Το να τρέχεις στην Κρήτη....

Ανεβήκαμε στο αεροπλάνο κι είπαμε "Φεύγουμε. Πάμε Κρήτη." Βρήκαμε σαν δικαιολογία το τρέξιμο. "Πάμε να τρέξουμε" είπαμε. Πέρσι τέτοιον καιρό ήμασταν εκεί και είπαμε αφού περάσαμε τόσο καλά γιατί δεν το ξανακάνουμε; Και το ξανακάναμε. Τα παρατήσαμε όλα στη μέση και με έναν κουβά άγχος στις πλάτες του ο καθένας τα αφήσαμε όλα πίσω και ανεβήκαμε στο αεροπλάνο...και φύγαμε για Κρήτη. Για να τρέξουμε....

Αυτό το τρέξιμο...αχ αυτό το τρέξιμο. Σαν άρχισα να τρέχω δεν μπορούσα ούτε να το φανταστώ πως αυτή μου η παλαβομάρα θα με έδενε με ανθρώπους. Θα με ανέβαζε σε αεροπλάνα, θα με έβαζε να κάνω ταξίδια, θα με συνέδεε και θα με έκανε συνδετικό κρίκο για άλλους ανθρώπους...Δεν μπορούσα να το φανταστώ...κι όμως. Ξεκινάς μόνος...πάντα μόνος και κάπου στη μέση αρχίζεις να συνδέεσαι και άλλους τους παρακινείς να έρθουν μαζί σου, άλλοι σε παρακινούν να τους ακολουθήσεις κι έτσι στο τέρμα φτάνετε πολλοί. Μια χαρούμενη χρωματιστή ομαδούλα ανθρώπων...όχι μόνο αυτών που τρέχουν, μα κι αυτών που ακολουθούν. Γιατί πάντα κι οι συνοδοί αυτών που τρέχουν είναι συμμέτοχοι κι άξιοι συμπορευτές. Η παρέα μας λοιπόν είναι μοιρασμένη. Αυτοί που τρέχουν κι οι σύντροφοι που ακολουθούν. Τα  support όπως τα λέμε γελώντας. Εμείς κάνουμε τα χιλιόμετρα κι αυτοί πίνουν τις ρακές....κουβαλούν ρούχα, νερά, σακίδια, μπανάνες, άπλυτα, φωτογραφικές...

Τα τρυφερά μας support οι πιο πιστοί μας  φροντιστές!

Εμείς κάνουμε την δρομική μας τρέλα κι εκείνοι κάνουν την δική τους τρέλα, σε καπηλιά και γραφικά καφενεία περιμένοντας μας και τσουγκρίζοντας ποτήρια στην υγεία μας! Ενίοτε πέφτουν και τηλέφωνα στην ώρα του αγώνα..."Έλα που είστε αργείτε; να παραγγείλουμε άλλη μια ρακή;"

κι εσύ να ανεβαίνεις τρέχοντας μια ανηφόρα κι από μέσα απαντάς "...να γκουρλωθείς στις ρακές την τύχη μου μέσα" κι απέξω "κοίτα θα τελειώναμε σε ένα δεκάλεπτο αλλά θέλουμε να απολαύσουμε το τοπίο οπότε παραγγείλετε ακόμη τρεις γύρες...κι αν δεν έρθουμε σε τρεις ώρες πάρτε το 166"...

Αυτές οι παρέες τι παρέες χαρούμενες. Τι γέλια, τι ανοησία! Αυτοί με τα δικά τους περιμένοντας μας κι εμείς με τα δικά μας τρέχοντας!

Κι αφού ήταν τόσο καλά είπαμε λοιπόν να το ξανακάνουμε και η Κρήτη αχ η Κρήτη...

Για ακόμη μια φορά μας μάγεψε!

Ήλιος γεμάτος φως. Τουρίστες που ήρθαν από μακριά και μαζί τους δώσαμε κι εμείς μια παράταση στο καλοκαίρι! Σουλατσάραμε στα σοκάκια του
Ηράκλειου και του Ρεθύμνου. Απολαύσαμε ομορφιά και γλυκύτητα. Χαρούμενοι φωτεινοί άνθρωποι παντού! όπου κι αν πηγαίναμε μας καλοδέχονταν και μας φρόντιζαν σαν να είμασταν δικοί τους άνθρωποι. όπως στο μικρό παλαιοπωλείο στο Ηράκλειο, που σταθήκαμε να θαυμάσουμε τους θησαυρούς μαγεμένοι εκεί στην μικρή αυλή του με την μικρή ροδιά.

Περπατώντας καταλήξαμε του Καγιαμπή, στο μαγαζάκι του κυρ Δημήτρη. Με τους τοίχους τους γεμάτους φωτογραφίες και μνήμες και τον κυρ Δημήτρη να μας κερνάει ρακές και να μας λέει ιστορίες για χρόνια όμορφα και άγρια. Τα πιάτα γεμάτα απλότητα έκρυβαν λίγη από την παιδική μας ηλικία και τα απλά τραπεζώματα των γιαγιάδων μας. Τσουγκρίσματα, αναλύσεις κι αμπελοφιλοσοφίες και ένα τεράστιο ρόδι για το δρόμο. Πως ξεπροβοδίζεις έναν φίλο; Αυτό ακριβώς!

Τα ίδια και την άλλη μέρα....Ο φίλος Γιάννης που μαζί κάναμε αυτό το ταξίδι,  μου έδωσε τρεις σελίδες με εστιατόρια να διαβάσω και να διαλέξω που θα πάμε...από όλα  εκείνα διάλεξα την Ταβέρνα του Γιάννη στο χωριό Κυπαρίσσι. Γιατί, με ρώτησε...Γιατί έτσι νιώθω απάντησα...και πήγαμε.

Τι να πω για αυτό που ζήσαμε. Δεν ήταν τραπέζι ήταν μυσταγωγία. Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί περνώντας από το μαγερειό όπου στο πετρογκάζ ο Γιάννης το ταβερνιάρης τηγάνιζε πατάτες.

Μας καλοδέχτηκε με γέλια και χαρές και στάθηκα εκεί να θαυμάζω. Κουβέντα στην κουβέντα ο Γιάννης μου είπε πως σπούδασε λέει στην Περαία!!!! στην σχολή τουριστικών επαγγελμάτων και εκεί έγινε μια σύνδεση υπέροχη μόλις του είπα πως εμείς ζούμε στην Περαία...κι άντε τα γέλια και τα επιφωνήματα κι οι συνδέσεις των ανθρώπων γίνονται έτσι απλά με ένα γέλιο, ένα άγγιγμα, ένα τσούγκρισμα. Το ταβερνάκι πέτρινο από άκρη σε άκρη. Σκοτεινό με μικρά παράθυρα, τεράστια βαρέλια όπου έβαζες όσο κρασί ήθελες...

Τα ονόματα των κρασιών εμπνευσμένα. Εγώ να πω εδώ πως ήπια το μυστικό του παππού! Η χαρά περίσευε. Ακόμη και μαντινάδες ποιήθηκαν εκεί στο φως των κεριών! Βοήθησε βέβαια και το κοκκινέλη του Μανώλη....αυτό έπινε ο φίλος Θανάσης που αδερφοποιήθηκε στην Κρήτη κι άρχισε να γράφει μαντινάδες! " Να 'ναι καλά οι φίλοι μας στη μαγική την Κρήτη. Ωσάν αυτούς δεν βρήκαμε ούτε στη Σαλονίκη!" Γέλια κι άντε ξανά στην υγεία μας!
Το φως των κεριών μας κρατούσε συντροφιά. Δεν είχε ρεύμα βλέπεις κι όλο ο χώρος φωτιζόταν μόνο με κεριά σε μπουκάλια παλιοκαιρισμένα. Η ατμόσφαιρα υπέροχη. Ρακές, κεριά, κρασιά, γέλια...όλα έγιναν ένα χαμόγελο ζαλισμένο στα χείλη μας και η παρέα έμεινε εκεί να γελά να συζητά, να προλάβει να πει κι αυτό και το άλλο κι απέναντι η υπέροχη πλαγιά, με τα λιόδεντρα και τα ξερά χωράφια...κι εμείς στησαμε πηγαδάκια στο δρόμο, όπως κάνεις σαν δεν θέλεις να χωριστείς...

Ακολούθησαν καφέδες και τσάγια στο σπίτι των αγαπημένων μας φίλων....

Γιατί  έχουμε κι εκεί φίλους που τους γνωρίσαμε μέσα από το ιντερνετικό μας μοίρασμα και το  blogging, όπως η σχέση μου με το Ελπιδένιο πλάσμα όπως τη λέω...εκείνη την μικρή μου Ελπίδα!
Κι από ξένοι γίναμε φίλοι και πίνουμε μαζί καφέδες και τρέχουμε και μοιραζόμαστε μαζί. Αυτό που αγαπώ περισσότερο σε όλα αυτά είναι οι συνδέσεις των ανθρώπων κι αυτό ακριβώς με τρελαίνει. Δουλεύοντας σε ομάδες πάντα μέσα στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω, κάνω παντρειές...όπως λέω. Γνωρίζω κάποιον και σκέφτομαι "ω Θεέ μου πόσο τέλειο θα ήταν αν μπορούσε να γνωρίσει εκείνον ή εκείνη θα βοηθούσε τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, θα τους έκανε τόσο καλό αυτή η γνωριμία"...
Δεν ξέρω πως το σύμπαν μ'ακούει και σχεδόν πάντα αυτό που αρχικά ήρθε ως σκέψη γίνεται και πράξη και το σύμπαν συνωμοτεί, ίσως κι εγώ λιγάκι κάποιες φορές...και φέρνει κοντά ανθρώπους και κάπως έτσι γίνονται τα μεγάλα μοιράσματα κι οι μεγάλες συνδέσεις...και το λατρεύω αυτό. Γιατί οι άνθρωποι αυτό χρειαζόμαστε περισσότερο από όλα...ανθρώπους!

...ανθρώπους που μας μοιάζουν πολύ ή έστω λίγο...όπως το κορίτσι μου εδώ που βλέποντας πως δεν πρόλαβα να φροντίσω τον εαυτό μου...με ρώτησε σοκαρισμένη "καλά δεν έβαψες τα νύχια σου;" Γιατί ξέρετε τι λέμε εμείς για τα νύχια...αν δεν προλάβεις να τα βάψεις, την έβαψες είναι δείγμα πως δεν είσαι καλά....

Όμως η Γιάννα μου,  ξέρει. Στο σαλόνι του ξενοδοχείου έβγαλε το βερνίκι από την μαγική τσάντα του sport Billy και σε χρόνο μηδέν μου έβαψε τα νύχια γιατί..."δεν γίνεται να τρέξεις έτσι"...
Η Γιάννα η αγαπημένη μου πολύτιμη μου μιας κι έχει αναλάβει την προσωπική φροντίδα των νυχιών μου πολλάκις καθώς είναι ποδολόγος, μεταξύ μας- η καλύτερη που υπάρχει- και ξέρει να φροντίζει τα νύχια των ποδιών μου, που με αποχαιρετούν μετά από μεγάλους αγώνες...
Αλλά πάνω από όλα είναι το κορίτσι μου σε αυτά τα χαρούμενα δρομικά ταξίδια όπου εγώ τρέχω με το αγόρι της κι εκείνη πίνει τσικουδιές με το αγόρι μου και μας περιμένουν μαζί στο τέρμα...Είναι αυτές οι φιλίες οι άλλες, τα τυχερά των ατελείωτων παιδικών πάρτι και σχολικών γιορτών,  αφού μας γνώρισαν τα παιδιά μας που έγιναν κολλητοί από την πρώτη τους μέρα στο σχολείο.

Σε αυτό το ταξίδι όλα είχαν μια γλυκύτητα μια τρυφεράδα. Οι βόλτες στα Κρητικά χωριά. Τα πλεκτά και τα κεντητά στα Ανώγεια. Οι γιαγιάδες οι καθισμένες στον ήλιο να πλέκουν δαντέλες και χέρια γερασμένα που δουλεύουν με μαεστρία τον αργαλειό. Οι γερόντισσες με τα σκαφτά πρόσωπα που σου μιλούν συρτά τραγουδιστά και σε πιάνει συγκίνηση μεγάλη...δεν ξέρω γιατί...έτσι σαν η φωνή τους να αγγίζει την καρδιά μου!

Ήταν όλα όμορφα στην Κρήτη όλα ξεχωριστά, μα πιο ξεχωριστός ήταν ο αγώνας εκεί στο όμορφο Αρκαλοχώρι! Ο παλμός, η χαρά, το κέφι, οι γελαστοί άνθρωποι, τα τραχιά χέρια και τα τρυφερά χτυπήματα στην πλάτη!

Γιατί τρέχουμε λοιπόν; Για πολλά και για όλα αυτά. Αυτός ο αγώνας είναι από τους πιο όμορφους. Περνάς μέσα από μικρά Κρητικά χωριά και στο δρόμο είναι όλοι. Όλοι. Γιαγιάδες, παππούδες, παιδιά, νέοι, γονείς, ο παππάς, ο πρόεδρος. Έχουν στρώσει τραπέζια, με καλούδια σπιτικά και σε περιμένουν. Σε καλοδέχονται στο χωριό τους, σου χαμογελούν. Σε χειροκροτούν και φωνάζουν και του χρόνου. Βγάζουν όλοι μα όλοι, ηχεία με μουσικές. Κάποιοι στις άκρες των χωριών έχουν βγάλει τις κρητικές του λίρες, τις γκάιντες, τα βιολιά και όλα τα μουσικά τους όργανα και παίζουν και τραγουδούν στους δρομείς. Υπάρχουν οικογένειες που έχουν βγει στο δρόμο με τα παιδάκια καλοντυμένα σαν να έχουν στολιστεί για την παρέλαση, με φιόγκους στα μαλλιά και χρωματιστά φουστανάκια και χειροκροτούν κι εμψυχώνουν.

Στους πάγκους τροφοδοσίας σταματάς για να πιεις νερό, να φας μπανάνα να τσουγκρίσεις ρακές!!!- Που αλλού γίνετε αυτό; - να γελάσεις με την ψυχή σου και να συνεχίσεις να τρέχεις με ένα μεθυσμένο σχεδόν χαμόγελο! Κάποια στιγμή εκεί στο πουθενά μέσα σε μια πλαγιά με ελιές κι ενώ ο ουρανός ήταν καθαρός και υπέροχα φωτεινός μια κοπέλα μόνη της είχε σταθεί εκεί μπροστά στα λιόδεντρα και έπαιζε ακορντεόν.

Μας ήρθαν δάκρυα από τη συγκίνηση.  Πως σε λένε της φώναξα, Ιφιγένεια, μου απάντησε...ευχαριστώ Ιφιγένεια ευχαριστώ!!! Εικόνα βγαλμένη από ταινία!

Σε κάποιο άλλο χωριό μια μαμά είχε βγάλει τις πιτσιρίκες της στο δρόμο. Εκείνη έπαιζε αρμόνιο και τα μικρά κρατούσαν ένα μικρόφωνο και τραγουδούσαν για εμάς... "Στα τριάντα σου δεν κρατιόσουνα για άνετος μου περνιόσουνα τώρα στα σαρανταπέντε πατριάρχης το 'χεις δει..."
Κι εμείς τρέχαμε. Χαρούμενοι. Σε ανηφόρες και κατηφόρες.

Στην υπέροχη Κρητική γη, με τους ξεχωριστούς ανθρώπους! Να τρέχεις σε εκείνο το τοπίο. Τόπος που ξέρει από πόνο. Γη που ξέρει από αγριάδα και αγάπη. Γη που ξέρει να δίνει χωρίς να ζητά!

Εκεί που ο ήλιος έκαιγε στην μέση του πουθενά στους απέραντους αμπελώνες είχαν βάλει ψεκαστικά και περνούσαμε ανάμεσα. Η αίσθηση της δροσιάς.Το γέλιο, η χαρά...Θεέ μου τι χαρά!

Η Ελισάβετ δίπλα μου φώναζε ξανά..".Ήρθαμε από Θεσσαλονίκηηηηη" κι ο κόσμος χαιρόταν και χειροκροτούσε και φώναζε στην υγειά σας και του χρόνου μπράβο στη Σαλονίκηηηη....Οι φωνές τους μας ταξίδευαν, μας συντρόφευαν. Σε όλη τη διαδρομή κάτω στην άσφαλτο είχε γραμμένα  μηνύματα. "Κανένας τοίχος δεν με σταματά." "Λίγο ακόμη και τελείωσε." "Κουράγιο κι έφτασες." Τι χαρά και τι ανακούφιση το να τα διαβάζουμε περνώντας πάνω τους.
Εκεί στις ανηφόρες τις ζόρικες ο Αλέξανδρος ανέλαβε να μας σπρώξει κάνοντας το χρέος του ως ο δρομικός μας συνοδός! Και βέβαια κρατάμε πάντα το δρομικό απόρρητο κι ότι λέμε στο δρόμο μένει στο δρόμο. Δρομική αλληλεγγύη βλέπεις...

Η γνωριμία με τους ανθρώπους καθώς τρέχεις έχει κάτι το υπέροχα συντροφικό. Ρωτάς όνομα, λες βασικά πράγματα που όμως είναι τόσο σπουδαία και φτάνοντας στο τέρμα θυμάσαι τα γέλια τα πειράγματα, τις στιγμές, που εκείνος ο άγνωστος φώναξε το όνομα σου "Ένα κουράγιο ακόμη Κατερίναααα"...κι αναρωτιέσαι...πως; Πως γίνεται αυτή η σύνδεση!

Εκεί φέτος συναντήσαμε και τη γιαγιά Αργυρώ. Την πιο μεγάλη σε ηλικία Ελληνίδα δρομέα του αγώνα. Βέρα Κρητικιά.Κανονική γιαγιά...μα όχι και τόσο κανονική γιαγιά τελικά!
Τρέξαμε μαζί της τερματίσαμε μαζί της με τα χέρια ενωμένα και ας ήμασταν ξένοι! Εκεί για δυο ώρες γίναμε σύντροφοι. Η γιαγιά Αργυρώ με τα δώδεκα εγγόνια...έτρεχε εκεί δίπλα μας αγέρωχη και μας μιλούσε τραγουδιστά λέγοντας μας πως τρέχει κάθε χρόνο και πως το να τρέχει είναι η χαρά της. Την κοιτούσαμε υπνωτισμένοι καθώς έτρεχε αργά και σταθερά κι ανέβαινε τα ανηφόρια της και μιλώντας για τον εαυτό της μας είπε πως όσο έχει γερό σώμα θα τρέχει και θα γελά γιατί... "αυτά κόρη μου είναι τα πλούτη μου!"
Τα χέρια μου τα πόδια μου, το γέλιο μου, τα πλούτη μου! Συγκινήθηκα...είμαστε πλούσιοι αγαπημένοι...τόσο πλούσιοι!

Στο τέρμα εκεί την περίμενε ο άντρας της...Με την λευκή κρητική μουστάκα και τα κάτασπρα μαλλιά...παππούλης. Απίστευτοι κι οι δυο! Την αγκάλιασε και την έδωσε την ζακέτα που κρατούσε...κι έτσι χάθηκαν από τα μάτια μου και σκέφτηκα έτσι θα γίνω κι εγώ. Θα τρέχω και σε κάθε τέρμα θα με περιμένει το τρελό μου αγόρι να μου κρατά τη ζακέτα....Εννοείται πως τον τερματισμό για ακόμη μια φορά τον έχασε και δεν έβγαλε ούτε μισή φωτογραφία! Τόσοι αγώνες μετά κι ακόμη να το πάρω απόφαση πως όχι δεν θα καταφέρει ποτέ μα ποτέ να βγάλει μια θριαμβευτική φωτογραφία τερματισμού! Είναι για να γίνει στο τέλος ο γνωστός καυγάς..."καλά πάλι δεν τράβηξες φωτογραφία"....για να ακουστούν οι γνωστές δικαιολογίες, "μπλόκαρε η μηχανή, ήταν μπροστά μου κάποιος, έτρεχες γρήγορα και δεν σε είδα, ήμουν τουαλέτα, δεν σε ξεχώρισα με τοσο κόσμο, δεν με άφησαν να περάσω, δε σε πρόλαβα μα καλά πότε ήρθες; σαν τον άνεμο τρέχεις"...κι άλλα τέτοια παλαβά για να έχουμε να καυγαδίζουμε εκείνη την ώρα και να γελάμε μετά!

Το να τρέχεις πάντα κρύβει κάτι σημαντικό. Για τον καθένα είναι ίσως κάτι διαφορετικό και ο τόπος ο τόπος για εμένα πάντα έχει σημασία. Ο δρόμος έχει πάντα την ιστορία του... Το να τρέχεις λοιπόν στην Κρήτη κρύβει κάτι άλλο. Άλλο, αλλιώτικο κι αλλοτινό!
Θυμάμαι πέρσι την ώρα που περνούσα από ένα ξεχασμένο χωριουδάκι με πλησίασε μια μαυροφορεμένη γιαγιά και απλώνοντας το χέρι της μου έβαλε κάτι στην παλάμη του χεριού μου. "Για το δρόμο κόρη μου, μόνο αυτό έχω"...μου είπε. Άνοιξα το χέρι μου κι είδα στη χούφτα μου μια καραμέλα...Έβαλα θυμάμαι τα κλάματα! Ήταν αυτή η αίσθηση πως πήγα επισκέπτης στο χωριό της στο σπίτι της κι είχε την ανάγκη να με φιλέψει. Να με φροντίσει. Στην Κρήτη το νιώθεις αυτό. Νιώθεις την σπουδαιότητα που νιώθουν οι υπέροχοι αυτοί άνθρωποι με τα σκαμμένα πρόσωπα σαν περνάς από το χωριό τους. Οι αυλές τους είναι καθαρές κι ολάνθιστες. Τα τραπέζια όλα βγαλμένα στο δρόμο με κεντητά κολλαριστά τραπεζομάντηλα πάνω τους κι απάνω πανεράκια και πιάτα με σπιτικά κουλουράκια πιτάκια, καλτσουνάκια, σταφίδες, φρούτα, σταφίδες...ρακές!
Νιώθεις σημαντικός. Νιώθεις να είσαι ο καλεσμένος το τιμώμενο πρόσωπο. Έχουν σηκωθεί όλοι από το πρωί και ψήνουν καθαρίζουν, στρώνουν για να υποδεχθούν εμάς. Εμάς τους περαστικούς, τους ξένους, που θέλουν να καλοδεχτούν και να φροντίσουν, με την Κρητική τους αγάπη.

Είναι υπέροχο το να τρέχεις στην Κρήτη γιατί οι εθελοντές με το φωσφοριζέ γιλέκα, δεν είναι μόνο οι νέοι κι ακμαίοι όπως συνήθως σε άλλες διοργανώσεις, μα  είναι και παππούδες με μουστάκες και χέρια άγρια που σηκώνουν την μαγκούρα στον αέρα και φωνάζουν "εεεεεε μπράβο ωρε κοπέλια." Που αλλού θα το δεις αυτό!

Που αλλού θα δεις τέτοιο τερματισμό με χορούς και πεντοζάλες. Με ρακές και φαγοπότι που κρατά ώρες. Με αγκαλιές, με χαρούμενες, Θεέ μου πόσο χαρούμενες γιαγιάδες και παππούδες...Αν τρέχεις και σου αρέσουν οι αγώνες, μια μέρα να τρέξεις στην Κρήτη...γιατί εκεί...εκεί βρίσκεις νόημα στο κάθε σου βήμα! Στην Κρήτη συνδέεσαι με μια αρχέγονη ρίζα...Σαν ο τόπος εκείνος να κουβαλά πάνω του την ιστορία του κόσμου. Ελιές, Αμπέλια. Ροδιές. Ουρανός κι απέναντι μια απέραντη θάλασσα. Άνθρωποι με πρόσωπα σκαμμένα. Νέοι με λίρες στα χέρια και κορίτσια που χορεύουν στο δρόμο με ξέμπλεκα τα μακριά μαλλιά. Φορούν γιλέκα εθελοντών ηλικιωμένοι, νέοι, παιδιά και χειροκροτούν και γελούν με τα φωτεινά πρόσωπα τους. "Άντε λίγο ακόμα μπράβο μπράβο", σου φωνάζουν "να 'στε γεροί να  μας έρθετε και του χρόνου" σου φωνάζουν κι είναι σαν να τραγουδούν και νιώθεις να θέλεις να τους αγκαλιάσεις που ξέρουν να είναι εκεί...που θέλουν να είναι εκεί! Η πιο όμορφη Ελλάδα είναι εκεί μαζί τους. Στα μάτια τους και στα απέραντα χωράφια τα φορτωμένα καρπούς και ζωή.

Το να τρέχεις στην Κρήτη σημαίνει πως ίσως και να κολλήσεις λίγη από την κουζουλάδα τους. Λίγη από τη χαρά τους κι ίσως αν είσαι τυχερός, να πάρεις λίγη μαζί σου και να την φέρεις στον τόπο σου, να την προσθέσεις στην καθημερινότητα σου....

Το να τρέχεις στην Κρήτη σημαίνει νιώθω...γέλια, αγκαλιές, μαντινάδες, γλεντοκόπημα. Γιατί στην Κρήτη ξέρουν από χαρά κι από νιώθω. Ξέρουν να πονούν και να χαίρονται και να αγαπούν...και το δείχνουν!
Αυτά νιώσαμε εκεί...και μετά μπήκαμε στο αεροπλάνο καθώς ο ήλιος ανέτειλε εκεί μακριά και είπαμε αντίο...μα μας έμεινε μια γλυκιά επίγευση στο στόμα...με κάτι από την τρυφεράδα του μελιού και την αγριάδα της ελιάς. Γυρίσαμε πίσω μεθυσμένοι. Χαρούμενοι...

Το να τρέχω με κάνει να νιώθω τόσο δυνατή και ταυτόχρονα τόσο συνδεδεμένη με τους ανθρώπους...κι ευγνωμονώ τα δυο μου πόδια.Τα δυο μου χέρια και το γέλιο μου! Ευγνωμονώ τα πλούτη μου κι εσένα γιαγιά Αργυρώ....

Δείτε το υπέροχο βιντεάκι του ημιμαραθώνιου...και στο 0.35 να'μαστε κι εγώ με την Ελισάβετ να λέμε μαντινάδες...Σου βγαίνουν πηγαία οι μαντινάδες στην Κρήτη....όλα σου βγαίνουν πηγαία στην Κρήτη!!!!'Καλημέρα αγαπημένοι...Τρέχουμε! Για τη χαρά. Για τη σύνδεση. Για τη ζωή μας την γεμάτη πλούτη. Για την ψυχή μας. Τρέχουμε!

Ευχαριστώ σας Φίλοι. Ευχαριστώ Κρήτη. Ευχαριστώ Αρκαλοχώρι!!!!

Διαβάστε παρακάτω για άλλα δρομικά ταξίδια:
 Ο Μαραθώνιος της Αθήνας. Ο Μαραθώνιος του "Μπορείς"...
42 χιλιόμετρα σιωπής...
Keep running!
Μαραθώνιος. Το ταξίδι!
Νυχτερινός Ημιμαραθώνιος! Ένας στόχος...όνειρο...

Το νυχτολούλουδο....

Πέρσι τέλη Σεπτέμβρη ανεβήκαμε μια βόλτα στον Παλιό Παντελεήμονα. Ήμασταν όλοι μαζί. Γονείς, αδερφή κι οι οικογένειες μας. Ένα φανταστικό απόγευμα γεμάτο χρώμα και μελαγχολία μιας κι αμέσως μετά θα χωρίζαμε για μήνες και θα βρισκόμασταν ξανά όλοι μαζί τα Χριστούγεννα. Είχε μια γλύκα όλο αυτό και περπατούσαμε θυμάμαι στα γραφικά σοκάκια του παραδοσιακού χωριού και μαζεύαμε μνήμες κι εικόνες. Εκεί λοιπόν σε μια γωνία λίγο πριν την πλατεία κάποιοι νεαροί είχαν στήσει το παραδοσιακό πέτρινο μαγαζάκι τους με αιθέρια έλαια, σαπούνια και κάθε λογής βοτάνια μαζεμένα από τις ρεματιές και τις πλαγιές του Ολύμπου.

Σταθήκαμε εκεί και χαζεύαμε ενώ μια κοπέλα ήρθε και μας αρωμάτισε με το αιθέριο έλαια του νυχτολούλουδου. "Για τους πονοκεφάλους, την συναισθηματική ισορροπία, την ευεξία, το άγχος, και πολλά άλλα" μου είπε... Εγώ έχω θέμα με τις μυρωδιές και φοράω το ίδιο άρωμα από την εφηβεία μου σχεδόν για αυτό ακριβώς το λόγο. Έχω συνηθίσει πια την μυρωδιά του και δεν την νιώθω.
Δεν φοράω ποτέ αρώματα ή αρωματικές κρέμες και κάθε τι αρωματικό στο δέρμα ή στο σώμα μου κι αποφεύγω αρωματικά χώρων και κάθε τι έντονο, γιατί οι μυρωδιές με ζαλίζουν, οπότε είχα τις επιφυλάξεις μου καθώς ουσιαστικά δεν πρόλαβα να τραβήξω το χέρι μου και να αρνηθώ...Συνήθως αν προλάβουν και με ψεκάσουν με κάτι διαφημιστικό, εκνευρίζομαι γιατί οι μυρωδιές αυτές μου χαλούν την διάθεση και μου προκαλούν αναγούλες που κρατούν ώρες.

Όμως η μυρωδιά αυτή ήταν τόσο διακριτική που χάρηκα που τελικά δεν τράβηξα το χέρι μου...Φύγαμε και ξεχάστηκε όλο αυτό μόνο που η μυρωδιά με ακολουθούσε για ημέρες. Καταγράφηκε μέσα μου σαν αίσθηση χαράς και μυρίζοντας το χέρι μου γυρνούσα πάλι εκεί στα σοκάκια του Παλαιού Παντελεήμονα, στα γέλια μας, στο καφεδάκι στην πλατεία, στους αγαπημένους μου, στο κλείσιμο ενός πανέμορφου καλοκαιριού....Συνέδεσα την μυρωδιά με χαρά και ξεγνοιασιά κι αγάπη! Μα σύντομα έφυγε και θυμάμαι πως σκεφτόμουν πως την επόμενη φορά θα αγοράσω οπωσδήποτε ένα μπουκαλάκι.

Έτσι φέτος στο τέλος του Καλοκαιριού εκεί στο κλείσιμο του Αυγούστου μας έβγαλε ο δρόμος και πάλι εκεί. Μόνους αυτή τη φορά εμένα και το αγόρι μου. Μπαίνοντας στον οικισμό με έπιασε μια χαρά, μια αδημονία. Ήταν το πιο υπέροχο κλείσιμο καλοκαιριού.  Πήγαμε κατ ευθείαν στο μικρό μαγαζάκι, αγόρασα το νυχτολούλουδο κι έβαλα μια σταγόνα στον καρπό μου και μόλις μύρισα την λεπτή οσμή του ξεπήδησαν συναισθήματα...Γέμισα με μια αγάπη και μια χαρά κι ένα συναίσθημα αγαλλίασης θυμάμαι με συνεπήρε. Όλα ήταν ξαφνικά πιο όμορφα, πιο γαλήνια, πιο πιο πιο...

Ήταν ένα απόγευμα που έμεινε μέσα μου χαραγμένο. Ο ήλιος έπεφτε πίσω από την θάλασσα γεμίζοντας με χρώματα τον ουράνιο θόλο. Η ακτή δαντελωτή απλώνονταν μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας και πάνω μας πετούσαν δεκάδες χελιδόνια. Κυριαρχούσε μια απόλυτη σιγή και καθόμασταν στο μπαλκονάκι ενός μικρού καφέ κι απολαμβάναμε την σιγαλιά με τα κεριά αναμμένα τα λουλούδια ολάνθιστα και ένα ζεστό ελληνικό καφεδάκι παρέα με μια καρυδόπιτα με αρωματισμένο σιρόπι. Ένιωθα γεμάτη θυμάμαι, υπέροχα ήρεμη.  Το νυχτολούλουδο κι η μυρωδιά του ήταν παντού. Γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου και το μυαλό έκανε κι άλλες συνδέσεις κι άλλα όνειρα και σχέδια, για μελλοντικά καλοκαίρια και μελλοντικές στιγμές και αρχίσαμε να κάνουμε τα νέα πλάνα ζωής με το τρελό αγόρι για όλα αυτά τα απλά που θέλουμε να ζήσουμε και κάποια από αυτά, τα συνδέσαμε με αυτό το πανέμορφο χωριό!

Παράθυρα ανοιχτά, κουρτίνες να αιωρούνται στη δροσιά, απέναντι η θάλασσα, ένα διχτάκι με φρέσκα σταφύλια, σκληρό τυρί κι ένα μπουκάλι κρασί, ένα καρβέλι ακόμη ζεστό τυλιγμένο στο λεπτό χαρτί του φούρνου και ένα βιβλίο σε μια ολάνθιστη αυλή. Πολλές πρωινές καλημέρες και χαρούμενα φωτεινά πρόσωπα γειτόνων. Ένα μεγάλο μπολ με σαλάτα σε ένα ξύλινο τραπέζι σε μια πλακόστρωτη αυλή και η μουσική να παίζει απαλά καθώς ετοιμαζόμαστε για ένα γεύμα περιμένοντας τα αγόρια μας και την παρέα τους...όμορφες εικόνες ξεπήδησαν στα μάτια μας κι υποσχεθήκαμε να τις ζήσουμε, να τις διεκδικήσουμε στα επόμενα μας καλοκαίρια!

Ήταν η μυρωδιά του νυχτολούλουδου που με έκανε να θέλω να αφήσω το μυαλό μου να πετάξει. Να αφεθεί στην ονειροπόληση και να κάνει την καρδιά μου να φουσκώνει από χαρά κι αγάπη...

Οι μέρες πέρασαν και το νυχτολούλουδο πάντα πάνω μου.  Κάθε μέρα μαζί μου να νιώθω την μυρωδιά του να με μεταφέρει από την πραγματικότητα μου και να με πάει εκεί στο καλοκαιρινό πλάνο...στο στόχο. Στο όνειρο με τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες.

Μα η ζωή κυλά, αυτό κάνει η ζωή κυλά και μια ημέρα κάνοντας μια αγκαλιά με κάποιο γλυκό κορίτσι μου είπε "τι φανταστικό άρωμα είναι αυτό"... 

"Δεν είναι άρωμα μα αιθέριο έλαιο  νυχτολούλουδου" της είπα χαμογελώντας κι αμέσως μετά σκέφτηκα μα πως είναι δυνατόν να το μυρίζει εκείνη και να μην το μυρίζω εγώ.... και τότε προσπάθησα να θυμηθώ πόσο καιρό είχα να νιώσω την μυρωδιά του όπως τότε στην αρχή τις πρώτες ημέρες. Θυμάμαι έβαλα τον καρπό μου στη μύτη μου και προσπαθούσα να ρουφήξω τη μυρωδιά  από εκεί κι από το φουλάρι μου μα...τίποτα. Το νυχτολούλουδο μου είχε εξαφανιστεί. Είχα συνηθίσει την μυρωδιά του και δεν το μύριζα πια. Όλοι οι άλλοι μπορούσαν να το μυρίσουν, μα όχι εγώ!  Αγχώθηκα θυμάμαι, θύμωσα. Μα δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Έβαλα μια σταγόνα αιθέριο έλαιο πάνω μου, σε ένα μαντιλάκι, προσπαθούσα να το μυρίσω μέσα από το μπουκαλάκι...τίποτα. Η μυρωδιά είχε εξαφανιστεί. 

Ήταν μια ακόμη στιγμή συνειδητοποίησης....Φάνταζε σαν έρωτας, που σε χτυπάει δυνατά και σε συνεπαίρνει κι έπειτα τον συνηθίζεις και τον θεωρείς δεδομένο και μετά από πολύ καιρό χρειάζεται να προσπαθήσεις για να επικεντρωθείς στον έρωτα σου για να τον δεις με τα μάτια που τον έβλεπες τότε, πριν τον συνηθίσεις. Πριν αρχίσεις να τον θεωρείς δεδομένο. Πόσα πράγματα αγαπήσαμε, πόσους ανθρώπους, σπίτια, τοπία, λουλούδια μας ενθουσίασαν και μόλις τα αποκτήσαμε και συνηθίσαμε την εικόνα τους, την μυρωδιά τους, την ύπαρξη τους στην ζωή μας, έχασαν την αρχική τους εικόνα κι όχι μόνο αυτό μα είναι σαν ξαφνικά να εξαφανίστηκαν μπροστά από τα μάτια μας. Σαν να μην υπάρχουν πια!
Θυμάμαι κάποια στιγμή μιλούσα με ένα αγαπημένο φίλο και κοιτάζοντας την γυναίκα του από μακριά την ημέρα της βάφτισης του παιδιού τους, του είπα "είναι τόσο όμορφη σαν αληθινή νεράιδα....το βλέπεις πόσο όμορφη είναι;" και μου απάντησε  κοιτάζοντας με ξαφνιασμένα "όχι πια"!

Όχι πια....

Το νυχτολούλουδο το μύριζα πριν, μα όχι πια. Η μυρωδιά του είναι καταγεγραμμένη μέσα μου μα στα ρουθούνια μου είναι αόρατη και είναι άδικο αυτό και με θυμώνει κι από την άλλη σκέφτομαι πως με βοηθούσε τόσο η μυρωδιά του σαν υπήρχε. Με βοηθούσε να μην ξεχνώ και τώρα θα πρέπει όλη αυτή τη μνήμη, το όραμα, το σχέδιο που η μυρωδιά με βοηθούσε να θυμάμαι, να το επαναφέρω με προσπάθεια στο μυαλό μου και να θυμάμαι και να μοχθώ να μην το ξεχάσω...κι όχι μόνο αυτό μα να θυμάμαι να μην αφήσω να με συνεπαίρνουν και να με μπερδεύουν ξένες σαγηνευτικές μυρωδιές. Η αλήθεια είναι πως θυμάμαι γιατί το αγάπησα.Θυμάμαι πως με έκανε να νιώσω σαν το πρωτομύρισα. Τι συναισθήματα ξύπνησε μέσα μου το άρωμα του...Μα εκείνο, όσο κι αν το κουβαλώ πάνω μου, μέσα μου δεν το νιώθω πια.

Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις. Απλές, μικρές καθημερινές προκλήσεις που πρέπει να μάθουμε να προσπερνούμε. Να ξεπερνούμε. Να λύνουμε μέσα στο μυαλό μας. Το οτι δεν το νιώθεις δεν σημαίνει πως δεν το φοράς. Το οτι δεν το μυρίζεις εσύ δεν σημαίνει τίποτε για όλους τους άλλους που το μυρίζουν πάνω σου και ακόμη κι αν εσύ δεν το αισθάνεσαι το κουβαλάς παντού και το διαχέεις γύρω σου... Για εσένα είναι αόρατο, μα είναι απόλυτα υπαρκτό.
Το άρωμα του νυχτολούλουδου!

Η συνήθεια κρύβει μια σκληρότητα. Η συνήθεια σε μπερδεύει. Η συνήθεια σε απομακρύνει. Η συνήθεια κάνει αόρατα πράγματα κι ανθρώπους που αγαπάς...Μα αυτό σημαίνει, πως η συνήθεια κάνει κι εσένα αόρατο σε όσους σε αγαπούν...
Το οτι είσαι αόρατος δεν σημαίνει πως δεν υπάρχεις. Κι έτσι η μνήμη γίνεται  κάτι βαθύτερο....κάτι ιερό. Μοιάζει με την πίστη. Με την πίστη στο Θεό, στον Άγιο Βασίλη, στην Αγάπη, στην δύναμη μας...Την Πίστη πως κάτι που δεν βλέπουμε και δεν νιώθουμε...υπάρχει.Υπάρχει κι είναι η αυτή η πίστη η ασπίδα μας!
Κάθε φορά που αμφιβάλεις...προσπάθησε να θυμηθείς...Να θυμηθείς γιατί αγάπησες το νυχτολούλουδο σου. Κι αν ξεχνάς  κοίτα τους άλλους πως σε κοιτούν σαν περνάς δίπλα τους. Είναι γιατί το μυρίζουν πάνω σου... Είναι γιατί στ' αλήθεια υπάρχει μέσα σου.

Συνηθίζουμε τα αρώματα, τους ανθρώπους, τις αγάπες, τις στιγμές, όχι γιατί είμαστε αχάριστοι, μα γιατί αυτή η συνήθεια είναι δώρο. Ένας υπέροχος μηχανισμός άμυνας, που μας προσφέρει ασφάλεια. Ακόμη κι αν έχουμε από χρόνια πάψει να νιώθουμε κάτι ή κάποιον ...το σώμα μας ξέρει.Το σώμα πάντα θυμάται κι αν δώσουμε χώρο και χρόνο στο υπέροχο αυτό εργαλείο, θα μας επαναφέρει γλυκά στα νιώθω που το μυαλό μας απώθησε.
Το νυχτολούλουδο μου,  το κράτησα για λίγο μακριά μου, ώστε να φύγει η συνήθεια και να ξαναβρεί την μυρωδιά του μέσα μου. Ναι, η απόσταση καμιά φορά κάνει καλό. Βοηθά να ξαναβρούμε μια χαμένη αίσθηση...Άλλωστε το νυχτολούλουδο μου, το ευγνωμονώ. Είναι πια συνδεδεμένο με την αγάπη μέσα μου. Δεν φταίει εκείνο που το συνήθισα.
Μα ακόμη κι αν το συνήθισα, ξέρω πως με άλλαξε για πάντα, με έναν τρόπο τόσο τρυφερό που με γεμίζει συγκίνηση...

Καλημέρα αγαπημένοι...Ζούμε με την αγωνία του "για πάντα" και ξεχνάμε. Ξεχνάμε  πως το "για πάντα" δεν είναι υπόσχεση ή υποχρέωση κανενός, παρά μόνο δική μας στον εαυτό μας. Θέλω  να μην ξεχάσω, θέλω να μην ξεχαστώ!
Καλό μήνα...να έχουμε. Γεμάτο με χρώματα κι αρώματα. Γεμάτο με μνήμες και συγκινήσεις. Γεμάτο με τα δικά μας "για πάντα" που χαράσσονται στην πελώρια αποθήκη μνήμης που μας χαρίστηκε...Το σώμα μας!

                                                                                                                     Κατερίνα

Τρία στα τρία!

"Ο παππούς μου, μου είχε πει...ευχή και κατάρα σου δίνω. Τρία πράγματα μην τυχόν και γίνεις στη ζωή σου, πούστης, κουμουνιστής και πρεζάκιας. Έγινα και τα τρία..."

"Τρία στα τρία λοιπόν, καλά τα κατάφερες" είπα και γελάσαμε θυμάμαι, με ένα γέλιο πικρό. Τόσο πικρό...

Ένα πλάσμα με μάτια τόσο απίστευτα φωτεινά και τόσο θλιμμένα. Τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια στην Ιθάκη. Εκείνος έκανε θεραπεία απεξάρτησης, όντας ο απόκληρος της ζωής κι εγώ ήμουν η καθώς πρέπει θεραπεύτρια....

Ήταν τόσο ξεχωριστός και σπάνιος. Τόσο ταλαντούχος κι ιδιαίτερος και τόσο μόνος.... Ένας από τους πολλούς απέραντα μοναχικούς ανθρώπους που είχα γνωρίσει εκεί. Στην Ιθάκη της καρδιάς μας. Αν η μοναξιά ήταν πηγάδι εκεί μέσα θα ήταν αστείρευτο...αστείρευτο όσο αστείρευτη ήταν και η θλίψη των ανθρώπων που ένιωθαν πως δεν ανήκουν σε τούτο τον κόσμο. Τον καθώς πρέπει, τον πουκαμισάτο...

Το συζητούσαμε καμιά φορά γελώντας με έναν άλλο τύπο σκοτεινό, άγριο και θλιμμένο με μαύρα ρούχα και σκληρά t-sirt..."μια μέρα θα φορέσεις γαλάζιο πουκάμισο" του έλεγα και γελούσε. "Μην κάνεις όνειρα μαζί μου δεν χωράω στον κόσμο σας", έλεγε...και το είχε πιστέψει καθώς λίγους μόνο μήνες μετά τον κατάπιε το σκοτάδι... Κι εμένα με διέλυσε τότε ο πόνος θυμάμαι  γιατί είχα τολμήσει να τον ονειρευτώ με γαλάζιο πουκάμισο για να ταιριάζει με τα κατάμαυρα μαλλιά του.

Different Umbrella

Η ζωή μου ήταν γεμάτη με τέτοιους ανθρώπους λατρεμένους. Ανθρώπους που δεν χωρούσαν στον αστραφτερό μας κόσμο! Είχαν εμπεδώσει πως είναι αλλιώτικοι. Διαφορετικοί.Το περιθώριο ήταν ο χώρος τους, εκεί που ανήκαν κι ήταν συγκινητικό το πόσο έδειχναν να υποτιμούν την κανονικότητα του  κόσμου αλλά και πόσο απεγνωσμένα ήθελαν να μπουν σε αυτήν για να μην ξεχωρίζουν, για να μην νιώθουν πια παραγκωνισμένοι και μόνοι...για να ανήκουν!

Παιδιά που ήξεραν από διαφορετικότητα καθώς την είχαν ζήσει στο πετσί τους, μέσα από το bullying μιας ολόκληρης κοινωνίας, γιατί αν για κάποιο λόγο μπεις μια φορά στο περιθώριο είναι δύσκολο να βγεις...ακόμη κι αν μπήκες στο περιθώριο επειδή ήσουν το πιο άτακτο νηπιάκι στην τάξη...είναι τόσο εύκολο αυτή η ταμπελίτσα να κρεμαστεί πάνω σου και να σε ακολουθεί σε όλο το δημοτικό και στο γυμνάσιο και σε κάθε τάξη και σε κάθε συναναστροφή...κι εσύ είναι τόσο εύκολο να συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο του ζωηρού, του άτακτου, του ενοχλητικού και σιγά σιγά του περιθωριοποιημένου. Τόσο εύκολο!

Έτσι ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί. Αγόρια και κορίτσια.Το περιθώριο ήταν η ζωή τους και ο συγκινητικός τους αγώνας να ανήκουν στην κοινωνία που φαινόταν αρχικά να απορρίπτουν, ήταν η ιστορία της ζωής τους...

Γιατί, αυτό που συχνά δεν κατανοούμε, είναι πως αυτό που καμιά φορά απορρίπτουμε είναι αυτό που για κάποιο λόγο μας έχει απορρίψει πρώτο. Σαν ένα παιδί που φαίνεται να συγκρούεται με τον γονιό του, με συγκρούσεις ανελέητες και σκληρές κι όμως το μόνο που χρειάζεται είναι η αποδοχή του γονιού που απορρίπτει. Η αγκαλιά κι η φροντίδα του. Και η σύγκρουση δεν είναι παρά ένας τρόπος να υπάρξει, να ενοχλήσει, να κάνει αισθητή την παρουσία του... Κάνοντας θόρυβο ουσιαστικά θέλει να γυρίσουν να το κοιτάξουν ίσως γιατί ο θόρυβος είναι ο μοναδικός τρόπος να τραβήξει την προσοχή τους. Αυτό ένιωθα από τα πλάσματα εκείνα με το σβησμένο βλέμμα. Πως κορόιδευαν ή απέρριπταν το σύστημα κι όμως προσπαθούσαν να ενταχθούν σε αυτό μένοντας καθαροί, κάνοντας μια κανονική δουλειά, σταματώντας να δείχνουν με λάθος τρόπο τον θυμό τους.
Θέλει να το θέλεις πολύ μα...θέλει να σε θέλουν κι οι άλλοι. Πολλές φορές η απόρριψη σαν ξαναρχόταν παρά την δική τους αλλαγή, τους γέμιζε θυμό κι απογοήτευση. Σαν τίποτε να μην μπορούσε να αλλάξει. Σαν μέσα στην συνείδηση της κοινωνίας να είχαν παραμείνει εκεί στο περιθώριο, παρόλο που κρατιόταν καθαροί, φορούσαν πουκάμισο, έκαναν πρωινή δουλειά και τέλειωναν με κόπο στα τριάντα τους το  νυχτερινό λύκειο...

Το ταμπελάκι έμενε εκεί κρυμμένο επιμελώς μα το σύστημα ήξερε να το βρίσκει. Να το ανιχνεύει πίσω από την κοινωνικά αποδεκτή εικόνα...Το περιθώριο ήταν πάντα εκεί, με έναν παράξενο τρόπο! Σαν η ταυτότητα να είχε χαραχτεί πάνω στο δέρμα τους και με την πρώτη ευκαιρία το σύστημα τους έφτυνε πάλι πίσω...σαν κουκούτσια ελιάς στην ωραία χωριάτικη σαλάτα της ζωής.

Κι εκείνοι το ένιωθαν και πείσμωναν και προσπαθούσαν σκληρά, πιο σκληρά, πιο σκληρά...και κάποιοι τα κατάφερναν, μα υπήρχαν κι εκείνοι...οι τρία στα τρία ρε φίλε...που ήταν σαν να τους σαμποτάρει ολόκληρη η ζωή!

Για εκείνους γράφω σήμερα! Για εκείνους και για όλους εμάς, που έχουμε διαλέξει πλευρά και ζούμε περπατώντας στα καθαρά πεζοδρόμια. Να θυμόμαστε πως δεν γεννηθήκαμε όλοι  στην ίδια αφετηρία και υπάρχουν πεζοδρόμια βρώμικα και σκοτεινά, δύσκολα και κακοτράχαλα, που κάποιοι ζουν σε αυτά, όχι πάντα με την θέληση τους. Αν μεγαλώσεις ένα μικρό πλάσμα με την απόρριψη έτσι θα μάθει να ζει. Έτσι θα μάθει να υπάρχει. Θα μάθει πως δεν ανήκει, πως δεν χωρά πουθενά. Αν αρχίσεις να αποκαλείς καθημερινά "βλάκα" τον γιο σου που είναι βρέφος μια μέρα θα το πιστέψει...και θα αρχίσει να συμπεριφέρεται έτσι, σαν βλάκας και μόλις μεγαλώσει κι αντιληφθεί πως δεν είναι βλάκας θα σου θυμώσει, θα σε βάλει απέναντι, θα γίνεις ο εχθρός του και θα σε χτυπήσει ανελέητα...γιατί σε αγαπά βαθιά κι αληθινά και σε έχει ανάγκη κι εσύ...τον πλήγωσες,τον πόνεσες, τον πρόδωσες. Ναι, εσύ τον πρόδωσες πρώτος!

Σταμάτα να λοιπόν να τον αποκαλείς βλάκα. Μάθε κι άλλες γλώσσες. Βρες άλλους τρόπους κι άπλωσε τα χέρια σου και σφίξε τον σφιχτά  γιατί αυτό του αξίζει, κι ας μην είναι ο γιος ή η κόρη των ονείρων σου. 

Ίσως να μην φορέσει ποτέ γαλάζιο πουκάμισο γιατί είναι ο "τρία στα τρία" αλλά εγώ κι εσύ και όλοι έχουμε την δύναμη να ενσωματώσουμε τον καθέναν ανάμεσα μας. Γιατί  οι "τρία στα τρία" είναι οι δικοί μας εκπαιδευτές και τα γκανιάν αυτής της ζωής! Οι "τρία στα τρία" είναι ο καθρέφτης μας γι' αυτό τους φοβόμαστε τόσο!

Κι ακούστε κι αυτό...εκείνος ο τρία στα τρία, που είχα γνωρίσει τότε στην Ιθάκη...το καμένο χαρτί δηλαδή,  έχει ακόμη θλιμμένα μάτια μα είναι πια σπουδαίος! Πάντα ήταν, μα τώρα το ξέρει. Βγήκε από το περιθώριο και δεν σπαταλιέται πια.   

Είδα μια φωτογραφία σήμερα ενός μικρού παιδιού με πρόσωπο υπέροχα τρυφερό να παίζει σε μια ηλιόλουστη παραλία...έξι, εφτά χρονών. Πανέμορφο, ήρεμο. Παιδί!
Δεν του φαινόταν τότε, κανείς δεν θα μπορούσε να το φανταστεί...μα ήταν ένα καθαρόαιμο "τρία στα τρία" κι έφυγε φριχτά. Μόνος και κατάπτυστος, γιατί δεν χωρούσε πουθενά, καθώς δεν έμαθε να φοράει γαλάζιο πουκάμισο...

Μέσα μου μια τρύπα τις μέρες αυτές. Το καλό και το κακό είναι αδέρφια...να το θυμόμαστε...Αδέρφια! κι επειδή το καλό και το κακό είναι αδέρφια το περιθώριο είναι κοντά. Πολύ πιο κοντά από όσο πιστεύουμε κι είναι εύκολο η ζωή αυτή να μας ξεράσει από μέσα της... και μέσα σε μια στιγμή, με μια λάθος επιλογή να γίνουμε εμείς το περιθώριο. Εύκολο, πολύ εύκολο!

Λυπάμαι τόσο και για τα δυο αυτά πλάσματα που οι ρόλοι τους μπερδεύτηκαν κι η ζωή τους ένωσε τόσο παράξενα κι έγιναν θύτες, θύματα, δράστες, ένοχοι, ήρωες και απόκληροι σε μια μόνο σκληρή στιγμή...
Εύκολο...Πόσο εύκολο να γίνεις ο "τρία στα τρία" ακόμη κι αν δεν γεννήθηκες έτσι!

Καληνύχτα αγαπημένοι...

                                                                                                                     Κατερίνα

Ζωή!

Πέρασε.Το Καλοκαίρι του 2018 για εμάς ήταν γεμάτο  πολύ. Και χαρά και γέλια και συγκίνηση...και λίγο πόνο, πάντα ο πόνος είναι εκεί για την ισορροπία. Μοιράζομαι μαζί σας  κάποιες από τις εικόνες που είδαν τα μάτια μας και χάρισαν στην ψυχή μας γαλήνη και φως. Η χώρα μας είναι τόπος μαγικός κι είμαστε τυχεροί...όσο κι αν εκείνη είναι άτυχη με εμάς που δεν την αγαπάμε και δεν την φροντίζουμε αρκετά...

Και παρόλο που κι εκείνη μας πληγώνει δεν πάει να μας αποζημιώνει κάθε καλοκαίρι με το φως και τη λάμψη της! 

Με τους κρυμμένους θησαυρούς της, όπως αυτή την καρδιά στα βράχια του Ολύμπου που σε οδηγούν στο κρυφό μονοπάτι για να βρεις το άγριο ρέμα του Ορλιά! Σαν η αγάπη να είναι παντού, παντού κρυμμένη κι εσύ να πρέπει να θέλεις πολύ να την βρεις...

Το καλοκαίρι του 2018 δεν θα μπορούσε να μην είναι γεμάτο με γιαγιά και παππού και πατρικό και χαζομάρες αφού τα ξαδέρφια όταν βρίσκονται μαζί δεν χάνουν χρόνο σε σοβαρότητες. 

Πιρούνι χταπόδι και μακαρόνια...κι η χαρά έχει χρώμα!

Κοιμούνται αποκαμωμένοι από το παιχνίδι όλης της ημέρας. Έτσι όπως πρέπει να αφήνονται τα παιδιά...Να κλείνουν τα μάτια με ασφάλεια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, να κοιμούνται στρωματσάδα όλα μαζί  και να τα ξυπνούν μυρωδιές γιαγιαδίστικες που έρχονται από την κουζίνα!

Κι ύστερα βουτιές άλλοτε σε θάλασσες  κι άλλοτε στον Όλυμπο που είναι δίπλα μας κι αγαπάμε πολύ. Στον Όλυμπο με τα κρυφά φαράγγια και τα άγρια ρέματα!

Να βουτούν άφοβα, να παίζουν, να ανακαλύπτουν!

Τα βράδια που ήμασταν όλοι μαζί αράζαμε στην αμμουδιά κι αγναντεύαμε τον ουρανό και βλέπαμε τα αστέρια να χαράζουν λάμψεις στο βαθύ σκοτάδι καθώς χάνονταν για πάντα και γίνονταν ανστερόσκονη...κι αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν μακρινές στιγμιαίες λάμψεις στο απέραντο ουράνιο στερέωμα.

Ξαπλωμένες εκεί στην βραδινή ακροθαλασσιά, με τα παιδιά μας να παίζουν τριγύρω, μιλούσαμε με την αδερφή μου και λέγαμε όλα όσα δεν λέμε τον Χειμώνα που χανόμαστε...Μια τρυφερή αναγνώστρια και φίλη,  μου έγραψε σαν το μοιράστηκα αυτό στο instagram, πως ο μπαμπάς της σαν τις βλέπει έτσι με την αδερφή της  λέει "σμίξανε τα χελιδονάκια"...συγκινήθηκα...Σμίγουμε για το τόσο λίγο κι είναι το σμίξιμο, αυτό πολύτιμο πολύ!

Οι θάλασσες  του καλοκαιριού μας μπλε. Σαν πισίνες. Όχι δεν είναι ψέμα...είναι η Χαλκιδική στο μικρό μας ταξιδάκι ως την Αμμουλιανή για δεύτερη φορά με τα παιδιά και τα ξαδέρφια για μια μονοήμερη εκδρομή γιατί αν δεν μπεις σε καράβι, να δεις τον αφρό που χαράζει η προπέλα του, αν δεν δεις την στεριά να απομακρύνεται...δεν είναι καλοκαίρι!

Ο ήλιος και τα γέλια τους κι οι παιδικές τους αναμνήσεις να υφαίνονται σαν μεταξωτό ύφασμα. Τόσο ευαίσθητο και ντελικάτο και τόσο αδιανόητα γερό...

Η Πάργα ήταν φέτος ο καλοκαιρινός μας προορισμός...κι καλοκαιρινή Ήπειρος ήταν και πάλι, όμορφη σαν ψέμα!

Με το απέραντο βαθύ μπλε του Ιονίου γύρω της και τις αρχαίες ελιές στην άγρια γη της. Τι χώρα...Τι χώρα πανέμορφη!

Όλα όσα είδαμε.Τα νερά, οι παραλίες, τα χρώματα...απίστευτες εικόνες ομορφιάς. Καραβοστάσι, Μπέλα Βράκα, Σύβοτα, Σαρακίνηκο, Αγία Παρασκευή.

Τα γενέθλια μου τα γιορτάσαμε στην Μπέλα βράκα την πιο όμορφη παραλία,σε ένα μικρό κολπάκι, που σε αντίθεση με όλους τους άλλους που πήγαιναν με τα ταχύπλοα και τα ιστιοφόρα τους, εμείς μετά από παρότρυνση του τρελού αγοριού, φτάσαμε κολυμπώντας με το μικρό μας  φουσκωτό βαρκάκι φορτωμένο με όλα τα απαραίτητα για να περάσουμε μια φανταστική ημέρα! Κι ήταν πράγματι φανταστική!

Το κεράκι της τούρτας μου το έσβησα εκεί σε ένα χαριτωμένο μπαράκι όπου παίχτηκε η γνωστή σκευωρία ενώ εγώ έκανα πως δεν κατάλαβα τίποτα...κι είναι αυτό τόσο ωραίο κάθε φορά και κρύβει τόση φροντίδα ο τρόπος που οι τρεις τους συνεννοούνται και κοιτάζονται στα μάτια και κάνουν νοήματα και νομίζουν πως τα κάνουν όλα με άκρα μυστικότητα σαν πράκτορες του FBI...κι έχουν τόση πλάκα που εγώ κάνω την ανήξερη και ξαφνικά έκπληξηηηηη....

Αυτά τα μάτια! Τι μάτια γελαστά. Πόσο λαμπερά τα χαρούμενα μάτια τους...

Με μια ανάσα πέρασα στον επόμενο χρόνο της ζωής μου με ελπίδα και πίστη...και χαρά! 

Όλος μου ο κόσμος σε εκείνη τη στιγμή ανάμεσα τους. Με το τρελό αγόρι να με κρατά σφιχτά και να προχωράμε...

Ο Αχέροντας για ακόμη μια φορά μας ταξίδεψε στα παγωμένα νερά του και απολαύσαμε την φανταστική διαδρομή του!

Και το καλοκαίρι των διακοπών έκλεισε και πάλι εκεί στον Πλαταμώνα στο σπίτι της γιαγιάς Μάχης με τα ξαδέρφια να μαζευόμαστε και τα παιδιά μας να παίζουν ανέμελα όπως κάναμε εμείς στα ίδια μέρη σαν ήμασταν παιδιά!

Κι ύστερα όλα τέλειωσαν μα λίγο πριν τελειώσουν και χωρίσουμε...μια ακόμη σύνδεση. Ένας γάμος. Η μεγαλύτερη χαρά. Ήταν ο πρώτος γάμος στον οποίο πήγα όπου το πλάσμα που παντρευόταν το έχω αγαπήσει πριν γεννηθεί. Το πρώτο μας ανίψι. Το πρώτο μωρό που ήρθε στην οικογένεια. Ω τι τρέλα μας είχε πιάσει τότε. Τι χαρά ανείπωτη. Η μικρή μας ήταν το παιχνίδι όλων μας. Την λατρεύαμε. Ένα μωρό ανάμεσα σε όλους εμάς τους ενήλικες!

Ήταν η αδυναμία όλων...και να τώρα αυτό το μικρό κοριτσάκι το κοριτσάκι μας παντρεύονταν. Πόσο διαφορετικό αυτό, από το να παρ ευρεθείς σε γάμους φίλων ή συγγενών που έχουν την ίδια ηλικία περίπου με εσένα ή έστω είναι λίγο μικρότεροι. Είναι άλλο, να παντρεύεται κάποιος που τον έχεις δει να γεννιέται. Που έχεις δει τα πρώτα του γέλια, τα πρώτα του βήματα σε τούτη τη γη. Αυτός ο γάμος ήταν ορόσημο. Ο πρώτος γάμος ως θεία!

Την είδα στο νυφικό της όμορφη και λαμπερή και θυμόμουν εκείνο το μικρό πλάσμα με τα μεγάλα ολοστρόγγυλα ματάκια που μας έκανε σκέρτσα. Την θυμάμαι να κοιμάται στο μικρό της κρεβατάκι με το "έλα" της  αγκαλιά, την μικρή κουβερτούλα που ποτέ δεν αποχωριζόταν.Την έβλεπα να περπατά όμορφη προς εκείνον και να του απλώνει το χέρι και την θυμόμουν να κρατά το δικό μου χέρι σε μια βόλτα στα σοκάκια του χωριού μια μέρα που φυσούσε...τριών χρονών θα ήταν. Είχα ξεχάσει να της φορέσω την κουκούλα και πόνεσε το αυτάκι της από τον κρύο αέρα, κι έκλαιγε.  

Και κοίταζα τα υπέροχα ξανθά μαλλάκια της και τα μάτια μου δάκρυσαν και γελούσα...μα κι έκλαιγα για εκείνα τα ξανθά μαλλάκια που τόσο μεγάλωσαν!Αυτά τα ξανθά μαλλάκια με τα ανθάκια και τις δαντελένιες κορδέλες πλεγμένες μέσα τους...τα μεταξωτά της μαλλάκια!

Μέσα μου σιγοψιθύριζα την κοντούλα λεμονιά...αυτό μου ήρθε στο μυαλό..."πότε μικρή μεγάλωσες κι έγινες για στεφάνι"...πόσο το αγαπώ αυτό το τραγουδάκι...

Κοιταζόμασταν όλοι συγκινημένοι καθώς η μικρή μας ένωσε ξανά, όπως τότε στην γέννηση της, κι ήταν όλοι εκεί...όλοι εκτός από εκείνους που έφυγαν. Οι αγαπημένοι απόντες! Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στις χαρές είναι οι απόντες. Πατεράδες, αδέρφια, μάνες και γιαγιάδες...Όλοι αυτοί που λείπουν και η έλλειψη τους γίνεται πελώρια τέτοιες στιγμές! Να ήταν εδώ.Να την έβλεπαν.Να την συνόδευαν. Να την καμάρωναν...Χαρά και δάκρυ, ισορροπία...

Κλάψαμε πολύ. Όλοι. Γελάσαμε πολύ. Όλοι. Η ποντιακή λύρα και το νταούλι την ξεπροβόδισαν από το σπίτι στο χωριό που σαν παιδί έπαιζε στα σοκάκια του κι έγινε πια γυναίκα!

Ο ουρανός φωτίστηκε από τις χιλιάδες μικρές λάμψεις των βεγγαλικών. Η νύχτα φωτίστηκε κι όλοι σηκώσαμε ξαφνιασμένοι τα κεφάλια...Κι εκεί μπροστά μας δυο μικρά παιδιά που μεγάλωσαν ξεκινούσαν την ζωή τους και έκαναν μπροστά μας τα πρώτα τους βήματα...

Με την αγάπη τους οδηγό και τις ευχές μας  στο προσκεφάλι τους!

Μα εκείνα τα μαλλάκια...αχ, έμειναν χαραγμένα μέσα μου. Ζωή το λένε αυτό που έχουμε το προνόμιο να ζούμε! Ζωή!

Καλημέρα αγαπημένοι...

Το δάκρυ του Αυγούστου...

Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι κλείνει για εμάς στον Πλαταμώνα. Στο σπίτι της γιαγιάς Μάχης. Παρέα με όλα τα ξαδέρφια κι όλα τα ανίψια. Είναι πια μια παράδοση που κρατάμε. Παλιότερα είμασταν μόνο τα ξαδέρφια όπου ζούσαμε στιγμές απείρου κάλους...κι η γιαγιά Μάχη, ήταν ακόμη θεία Μάχη!

Αργότερα τα ξαδέρφια σκορπιστήκαμε στους πέντε ανέμους μα μόλις κάναμε τις οικογένειες και τα παιδιά μας αρχίσαμε και πάλι να μαζευόμαστε κι έτσι όλοι στο τέλος του καλοκαιριού αφήνουν τα μακρινά ή κοντινά τους σπίτια και ανταμώνουμε εκεί σε εκείνο το μέρος που μυρίζει θάλασσα κι είναι γεμάτο από τις παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις όλων μας!

Έτσι και φέτος. Τα ξαδέρφια ενώθηκαν και τα ανίψια ενώθηκαν και μπορεί με κάποια ανιψάκια που είναι μακριά να βλεπόμαστε μια μόνο φορά το χρόνο, σαν βρισκόμαστε είναι πάντα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η σύνδεση είναι εκεί, ξεκάθαρη και τόσο μα τόσο συγκινητική για εμένα που αγαπώ σαν αδέρφια μου τους γονείς τους!

Ο αγαπημένος Πλαταμώνας λοιπόν είναι για εμάς ορόσημο. Σύνδεση και χωρισμός. Μα πάνω από όλα αγάπη....Κοίταζα τα παιδιά μας να παίζουν, να φωνάζουν, να αγκαλιάζονται, να περπατούν μαζί και να γελούν γαργαριστά με τα απίθανα παιδικά τους γέλια και ένιωθα τόση αγάπη, τόση αληθινή ευλογία για αυτή την τρυφερή τους εικόνα....Θυμόμουν εμάς. Πως παίζαμε, πως μαλώναμε, πως μαζεύαμε καπάκια μπουκαλιών κι αδέσποτα ζωάκια, πως παίζαμε ως αργά κρυφτό, πως πλατσουρίζαμε για ώρες στη θάλασσα, πόσο πολύ αγαπιόμασταν...Ένα τρυφερό dejavu που φέρνει μια θλίψη. Ακριβώς όπως κάνουν τώρα τα παιδιά μας. 

Εκεί κάτω από τη σκιά του κάστρου, με τον ήλιο να δύει και να λαμπυρίζει πάνω στα νερά χάλασαν τον κόσμο με τις φωνές τους.

Ένιωθαν ευτυχισμένα. Ελεύθερα. Ξέγνοιαστα! Ένιωθαν μαζί!...και μετά είπαμε αντίο...

Λίγες ημέρες μετά η κολλητή μου  η Όλγα, μου στέλνει υπέροχες καλοκαιρινές εικόνες με τις κόρες της να γελούν σε μια βραδινή κατασκήνωση με τους δικούς τους φίλους και να τραγουδούν γύρω από μια μεγάλη φωτιά! Συγκινήθηκα και της έστειλα ένα μήνυμα που έλεγε "Έτσι πρέπει να είναι τα παιδικά καλοκαίρια...μαγικά..."

Μου απάντησε..."Ναι! Έτσι πρέπει να είναι τα καλοκαίρια για τα παιδιά. Όχι να καίγονται και να πνίγονται!"

Ταράχτηκα! Μια  δυνατή στιγμή. Αυτή της η φράση!  Μια φράση τεράστια. Δάκρυσα...Ένα αντίο και μια υπόσχεση λοιπόν ο Αύγουστος μας. Μια σφιχτή αγκαλιά και μια ελπίδα πως θα ξαναβρεθούμε εκεί. Με τα παιδιά να γελούν ευτυχισμένα με μάτια λαμπερά. Έτσι όπως τους πρέπει. Έτσι όπως πρέπει σε όλα τα παιδιά...όχι να καίγονται και να πνίγονται...

Ο Αύγουστος πάντα έρχεται με λαμπερά γέλια και φεύγει με ένα δάκρυ...Το δάκρυ του Αυγούστου.Το πιο αλμυρό. Το πιο αγαπημένο...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό Σεπτέμβρη!

                                                                                                                        Κατερίνα