Πριν λίγο καιρό παίζαμε
ένα θεραπευτικό παιχνίδι με τις φίλες
μου. Είχαμε κόψει χαρτάκια με λέξεις και όποια λέξη διάλεγες έπρεπε να μοιραστείς
την πρώτη σου σκέψη, την πρώτη σου μνήμη. Οι λέξεις πολλές και διαφορετικές ως στόχο έχουν να διακινήσουν μνήμες και να λειτουργήσουν
ως πυροδοτητές αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για συνδέσεις και συνειρμούς.
Άνοιξα την λέξη…σκοτάδι! Και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό
είναι το πόσο σκοτεινός ήταν ο κόσμος όταν ήμουν μικρή. Οι δρόμοι είχαν ελάχιστες
λάμπες και τα σοκάκια ήταν στενά και σκοτεινά. Τώρα ο κόσμος έχει πολύ περισσότερο
φως. Μίλησα για το πόσο ήμουν συνηθισμένη στο σκοτάδι. Τόσο που δεν με τρόμαζε ιδιαίτερα
ως παιδί, παρά μόνο όταν ξυπνούσα τις νύχτες μικρούλα σαν έβλεπα εφιάλτες κι είχα
την ανάγκη να μην νιώθω μόνη…
Μια μέρα αργότερα μέσα στο αμάξι σκεφτόμουν την λέξη σκοτάδι
και με αφορμή την πρώτη μου σκέψη για το
πόσο σκοτεινός ήταν ο κόσμος όταν ήμουν μικρή ξεπήδησε μια μνήμη.
Ήταν βράδυ κι ήμουν μικρούλα, γύρω στα πέντε. Επιστρέφαμε με την γιαγιά μου από μια επίσκεψη και είχαμε πάρει έναν δρόμο που περνούσε από ένα σκοτεινό μονοπάτι με βατσινιές και τεράστια άγρια φυτά με αγκάθια. Ήταν ένας στενός χωμάτινος δρόμος χωρίς σπίτια, χωρίς φώτα, απομονωμένος, γεμάτος σκιές και άγριους θορύβους πίσω από τους ακανθώδης θάμνους, που όμως έβγαινε πολύ πιο γρήγορα στο σπίτι. Οπότε η γιαγιά προτίμησε να πάμε από εκεί αντί να κάνουμε τον κύκλο. Θυμάμαι να προχωράμε και να μου κρατά το χέρι κι εγώ να τραγουδάω και να χοροπηδάω και η φωνή μου να ακούγεται παράξενα μέσα στην απόλυτη σιωπή του δρόμου. Ήταν κυριολεκτικά πίσσα σκοτάδι. Δεν φαινόταν απολύτως τίποτα παρά το φεγγάρι και κάποια σύννεφα γύρω του, στον σκούρο ουρανό. Θυμάμαι πως σκεφτόμουν πως αν ήμουν μόνη μου θα φοβόμουν πολύ και ρώτησα την γιαγιά αν φοβάται. Και προς έκπληξη μου, μου απάντησε πως φοβάται πολύ. Έπαθα σοκ. Ένα σοκ που το θυμάμαι ακόμη. άνοιξα τα μάτια μου και την κοίταξα καλά. Φοβάσαι;
Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που αντιλήφθηκα πως και οι μεγάλοι φοβούνται. Περίμενα με σιγουριά, μια αρνητική απάντηση γιατί κι εγώ δεν φοβόμουν καθόλου, μα εγώ δεν φοβόμουν γιατί ήταν εκείνη μαζί μου….σε αντίθεση με την γιαγιά που φοβόταν…και τότε κατάλαβα πως εκείνη φοβόταν γιατί δεν μπορούσε να στηριχθεί πάνω μου αν κάτι κακό συνέβαινε και ένιωσα θλίψη με αυτή τη συνειδητοποίηση, μα ακόμη κι αυτό δεν με σόκαρε τόσο όσο η απόλυτη αλήθεια ότι δηλαδή και οι μεγάλοι φοβούνται!
Ήθελα με τόση λαχτάρα να μεγαλώσω, για να νιώθω παντοδύναμη, να σταματήσω να φοβάμαι και τώρα να, αυτό για το οποίο ανυπομονούσα αποδομήθηκε γιατί δεν θα γινόμουν ποτέ ατρόμητη τελικά, αφού...κι οι μεγάλοι φοβούνται! Έτσι από εκείνη την βραδιά και μετά κάθε φορά που περνούσαμε από εκείνο το στενό άρχισα να φοβάμαι και όσο κι αν φοβόμουν λιγότερο όταν ήμουν μαζί με έναν ενήλικα σταμάτησα να νιώθω εκείνη την απόλυτη ξεγνοιασιά γιατί ήξερα πως κι εκείνος πιθανά να φοβάται! Σαν ο κίνδυνος να υπάρχει μόνο αν τον φοβάσαι! Σαν το κακό να μπορεί να συμβεί όταν νιώθεις φόβο. Τι απλοϊκή που είναι η σκέψη των παιδιών, σαν όλα να λειτουργούν εις άτοπον απαγωγή.
Όταν θυμήθηκα αυτή την ιστορία με το ενήλικο πια μυαλό μου, με το μυαλό μιας μαμάς που θέλει έχει ανάγκη να προστατεύει τα παιδιά της, αναρωτήθηκα κάτι μαγικό. Θα ήταν καλύτερα λοιπόν η γιαγιά να μου έλεγε ψέματα;
Πως δηλαδή, δεν φοβάται καθόλου και πως δεν πρέπει να φοβόμαστε το σκοτάδι, πως τίποτε κακό δεν πρόκειται να συμβεί αφού είναι εκείνη μαζί μου και άλλα τέτοια ενθαρρυντικά που περνάνε
από το μυαλό μας σαν έχουμε κατά νου την ευθύνη της ενθάρρυνσης μικρών ανθρώπων.
Αν για να με προστατεύσει δεν μου έλεγε την αλήθεια, θα
με βοηθούσε;
Και τότε αντιλήφθηκα πως εκείνο το σκοτεινό βράδυ η γιαγιά
μου δίδαξε κάτι πελώριο, που δεν θα μάθαινα τόσο ξεκάθαρα αν επέλεγε να με καθησυχάσει για να με προστατεύσει. Μου έμαθε τι θα πει θάρρος! Γιατί η αλήθεια είναι πως παρόλο που ήξερε πως ο δρόμος
ήταν θεοσκότεινος και η ίδια τον φοβόταν, δεν διάλεξε να τον αποφύγει!
Τον διέσχισε μαζί μου θαρραλέα παρόλο που φοβόταν κι ένιωθε
ευάλωτη! Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. Γιατί οι μεγάλοι ναι! φοβούνται, μα
ο φόβος δεν είναι ποτέ πρόβλημα αν δεν ορίζει την ζωή σου. Το να περνάς από έναν
σκοτεινό δρόμο χωρίς να φοβάσαι το σκοτάδι σε κάνει έναν άνθρωπο που περνάει από
ένα σκοτεινό δρόμο. Το να επιλέγεις να διασχίσεις έναν σκοτεινό δρόμο ενώ φοβάσαι
το σκοτάδι σε κάνει έναν γενναίοι άνθρωπο. Κι η γιαγιά μου ήταν γενναία!
Μου δίδαξε με τον πιο όμορφο απλό τρόπο, με την αλήθεια της και
την καθαρότητα της, τι σημαίνει γενναιότητα. Χωρίς πολλά λόγια και υπερβολικές πομπώδης ενθαρρύνσεις. Το ότι φοβάμαι δεν θα με σταματήσει ποτέ, να είμαι όπου
επιλέξω. Δεν θα με κάνει ποτέ, να αλλάξω δρόμο.
Μπαίνουμε σε μέρες φωτός. Τα λαμπάκια ανάβουν στα μπαλκόνια στις αυλές, στα παράθυρα μας και κάνουν τις νύχτες μας λαμπερές. Τα λαμπάκια τις γιορτινές μέρες μου δίνουν τόση ζεστασιά. Θυμάμαι τις άγρυπνες νύχτες που θήλαζα ή τις νύχτες που τα παιδιά ήταν άρρωστα και ξαγρυπνούσα, τις νύχτες που με ξυπνούσαν αγωνίες ή φόβοι, πόσο ανακουφιστικά ήταν αυτά τα λαμπάκια. Πόσο ένιωθα να με συντροφεύουν και να με παρηγορούν με το φως τους. Σαν όλες οι δυσκολίες, όλα τα προβλήματα, τα Χριστούγεννα να γίνονταν περισσότερο υποφερτά, ακριβώς επειδή υπήρχαν τα λαμπάκια…
Σκέψεις πολλές περνούν από το μυαλό μου. Λαμπάκια αναμμένα
και ψυχές σβηστές. Θέλω αυτό να' ναι το μήνυμα των φετινών γιορτών. Να ανάψουμε
τα φώτα μέσα μας. Να μην αφήσουμε τον φόβο
να σκοτεινιάσει τις καρδιές μας. Να αντισταθούμε και να διασχίζουμε σκοτεινά μονοπάτια
έστω κι αν μας τρομάζουν, έστω κι αν παγώνουν το αίμα μας. Να μην αφήσουμε κανένα
φόβο να ορίσει την ζωή μας, να τραβήξουμε μπροστά, να μην επιλέξουμε τον εύκολο
φωτεινό δρόμο επειδή φοβόμαστε τον δύσκολο σκοτεινό, γιατί εκεί είναι το μάθημα!
Εκεί στα πιο βαθιά μας σκοτάδια είναι η γνώση!
Κάθε Χριστούγεννα ξορκίζουμε τα σκοτάδια με φως. Μαγικό, λαμπερό
φως! Κι είναι αυτό όμορφο πολύ. Αυτή η λάμψη
των γιορτών ζεσταίνει την ψυχή μου! Μα ξέρω πια πως πίσω από την λάμψη κρύβεται
εκεί στα σκοτάδια και έναν άλλος κόσμος τρομακτικός για κάποιους, δελεαστικός
για κάποιους άλλους. Ένας κόσμος γεμάτος προκλήσεις. Ένας δρόμος γεμάτος σκιές κι αν δεν τον διασχίσεις ποτέ θα γλυτώσεις από μπόλικο φόβο. Μα αν τον αποφεύγεις για πάντα δεν θα μάθεις ποτέ πόσο γενναίος μπορεί να ήσουν! Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη απώλεια…
Το να μην γνωρίσουμε ποτέ κομμάτια του εαυτού μας! Το να μην μάθουμε ποτέ ότι μπορούσαμε, όχι γιατί δεν φοβόμασταν, αλλά γιατί αντέχαμε τον φόβο!
Εκείνος ο δρόμος ο σκοτεινός, υπάρχει ακόμη μα είναι πια γεμάτος λάμπες και σπίτια με φώτα αναμμένα. Ωστόσο η μνήμη του σκοταδιού του θα με συντροφεύει πάντα, όπως κι η θύμηση της ασφάλειας και της τρυφερής αίσθησης του χεριού μου να φωλιάζει στο χέρι της γιαγιάς. Είναι πάντα ο πίσω δρόμος που οδηγεί στο πατρικό κι είναι μονοπάτι μνήμης μέσα μου...
Πέρασαν μήνες από την τελευταία ανάρτηση, μα είμαι εδώ...Σας ευχαριστώ που είστε και εσείς εδώ! Καλημέρα αγαπημένοι. Μπήκαμε σε μήνα λατρεμένο. Εύχομαι να είναι γεμάτος στιγμές που θα μείνουν για πάντα σαν τρυφερά χαμόγελα καρφιτσωμένα στην ψυχή μας…
Την επόμενη Πέμπτη στις 11 του Δεκέμβρη στις 21.00 θα είμαστε live στο instagram με τον φίλο και Ψυχοθεραπευτή Γιώργο Αναγνωστούδη που ζει στη υπέροχη Χριστουγεννιάτικη Βιέννη, για να μιλήσουμε για το μαγικό άγγιγμα των Χριστουγέννων. Είστε όλοι καλοδεχούμενοι να μοιραστούμε για ακόμη μια φορά ζωντανά τις σκέψεις και τις ιδέες μας! Θα μας ακούσετε εδώ Kapaworld Instagram
