Το πρώτο συναίσθημα ήταν μούδιασμα...όπως όταν παίρνεις μια μεγάλη απόφαση που θέλεις να την στηρίξεις μα δεν ξέρεις πως...όπως τότε που έκανα την εγγραφή στον πρώτο μου μαραθώνιο κι ύστερα αντί να χαρώ πανικοβλήθηκα.
Έτσι κι εδώ έρχεται το νέο και μουδιάζεις...καραντίνα. Το περίμενες. Φαινόταν ξεκάθαρα, ήδη έκανες προπονήσεις στο μυαλό σου καθώς τα μέτρα ερχόταν βήμα βήμα μα και πάλι ....ουπς τι έγινε ρε φίλε. Μετά σε πιάνει το πείσμα.Το γινάτι. Λες ναι ρε θα γίνει χαμός θα τα καταφέρουμε ρε πατρίδα. Φίλοι αδέρφια.Αμάσητοι θα βγούμε από όλο αυτό.Θα παλέψουμε, θα πονέσουμε, θα τα δώσουμε όλα και θα τα καταφέρουμε. Αυτό τον ηρωικό εαυτό μου δεν τον εμπιστεύομαι ποτέ...μεγάλος απατεώνας...
Αυτά από μέσα και μετά ήρθε η επόμενη μέρα...ρομπότ. Στρατιώτης. Θα σηκωθούμε. Θα βγάλουμε πρόγραμμα. Αμάσητοι σου λέω.Γυμναστική στο σπίτι. Καλό φαΐ. Φρούτα κι άλλα φρούτα φέρε φρούτα. Να κρατηθούμε γεροί.Να μην μας βρει ο ιός αδύναμους. Δεν μασάμε ρε αλήτη! Όχι οθόνες. Βιβλία.Φερε βιβλία αδιάβαστα να τους δώσουμε αξία! Να μάθουμε. Διψάμε για γνώση σου λέω! Δες τη βροχή.Το σύννεφο. Το κλαδάκι.Τη σταλαγματιά. Δώσε αξία στη στιγμή. Μην βλέπεις ειδήσεις. Τρομακτικό πράγματα τα μμε. Βγες από το comfort zone. Ξανά. Μην φοβηθείς. Ξανά. Μην μασήσεις, μην κάνεις πίσω. Έχουμε πόλεμο κι άλλοι είναι στην πρώτη γραμμή. Εσύ στη χουχουλιαστή σου ασφάλεια στα μετόπισθεν δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς, να αγχώνεσαι, να στεναχωριέσαι. Άλλοι τραβάνε μπροστά. Γέννα όνειρα, όχι φόβους. Σκέψου το πως θα τρέξεις τον επόμενο αγώνα. Το πρώτο μπάνιο στη θάλασσα. Η πρώτη αγκαλιά. Ένα μεγάλο πάρτι με όοοολους τους αγαπημένους, ω ρε τι έχει να γίνει και μετά....ηλιοβασιλέματα. Εξοχές. Βόλτες. Καφέδες. Εστιατόρια σινεμά. Αγορά...Ψώνια....ψώνια;;;;
Όχι δεν θα σκέφτεσαι ότι δεν θα έχεις λεφτά. Ότι δεν θα έχει κανείς πια λεφτά. Ότι θα καταστραφεί η οικονομία κι ότι με κόπο χτίστηκε, ότι θα γίνουμε χειρότερα από ότι το 2008, όχι μην σκέφτεσαι το 2015, όχι τα γαμημένα capital controls.! Όχι ότι θα είναι ακόμη χειρότερα...χειρότερα; Πόσο χειρότερα! Όχι μην σκέφτεσαι τα έξοδα που τρέχουν. Όχι τις πανελλήνιες...όχι είσαι μικρή άλλοι παλεύουν για την ζωή τους ντροπή σου!
Όχι δεν θα σκέφτεσαι ότι δεν θα έχεις λεφτά. Ότι δεν θα έχει κανείς πια λεφτά. Ότι θα καταστραφεί η οικονομία κι ότι με κόπο χτίστηκε, ότι θα γίνουμε χειρότερα από ότι το 2008, όχι μην σκέφτεσαι το 2015, όχι τα γαμημένα capital controls.! Όχι ότι θα είναι ακόμη χειρότερα...χειρότερα; Πόσο χειρότερα! Όχι μην σκέφτεσαι τα έξοδα που τρέχουν. Όχι τις πανελλήνιες...όχι είσαι μικρή άλλοι παλεύουν για την ζωή τους ντροπή σου!
Έχουμε πόλεμο κι εσύ κλαψουρίζεις....φοβάσαι για τους δικούς σου...όλοι φοβούνται. Δεν είσαι η μόνη ξέρεις...άσε μας! Μην λυγίσεις, μην κοιτάς πίσω, μόνο μπροστά! Βιντεοκλήσεις με τους γονείς. Με φίλους. Γέλια κι αστεία μέσα από τις οθόνες. Με τις ρόμπες, με τα μαλλιά ξεχτένιστα, με τους καφέδες στα χέρια...αυτός ο πόλεμος μας έφερε κοντά...ωραία να πολεμάς από το σπίτι...τι θυσία είναι αυτή ωρέ! Να μην μπορείς να πας στο μπακάλη, να βολτάρεις στον πεζόδρομο, να πιεις πέντε καφέδες λέγοντας το τίποτα....τι στερήσεις μεγάλες φέρνει αυτός ο πόλεμος....τι θυσία!
Οι μέρες περνούν και γίνονται καραμπινάτες...Θα χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Θα με αυτοπυροβολήσω με τις αποκριάτικες καραμπίνες των παιδιών.
Βγαίνουν οι ειδικοί κάτσε να ακούσουμε, αυτοί ξέρουν. Ψυχολόγοι, διαιτολόγοι, ψυχίατροι, θεραπευτές, γκουρού, κάτι παραπάνω θα ξέρουν! Βάλτε πρόγραμμα, τρώτε σωστά, μην κάνετε άσχημες σκέψεις...ποιοι είναι αυτοί οι ειδικοί και πως τα ξέρουν όλα...και το χειρότερο ουπς είμαι κι εγώ ειδικός! Αλήθεια τώρα; κι αν ναι, εγώ γιατί δεν ξέρω τίποτα;
Όλα τα εκπαιδευτικά που έχω κάνει για διαχείριση κρίσης πήγαν στο βρόντο. Άδικα τα χρήματα που ξόδεψες πατέρα! Πιο εύκολα διαχειρίζεσαι μια κρίση εργασιακά παρά προσωπικά...Ούτε να το χάσω με την ησυχία μου δεν μπορώ, "καλά αν αγχωθείς εσύ εμείς τι να πούμε"...τουμπεκί!
Τα ξαδέρφια και τα ανίψια στέλνουν ασταμάτητα μηνύματα στην κοινή μας ομάδα. Κλαίμε από τα γέλια. Κάνουμε βιντεάκια ηλίθια και τα μοιραζόμαστε. Κάνουμε συναυλίες από Αγγλία τα μικρά παίζουν πιάνο από Θεσσαλονίκη κλαρινέτο. Άλλοι τραγουδάνε. Όλα όσα δεν προλαβαίναμε να πούμε όταν συναντιόμασταν τα λέμε μέσα από την οθόνη! Η πρώτη μου καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα αυτοί. Μιλάμε σε ιντερνετικές συνδέσεις με τη μαμά και την αδερφή μου, κι οι τρεις μαζί. Τα παιδιά χοροπηδούν τριγύρω. Το απολαμβάνουμε αυτό. Πάντα δεν έφτανε ο χρόνος και τώρα να έχουμε χρόνο και θέλω να τους ακούω συνέχεια. Με τη μαμά μοιραζόμαστε συνταγές, με το μπαμπά βρίζουμε τις μη αλληλέγγυες Ευρωπαϊκές χώρες! Την Παγκοσμιοποίηση.Τα λόμπι! Το καλύτερο μας! Περιμένω τα στατιστικά κάθε μέρα και προσεύχομαι να μην χαθεί κανείς σήμερα κι οι μέρες ίδιες...ίδιες...ίδιες....κι άνθρωποι πεθαίνουν. Άνθρωποι μολύνονται. Μαμά να προσέχεις. Μην βγαίνεις έξω. Μπαμπά μείνε σπίτι! Θέλω να σας ξαναδώ! Να σας ξαναδώ.Να σας ξαναδώ! Θέλω να σας αγγίξω. Φτάνουν οι κάτι χιλιάδες φορές που έχω πει σ' αγαπώ ή χρειάζονται κι άλλες για να γίνω κατανοητή; Βλέπω όνειρα μπερδεμένα. Συγκινούμαι και δακρύζω μόνη μου...σκουπίζω τα μάτια στα γρήγορα, μην με δουν κι αγχωθούν.
Όλα τα εκπαιδευτικά που έχω κάνει για διαχείριση κρίσης πήγαν στο βρόντο. Άδικα τα χρήματα που ξόδεψες πατέρα! Πιο εύκολα διαχειρίζεσαι μια κρίση εργασιακά παρά προσωπικά...Ούτε να το χάσω με την ησυχία μου δεν μπορώ, "καλά αν αγχωθείς εσύ εμείς τι να πούμε"...τουμπεκί!
Τα ξαδέρφια και τα ανίψια στέλνουν ασταμάτητα μηνύματα στην κοινή μας ομάδα. Κλαίμε από τα γέλια. Κάνουμε βιντεάκια ηλίθια και τα μοιραζόμαστε. Κάνουμε συναυλίες από Αγγλία τα μικρά παίζουν πιάνο από Θεσσαλονίκη κλαρινέτο. Άλλοι τραγουδάνε. Όλα όσα δεν προλαβαίναμε να πούμε όταν συναντιόμασταν τα λέμε μέσα από την οθόνη! Η πρώτη μου καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα αυτοί. Μιλάμε σε ιντερνετικές συνδέσεις με τη μαμά και την αδερφή μου, κι οι τρεις μαζί. Τα παιδιά χοροπηδούν τριγύρω. Το απολαμβάνουμε αυτό. Πάντα δεν έφτανε ο χρόνος και τώρα να έχουμε χρόνο και θέλω να τους ακούω συνέχεια. Με τη μαμά μοιραζόμαστε συνταγές, με το μπαμπά βρίζουμε τις μη αλληλέγγυες Ευρωπαϊκές χώρες! Την Παγκοσμιοποίηση.Τα λόμπι! Το καλύτερο μας! Περιμένω τα στατιστικά κάθε μέρα και προσεύχομαι να μην χαθεί κανείς σήμερα κι οι μέρες ίδιες...ίδιες...ίδιες....κι άνθρωποι πεθαίνουν. Άνθρωποι μολύνονται. Μαμά να προσέχεις. Μην βγαίνεις έξω. Μπαμπά μείνε σπίτι! Θέλω να σας ξαναδώ! Να σας ξαναδώ.Να σας ξαναδώ! Θέλω να σας αγγίξω. Φτάνουν οι κάτι χιλιάδες φορές που έχω πει σ' αγαπώ ή χρειάζονται κι άλλες για να γίνω κατανοητή; Βλέπω όνειρα μπερδεμένα. Συγκινούμαι και δακρύζω μόνη μου...σκουπίζω τα μάτια στα γρήγορα, μην με δουν κι αγχωθούν.
Κι ύστερα ανοίγω την οθόνη, δικαιολογώντας την απόφαση μου...Ένταξή δεν φταίει το μηχάνημα αλλά εγώ που σπαταλάω το χρόνο μου. Θα το χρησιμοποιήσω με σύνεση. Ας δω λοιπόν, κάτι που να αξίζει τον κόπο...
Είδα τον μικρό γορίλα που έχασε τη μαμά του και τον μεγάλωσαν με μπιμπερό σε ένα καταφύγιο με ορφανά γοριλάκια...συνταγή για τσουρέκι, συνταγή για φαλάφελ, συνταγή για ψωμί, α! η νταντά άμεσης δράσης προσπαθεί να συνετίσει ένα παιδάκι που όλους τους φτύνει και τους κοπανάει...θυμωμένο μικρό παιδάκι πόσο σε νιώθω...ο Σίζαρ Μίλαν ο γνωστός γητευτής σκύλων, τα έβαλε με ένα ροτβάιλερ που τρώει τα σίδερα, τις γάτες, τα αφεντικά του κι όλα τα παιδάκια της γειτονιάς...το νιώθω κι αυτό το ροτβάιλερ, θέλω να τους δαγκώσω όλους...ω! Σπίτια! είδα το σπίτι του Τζον Στάμος, της Τζένιφερ Άνιστον, της Ντακότα Τζόνσον της Σέριλ Κρόου, του Ρίκι Μάρτιν, έπηξα στην πισίνα και στα τζακούζια....στο σπίτι του Λένι Κραβιτς κοπάνησα τον υπολογιστή....ε, στα διάλα!!!Δεν θα τον ξανανοίξω ποτέ!!!!....
...δέκα λεπτά μετά ξέχασα την απόφαση μου κι ήθελα επιτέλους να δω αυτή τη σειρά, δέκα λεπτά μετά, μπαα...θα δοκιμάσω την άλλη, μπαααα, μήπως εκείνη....άφησα καμιά δεκαριά σειρές στη μέση και το μυαλό δεν σωπαίνει με τίποτα....
Είδα τον μικρό γορίλα που έχασε τη μαμά του και τον μεγάλωσαν με μπιμπερό σε ένα καταφύγιο με ορφανά γοριλάκια...συνταγή για τσουρέκι, συνταγή για φαλάφελ, συνταγή για ψωμί, α! η νταντά άμεσης δράσης προσπαθεί να συνετίσει ένα παιδάκι που όλους τους φτύνει και τους κοπανάει...θυμωμένο μικρό παιδάκι πόσο σε νιώθω...ο Σίζαρ Μίλαν ο γνωστός γητευτής σκύλων, τα έβαλε με ένα ροτβάιλερ που τρώει τα σίδερα, τις γάτες, τα αφεντικά του κι όλα τα παιδάκια της γειτονιάς...το νιώθω κι αυτό το ροτβάιλερ, θέλω να τους δαγκώσω όλους...ω! Σπίτια! είδα το σπίτι του Τζον Στάμος, της Τζένιφερ Άνιστον, της Ντακότα Τζόνσον της Σέριλ Κρόου, του Ρίκι Μάρτιν, έπηξα στην πισίνα και στα τζακούζια....στο σπίτι του Λένι Κραβιτς κοπάνησα τον υπολογιστή....ε, στα διάλα!!!Δεν θα τον ξανανοίξω ποτέ!!!!....
...δέκα λεπτά μετά ξέχασα την απόφαση μου κι ήθελα επιτέλους να δω αυτή τη σειρά, δέκα λεπτά μετά, μπαα...θα δοκιμάσω την άλλη, μπαααα, μήπως εκείνη....άφησα καμιά δεκαριά σειρές στη μέση και το μυαλό δεν σωπαίνει με τίποτα....
Ας δω ντοκιμαντέρ...μια οικογένεια που ζούσε κλειδωμένη σε ένα διαμέρισμα για 10 χρόνια. Αυτοί σίγουρα κάτι παραπάνω ξέρουν από απομόνωση για να δω κάτι θα μάθω...κατάθλιψη. Ζει άνθρωπος σε τόσο στερητικό περιβάλλον!!! Μάδερ φάκερ σκέφτομαι σε άπταιστα ελληνικά όλα τα αντέχει τελικά ο άνθρωπος! Άνθρωποι που ζουν σε κουτιά στην Κίνα. Μα πως άντεξαν τρεις μήνες έτσι σε καραντίνα...ή καλύτερα πως αντέχουν μια ολόκληρη ζωή σε ένα κουτί! Άρα μπορούμε όλοι.
Μπορείς κι εσύ! Ναι μπορείς....η ματιά έξω από το παράθυρο...βροχή, βροχή, βροχή...αγαπώ τη βροχή! Όμως και βροχή και πανδημία...μου πέσαν πολύ. 168 ώρες , 27 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα βροχής...το μάτι γυρίζει ξανά στην οθόνη, νάτοι αυτοί που επιβίωσαν 69 ημέρες στα έγκατα της γης όταν το ορυχείο που δούλευαν κατέρρευσε...πλάκα κάνεις σκέφτομαι δεν έχεις δικαίωμα να μην αντέχεις, να βαριέσαι, να ασφυκτιείς, να παραπονιέσαι. Θυμάμαι όλους μου τους θεραπευόμενους στην Επανένταξη αποφυλακισμένων του Κεθεα. Θυμάμαι ιστορίες απομόνωσης, σε κρύα σκοτεινά κελιά. Να μιλούν στους τοίχους. Να βλέπουν φαντάσματα. Θυμάμαι τον Λευτέρη σαράντα χρόνια ακατέβατα και τα πέντε πρώτα παιδάκι ακόμα στο Γεντί Κουλέ στο Επταπύργιο. Χωρίς κάλυμμα να μπαίνει το χιόνι από το παράθυρο και να ξυπνάνε μούσκεμα, παγωμένοι κι έτσι να κυλούν οι ώρες, οι μέρες, η ζωή. Θέλω να κλάψω σαν τον σκέφτομαι τόσο πολύ πονάω! Πάντα θέλω να κλαίω σαν σκέφτομαι εκείνα τα πλάσματα..."μην μιλάς" ψιθυρίζω στο μυαλό μου, βούλωσε το δεν έχεις δικαίωμα να νιώθεις αγανάκτηση. Σκάσε!
Μιλάω με τον φίλο μου τον Πάνο, στην Κίνα. "Πως αντέξατε τόσο καιρό σε καραντίνα, του λέω τι έκανες;" ..."υπομονή" μου απαντά, "...και κάτι ακόμη μην τρως και να γυμνάζεσαι". Και πως να γυμνάζομαι που δεν μπορώ να βγω έξω να τρέξω του απαντώ. Μου στέλνει ένα βιντεάκι με έναν τύπο στην Γαλλία που έτρεξε μαραθώνιο στο μπαλκόνι του κι από κάτω τη φράση "no excuces".... άι στο διάλο ρε φίλε!!!! Σε λίγες μόνο μέρες ξεχάστηκαν τα φρούτα. Πατατάκια, φουντούνια, σπιτική πίτσα για επιδόρπιο και ίον αμυγδάλου για παρηγοριά! Έτσι από αντίδραση! Δεν με αναγνωρίζω. Αντίσταση ρε. Θα τρώω!!! Ναι μεγάλος απατεώνας ο επαναστάτης εαυτός!
Μπορείς κι εσύ! Ναι μπορείς....η ματιά έξω από το παράθυρο...βροχή, βροχή, βροχή...αγαπώ τη βροχή! Όμως και βροχή και πανδημία...μου πέσαν πολύ. 168 ώρες , 27 λεπτά και 32 δευτερόλεπτα βροχής...το μάτι γυρίζει ξανά στην οθόνη, νάτοι αυτοί που επιβίωσαν 69 ημέρες στα έγκατα της γης όταν το ορυχείο που δούλευαν κατέρρευσε...πλάκα κάνεις σκέφτομαι δεν έχεις δικαίωμα να μην αντέχεις, να βαριέσαι, να ασφυκτιείς, να παραπονιέσαι. Θυμάμαι όλους μου τους θεραπευόμενους στην Επανένταξη αποφυλακισμένων του Κεθεα. Θυμάμαι ιστορίες απομόνωσης, σε κρύα σκοτεινά κελιά. Να μιλούν στους τοίχους. Να βλέπουν φαντάσματα. Θυμάμαι τον Λευτέρη σαράντα χρόνια ακατέβατα και τα πέντε πρώτα παιδάκι ακόμα στο Γεντί Κουλέ στο Επταπύργιο. Χωρίς κάλυμμα να μπαίνει το χιόνι από το παράθυρο και να ξυπνάνε μούσκεμα, παγωμένοι κι έτσι να κυλούν οι ώρες, οι μέρες, η ζωή. Θέλω να κλάψω σαν τον σκέφτομαι τόσο πολύ πονάω! Πάντα θέλω να κλαίω σαν σκέφτομαι εκείνα τα πλάσματα..."μην μιλάς" ψιθυρίζω στο μυαλό μου, βούλωσε το δεν έχεις δικαίωμα να νιώθεις αγανάκτηση. Σκάσε!
Μιλάω με τον φίλο μου τον Πάνο, στην Κίνα. "Πως αντέξατε τόσο καιρό σε καραντίνα, του λέω τι έκανες;" ..."υπομονή" μου απαντά, "...και κάτι ακόμη μην τρως και να γυμνάζεσαι". Και πως να γυμνάζομαι που δεν μπορώ να βγω έξω να τρέξω του απαντώ. Μου στέλνει ένα βιντεάκι με έναν τύπο στην Γαλλία που έτρεξε μαραθώνιο στο μπαλκόνι του κι από κάτω τη φράση "no excuces".... άι στο διάλο ρε φίλε!!!! Σε λίγες μόνο μέρες ξεχάστηκαν τα φρούτα. Πατατάκια, φουντούνια, σπιτική πίτσα για επιδόρπιο και ίον αμυγδάλου για παρηγοριά! Έτσι από αντίδραση! Δεν με αναγνωρίζω. Αντίσταση ρε. Θα τρώω!!! Ναι μεγάλος απατεώνας ο επαναστάτης εαυτός!
Ο μεγάλος γιος από μέσα κοπανιέται. Κάνει διαδικτυακά μαθήματα. Με το σχολείο, με το φροντιστήριο...είναι σε απόγνωση.Πανελλήνιες γαρ. Δεν ξέρει πότε θα γράψει, τι θα γράψει, ημερομηνία, ύλη...όλα στον αέρα! Αυτός είναι ο αληθινός ήρωας.Μιλάμε για απίθανη διαχείριση. Το χάνει, το βρίσκει, σφυρίζει, τραγουδάει, σιδερώνει τις γραβάτες και τα γιλέκα του, βάφει συνέχεια και γυαλίζει τα παπούτσια του και παίζει ασταμάτητα στο κλαρινέτο τον νονό. Μάλλον ξυπνάει μέσα του ο Don Corleone! Να ανησυχώ;
Διαβάζει, κάνει ασκήσεις, σκίζει χαρτιά, κοπανάει τα βιβλία, γελάει, σε δυο λεπτά κλαίει είναι λίγο σαν τον τρελό του χωριού...ο μικρός αντίθετα είναι ο χαρούμενος τρελός του χωριού. Μιλάει με τους φίλους και τα ξαδέρφια του στο ίντερνετ κι όλη μέρα φτιάχνει αεροπλανάκια και βάζει μέσα το χνουδωτά ζωάκια και τα πετάει στο σαλόνι...όοοοολη μέρα....πτήσεις πάνω από το κεφάλι μας...φωνάζοντας λευτεριααααα.
Διαβάζει, κάνει ασκήσεις, σκίζει χαρτιά, κοπανάει τα βιβλία, γελάει, σε δυο λεπτά κλαίει είναι λίγο σαν τον τρελό του χωριού...ο μικρός αντίθετα είναι ο χαρούμενος τρελός του χωριού. Μιλάει με τους φίλους και τα ξαδέρφια του στο ίντερνετ κι όλη μέρα φτιάχνει αεροπλανάκια και βάζει μέσα το χνουδωτά ζωάκια και τα πετάει στο σαλόνι...όοοοολη μέρα....πτήσεις πάνω από το κεφάλι μας...φωνάζοντας λευτεριααααα.
Χθες μαλώσαμε για το μπισκότο...ποιος έφαγε το τελευταίο; Ποιος άφησε ανοιχτή την πόρτα; Ποιος δεν έσβησε το φως; Ποιος δεν έκλεισε την ψηστιέρα; Ποιος σφυρίζειιιιιι; Ποιος γελάει τόσο δυνατά; Ποιος έχει τέρμα την τηλεόραση επιτέλους δεν είστε μόνοιιιιιιι, γιατί με ακολουθείς, γιατί πας όπου πάω; Θα κάνω διαλογισμό. Θέλω απόλυτη ησυχία για είκοσι λεπτά παρακαλώ. Ακούγονται πνιχτά γέλια, κοπανήματα, ουρλιαχτά, ποδοβολητά. κι η φωνή μου διαπερνά τους τοίχους:
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!Ένα λεπτό ησυχίας μπορώ να έχω σε αυτό το σπίτιιιιιι;
Έχω ταχυκαρδία από τα νεύρα...διαλογισμός μάνας εφήβων!
Έχω ταχυκαρδία από τα νεύρα...διαλογισμός μάνας εφήβων!
Στιγμές οικογενειακής ευτυχίας! Όλα όσα μου έδιναν χαρά πάνε περίπατο. Δεν κάνω γλυκά, δεν θέλω να μαγειρεύω. Δεν με ενδιαφέρει να γράφω, να δημιουργήσω, να εμπνεύσω, να εμπνευστώ...Θέλω να καταρρεύσω με την ησυχία μου επιτέλους Μπορώ; Ενοχλώ;
Καλά πως θα κερδίσουμε τον πόλεμο με τέτοια ψυχολογία...Ε! ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ κι εσύ!
Καλά πως θα κερδίσουμε τον πόλεμο με τέτοια ψυχολογία...Ε! ΑΙ ΣΙΧΤΙΡ κι εσύ!
Καναπές, βούλιαγμα...βαρύς ο πόλεμος....α ρε παππού τότε στο Αλβανικό μέτωπο μέσα στην παγωνιά, την πείνα και την ψείρα, ούτε που μπορούσες να φανταστείς την θυσία που θα κάνω εγώ σαν έρθει η ώρα μου...ούτε που μπορούσες να το φανταστείς! Γυρίζω πλευρό...πονάει το σώμα από την ακινησία...κι έξω βρέχει. Κάποτε έτρεχα στην βροχή...χιλιόμετρα...πέντε, δέκα, είκοσι.....τριάντα, τώρα ανεβαίνω τις σκάλες και λαχανιάζω...πως θα νικήσουμε τον πόλεμο αν λαχανιάζεις στη σκάλα; Σκάσε!
...συναντήσεις μέσω ίντερνετ. Ομάδες μέσω ίντερνετ. Έχει κι αυτό το γούστο του...Νιώθω κανονικός άνθρωπος μόνο εκεί. Μπαίνω στο ρόλο. Ισιώνω. Μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο.Όπως πάντα οι θεραπευόμενοι μου υπήρξαν οι πιο ουσιαστικοί μου δάσκαλοι στην εργασιακή μου ζωή και όχι μόνο. Τα ίδια και τώρα. Είμαστε πολύτιμοι ο ένας για τον άλλο και μαθαίνουμε ο ένας από τον άλλο. Υπέροχα γενναίοι και απίστευτα βοηθητικοί! Κι εκεί σαν ακούω το δικό τους φόβο μπορώ να βάλω τον δικό μου φόβο σε πλαίσιο και να τον αποδεχτώ...Φοβάμαι κι είναι αυτό όχι μόνο φυσιολογικό μα και υπέροχο. Γιατί ο φόβος με κάνει πλάσμα ευάλωτο μα κι αληθινό. Φοβάμαι σημαίνει αποδέχομαι. Φοβάμαι σημαίνει είμαι γενναίος! Κι όλα αυτά τα μηνύματα των ημερών για την αντίσταση στο φόβο, όλα αυτά τα"μην μασάτε, μην φοβάστε, βαδίζουμε στο φως, φοβούνται ω ρε τα παλικάρια;" δεν τα ακούω.
Συναίσθημα κι ο φόβος. Δικό μου. Ολόδικο μου. Γιατί να το φοβηθώ. Γιατί να το απαρνηθώ; Γιατί να το απορρίψω;
Αυτός που δεν φοβάται τα αεροπλάνα και ανεβαίνει σε αυτά, είναι απλός ταξιδιώτης. Αυτός που φοβάται τα αεροπλάνα και ανεβαίνει σε αυτά είναι ένας γενναίος ταξιδιώτης. Το ότι φοβάμαι δεν σημαίνει πως δεν πετάω...είμαι εδώ με τους δαίμονες μου και πετάω μαζί σας! Γενναίοι μου!
Να πω την αλήθεια. Αν δεν υπήρχε ο φόβος του θανάτου και η σκιά της οικονομικής καταστροφής μια χαρά θα την περνούσα σπίτι. Αγαπώ να μου κάνω παρέα. Βρίσκω τρόπους να είμαι δημιουργική...το έμαθα καλά σαν ο φόβος, ο ίδιος φόβος που με έκανε γενναία, πριν με κάνει γενναία με είχε κάνει δειλή και είχα κλειστεί σπίτι σε μόνιμη καραντίνα...για τόσο καιρό που τρομάζω κι εγώ σαν μετράω...μήνες...χρόνια...Το καλό του να έχεις διαταραχή πανικού είναι πως υποχρεώνεσαι να ζεις με τη μοναξιά και τις σκιές σου για πολύ καιρό...Έχω μοιραστεί και πρόσφατα μα και στο παρελθόν αυτή μου την περιπέτεια!
Και για να σοβαρευτούμε επιτέλους γιατί σας κούρασα...Ζορίζομαι όπως όλοι πονάω όπως όλοι, φοβάμαι όπως όλοι, μπερδεύομαι όπως όλοι και ζω κάτι αδιανόητα πρωτόγνωρο όπως όλοι...όπως όλοι μας. Αυτό που εμένα με βοηθάει είναι ένα! Μαραθώνιος! Έχω διαχειριστεί πολλές προσωπικές κρίσεις όπως όλοι. Επαγγελματικές. Προσωπικές. Συναισθηματικές. Σωματικές. Κάποιες φορές ήμουν αποτελεσματική κάποιες λιγότερο αποτελεσματική, μα καταλήγω πως οι εκπαιδεύσεις που έχω κάνει στην διαχείριση κρίσεων, παρόλο που αμφέβαλα για εμένα, μάλλον τελικά έπιασαν τόπο πατέρα.Να κοιμάσαι ήσυχος! και για να το ελαφρύνω θα μοιραστώ μαζί σας την απλή συνειδητοποίηση πως όλο αυτό μου θυμίζει μαραθώνιο και μάλιστα κακό. Π.χ. τον αξέχαστο Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. όπου αυτό που ζούσα ήταν πρωτόγνωρο, δύσκολο και απίθανα κι αδιανόητα επίπονο σωματικά και συναισθηματικά. Γκρίνιαξα, έκλαψα, θύμωσα, έγινα έξαλλη, απογοητεύτηκα, τρόμαξα, φοβήθηκα φριχτά, κατέρρευσα, σκεφτόμουν κάθε λεπτό να εγκαταλείψω αλλά...δεν σταμάτησα ποτέ να τρέχω. Ποτέ! Και τερμάτισα με τα χέρια ψηλά, κατάκοπη, ευτυχισμένη και διαλυμένη μαζί. Τι ήταν αυτό που με κράτησε και δεν εγκατέλειψα; Τρία πράγματα και τα τρία δεν είναι πράγματα! Είναι όλοι εκείνοι οι λατρεμένοι που με περίμεναν στο τέρμα...ο φίλος με τον οποίο τρέχαμε μαζί και δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι γύρω μου, πίσω μου, δίπλα μου, μέσα μου, που η εικόνα τους λειτουργούσε σαν κίνητρο.
Αυτή είναι η μια και μοναδική γαμημένη απάντηση! Δεν με κράτησε το ότι δεν φοβήθηκα, το ότι δεν τρόμαξα, το ότι ήμουν καλά γυμνασμένη, το ότι ήμουν σίγουρη για εμένα, το ότι δεν πονούσα....το ότι δεν δείλιασα από την αρχή μέχρι το τέλος. Με κράτησαν οι άνθρωποι.Οι άνθρωποι.Τα πολύτιμα χαμόγελα, τα χέρια τους. Η αγκαλιά που με σήκωσε σαν έπεσα.Το χέρι με το μουσκεμένο σφουγγάρι που με δρόσισε σαν καιγόμουν, το ανακουφιστικό χάδι στο διαλυμένο μου πόδι, το καθαρισμένο φρούτο που μου έδιναν στο χέρι, οι λέξεις, οι μαγικές τους λέξεις, πάμε, μπορείς, σε περιμένω, είμαι εδώ, μαζί, σήκω. Σήκω!ΣΗΚΩ!!!
Μια εγώ, μια εσύ! Μαζί. Σήκω και μην ακούς τίποτα. Όλα είναι εδώ κι ο φόβος κι ο τρόμος κι η αγωνία...όλα αποδεκτά, όλα αγαπημένα. Δεν σε κάνουν αδύναμο, το αντίθετο! Όλα αυτά είναι που σε κάνουν ήρωα. Τον ήρωα του εαυτού σου!
Είμαστε μαζί. Πάντα αυτό που μας κρατάει όρθιους είναι η αγάπη. Αυτή που παίρνουμε, αυτή που δίνουμε, αυτή στην οποία πιστεύουμε και κάνει τη γη να γυρίζει.
Ο κολλητός μου από την Κίνα μου είπε "μην νιώθεις καθηλωμένη, πες πως είσαι σε χειμέρια νάρκη. Αυτό χρειάζεσαι τώρα και θα επανέλθεις μετά. Στην ώρα σου."
Είμαι εκτός παιχνιδιού!
Ο καναπές μου είναι ο πάγκος μου για λίγο. Κι ο δικός σου! Παίζουν άλλοι παίκτες τώρα πιο χρήσιμοι...μα όταν έρθει η ώρα θα μπούμε στον αγώνα με λύσσα! Και θα παλέψουμε ξανά. Γιατί αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας. Είναι ο αγώνας όλων μας και θα αγωνιστούμε όλοι με την σειρά μας! Όχι για την νίκη. Ούτε για την επιβίωση. Αλλά για τη Ζωή. Για αυτό το αυθάδικο τρελοκόριτσο με το στενό τζιν που αξίζει να ερωτευτείς και να ζήσεις.
Κι όλα αυτά τα δικαιώματα, οι ελευθερίες, οι ανάγκες που βάζουμε στην άκρη, δεν είναι θυσία, δεν είναι διαταγή, δεν είναι καταπάτηση, είναι η δική μας παραχώρηση για να κρατήσουμε ελεύθερο και καθαρό τον αγωνιστικό χώρο. Δεν είμαστε σε δυσμένεια εκεί στον πάγκο, αλλά σε αναμονή.
Ξεκουραζόμαστε λοιπόν, μα δεν χαλαρώνουμε...έρχεται η σειρά μας. Και θα μας χρειαστούμε όλους! Ως τότε ας αφήσουμε τον αγωνιστικό χώρο καθαρό, να παίξουν αυτοί που χρειάζονται κι ας γίνουμε για εκείνους η καλύτερη κερκίδα του κόσμου!
Γιατί κι αυτό ακόμη θα περάσει, μα μέχρι να περάσει να θυμόμαστε πως δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά αγώνας αντοχής. Μαραθώνιος αγαπημένοι. Δύσκολος, προκλητικός, σκληρός, κι εθιστικός σαν καραμπινάτος έρωτας!
Καραμπινάτος σαν τις μέρες που ζούμε!!!!
Κλείνω με ένα βιντεάκι μου έφτιαξε ένα πλάσμα αγαπημένο και απίθανα ταλαντούχο που αγαπώ βαθιά. Το έντυσε με εικόνες από τους Κύκλους Ζωής και με την υπέροχη φωνή της που απαγγείλει τις μέρες εγκλεισμού όπως τις κατέγραψε η Kitty O’Meara, συνταξιούχος δασκάλα.
Αναστασία, Μωβένιο μου κορίτσι σε ευχαριστώ!!!και οι άνθρωποι θεραπεύτηκαν....
Κατερίνα
Συναίσθημα κι ο φόβος. Δικό μου. Ολόδικο μου. Γιατί να το φοβηθώ. Γιατί να το απαρνηθώ; Γιατί να το απορρίψω;
Αυτός που δεν φοβάται τα αεροπλάνα και ανεβαίνει σε αυτά, είναι απλός ταξιδιώτης. Αυτός που φοβάται τα αεροπλάνα και ανεβαίνει σε αυτά είναι ένας γενναίος ταξιδιώτης. Το ότι φοβάμαι δεν σημαίνει πως δεν πετάω...είμαι εδώ με τους δαίμονες μου και πετάω μαζί σας! Γενναίοι μου!
Να πω την αλήθεια. Αν δεν υπήρχε ο φόβος του θανάτου και η σκιά της οικονομικής καταστροφής μια χαρά θα την περνούσα σπίτι. Αγαπώ να μου κάνω παρέα. Βρίσκω τρόπους να είμαι δημιουργική...το έμαθα καλά σαν ο φόβος, ο ίδιος φόβος που με έκανε γενναία, πριν με κάνει γενναία με είχε κάνει δειλή και είχα κλειστεί σπίτι σε μόνιμη καραντίνα...για τόσο καιρό που τρομάζω κι εγώ σαν μετράω...μήνες...χρόνια...Το καλό του να έχεις διαταραχή πανικού είναι πως υποχρεώνεσαι να ζεις με τη μοναξιά και τις σκιές σου για πολύ καιρό...Έχω μοιραστεί και πρόσφατα μα και στο παρελθόν αυτή μου την περιπέτεια!
Και για να σοβαρευτούμε επιτέλους γιατί σας κούρασα...Ζορίζομαι όπως όλοι πονάω όπως όλοι, φοβάμαι όπως όλοι, μπερδεύομαι όπως όλοι και ζω κάτι αδιανόητα πρωτόγνωρο όπως όλοι...όπως όλοι μας. Αυτό που εμένα με βοηθάει είναι ένα! Μαραθώνιος! Έχω διαχειριστεί πολλές προσωπικές κρίσεις όπως όλοι. Επαγγελματικές. Προσωπικές. Συναισθηματικές. Σωματικές. Κάποιες φορές ήμουν αποτελεσματική κάποιες λιγότερο αποτελεσματική, μα καταλήγω πως οι εκπαιδεύσεις που έχω κάνει στην διαχείριση κρίσεων, παρόλο που αμφέβαλα για εμένα, μάλλον τελικά έπιασαν τόπο πατέρα.Να κοιμάσαι ήσυχος! και για να το ελαφρύνω θα μοιραστώ μαζί σας την απλή συνειδητοποίηση πως όλο αυτό μου θυμίζει μαραθώνιο και μάλιστα κακό. Π.χ. τον αξέχαστο Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. όπου αυτό που ζούσα ήταν πρωτόγνωρο, δύσκολο και απίθανα κι αδιανόητα επίπονο σωματικά και συναισθηματικά. Γκρίνιαξα, έκλαψα, θύμωσα, έγινα έξαλλη, απογοητεύτηκα, τρόμαξα, φοβήθηκα φριχτά, κατέρρευσα, σκεφτόμουν κάθε λεπτό να εγκαταλείψω αλλά...δεν σταμάτησα ποτέ να τρέχω. Ποτέ! Και τερμάτισα με τα χέρια ψηλά, κατάκοπη, ευτυχισμένη και διαλυμένη μαζί. Τι ήταν αυτό που με κράτησε και δεν εγκατέλειψα; Τρία πράγματα και τα τρία δεν είναι πράγματα! Είναι όλοι εκείνοι οι λατρεμένοι που με περίμεναν στο τέρμα...ο φίλος με τον οποίο τρέχαμε μαζί και δεν έφυγε λεπτό από κοντά μου και όλοι εκείνοι οι άνθρωποι γύρω μου, πίσω μου, δίπλα μου, μέσα μου, που η εικόνα τους λειτουργούσε σαν κίνητρο.
Αυτή είναι η μια και μοναδική γαμημένη απάντηση! Δεν με κράτησε το ότι δεν φοβήθηκα, το ότι δεν τρόμαξα, το ότι ήμουν καλά γυμνασμένη, το ότι ήμουν σίγουρη για εμένα, το ότι δεν πονούσα....το ότι δεν δείλιασα από την αρχή μέχρι το τέλος. Με κράτησαν οι άνθρωποι.Οι άνθρωποι.Τα πολύτιμα χαμόγελα, τα χέρια τους. Η αγκαλιά που με σήκωσε σαν έπεσα.Το χέρι με το μουσκεμένο σφουγγάρι που με δρόσισε σαν καιγόμουν, το ανακουφιστικό χάδι στο διαλυμένο μου πόδι, το καθαρισμένο φρούτο που μου έδιναν στο χέρι, οι λέξεις, οι μαγικές τους λέξεις, πάμε, μπορείς, σε περιμένω, είμαι εδώ, μαζί, σήκω. Σήκω!ΣΗΚΩ!!!
Μια εγώ, μια εσύ! Μαζί. Σήκω και μην ακούς τίποτα. Όλα είναι εδώ κι ο φόβος κι ο τρόμος κι η αγωνία...όλα αποδεκτά, όλα αγαπημένα. Δεν σε κάνουν αδύναμο, το αντίθετο! Όλα αυτά είναι που σε κάνουν ήρωα. Τον ήρωα του εαυτού σου!
Είμαστε μαζί. Πάντα αυτό που μας κρατάει όρθιους είναι η αγάπη. Αυτή που παίρνουμε, αυτή που δίνουμε, αυτή στην οποία πιστεύουμε και κάνει τη γη να γυρίζει.
Ο κολλητός μου από την Κίνα μου είπε "μην νιώθεις καθηλωμένη, πες πως είσαι σε χειμέρια νάρκη. Αυτό χρειάζεσαι τώρα και θα επανέλθεις μετά. Στην ώρα σου."
Είμαι εκτός παιχνιδιού!
Ο καναπές μου είναι ο πάγκος μου για λίγο. Κι ο δικός σου! Παίζουν άλλοι παίκτες τώρα πιο χρήσιμοι...μα όταν έρθει η ώρα θα μπούμε στον αγώνα με λύσσα! Και θα παλέψουμε ξανά. Γιατί αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας. Είναι ο αγώνας όλων μας και θα αγωνιστούμε όλοι με την σειρά μας! Όχι για την νίκη. Ούτε για την επιβίωση. Αλλά για τη Ζωή. Για αυτό το αυθάδικο τρελοκόριτσο με το στενό τζιν που αξίζει να ερωτευτείς και να ζήσεις.
Κι όλα αυτά τα δικαιώματα, οι ελευθερίες, οι ανάγκες που βάζουμε στην άκρη, δεν είναι θυσία, δεν είναι διαταγή, δεν είναι καταπάτηση, είναι η δική μας παραχώρηση για να κρατήσουμε ελεύθερο και καθαρό τον αγωνιστικό χώρο. Δεν είμαστε σε δυσμένεια εκεί στον πάγκο, αλλά σε αναμονή.
Ξεκουραζόμαστε λοιπόν, μα δεν χαλαρώνουμε...έρχεται η σειρά μας. Και θα μας χρειαστούμε όλους! Ως τότε ας αφήσουμε τον αγωνιστικό χώρο καθαρό, να παίξουν αυτοί που χρειάζονται κι ας γίνουμε για εκείνους η καλύτερη κερκίδα του κόσμου!
Γιατί κι αυτό ακόμη θα περάσει, μα μέχρι να περάσει να θυμόμαστε πως δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά αγώνας αντοχής. Μαραθώνιος αγαπημένοι. Δύσκολος, προκλητικός, σκληρός, κι εθιστικός σαν καραμπινάτος έρωτας!
Καραμπινάτος σαν τις μέρες που ζούμε!!!!
Κλείνω με ένα βιντεάκι μου έφτιαξε ένα πλάσμα αγαπημένο και απίθανα ταλαντούχο που αγαπώ βαθιά. Το έντυσε με εικόνες από τους Κύκλους Ζωής και με την υπέροχη φωνή της που απαγγείλει τις μέρες εγκλεισμού όπως τις κατέγραψε η Kitty O’Meara, συνταξιούχος δασκάλα.
Αναστασία, Μωβένιο μου κορίτσι σε ευχαριστώ!!!και οι άνθρωποι θεραπεύτηκαν....
Κατερίνα
1 σχόλιο:
Α ρε Κατερίνα...
Ε Γ Ρ Α Ψ Ε Σ
μια φάν σου
Δημοσίευση σχολίου