Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2020

Ο Έρωτας στο χείλος του γκρεμού!

Αμοργός Καλοκαίρι. Έχουμε φτάσει μετά από μεγάλη ταλαιπωρία στο νησί κι είμαστε τόσο τρισευτυχισμένοι, τρισερωτευμένοι και τρισχαρούμενοι!
Αφήνουμε τα πράγματα μας στο δωμάτιο και αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή γύρα και να βρούμε κάποια μαγική αμμουδιά να αράξουμε. Πράγματι κάνοντας γύρους βλέπουμε μια μικρή κι άδεια παραλία και παρατηρούμε πως δεν υπάρχει παρά μόνο ένα στενό κατηφορικό δρομάκι προς αυτήν. Ενθουσιασμένοι που είμαστε οι μοναδικοί που την είδαμε παίρνουμε το δρόμο και προσπαθούμε να βρούμε το στενό όπου πρέπει να στρίψουμε. Πράγματι βρίσκουμε το στενό που είναι τελικά εξαιρετικά πολύ στενό και κατηφορικό μα εμείς αμάσητοι και τρελαμένοι με τα παράθυρα τέρμα ανοιχτά και την μουσική στη διαπασών, την κατεβαίνουμε...
Κάποια στιγμή αρχίζουμε να διαπιστώνουμε πως είναι τόσο στενό το δρομάκι που οι ρόδες σε κάποια σημεία σχεδόν βγαίνουν από το δρόμο. Νιώθουμε πως είμαστε στον αέρα κι από κάτω το χάος. Αρχίζουν να με ζώνουν τα φίδια. Σταματάω τη μουσική ανακάθομαι απότομα  και πανικόβλητη λέω στον έρωτα, "τι στενός δρόμος μήπως να μην συνεχίσουμε;" Εκείνος έχει ήδη παρασοβαρέψει και με βλέμμα προσηλωμένο μου λέει "κάτι δεν πάει καλά"...κι αντιλαμβανόμαστε πως το δρομάκι στενεύει κι άλλο κι όχι μόνο αυτό μα είναι κι απίστευτα κατηφορικό και το αμάξι σαν να έχει πάρει μια παράξενη κλίση. Εκείνος προσπαθεί να το ισιώσει, μα οι ρόδες δεν πιάνουν γιατί το έδαφος είναι τόσο σαθρό που το κάνουν και γλιστρά και ξάφνου γλιστρά απαλά απαλά  απαλάααα κι από κάτω μας το χάος κι η μαγική παραλία που θέλαμε να πάμε....Ξαφνικά νιώθω τρέλα και το αμάξι γλιστρά, κι έχει πάρει μια έντονη κλίση και πάει σταθερά και πλάγια προς το γκρεμό εκείνος προσπαθεί να αλλάξει κατεύθυνση παίζει με συμπλέκτη, το γκάζι και το φρένο όσο πια απαλά μπορεί κι εγώ φωνάζω "θα πέσουμε, θα πέσουμε, πέφτουμεεεεε" και νιώθω τον πανικό σαν κύμα να με καταπίνει και  χωρίς δεύτερη σκέψη κάνω το πιο ντροπιαστικό πράγμα που υπάρχει...Ανοίγω την πόρτα και πηδάω!
Ναι όπως στις ταινίες πήδηξα την ώρα που το αμάξι όδευε προς το κενό....Εκεί στην άκρη του γκρεμού, το αμάξι επιτέλους  σταμάτησε και σοκαρισμένο βγήκε έξω το αγόρι...με κοίταξε και κούνησε το κεφάλι..
Εγώ να ανοίξει η γη να με καταπιεί, πάνε οι σαγιονάρες, τα παρεό και τα καπέλα αλλά φίλε τι να έκανα; Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Το λοιπόν ανεβήκαμε όλο τον ανήφορο με τα πόδια αμίλητοι, πήγαμε σε ένα ξενοδοχείο εκεί κοντά είπαμε την περιπέτεια μας ο τύπος μας κοίταξε σαν να ήμασταν ούφο και μας είπε πως κάθε μέρα τουλάχιστον ένα αμάξι ηλιθίων κάνει αυτή τη βλακεία. Φώναξαν ένα γερανό και μας τράβηξε με μεγάλο κόπο και μετά από κανένα δίωρο συνεχίσαμε την βόλτα μας σιωπηλοί και καθώς παρκάραμε πια σε μια άλλη κανονική παραλία το τρελό αγόρι με ρώτησε..."Σοβαρά τώρα πήδηξες;"
"Ε μα τι να έκανα ρε φίλε να πέφταμε μαζί; Λειτούργησε το ένστικτο δεν φταίω εγώ!" απάντησα μέσα στην τσατίλα.

"Ωραίο ένστικτο!" Μου είπε γελώντας...με είχε ήδη συγχωρήσει. Περάσαμε τέλεια στην Αμοργό μα μου έμεινε ένας φόβος Μια βδομάδα δεν σταμάτησα ποτέ να φοβάμαι τους δρόμους, τα βράχια, τα γκρεμνά, την αγριάδα αυτού του μαγικού νησιού.
Την αγάπησα την Αμοργό, μα την φοβήθηκα πολύ....και πιο πολύ της θύμωσα γιατί μου έδειξε κάτι που δεν ήθελα να δω. Εμένα να το σκάω!Γιατί ως γνωστόν του φευγάτου η μάνα ποτέ δεν έκλαψε!

Το τρελό αγόρι όμως έμεινε εκεί να σώσει την κατάσταση κι όχι μόνο, αφού διοργάνωσε τα πιο μαγικά μου γενέθλια. Εκεί στα Κατάπολα λοιπόν, έγινα Τριάντα!Και ανάμεσα στις ορχήστρες που μου τραγουδούσαν, "σ'αγαπώ γιατί είσαι ωραία" και στον κόσμο που με χειροκροτούσε  καθώς έσβηνα τα κεράκια σε μια πανέμορφη κατάλευκη αυλή στα Θολάρια, με έπιασε μια ενοχή και τον ρώτησα αν θύμωσε που το έσκασα...Γέλασε. 
"Όχι ρε χαζό" μου είπε. 
"Καλά εσύ δεν φοβήθηκες, την ώρα που γλιστρούσε το αμάξι;"
"Φοβήθηκα" μου απάντησε...
"Ε!και πως μπόρεσες να μην ανοίξεις την πόρτα να φύγεις αφού έπεφτε στο γκρεμό!"
"Καλά παιδί μου, είναι δυνατόν να αφήσω το αμάξι να πέσει στο γκρεμό με εσένα μέσα κι εγώ να φύγω;"
"Εγώ δηλαδή πως το έκανα;"
"Εσύ φοβήθηκες για εσένα."
"Κι εσύ δεν φοβήθηκες για εσένα;"
"Δεν πρόλαβα γιατί πρώτα φοβήθηκα για εσένα, αφού εσύ είσαι η αγάπη μου..."

...και να σκεφτείς πως σε αντίθεση με εμένα, το τρελό αγόρι δεν το χει καθόλου με τα λόγια!!!Ω ποία ξεφτίλα λοιπόν!!!Πήγε περίπατο δηλαδή ο έρωτας; Αέρας τα μεγάλα μου λόγια; Πέρασα το βράδυ κλαίγοντας από ενοχές...καλά ήταν και λίγο το κρασί...

Η ντροπή ακόμα με κυνηγάει και λέμε την ιστορία και γελάμε πολύ και κάθε φορά εκείνος με κοιτάει και λέει "κωλόπαιδο την έκανες!"
Την έκανα Λούης λοιπόν κι είναι αρκετά ντροπιαστικό κι ακόμη και τα παιδιά κάθε φορά που την ακούν με δουλεύουν..." έλα ρε μαμαααα, στ'αλήθεια πήδηξες;
Ναι ρε πήδηξα!Πως αλλιώς θα γινόμουν μάνα σας;
Μα, μεταξύ μας, όσο ντροπιαστικό κι αν ήταν ξέρω πια, πως σε αντίθεση με εμένα που δεν θα έπεφτα στο γκρεμό για τον έρωτα μου, εκείνος θα έπεφτε στο γκρεμό για την αγάπη του και μιας και τελικά,  δεν πέφτουν όλοι στο γκρεμό αν εσύ βρεις αυτόν τον ένα...μην διστάζεις λεπτό, αυτός είναι για εσένα! 
Τώρα αν εσύ είσαι γι αυτόν...αυτό είναι μιαν άλλη πονεμένη ιστορία και να μην την πιάσουμε τώρα, τόσα χρόνια φάγαμε στην θεραπεία για να καταπιούμε τις ενοχές!

Λοιπόν, παιδιά του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα κι είπα να αποδομήσω τον έρωτα μα τελικά αποδόμησα τον εαυτό μου. Τελικά ο έρωτας υπάρχει κι είναι απλός απλούστατος! Βάλτον στην άκρη ενός γκρεμού και θα δοκιμαστεί! Μπορεί και όχι όμως, γιατί υπάρχουν οι γενναίοι και οι άλλοι...Ε! μάλλον από αυτούς τους άλλους, είμαι εγώ.
Η αγάπη από την άλλη, είναι άλλη φάση και τελικά...ίσως και να μην πέφτεις στο γκρεμό για τον έρωτα, αλλά γκρεμίζεσαι για την αγάπη σου. Τώρα τι είναι η αγάπη...το απαντούν τα παιδιά στο παρακάτω τέλειο βίντεο που μου έστειλε η τρελή μου φίλη η Μαρία και το λάτρεψα!

Κι αγάπη ανάμεσα σε άλλα σημαίνει πως,"δεν βαράς δεν χτυπάς, δεν ρίχνεις κλοτσιές, όταν ερωτεύεσαι παθαίνεις κρίση πανικού και ο έρωτας μπορεί να κρατήσει μέχρι να παντρευτούν οι άνθρωποι, καναδυό χρονάκια ή...ζωές!"

Το ακούτε αγαπημένοι; Όχι ζωή, Ζωές! Δεν το λέω εγώ...τα παιδιά το λένε! Σας στέλνω λοιπόν πολλές ευχές, μέρα που είναι.
Χρόνια πολλά στον έρωτα και χρόνια αληθινά στην αγάπη κι όπου δεις "ωραία παραλία" κάτω από γκρεμό  μην στρίψεις, δοκιμασία είναι.Στο λέω εγώ που ξέρω,  μπορεί να ρεζιλευτείς κι είναι κρίμα....

...Καλή δύναμη στους ερωτευμένους!



2 σχόλια:

LitsArt είπε...

ενταξει...μονο μια εβδομαδα κρατησαν οι φοβοι σου????μια χαρα σε βρίσκω!
ολοι εχουμε κανει τετοιου ειδους"εξυπναδες" σε νησια και σε νιωθω....
happy valentines day!!!

Ανώνυμος είπε...

Έχω βρεθεί και εγώ στην θέση του αγοριού σου. Σε μια από τις πρώτες μου τσάρκες, σε μια κατηφόρα που οδηγούσε σε ένα κόκκινο φανάρι και τεμνόταν με κεντρικό δρόμο διπλής κυκλοφορίας δεν λειτούργησαν τα φρένα?? ή πατούσα μόνο τον συμπλέκτη??...ποτέ δεν κατάλαβα... όπου την ώρα που η συνοδηγός έντρομη άνοιξε την πόρτα και χίμηξε έξω, εγώ με το χειρόφρενο και ένα τετακέ σταμάτησα το αμάξι. Το ευτυχές γεγονός ήταν η χαμηλή ταχύτητα αλλιώς η μανούλα μου θα μας είχε χαιρετίσει... μέχρι και η μαμά...καμιά ντροπή λοιπόν..χαχαχα