Παρασκευή 30 Αυγούστου 2013

Φωτογραφικό απόσταγμα διακοπών.

Λευκάδα, Άγιος Νικήτας 2013...
Οι διακοπές μας άρχισαν με μια γνωριμία, όταν μόλις φτάσαμε στη Λευκάδα, έτσι όπως ήμασταν πτώματα από το ταξίδι, μπήκαμε σε ένα Super Market να ψωνίσουμε κι εκεί με πλησίασε μια κοπέλα. Η Όλγα. Με ρώτησε αν είμαι η Κατερίνα κι αμέσως  μετά αγκαλιαστήκαμε γελώντας... Ήταν κι εκείνη διακοπές εκεί και μας γνωρίζει από το blog μας...Ξαφνιάστηκα και χάρηκα...Τι απίθανο συναίσθημα. Είπαμε λίγα και καλά, γνωριστήκαμε οικογενειακώς, υποσχεθήκαμε να επικοινωνήσουμε  και συνεχίσαμε το δρόμο για τον Άγιο Νικήτα μας...και φτάσαμε.



Τι υπέροχο συναίσθημα το να είμαστε  πια εκεί! Στο απίθανο ψαροχώρι...Κάθε φορά το συναίσθημα είναι το ίδιο. Αγαλλίαση. Σαν να μπαίνει κάτι στη θέση του. Όλα είναι ίδια .Όλα εκεί και μας περιμένουν. Το τέλειο μπαλκόνι στο βράχο για να αγναντεύεις και να ονειρεύεσαι...  



και η πιο μπλε θάλασσα στα μάτια μας...


Τα μεγάλα άγρια κύματα που τα παιδιά λατρεύουν. 




Η "σπηλιά της φώκιας" με την μυστική δίοδο...που δεν είναι μυστική, αλλά τα παιδιά θέλουν να νιώθουν πως μόνο εκείνοι ξέρουν πως να περνούν από μέσα της, μιας και εκεί έκανε τις ανακαλύψεις του ο μπαμπάς τους όταν ήταν παιδί κι εκείνοι λατρεύουν να πιστεύουν πως ο μπαμπάς τους την ανακάλυψε, με τους δικούς του παιδικούς φίλους. 




Κι ύστερα βγαίναμε σε αυτή τη  μικρή άγρια παραλία κρυμμένη πίσω από τα βράχια, με το κύμα να χτυπά και νιώθαμε γενναίοι και μοναδικοί που τα καταφέραμε...Την λατρεύω αυτή τη μικρή κρυμμένη πίσω από τα βράχια παραλία.



Φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που ο Γιώργος δεν χρησιμοποιούσε κανενός είδους βοήθεια και μπορούσε να κολυμπά μόνος και ήταν κατενθουσιασμένος. Έκαναν μακρινές κολυμβητικές βόλτες με τον μπαμπά τους κι ένιωθε κι εκείνος ισότιμος στην παρέα.


Τα ψηλά βράχια φυτρωμένα θαρρείς μέσα στα νερά και πάνω τους τα αγέρωχα αγόρια μου να ετοιμάζονται για απίθανες βουτιές.


Και μπορεί όλα να τα ξέρουμε καλά, αλλά δεν σταματά ποτέ να μας ξαφνιάζει και κάτι καινούριο...Έτσι φέτος που και ο μικρός ήταν αρκετά μεγάλος για ακόμη περισσότερες εξερευνήσεις, καταφέραμε να κάνουμε και βόλτες στα γύρω ορεινά μονοπάτια κι αυτό ήταν τέλειο, γιατί ανακαλύψαμε όλα αυτά τα όμορφα που κρύβει η πυκνή βλάστηση. Όπως αυτούς τους μικρούς κόκκινους καρπούς που φυτρώνουν παντού στην πατρίδα μας κι όταν τους πιέζεις μυρίζει το χέρι σου μαχλέπι και  φρεσκοψημένο τσουρέκι... 


Περπατούσαμε και σκαρφαλώναμε και η ζέστη μας εξουθένωνε και οι ανηφόρες και τα κακοτράχαλα μονοπάτια έκαναν τα γόνατα μας να πονούν...



μα κάπου ανάμεσα στις φυλλωσιές ξεχώριζε αυτό το απόλυτο μπλε και ήταν σαν μαγνήτης που μας έκανε να συνεχίζουμε να προσπαθούμε...


Σαν μια υπόσχεση που στο τέλος της διαδρομής έβγαζε εδώ, στην ψηλή κορφή με τη θέα να σου κόβει την ανάσα...



ή εδώ, στην απέραντη παραλία του Μύλου. 


Κι εκεί κατεβαίναμε τρέχοντας για να βουτήξουμε στα νερά  και να κάνουμε κατεβασιές στους αμμόλοφους...



Τα παιδιά διάβαζαν ή έπαιζαν όλη την ημέρα με τα παιχνίδια τους ήρεμα και χαλαρά, επιτέλους χωρίς φωνές  και τα απογεύματα έβγαιναν στα σκαλοπάτια με τους φίλους τους που είναι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού κι ήταν χαρούμενα και ξαφνιασμένα που είχαν όλα το ίδιο επίθετο...


Τα μικρά μας μεγάλωσαν κι ήταν ανεξάρτητα κι είχαμε πολύ χρόνο για εμάς και το βιβλίο ήταν κολλημένο θαρρείς πάνω μου...σαν προέκταση του εαυτού μου.



κι όχι μόνο...είχαμε χρόνο δικό μας με τον Πα, να κοιμηθούμε ως αργά, να ξενυχτίσουμε, να κάνουμε τις βλακείες μας και να πούμε τα δικά μας, να προσπαθήσουμε επί ώρες να βγάλουμε οι δυο μας μια αξιόλογη σοβαρή φωτογραφία...χωρίς να τα καταφέρουμε...Δεν το έχουμε το σοβαρό τελικά...


Εκεί όπως πάντα, γιόρτασα τα γενέθλια μου και τρελαίνομαι που από τότε που έγινα μαμά σβήνω τα κεράκια μαζί τους...Ποτέ μόνη, πάντα μαζί τους.
Σαν η χρονιά που περνά να μην είναι μόνο δική μου...Μετράμε τα χρόνια που φεύγουν όλοι μαζί κι είναι δικά μας, όχι μόνο δικά μου...κι αυτό με κάνει να νιώθω ανάλαφρη κι ευτυχισμένη.


Και ναι η μαμά έγινε 42 και πήρε τα ωραιότερα δώρα από τα αγόρια της, που τα αγόρασαν από τους νυχτερινούς πάγκους στα σοκάκια. Τα σκουλαρίκια από το Γιώργο, με τη λατρεμένη μου Μαφάλντα να φωνάζει BASTA! και το τέλειο δαχτυλίδι με αχάτη από τον Άγγελο...με τα δικά τους χρήματα και μόνο με την επίβλεψη του μπαμπά. Μου αρέσει που βγαίνουν κι οι τρεις τους βόλτα για να ψωνίσουν κάθε χρόνο το δώρο της μαμάς...θα ήθελα να είμαι κάπου κρυμμένη να τους παρακολουθώ και να χαμογελάω.

Τα βράδια είναι τα πιο υπέροχα εκεί στη άκρη του χωριού...Η νύχτα έρχεται σιγανά σαν ο ήλιος χάνεται πίσω από το βράχο.Τον "καλόγηρο"...αυτό είναι το όνομα του.



Τα χρώματα αλλάζουν και πέφτει ένα φως απόκοσμο και από την πίσω μεριά στο λαγκάδι, το ψαροχώρι μεταμορφώνεται, σε κοσμικό στέκι...


Το λατρεύω αυτό το νησί...αυτό το χρώμα, το λευκό, το βαθύ μπλε, το ανοιχτό γαλάζιο και το  σμαραγδί του Ιονίου.



Φέτος λοιπόν μας περίμενε μια ακόμη έκπληξη εκεί. Στο διπλανό δωμάτιο έμεινε για λίγες ημέρες ένα ζευγάρι. Ήμασταν άγνωστοι, μα γρήγορα γνωριστήκαμε κι είπαμε δυο λόγια...Λιγοστά βέβαια γιατί ο καθένας είχε το δικό του πρόγραμμα κι οι κουβέντες που ανταλλάσσαμε ήταν ακριβές και σπάνιες, εκτός από τις μακριές συζητήσεις που έκανε εκείνη, η Νατάσα,  με τα παιδιά. 
Εκείνη Ελληνίδα, εκείνος Άγγλος και ζουν έξω από το Λονδίνο με τα δυο τους παιδιά. 
Ένα πρωί ξυπνώντας βρήκα στο τραπεζάκι ένα κουτάκι με γλυκά, ένα τυλιγμένο δώρο κι ένα μεγάλο σημείωμα. Έκανα λίγο χρόνο να καταλάβω πως ήταν από τους γειτόνους μας στο διπλανό δωμάτιο που μόλις είχαν φύγει δυστυχώς χωρίς να μπορέσουμε να αποχαιρετιστούμε...μιας κι εμείς είχαμε ξυπνήσει αργά.
Λυπημένη άνοιξα το σημείωμα κι άρχισα να διαβάζω...κι έπαθα σοκ. Σοκ γιατί εκείνη η Νατάσα, μας αποκαλούσε οικογένεια ΚαΠα, μας έγραφε λόγια συντροφικότητας κι αγάπης γιατί μας διαβάζει, γιατί μας ξέρει, γιατί είμαστε παρέα της τα τελευταία δυο χρόνια, εκεί στην μακρινή Αγγλία και έπαθε κι εκείνη σοκ όταν μας είδε, μα δεν μας είπε τίποτε γιατί δεν ήθελε να μας αναστατώσει και να νιώσουμε εκτεθειμένοι...στις "πολύτιμες" διακοπές μας.
Το ξαναδιάβαζα και το ξαναδιάβαζα κι ένιωθα όλο και μεγαλύτερη λύπη που δεν την είχα μπροστά μου...αυτή την υπέροχη διακριτική γυναίκα να της πω ένα μεγάλο ευχαριστώ.



Μας δώρισαν μικρά αμυγδαλωτά τραταμέντα για τα παιδιά, τα παραδοσιακά της Λευκάδας και ένα πανέμορφο κεραμικό ρόδι για τύχη για το νέο μου ξεκίνημα στη δουλειά μου...
Αυτό, ήταν κάτι που μου φάνηκε σχεδόν σουρεαλιστικό...Υπέροχα σουρεαλιστικό!!!

Δεν προλάβαμε να γνωριστούμε στα αλήθεια,  μα έχω κάτι δικό της πολύτιμο...Μια φωτογραφία που μας έβγαλε την ημέρα των γενεθλίων μου...Η οικογένεια ΚαΠα...δια χειρός Νατάσας...Αγαπημένη φωτογραφία για πολλούς λόγους....


....και πέρασε...οι διακοπές τέλειωσαν κι αποχαιρετήσαμε το νησί μας, γεμάτοι με εικόνες και συναισθήματα και μπαταρίες γεμάτες....
Τι κρατάω; Ω....Πολλές και υπέροχες θαλασσινές και καλοκαιρινές εικόνες, μα το πιο σπουδαίο μια παλιά ανακάλυψη που όμως κάθε φορά την ξεχνάω και κάθε φορά η ζωή μου τη θυμίζει...

Πίσω από αυτό που βλέπεις ή νομίζεις πως βλέπεις, πίσω από αυτό που αδιάφορα κοιτάζεις, υπάρχει και κάτι άλλο, κάτι που μπορεί να σε συνεπάρει...σαν αυτήν εδώ την μικρή μαγική τρυπούλα στον άγριο βράχο. 
Αν δεν προσέξεις, δεν θα την δεις ποτέ...μα αν κοιτάξεις καλά, θα δεις μέσα από αυτή την μικρή τρυπούλα το χρώμα μιας υπέροχης άγριας θάλασσας...


Το είδα κι εγώ τυχαία, εκείνη την ίδια ημέρα που διάβασα το αποχαιρετιστήριο γράμμα της Νατάσας. Τα κύματα στη σπηλιά της φώκιας με φόβισαν και με έκαναν να αναρριχηθώ λίγο πιο πάνω, με κίνδυνο πάντα να γλιστρήσω με τις γυμνές βρεγμένες μου πατούσες και να τσακιστώ. Μα ο φόβος των κυμάτων ήταν μεγαλύτερος και σκαρφάλωσα για να μην με χτυπήσουν και με τραβήξουν προς τα μέσα και τότε είδα αυτό το απίθανο κάτι...Μια μικρή σχισμή στο βράχο. Ταράχτηκα από την ομορφιά και την συνειδητοποίηση.

Βλέπεις ένα βράχο...μα αν τολμήσεις να σταθείς λίγο πιο δίπλα, αν τολμήσεις να ανέβεις λίγο πιο πάνω, με κίνδυνο να τσακιστείς...αν πάρεις το ρίσκο, θα δεις αυτή τη μικρή τρύπα που πίσω της κρύβει μια εικόνα πελώρια....Πελώρια...
Είναι εκεί πίσω κρυμμένη...μην το ξεχνάς!
Σε ευχαριστώ Νατάσα που μου το θύμησες...και λυπάμαι που δεν πήρα το ρίσκο...

Καλή συνέχεια αγαπημένοι όπου κι αν βρίσκεστε...Η ομορφιά είναι κρυμμένη κι είναι παντού και το Καλοκαίρι περνά...ή μήπως όχι;
                                                                                       Κατερίνα

21 σχόλια:

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

καλημέρα Κατερίνα μου!! Τι υπέροχες φωτογραφίες ...τι υπέροχες αναμνήσεις!! πολλά φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Μπράβο Κατερίνα! Μια από τις πιο γλυκιές αναρτήσεις σου που μας γέμισε τη ψυχή με γλύκα, θαλασσινό αεράκι κ μπλέ του ουρανού κ της θάλασσάς!!!Μια γλυκιά καλημέρα κ από μένα! Θεοδώρα

Nasia είπε...

υπέροχες φωτογραφίες ! Νοστάλγησα πολύ το νησάκι που ήμουν φέτος....
άντε τώρα να μαζευτούν τα μυαλουδάκια μας στο διάβασμα χαχαχαχα
τα δωράκια των παιδιών πανέμορφα!
Καλημέρα ΚαΠα!

thomi είπε...

Καλημερα αγαπημενη μου!
ειμαι παντα εδω παρουσα, σας καμαρωνω, σας παρακολουθω κ σας αγαπω..
πολυ ομορφες οι εικονες σου και οι περιγραφες σου, και του χρονου με υγεια γλυκεια μου!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Πόσο όμορφες φωτογραφίες, χρωματιστές, οικογενειακές! Να είστε καλά Kapa φαμίλια! Καλό φθινόπωρο δεν λέω ακόμα!

Λαμπρινή είπε...

Αχ βρε Κατερινάκι,τι εικόνες είναι αυτές...!Άντε,καλή προσαρμογή τώρα.Καλό φθινόπωρο ούτε εγώ λέω ακόμα!!Σε φιλώ!

Μαρία Έλενα είπε...

Όμορφες φωτος.
Όμορφη ανάρτηση.
Καλά να περνάτε.
Φιλάκια ...

lolipopfamily είπε...

Λατρεμένοι μου ΚαΠα πολύ χαίρομαι που σας ξαναδιαβάζω. Μου είχατε λείψει αφάνταστα ! Βέβαια ανακάλυψα κι άλλες αναρτήσεις σας που δεν είχα ανακαλύψει μέσα στην τρέλα του Αυγούστου. Τι μπλε ανάρτηση ήταν αυτή; Σε όλες τις αποχρώσεις του...
Όσο για αυτά που περιγράφεις με την αναγνωρισημότητα, δεν ξέρω αλλά εμένα με τρομάζει λίγο. Όταν είχα πρωτοξεκινήσει να γράφω και είχα δεν είχα 20 followers,μια κυρία στις κούνιες με πλησίασε και με ρωτάει: είστε η lolipop? Μου είπε οτι με ανακάλυψε τυχαία και με διάβαζε. Να σου πω την αλήθεια με σόκαρε και από τότε προσπαθώ να μην βάζω πολλές φωτογραφίες των παιδιών και γενικά πολύ προσωπικές στιγμές.Γενικά από τότε προσέχω πολύ. Από την μια με χαροποίησε και από την άλλη με τρόμαξε. Anyway εγώ να ευχηθώ να είστε καλά και του χρόνου για ακόμη πιο ομορφες στιγμές και ξεγνιαστες διακοπές. Α! Παραλίγο να το ξεχάσω ! Χρόνια πολλά κουκλαρα μου!!!!! Σε αγαπώ πολύυυυυ

Υ.Γ Χμμ...αναρτηση έγραψα ε;

Ανώνυμος είπε...

Επειδή πρώτη φορά αφήνω σχόλιο, αν και σας διαβάζω καιρό, αυτή τη φορά θα αφήσω για να πω ότι ΖΗΛΕΥΩ και οι φωτογραφίες σας είναι απίστευτα χάλια!!!! Ε, ζήλια είναι αυτή! Ειλικρινά όμως, είναι απίθανες, όπως απίθανα γράφετε τις σκέψεις σας. Υπέροχα τα Εφτάνησα, είμαστε κοντοχωριανοί με τον Πα. Απ'τη Ζάκυνθο εγώ. Και μη με πάρετε σοβαρά που λέω χάλια τις φωτό, έτσι; Είναι υπέροχες και ζητώ την άδεια να τις "κλέψω", να τις έχω στην επιφάνεια του κομπιούτερ μου, όπου για την ώρα έχω το ναυάγιο της Ζακύνθου. Σας ευχαριστώ και καλό φθινόπωρο. Σοφία

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Αν ένα πράγμα λατρεύω στο Ιόνιο είναι το μπλε της θάλασσας... αν ένα πράγμα λατρεύω σε εσάς είναι το πόσα χρώματα έχει η οικογένειά σας! Και σήμερα προσθέσατε και λίγο από το τυρκουάζ της Λευκάδας!!! Καλή προσαρμογή στα φθινοπωρινά καθήκοντα και φυσικά μην χάσετε ποτέ το χρώμα σας. Κάλη

Unknown είπε...

Απλά υπέροχες εικόνες!!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχες φωτογραφίες και υπέροχες σκέψεις...

Ανώνυμος είπε...

Χαίρομαι που περάσατε τέλεια στο τέλειο νησί μας.Καλή επιστροφή και του χρόνου ακόμα πιο όμορφα.

Ανώνυμος είπε...

Κατερινιώ πότε θα διαβάσουμε δικό σου βιβλιο??

Αφροδίτη είπε...

Ποτέ άλλοτε δεν είδα τη Λευκάδα τόσο όμορφη, τόσο μπλε, τόσο μαγική... Είναι οι εικόνες σου, είναι η αφήγησή σου, είναι αυτή η τρύπα στο βράχο, που σαν την ανακαλύψεις και χαθείς στη μαγεία της, νιώθεις πραγματικά ευλογημένος...

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...


Εχουν πει τόσα οι φίλες...
Είδα τόση ομορφιά που κόλλησα στις εικόνες της ευτυχίας σας και της φύσης.
Να είσαι πάντα καλά!

Θα κολυμπήσω στα νερά του Ιονίου και θα σου τραγουδώ...
http://www.youtube.com/watch?v=HFPOV77Z_zk

Να ζήσεις κορίτσι μου και το γέλιο πάντα στα χείλη σου!






















jogos























free games

Βενετία είπε...

Να γιατί σας αγαπάμε... γιατί μας ξαφνιάζετε! Να ζήσεις φίλη μου... και να μας κρατάς συντροφιά..! Οικογένεια ΚαΠα, καλή επάνοδο!

"ζαχαρούλα.." είπε...

αγαπημένη μου... έχω καιρό να σου γράψω..

δεν ξέρω τι να πω για αυτήν σου την ανάτρτηση... τόση ευτυχία.. τόση ηρεμία.. τόσο μπλε.. τόση νοσταλγά.. τόση αγάπη...

όλα τα είχε...

να περνάτε πάντα τόσο όμορφα και ουσιαστικά!!!!!!

φιλιά πολλά!!!!

ΥΓ τυχερή που υπάρχει μία Νατάσσα στην ζωή σου!!! έστω και με τον δικό της τρόπο!!!

Ανώνυμος είπε...

Με το καλοκαιράκι σιγά-σιγά να σας αποχαιρετά, και να κλείνει πονηρά σε εμάς το μάτι, πέρασα να πω βιαστικά ένα "Καλό μήνα" σε όλη την οικογένεια Κάπα προτού επιστρέψω στο διάβασμά μου. Πανέμορφες, γαλάζιες κι άκρως Ελληνικές οι φωτογραφίες σου, Κατερινάκι. Χρόνια σου πολλά, αν και καθυστερημένα.

Πολλά φιλιά από τον μακρινό Νότο

Litsa είπε...

Αχ αυτή η ομορφιά, τι να πει κανείς... Μου 'χει λείψει δύο χρόνια τώρα, αλλά δεν απελπίζομαι!
Καλό Σεπτέμβρη ΚαΠα

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥΛΙΔΟΥ είπε...

χρονια καλα και ευτυχισμενα...δεν σταματαω να σου ευχωμαι...ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΦΩΤΟ...ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΥΠΕΡΟΧΑ ΝΑ ΠΕΡΝΑΤΕ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ!!!!
ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΣΕ ΟΛΥΟΣ ΜΑΣ...ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΕΠΑΝΟΔΟ...ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ Ο ΦΕΤΟΝΟΣ ΣΑΣ ΧΕΙΜΩΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΤΕΤΠΟΙΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ...ΠΟΛΛΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ...