Καζαβίτι, για να  μου κάνει αυτό το δώρο αποτυπώνοντας αυτή την εικόνα, που μου φέρνει δάκρυα απέραντης χαράς και θλίψης μαζί! Η οικογένεια μου....


Σας αφήνω με ένα τραγούδι αγαπημένο. Chris de Burgh, της γενιάς μου. Μέσα του κρύβει Φθινόπωρο και αντίο. Μέσα του κρύβει την θλίψη ενός μοναχικού ουρανού και την υπόσχεση, πως κάποιος θα είναι για πάντα εκεί να σε περιμένει. Πάντα και για πάντα αγαπημένοι, ας είμαστε όλοι τόσο τυχεροί να έχουμε κάποιον να μας περιμένει και κάποιον να περιμένουμε...Πάντα και για πάντα!
Σας ευχαριστούμε που μας περιμένατε...

31 σχόλια:

ΡΙΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ είπε...

ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΞΙΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΤΑΡΑΖΕΙ.ΔΕΝ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΜΑ ΣΕ ΝΟΙΩΘΩ ΚΑΙ ΣΕ ΕΚΤΙΜΩ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Εσύ δεν μας λες"πάρε το χρόνο σου, βρες την ηρεμία σου"..έτσι λέμε κι εμείς :-)
Είμαστε εδώ και δεν περιμένουμε μόνο τα καλά νέα και τις χαρωπές αναρτήσεις. Δεν ερχόμαστε γι'αυτό.. Κράτα το φως του καλοκαιριού μέσα σου για τις φθινοπωρινές νύχτες :-)
Καλημέρα σε όλη την οικογένεια ΚαΠα.

Ειρήνη είπε...

Κατερίνα, άσε τ΄αρπακτικά να πετούν θλιβερά στον ουρανό, που άλλωστε είναι για όλους! Δεν μπορούν να αρπάξουν τίποτα απ΄όσα εσύ έχεις!!! Όλα αυτά που έχεις χτίσει, με κόπο, αγάπη, ψυχή!!! Σκόρπια είναι και η δική μου ευρύτερη οικογένεια, σε νιώθω :( Ας είμαστε γεροί μόνο κι όλα καλά θα πάνε! Σε φιλώ! Καλή αρχή,στην μετακαλοκαιρινή εποχή :)))

Dee Dee είπε...

Κατερινα μου
η αναρτηση σου μου θυμισε αυτο:

"How lucky I am to have something that makes saying goodbye so hard" -Quote from Winnie the Pooh

Οι αλλαγες στη ζωη μας πολλες φορες μας βρισκουν απροετοιμαστους. Μα καθε εμποδιο για καλο, λενε. Κι εγω πιστευω πολυ οτι ολα γινονται για καποιο λογο. Τωρα ησουν ετοιμη να τα αντιμετωπισεις ολα αυτα και τωρα σου ηρθαν :)

Βιωνω κι εγω καποιες αλλαγες που δυσκολευομαι πολυ να διαχειριστω. Με την πρωτη ευκαιρια θα ερθω για ζεστο καφεδακι να τα απλωσουμε παρεα να δουμε που χωραμε στη νεα πραγματικοτητα :)

Σε φιλω και σε ζηλευω. Να θυμασαι οτι εχεις μεγαλο πλουτο :)

xxxxxxxxxxxxxx

Ανώνυμος είπε...

Κατερινάκι μου υπέροχο και μοναδικό, φυσικά είμασταν εδώ και περιμέναμε. Βλέπαμε τη σιωπή και καταλαβαίναμε. Χαίρομαι που επέστρεψες, πάρε τον χρόνο σου όμως αν αυτό θες.Εσύ σοφό κορίτσι ξέρεις καλύτερα. <3

Βενετία είπε...

Σκέφτομαι... σκέφτομαι... και αφουγκράζομαι! Αφουγκράζομαι αυτή τη σιωπή, αυτή την ανάγκη να ΄΄κατακαθίσει΄΄ το συναίσθημα, για να μπορέσει να ''βγει''.. όχι ως ίδιο, αλλά ως άλλο! Ως αυτό που ξέρουμε εμείς, ως αυτό που εσύ ξέρεις καλά, ως ΕΣΥ, ως οι ΚΑΠΑ.
Ευχαριστώ ξανά. Νιώθω καλά μαζί σου. Νιώθω.. αυτό κάνω μόνο, αυτό το καλοκαίρι. Παρατηρώ και νιώθω. Κι αγαπώ. Και εσένα.

pisces είπε...

Καλημέρα Κατερινακι!Ολα καλά θα πάνε!!Μην ξεχνάς ......Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα....κρύο δεν έκανε ποτέ.....Φιλιά πολλά απο Ναύπλιο!!!

ΕΥΓΕΝΙΑ είπε...

Είμαι κι εγώ εδώ και χαίρομαι που μου κάνεις συντροφιά, στα καλά και στα άσχημα! Φιλάκια πολλά!

Unknown είπε...

Mας έλειψες, σε λίγο όλα θα είναι καλύτερα, και θα τα έχεις κάνει εσύ καλύτερα για σένα αλλά και για εμάς,αφού το 'χεις το χάρισμα άγνωστη- γνωστή Κατερίνα!

Αφροδίτη είπε...

Θα σε περιμένω..., όσο χρειαστεί, όσο έχεις εσύ ανάγκη, όσο προστάζουν τα μέσα σου για το χρόνο, για να είναι αρκετός, ιάσιμος, φωτεινός... Μη βιαστείς να βγάλεις τη σαγιονάρα, μη βιαστείς... Είμαι εδώ... και θα σε περιμένω!

Άμυ (Ψυχής σιωπές) είπε...

Χαίρομαι πολύ για τις μοναδικές στιγμές που έζησες φέτος και εύχομαι να τις ξαναζήσεις σύντομα και να τις ζεις συνέχεια!!!
Φύλαξε όλη αυτή την ομορφιά στην ψυχή σου κράτα απόσταση από ότι ψεύτικο και μην θλίβεσαι για τίποτε...!:)
Καλημέρα όλη μέρα:)

ikaxela είπε...

:) Δεν είναι το τέλος είναι μια νέα αρχή!
Αυτή τη σαγιονάρα από το μυαλό κάτι μου λέει ότι δεν τη βγάζεις ποτέ! Φιλιά!!!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

καλημέρα Κατερινακι!! Ειμαστε εδω... πολλα φιλια

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Πρεπει σιγουρα να τον πιουμε τον καφε...και για μένα...και για σενα! Φιλια!kathy by anthomeli

Unknown είπε...

Δεν ξέρω τι μπορεί να σ΄ έχει θυμώσει, αλλά είμαι σίγουρη πως θα βρεις τον τρόπο...
Πάντα τον βρίσκεις. Δεν ανησυχώ...
΄Ισως, ένας μικρός θυμός να ντύθηκε με τα ρούχα της θλίψης, το συνηθίζει αυτό...
Δεν ανησυχώ...θα βρεις τον τρόπο...

Σου στέλνω ένα φιλί και μια αγκαλιά...
**Αννιώ**

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Κατερινά μου αγαπημένη, νιώθω τη φουρτούνα σου την εσωτερική. Σε πλήγωσαν και σε εξόργισαν αυτά τα αρπακτικά. Ο κόσμος του ίντερνετ, του blogging, έχει δυστυχώς και κακούς ανθρώπους. Αυτά τα αρπακτικά που λέγαμε!!!
Σε ξέρω καλά όμως. Τρία χρόνια τώρα αντλούμε δύναμη από τις λέξεις σου. Τώρα μπορείς να αντλήσεις κι εσύ από τα δικά μας σχόλια αγάπης.
Πάρε το χρόνο σου, μην βγάλεις ακόμα τη σαγιονάρα και εμείς θα είμαστε εδώ να κολυμπήσουμε ξανά μαζί, στη γαλάζια λίμνη της ψυχής σου:)))
Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλία και αμέτρητη αγάπη!!!!!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Τόσο καιρό που σε διαβάζω δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ένιωσα την χαρά και τη λύπη σου, τη φουρτούνα και τη νηνεμία σου! Αυτό είναι αληθινό μπλόγκινγκ! Δεν ξέρω τι σε πίκρανε και ποιος σε πείραξε... take your time... σε νιώθω, κι εγώ είμαι της αποστασιοπήσεις! Μπορεί να μας λείπεις αλλά όλοι χρειάζονται χρόνο! Μεγάλο φιλί. Κάλη

marina είπε...

κατερινα εύχομαι από εδώ και πέρα να είσαι μόνο πολύ καλά και να γεμίζεις το blog σου με υπέροχες και ουσιώδεις αναστήσεις .Μου έλειψες τελευταία.Ξέρεις οι αναρτήσεις σου είναι πολύ καλή συντροφιά στα μοναχικά αποογεύματα μου...

TzinaVarotsi είπε...

Ψυχή μου... είναι τόσο παράξενο που τόσο συχνά βιώνουμε τις ίδιες καταστάσεις.. ίσως γιατί ο κόσμος είναι ίδιος, δεν αλλάζει..
Σε νιώθω απόλυτα, πιο απόλυτα δεν γίνεται :(
Όμως δεν το βάζουμε κάτω.. δεν πάμε εκεί που οι άλλοι θέλουν.. κρατάμε σταθερά το τιμόνι και ταξιδεύουμε έχοντας την πυξίδα στραμμένη εκεί που ΕΜΕΙΣ θέλουμε να φτάσουμε.
Μια αγκαλιά κι ένα φιλί από μένα :)

Ανώνυμος είπε...

Καλώς ήρθες Κατερίνα...καλημέρα, κάθε μέρα με χαμόγελο....Μάρβι

Memaria είπε...

Κατερίνα μου, δεν ξέρω τι έγινε, αλλά άσε τα αρπακτικά να μένουν στο δικό τους μίζερο κόσμο. Εσύ συνέχισε να φωτίζεις τον δικό σου αληθινό κόσμο, αλλά και τον δικό μας (αυτόν τον ιντερνετικό), όπως μοναδικά ξέρεις..
Πάντα ήλιο να έχεις μέσα σου...και πολλά πολλά πολλά ακόμα καλοκαίρια σαν ετούτο, σαν τα περασμένα...
Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

χαμογελα! οι καλοι παντα περιμενουν χωρις πολλα γιατι...
χρυσα

Ανώνυμος είπε...

εχασα κάτι? συνέβη κάτι? εύχομαι νάναι μόνο αλλαγή διάθεσης!! κικα

Ανώνυμος είπε...

...εσωτερική αναζήτηση....reset και επανεκκίνηση!!! Ξέρεις εσύ καλύτερα απ' όλους!!! Μας έλειψες είναι η αλήθεια!!! Ξαναμπές στο όμορφο παραμύθι...παράσυρε κι εμάς, όπως κάνεις πάντα!!!! Joy A.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Κατερίνα! Το κείμενο σου με συγκίνησε απίστευτα! Χθες αποχαιρετησαμε τον Μπάμπα μου,παιδιά κι εγγόνια μετα από μόλις 10 ημερών αρρώστια. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη γιατί προλαβαμε και ζησαμε μαζί του ενα καλοκαίρι λίγο πολύ οπώς το περιγραφεις, παιδιά και κυρίως εγγόνια ολά γύρω του για το τελευταιο καλοκαίρι της ζωής του! Χάρηκε και τον χαρηκαμε,ευχαρηστηθηκε τον εγγονο που επεστρεψε στην Αγγλία για σπουδες χάρηκε κι ένοιωσε περήφανος (το έλεγε σε όλο την γειτονια) πως ο άλλος εγγονός πέρασε στην Πάντειο κι έτσι χαρούμενος,με τα ματια του ακόμα γεμάτα καλοκαιρινές Κίκονες ξεκίνησε το τελευταιο του ταξίδι. Σου εύχομαι να εχεις πολλά πολλά όμορφα καλοκαίρια! Ολυμπία

Unknown είπε...

Ακόμα και στα πιο φουρτουνιασμένα κείμενα σου, πάντα βρίσκω λίγο καλοκαίρι... Σ' ευχαριστώ!

Χριστίνα Καβακοπούλου είπε...

Πόσο όμορφα ειπωμένα... Πόσο πολύ καταλαβαίνω...

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

Unknown είπε...

...Η αλήθεια είναι πως έχεις έναν απίθανο τρόπο να πλησιάζεις όσους σε διαβάζουν -κι αυτό είναι χάρισμα. Είτε γράφεις θετικές,είτε αρνητικές σκέψεις.Είτε αναφέρεσαι σε θετικά είτε σε αρνητικά συναισθήματα. Συνέχισε,μην τα παρατάς,έχεις κι όλους εμάς να κανακέψεις,να παρηγορήσεις,να μας δώσεις ελπίδα.
Σε ευχαριστούμε για όλα.Καλή δύναμη.
(Ζητώ συγνώμη για τον ενικό-μα δε μου βγαίνει αλλιώς :) )
Σταματία, Ρόδος

antigone είπε...

Αχ Κατερίνα.....Δεν σε ξέρω κι όμως σε νιώθω τόσο, μα τόσο κοντά μου....όλα αυτά που γράφεις με αγγίζουν, πέρασα ώρες ολόκληρες μέσα στο καλοκαίρι διαβάζοντάς σε, αφού πριν λίγο καιρό σε ανακάλυψα. Ένα θα σου πω κοριτσάκι, συνέχισε να ομορφαίνεις τις σκέψεις μας......όταν καμιά φορά αισθανόμαστε ότι θέλουμε όλο και περισσότερα, ότι δεν μας γεμίζει η ζωή μας, ότι απογοητευτήκαμε από αυτά που κάναμε ή δεν κάναμε, έρχεσαι εσύ και μας δείχνεις το πραγματικό νόημα της ζωής.....σ'ευχαριστώ...

Ανώνυμος είπε...

Καλώς σε βρήκα και πάλι, αγαπημένη. Εμένα, μάλλον λόγω άνοιξης εδώ, μπήκε πολύ δυναμικά ο Σεπτέμβρης. Αλλά και στην Ελλάδα όταν βρισκόμουν πάντα τον λάτρευα! :) Σ'ευχαριστώ πολύ για τις πανέμορφες φωτογραφίες από Ελλάδα, ανυπομονώ να σας δω όλους από κοντά. Φιλί γλυκό από την ανοιξιάτικη πλέον Μελβούρνη και δεν θα χαθούμε, ε; :)