Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Στα σκαλιά της Γειτονιάς...

Όλοι πια στα blogs μιλούν για τις Ψηφιακές Γειτονιές και την  ετήσια πια συνάντηση των bloggers που θα πραγματοποιηθεί στις  4-5 Απριλίου στην Αθήνα, στο the Hub Events, με θέμα "Μεγαλώνοντας (σ)το αύριο"!


Αναρωτιέμαι τι σημαίνει όλο αυτό για εμένα. Πόσο παράξενο και ιδιαίτερο είναι ως εμπειρία...και ναι, είναι ιδιαίτερο κι έχει δύο κομμάτια. Το προσωπικό και το κοινωνικό.
Τις προάλλες πήγαμε όλοι μαζί στο φούρνο μετά από μια συναυλία που συμμετείχε ο Άγγελος. Εκεί συναντηθήκαμε με μια άλλη μαμά που ψώνιζε με τις δυο της κόρες. Μου συστήθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο. "Σας ξέρω",  μου είπε, "σας διαβάζω." Μιλήσαμε αγκαλιαστήκαμε, ανταλλάξαμε πληροφορίες. "Πως προλαβαίνεις;" Με ρώτησε." Πως προλαβαίνεις και τα κάνεις όλα αυτά, που κάνεις;"
Υστερα, μέσα από την συζήτησα ανακάλυψα πως η ίδια ήταν η μαμά τεσσάρων...Μια υπέροχη, νεότατη ενθουσιώδης, εργαζόμενη μαμά που μεγαλώνει ολομόναχη τα τέσσερα παιδιά της, με ρωτούσε πότε προλαβαίνω....κι αναρωτήθηκα αν ξέρει, αν έχει επίγνωση του πόσο ηρωική και γενναία είναι η ίδια. Αν έχει επίγνωση των απίθανων δυνατοτήτων της και του γεγονότος ότι ίσως και να κάνει τα πενταπλάσια από όσα κάνω εγώ!
Συνήθως οι άνθρωποι με τους οποίους κάνουμε παρέα, ξέρουν πράγματα για εμάς και την οικογένεια μας. Άνθρωποι γνωστοί, φίλοι, που μοιραζόμαστε την ζωή μας. Μέσα από το blogging ο κύκλος του μοιράσματος ανοίγει κι ενώ εσύ συνεχίζεις να έχεις 10 γνωστούς και φίλους, χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι εσύ γίνεσαι γνωστός και φίλος  άλλων δέκα που διαβάζουν τις σκέψεις σου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, θα περάσει καιρός, ίσως και χρόνια για  να είμαι σε θέση να το αξιολογήσω. Ξέρω όμως πως αυτό δημιουργεί ένα κύμα ανθρώπων που μοιράζονται μαζί μου και με νιώθουν κοντά τους κι αυτό είναι απίστευτη τιμή και χαρά κι όχι μόνο, αφού υπάρχουν άνθρωποι που γνωριζόμαστε από λίγο εώς ελάχιστα και μου κάνουν σφιχτές αγκαλιές κι αυτό κρύβει τόση γενναιοδωρία, τόση ανάγκη για επαφή!

Καμιά φορά σκέφτομαι τι σημαίνει όλο αυτό, τι αντίκτυπο, τι νόημα έχει στη ζωή μου...Δεν ξέρω να απαντήσω και πάλι μα καμιά φορά λαμβάνω μηνύματα που με συγκλονίζουν. Άνθρωποι που ενώ δεν με ξέρουν νιώθουν την ανάγκη να μοιραστούν εμπειρίες συγκλονιστικές, που με ξαφνιάζουν. Άνθρωποι που ζουν μια ζωή αδιανόητα σκληρή με τα παιδιά τους, με προβλήματα υγείας και δυσκολίες διαφόρων λογιών μου στέλνουν μηνύματα ευγνωμοσύνης και νιώθουν την ανάγκη να μου στείλουν δυο λόγια! Ιδίως σε αναρτήσεις δύσκολες, ζόρικες που με ταλαιπώρησαν και με έκαναν να σκεφτώ ξανά και ξανά και να νιώσω συναισθήματα μπερδεμένα για εμένα και τους γύρω μου.
Σας ευγνωμονώ για αυτό...

Γράφουμε διάφορα  εύκολα και δύσκολα και απλά και πολύπλοκα...Μα τα μοιράσματα στις δύσκολες αναρτήσεις όπως αυτή " Ο Τάκης", αυτή "Τις Άγιες τούτες μέρες", ή αυτή "Εγώ φταίω" και άλλες πολλές που είχαν πόνο και σκέψεις βαθιές που κι εμένα με έχουν χαράξει...αυτές τα σχόλια λοιπόν σε τέτοιου είδους αναρτήσεις, είναι τα πιο σημαντικά για εμένα. Τα πιο πολύτιμα. Τα σχόλια δεν είναι συμφωνίες ή διαφωνίες, δεν είναι μπράβο και μ' αρέσεις. Τα σχόλια έχουν πόνο και είναι προσωπικές καταθέσεις. Είναι "άνοιγμα" κι εγώ...εγώ το λατρεύω το άνοιγμα! Όταν γονείς ή άνθρωποι που έχουν περάσει σκληρά μου χαρίζουν μια λέξη όπως "είμαι η μαμά του Τάκη", "έχω αδερφό έναν Τάκη", "έχω κινητικά προβλήματα και είμαι ο Τάκης", "ο δικός μου Τάκης είναι η 11χρονη κόρη μου", "στα 31 έμεινα χήρα με  δυο παιδιά, χωρίς ψυχή αλλά ζωντανή", "σήμερα κλείνει έξι μήνες που έχασα το άλλο μου μισό από λευχαιμία",  "έχω αρχίσει και διαβάζω τις αναρτήσεις σου στην κόρη μου που είναι 12 χρονών", "όλοι οι φόβοι μου μπροστά μου...μέσα στις δικές σου λέξεις"...και άλλα τόσα μα τόσα πολλά.
Επίσης τα σχόλια σας τα  ενθαρρυντικά για να μου δώσουν κουράγιο ή για να μου φτιάξουν το κέφι...κρύβουν μέσα τους μια φροντίδα και τα αγαπώ!

Όταν γράφω αναρτήσεις προσωπικές και λαμβάνω μηνύματα ανθρώπων που έχουν ζήσει τα ίδια και βρίσκουν νόημα στα γραφόμενα μου, τότε βρίσκω κι εγώ κομμάτια μου που σβήστηκαν μέσα στα λόγια τους. Κομμάτια που έγιαναν, πληγές που επουλώνονται μέσα από λέξεις.
Όταν κανείς μπαίνει στον κόπο, να διαβάσει κάτι που είναι βαρύ, που μπορεί να του χαλάσει την διάθεση, να τον θυμώσει, να τον βάλει σε σκέψεις. Ένα κείμενο τόσο μεγάλο που θα του στερήσει χρόνο από  κάτι άλλο σημαντικό και παρόλα αυτά το κάνει.
Μπαίνει στην διαδικασία και το διαβάζει και καμιά φορά διακινείται τόσο που αφήνει και σχόλιο, αυτό σημαίνει κάτι για εμένα. Κάτι πελώριο....Γιατί βλέπω πως οι πιο δύσκολες αναρτήσεις μου έχουν τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα και τα πιο διαχυτικά σχόλια...κι αυτό μου λέει κάτι.
Πως εκεί έξω κανείς δεν θέλει να νιώθει μόνος. Πως το βάρος στη ζωή γίνεται ελαφρύτερο σαν το μοιράζεσαι...Πως ο κόσμος είναι πελώριος για να τον ζούμε κλεισμένοι σε κουτάκια θλίψης, απογοήτευσης κι οργής.

Δεν ξέρω τι σημαίνει blogging, ξέρω όμως τι σημαίνει μοίρασμα. Το ξέρω καλά και μέσα από αυτό το blog αυτό ακριβώς τελικά κάνω. Αυτό που ήδη ξέρω καλά να κάνω...το μοίρασμα. Κι αυτό δείχνει να έχει νόημα. Ίσως όχι για όλους...μα για κάποιους. Για κάποιους ανθρώπους που κάτι θέλουν, κάτι ψάχνουν και κάτι βρίσκουν μέσα εδώ!

Αυτό κρατάω λοιπόν, γιατί αυτό είναι το πολύτιμο...εσείς! Εσείς που κάνατε αυτό το blog, τόπο συντροφικότητας, εσείς που μου δώσατε κατεύθυνση και δύναμη κι άρχισα να μοιράζομαι όλα αυτά που ζω...όλα αυτά που ζούμε όλοι...μα δεν το ξέρουμε.
Σας ευχαριστώ αγαπημένοι. Πολύτιμοι, πολύτιμοι αναγνώστες...Γενναίοι μου!

Ραντεβού  στις ψηφιακές γειτονιές, λοιπόν. Κι εμείς οι Έλληνες, ξέρουμε πολύ καλά τι θα πει "Γειτονιά". Το γράφει υπέροχα η φίλη μου Αγγελική στο μαγικό της άρθρο. Είναι γράφει, οι «βεγγέρες», όπου μικροί και μεγάλοι κάθονται τα καλοκαιρινά βράδια στα σκαλιά ενός σπιτιού και μιλούν «για τα πάντα».


Κι εκεί στα σκαλιά  της γειτονιάς κάποιοι θα αποφασίσουν αν θα είναι πρωταγωνιστές ή αν θα παραμείνουν κομπάρσοι...
Μέχρι τότε ζούμε. Ζούμε, νιώθουμε και μοιραζόμαστε καθισμένοι στα σκαλιά εδώ, στις μικρές ψηφιακές μας Γειτονιές...κι ας μην είναι πάντα καλοκαίρι...

Διαβάστε το υπέροχο κείμενο της Αγγελικής Πλουμά με θέμα "Κομπάρσος ή Πρωταγωνιστής" .

Καλημέρα αγαπημένοι...θα βρεθούμε ξανά!!!
                                                                                               Κατερίνα
Υ.Γ. Μπορείτε να ακούσετε εδώ, την εκπομπή που παρευρέθηκα στο ιντερνετικό ραδιόφωνο του  ifeelkid. Ηταν μια όμορφη ημέρα...Ευχαριστώ Χρήστο και Ασπα.

18 σχόλια:

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφη ανάρτηση
Φιλάκια ...

philos είπε...

Καλημέρα. Τι όμορφα που τα είπες και πάλι!
Και σε ευχαριστώ για το "προξενιό" που μου έκανες. Ωραία πράγματα θα επακολουθήσουν! ή μάλλον... ακόμη πιο ωραία πράγματα! :D

χαρα είπε...

σε ειχα συναντησει στις περυσινες ψηφιακες γειτονιες.θελω πολυ να σε δω και φετος και κυριως να σε ακουσω!!!!για ακομα μια φορα με συγκινησες...ποσο θα ηθελα να εχεις και εδω τους<<>

Nasia είπε...

Εγώ πάντως Κατερίνα ,απο εσένα παίρνω θάρρος και συνεχίζω ,πιο ανάλαφρα βέβαια,γιατί δέχομαι επιθέσεις για το μοίρασμα,αλλά πια μου φαίνονται τόσο αστείες οι επιθέσεις!
καλημέραααααααα!

Ανώνυμος είπε...

Ειμαι αυτη που σου εγραψα οτι εχω αδερφο εναν Τακη'''''
Ευχαριστω που μιλας και γι'αυτα τα παιδια'''Αν το εκαναν και αλλοι αυτα τα παιδια θα ειχαν καλητερη ζωη και καποιες ευκαιριες στην ζωη τους'''
ΜΙΝΑ

princess είπε...

Κατερινούλα μου γλυκιά!!!!! Θα είμαι κι εγώ εκεί! Ανυπομονώ να σε γνωρίσω από κοντά, να σε αγκαλιάσω, να μοιραστώ μαζί σου πράγματα!!!!!! Γιατί ναι, το blogging είναι μοίρασμα! Τα λέμε λοιπόν!!! Σε φιλώ!

Βενετία είπε...

Έχεις στ΄ αλήθεια βάλεις το χεράκι σου για να γίνουμε γενναίοι...! Αγαπημένη, πόσο χαρά μας δίνεις..!

Άσπα είπε...

Ραντεβού στις γειτονιές για να μοιραστούμε και πάλι μια ζεστή αγκαλιά. :)

Dee Dee είπε...

Ξερεις οτι και για μενα το μπλογκινγκ ειναι ενας εξαιρετικος τροπος εκφρασης. Νιωθω πολυ τυχερη που το ανακαλυψα, με εχει βοηθησει και με εχει αλλαξει πολυ.

Το αρθρο της φιλης σου Αγγελικης Πλουμα, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!!! Με εντυπωσιαζει για δευτερη φορα αυτη η γυναικα. Ειχα διαβασει και παλιοτερα καποιο αρθρο της :)

Μια ομορφη μερα να εχετε οικογενεια ΚαΠα :)

Αφροδίτη είπε...

Μοιράζομαι. Ανοίγομαι. Απελευθερώνομαι. Δίνω. Προσφέρω. Χαμογελώ. Χαίρομαι. Υπάρχω. Ζω. Αγαπώ. Εσύ μου τα έμαθες, εσύ....!

TzinaVarotsi είπε...

Όπως γράφω στην πρώτη σελίδα του μπλογκ μου "ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη!".
Σε φιλώ και ανυπομονώ να σε σφίξω στην αγκαλιά μου :))

Owl Mommy Βέρα είπε...

Πολύ θα χαρώ να σε ξαναδώ! Θα τα πούμε στις Γειτονιές λοιπόν :-)

Ανώνυμος είπε...

Ειναι ομορφο χαρισμα το να γραφεις για τοσο δυσκολα θεματα,οπως την αναπηρια ενος παιδιου η τον θανατο, και να ταυτιζονται με τα γραπτα σου αγνωστοι.Συναισθηματα και σκεψεις ανακατεμενα σε ψυχη και μυαλο και που, ξαφνικα, βρισκονται γραμμενα τοσο ωραια στην οθονη του υπολογιστη σου απο καποιον αλλο.Ποιο ομορφο ομως ειναι οταν δινεις εμπευση για το "η ζωη ειναι ωραια" και μου θυμιζεις να ειμαι χαρουμενη για ενα πολυχρωμο μπουκετο λουλουδια.Συνεχισε...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Κατερίνα...

Συνεχίζω ανελλιπώς και διαβάζω στην κόρη μου τις αναρτήσεις σου...και μετά συζητάμε και μοιραζόμαστε τις σκέψεις μας.

Ευχαριστώ για μια ακόμα φορά... Μάρβι

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Κατερίνα μου εγώ δεν έχω να μοιραστώ μαζί σου πολλές άσχημες στιγμές μου...δόξα το Θεό. Εχω όμως να σου πω ότι υπήρξες έμπνευση για μένα... όχι για να σε ακολουθήσω κατά γράμμα αλλά για να βρω τη δική μου ταυτότητα. Γιατί το να είσαι αληθινός είναι που κερδίζει! Σε φιλώ και σε ευχαριστώ! Κάλη

vailie είπε...

Αγαπημενοι μου ΚαΠα, ευχομαι να τα καταφερω αυτη τη φορα...με καποιο τροπο!
φιλια κ καλη ανταμωση!!!;-)
Vailie*

Mamaggela είπε...

Κατερίνα μου,
ραντεβού και φέτος!!
Ανυπομονώ να σε ξανά δω!
Σε φιλώ

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Κατερινάκι υπέροχο, μαγικό και ανοιχτόκαρδο, θα σε δω ξανά στις γειτονιές τις ψηφιακές και θα σου κάνω μεγάλη αγκαλιά!
Το μοιράζειν μόνο μεγάλη και καλή καρδιά υποδειλώνει. Μην το σκέφτεσαι λοιπόν. Με τις φανταστικές σου αναρτήσεις μας ταξιδεύεις, μας προβληματίζεις, μας συγκινείς. Συνέχισε:)