Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

Αφέσου...

Οι μικροί λευκοί Ζεφύρανθοι άνθισαν και πάλι...Σημάδι πως ήρθε Φθινόπωρο.


Τις όμορφες ηλιοφώτιστες μέρες η αυλή ακόμη μας καλοδέχεται και τα Σαββατοκύριακα τρώμε έξω  στον μεσημεριανό ήλιο της, 


ενώ τα παιδιά ακόμη παίζουν έξω 


και στήνουν μάχες  παντού πάνω στις πευκοβελόνες και στα πεσμένα φύλλα που  σιγά σιγά την στολίζουν.


Δεν ήμουν έτοιμη για αυτό το Φθινόπωρο...μα ήρθε. Ήρθε κι είναι όμορφο. Το μυαλό μου γεμάτο ιδέες, γεμάτο σχέδια και προγράμματα. Χάνω την μπάλα, την ξαναβρίσκω , την ξαναχάνω. Μπερδεύομαι, ισιώνω, ξαναμπερδεύομαι. Ένα κομμάτι μέσα μου ενθουσιάζεται με όλη αυτή τη δράση, άλλο κομμάτι θέλει να απομονωθεί και να χαθεί από όλα. Τόσοι άνθρωποι γύρω μου.Τόσοι πολλοί άνθρωποι. Κοιταζόμαστε, νιώθουμε, χανόμαστε, βρισκόμαστε. Κάτι μας συνδέει. Κάτι μας φέρνει κοντά. Η ενέργεια της ζωής...τα αχαρτογράφητα ακόμη σχέδια της για εμάς!
Τρομάζω με κάθε νέο ταξίδι, μα αφήνομαι κι ακολουθώ και μπαίνω στη δράση. 
Ο μόνιμος καθημερινός πονοκέφαλος περνά μόνο την ώρα που τρέχω. Εκεί που δεν χωρά σκέψη γιατί το σώμα μοχθεί. Εκεί μόνο δεν πονά το κεφάλι, όταν πονά το σώμα όλο, από την προσπάθεια.

Κυριακή απόγευμα πια και η μέρα σχεδόν έφυγε. Τα παιδιά σε φίλους, δεν πρόλαβα να τα δω καθόλου όλο το Σαββατοκύριακο, γιατί ήμουν σε  ένα υπέροχο αλλά πολύωρο σεμινάριο. Γύρισα σπίτι κι είπα στο αγόρι "πήγαινε με κάπου να ξεκουραστούν τα μάτια μου. Να απλώσει το βλέμμα." 

Ανεβήκαμε στο δρόμο για το Λιβάδι. Μόνοι μας όπως παλιά και το βλέμμα άπλωσε στις πλαγιές που ήταν κατάφυτες και λιλά από τις μυρωδάτες άγριες έρρικες.



Βουητό από μελίσσια 


ένα απαλός, καθαρός, ζεστός νοτιάς στις πλαγιές.


Απέναντι ο απογευματινός ήλιος, χρυσός να χάνεται πίσω από τη θάλασσα κι η μυρωδιά μελιού παντού στο σιωπηλό βουνό.
Μαζέψαμε έρρικες για τα βάζα και φασκόμηλο για τα Χειμωνιάτικα βράδια και πανέμορφα στριφογυριστά κλαδιά από πουρνάρια για τις γλάστρες και την φθινοπωρινή μας διακόσμηση.


Το σπίτι γέμισε μικρά λιλά ανθάκια...Πόση ταπεινή κι άγρια η ντροπαλή ομορφιά τους, με τα μικρά λουλούδια να κοιτούν τη γη, χωρίς να γνωρίζουν πόσο όμορφα είναι...



Το πρωί της Δευτέρας ο ήλιος κατακόκκινος, φωτεινός γεμάτος ένταση, μπήκε από τα παράθυρα. 


Το πρωινό των παιδιών λίγο πριν φύγουν για το σχολείο, είχε αυτό το χρώμα!



"Αν είναι η Δευτέρες να έχουν τέτοιο χρώμα θα μπορέσω να τις αγαπήσω" σκέφτηκα...και ξύπνησε μέσα μου ένας έρωτας. 


Ο έρωτας για μια Δευτέρα κόκκινη και χρυσή με μια απίθανη λαμπερή θαμπάδα...

Αυτή η εβδομάδα  που σήμερα κλείνει ήταν από τις πιο δύσκολες, από τις δυνατές. Γεμάτη ξεκινήματα, γεμάτη λάθη, παρεξηγήσεις, λόγια, συναντήσεις πρωινές, απογευματινές, βραδυνές. Νέες ομάδες, παλιές ομάδες, δάκρυα και απίθανα γέλια και αγκαλιές σφιχτές τόσο σφιχτές που πονά το κάθε κόκαλο, μα μένεις άδειος σαν φύγουν. 
Γεμάτη ενέργεια από χέρια που επουλώνουν πληγές και καθαρότητα και τελικά φροντίδα. Γεμάτη εκπλήξεις. Άκουσα λόγια εμπνευσμένα, γενναιόδωρα και κατάλαβα πως είμαι στο σωστό δρόμο έστω κι αν καμιά φορά τον χάνω. Ένιωσα συναισθήματα που ήταν σαν κουβάρια, να ξετυλίγονται απαλά και μια εσωτερική πίεση να λειαίνει, να παύει και να μπαίνει στη σωστή της διάσταση...
Τα παιδιά μου, ο αγαπημένος, οι άνθρωποι γύρω μου...Όλοι αυτοί οι άλλοτε γενναιόδωροι κι άλλοτε σκληροί άνθρωποι. Όλοι εμείς...Τι πολύβουη, γεμάτη ζωή, σαν το μελίσσι στο σιωπηλό βουνό.

Όλο αυτό που ζεις την ώρα που το ζεις και νομίζεις πως είναι ο κόσμος όλος... είναι απλά σημαντικό για εκείνη τη στιγμή όχι για όλες. Απομόνωσε το!

Και την ώρα τη δύσκολη που το φως χάνεται...μια αχτίδα θα καταφέρει να τρυπώσει από κάπου. Θα γίνει τότε μια μικρή αντανάκλαση μαγική κι η εξωστρακισμένη αχτίδα θα πέσει στα κλειστά σου μάτια...Θα  σε υποχρεώσει να τα ανοίξεις. 


Έτσι απλά...μια δύναμη μαγική, μια ενέργεια καθαρή, θα σε προστάξει..."άνοιξε τα μάτια" και τότε...τι μαγεία, τι φως καθαρό, μέσα στο σκοτεινό απογευματινό δωμάτιο.

Την ώρα εκείνη την απογευματινή που όλα σκοτεινιάζουν...αφέσου. Αφέσου στη δύναμη που θα σε υποχρεώσει να ανοίξεις τα μάτια σε εκείνο το σπάνιο, το τελευταίο φως... Αφέσου κι έχε εμπιστοσύνη!

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό Φθινόπωρο.
                                                                                      Κατερίνα


Κάθε κείμενο και εικόνα είναι πνευματική ιδιοκτησία του Blog KaPaworld. Ως εκ τούτου, απαγορεύεται η αναπαραγωγή, η αναδημοσίευση και η τροποποίηση των εικόνων και του κειμένου χωρίς την άδεια των δημιουργών τους. Με επιφύλαξη για κάθε νόμιμο δικαίωμα μας.

14 σχόλια:

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Μου "ανοίγεις" την ημέρα με μία πανέμορφη ανάρτηση καλή μου φίλη.Χάρηκα τις σκέψεις και τις φωτογραφίες σου, περπάτησα μαζί σου στα δικά σου βήματα.Αυτή είναι η μαγεία, η ευτυχία των μπλοκς που με κάνουν παρέα τόσα χρόνια.Όλα σου εύχομαι εύκολα και χαρούμενα στη ζωή σου γλυκιά μου και..καλημέρα όλη μέρα!

Vaya είπε...

Σήμερα που έχω άδεια για να προλάβω δουλειες αλλά και να για να "χώσω" λίγη χαλάρωση μέσα στην ημέρα, ξεκίνησα ψάχνοντας τη νέα σου ανάρτηση και γι ακόμη μια φορά το κείμενο με συνεπήρε, οι φωτογραφίες με ταξίδεψαν..Οι αναρτήσεις σου μου υπενθυμίζουν πάντα ένα πράγμα: να ζήσω..και πόσο δίκιο έχεις . Αυτό που φαντάζει τεράστιο σε μια στιγμή είναι απλά μια στιγμή μέσα στον χρόνο. Καλημέρα!

Βενετία είπε...

Καλημέρα αγαπημένη... αυτό το φθινόπωρο, αχ αυτό το φθινόπωρο! Ποιός το περίμενε; τίποτα στη θέση του... όλα ανάκατα, λόγια - λέξεις - σκέψεις - συναισθήματα... Θα αφεθώ όμως, με εμπιστοσύνη!

Yianna Panou είπε...

Υπέροχο.... Πάντα...

Ανώνυμος είπε...

Ευχαριστώ που άρχισες πάλι τις αναρτήσεις σου... Τις περιμένω, τις ψάχνω κάθε μέρα... Σ' εχουμε ανάγκη κι ας μη γνωριζόμαστε!

Καλή μέρα, Καλό φθινόπωρο!!!

Γιώτα από Αθήνα

lolipopfamily είπε...

Καλό φθινόπωρο Κατερίνα μου. Αφεθηκα στα λόγια σου..

Dee Dee είπε...

Στο Λιβαδι ε; Ποτε θα ερθει ο Νοεμβρης να παμε στη γιορτη καστανου.
Υπεροχες εικονες. Να χαιρεσαι παντα τη ζωη και οσο μεγαλωνουν τα παιδια να απολαμβανεις περισσοτερες τετοιες βολτες μονο με τον Πα.
Την Δευτερα θα προσπαθησω να ερθω στα πεταχτα να σε δω για μια αγκαλια κι ενα φιλι, επειδη στις 5 πιανω δουλεια.

Καλο φθινοπωρο. Να δεις....σε καλο θα μας βγαλουν αυτες οι δυσκολιες ;)

xxxxx

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

αφήνομαι... Καλή σου μέρα και καλό φθινόπωρο Κατερίνα μου!! πολλα φιλια

Μαρία Έλενα είπε...

Πολύ όμορφα όλα
Φιλάκια ...

Teteel είπε...

Εκπληκτικές φωτογραφίες κι ένα κείμενο που με συγκινεί και μου δίνει ελπίδα.
Καλό Φθινόπωρο για σένα και για όσους αγαπάς.
Για όλους μας.

Αφροδίτη είπε...

Γλυκιά μου Κατερίνα....

Φανή είπε...

Ταξιδιάρικο κείμενο και φωτογραφίες, ακόμα και όταν είναι "σπιτικές"....

Parents Land Gr είπε...

Τι ομορφες εικόνες! Σου ανεβάζουν την διάθεση και θες να στολίσεις αλλά και να ψάξεις στα απλά και καθημερινά την μαγεία της ζωής. Καλό φθινόπωρο!

skouliki είπε...

Πανέμορφη αναρτηση, κατι σαν ανοιγμα καρδιας.....
Καθε εποχή οταν αρχίζει μας ανοίγει μια πορτουλα μεσα μας για να αλλάξουμε συναισθήματα .... πόσο βοηθά η επαφή εξω με την φυση σε αυτό!!!!!!!!!!!!!