Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Το μαγικό σχολείο κι η μαμά που πάλευε με το δράκο....

Το πρώτο σχολείο του μικρού μου ήταν το  Σχολείο της Φύσης... Ένα σχολείο που όλοι αγαπήσαμε! Κι όταν λέω όλοι εννοώ, όλη η οικογένεια.Γιατί το σχολείο αυτό υπήρξε εμπειρία υπέροχη για όλη την οικογένεια. Συγκεντρώσεις, μαζώξεις, συναντήσεις με ιδιαίτερους ανθρώπους, εκδρομές, βόλτες πικ νικ, πάρτι....όχι για τα παιδιά μα και για τους γονείς...και εννοώ μόνο τους γονείς.


Στο σχολειό αυτό γίνονται πράγματα όχι μόνο με τα παιδιά αλλά και χωρίς αυτά...Γιατί κι οι γονείς έχουν την ανάγκη να ξεσκάσουν να περάσουν όμορφα, να βγουν από το ρόλο και να χαλαρώσουν, να μάθουν για να μπορούν να είναι καλύτεροι γονείς.... Έχουν ανάγκη από φροντίδα και το σχολείο αυτό δίνει αυτή τη φροντίδα!!


Μα το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι δεν εκπαιδεύει μόνο τα παιδιά μας, εκπαιδεύει εμάς τους ίδιους τους γονείς των μικρών ανθρώπων, εμάς τους γονείς των αυριανών πολιτών του κόσμου. 
Ένα σχολείο που σου δείχνει την ευθύνη σου! 

Μπαμπάς και γιοί...φτιάχνοντας χελιδονοφωλιές!



Μπαμπάς σε τσουβαλοδρομία....

Αγώνες με καρότσια...Γιώργος στο καρότσι!!

Πρωτομαγιά 2009
Έτσι το έχω στο μυαλό μου εγώ αυτό το σχολείο...Δεν είναι το πανέμορφο καθαρό καταπράσινο περιβάλλον του που το κάνει ξεχωριστό, πολλά σχολεία είναι έτσι, είναι το ότι οι άνθρωποι εκεί αποφάσισαν να παιδευτούν παραπάνω για να παρέχουν πράγματα ιδέες κι αξίες. Έχουν το λαχανόκηπο τους, τα ζωάκια τους, ο Γιωργάκος ζύμωνε το ψωμάκι του  έκανε κέικ κι  είχε μάθει να σκάβει τις ντοματούλες στο λαχανόκηπο κι ήταν μόνο 3...

 2011


Πικ νικ στην εξοχή 


Επίσης στο σχολείο αυτό...υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο.Δεν εργάζονται μόνο κοπέλες βρεφονηπιοκόμοι ή νηπιαγωγοί αλλά και άντρες....Αγόρια με κέφι κι ενθουσιασμό και τα παιδιά τους λατρεύουν...Ο "κύριος Πάρης" ακόμη μονοπωλεί τις συζητήσεις μας με το Γιώργο. 



Ήταν το πρώτο σημαντικό αντρικό πρότυπο για εκείνον έξω από τα όρια της οικογένειας του...

Ο Γιώργος φέτος πηγαίνει στο Δημόσιο νηπιαγωγείο λοιπόν, είναι μια ανάρτηση που είχα κάνει με πολύ αγωνία τον Σεπτέμβρη και μπορείτε να βρείτε εδώ
Όμως η σχέση μας με το σχολείο αυτό και τους ανθρώπους του δεν έχει κλείσει και όποτε μου δοθεί η ευκαιρία να είμαι εκεί με ή χωρίς τον μικρό μου, το κάνω με ενθουσιασμό.... Άλλωστε είναι πάντα ευκαιρία για το Γιώργο να βρει αγαπημένους του ανθρώπους και φίλους και είναι ευκαιρία για εμένα να πάρω μια βαθιά ενισχυτική ανάσα από την γυναίκα που είναι πίσω από όλα αυτά...τη Βέτα.

Όταν λοιπόν την προηγούμενη εβδομάδα μου τηλεφώνησε για να με ενημερώσει για μια βραδιά συζήτησης με θέμα πολύ ιδιαίτερο...το σκέφτηκα. 
Ήμουν άρρωστη, είχα πυρετό, η μύτη έτρεχε και πονούσε το κεφάλι μου. Ήταν οι κρύες εκείνες ημέρες που χιόνιζε πολύ σχεδόν κάθε βράδυ κι ο δρόμος ήταν παγωμένος.... Ήμουν και συναισθηματικά βουλιαγμένη, ήταν η μέρα που έκανα την ανάρτηση με τον κοκκινολαίμη! Δύσκολη μέρα...
Της είπα "Δεν ξέρω Βέτα είμαι κι άρρωστη..."  μου είπε "όσο μένεις εκεί άπραγη, άρρωστη θα είσαι..."! Χαμόγελο!! Είναι ευλογία να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους που σου τσιμπάνε... τον ποπό...έχω πολλούς τέτοιους φίλους στη ζωή μου...Πολύ τυχερή!!

Πήγα...
Ήταν μια πανέμορφη βραδιά στο μεγάλο δωμάτιο του παραμυθιού, με το πέτρινο τζάκι αναμμένο.


Έξω χιόνιζε και  μέσα όλοι οι άνθρωποι, άνδρες γυναίκες με χρωματιστές κάλτσες κάθονταν ή ξάπλωναν πάνω στα χαλιά και στα μαξιλάρια.Ακουμπούσαν ο ένας τον άλλο με μια οικειότητα που φανέρωνε σχέση κι ασφάλεια.



Είχε ένα μικρό μπουφεδάκι με ζεστά ροφήματα και τέλεια μικρά γλυκίσματα που φέρνει ο καθένας από το σπίτι του...και που και που εμφανίζονταν από το διπλανό δωμάτιο τα πιτσιρίκια που έπαιζαν κι έτσι είχαμε ξαφνικά έναν πριγκιπάκο ή καμιά τσουπρίτσα με ροζ κορδέλες να χώνονται χοροπηδώντας σε αγκαλιές...Τέλεια εικόνα!!

Χαμόγελα αγκαλιές, και έναρξη με το τραγούδι της ZAZ που είναι κι επίσημα πια το τραγούδι του σχολείου.


Κάθε μάζωξη αρχίζει και τελειώνει με αυτό το τραγούδι...
Μπήκαμε στο θέμα...
Το θέμα ήταν ζόρικο παρ όλη την φοβερή αισιοδοξία που εξέπεμπε η όλη στάση της μαμάς που μας το διηγούνταν...
Ήταν λοιπόν η ιστορία της Αγνής, μιας μαμάς που όταν ο μικρός της γιος ήταν πεντέμισι χρονών η ίδια διαγνώστηκε με καρκίνο... Ήταν μια υπέροχη συζήτηση..με κομπιάσματα, με μάτια βουρκωμένα, με κορμί  σε μόνιμη ανατριχίλα...
Η γυναίκα αυτή μας διηγούνταν πέρα από την πάλη της με την αρρώστια, την μεγάλη της αγωνία για το μικρό της και την απόφαση της για μια διαφορετικού είδους στάση απέναντι του...Αποφάσισε πως εκείνο το μικρό έπρεπε να εκπαιδευτεί γρήγορα και αποτελεσματικά και να γίνει ανεξάρτητο για να μπορεί να υπάρχει χωρίς να έχει την ανάγκη της. 

Βέβαια η ανάγκη του παιδιού για τον γονιό του είναι πολυδιάστατη αλλά εκείνη προσπαθούσε τουλάχιστον να μπορεί το παιδί να σταθεί μόνο το σε καταστάσεις που εκείνη δεν θα ήταν εκεί για να βοηθήσει... Ήταν οδυνηρό  γιατί είχε μεγαλώσει τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της με όλη την υπερπροστατευτικότητα ενός γονιού.
Οπότε έπρεπε να αλλάξει και τον δικό της τρόπο απέναντι του και να τον προετοιμάσει για μια ζωή χωρίς εκείνη... Δεν του είπε ψέματα ποτέ, δεν τον προστάτευσε ποτέ από την αλήθεια.Ήταν δύσκολο και σκληρό και για  τους δύο...

Το παιδί αυτό είναι τώρα ένας νεαρός έφηβος. Έχει κάνει ταξίδια στην Ευρώπη μόνος του, είναι εξαιρετικός μαθητής και κάνει πρωταθλητισμό στην κολύμβηση και  και και ....ένα παιδί που ρουφάει τη ζωή και ζει τις στιγμές...
Η μαμά ακόμη παλεύει με το θεριό κι εκείνο μαζί της γιατί είναι αντίπαλος σκληρός η μαμά. Είναι φτιαγμένη από την στόφα των ηρώων !!! Η μαμά θα πολεμάει με το Δράκο, έχει μάθει από πόλεμο και δεν φοβάται τους εφιάλτες...Εκεί στην άκρη είναι τα μικρά της που μεγάλωσαν αλλά θα είναι πάντα μικρά για εκείνη...και θα πολεμήσει όσο χρειαστεί!!
Είναι κι η ίδια της αθλήτρια, μαχητική, έχει τις φίλες της, τις συγκεντρώσεις της, τη δουλειά της,τα ταξίδια της,  τη ζωή της. 

Ζει με τον πόνο και δεν την αφορά πια, ζει με την αγωνία, όπως και τα παιδιά της έχουν μάθει να ζουν με αυτή, μα όλα αυτά δεν την έχουν κρατήσει έξω από τη ζωή...αλίμονο...όλα αυτά την πείσμωσαν για να γίνει η προσωποποίηση της ζωής!!

Ήταν μια μαγική βραδιά για εμένα...για πολλούς λόγους. Η ιστορία της Αγνής έγινε αφορμή για μια συζήτηση γεμάτη με προσωπικές εμπειρίες του καθενός που σε αφήνουν άφωνο, γιατί βλέπεις έναν ήρεμο χαρούμενο άνθρωπο με το παιδί του αγκαλιά και δεν ξέρεις...δεν ξέρεις την ιστορία του...
Άνθρωποι που μιλούσαν με λόγια απλά για το θάνατο και ένιωθαν ασφάλεια... Είχαν την άδεια ο ένας του άλλου να λένε πράγματα σκληρά που πονάνε και να είναι ένταξή αυτό....Να μοιράζονται χωρίς κριτική, να ακούν!!
Μια θεραπευτική ομάδα, αυτό έγινε το βράδυ εκείνο...Μια απόλυτα θεραπευτική ομάδα, χωρίς καν να χρειαστεί ο ρόλος του θεραπευτή!! Μόνοι τους...Απίστευτο...
Θα θυμάμαι πάντα ένα χειροκρότημα, όταν δύο γονείς μπήκαν μέσα στην αίθουσα και όλοι γύρισαν να τους κοιτάξουν.Σιγή...κι ύστερα η μαμά μίλησε και είπε..."Η βιοψία του μικρού βγήκε αρνητική" Το χειροκρότημα εκείνο...ακόμη το σκέφτομαι και βουρκώνω!!

Αυτοβοήθεια, αυτό είναι το κλειδί. Αυτή και η απάντηση σε όλα όσα μας συμβαίνουν.
Στη δουλειά μου μέσα στις θεραπευτικές ομάδες κάνουμε ακριβώς αυτό. Εκπαιδεύουμε τους ανθρώπους πως να απλώνουν το χέρι για να δώσουν και να πάρουν βοήθεια...γι'αυτό το σχολείο αυτό μου ταίριαξε, γιατί κούμπωσε επάνω μου η φιλοσοφία του...γιατί μιλάει στους ανθρώπους και λέει το πιο απλό...αυτό που για χρόνια λέω στου θεραπευόμενους μου και στον εαυτό μου..."Κοίτα γύρω, δεν είσαι μόνος...Δείξε εμπιστοσύνη"...


Βγήκα έξω και χιόνιζε.Φυσούσε ένας παγωμένος αέρας και το χιόνι είχε σκεπάσει τα πάντα...κάτασπρα κι υπέροχα....Είχα πυρετό  μα δεν ήμουν πια άρρωστη...έγινε αυτό που μου είχε πει η  Βέτα... Έγινα καλά μέσα σε δυο ώρες.
Το σχολείο ήταν σιωπηλό και άδειο από παιδιά...Μα όλα εκεί μαρτυρούν το πέρασμα τους!!

Η καρδιά μου ήταν φουσκωμένη, πελώρια κι ήρεμη...χαμογελούσα γιατί ήμουν γεμάτη...κι ήξερα ότι θα οδηγήσω μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, με το χιόνι να πέφτει πυκνό, με το υπέροχο τραγούδι της ΖΑΖ για παρέα....Είχα χρόνο να νιώσω τι έγινε να φέρω στο νου μου τα λόγια όλα και τα χαμόγελα κι ύστερα θα έφτανα σπίτι και θα αγκάλιαζα τα μικρά μου...


Γιατί στη ζωή έχει σημασία το τώρα ...αυτή η μικρή μαγική στιγμή που θα τη ζήσεις ή θα την προσπεράσεις περιμένοντας μιαν άλλη καλύτερη...που ίσως να μην έρθει ποτέ!!
Καλημέρα αγαπημένοι μου....

                                                                                                                            Κατερίνα

44 σχόλια:

Owl Mommy Βέρα είπε...

Είστε πολύ τυχεροί που είχατε ένα τέτοιο σχολείο και που ακόμα κρατάτε επαφές. Είδες οι άνθρωποι..αν θέλουμε είμαστε οι καλύτεροι και κάνουμε τα καλύτερα. Σαν παράδειγμα προς μίμηση το διάβασα..

My blueprint είπε...

Υπέροχα όλα, το σχολείο, η βραδιά, η ιστορία. Να ΄σαι καλά που το μοιράστηκες.
Δέσποινα

Andria είπε...

όπως κάθε φορά ρούφηξα την ανάρτηση σου και είμαι σίγουρη ότι θα περάσω πολλές φορές για να την διαβάσω ξανά και ξανά...μέχρι να την εμπεδώσω...να την κάνω δική μου...και να πορευτώ μαζί της...το θεριό που παλεύουμε σαν γονείς σήμερα είναι πολύ διαφορετικό από αυτό της ιστορίας σου αλλά δεν παύει να είναι θεριό και να θέλει το αντιμετωπίσουμε όπως ακριβώς το έκανε η Αγνή....κατάματα

Rena Christodoulou είπε...

ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΤΥΧΕΡΗ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΚΑΤΕΡΙΝΑ!!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΣΤΗΚΕΣ ΜΑΖΙ ΜΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΣΟΥ!!!!!!
ΠΟΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!!

Angelique είπε...

Μόνο θαυμασμό μπορεί να νιώσει κανείς για ανθρώπους που ξέρουν να αντιμετωπίζουν με τόση μαχητικότητα και αξιοπρέπεια σοβαρά προβλήματα υγείας!!

Μαριάννα είπε...

Σε ευχαριστούμε που μοιράστηκες την εμπειρία σου!
Με αγάπη και θέληση μπορούμε να κάνουμε τα πάντα!!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕΣ ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΑ ΕΚΕΙ....ΜΑΣ ΤΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙΣ ΤΟΣΟ ΖΩΝΤΑΝΑ...ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
ΦΙΛΑΚΙΑ!

myrto είπε...

Ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας. Αυτές είναι οι μοναδικές στιγμές της ζωής, είναι αυτά που κάνουν την διαφορά. Μα πάνω απ' όλα οι άνθρωποι!

myStickland είπε...

Kατερίνα διαβάζοντας τα λόγια σου..έσκυψα το κεφάλι..βούρκωσα..
Αισθάνθηκα,οτι πήρα την απάντηση,που γύρευα..Αισθάνθηκα ένοχη διαβάζοντας για τη μαμά-ήρωα!!Αισθάνθηκα ένοχη,γιατί υπάρχουν γύρω μας πολύ σοβαρά προβλήματα και εγω-εμείς,κλεινόμαστε στο μικρόκοσμο μας περιστρεφόμενοι γύρω απο τα προβλήματα μας,που μας φαίνονται βουνό!!Αλίμονο!!
Υπόσχομαι να σταματήσω να περιστρέφομαι..και να συνεχίζω να κάνω παρέα μαζί σου..Γιατί μου κάνεις καλό!!

Maria Villioti είπε...

Τι όμορφο σχολείο...είναι ένα πραγματικό σχολείο της ζωής.Εάν σε είχα κοντά μου Κατερίνα θα πηγαίναμε παρέα σ'ένα άλλο ΄΄σχολείο'' που αυτές τις μέρες τυχαίνει να παρακολουθώ.Είναι μια έκθεση ζωγραφικής πολύ διαφορετικής απ'όσες έχουμε δει.Είναι μια έκθεση που οι ζωγράφοι είναι παιδιά που παλεύουν με το ''θεριό'',που πάλεψαν και το νίκησαν ή τα νίκησε.Είναι μια πολύχρωμη μαρτυρία,ένα ημερολόγιο σχημάτων και εικόνων που διηγούνται ιστορίες που δεν μπορούν να πουν οι λέξεις.Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ αυτές τις μέρες.Απίστευτη ενέργεια και πληρότητα που αντλώ απ'όλη αυτή την επαφή.Όσα γράφεις είναι εξαιρετικά μαθήματα ζωής που πρέπει να παίρνουμε καθημερινά.Εσύ περισσότερο ξέρεις πως όσα βιώνεις εκεί δεν πρέπει να τα κρατάς δικά σου αλλά να τα μοιράζεσαι κι αυτό κάνεις.Τίποτα δεν αξίζει να μένει μέσα μας.Για κάθετί που λέμε υπάρχουν πάντα αποδέκτες που θα σίγουρα θα βοηθηθούν.Φιλιά πολλά Κατερίνα μου.

{Marianna} είπε...

Κλαίω με μαύρο δάκρυ αυτή τη στιγμή και δεν μπορώ να σταματήσω!... Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτές τις σκέψεις, μου επιτρέπεις να τις μοιραστώ κι εγώ (μέσω facebook)...

Υ.Γ. ΠΟΥ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (με όλη τη σημασία της λέξης);;;;;

Ερμιόνη είπε...

Είμαι στη δουλειά, έχω βουρκώσει και προσπαθώ να το κρύψω...
Τι υπέροχο σχολείο... με όλη τη σημασία της λέξης...

peny είπε...

Μακάρι να με αξιώσει το ΔΝΤ να στείλω την Εύα στο σχολείο της φύσης...

Maroulaki είπε...

Πάρα πολύ όμορφο και συγκινητικό.. Υπάρχει δύνατότητα να πάμε σε αυτό το σχολείο και εμείς που δεν έχουμε παιδιά; Είμαστε παιδιά στην καρδιά, αν μετραει. Νομίζω οτι είναι ένας χώρος που μπορεί να διδάξει όλες τις ηλικίες, από την περιγραφή που διάβασα τουλάχιστον..

Ειρήνη είπε...

συγκλονιστική ανάρτηση....συγκλονιστική κατάθεση δικής σου ψυχής,αλλά κυρίως αυτής της γυναίκας-ηρωίδας....σε ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας!!!

Stone είπε...

Πολύ δυνατές ιστορίες αυτές που εν τάχει μας αφηγήθηκες Κατερίνα..Το σχολείο αυτο ειναι απο τα λίγα που παραδίδει μαθήματα ζωής σε μικρούς και μεγάλους!!Τυχαίνει να γνωριζω για τη δουλειά που γινεται εκει..Από όσα μας εξιστόρησες όμως, θα σταθω στη θεραπευτική δύναμη της επικοινωνίας με τους άλλους και της εξωτερίκευσης του ψυχικού πόνου μας..Ακούς, μαθαίνεις, αυτο-βελτιώνεσαι και κυριως ξερεις πως δεν εισαι μονος

Rena είπε...

Ομορφη ανάρτηση!!!
Καλά είναι τέτοιες ενέργειες να δημοσιοποιούνται,μπράβο σου που το έκανες!!!

Eva's blog είπε...

Συγκλονιστικη ιστορια και εσυ τυχερη που μεσω του σχολειου αυτου νιωθεις τοσο δυνατα συναισθηματα!!!Ενα μεγαλο ευγε για την δουλεια τους !!!!!!!!

EvaG είπε...

Τι να πω Κατερίνα.Χαίρομαι πραγματικά που ανακάλυψα το blog σου.Ο τρόπος που περιγράφεις ότι συμβαίνει στην ζωή σου είναι μοναδικός!!Μαθαίνουμε τόσα πολλά.!!!!Ευχαριστούμε.Φιλιά.!!!!

princess είπε...

Κατερινάκι μου είναι υπέροχη η ανάρτησή σου και με έβαλε σε πολλές σκέψεις! Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα στη ζωή από αυτά που οι περισσότεροι βιώνουμε στην καθημερινότητά μας! Πρέπει να λέμε ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ για όσα Εκείνος μας έχει χαρίσει μέχρι στιγμής και θα σου εξομολογηθώ πως εγώ το κάνω κι ας θεωρηθώ γραφική!
Θαύμασα πολύ αυτή τη γυναίκα που πάλεψε και παλεύει ακόμα για τη ζωή! Της αξίζει ένα μεγάλο μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ! Η δύναμη του ανθρώπου ...
Καλό βράδυ κοριτσάκι μου!

vailie είπε...

Σε ευχαριστω..... μακαρι να μπορουσαμε να στειλουμε ολοι τα παιδια μας και τους εαυτους μας σε ενα τετοιο σχολειο! Ενα σχολειο ΖΩΗΣ και οχι απλα "της φυσης".
(Γιατι νιωθω τοση ανασφαλεια και απελπισια σε αυτο το κρατος ωρες-ωρες....?)

Νίκη είπε...

από το κείμενό σου κρατώ τη λέξη "αυτοβοήθεια", αν και θέλει αρκετή δύναμη για να τα καταφέρει κανείς, διότι πάντα παραμονεύει το Υπερεγώ!Παρολ' αυτά μου αρέσει που κάποιος μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα για τόσο σημαντικά πράγματα όπως είναι η υγεία του, είτε η σωματική είτε η ψυχική!

mammy on line είπε...

Κατερίνα μου πάντα τα θέματα που έχουν να κάνουν με γονείς παιδιά αρρώστιες, την πάλη με το θάνατο, γεμίζουν με δάκρυα τα μάτια μου.Με κάνουν να αναρωτιέμαι αν εγώ σε ανάλογη περίπτωση θα έδειχνα την ίδια δύναμη.Το μόνο που παρακαλάω είναι αυτό.Να βρίσκω πάντα τη δύναμη να αντιμετωπίζω ό,τι κι αν έρθει.
Με συγκίνησε πολύ η ανάρτηση σου και σε ευχαριστώ πολύ που την μοιράστηκες μαζί μας.
Καληνύχτα.

Λαμπρινή είπε...

Και εγώ αναρωτιέμαι...γιατί να μην ήταν έτσι όλα τα σχολεία του τόπου μας?Γιατί να μην έχουμε κι εμείς μέρες αφιερωμένες μόνο στους γονείς και άλλες φορές μαζί με τα παιδιά μας και να κάνουμε τις ίδιες δραστηριότητες με σας...?

Η ιστορία αυτής της γυναίκας είναι συγκλονιστική...Ο δράκος αυτές τις μέρες επισκέφτηκε άλλες δύο γνωστές μου κοπέλες μικρότερες από μ'ένα... και σκέφτομαι Κατερινάκι μου...πώς αυτές οι γυναίκες να διδάξουν τα παιδιά τους να μάθουν να ζουν χωρίς αυτές...όταν τα μεγαλύτερά τους παιδιά είναι της πρώτης δημοτικού και τα τρίτα τους ενάμιση και δύο χρονών...?ΠΩΣ...Θα 'θελα η αγκαλιά μου να ήταν το φάρμακο..να τις αγκάλιαζα σφιχτά και να τις έκανα καλά...
Μετά από αυτά τα δυσάρεστα νέα,νομίζω ότι ένας άλλος μηχανισμός άρχισε να λειτουργεί μέσα μου...Σκάμε καθημερινά για τα πάντα...για τα διαβάσματα,για τις ζημιές,για το χαλί που λερώθηκε...Μ'έπιασε μια απάθεια,ένα "ε και τι έγινε μωρέ.."και έδωσα περισσότερη σημασία και αξία σε πιο ουσιώδη πράγματα στην ζωή μου... Πρέπει να σου πω Κατερινάκι μου ότι μ'αρέσει περισσότερο έτσι ο εαυτός μου...και θέλω να μην ξεχαστώ και να συνεχίσω.
Έτσι ήρθε και η σημερινή σου ανάρτηση...να μου θυμίσει αυτήν την στροφή στη πραγματικότητα που πρέπει όλοι να πάρουμε και να την "δούμε" αλλιώς...Σ'ευχαριστώ.

animalspress είπε...

Τί όμορφο να μοιράζεσαι αυτές τις τρυφερές και έντονες εμπειρίες, με τόσο ωραίες εικόνες και συναισθήματα!
Κατερίνα, σου έγραψα απάντηση κάτω από το σχόλιό σου στο blog μου αλλά σου το γράφω και εδώ για τον ανώμαλο ράμπο που σκοτώνει σκύλους:
Δεν είναι δυνατόν να μείνει έτσι αυτό και να κυκλοφορεί ελεύθερος. Πρέπει να "πιαστούν" αυτοί που τον έχουν δει και να πειστούν με κάθε τρόπο να τον καταγγείλουν αμέσως χωρίς να φοβούνται. Και βέβαια οι αρχές μπορούν να κάνουν πολλά, καθώς και ο νόμος αυστηροποιήθηκε. Να τους πεις ότι ο τύπος δεν θα τη γλυτώσει εύκολα. Αρκεί να καταγγελθεί στην Αστυνομία ή να τον καταγράψουν με κινητό αυτοί που τον βλέπουν - αν είναι δυνατόν - πριν εξολοθρέψει όλα τα σκυλάκια της περιοχής σου. Αν μπορείς επικοινώνησε και με κάποιο κοντινό φιλοζωικό σωματείο για να σας βοηθήσουν. Ελπίζω και εύχομαι να πιαστεί αμέσως γιατί θα είναι γενικότερα επικίνδυνος για όλους, αν ειδικά δεν έχει σώας τα φρένας.
Εύη

purpleleath είπε...

Κατερίνα μου, σ'ευχαριστούμε που μοιράστηκες αυτή την ιστορία. Βούρκωσα μόνο που την διάβαζα... Είναι συγκινητική, αλλά τόσο αισιόδοξη!! Φιλιά

Litsa είπε...

Τι να πει κανείς για ο σχολείο αυτό;; Απλά καταπληκτικό. Εκει θα θελα να είχα πάει κι εγώ, εκεί και τα παιδιά μου, να δουλεύω εκεί... όλα εκεί, σ' ένα τέτοιο περιβάλλον.
Όσο για την Αγνή, εύχομαι τα καλύτερα και πάντα δυνατή! Εσύ ξέρεις...

Ανώνυμος είπε...

αρχικα θα απαντησω στην peny

peny είπε...

Μακάρι να με αξιώσει το ΔΝΤ να στείλω την Εύα στο σχολείο της φύσης...

σε περιμένω στους δρομους για να κανουμε τα ονειρα πραγματικοτητα γιατι οπως θυμασαι γινεται!!!!!!

φιλια πολλα

φιλαρακι σου το εχω πει πολλες φορες
ολλοι μας κρυβουμε ενα μικρο θεραπευτη μεσα μας..
φτανει να αφουγκραζομαστε τις αναγκες μας και να προσπαθουμε να τις πραγματοποιουμε...

κρυβε λογια ψυχολογρ...
στο τελος θα μεινεις χωρις δουλεια!!!!!

παλι ο ανωνυμος

marilou είπε...

Σας θαυμάζω..!!

Ανώνυμος είπε...

emena?

thomi είπε...

κατερινα μου, γλυκεια αορατη μου φιλη..ειμαι στη δουλεια, και διαβαζω την αναρτηση σου, τα ματια μου βουρκωμενα, για την αγνη, για το παιδι, για την καθε αγνη και για την ομορφη περιγραφή σου..
χαιρομαι γιατι διαπιστωνω οτι υπαρχουν κι αλλοι ανθρωποι που χαιρονται τη στιγμη..εκει κρυβεται η ευτυχια..στην μαμημενη τη στιγμη!
σε φιλω..

deskalts είπε...

Τι να πω για το σχολείο αυτό, όντως "μαγικό σχολείο". Είχα την ΤΙΜΗ να γνωρίσω τη ΒΕΤΑ, αφού και η κόρη μου πήγε εκεί 2 χρόνια. Σπουδαίος άνθρωπος, σπουδαία δουλειά.
Όσο για την Αγνή, τι να πω ? Χρειάζεται μεγαλείο ψυχής για να αντιμετωπίσεις το "δράκο" έχοντας να σκεφτείς και τι θα απογίνουν και τα παιδιά σου.
Πρόσφατα έμαθα για την αδελφή της κουμπάρας μου, η οποία έχει και αυτή να παλέψει τον δικό της "δράκο", έχοντας να σκεφτεί και τα παιδιά της, 9 και 3 χρονών.
Μακάρι να είναι καλά όλες οι μαμάδες του κόσμου ......

Demi είπε...

Κατερίνα ειναι χαρά για τον γονιό που θα πηγαίνει το παιδί του σενα μαγικό σχολείο!!!Ειναι τυχεροί και οι δυο,τι πιο όμορφο!
ειναι ενα όνειρο που θα ήθελα και για το δικό μου παιδάκι..γιατι να μην ειναι ολα τα σχολεια σαν κι αυτό.....
Διαβασα ολες σου τις αναρτήσεις παραλληλα μια επαιζα μετα μαγειρευα ,ταιζα την μικρή..την κρατουσα αγκαλια βλεπαμε τις φωτογραφίες σας μαζί συνεχιζα να διαβάζω..γελασα ,εκλαψα,συγκινήθηκα..θυμήθηκα..
σας θαυμασα σε πολλά,
με μάγεψαν τα λόγια σου!!!!!!
Σας στέλνω ευχές να είστε γεροί και ευτυχισμένοι!!!!!


Συγκλονιστική η ιστορία που μας διηγήθηκες για την μητέρα ήρωα....και γω αυτες τις μερες ειμαι τόσο στεναχωρημενη ...μια μάνα χάνει το παιδι της ...το μαθαίνουμε και κοβονται τα πόδια μας..εκείνη το ζει..δεν υπάρχει χειρότερο απο αυτό....

marilou είπε...

Το σχόλιο μου αφορά την Κατερίνα και όλα αυτά τα ωραία αισθήματα που μας προκαλεί διαβάζοντας το μπλόκ!!

Admin είπε...

Κατερίνα, τι συγκινητική η ιστορία, μάθημα ζωής, για εμάς που ανησυχούμε για τα ασήμαντα και αφήνουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας να μας καταβάλλουν.. Είχα την τύχη να επισκεφτώ το σχολείο και είναι ακριβώς έτσι όπως το περιγράφεις, το τοπίο μαγικό, ο χώρος πραγματικά προσεγμένος και τα παιδιά ήτανε τόσο ευτυχισμένα.. Χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι με μεράκι! Καλό βράδυ!

Αγγελικη Ν είπε...

Και εγώ είχα την τύχη να πάω (με) τα παιδιά μου σε ένα καταπληκτικό παιδικό σταθμό! Είμαστε πολύ τυχερές που ευτυχίσαμε να βιώσουμε τέτοιες στιγμές και να χτίσουμε τέτοιες βάσεις με/για τα παιδιά μας!

Αχ, αυτές οι ιστορίες με τους δράκους... Δύναμη που χρειάζονται!

Aθηνά Π.Κ. είπε...

Σ΄ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας την εμπειρία σου κι έκανες μαγική τη στιγμή μας!!
Συγκινημένη καλημέρα από Σάμο

Παπίτσα είπε...

Πράγματι, και από αλλού έχω ακούσει ωραία λόγια για το σχολείο της φύσης.

Σούπερ έκφραση: " να έχεις φίλους που σου τσιμπάνε τον ποπό!"

Unknown είπε...

Ρε παιδιά, μόνο εγώ δε μπορώ να διαβάσω την ανάρτηση? Είναι φουλ στα αγγλικά ερωτηματικά, λες και ο δαίμον του τυπογραφείου τα έχει βάλει στη θέση κάποιου γράμματος... Μπουχουυυυυυυυυυ

EVAGELIA VRETTOU είπε...

Αχ, βρε Κατερίνα, συγκινήθηκα τόσο πολύ με το θέμα συζήτησης και την περιγραφή σου...
Πραγματικά, κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι η εκπαίδευση σε όλα τα επίπεδα στη χώρα μας, αλλά απέχουμε κατά πολύ από αυτή την προσέγγιση.
Ευχαριστούμε που μας έδωσες μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης!

ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ είπε...

Πόσο θα ήθελα να ήμουν μαζί σου σ'αυτό το δωμάτιο παραμυθιού με το αναμένο τζάκι και να συμμετέχω στη συζήτηση.

Ανώνυμος είπε...

Τι όμορφα(:
Πρέπει να περνάν ωραία τα παιδάκια σας στο σχολείο!
καλό σκ*

Lyriel Bee είπε...

Χαίρομαι πάρα πολύ να μαθαίνω και να βλέπω, ότι ακόμα συμβαίνουν γύρω μας όμορφα πράγματα ανάμεσα σε Ανθρώπους, πως υπάρχουν τέτοια σχολεία και τέτοιοι παιδαγωγοί..

Ελισσάβετ Γεωργιάδη είπε...

Κατερίνα μου με συγκίνησες όσο δεν φαντάζεσαι!
Για το σχολείο δεν υπάρχουν λόγια για να εκφραστώ. Απλά φαντάζει ονειρικό για την Ελλάδα. Άνοιξα πολλές φορές τη σελίδα του σχολείου για να εμπεδώσω ότι βρίσκεται εντός των τοιχών!
Σε διαβάζω συχνά αλλά δεν προλαβαίνω πάντα να αφήσω σχόλιο.
Έχεις ένα πολύ αξιόλογο ιστολόγιο.