Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Το σαλιγκάρι.

Έβρεχε. Μόλις τέλειωσα κάτι  πρωινές δουλειές και έτρεχα να προλάβω μια συνάντηση με δυο συνεργάτες. Έπρεπε να  βγάλουμε μεγάλο όγκο δουλειάς και μάλιστα γρήγορα γιατί σε μια ώρα θα σχολούσαν τα παιδιά.
Είχα άγχος. Άχρηστο, ανούσιο μη παραγωγικό άγχος. Το μυαλό μου μια λίστα, πρώτα αυτό, μετά αυτό. Βροχή και λάσπη παντού. Δεν είχα κι ομπρέλα. Κοίταξα γύρω μου, το τοπίο, καθώς το αυτοκίνητο έτρεχε. Τα χρώματα είχαν τονιστεί από την υγρασία κι είχαν μια υπέροχη σχεδόν απόκοσμη γυαλάδα.
Κοίταξα το ρολόι. Είχα 12 λεπτά...Έκανα αναστροφή και οδήγησα προς το σπίτι. Τρέχοντας, πήρα τη φωτογραφική μηχανή και μια ομπρέλα. Φόρεσα γαλότσες.
Ξαναμπήκα στο αμάξι και τρέχοντας έφτασα στο σημείο που είδα τα έντονα χρώματα μιας μικρής άγριας τριανταφυλλιάς κι ενός κισσού, μπροστά στο σχολείο των παιδιών.
Πέρασα τη μηχανή στον ώμο και κατέβηκα από το αμάξι σαν τρελή, ανοίγοντας ταυτόχρονα την ομπρέλα για να μην βραχεί ο φακός. Μπήκα μέσα στη λάσπη και προσπαθώντας να προστατεύσω τη μηχανή από τις δυνατές στάλες, έκανα μια λάθος κίνηση και η μηχανή μου έπεσε κάτω. Στα λασπόνερα.
Κόντεψε να μου έρθει κόλπος. Έβρισα. Την σκούπισα γρήγορα στο  τζιν παντελόνι μου που λασπώθηκε και στο φουλάρι που φορούσα που λασπώθηκε επίσης. Θα πήγαινα στην συνάντηση μέσα στα επόμενα λεπτά...λασπωμένη!

Κοίταξα τριγύρω και με μιας την προσοχή μου τράβηξε μια μικρή κίνηση στην κορφή της τριανταφυλλιάς...Κοίταξα καλά και τότε το είδα. Ένα σαλιγκάρι σκαρφαλωμένο εκεί στην άκρη, στα πιο ψηλά κλωνάρια.


"Κοίτα να δεις το μικρούλι"...Σκέφτηκα. Γεννημένο στο τέλος της τροφικής αλυσίδας! Φτιαγμένο για να σέρνεται στη γη και να κρύβεται στο καβούκι του, να το τώρα, εκεί ψηλά. Στα τρυφερά κλωνάρια.
Το μικρό θαρραλέο σαλιγκάρι κατάφερε να φτάσει ψηλά, διαψεύδοντας όλες τις προδιαγραφές.
Τι κι αν ήταν αργό; Τι κι αν ήταν μικρό; Τι κι αν ήταν απλά ένα ταπεινό σαλιγκάρι;
Αναρριχήθηκε με το βαρύ του φορτίο, σύρθηκε, κουράστηκε, μα αναζωογονημένο από την υγρασία της βροχής, αναθάρρησε και τα κατάφερε...

Τι κι αν νομίζεις πως επειδή γεννήθηκες μικρός και ταπεινός σαν σαλιγκάρι δεν μπορείς ή δεν έχεις δικαίωμα να φτάσεις τα ψηλά κλαδιά;

Ποιος σε έπεισε για αυτό; Γιατί αφέθηκες να πεισθείς πως δεν είσαι ικανός για κάτι περισσότερο;
Πότε σταμάτησες να κοιτάζεις εκεί ψηλά; Πότε σταμάτησες να ονειρεύεσαι, πότε σταμάτησες να προσπαθείς; Πότε άρχισες να ακολουθείς χαραγμένα μονοπάτια;

Τράβηξα τρεις φωτογραφίες κι ύστερα έφυγα πάλι τρέχοντας για το ραντεβού μου. Θα πήγαινα αργοπορημένη, λασπωμένη και βρεγμένη.
Μα μόλις είχα  συναντήσει ένα σαλιγκάρι που με κοίταξε για λίγο στα μάτια και με ρώτησε "που χάθηκα"...κι αυτό ήταν ξαφνικά το ποιο σημαντικό γεγονός της ημέρας μου, γιατί έπρεπε να βρω μιαν απάντηση!!!


Καλημέρα αγαπημένοι...

16 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με τις αναρτήσεις σου νιώθω να τρώω ένα χαστούκι κάθε φορά που με κάνει να βγω από το "λήθαργο" του άγχους και των προβλημάτων. Είναι σωτήριο αυτό που μου κάνεις. Να έχεις μια όμορφη και δημιουργική μέρα! Βασιλεία.

Ανώνυμος είπε...

"Που χάθηκα??"
Μαρία

Φλώρα είπε...

Αγαπημένη μου, σ'ευχαριστώ και καλημέρα...

lolipopfamily είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!!!

Βενετία είπε...

Δεν θυμάμαι... πότε άρχισα να ακολουθώ χαραγμένα μονοπάτια... πρέπει όμως να αρχίσω να ονειρεύομαι και να αποφασίσω ΠΟΤΕ θα χαράξω το ΔΙΚΟ ΜΟΥ μονοπάτι...!

Μάρβι είπε...

Καλημέρα Κατερίνα...

Έχω αρχίσει και διαβάζω τις αναρτήσεις σου στην κόρη μου που είναι 12 χρονών. Γιατί θα ήθελα και εγώ να είχα "ανακαλύψει" τέτοιους αισιόδοξους ανθρώπους στην ηλικία της. Ευχαριστούμε...

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Καλημέρα Κατερινάκι μου,
πάντα μας τα λες τόσο όμορφα με κρυμένες αλήθειες που τις βγάζεις στην επιφάνεια με τον μοναδικό σου τρόπο!!!!!!!!!
Φιλάκια!!!!!!!!!!

Βάσω Σταύρου είπε...

καλημέρα.Εχω ένα βραβειάκι για εσάς!Περιμένω να περασετε για την παραλαβή του από εδώ http://stvassoyahoogr.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

καλημέρα Κατερίνα μου!! φιλιά

Μαρία Έλενα είπε...

Πολύ όμορφη φωτο
Φιλάκια ...

Craftlandgr είπε...

μπορει να μην σχολιαζω παντα ,αλλα οι αναρτησεις σου ειναι μια προς μια...!!!παντα με θετικα μηνυματα!!

Αφροδίτη είπε...

Ένα κλικ. Και μπροστά σου ένας κόσμος μοναδικός, ένας κόσμος όμορφος, ο KaPaworld. Και όλα αλλάζουν...

Μαρία είπε...

..Ποτε σταματησες..χτιζεις με το νοημα..πανεμορφα λογια..να σαι καλα κοριτσι..σε φιλω..

Ανώνυμος είπε...

<3 Κατερίνα μου! Κατερίνα μου! Πάντα σε απολαμβάνω, πάντα! :*

Memaria είπε...

Απίστευτη σύμπτωση όμως!!
Σήμερα φωτογράφιζα ένα ακόμα μικρότερο σαλιγκάρι σε ένα μικρούτσικο κλαράκι...
Παρόμοιες σκέψεις έκανα κι εγώ....πόσες φορές δεινοπάθησε η καημένη μου μηχανή με μένα...
Να, όπως και η δική σου με σένα, αλλά το αποτέλεσμα είναι πανέμορφο..!
Φιλιά πολλά!

astroneraidoula είπε...

Μόλις μου χάρισες ένα τεράστιο χαμόγελο μέσα στο άγχος της δικής μου ημέρας! Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να αφιερώνουν στιγμές σε κάτι που θεωρούν πιο σημαντικό από ένα "πρέπει" !!!
Καλημέρα!