Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Παιδιά στο κενό....

Πήγα τον μικρό μου γιο στη μουσική. Απόγευμα μα έχει πια καλοκαιριάσει κι έχει ζέστη πολύ. Περπατά μπροστά μου κρατώντας την μεγάλη κιθάρα του, με κόπο. Μικρούλης και χαριτωμένος στα μαμαδίστικα μάτια μου, rock star στα μελλοντικά όνειρα του. Έξω από το Ωδείο μέσα σε ένα αμάξι περιμένει ένας μπαμπάς το παιδί του, να τελειώσει το μάθημα. Έχει ανοιχτό το παράθυρο και το κεφάλι του είναι ακουμπισμένο προς τα πίσω. Έχει τα μάτια του κλειστά το στόμα ελαφρώς ανοιχτό και κοιμάται...Φαίνεται κατάκοπος!

Στην υποδοχή του Ωδείου κι άλλοι γονείς περιμένουν  κι από μέσα ακούγονται οι παράφωνες νότες από διαφορετικά όργανα...Κάποιοι μέσα μαθαίνουν...ντο ρε μι, οι υπόλοιποι έξω από τις πόρτες περιμένουν του μελλοντικούς μουσικούς των ονείρων τους...σαν τον δικό μου rock star, που τρέχει να συναντήσει το δάσκαλο του...

Σκέφτομαι...τόσος μόχθος, τόσος κόπος, αυτοί οι γονείς. Πίσω από τα πιτσιρίκια μας. Σε προπονήσεις, σε αγώνες, σε μαθήματα, σε φροντιστήρια, σε εξετάσεις...Πάντα από πίσω βουβοί σιωπηλοί, κουρασμένοι κάποιες φορές σχεδόν γκρίζοι από την αγωνία, από την καθημερινότητα, με έναν γρήγορο καφέ στο χέρι, μετά τη δουλειά, με τα χέρια παγωμένα σε Χειμωνιάτικες κερκίδες και με τον ιδρώτα να τρέχει σε Καλοκαιρινούς αγώνες, με σκόρπια λόγια μαζί με άλλους γονείς όρθιοι σε συναυλίες, σε χορωδίες, σε παραστάσεις, σε προπονήσεις, σε αγώνες, σε στιγμές ατέλειωτης αναμονής, με ένα βουνό θέματα να σε περιμένουν στο σπίτι κι εσύ εκεί να τρέχεις πίσω από τα παιδικά όνειρα του. Να στηρίζεις, να συμμετέχεις, να ακολουθείς, μόνιμος κομπάρσος.


Δεν πειράζει θα είμαι εκεί αυτή είναι η δουλειά μου. Από την στιγμή που γεννήθηκε αυτό το μικρό, είναι η "δουλειά" μου και την κάνω με χαρά. Δεν πειράζει που το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δεν προσφέρει τα αυτονόητα και πρέπει να τα προσφέρω όλα εγώ, μπορώ δεν μπορώ. Αυτή είναι η δουλειά μου θα το κάνω. Θα δώσω ότι μπορώ, ότι αντέχω. Κάποτε γκρίνιαζα μα τώρα δεν με πειράζει...με πειράζει όμως μετά από όλη αυτή την αγωνιώδη διαδρομή παιδιών και γονιών ανήμερα των εξετάσεων, παιδιά να πηδάνε από τα παράθυρα, να τρελαίνονται, να χάνονται, να κάνουν πράγματα αδιανόητα...Κάθε χρόνο, κάθε χρόνο, κάθε χρόνο...πόσα χρόνια; Πόσα παιδιά;...Πόσα παιδιά πρέπει να χαθούν; Πόσα παιδιά να τρελαθούν από την συνεχή πίεση χρόνων με εξετάσεις από το Γυμνάσιο και συνεχή πίεση για όλα τα άλλα, με προσδοκίες, με σχεδιασμούς και  με  αποκορύφωμα τις καταραμένες Πανελλήνιες που έρχονται για να διαλύσουν οικογένειες κάθε χρόνο;
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν, πόσες Κυβερνήσεις πρέπει να αλλάξουν, πόσοι Υπουργοί πρέπει να ασχοληθούν για να γίνει πλέον απόλυτα ξεκάθαρο πως αυτό το σύστημα επιλογής, δεν είναι σώνει και καλά επιτυχημένο. Είναι αυτό το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να παραδειγματιστούν όλοι αυτοί οι φωστήρες από άλλα Εκπαιδευτικά συστήματα που εντάξει μπορεί να μην είναι τόσο Super προηγμένα σαν το αχτύπητο δικό μας...μα κι αυτά βγάζουν επιστήμονες και επιτυχημένους και μορφωμένους και πάνω από όλα χαρούμενους, πιο ξεκούραστους και γιατί όχι ακόμη κι ευτυχισμένους ανθρώπους... Σίγουρα πολύ πιο ευτυχισμένους από αυτούς που βγάζει το δικό μας χωνευτήρι!

Είδα τον άμοιρο αυτό πατέρα με το κεφάλι γερμένο, στο κάθισμα, πιθανά μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά, χωρίς να έχει ξεκουραστεί καθόλου κι όμως ήταν εκεί να περιμένει το παιδί του να βγει από το μάθημα...τόσες ώρες σπαταλημένες, χαμένες κι όμως είναι εκεί, όλοι θα είμαστε εκεί γιατί αγαπάμε τους μικρούς μας ανθρώπους, γιατί νοιαζόμαστε για την εκπαίδευση και την εξέλιξη τους...όμως είμαστε μόνοι. Μόνοι!

Καθώς μια μέρα...όλη αυτή η αγωνία, όλη αυτή προσπάθεια...βούτηξε στο κενό. Όλα αυτά τα όνειρα χάθηκαν σε μια βουτιά αιώνια...Τελειωτική!
...κι αυτός ο μικρός άνθρωπος με την μεγάλη κιθάρα περασμένη τους μικρούς ώμους με κοιτά χαμογελώντας με μάτια λαμπερά. Μάτια γεμάτα εμπιστοσύνη, πως θα τον φροντίσω, θα τον προστατεύσω, πως όσο κι αν του είναι δύσκολο αυτό είναι το σωστό.

Όμως δεν είναι, το νιώθω...το ξέρω και φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί εκπαιδεύω τα παιδιά μου σε ένα σύστημα στεγνό και γερασμένο. Σε ένα σύστημα που φοβάται την αλλαγή και την εξέλιξη. Σε ένα σύστημα που οι άνθρωποι είναι στρατιωτάκια που μπορούν να ξεχωρίσουν μόνο μέσα από την  φλύαρη και στείρα αποστήθιση κι όχι μέσα από την δημιουργική γνώση. Την γνώση που σε πάει μπροστά, σε αλλάζει, σε βγάζει από το παχνί...κι αναρωτιέμαι γιατί σε αυτή τη χωρά μας βολεύει τόσο αυτό το παχνί.
Γιατί προτιμάμε κάθε χρόνο να χάνουμε παιδιά παρά να αλλάξουμε την εκπαίδευση τους που μοιάζει με οδοστρωτήρας.

What are exams for?

...και σκέφτομαι αυτή την ευάλωτη ηλικία, που όλα είναι τόσο ρευστά και πελώρια στο μπλεγμένο συναισθηματικά κόσμο του και στην βουλιαγμένη καρδιά. Σκέφτομαι την βουτιά και την αιώνια αιώρηση στο κενό...την απόλυτη στιγμή, τις σκέψεις, το κενό στο μυαλό, τον φόβο που δίνει την έσχατη λύση. Σκέφτομαι όλα αυτά τα χαμένα χρόνια, τα χαμένα όνειρα, τα ψεύτικα σχέδια...κι ένα ακόμη παιδί που κλάταρε πριν από τις Πανελλήνιες κι ανθρώπους να μου λένε πως είμαι υπερβολική γιατί δεν πηδάνε όλα τα παιδιά από τα παράθυρα.
Μα έστω κι ένα...έστω κι ένα παιδί είναι αρκετό! Έστω κι ένα είναι αρκετό, αν είναι το δικό σου παιδί, οπότε ας το βουλώσουν. Ας το βουλώσουν όλοι, όσοι τολμάνε να τα λένε αυτά...Το Εκπαιδευτικό μας σύστημα,  έβαλε το χέρι του κι έσπρωξε στο κενό, ένα ήδη ίσως μπερδεμένο, απογοητευμένο, κουρασμένο πλάσμα. Ένα παιδί! Το Εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι ο ηθικός αυτουργός...
...και τελικά, το Εκπαιδευτικό μας σύστημα απέτυχε! Χρόνια τώρα! Γιατί κάθε παιδί είναι πολύτιμο.

Καλημέρα αγαπημένοι...πολύ πολύ θυμωμένη καλημέρα. Συγχωρέστε μου την ένταση μα λυπάμαι ειλικρινά γιατί...τα ίδια λέγαμε και πέρσι και πρόπερσι και κάθε χρόνο τελικά...Καλή δύναμη εκεί έξω σε παιδιά και γονείς. Δύναμη γιατί η επιτυχία, είναι απάτη!
                                                                                                        Κατερίνα

28 σχόλια:

andrik είπε...

Τα λες πολυ ωραια!!!
και εχεις και δικιο,ειναι ομως μεγαλη ευτυχια ολο αυτο!!!

ΒΟΗΘΗΣΕ ΣΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ BLOG ΜΑΣ!!!
ΜΠΕΣ ΕΔΩ ΨΗΦΙΣΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ http://theacity.blogspot.gr/2014/05/blog-post_26.html ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΟΠΟ ΑΦΗΣΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ http://theacity.blogspot.gr/2014/05/blog-post_26.html ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΨΗΦΙΣΕΣ.ΚΑΙ ΠΟΙΕΣ ΣΤΗΛΕΣ ΣΤΗΡΙΖΕΙΣ!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ !!

Maria Villioti είπε...

Εκπαιδευτικό σύστημα άχρηστο και γονείς απαίδευτοι,βγαλμένοι μέσα απ'αυτό το ίδιο αποτυχημένο σύστημα...η τέλεια συνταγή για να'χουμε τέτοια αποτελέσματα Κατερίνα μου. Δεν ξεριζώνεται το κακό με τίποτα. Θα μεγαλώσουν αυτά τα παιδιά, θα γίνουν δάσκαλοι, πολιτικοί, δεν ξέρω τι άλλο και θα κάνουν τα ίδια. Τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώσουμε με νέες ιδέες. Δεν προλαβαίνουμε να πείσουμε τους μεγάλους πλέον. Τα φιλιά μου και την καλημέρα μου σε όλους σας!

Αφροδιτη Πουλιδου είπε...

Χθες διαβασα και εγω για το παιδι αυτο...για το παιδι που πεφτωντας , "εριξε" και μαζι τα ονειρα του γιατι πριν το κανει οτ ιδιο...του το εκαναν οι αλλοι...Ποσο κριμα...ποσο αδικο...Καλημερα και δυναμη και για εμας και για εκεινα

Βενετία είπε...

Διάβασα αυτή και την προηγούμενη ανάρτησή σου, μόλις τώρα. Τώρα που έχω ησυχία, λίγο πριν ξεκινήσω να δουλεύω ασταμάτητα ως το μεσημέρι...! Να κάνω κάτι που δεν εκφράζει το ''ταλέντο'' μου, όχι, δεν είναι αυτό, δεν είμαι εγώ.
Ναι, το έχω διαβάσει το βιβλίο. Ναι, ψάχνω να βρω αυτό το ''ταλέντο'', να το δουλέψω και κυρίως εμένα. Γιατί το πιστεύω πως υπάρχει, το ξέρω. Κι έπειτα... να το χαρίσω στα παιδιά μου, με την ευχή να το νιώσουν, να κάνουν τη διαφορά στη ζωή τους, να σηκώσουν τα μανίκια και να φτάσουν στο στόχο... να κατακτήσουν το όνειρο, όποιο κι αν είναι αυτό - μέσα ή έξω από αυτό που προτάσσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Καλημέρα όμορφη ψυχή, καλημέρα αγαπημένη.

Sophie είπε...

Καλημέρα Κατερίνα μου έχεις απόλυτο δίκιο σε όλα!!!Φιλάκια!!!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

ποσο ταυτίζομαι και πόσο θυμωνω..

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απολυτα και το αναρτώ στη σελίδα του Νewagemama στο Fb. Αγανακτώ γιατί θυμάμαι ότι για να φτιαχτεί ένας καλύτερος δρόμος στο Μαλιακό έχασαν τη ζωή τους παιδιά, στα Τέμπη το ίδιο και με το εκπαιδευτικό σύστημα η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Vanilla for Bliss είπε...

Δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι το άτυχο αυτό παλληκάρι πήδηξε στο κενό γιατί πιέστηκε από το διάβασμα. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν σου το επιτρέπει να το κάνεις εκτός και αν συμβαίνουν άλλα πράγματα που σε κάνουν να μην είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις πχ την πίεση των εξετάσεων.
Αν λόγω της πίεσης στην οποία το εξαναγκάζει το άθλιο - συμφωνώ - εκπαιδευτικό μας σύστημα, τα παιδιά πηδούν στο κενό, φανταστείτε οτι μετά από κάθε τέτοιο θάνατο, θα ήταν αναμενόμενο να "φεύγουν" από τα μπαλκόνια οι μάνες ...

Όλγα

Dee Dee είπε...

Δεν μπορω να μη συμφωνησω μαζι σου Κατερινα μου. Και ισως να γινομαι κουραστικη, αλλα σε ολα τα ραντεβου στη δουλεια μου το αναφερω (οι περισσοτεροι ειναι γονεις). Ας θυμομαστε κι εμεις οι γονεις να υπενθυμιζουμε διαρκως στα παιδια μας οτι οποιεσδηποτε εξετασεις δωσουν στη ζωη τους, δεν ειναι τοσο σημαντικες οσο η ομορφια τους, οσο η τρυφερη ζωουλα τους. Οι εξετασεις ειναι για να μαθουμε να διεκδικουμε την ανοδο μας, δεν ειναι μονοδρομος ομως, ουτε θα επρεπε να μας χαρακτηριζουν τα οποια αποτελεσματα καθε εξετασης!
Στενοχωρεθηκα πολυ οταν ακουσα την ειδηση γι'αυτο το παιδι στα Γιαννιτσα. Ενα τρυφερο παιδι 18 χρονων. Ειναι τοσο κριμα να συμβαινουν αυτα!!! Πως να παρηγορησεις αυτους τους γονεις που εχασαν το αγγελουδι τους;

Πολλα εγραψα και σε μαυρισα ακομη περισσοτερο κι εγω.
Μια ομορφη μερα σου ευχομαι :)

Ανώνυμος είπε...

Είχα τη χαρά και την ευτυχία να μεγαλώσω σε μια χώρα όπου το εκπαιδευτικό σύστημα ήταν απίθανο. Κάθε τρεις μήνες διαγωνίσματα, τα τελικά ήταν κοντά στα Χριστούγεννα. Το πρώτο εξάμηνο είχες την ευκαιρία να ανεβάσεις τους βαθμούς σου, και αν δεν κατάφερνες στο τελευταίο να περάσεις τάξη, την επαναναλάμβανες. Στην τελευταία τάξη του γυμνασίου κρινόταν αν οι βαθμοί σου ήταν αρκετά υψηλοί για να περάσεις Πανεπιστήμιο. Αναγκαστική ήταν η φοίτηση μέχρι 3η γυμνασίου, και ΑΝ είχες καλούς βαθμούς περνούσες στις δύο τελευταίες, καθότι το Γυμνάσιο ήταν 5τάξιο. Δεν ξέραμε τι σημαίνει φροντιστήρια, δεν υπήρχαν τέτοια. Βρίσκαμε μεγάλη στήριξη απ' τους δασκάλους μας, έτοιμοι για να εξηγήσουν ότι θέλαμε. Περίοδο εξετάσεων δε, όλα τα παιδιά εξαφανίζονταν απ' τους δρόμους και μαγαζιά, και επικρατούσε ησυχία, διότι διαβάζαμε για τις εξετάσεις. Και βρήσκαμε μεγάλο σεβασμό γι' αυτό. Να φανταστείτε ότι όπου υπήρχαν σχολεία, για 15 μέρες απαγορευόταν η κίνηση αυτοκινήτων γύρω τους, για να μην κάνεις θόρυβο και αποσπάσεις την προσοχή των παιδιών που έγραφαν εκείνη την ώρα. Η χώρα αυτή ηταν η Νότια Αφρική. Τότε, πριν 35 χρόνια που ήμουν εκεί. Μεγάλο το κείμενο, αλλά δεν μπορώ να μην κάνω συγκρίσεις μεταξύ των δύο χωρών. Πότε η Ελλάδα, οι πολιτικοί αγαπούσαν τα παιδιά και τον λαό; Ποτέ!! Λυπήθηακ όσο τίποτα για το παιδί, που κατάστρεψαν τα όνειρά του τόσο άδικα. Κρίμα! Σοφία

Ανώνυμος είπε...

1. http://www.youtube.com/watch?v=Z1FcA-Aag6M δείτε το και θα καταλάβετε γιατι στην Λατινική Αμέρική οι λαοί αντιστέκονται στο καπιταλιστικο οικονομικο και εκαπιδευτικό σύστημα που παράγει εργάτες για να δουλευουν για τους πλουτοκράτες.
2.Αναρωτίεμαι (με βάση την δική σου αναρώτηση σχετικά με την μη αλλαγή του συστήματος στην εκπάιδευση αλλά και γενικότερα)πως και ποιος θα αλλάξει αυτό το γαμημενο σύστημα που καταπίνει παιδιά από την τρυφερή τους ηλικία?
ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΡΠΑΞΟΥΝ.

ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ ΜΕ ΕΜΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

lolipopfamily είπε...

Πως είναι δυνατόν να σκέφτομαι κάτι και να το βλέπω πολλές φορές γραμμένο από εσένα ;;; Να γίνεσαι η δική μου φωνή ;;; Είσαι απίστευτη. Το κοινοποίησα στην σελίδα μου αν δεν σε πειράζει. Εξοργισμένη καλημέρα κι από εμένα !!!!

___ είπε...

Καλημέρα Κατερίνα.
Είμαι μαζί σου απόλυτα σε ότι γράφεις. Πολλά αδιέξοδα για τα παιδιά μας. Πολλά ματάκια που από σπινθηροβόλα γίναν σιγά σιγά μελαγχολικά. Φταίμε και οι γονείς όμως. Να το καταθέσω και αυτό. Πώς αντιμετωπίζονται από τον πολύ κόσμο οι γονείς που αποφασίζουν να αψηφήσουν το πλαίσιο και κινούνται εναλλακτικά; Με τί κατάκριση και τί διάθεση κοροϊδίας. Εγώ η ίδια που δεν είμαι καν τέτοιος γονέας, όσες φορές έχω θέσει -για συζήτηση μόνο, ε;- θέμα νομιμοποίησης του homeschooling σε παρέες γονέων, βλέπω τρίχες να σηκώνονται.

Πάντως για ένα πράγμα είμαι χαρούμενη. Καταλαβαίνω όσο περνάει ο καιρός ότι πολλά από τα ελληνικά μπλογκς έχουν την ίδια ματιά και συμφωνία σε τέτοια θέματα παιδείας. Αυτό είναι δύναμη. Δεν ξέρω πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε και αν θα καταφέρουμε κάποτε να κάνουμε κάτι συντονισμένο, αλλά είναι δύναμη.
Φιλιά πολλά!

Ανώνυμος είπε...

http://www.enallaktikos.gr/ar514el_aytonomi-ekpaideysi-twn-zapatistas-ta-mikra-sxoleia-twn-proletariwn.html

ikaxela είπε...

Δυστυχώς συμφωνώ! Η Ελλάδα γενικά δεν είναι χώρα φιλική προς τα παιδιά γενικότερα!!

Αντιγονη είπε...

Εξαιρετική γραφή όπως πάντα, αλλά δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα μαζί σου αυτή τη φορά. Συμφωνώ στο ότι το εκπ. σύστημα μας είναι πολύ χάλια, αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το σύστημα τον έκανε να πάρει αυτην την απόφαση. Που ήταν οι γονείς? Εννοώ πως τον στήριζαν? Μήπως η πίεση δεν ήταν από το σύστημα, αλλά από τις προσδοκίες των γονιών? Μήπως αυτό πρέπει να αλλάξουμε? Μήπως αυτό που έχουμε τελικά ανάγκη είναι παιδεία και όχι μόρφωση?

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με το κείμενό σου. Πρέπει επιτέλους το εκπαιδευτικό μας σύστημα να αλλάξει. Είναι καιρός πια. Τα νοσοκομεία αυτές τις μέρες έχουν γεμίσει από 18χρονα παιδιά που παθαίνουν κρίσεις πανικού. Είναι κρίμα.
Επειδή όμως είμαι από τα Γιαννιτσά και αυτό το παιδί το γνώριζα οφείλω να πω ότι δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος που πήδηξε στο κενό. Το παιδί αντιμετώπιζε κι άλλα ψυχολογικά προβλήματα και απλά η πίεση των πανελλαδικών τον εξώθησε στα άκρα. Ο τύπος και η τηλεόραση λένε αυτό που τους βολεύει να πουν,αυτό που θα πουλήσει περισσότερο,όπως άλλωστε κάνουν πάντα. Όπως και να έχει...μια άδικη ψυχή έφυγε.
Καλή συνέχεια :)

Momma's daily life είπε...

πεστα χρυσόστομη! τρεμω την ώρα και την στιγμή που τα παιδιά μου θα αρχισουν σχολείο! και κανω υπολογισμους και προετοιμασίες απο τώρα πως θα τα βοηθήσω, πως θα τα στηρίξω, πως θα τα κανω να δουν την πραγματικη διάσταση και πως θα τους περασω το μηνυμα οτι δεν εγινε και τιποτα! να μην γραψεις καλα, να χασεις ενα μαθημα, να χασεις μια χρονια -> ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ! και το γραφει μια μανα που στα μικρατα της ηταν παντα απουσιολογος και σπουδασε και αποφοίτησε και εκανε και μεταπτυχιακα και και και....και ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ! ΔΕΝ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΟΥΤΕ ΜΟΥ ΕΣΤΡΩΣΑΝ ΚΑΝΕΝΑΝ ΔΡΟΜΟ ΣΕ ΠΙΟ ΒΟΛΙΚΗ ΖΩΗ.

otan stelnei ena paidi... είπε...

Φυσικά και συμφωνώ και εγώ πως έχουμε το χειρότερο ίσως εκπαιδευτικό σύστημα!!,..
..Και εμένα με εξοργίζει ακόμη περισσότερο ότι εκτός από το ότι αποτυγχάνουν τα παιδιά να πάρουν γνώσεις.(βλέπε καταλήψεις..).δεν υπάρχει και κανενός είδους ''ΠΑΙΔΕΙΑ''
...παιδεία που δεν έχει να κάνει με τις στεγνές γνώσεις!! Υπάρχει ασυδοσία !!!αυτό επικρατεί στα ελληνικά σχολεία ..από όλες τις πλευρές!!.
..και η μόνη περίπτωση να αισθανόμουν ότι τα παιδιά μου είναι πιο ''ασφαλή'' θα ήταν να πληρώσω,,,ένα ιδιωτικό..που εκτός από γνώσεις και παιδεία..θα μπορούσαν όλες τις πιθανές δραστηριότητες να της κάνουν μέσα..σε ασφαλές περιβάλλον..χωρίς να τρέχω..χωρίς...χωρίς....
Αλλά έχω 4 παιδάκια...πως θα αντεπεξέλθω??
Τείος πάντων..από την Eurovision μέχρι τις εκλογές δείχνουμε ότι μάλλον είμαστε άξιοι της μοίρας μας!! γιατί όσες και να συμφωνούμε εδώ ..προφανώς δεν είμαστε αρκετές για να επιφέρουμε αλλαγή!!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Κατερίνα μου δεν έχω τίποτε άλλο να πω παρά ..να σε αγκαλιάσω νοητά και να σου πω: υπέροχη ανάρτηση.

astroneraidoula είπε...

Διάβασα την αρχή της ανάρτησης, τα λίγα λεπτά που μεσολαβούν από τη στιγμή που μπαίνω στο σπίτι το απόγευμα, μέχρι να πάρω την μικρή από το χέρι και να την πάω στο μπαλέτο. Με την τσάντα ακόμα να κρέμεται στον ώμο μου και τα παπούτσια στα πόδια μου, να τσιμπολογάω μια πιρουνιά φαγητό στο όρθιο και με το κινητό στο άλλο χέρι. Και στην αρχή χαμογέλασα, γιατί και η δική μας καθημερινότητα κάπως έτσι είναι.... Ανάμεσα σε δουλειά, προπονήσεις και πρόβες και όλες τις άλλες υποχρεώσεις που έχει μια οικογένεια. Και διαβάζοντας λίγο πιο κάτω, ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό μου... Πόσο κρίμα... πόσο κρίμα... Πώς γίνεται ένα παιδί να μην βλέπει την ομορφιά της ζωής; Να μην θέλει να την ρουφήξει ως το μεδούλι; Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα το σκεπάσει και οι γονείς να βρουν κουράγιο και δύναμη να αντιμετωπίσουν την θύελλα που τους βρήκε. Γονείς και εκπαιδευτικοί έχετε τα μάτια σας ανοιχτά. Θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν. Έστω και χωρίς πτυχίο.....

Owl Mommy Βέρα είπε...

Αυτά τα νέα δεν αντέχονται βρε παιδί μου, μα είναι δυνατόν; Εμείς οι γονείς δεν πρέπει να στρεσάρουμε καθόλου τα παιδιά, να μην τους περνάμε τα απωθημένα μας, να τα αφήνουμε ελεύθερα να επιλέγουν, να..να.. Ουφφφφ, αμάν με τα χαμένα παιδιά, πόσο δίκιο έχεις σε όλα δυστυχώς.

Αφροδίτη είπε...

Ένα εκπαιδευτικό σύστημα δύσκαμπτο, σκληρό, αλύγιστο, αμείλικτο, ένα εκπαιδευτικό σύστημα με προσωπείο...., που το μόνο που ξέρει καλά είναι να ξεσκίζει την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού και να την πετά στο καλάθι των αχρήστων.

Μαρία Έλενα είπε...

Πόσο δίκιο έχεις
Φιλάκια ...

Βίκυ Τ είπε...


Όμορφο κείμενο κ εν μέρει αληθινό. Γιατί ολόκληρη η αλήθεια περιλαμβάνει κ εμάς, τους γονείς. Γιατί πώς να το κάνουμε: δε φταίει για όλα...το σύστημα.
Ας εξετάσουμε λοιπόν και τη δική μας επίδραση. Αν δηλ. κάποιοι από εμάς περιμένουν (απαιτούν?!?) ηθική ανταμοιβή για τον "τόσο μόχθο, τόσο κόπο...". Αν συγκρίνουν το παιδί τους με αυτό του γείτονα που διαβάζει περισσότερο ή τον εαυτό τους που πούλαγε στραγάλια για να σπουδάσει. Ας μετρήσουν τα χρόνια που μιλούν στα παιδιά για καταξίωση και με τι τη συνδυάζουν.
Ας σκεφτούμε τις γενιές των γονιών που θέλησαν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους και τα "έδιωξαν" για σπουδές και δουλειά στην πόλη (με ότι σημαίνει αυτό σήμερα για την ερήμωση της υπαίθρου μας & την ανεργία).
Ε όχι λοιπόν, έχουμε κι εμείς ευθύνες! Δουλειά μας είναι να διευρύνουμε ορίζοντες. Να βοηθάμε στην ανάπτυξη δεξιοτήτων κι όχι να προετοιμάζουμε τους "επιστήμονες του μέλλοντος".
Ας δεχτούμε λοιπόν -πρώτα από όλα- τα παιδιά μας για όσα μπορούν και θέλουν. Το γρηγορότερο δυνατό. Από το νηπιαγωγείο. Όχι αργότερα! Μετά ας μιλήσουμε ή ακόμη καλύτερα ας παρέμβουμε για ν΄ αλλάξουμε το σύστημα που δε μας εκπροσωπεί. Μπορούμε.

Βίκυ Τ.

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Τα είπες τόσο σωστά Κατερίνα. Πόσα άγχος πρέπει να συσσωρευτεί, πόσα παιδιά να χαθούν για να αλλάξουν τα πράγματα.
Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι σαθρό και μεγαλώνει ανθρώπους δυστυχισμένους και καταπιεσμένους.
Ελπίζω μέσα από την καρδιά μου πως θα αλλάξει κάποια στιγμή. Πως θα προλάβουν τα παιδιά μας να ανθίσουν και να ευτυχίσουν μέσα στη σχολική κοινότητα.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ, μην απλουστευομε μια πράξη απελπισίας που πηγάζει απο βαθιά κατάθλιψη με περίπλοκες αιτίες...

Ανώνυμος είπε...

Δυσκολεύομαι να συνδέσω το εκπαιδευτικό μας σύστημα με αυτες τις απελπισμένες πράξεις. Οι αιτίες είναι πιο περιπλοκες. Και μια πιο κρίσιμη ερώτηση ... ΠόσΑ απι αυτά τα παιδιά που τα τρέχουμε σε μπαλέτα μουσικές, ποδόσφαιρα απι μωρά σχεδόν, πάνε με συνειδητή επιθυμία;