Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Η ζωή εδώ και τώρα...

Ναι υπάρχουν μέρες που το σπίτι μας είναι αχούρι...Χάος! Τίποτε δεν είναι στη θέση του. Τα παιχνίδια τους είναι σκόρπια στο πάτωμα και περπατάω (συνήθως ξυπόλυτη)  για να πάω από το σαλόνι στην κουζίνα να πιω νερό και πατάω πάνω σε μικρά κομματάκια από κάτι και χοροπηδάω από τον πόνο.

Μου αρέσει η τάξη. Θέλω να είναι όλα στη θέση τους...μα έχοντας δυο παιδιά στο σπίτι αυτό καμιά φορά καταντάει όνειρο και παράλογη προσδοκία! Ιδίως τα Σαββατοκύριακα το σαλόνι είναι χώρος αναψυχής όλων μας. Μα ιδιαίτερα εκείνων.
Τα μαξιλάρια μια στοίβα στο πάτωμα, για να βουτάνε και να χοροπηδάνε και να ξαπλώνουν με την πρώτη ευκαιρία!!

 
Στρατιώτες παντού, έτοιμοι για δράση. Αυτοκινητάκια παρκαρισμένα όπου μπορεί κανείς να φανταστεί. Κατασκοπικά εξαρτήματα σε όλο το σπίτι. Πας στην τουαλέτα και μπουκάρουν οι τύποι για να κάνουν διάσωση. Πας στο κρεββάτι και χοροπηδάς γιατί τα πόδια σου ακούμπησαν έναν δεινόσαυρο που βρυχάται και πετάγεσαι ψάχνοντας τις κουβέρτες για να βρεις το τέρας.
Προσπαθείς να διασχίσεις την κουζίνα και πετάγεται ο σπόρος πίσω από τον πάγκο και φωνάζει: "ε ρε μαμά χάλασες την επιχείρησηηηηη.Τώρα θα μας βρει ο εχθρός!!!!"



Τα ρούχα τους στοίβα στα δωμάτια τους. Μαζί καθαρά και βρώμικα και αν δεν κάνω παρατήρηση θα μείνουν εκεί μέχρι να μπουν στην εφηβεία. Υπάρχουν φορές που όλα τα παιχνίδια τους είναι σε κομματάκια στα πατώματα και μόλις τους στείλω να τα μαζέψουν τελειώνουν σε δύο λεπτά. Με φωνάζουν να κάνω έλεγχο και ξέρω καλά πως αν ανοίξω την ντουλάπα όλα τα παιχνίδια με περιμένουν με αγωνία για να χυθούν πάνω μου...και πάντα ανοίγω τη ντουλάπα.

Τα γραφεία τους που υποτίθεται πως είναι χώρος μελέτης έχουν πάνω ότι μπορεί κανείς να φανταστεί...εκτός από χώρο για διάβασμα. Κι έτσι διαβάζουν στο σαλόνι, δίπλα στο τζάκι


ή στην τραπεζαρία  παρέα με διάφορα ζωντανά....που έχουν και όνομα...να εδώ ο Δρακούλιγκαν!



Υπάρχουν ημέρες που γίνομαι έξαλλη. Μαζεύω τις λασπωμένες κάλτσες ποδοσφαίρου, ράβω κάθε εβδομάδα τα σκισμένα γόνατα στα παντελόνια και τις φόρμες τους, προσπαθώ να καθαρίσω τα ξεχαρβαλωμένα παπούτσια τους. Τακτοποιώ ασταμάτητα τα μαξιλάρια στους καναπέδες οπου κάνουν ασταμάτητα parcour, με αποτέλεσμα να πέφτω κάθε φορά που κάθομαι και αυτοί γελάνε και εγώ θυμώνω γιατί καμιά φορά πέφτω κρατώντας ένα ποτήρι καφέ ή ένα μπολ γάλα και γίνομαι έξαλλη κι εκείνοι γίνονται σφεντόνες κι εξαφανίζονται στα δωμάτια τους, μέχρι την επόμενη βλακεία που θα σκεφτούν.
Όπως το να σκαρφαλώνουν στις πόρτες σαν τις μαϊμούδες....και βέβαια να γκρεμοτσακίζονται με την πρώτη ευκαιρία!



Μαζεύω όλα τα παιχνίδια από τα πόδια μου και δηλώνω πως είναι η τελευταία φορά. Τους καλώ να επαναφέρουν σε τάξη τον εαυτό τους, τους μαλώνω , τους εκβιάζω πως θα τα πετάξω όλα....και υπάρχουν ημέρες που λέω "έλα μωρέ δεν πειράζει". Τις ημέρες αυτές ξυπνάω και σκέφτομαι πως σήμερα θα τα παρατήσω όλα...και τα παρατάω!

Οι ημέρες αυτές είναι συνήθως τα Σαββατοκύριακα. Το τραπέζι του σαλονιού μας είναι τόπος συγκέντρωσης και περισυλλογής όλων των άχρηστων ή χρήσιμων αντικειμένων που θα χρησιμοποιηθούν τις δύο αυτές ημέρες. Το αγαπώ αυτό το τραπέζι. Όχι το σχέδιο του...που δεν μου αρέσει καθόλου ( ήταν μια αποτυχημένη αγορά), αλλά αυτό που αντιπροσωπεύει.


Την εστίαση. Το τραπέζι του σαλονιού είναι ο πιο σημαντικός τόπος του σπιτιού μας. Πάνω του κρατάει όλα μας τα κομμάτια που δηλώνουν ποιοι είμαστε ή πως νιώθουμε.Έτσι όταν θα έρθει κόσμος είναι αλλιώς.Τις καθημερινές ημέρες είναι αλλιώς. Τα βράδια είναι αλλιώς και τα Σαββατοκύριακα...είναι  αλλιώς. Ελεύθερο.


Εκεί μπορούμε να φάμε κι όταν αυτό γίνει είναι σαν να έχουμε γιορτή,γιατί είναι σπάνιες αυτές οι φορές! Είναι το σημείο δράσης μας κι όλα γίνονται εκεί πάνω. Επιτραπέζια, παρτίδες πόκερ, κρασοκατανύξεις, βραδιές σινεμά, διάβασμα με ένα γρήγορο σάντουιτς στο χέρι, πρωινά με καφέ και ντοκιμαντέρ, μεσημέρια με ζουμερές μακαρονάδες και απογεύματα με σπιτικές πίτσες κάνοντας αγώνες με τηλεπαιχνίδια...τα πάντα. Βιβλία, εφημερίδες, περιοδικά υπολογιστές...όλα τα χωράει. Σιωπές, φωνές, τραγούδια, χορούς, βομβαρδισμούς, όλα τα αντέχει.

Μου αρέσει ο κόσμος αυτός. Αυτό το τραπέζι τα Σαββατοκύριακα. Αυτοί που γινόμαστε εμείς τα Σαββατοκύριακα. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τάξη, χωρίς στόχο. Ο χρόνος είναι δικός μας, όλος ο χρόνος του κόσμου και αυτοί οι δύο τύποι τον γεμίζουν κάνοντας ανοησίες...και το λατρεύω αυτό!
Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού στον κόσμο. Αυτοί είναι ο κόσμος μου....

Αυτός ο κόσμος θα αλλάξει. Δεν θα είναι για πάντα έτσι.Τα παιχνίδια θα χαθούν από το σαλόνι, όλα θα ξαναμπούν στη θέση τους και δεν θα είναι κανείς εκεί για να τα ανακατέψει. Δεν θα γίνονται επιχειρήσεις διασώσεων  στο σαλόνι μας και το τραπέζι του σαλονιού θα μαζεύει γύρω του, μόνο εμένα και τον μπαμπά τους...Γι αυτό είναι τόσο πολύτιμα όλα αυτά. Τα σημάδια τους στο χώρο...όλα αυτά που μας κάνουν να χαμογελάμε. Ο χρωματιστός φανταστικός τους κόσμος. Οι περιπετειώδης καταδιώξεις τους. Οι φωνές και τα χοροπηδηχτά τους, είναι πολύτιμα γιατί έχουν ημερομηνία λήξης. Κι όσο κι αν φωνάζω, κουράζομαι ή μαλώνω...νιώθω ευλογία για αυτή την ανακατωσούρα!


Καλημέρα αγαπημένοι. Άνθισαν οι μυγδαλιές!!!
                                                                                           Κατερίνα

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Σοκ και Δέος...

Όταν γίνεσαι γονιός ανάμεσα στα άλλα που μαθαίνεις είναι και το αναλαμβάνεις την ευθύνη για κάτι που έκανε κάποιος άλλος...κι αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο!

Πριν γίνω μαμά έβλεπα παιδάκια να κάνουν αταξίες και σκεφτόμουν "μα αυτός ο γονιός δεν θα συμμαζέψει το παιδί του;" Αργότερα αποκτώντας τα παιδιά μου διαπίστωσα πως υπάρχουν φορές που μπορείς να συμμαζέψεις τα παιδιά σου, υπάρχουν κάποιες που δεν μπορείς κι υπάρχουν κι άλλες που δεν θέλεις γιατί κρίνεις πως αυτό είναι το σωστό τη δεδομένη στιγμή.  Επίσης αντιλήφθηκα πως ανάλογα με τα στάδια τα οποία εκείνα περνούσαν, περνούσα κι εγώ η μαμά τους τα ίδια κανάλια μα όχι ως ο φέρων την ευθύνη αλλά ως ο ηθικός αυτουργός. Δηλαδή...κάτι παραπάνω...Δηλαδή...την πάτησες!

Μεγαλώνοντας τα παιδιά σου,  ξέρεις πως μπορούν να κάνουν κάτι που θα σε φέρει σε δύσκολη θέση, πιστεύεις πως θα το διαχειριστείς σωστά, με ηρεμία και σύνεση κλπ...κι όταν αυτό συμβαίνει παθαίνεις σοκ! Κι όσο τα παιδιά είναι μικρά τα θέματα τους είναι ευκολότερα διαχειρίσιμα και επίσης οι άνθρωποι έστω κι αν από μέσα τους σου σούρνουν την Άρτα και τα Γιάννενα, από έξω λένε "έλα μωρέ μωρό είναι"....κι αργότερα  "έλα μωρέ παιδί είναι" κι αυτό είναι  έστω μια παρηγοριά για τον εκτεθειμένο γονιό.

Έχω νιώσει εκτεθημένη  ως γονιός για διάφορους λόγους. Η έκθεση έχει να κάνει με την ηλικία και την ανάπτυξη του παιδιού. Αρχίζει με το παιδί να τρέχει γύρω από τραπέζια σε μια ταβέρνα, να χτυπιέται στο super market γιατί θέλει παιχνίδι, να ουρλιάζει στις παιδικές γιορτές γιατί δεν θέλει να φύγει, να δαγκώνει αλλά παιδάκια, να φτύνει, να κοπανάει, να κάνει φασαρία στο θέατρο, σινεμά, εκκλησία, να κάνει ζημιές και να σπάει πράγματα ξένα, να σουφρώνει ξένα παιχνίδια, να λέει αθώα μα αληθινά ψέματα, να βρίζει, να φέρεται με αγένεια και η λίστα δεν έχει τέλος....
\

Μου έχει τύχει να μου κάνουν παρατήρηση σε εστιατόριο, (παρακαλώ το παιδάκι...) όπως λέμε με ενοχλεί η καρέκλα σου...και μου έχει τύχει να κάνουν έντονες παρατηρήσεις στα παιδιά μου ενώ είμαι μπροστά τύπου(αφού δεν μπορείς να το βάλεις εσύ σε τάξη θα το βάλω εγώ!) Σαν να μην μου έφτανε η ντροπή μου...
Είναι απίθανο να σταματάει απότομα η μουσική ή  η οχλαγωγία και να ακούγεται το καμάρι σου να φωνάζει δυνατά μια βρισιά κι όλοι να σε κοιτούν....άλλοι με βλέμμα επικριτικό (μμμμ, να η μάνα του) κι άλλοι με κατανόηση τύπου (καημένη τι τραβάς κι εσύ).
Σου φαίνεται απίστευτο να βλέπεις ένα άλλο παιδί ματωμένο και να διαπιστώσεις οτι αυτό το προκάλεσε όχι το κακό, άτακτο κι ανάγωγο παιδί κάποιου άλλου, αλλά το δικό σου αγαθό, αγγελικό πλάσμα, μεγαλωμένο με πληθυντικούς ευγενείας, γαλλικά και πιάνο.
Είναι αδιανόητο να ακούς πως κάποια παιδιά έκαναν μια ζημιά στο σχολείο και τιμωρήθηκαν και να διαπιστώνεις πως ανάμεσα τους ήταν και το αστέρι σου....Το αστέρι μου; Πως θάμπωσε;

Την πρώτη φορά που συνέβη αυτό έπαθα πραγματικό σοκ και δέος...Μέχρι τότε ότι συνέβαινε ήταν ευκολότερα διαχειρίσιμο αν και πάντα ντροπιαστικό, μα καθώς τα παιδιά βγαίνουν από την νηπιακή ηλικία η περιπλοκότητα μεγαλώνει.Το Δημοτικό σχολείο, ήταν ένας κόσμος τελείως διαφορετικός από το ελεγχόμενο πλαίσιο στο οποίο τα παιδιά μου μεγάλωναν. Μια αυλή γεμάτη με παιδιά λίγο μετά την νηπιακή και λίγο πριν την εφηβική ηλικία, μαζί. Το χάσμα τεράστιο.
Εκεί υπάρχουν όλα...Βρισιές, μαγκιές, κοπανήματα, κατάχρηση εξουσίας, υπονοούμενα, απειλές, σεξιστικά ή ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές...Τα πάντα!
Όχι δεν είναι κακό...είναι η ζωή! παρόλο που είναι τρομακτική καμιά φορά..

Έτσι λοιπόν όταν μια μαμά φίλη μου τηλεφώνησε για να μου πει πως τον γιο της, ο οποίος ήταν φιλαράκι των παιδιών μου, τα παιδιά στον σχολείο, τον κορόιδευαν και τον έσπρωχναν σε βαθμό που του έπεσε το φαγητό κι εκείνος άρχισε να κλαίει και οι υπόλοιποι το πάτησαν γελώντας...έγινα έξαλλη. Μίλησα για τα ανάγωγα παιδιά, που δεν έχουν τρόπους, που είναι παλιόπαιδα, που οι γονείς τους δεν τους έχουν διδάξει τρόπους και σεβασμό...είπα είπα είπα....τα έκανα "ίσιωμα" που λένε. Και μετά άκουσα τη σιωπή της στην άλλη άκρη και διστακτικά τη ρώτησα..."μήπως αναμεσα σε αυτά τα παιδιά ήταν κι ο δικός μου;" κι εκείνη διστακτικά μου απάντησε "ναι, για αυτό σε παίρνω..."
Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό! Ήθελα να τον καθαρίσω...κι όχι δεν εννοώ να του λούσω τα μαλλιά. Ήθελα να χάσει όλα του τα προνόμια για ένα μήνα, για ένα χρόνο...μέχρι να μπει στην εφηβεία, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί....
Έδωσα λίγο χρόνο στον εαυτό μου να ηρεμήσει...Τι ήταν αυτό που συνέβαινε;
Ένιωθα προσβεβλημένη, ένιωθα ντροπιασμένη, ένιωθα εκτεθειμένη...μα αυτά ήταν τα δικά μου συναισθήματα και στην προκειμένη περίπτωση δεν ήμουν εγώ ο πρωταγωνιστής. Έπρεπε να προσπεράσω κάθε παρόρμηση και να ασχοληθώ εποικοδομητικά με τον πρωταγωνιστή...Αυτός ήταν το θέμα.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά...κι ακολούθησαν κι άλλες στα επόμενα χρόνια, επί δύο...Σοκ και Δέος εις διπλούν.

Αυτό συμβαίνει κάθε φορά, όταν ακούω κάτι άσχημο που έκαναν τα παιδιά μου.Ναι κάθε φορά θυμώνω, απογοητεύομαι, ξαφνιάζομαι, νιώθω άσχημα, νιώθω εκτεθειμένη, ναι κάθε φορά αναρωτιέμαι τι δεν έγινε σωστά, αφού έχουμε αναλύσει, έχουμε μιλήσει, έχουμε διαλαλήσει πως στην ζωή έχουμε αρχές, δε πειράζουμε, δεν χτυπάμε, δεν αφαιρούμε, σεβόμαστε, φροντίζουμε, ναι ναι ναι! τα έχουμε πει χιλιάδες φορές και κάθε βίωμα είναι ευκαιρία για μάθηση και...μόλις σκέφτηκα τη λέξη αυτή ηρέμησα.
Κάθε "βίωμα" λοιπόν!

Θυμήθηκα τότε τον εαυτό μου παιδί.Θυμήθηκα πως το παιδί που ήμουν στο σπίτι δεν είχε και μεγάλη σχέση με το παιδί που ήμουν στο σχολείο, το οποίο δεν είχε και μεγάλη σχέση με το παιδί που ήμουν έξω από το σχολικό και οικογενειακό περιβάλλον όταν δηλαδή ήμουν με τις παρέες μου.Πολλά από τα πράγματα, που έλεγα ή έκανα αν τα μάθαιναν οι γονείς  ή οι δάσκαλοι μου σίγουρα θα απογοητεύονταν και θα ξαφνιάζονταν.Εδώ που τα λέμε, μπορεί και να έφριτταν... Μα ήταν ένας τρόπος για να δείξω το "μπόι" μου, να δοκιμάσω τα όρια μου, τις δυνάμεις μου, να βιώσω συναισθήματα που τα κουβαλώ πια ως γνώση.

Οι βάσεις κι οι αρχές της οικογένειας μου ήταν πάντα μαζί μου και το ότι έσπαγα τους "κανόνες", δεν είχε την ισχύ να με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο.Τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Αν συνέχιζα τα πράγματα σίγουρα θα ήταν διαφορετικά.
Αυτό με βοήθησε να καταλάβω κι άρχισα να διαχωρίζω την πράξη από τον άνθρωπο.

Οπότε...
Ναι έκανες βλακεία αγόρι μου κι η πράξη σου ήταν απαίσια, μα αυτό δεν σε κάνει απαίσιο άνθρωπο. Σε κάνει άνθρωπο που έκανε ένα λάθος.Πήγαινε να το μαζέψεις τώρα, γιατί ήταν σοβαρό.

Ναι, μας έφερες σε δύσκολη θέση και θα πρέπει να το θυμάσαι αυτό κάθε φορά που κάνεις κάτι άσχημο, ότι κουβαλάς μαζί σου και την ευθύνη της οικογένειας σου.

Ναι, έκανες κάποιον άλλο να πονέσει και πιθανά να μην σου έχει πια εμπιστοσύνη, πιθανά να έχασες έναν φίλο, αλλά αυτό είναι το κόστος όταν κάνουμε ανοησίες. Ζήσε με αυτό. Μάθε από αυτό. Άλλαξε το. Πάλεψε για να κερδίσεις πίσω την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που πόνεσες.

Ναι είναι σκληρό αυτό που νιώθεις, εκτεθειμένος, πληγωμένος, ντροπιασμένος από τον εαυτό σου, μα το ότι τα νιώθεις όλα αυτά είναι θαύμα, γιατί σημαίνει πως η πράξη σου δεν είσαι εσύ. Όταν δεν νιώθεις να φοβάσαι!

Ναι μια πράξη, δεν αφορά ποτέ μόνον εσένα...Δεν είσαι μόνος σε αυτή τη ζωή.

Ναι οι πράξεις μας έχουν συνέπειες. Σκέψου τώρα ποιές θα είναι οι δικές σου συνέπειες κι ενημέρωσε μας. Οχι δεν θα ορίσουμε εμείς τις συνέπειες, δεν είμαστε δικαστές ή τιμωροί. Εσύ θα αναλάβεις το κόστος. Δείξε μας ότι κατάλαβες  την σοβαρότητα αυτού που έκανες.

Ναι ότι κι αν κάνεις θα σ' αγαπώ, η αγάπη μου για εσένα δεν είναι διαπραγματεύσιμη, είσαι ο θησαυρός μου, αλλά υπάρχουν λάθη σου που δεν τα αποδέχομαι και δεν τα συγχωρώ...λυπάμαι μα η υπάρχουν στιγμές που η συγνώμη δεν έχει ισχύ.

Ναι, συγχωρώ εσένα, μα όχι τα λάθη σου, ιδίως όταν τα έχεις ξανακάνει.

Ναι έχεις πει πολλά συγνώμη και θα πεις κι άλλα ακόμη μα να θυμάσαι όταν ζητάς από κάποιον να σε συγχωρήσει του δίνεις την ευθύνη να κάνει κάτι για εσένα...αν είναι πολύ πληγωμένος μπορεί και να μην το κάνει. Δείξε ότι μετάνιωσες, ότι λυπάσαι, και ανέλαβε εσύ την δική σου  ευθύνη.Το τι θα κάνει ο καθένας με τα συναισθήματα του είναι δικό του θέμα τελικά. Μην κρίνεις.

Ναι υπάρχουν λάθη που είναι περισσότερο σοβαρά κι υπάρχουν κι άλλα που δεν θα μπορέσεις να διορθώσεις ποτέ...Σκέψου καλά πριν τα κάνεις.

Ναι καίνε, μα πρέπει μόνος σου να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά, στο κάτω κάτω εσύ τα έβαλες...

Οι αρχές είναι το πιο δύσκολο κομμάτι στην ανατροφή των παιδιών μας.Οι απαγορεύσεις είναι απλές, όμως οι αρχές και η φιλοσοφία ζωής που κρύβεται πίσω από μια απαγόρευση...είναι ζόρικο πράγμα. Τα παιδιά μου κάνουν λάθη και ανοησίες. Κι εγώ μαθαίνω μαζί τους πόσο σημαντικό εκπαιδευτικό στάδιο είναι αυτό για εκείνα.Πόσα μπορώ να τους διδάξω όχι απλά θεωρητικά μα μέσα από την λάθος συμπεριφορά τους ακριβώς επειδή θα έχουν νιώσει στο πετσί τους την ψυχρολουσία του αποτελέσματος...

Δεν είναι εύκολο και ξέρω πως όσο κι αν προσπαθούμε συχνά τα παιδιά κάνουν ανοησίες ακριβώς για να μας δοκιμάσουν ή για να τεντώσουν τα δικά τους όρια...
Όσο τα παιδιά μας είναι μικρά μπορούμε να είμαστε εκεί  και να οριοθετούμε αυτές τις συμπεριφορές."Δεν χτυπάμε τα άλλα παιδάκια." "Ζήτα συγνώμη που τράβηξες τα μαλλιά" "Δεν αρπάζουμε το παιχνιδάκι από το κοριτσάκι", "Δεν μιλάμε άσχημα στη θεία", "Πες καλημέρα στη γιαγιά", "Πες ευχαριστώ στην κυρία που σου έδωσε κουλουράκι"....και πάει λέγοντας.
Μα όταν  εκείνα μεγαλώσουν "ότι έκανες έκανες" λέω στον εαυτό μου...Δεν θα είμαι πάντα κάπου εκεί, σε φιλικά σπίτια και σε παιδικά πάρτι. Θα είναι μόνα, όπως ήδη είναι, στην παιδική χαρά, στην καφετέρια με φίλους, στο σινεμά με την παρέα, στην προπόνηση με την ομάδα, στο μπαρ με το κορίτσι...Εκεί θα πρέπει όλα αυτά να τα  έχει κατακτήσει και να τα κουβαλάει, ως εργαλεία. Αν θα επιλέξει να τα χρησιμοποιήσει ή όχι...είναι ένα σοβαρό ερώτημα! Τόσο σοβαρό που η σκέψη του και μόνο με τρομάζει...

Είναι ουσιώδες να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να υπάρξουν χωρίς εμάς.Ουσιώδες! Προσπαθώ να μην το ξεχνώ κι όταν κάνουν βλακεία, η κατεύθυνση είναι "Ξελάσπωσε μόνος σου. Θα είμαι εδώ για να δώσω κατεύθυνση και θα είμαι εδώ για να σε αγκαλιάσω όταν γυρίσεις ταπεινωμένος...Μα πρώτα πάρε την ευθύνη!"
Συχνά οι γονείς θέλουμε να λύσουμε στα γρήγορα το θέμα γιατί μπορούμε.Να το κλείσουμε, να το τακτοποιήσουμε, να τελειώσει.Έχω έρθει σε σύγκρουση πολλές φορές με άλλους γονείς που αναλάμβαναν να διαχειριστούν ή να κλείσουν τέτοια θέματα, που αφορούσαν τα παιδιά τους και τις ανοησίες που έκαναν σε βάρος τους τα δικά μου παιδιά.Το καταλαβαίνω. Νιώθω τον πόνο και την ίδια  αγωνία κι εγώ. Μα πιο πολύ νιώθω τον φόβο, πως αν επέμβω και δώσω στα γρήγορα μια λύση θα χαθεί μια εκπληκτική μαθησιακή ευκαιρία.
Μπορεί και να είναι σκληρό. Μπορεί. Μα  στη δουλειά μου, έχω δει γονείς να υποχρεώνονται να  κάνουν πράγματα απίστευτα σκληρά μα απαραίτητα για να διορθώσουν τις χαλαρές και υπερπροστατευτικές  και ανορίωτες συμπεριφορές του παρελθόντος. Το κόστος μεγαλώνοντας είναι μεγάλο για το γονιό μα πολύ μεγαλύτερο για τα ίδια τα παιδιά μας.

Πάλι  το παράκανα κι έγραψα πολλά...μα πιο πολύ θέλω να καταθέσω την αγωνία μου. Δεν ξέρουμε ποιό είναι το σωστό, ποιό το λάθος...σε πολλά μας οδηγεί απλά το ένστικτο.
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς, ζήσαμε στιγμές απίστευτες με συμπεριφορές των αγοριών μας που δεν αναγνωρίζαμε! Σκεφτήκαμε: "Μα είναι δυνατόν τι κάνουμε λάθος; Αυτά είναι σοβαρά πράγματα, είναι χοντράδες." Τα έχουμε πει τόσες φορές. κλείνοντας συζητήσεις με μεγαλειώδης φράσεις απογοήτευσης "Αυτά σας μαθαίνουμε;" κι άλλα τέτοια χαριτωμένα...Τέλος δώσαμε χρόνο για να φύγει το συναίσθημα και να δούμε καθαρά, πως εδώ έχουμε φοβερές ευκαιρίες κι είναι κρίμα να πάνε χαμένες.
Χρειαστήκαμε χρόνο για να ξεπεράσουμε την απογοήτευση μας και να αντιληφθούμε πως το να "πατάξεις" την συμπεριφορά δεν είναι ο στόχος.Ο στόχος είναι αυτός ο μικρός άνθρωπος, να είναι τόσο ανοιχτός σε ερεθίσματα και σε συμπεριφορές ώστε να μπορέσουν μέσα του να ριζώσουν οι αρχές που θα τον μετατρέψουν σε έναν αυριανό ενήλικα με Κοινωνική  και προσωπική ευθύνη.

Βέβαια πολύ σημαντικό είναι το να μπορούμε κάθε φορά να ξεπερνάμε το δικό μας κόλλημα..."είμαι κακός γονιός". Μπούρδες...η ανοησία του παιδιού μου δεν με κάνει κακό γονιό. Η αδιοφορία μου όμως για την πράξη του παιδιού μου με φέρνει πολύ κοντά στο να γίνω κακός γονιός...Η αδιαφορία  μπορεί να με κάνει κακό πολίτη, κακό σύντροφο, κακό φίλο...και βέβαια και κακό γονιό.
Στον γονεικό ρόλο  η ενοχή δεν χωράει, γιατί δεν βοηθάει.Το μόνο χρήσημο εργαλείο για εμένα τουλάχιστον, είναι η αυτοκριτική.  Διορθώνοντας τα δικά μου λάθη, θα βοηθήσω εκείνους να διορθώσουν τα δικά τους. Οπότε έμαθα να βουλώνω και το δικό μου στόμα και να ελέγχω την κάθε μου παρόρμηση να κρίνω έναν γονιό επειδή το παιδί του έκανε κάτι ενοχλητικό.

Με αφορμή κάποια πρόσφατα γεγονότα, μεταξύ άλλων τους έχουμε πει αυτή την υπέροχη Ινδιάνικη Ιστορία και βρήκαν σε αυτή μεγάλο νόημα.

Ένα βράδυ ένας γέρος της φυλής Τσερόκι,
μίλησε στον εγγονό του για τη μάχη που γίνεται μέσα στην
ψυχή των ανθρώπων. Είπε:
"Γιε μου, η μάχη γίνεται μεταξύ δυο 'λύκων'
που υπάρχουν μέσα σε όλους μας"

Ο ένας είναι το Κακό.
Είναι ο θυμός, η ζήλια, η
θλίψη, η απογοήτευση, η απληστία, η αλαζονεία,
η αυτολύπηση, η ενοχή, η προσβολή, η κατωτερότητα,
τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, και το εγώ.

Ο άλλος είναι το Καλό.
Είναι η χαρά, η ειρήνη, η
αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινοφροσύνη,
η ευγένεια, η φιλανθρωπία, η συμπόνια, η
γενναιοδωρία, η αλήθεια, η ευσπλαχνία και
ο σεβασμός στα γύρω σου και το μεγάλο πνεύμα.'

Ο εγγονός το σκέφτηκε για ένα λεπτό και μετά
ρώτησε τον παππού του: "Ποιος λύκος νικάει;"
Ο γέρος Ινδιάνος Τσερόκι απάντησε απλά:

"Αυτός που ταΐζεις" !
Κι όπως λένε τα μικρά μας καθάρματα μιλώντας μεταξύ τους:  "Ει! Σταμάτα να ταΐζεις τον κακό λύκο"...ή όπως ακούστηκε προχθές από τον έναν στον άλλο "Κόφτο!κάνεις τόσες βλακείες τελευταία που ο καλός ο λύκος θα πεθάνει από την πείνα"...χε χε

 
Καλημέρα φίλοι μου, καλημέρα...πόσο Σοκ και Δέος έχω να ζήσω ακόμη μαζί τους...Πόσα ακόμη "συγνώμη" και "λυπάμαι" έχω να πως για πράγματα που δεν έκανα...κι όμως έχω μέσω των παιδιών μου, την έμμεση ή ηθική ευθύνη.
Φαντάζομαι πολλά, μα δεν με νοιάζει. Θα είμαι εκεί για να νιώθω περήφανη στα μπράβο τους και εκεί για να νιώθω άσχημα στα λάθη τους. Ελπίζω απλά, κάποια στιγμή ο κακός ο λύκος να πεινάσει τόσο μέσα τους που να υποχρεωθεί να  μεταναστεύσει...Ελπίζω να τα καταφέρουμε...
                                                                                Κατερίνα

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Τέλεια Ζωή!

Τις προάλλες  δώσαμε στον μπαμπά μας άδεια να πάει σε μια εκδρομή κι εμείς περάσαμε  ένα Σαββατοκύριακο οι τρεις μας... Τον τελευταίο καιρό με τα δικά μου ωράρια, ο Πα έχει γίνει το παιδί λάστιχο.Του χρειαζόταν λίγο να ξενοιάσει. Λίγη παραπάνω πίεση ήθελε και πήρε τελικά την απόφαση να μας αφήσει και  πείσθηκε πως όλες οι δουλειές δεν πειράζει να περιμένουν.... Οπότε άφησε τον Κάρλο να φυλάει το σπίτι και την οικογένεια του και την έκανε....

Και μείναμε εμείς...Μόλις τελειώσαν όλες οι πρωινές υποχρεώσεις  (αγώνες ποδοσφαίρου, μαθήματα μουσικής, εξετάσεις κλαρινέτου, τι τρέξιμο!!!)...μαζευτήκαμε στο σπίτι κι άρχισαν τα ωραία...
Δηλαδή  το "εμείς"!

 
Ο μπαμπάς μας είναι αυτός που του αρέσει η ρέγουλα και η τάξη να μην ξεφεύγουν από τα γνωστά πλαίσια. ....Ο Πα προτιμά την διατήρηση αυτής της ασφαλούς για τα παιδιά ρουτίνας...εμένα πάλι δεν με ενοχλεί τα σπάω τα "πρέπει" μια στις τόσες, οπότε εγώ είμαι αυτή που βάζω τα διαόλια. Από το αν θα κάνουν κοπάνα από τις υποχρεώσεις τους...αν θα φάνε πρόχειρα φαγητά ή παραπάνω γλυκά, αν θα φάνε στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση κι όχι στην τραπεζαρία, αν θα μείνουν ξύπνιοι ως αργά, αν θα κοιμηθούν ο ένας στο κρεββάτι του άλλου, που σημαίνει πως θα ξενυχτίσουν μιλώντας...κλπ
Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα έχω εγώ τον ρόλο που είχε ο μπαμπάς μου στην δική μας οικογένεια...
Αυτός που βάζει τα φιτίλια που λέει κι ο Πα! "Μην μας φιτιλιάζεις"....με μαλώνει.

Έτσι λοιπόν αυτό το Σαββατοκύριακο έγινε ο χαμός. Τα παπλώματα στο πάτωμα και στρωματσάδα τρώγοντας ποπ κορν...και βλέποντας Brave. Παραδίπλα στο χαλάκι του ο Καρλίτο...ο μόνος σκύλος μας που έχει το προνόμιο να κοιμάται μέσα στο σπίτι μια στις τόσες.


Η νύχτα μαγική, έξω κρύο, μια ολοζώντανη φωτιά, σπίτι που μυρίζει φρεσκοψημένο ποπ κορν και το φως της τηλεόρασης.Όταν λείπει ο μπαμπάς πάντα κοιμόμαστε όλοι μαζί μα αυτή τη φορά το παρακάναμε...


Τους πήρε ο ύπνος αγκαλιασμένους άλλος με το πόδι κι άλλος με το χέρι μου. Ο Κάρλο μας κοιτούσε από το χαλάκι του και ξεφυσούσε απογοητευμένος που δεν τον άφηνα να κοιμηθεί στο ωραίο ζεστό χαλί στο κέντρο του σαλονιού....ή ακόμη καλύτερα πάνω στα παπλώματα μαζί μας.


Δεν ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ. Οι αισθήσεις μου όλες απολάμβαναν. Κάποια στιγμή ο Γιώργος ξύπνησε και μισοκοιμισμένος μου εξιστορούσε το όνειρο του. Πως μας κυνηγούσαν οι δεινόσαυροι και μια γιγάντια άγρια αρκούδα έτρεχε να φάει τον Κάρλο και πως οι εξωγήινοι μπήκαν στο σπίτι μας από την καμινάδα και κάτι πελώρια βρωμόπουλα(!!!) έτρωγαν τα λαχανικά από τον κήπο του μπαμπά κι ο μπαμπάς προσπαθούσε να τα διώξει...κι άλλα απίθανα  που δεν θυμάμαι κι ύστερα με φωνή σοβαρή και μάτια κλειστά, με ρώτησε "Τώρα πες μου την αλήθεια μαμά, υπάρχουν όλα αυτά τα τέρατα;"  "Όχι καλέ μου" του απάντησα...Γύρισε ανακουφισμένος πλευρό και κοιμήθηκε...Παιδιά! Με μια λέξη μπορεί να τους παρέχεις αρκετή ασφάλεια για να ξανακλείσουν τα μάτια και να μπουν με ορμή στον κόσμο των ονείρων χωρίς ίχνος φόβου....Πόσο δυνατοί είμαστε στον κόσμο τους...

Ξυπνήσαμε μαζί με τον Κάρλο, τεντωθήκαμε  κι υποδεχθήκαμε ένα τέλειο πρωινό ουρανό.

 

Έμεινα για λίγο ξαπλωμένη να τους παρατηρώ καλά καλά και να προλάβω να γεμίσω με ευτυχία τα μάτια μου...Τόσο ήρεμη και γεμάτη ένιωθα!



Κι ύστερα άνοιξαν τα μάτια τους κι ήρθαν οι φωνές, τα γέλια, η ανακατωσούρα...



Ήρθαν αυτοί οι δύο τύποι. Γύρισαν από τον κόσμο των ονείρων και μπήκαν με φόρα στην πραγματικότητα μου. Θορυβώδεις και πληθωρικοί. Ανακάτεψαν την ρουτίνα μου που με τόσο κόπο κρατούσα. Εγώ ήμουν πάντα αυτή που κρατούσε τα όρια της τάξης αυτής στη ζωή μου.Τα διαφύλασσα, τα διατηρούσα. Δεν άφηνα κανείς να καταρρίψει αυτή μου την οριοθέτηση. Πάντα τακτική, πάντα με πρόγραμμα, ίσως λόγω δουλειάς ή της μητρότητας.
Και να που μεγάλωσαν πια και έδωσα την άδεια στον εαυτό μου να χαλαρώσει. Ξαφνικά αντιλήφθηκα πως τα όρια τα βάζω γιατί νιώθω τόσο ωραία όταν τα ξεπερνώ ή τα σπάω...Μόλις το ανακάλυψα αυτό ηρέμησα και αφέθηκα!
Πόσο λυτρωτικό και τι τυχερή νιώθω, που μπορώ να έχω την ελευθερία να παίζω αυτό τον χαλαρό ευχάριστο ρόλο χωρίς ενοχές γιατί ξέρω πως υπάρχει κάποιος  άλλος στον οποίο μπορώ να βασιστώ  για να μην γίνουν όλα "χυμαδιό"...που λέει κι ο Πα!
Κάποιος που νιώθει τόσο ασφαλής με τον εαυτό του, που δεν τον νοιάζει  να κρατάει τα μπόσικα...μέχρι να χρειαστεί και πάλι,  να αλλάξουμε ρόλους...

Οπότε αυτό το  πρωί δεν είχε το τέλειο υγιεινό πρωινό του μπαμπά...αλλά κάτι που αν το έβλεπε θα πάθαινε φρίκη!!! Ντόνατς!

 

Ζεστό σοκολατένιο γάλα έτοιμο για να δεχθεί τις βαθιές βουτιές τους...εντάξει και λίγο χυμό γιατί μας αρέσει...και τσουρέκι για την μαμά...Αγαπώ το τσουρέκι για πρωινό!


Κι όλα αυτά πάνω στα στρώματα...ξαπλωτοί σαν Ρωμαίοι αυτοκράτορες...πάει ο Πα θα πάθαινε απανωτή φρίκη...

Μετά οι απαραίτητες κολωτούμπες και τα γέλια



κι ο δικός μου χρόνος να τους ακούω να κάνουν τα ακροβατικά τους, διαβάζοντας το περιοδικό μου.


Εγώ ήμουν η μαμά...Καμιά φορά θυμάμαι τα λόγια της αγαπημένης μου Όλγας (γλυκό μου πλάσμα) που λέει "δεν είναι σαν να παίζουμε τους μεγάλους;"...Γελάω πάντα πολύ με αυτό. Μου το ψιθύριζε όταν καθόμαστα δίπλα δίπλα  στα Συμβούλια. Όλοι σοβαροί και συγκρατημένοι κι έγερνε στο αυτί μου και μου το ψιθύριζε παιχνιδιάρικα..."Σαν να παίζουμε τους μεγάλους...ε;" 
Να λοιπόν κι εγώ τώρα, σαν να είμαι μικρή και να παίζω "τα σπιτάκια"....Τότε, έβαζα τις κούκλες στη σειρά και τα μικρά κατσαρολικά μου κι ήμουν η μαμά του σπιτιού....Μα τώρα είναι αλήθεια παρόλο που καμιά φορά νιώθω ακόμη, σαν να παίζω...τα σπιτάκια !


Το τηλεφώνημα του Πα μας επανέφερε στην τάξη. Είχε πια μεσημεριάσει όταν τακτοποιήσαμε τρέχοντας τα παπλώματα και τα αγόρια άρχισαν τα μαθήματα τους. Ο Άγγελος απογοητευμένος μου είπε "πέρασε"! "Πέρασες καλά;" Τον ρώτησα..."Τέλεια" μου απάντησε."Κράτα το "τέλεια" λοιπόν!" κι εκείνος έγραψε ένα χαρτάκι και το έβαλε στα βάζο των αναμνήσεων...

Η μέρα εξελίχθηκε "αλλιώς" κι είχε εκπλήξεις που μας πόνεσαν! Ποτέ δεν μπορείς να προετοιμαστείς για το μετά. Είπαμε καληνύχτες με δάκρυα και απογοήτευση!
Στο κλείσιμο της μέρας κρατάμε το "τέλεια" και ευχαριστούμε την ζωή που μας χαρίζει ευκαιρίες για να μαθαίνουμε και να εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας...κι εμάς! Στο κάτω κάτω συνήθως εμείς φέρνουμε στη ζωή μας τα καλά, εμείς και τα κακά.

Λοιπόν...αυτό που λέμε τέλεια ζωή, δεν υπάρχει...μα είμαστε τυχεροί αν μπορούμε να αναγνωρίζουμε τις τέλειες στιγμές, να τις ζούμε και μετά να τις κρατάμε για πάντα!!
Τέλεια λοιπόν αγαπημένοι κι αν η μέρα εξελιχθεί δραματικά...θα υπάρχει τουλάχιστον ένα "τέλεια", να μας ζεσταίνει την μνήμη τις ζόρικες ώρες...Εύχομαι μια Τέλεια Καλημέρα λοιπόν!
                                                                         Κατερίνα

Παρασκευή 15 Φεβρουαρίου 2013

Η ημέρα του ερωτα.

Ένα βαρύ φορτωμένο με βροχή πρωινό.


Μια συνάντηση με την παιδική μου φίλη...τη Ναταλία και σαν ένα κλειστό παράθυρο να άνοιξε...

Με εκείνην  είναι σαν να κάθονται στην παρέα τα δυο μικρά κορίτσια λίγο πριν την εφηβεία, εκεί που άρχισε η φιλία μας. Άλλοτε ήταν κι η Ξένια μαζί, η τρίτη της παρέας κι άλλοτε οι δυο μας.

Στο μικρό δωμάτιο με τους τοίχους γεμάτους με αφίσες. Με τους Wham να μας κοιτούν να διαβάζουμε και να χαζολογάμε. Μικρά κορίτσια...με μαλλιά κοκαλωμένα από τη λακ.

Μαζί τα έκαναν όλα. Έζησαν τους πρώτους έρωτες, τις απογοητεύσεις, τα κλάματα όταν διαλύθηκαν οι Wham, τα ερωτικά τραγούδια και τους βαθύς αναστεναγμούς, το περιοδικό Ερωτική Αρμονία που διάβαζαν κρυφά, ταμπουρωμένες και διπλοκλειδωμένες στο δωμάτιο.Τις ατέλειωτες ώρες συζητήσεων, "πως το είπε, και γιατί το είπε και συ τι είπες"...και πάλι από την αρχή και "πως το είπε και εσύ τι είπες"...
Τα συναισθηματικά αδιέξοδα και τις φιλοσοφικές τους αναζητήσεις..."υπάρχει Θεός; Τι είναι ο θάνατος;" Απήγγειλαν ποιήματα και έκλαιγαν, έκαναν  τηλεφωνικές φάρσες σε αγόρια.

Μαζί έκαναν τις πρόβες ρούχων ξανά και ξανά, το στρώσιμο των μαλλιών ξανά και ξανά.

Τις αναπαραστάσεις φιλιών, και τα κρυφά γέλια και τα χαχανίσματα, τα ατέλειωτα τηλέφωνα...ατέλειωτα!!! και η συμπαράσταση, η αίσθηση "θα είμαι εδώ για πάντα", η απόλυτη γαλήνια εμπιστοσύνη στη σχέση μας και η φωνή της μαμάς της απέξω να φωνάξει τραγουδιστά:  "Νatalie, mon petit, μελετάτε;" "ΝΑΙ" απαντούσε εκείνη...."Μην μας ενοχλείς!" και δώστου τα γέλια και το ξεφύλλισμα του "ΚΑΙ", του "Seventeen"  και των φωτορομάντζων....
Η μαμά της Ναταλίας ήταν η καθηγήτρια Γαλλικών μας και  μιλούσε πάντα στα Γαλλικά κι ήταν τόσο εξωτικό αυτό. Για καλή μου τύχη πάντα η Ναταλία με έσωζε δείχνοντας μου με νοήματα τι έπρεπε να απαντήσω γιατί δεν είχα ιδέα τι μου έλεγε κελαρυστά η χρωματιστή μαμά της...
Εκεί περνούσα πάντα πριν πάω σπίτι την ημέρα των βαθμών γιατί ήξερα πως  θα "τα ακούσω" κι η Ναταλία μου έδινε κουράγιο, γιατί η Ναταλία διάβαζε εκτός από φωτορομάντζα και τα μαθήματα...σε αντίθεση με εμένα που έκρυβα τα Βell στα βιβλία της Ιστορίας και των Αρχαίων.

Με τη Ναταλία περπατήσαμε μαζί χέρι χέρι προς την εφηβεία και την ενηλικίωση, στα νεανικά και φοιτητικά μας χρόνια, μέχρι τώρα που η ζωή άλλαξε.
Τώρα η γλυκιά μου κυρία Κωνσταντίνα δεν υπάρχει πια, τα δάχτυλα της παιδικής μου φίλης αγκαλιάζουν το ζεστό ποτήρι όπως παλιά, όμως φορούν τη βέρα της μαμάς της που έφυγε και εμείς μεγαλώσαμε πια...
Η ξεγνοιασιά μας χάθηκε και στα μάτια της μια σκιά εκεί που κάποτε υπήρχε μια σπίθα.


Μα σήμερα στον καφέ ήταν σαν να ήμασταν όλοι μαζί παρέα...Φαντάσματα και μνήμες και στιγμές...και τα δυο κορίτσια εκεί λίγο πριν την εφηβεία με τα πολλά ερωτηματικά...Πόσες απαντήσεις θα είχαμε να δώσουμε τώρα στα παιδικά μας ερωτήματα!

Ήπιαμε τον καφέ μας μαζί με μια παρέα σπουργίτια... που τσιμπολογούσαν τα ψίχουλα από τα μπισκότα μας και πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας.



Πάνω από τα κεφάλια μας... "φτερουγίσματα"...όπως πάντα!

Μιλήσαμε  ώρες πολλές, για τους έρωτες, για τις σχέσεις μας, για τον θάνατο της μαμάς της...λόγια βουρκωμένα, γέλια και μάτια που κοιτούν βαθιά.
Μαζί της ξύπνησε εκείνο το κορίτσι που άρχισε να αναρωτιέται και πάλι και να ψάχνει και να ανακινεί μνήμες. Πάντα ήταν έτσι με τη Ναταλία μου.

Σκεφτήκαμε πως ήταν του Αγίου Βαλεντίνου κι εμείς κάθε χρόνο τέτοια ημέρα κάναμε όνειρα και σχέδια, για λουλούδια και κατακόκκινα εσώρουχα, για ρομαντικές εξόδους και σοκολατάκια ή ταξίδια...Τα περιμέναμε όλα!
Κάθε χρόνο τρώγαμε την ίδια φρίκη και απογοητευόμασταν γιατί τα κοριτσίστικα μας όνειρα ήταν πολύ μεγάλα για να τα φτάσει ο κάθε γκαντέμης δεκαπεντάρης κι αργότερα κάθε μπερδεμένος φοιτητάκος και πάει λέγοντας...

Τώρα ήμασταν εκεί οι δυο μας και τρώγαμε  κουλούρια σε σχήμα καρδιάς λόγω της ημέρας...


Δεν έχουμε πια ανάγκη από  κανέναν να μας χαρίσει γλυκά κι ανθοδέσμες ή κάρτες με γλυκόλογα...Δεν περιμένουμε πια τίποτε από μια τέτοια ημέρα κι αυτό είναι ελευθερία, γιατί έχουμε πια καταλάβει πως ένας πρίγκιπας όσο πρίγκιπας κι αν είναι έχει περιορισμένη επιρροή πάνω μας...

"Τώρα πια όλα τα θλιβερά τραγούδια που ακούω έχουν λόγια μόνο για τη μαμά μου"...είπε εκείνη κι εγώ...συμπλήρωσα μέσα μου πως τα θλιβερά ερωτικά τραγούδια μου προκαλούν γέλιο.
Όχι γιατί τα υποτιμώ, μα γιατί...θυμάμαι πόσο έντονα ζούσαν κάποτε μέσα μου. Πόσο δυνατά τα ένιωθα...με μια ένταση τόσο γοητευτική, με μια παιδικότητα τόσο συγκινητική.

Χωρίσαμε με μια αγκαλιά και γύρισα σπίτι με λίγες σοκολατένιες καρδιές...λόγω της ημέρας.


Φάγαμε όλοι από μια...Η 14 του Φλεβάρη για εμάς, δεν είναι πια η ημέρα του έρωτα. Είναι η ημέρα της επισφράγισης του...
Καλημέρα λατρεμένη  παιδική μου φίλη...σε ευχαριστώ!
Κι όπως είπε κι  ο Francois Mauriac:  "Κανένας έρωτας, κανένας φίλος, δεν μπορεί να περάσει το σταυροδρόμι της μοίρας μας, χωρίς να αφήσει πάνω της σημάδια παντοτινά".

Ευγνωμονώ για τα σημάδια μου...Ευγνωμονώ αυτούς που μου τα  χάρισαν!
Καλημέρα  αγαπημένοι...
                                                                                    Κατερίνα

Σ' αγαπάω...

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2013

Η Εκδρομή...με το σχολείο.

Ήταν 3 εβδομάδες νωρίτερα όταν άρχισαν να μου τριβελίζουν τα αυτιά για την εκδρομή που θα πήγαιναν οι γονείς από το Σχολείο της Φύσης, στο χιονοδρομικό κέντρο στο Σέλι. Αυτές οι εκδρομές είναι πολύ σημαντικές και τις διοργανώνει το Σχολείο για να ξεσκάσουν και να βρεθούν μαζί οι γονείς όπως λέει η Βέτα. Τα παιδιά όλων διανυκτερεύουν κάνοντας πιτζάμα party με τους δασκάλους στο σχολείο κι οι γονείς ξεφαντώνουν.

Προσπαθούσαν να με πείσουν με επιχειρήματα του τύπου "θα περάσουμε καταπληκτικά", "θα διασκεδάσουμε μέχρι πρωίας", "θα μας κάνει ομάδα παιχνιδιού ο Φιλλιπάκης",  "θα είναι σαν πενταήμερη".
Αρχικά η στάση μου ήταν "ας έρθει  εκείνη η ώρα και θα δούμε".  Η Κα με παρακίνησε να πάω γιατί θα ήταν φανταστική εμπειρία, ενώ εκείνη θα  έμενε πίσω με τα παιδιά να ξεκουραστεί. Μάλλον κάτι ήξερε.
Τελικά υπέκυψα στις πιέσεις και αποφάσισα να ακολουθήσω.

Ενημερώθηκα ότι θα μέναμε στο καταφύγιο, σε θάλαμο 20 ατόμων όπως στον στρατό, οπότε αυτό έκανε το εγχείρημα ακόμη πιο ενδιαφέρον γιατί θα έπρεπε να συμβιώσω για κάτι παραπάνω από 24 ώρες με άλλους 20 ανθρώπους σχεδόν ή εντελώς άγνωστους προς εμένα. Οπότε και η προετοιμασία ήταν λιτή, ένα sleeping bag, μια αλλαξιά ρούχα μια φόρμα για την ομάδα του Φιλιππική, δεύτερο ζευγάρι παπούτσια και τα απαραίτητα εφόδια για μια πολλά υποσχόμενη βραδιά-κρασί και μερικά snacks.
Έτσι το Σάββατο νωρίς το πρωί, παρέα με ένα μυημένο ζευγάρι φίλων τον Αδάμ και την Μαρία, φτάσαμε στο σημείο αναχώρησης όπου μας περίμενε το λεωφορείο. Φυσικά αναχωρήσαμε με αρκετή καθυστέρηση ως γνήσιοι  Έλληνες αλλά όλοι ήταν χαλαροί και ευδιάθετοι δίχως ιδιαίτερο άγχος με την Βέτα ως αρχηγό της αποστολής. Η καλή διάθεση και κατά την διάρκεια την διαδρομής χωρίς να λείπουν τα πειράγματα και η πλάκα μεταξύ μας σαν να ήμασταν μαθητές λυκείου σε πενταήμερη.
 

Κάποτε φτάσαμε στο κάτασπρο Σέλι και αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια, σκορπίσαμε για να πάρουμε μια μυρωδιά από μέρος.
 
 
 
Κάποιοι βγήκαν για περπάτημα στο βουνό, άλλοι πάλι δοκίμασαν τις ικανότητες τους στο έλκηθρο και άλλοι κάθισαν για καφέ ή μεζέ.

 
 
 
 
Την ώρα του φαγητού το καταφύγιο πήρε ζωή αφού 60 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν και έγινε το έλα να δεις.
Αλλάξαμε την διακόσμηση του χώρου για να είμαστε όλοι μαζί αλλά αυτό στάθηκε αδύνατο. Αδύνατο στάθηκε να γευματίσουμε γιατί προφανώς οι άνθρωποι της κουζίνας δεν ήταν προετοιμασμένοι για τέτοιο όγκο επισκεπτών, με αποτέλεσμα να  διασκεδάσουμε το γεγονός στο έπακρο. Φτάσαμε στο σημείο να βγάζουμε στο σφυρί  μια μερίδα πατάτες τηγανητές σε 33 άτομα.
Τέλος πάντων αφού ολοκληρώσαμε με το καταπληκτικό γεύμα ήρθε η ώρα για παιχνίδι με τον Μανώλη Φιλλιπάκη. Δουλέψαμε ως ομάδες και ως ζευγάρια με πάρα πολλή κίνηση και μουσική, παίζοντας σαν παιδιά και μετά από 3 ώρες απίστευτου χοροπηδητού φύγαμε όλοι με μια τρομερή αίσθηση απελευθέρωσης, χαλάρωσης και κάθαρσης από την καθημερηνότητά  μας. Γίναμε παιδιά και κανείς έστω και λίγο δεν σκέφτηκε την "κρίση" όπως παρατήρησε κι ο Φιλιππάκης.
Αυτό μας έδωσε ώθηση να συνεχίσουμε την βραδιά πιο δυναμικά.

Μετά από ένα διάλειμμα ηρεμίας για καφέ και  ενώ  έξω άρχισε να χιονίζει, δόθηκε το σύνθημα από την Βέτα και όλη η ομάδα συγκεντρωθήκαμε στο καταφύγιο μπροστά από το μεγάλο τζάκι απλώνοντας κάθε είδους λιχουδιά που είχαμε φέρει μαζί μας. Απίστευτο! Φυσικά οι λιχουδιές συνοδεύονταν από άφθονο κρασί αλλά και πιο βορειοευρωπαικά αλκοολούχα ποτά.  Η έκπληξη της βραδιάς ήταν η  ζωντανή  μουσική με μπουζούκι, κιθάρα και τουμπερλέκι.
Η μεγάλη παρέα δεν άργησε να πάρει φωτιά με κάποιους να επιδίδονται με μεγάλη επιτυχία στο τραγούδι και πολλούς περισσότερους στον χορό.
 
Ο Βασιλιάς "Τζούλιαν" δίνει ρυθμό στους υπηκόους του.
 
 
Η βραδιά συνεχίστηκε έως τις μικρές ώρες και αφού χορέψαμε με ξένη μουσική eighties της γενιάς μας και τέλος έκλεισε κατά τις 3 τα ξημερώματα με κάποιους  να έχουν το κουράγιο να χορεύουν τσάμικα και ποντιακά ενώ κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί βγήκαν έξω για μια βόλτα με snow mobile. Κάποιοι άλλοι που υποτίθεται ότι αποσύρθηκαν για ύπνο βρέθηκαν να παίζουν τσουβαλοδρομίες με τα sleeping bags τους στους διαδρόμους των δωματίων (Αλέκο, Νίκο συγχαρητήρια).
πολύ γέλιο και πολλή χαρά και μια τρομερή βουτιά που  δυστηχώς, δεν απαθανατίστηκε

Τελικά μαζεύτηκαν όλοι στα δωμάτια όπου κάποιοι προσπαθούσαν να κοιμηθούν κάποιοι έκαναν πλάκες μεταξύ τους, τραγουδούσαν, γελούσαν μέχρι δακρύων, άλλοι πάλι ξύπνησαν από την φασαρία αλλα χωρίς διάθεση παρεξήγησης, γιατί ξέραμε πως ήμασταν εκεί για το κέφι και τη χαρά και τα γέλια και η αυπνία ήταν στο πρόγραμμα και έτσι κάπως έκλεισε η βραδιά.
 

Κάποια στιγμή το πρωί «ξυπνήσαμε» προσπαθώντας να μαζέψουμε τα κομμάτια μας από την αϋπνία. Κάποιοι δεν είχαν πλέον φωνή για να μιλήσουν ούτε ψιθυριστά. Αφού πήραμε πρωινό (ευνοείται ότι πάλι βγήκαν τα τάπερ με ότι είχε απομείνει από την προηγούμενη) κόψαμε την βασιλόπιτα η οποία ήταν νοστιμότατη. Συγχαρητήρια στον μπαμπά και την μαμά  Πατσάλα και στην "Αρτοχώρα" τους.

Συγχαρητήρια και στην Ελένη που κέρδισε το φλουρί.


Μετά ξεχυθήκαμε έξω να απολαύσουμε την ηλιόλουστη μέρα στο χιονισμένο τοπίο, βολτάροντας στα χιονισμένα μονοπάτια του βουνού και μετά αράζοντας σε κάποιο υπαίθριο καφέ κάτω από τον ζεστό ήλιο σαν τις γάτες συζητώντας περί ανέμων και υδάτων ώσπου ήρθε η ώρα της αναχώρησης.
 
 

Πιο ήρεμοι και πιο ήσυχοι πλέον μέσα στο λεωφορείο, εξουθενωμένοι από το γλέντι της προηγούμενης βραδιάς η παρέα ανανέωσε το ραντεβού της για την επόμενη εκδήλωση τις Απόκριες.
Η επιστροφή είναι πάντα μελαγχολική γιατί σημαδεύει το τέλος κάτι ωραίου και συνήθως επιζητά κανείς να τελειώσει το ταξίδι το συντομότερο δυνατό.

Βέβαια αυτή η εκδρομή αποδεικνύει, για ακόμη μια φορά, ότι όλα γίνονται αρκεί να υπάρχει θέληση. Γίνεται μια παρέα ανθρώπων παραμερίζοντας τους μικροεγωισμούς τους, τις φοβίες τους και το καβούκι τους, να αλληλοϋποστηρίζονται, να δημιουργούν και να βοηθιούνται από κοινού. Αυτό που τους ενώνει είναι το ότι είναι γονείς και αυτό που τους κρατά κοντά είναι η ανάγκη τους να νιώσουν κομμάτι ενός συνόλου που ξέρει να φροντίζει, να νοιάζεται, να περνά καλά και να παίζει γιατί κι οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες έχουμε ανάγκη να παίζουμε.
Φαίνεται στα μάτια τους η δύναμη που αντλούν ο ένας από τον άλλον και η εμπιστοσύνη που υπάρχει μεταξύ τους.

Ομολογώ, ότι παρόλο δεν τους γνωρίζω προσωπικά με έκαναν να νιώσω μέρος αυτής της καταπληκτικής παρέας έστω και 24 ώρες. Το ότι περάσαμε κι εμείς - μέσω του παιδιού μας - από αυτό το σχολείο, αυτόματα μας κάνει κομμάτι μιας απίθανης παρέας ή ακόμη καλύτερα μιας απίθανης ιδέας, ότι δηλαδή "μαζί" όλα μπορούμε να τα παλέψουμε και να τα προσπεράσουμε.
Κι αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο μυστικό. Τελικά, μόνο "μαζί" μπορούμε να βγούμε από το τούνελ.
Τους εύχομαι να παραμείνουν έτσι ενωμένοι ως ομάδα γονέων του Σχολείου της Φύσης και να την μεγαλώσουν.
Επίσης εύχομαι καλή επιτυχία στο δεύτερο θεατρικό που ετοιμάζουν με πολλή αγάπη και κέφι.
Χαίρομαι που ήμουν "μαζί" σας.
Πα
Υ.Γ. Το νου σας ρεμάλια μην ακούσω κανένα σχόλιο για το καταπληκτικό μου sleeping bag.