Δευτέρα 13 Αυγούστου 2012

Ημέρες Αυγούστου και...Bloom!

Ένα μαγικό Αυγουστιάτικο φεγγάρι στον ουρανό


 κι οι νύχτες  ειδιλιακές στο μπαλκόνι με το βιβλίο μου σε απόλυτη σιγή...


 μέχρι που εμφανίζονται αυτοί οι τύποι με τα αμαξάκια τους...


κι εμφανίζονται παντού. Πρόσφατα και στο πρωινό μου ξύπνημα...στο κρεβάτι!


Το ήρεμο πρωινό ξύπνημα και το χουζούρι παρέα με το βιβλίο μου πάνε περίπατο....


Έλεος με αυτά τα αυτοκινητάκια...Μου ζήτησαν να ενώσουν τα χρήματα που έχουν και να τα αγοράσουν μαζί μιας  και τους είναι ξεκάθαρο ότι δώρα παίρνουμε μόνο στα γεννέθλια. Είπαμε οκ. είναι ωράια ιδέα να αγοράσουν κάτι με δικά τους χρήματα, μαζί....
Ετσι πήραν τα πορτοφόλια τους και πήγαμε να αγοράσουμε την πίστα με τα αυτοκίνητα....Ο Αγγελος έβαλε 14 ευρώ από το υστέρημα του...ο Γιώργος...1 ευρώ!!! Κατά τα άλλα το πήραν μαζί...αχ αυτό το μεγάλο μου αγόρι  κι αχ αυτό το μικρό μου κάθαρμα!!!!

Αυτή ήταν η τελευταία μας εβδομάδα μόνοι μιας και αρχίζει η άδεια του Πα  από εβδομάδα αλλάζει το πρόγραμμα,  κι ακόμη,  έρχεται η γιαγιά Μαρία από τη Γερμανία.....Γιεεεεεεεεεεεεεε

Τώρα τα πιτσιρίκια της φτιάχνουν ένα πανό καλωσορίσματος κι εγώ βρήκα χρόνο να κάνω μια ακόμη καλοκαιρινή ανάρτηση...

Οι θαλασσινές μας μοναχικές βόλτες τελείωσαν λοιπόν...Ο καύσωνας αυτή την τελευταία εβδομάδα κράτησε λίγο, δυο μέρες μόνο ευτυχώς! Η θάλασσα ήταν όνειρο...Σαν ψέμα.


Όταν πάμε οι τρεις μας στη θάλασσα καταλήγουμε εγώ να είμαι το παιχνίδι τους...Με κυνηγάνε, προσπαθούν να με πνίξουν και κρέμονται από πάνω μου σαν τα σταφύλια...



Κάποιες φορές έχω ανάγκη την ησυχία, κάποιες φορές έχω ανάγκη το να παίζω μαζί τους...Φέτος Άγγελος άρχισε να παίζει και ρακέτες και κάνουμε τουρνουά....Ελπίζω μέχρι να μεγαλώσει να γίνουν Ολυμπιακό άθλημα για να γίνει Ολυμπιονίκης το αγόρι μιας και δεν έγινα εγώ από καθαρή ατυχία...γιατί αν οι ρακέτες ήταν Ολυμπιακό άθλημα...σήμερα θα ήμουν στο βάθρο!!!

Η ζέστη  μας κούρασε κι ύστερα το βράδυ της Τρίτης ήρθε ο αέρας...Υπέροχος!!! Ξύπνησα τα ξημερώματα από τις βροντές. Πήγα στο δωμάτιο του Άγγελου που κοιμόταν κι οι δύο και τους βρήκα με τα μάτια ορθάνοιχτα...Μου είπαν με μια φωνή, "μαμά φοβάμαι" και ξαφνιάστηκα απίστευτα όταν διαπίστωσα ότι κανείς τους δεν σηκώθηκε να έρθει στο μαγικό κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά. Διαχειρίστηκαν και οι δύο το φόβο τους...Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει αυτό τόσο ανοιχτά...Ίσως το γεγονός ότι ήταν μαζί, ίσως το ότι ήθελαν να το παλέψουν μόνοι τους...ποιός ξέρει...πάντως τα αγόρια μου δεν ήρθαν σε εμένα αλλά πήγα εγώ σε εκείνους...

Τι συγκινητικό!!! Μεγαλώνουν..ακόμη μια νίκη λοιπόν...Διαχείριση του φόβου!!!
Αμέσως μετά βγήκα στο μπαλκόνι όπου γινόταν χαλασμός και προσπάθησε να φωτογραφίσω μια αστραπή!!
Και τα κατάφερα!!!!!



Έβγαλα πάνω από εκατό φωτογραφίες και κατάφερα λίγα...όμως έγινα μούσκεμα και μέσα από τις εικόνες είδα την καταιγίδα με άλλα μάτια...Υπέροχη κι άγρια...Άλλοτε φαινόταν σαν να είναι ημέρα, άλλοτε σαν να ναι σκοτεινό απόγευμα και  σούρουπο...απίστευτη ομορφιά!!
Κοιμήθηκα τα ξημερώματα αφού ήπια τον πρωινό μου καφέ...Πηγαίνοντας στο κρεβάτι έριξα μια τελευταία ματιά στα μικρά....Είχαν ξεπεράσει κάθε φόβο και κοιμόταν μακάρια....


Δεν θα σχολιάσω την κατάσταση του δωματίου ...δεν έχει χώρο να πατήσεις αφού ανεβαίνουν στο κρεβάτι με άλλα παιχνίδια και βιβλία κάθε βράδυ, εννοείτε χωρίς να μαζεύουν τα παλιά!!!
Λέω εντάξει λοιπόν καλοκαίρι είναι ας έχουν ακατάστατα δωμάτια...και κάνω πως δεν βλέπω...και από την άλλη θυμάμαι πόσο είχα και εγώ ως παιδί  την ανάγκη να κοιμάμαι με αγαπημένα μου πράγματα....τώρα που το σκέφτομαι το κάνω ακόμη και τώρα...

Η δροσιά του επόμενου πρωινού ήταν υπέροχη. Ανακουφιστηκή. Μείναμε σπίτι και τα παιδιά έπαιξαν στην αυλή με τον ξάδερφο τους και τον Λού...


Δεν χρειαζόταν να πάμε πουθενά και απολαύσαμε την ημέρα το σπίτι.
Καθόμουν στην αυλή ακούγοντας από μακριά τις χαρούμενες φωνές τους καθώς παίζουν κάθε φορά κι άλλους ρόλους και διάβαζα αυτό το βιβλίο, που αγόρασα πρόσφατα....Το Bloom της Kelle Hampton!!!


Σίγουρα θα ξέρετε την ιστορίας αυτής της γυναίκας είναι τόσο γνωστή στον χώρο των Blog.  Το Blog της   Enjoying the Small Things είναι εξαιρετικά δημοφιλές.

Για εμένα η Kelle ήταν πηγή έμπνευσης όταν για πρώτη φορά τον Φεβρουάριο του 2010, διάβασα την ιστορία της γέννησης της μικρής της κόρης, που γεννήθηκε με σύνδρομο Down.
Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία εδώ.


Η αλήθεια είναι πως μέσω εκείνης άρχισα κι εγώ να φλερτάρω με την ιδέα ενός Blog και μέσω εκείνης άρχισα να ψάχνω και να ανακαλύπτω κι άλλα υπέροχα Blog, όμως εκείνη είναι σαν μια πρώτη αγάπη για εμένα κι έτσι δεν μπορούσα να μην έχω το βιβλίο της...Το λάτρεψα.

Έκλαψα πολύ ξανά και ξανά και γέλασα πολύ κι είναι ένα βιβλίο  που  κρύβει τόση μητρική αγάπη ...και όχι μόνο! Τόση αγάπη για τη ζωή! Για κάθε έκπληξη...
Βρίσκοντας ομορφιά στο απρόσμενο λοιπόν...κι αναρωτιέμαι τι να σημαίνει αυτό για τον καθένα...Τι να σημαίνει για εμένα!!


Το λατρεύω αυτό.


Το να είμαι κάπου εκεί και να ακούω τις φωνές τους - όχι πάντα χαρούμενες - καθώς παίζουνκαι ζωντανεύουν τους φαναστικούς τους κόσμους κι εγώ να πίνω νωχελικά τον πρωινό μου καφέ διαβάζοντας ή γράφοντας και αναλύοντας σκέψεις, νιώθοντας τόσο απλά γεμάτη και ήρεμη και ασφαλής..


Ξέροντας πως κι εκείνοι νιώθουν το ίδιο...Τέτοιες στιγμές νιώθω ευγνομοσύνη για όλα και διαβάζοντας εκείνο το μαγικό βιβλίο της Kelle με έκανε να νιώθω ακόμη μεγαλύτερη ευλογία για όλα όσα έχω!
Για όλα όσα έχουμε!


Bloom (άνθισμα) λοιπόν...
Μια απρόσμενη εξέλιξη...όχι πάντα θετική.Μπορεί να είναι άνθισμα; Κάτι που δεν περιμέναμε δεν φανταζόμασταν, δεν φανταστήκαμε ποτέ και ξάφνου η ζωή αλλάζει. Όλα ανατρέπονται και πρέπει να ζήσεις με αυτή την ανατροπή που δεν διάλεξες... Μπορείς να το δεις ως άνθισμα;
Ξέρω πως στη ζωή δεν διαλέγεις πάντα. Κάποιες φορές διαλέγει η ζωή για εσένα και κάποιες φορές αυτά που διαλέγει είναι εκπλήξεις που δεν φέρνουν χαρά. Κάποιες φορές φορές η ζωή μας δοκιμάζει εκεί που δεν θέλαμε με τίποτε να δοκιμαστούμε.... Μπορεί να μείνει κανεις κλεισμένος στον εαυτό του και να νιώθει μόνος και θυμωμένος με ότι του έφερε η ζωή...Να μην δει ποτέ το δώρο πίσω από ένα άσχημο και σκληρό πακέτο....

Για την Kelle, τα πράγματα είναι πια απλά...Η χαρά είναι επιλογή λέει και συνεχίζει να γελά και να νιώθει χαρούμενη και να αφήνει την αγάπη της για το παιδί της να ανθίζει, βλέποντας το ίδιο της το παιδί να ανθίζει.


Εγώ από την άλλη σκέφτομαι πως  η ζωή δεν είναι Super Market να μπεις μέσα και να διαλέξεις από τα ράφια μόνο ότι σου αρέσει! Αν η ζωή σου φέρει κάτι που δεν σου κάνει ποιά είναι η επιλογή σου παρά μόνο η προσπάθεια για αποδοχή και αγάπη! Γιατί δεν σημαίνει τίποτε το τι ζεις...αλλά το πως!! Κι αν αφήσεις κάτι στην τύχη του θα μαραζώσει...αν από την άλλη επιλέξεις να το δεις να ανθίζει πρέπει να μάθεις να το φροντίζεις....
Σκέφτομαι πως δεν έχω την απαίτηση να δω τίποτε στη ζωή μου να ανθίσει αν δεν φροντίσω εγώ για το άνθισμα αυτό!! Το πρώτο μπουμπούκι και μια νίκη!!
Νίκη ενάντια στη εσωτερική μου μιζέρια και  τελικά....


...το να βρίσκεις ομορφιά στο απρόσμενο θέλει δύναμη και κουράγιο και αγάπη....Καθαρή απεριόριστη κι ανιδιοτελή αγάπη....όλη την αγάπη του κόσμου!!

Αλίμονο... αυτό ξέρει να το κάνει μια μαμά....ξέρουμε να το κάνουμε όλοι....Αν αφεθούμε στο να ανθίσουμε!!

Αγαπημένοι.....ήρθε η προσωποποίηση της ανιδιοτελούς αγάπης στη ζωή μου.... η μανούλα μου κι έχουμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη και γιορτή!!
Καλημέρα λοιπόν.....αφήστε αυτή τη μέρα να ανθίσει, γίνεται κηπουροί ενός φυτού που δεν έχει άλλη επιλογή από το να ανθίσει, γιατί η αγάπη  και η φροντίδα σας...το οδηγούν μόνο εκεί!!!!

                                                                                                       Κατερίνα

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Κατερίνα!
διαβάζω πάντα με πολύ ενδιαφέρον τις αναρτήσεις σου και μου αρέσει ο τρόπος που βλέπεις και ζεις/ζείτε τα πράγματα. Είναι γεγονός οτι πολλά πράγματα είναι στο χέρι μας και σαν να το ξεχνάμε πολλές φορές ...
Δεν θέλω, ούτε και είμαι απαισιόδοξη, αλλά στην έρημη Ελλάδα που ζούμε σήμερα, που η κοινωνική πρόνοια έχει πάει περίπατο (μπορεί να μην ήταν εδώ ποτέ) πόσο κουράγιο μπορεί να πάρει μια μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί με προβλήματα, όπως το σύνδρομο down? Δεν έχουμε ούτε καν την στοιχειώδη αγωγή για να μη το κοιτάμε με περιέργεια στο δρόμο ... κι αν οι γονείς έχουν την οικονομική άνεση τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα και πιο εύκολα ... για τους άλλους όμως είναι ένα μεγάλο μαρτύριο (ανάλογα βέβαια με το τι ακριβώς αντιμετωπίζουν).
Το bloom είναι σχετικό - δυστυχώς.
Από την άλλη, είναι ένα πολύ δυνατό ερέθισμα για να πάψουμε τη γκρίνια και τη φαγωμάρα και να συνειδητοποιήσουμε οτι όλα αυτά για τα οποία μαλώνουμε και χαλάμε τις καρδιές μας φαντάζουν τουλάχιστον αστεία και ανούσια σε αυτούς που πραγματικά έχουν να ανεβουν καθημερινά δύσβατα βουνά ...
Καλημέρα, ελπίζω η δροσιά να συνεχιστεί, είναι τόσο ανακουφιστική!!!
Όλγα
(The Shop Of Crafts)

myStickland είπε...

Καλημέραααα..με μια ακόμη όμορφη ανάρτηση που μου χάιδεψε τη ψυχή...Ξέρεις εχθές το βράδυ λίγο πριν κοιμηθώ,έκανα τέτοιες σκέψεις..Σκέφτηκα οτι στη ζωή δεν μπορούμε να επιλέξουμε μόνο τα καλά..αλλά όταν έρθουν εκείνα τα ''άλλα'',πρέπει να έχουμε τη δύναμη να τα αντιμετωπίσουμε,να βρούμε κάτι θετικό πίσω τους..γιατί δεν θέλω να πιστεύω οτι δεν υπάρχει..όλα γίνονται για κάποιο λόγο..έτσι δεν είναι;;
Μακάρι να μπορώ να ξεσκεπάζω τα θετικά..πάντα!
Καλώς να την δεχτείς την μανούλα..μακάρι να περάσετε τέλειαααα!
Φιλάκια...

Dee Dee είπε...

Καλως να δεχτειτε τους γονεις σου και να απολαυσετε καθε στιγμη μαζι τους.
Θελει μεγαλη εσωτερικη δυναμη και πιστη να παλεψεις με τα αναπαντεχα και τολμη και σκληρη δουλεια για να τα δεχτεις και να τα φροντισεις να ανθισουν!!

Να περνατε υπεροχα!!!!!!!

Παπίτσα είπε...

Αγαπάμε τύπους με αυτοκινητάκια!
Αγαπάμε τύπο που έδωσε μόνο 1 ευρουλάκι!
Αγαπάμε τύπο - μεγαλοκεφαλαιούχο που έδωσε 14 ευρώ!

καλημέρα!

thomi είπε...

γλυκεια μανουλα κατερινα οσο κι αν μεγαλωνουμε παντοτε εχουμε αναγκη τη δικη μας μανουλα και παντοτε νιωθουμε απεραντη αγαπη γιαυτην και προετοιμαζουμε την ψυχη μας και το σπιτι μας για να την καλοδεχτουμε..και πεταριζει η καρδουλα μας καθως την αντικρύζουμε..τι ευλογημένα συναισθήματα και ποσο τυχεροί που είμαστε που τα ζουμε!!!
μια γλυκεια καλημερα και καλη εβδομάδα, το ξερεις οτι σας αγαπω παρα πολυ..φιλακια

alex είπε...

ΚΑΛΗ ΜΕΡΑ!!!
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!!!
ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΤΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ.
ΟΜΟΡΦΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ.Η ΦΥΣΗ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ!!!
ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ ΣΟΥ ΜΕ ΞΕΚΟΥΡΑΖΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.ΝΑΣΑΙ ΚΑΛΑ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ KELLE ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ .ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΟ ΜΑΤΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΑΣΗΜΑΝΤΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!

SPYRIDOULA είπε...

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!Υπέροχη ανάρτηση γεμάτη όμορφες εικόνες και υπέροχα συναισθήματα!!!Φιλάκια πολλά, να περνάτε τέλεια και καλώς να υποδεχθείτε την μανούλα σου!!!

elena είπε...

Την αγάπησα αυτή την ανάρτησή σου, μου άγγιξε την ψυχή!
Και ζήλεψα και τα μικρά σου που παίζουν με τα παιχνίδια τους! Εμένα αυτο που κρέμονται σαν τα σταφύλλια απο πάνω σου μου συμβαίνει όλη μέρα επι 3!!! Τα παιχνίδια τους αχρησιμοποίητα!

Owl Mommy Βέρα είπε...

Καλά, γέλασα πολύ με τον μικρό! Τι μούτρο είναι, χαχα! Άκου 1 ευρώ!
Καλώς να δεχτείτε όλη τη φαμίλια! Να περάσετε όμορφα και ξέγνοιαστα!
Πολλά φιλιά*

Effie's Sweet Home Designs είπε...

Kατερίνα μου καλή εβδομάδα!
Οι φωτο σου πάλι υπέροχες! Αυτή με τον σκυλάκο απίθανη καθώς και οι δύο τελευταίες με τις συνθέσεις σου!
Όσο γιά την κοπέλλα στις πολιτείες , δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω......Να γελάσω γιατί ο Θεός της χάρισε ένα δώρο και βλέπω ότι αυτό το δώρο της δίνει χαρά γιατί όλοι το αποδέχονται καθώς και χρήματα από το βιβλίο της......Να κλάψω; Εδώ είναι Ελλάδα...κατάλαβες...Εδώ να έχεις το χέρι στην τσέπη και να πληρώνεις....
Αυτού του είδους τα δώρα, πρέπει να σου τονίσω ότι πρώτα απο όλους οι ψυχολόγοι τα πετάνε στον Καιάδα...Ναι, δυστυχώς....Ελλάδα!!!!!!
Συγγνώμη , δεν θέλω να στεναχωρήσω εσένα που καλοπροαίρετα μας μιλάς για αυτό το μπλόγκ...Ξέρεις πόσο σε πάω....Εξ'άλλου και εγώ το παρακολουθώ πότε-πότε..........
Αντε!!!!καλώς να δεχτείτε και την μανούλα σου!!!!!!!
Πολλά φιλάκια σε όλη την οικογένεια!

alex είπε...

Aλλη μια ομορφη και ουσιαστικη αναρτηση!!!Να χαιρεσαι τους μικρους σου λεβεντες,καλως να δεχτεις την μητερα σου και να περασετε πολυ ομορφα.πολλα φιλια και μια μεγαλη αγκαλια!

Κάλη και Κατερίνα από Ανθομέλι είπε...

Αχ... σήμερα πάλι δεν μπορώ να σου γράψω... αυτή τη φορά γιατί δεν βλέπω από τα δάκρυα!!! Αχ βρε Κατερίνα μου γιατί να αγγίζεις τόσο πολύ την καρδιά μου;;; Δεν θα συνεχίσω όμως... ρουφάω μύτη, στραγγίζω ματάκι και σου εύχομαι με το καλό να δεχτείς την μανούλα σου!!! Γιούπι, δεν λες τίποτα! Καιρός να γίνεις για λίγο ξανά κι εσύ παιδί!!! Callie by anthomeli

Ανώνυμος είπε...

"...το να βρίσκεις ομορφιά στο απρόσμενο θέλει δύναμη και κουράγιο και αγάπη....Καθαρή απεριόριστη κι ανιδιοτελή αγάπη....όλη την αγάπη του κόσμου!! "

Πόσο δίκιο έχεις!!!!


Μαρία

Rena Christodoulou είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑΚΙ ΜΟΥ!!!!!!
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΣΧΟΛΟΙΟ, ΑΛΛΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ!!!!!
ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ , ΔΙΑΒΑΣΑ ΜΕ ΧΑΡΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΑΥΤΑ!!
ΣΗΜΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΣΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙΣ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΣΟΥ!!!!!!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ!!!!!

Μαρία είπε...

Απουσίαζα λίγο, ήμουν κατασκήνωση και είχα μέρες να σας διαβάσω. Υπέροχες οι αναρτήσεις σας. Πόσο σε θαυμάζω Κατερίνα μου! Καλό υπόλοιπο διακοπών με τον Πανταζή και τη γιαγιά! Να περνάτε καλά! ;)Καλό δεκαπενταύγουστο...

Christina V. είπε...

Καλημέρα Κατερινιώ! Υπέροχες σκέψεις και ολοζώντανες φωτογραφίες! Σ' ευχαριστούμε πολύ για όλα τα όμορφα και που μου γνώρισες την Kelle. Το δεντρόσπιτό σας είναι πανέμορφο! Να τη χαρείτε τη μανούλα σου και να τη χορτάσετε! Πολλά φιλιά και ευχές για γλυκιές μέρες!

Tante Kiki είπε...

Κατερίνα μου καλησπέρα!! Η ανάρτησή σου τρυφερή, χαρούμενη και γεμάτη συναισθήματα αλλά και ιδέες, όπως πάντα...μεστή, όπως λέω, με ...γέμισε ...ζωή!!!
Θα πάω να αγοράσω κι εγώ το βιβλίο γιατί φαίνεται πολύ πολύ ωραίο!!
Καλώς να δεχτείτε τη μαμά σου και καλό υπόλοιπο διακοπών σε όλους σας!!! Άντε και μετά, να ...βρεθούμε!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Κιεμένα μου αρέσει πολύ το blog της Kelle..Είναι από τα αγαπημένα μου!!Καλώς ήρθε η μαμά σου!! Να περάσετε πολύ πολύ όμορφα!!

Ανώνυμος είπε...

Πάρα πόλύ όμορφη η ανάρτησή σου! Δεν ήξερα το blog της Kelle αλλά μέσω εσένα τώρα το έμαθα! Φιλιά!!!

Olga Hatzichristou είπε...

Καλημέρα!!

Memaria είπε...

Πάρα πολύ όμορφη ανάρτηση όπως πάντα!

Ανώνυμος είπε...

ΚαΠα μου, καλημέρα από την μακρινή Μελβούρνη. Το ιστολόγιο της Bloom το παρακολουθώ κι εγώ.

Τέτοιου είδους αναρτήσεις, όπως η δική σας, μας ευαισθητοποιούν και είναι πηγές από τις οποίες μπορούμε να αντλούμε δύναμη για τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας κι ελπίζω να καταλάβουμε επιτέλους πως δεν μπορούμε να παραμένουμε αδιάφοροι στα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια μεγάλη μερίδα του κοινωνικού συνόλου.

Καλές διακοπές

marianth είπε...

Δεν θα ήθελα να περάσω μια ανάλογη εμπειρία για να καταλήξω στην θετική σκέψη και την ευθύνη που έχει ο καθένας ατομικά για την ζωή του. Το ξέρω και έτσι, ευτυχώς και η σκέψη και μόνο ενός τόσο σκληρού μαθήματος με τρομάζει. Πράγματι υπάρχουν άνθρωποι με κουράγιο και ψυχή και άνθρωποι που έχουν χάσει την πηγή μέσα τους και δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει...θα κρατήσω την εικόνα του μικρού σου Γ. το μάτι...τι γλύκας!!
φιλιά