Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2012

Γιαγιάδες και Παππούδες... Αγαπημένοι!!!

Είχα στο νου μου να κάνω μια άλλη ανάρτηση, μα ενδιάμεσα είδα αυτή την εικόνα στον κυβερνοχώρο....Ένας παππούς περιμένει τα εγγόνια του σε έναν παιδότοπο!!! Δεν την προσπέρασα. Δεν μπορούσα. Στάθηκα και κοίταζα για λίγο.Ένιωσα μια ζεστασιά και μια θλίψη, μαζί με μια χαρά κι άλλα πολλά ανεξιχνίαστα...


Η υπέροχη αυτή φωτογραφία είναι του  Χρήστου που είναι και  Philos  και   συν δημιουργός του
Μαμά...δες Μπαμπά...δες  και πρόκειται προφανώς για τον δικό τους παππού, που όπως μου είπε ο ίδιος,  περιμένει τα πιτσιρίκια να φορέσουν τα παπούτσια για να τους δώσει τα μπαλόνια τους...

Ένας παππούς και δυο μπαλόνια!!!Τι  συγκινητική, τι απίθανη εικόνα...

Σκέφτομαι τους δικούς μας παππούδες.
Διάβασα κάπου πως τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδί, γεννιούνται και οι παππούδες του....Πόσο τρυφερό!!
Μέχρι να γίνω γονιός οι παππούδες μου είχαν μια θέση στην καρδιά μου ιδιαίτερη. Έχουν φύγει όλοι εδώ και χρόνια, μα ακόμη τους αγαπώ και μου λείπουν...Ακόμη βλέπω όνειρα πως αγκαλιάζω τη γιαγιά μου και τη φιλάω με λαχτάρα.Την γιαγιά που έχω το όνομα της και της χτένιζα τα μαλλιά όταν αρρώστησε...

Όταν γεννήθηκε ο γιος μου οι γονείς μου, αυτοί οι τόσο σημαντικοί για εμένα άνθρωποι έγιναν παππούδες...και τότε ο ρόλος αυτός μου φάνηκε πελώριος...Απλά πελώριος!! Σαν να πήραν προαγωγή...
Τώρα πια τους αγαπώ ακόμη περισσότερο, γιατί τους αγαπώ και σαν παππούδες!!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, λίγα λεπτά μετά τη γέννηση του  Άγγελου ήρθε ο μπαμπάς μου κι έτσι όπως ήμουν ζαλισμένη έγειρε μια στιγμή πάνω μου και μου ψιθύρισε  " Σε ευχαριστώ για αυτή τη χαρά!"

Ο μπαμπάς μου με τα αγόρια
 
Ως νέος γονιός έχω κάνει κι έχω πει όλα όσα λέμε για τις γιαγιάδες και τους παππούδες των παιδιών μας. Ότι τα  κακομαθαίνουν, ότι δεν έχουν όρια, ότι τα μπερδεύουν, ότι μας σαμποτάρουν, ότι είναι μπελάς....ότι ότι ότι...

Πέρασε καιρός για να ταυτιστώ με το ρόλο μου και να τον ξεχωρίσω από τον δικό τους ρόλο!
Πέρασε καιρός και έκανα πολλή  αυτοκριτική για να σταματήσω να νιώθω απειλούμενη ή απολογούμενη...
Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως πρέπει να χαλαρώσω για να αφήσω τα παιδιά μου να νιώσουν όπως ένιωθα κι εγώ με τους δικούς μου παππούδες. Απόλυτη, απόλυτη , απόλυτη ευτυχία.... ελευθερία κι αποδοχή!
Για εκείνους ήμουν το πιο σημαντικό, το πιο τέλειο πλάσμα στον κόσμο και σε αντίθεση με τους γονείς μου δεν είχαν προσδοκίες από εμένα, δεν προσπαθούσαν να με αλλάξουν, δεν με πίεζαν για τίποτε...όχι γιατί δεν χρειαζόμουν αλλαγή, πίεση ή εξέλιξη, αλλά γιατί αυτό ήταν δουλειά κάποιων άλλων.
Δική τους δουλειά ήταν να με νταντέψουν ακόμη κι όταν έκανα  βλακεία, να με καλοπιάσουν ακόμη κι όταν φερόμουν εγωιστικά, να μου αγοράσουν σοκολάτα ακόμη κι όταν δεν είχα φάει το φαγητό μου....

Το κατάλαβα αυτό όταν μια μέρα στο σπίτι της μαμά μου  τη βρήκα πρωί πρωί να τηγανίζει πατάτες με κεφτέδες.
Όταν της είπα "μα τι μαγειρεύεις αυτό θα φάνε για πρωινό;" μου είπε "κουμάντο στο σπίτι σου..." Γέλασα κάτω από τα μουστάκια μου!! Ποιός; Η μαμά μου!!!!
Α ρε μάνα, έγινες γιαγιά και ξέχασες πόσο αυστηρή  μαμά ήσουν  με κάτι τέτοια....

Η μαμά μου με τον Άγγελο...
Έχουμε την μεγάλη  ατυχία οι γονείς μου να ζουν μακριά, και την μεγάλη τύχη οι γονείς του Πα να ζουν  δίπλα μας.
Λυπάμαι που οι γονείς μου στερούνται στιγμές πολύτιμες με τα εγγόνια τους και λυπάμαι τα παιδιά που χάνουν αυτή την τόσο σημαντική σχέση.  Μιλάνε πολύ συχνά στο τηλέφωνο και στο skype κι όταν βρίσκονται...γίνονται οι παππούδες των ονείρων τους!!!
Παίζουν, φωνάζουν, τραγουδούν, παλεύουν, γίνονται περιπετειώδης...Ζουν σε δέκα ημέρες αυτά που δεν μπορούν να ζήσουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο...



Όταν δε έρχονται τα δέματα από τη Γερμανία στο σπίτι έχουμε γιορτή και είναι απίστευτο το ότι ακόμη κι όταν τα παιδιά, δυσκολεύονται ή λυπούνται με κάτι θέλουν οπωσδήποτε να το μοιραστούν με τους παππούδες που είναι μακριά! Θέλουν να τους συμπεριλάβουν μέσα σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής τους...
Ο Αγγελος ακόμη παίρνει τηλέφωνο τη γιαγιά του για να με μαλώσει όταν κάνω κάτι που δεν του αρέσει και  μου δίνει το ακουστικό λέγοντας μου..."Σε θέλει η μαμά σου", ενώ από μέσα ακούγεται η γνωστή φωνή:  "καλά γιατί μαλώνεις το παιδί;"

Από την άλλη, δεν σταματάμε να δίνουμε  στα παιδιά την ευκαιρία να νιώσουν το πόσο ξεχωριστό είναι το να έχουν τους άλλους  παππούδες τους κοντά. Έμαθαν να ζουν μαζί την κάθε στιγμή. Να μοιράζονται την κάθε ημέρα. Με τον παππού παίζουν τάβλι...

Μπαμπάς του Πα και Γιώργος
...με τη γιαγιά  φυτεύουν λουλούδια...

Μαμά του Πα και Άγγελος

κι επειδή  βλέπονται καθημερινά συχνά παραγνωρίζονται  κι όταν πια το σπίτι γκρεμίζετε από τα ποδοβολητά τους, ακούς τις φωνές της γιαγιάς: " εξαφανιστείτε, τραβάτε στη μάνα σαααααααας..."
Ένιωσα την μεγάλη  αγωνία τους για το οτι η γιαγιά τους  αρρώστησε και μπήκε στο νοσοκομείο και ήταν τόσο τρυφερή η στιγμή όταν γύρισε επιτέλους σπίτι!!

 
Έτσι όταν χθες ο Γιώργος μου είπε ότι το δόντι του κουνιέται τον έστειλα στη γιαγιά, λέγοντας του πως εκείνη θα ξέρει τι να κάνει. Ήθελα αυτή η τόσο σημαντική  μνήμη του πρώτου δοντιού  να έχει μέσα εκείνη...
Και τι χαρά που η γιαγιά ήξερε ακριβώς τι  έπρεπε να κάνει...Σπάγκος και πάει το πρώτο δόντι...


Να εδώ ένας ευτυχισμένος φαφούτης...


Έκλαψα. Ναι τι πρωτότυπο, έκλαψα πολύ καθώς το έβαζα στο κουτάκι του....Το πρώτο του δόντι!


Έχουμε φροντίσει να αλλάξουμε λίγο την παράδοση που θέλει τα δόντια να πετιούνται στα κεραμίδια. Δεν θέλαμε να τα πετάμε κι έτσι δανειστήκαμε την γνωστή νεράιδα των δοντιών για να τα βάζουν κάτω από το μαξιλάρι...Έχουμε τα δοντάκια του Άγγελου όλα κρατημένα στο μικρό ξύλινο κουτάκι του και τώρα να!! και το πρώτο δόντι του μικρού μας Γιώργου...βγαλμένο από το χέρι της γιαγιάς....


...το χέρι αυτό, που πάνω του φαίνονται τα χρόνια χαραγμένα κι όμως φοράει ένα τσιρότο παιδικό για να μην βλέπουν τα εγγόνια της, τα τσιμπήματα από τις βελόνες και τρομάζουν...


Γιαγιάδες και παππούδες...οι πιο πολύτιμοι άγγελοι στις ζωές των παιδιών μας...Οι πιο πολύτιμοι άγγελοι στη ζωή μας!! Θα κάνουν τα πάντα για τα μικρά μας ανθρωπάκια παίρνοντας τη σκυτάλη από εκείνους που έκαναν τα πάντα για τα δικά τους παιδιά...Εμάς!!

Κλείνω με τα λόγια του Άγγελου, όταν τεσσάρων ετών αποκοιμήθηκε στο αμάξι και ο παππούς Άγγελος, τον πήρε αγκαλιά κοιμισμένο και τον ανέβασε,  δύο ορόφους με τα πόδια για να τον βάλει στο κρεβάτι του. Την ώρα λοιπόν που τον άφηνε στο στρώμα το μικρό κάθαρμα άνοιξε για λίγο το ένα του μάτι και ψιθύρισε...."Παππού, δεν είσαι και τόσο παππούς!!"

Καλημέρα αγαπημένοι...όσοι έχετε παππούδες και γιαγιάδες, ένα φιλί σε κάθε μαλακό μάγουλο για να γεμίσει η πλάση χαμόγελα...για εμάς τους υπόλοιπους...ένα κερί, μια μνήμη γεμάτη ευτυχισμένες στιγμές και μια ευχή να ήμουν καλό εγγόνι  όπως εκείνοι υπήρξαν καταπληκτικοί παππούδες για εμένα !!
                                                                                   Κατερίνα
υ.γ.
Ονειρεύομαι τη στιγμή που θα πάρω και εγώ προαγωγή....χε χε! Θα "κλάψουνε μανούλες"....θα γίνει χαμός!!!!

35 σχόλια:

Litsa είπε...

Τι να πω βρε αδερφάκι, μια υπέροχη ανάρτηση που για άλλη μια φορά με έκανε να νιώσω την τεράστια απουσία τους και την μοναξιά μας, γιατί εμάς μας λείπουν όλοι... Ας είναι τουλάχιστον καλά!
Η φωτό του philou είναι ονειρεμένη... κι ενώ πρόκειται για χαρά (ο παππούς περιμένει τα εγγόνια του), μου βγάζει μια μελαγχολία...
Καλημέρα sis

Madlen είπε...

Υπέροχοι άνθρωποι, κι εμένα μου λείπουν πολύ!
Καλή σου μέρα Κατερίνα!

lolipopfamily είπε...

Αχ βρε Κατερινάκι....(σνιφ) Αχ βρε Κατερινάκι...(σνιφ σνιφ )

Momma's daily life είπε...

αχ βρε κατερινα πρεπει να σταματησω να σε διαβαζω στην δουλεια
ολο ρεζιλι γινομαι η Μ.Βουρτση....

οτι λες ισχυει... και ακομα περισσοτερα!

Ελπίδα - two boys and hope είπε...

Καλημέρα Κατερίνα μου!! τι όμορφη συγκινητική ανάρτηση..Ευτυχώς ο Νικόλας έχει κοντά και τους 4 παππουδογιαγιάδες..που τον κακομαθαίνουν εννοείται αλλά δε με νοιάζει..Άλλωστε οι παππούδες είναι και γι' αυτό χεχε..

KatrinArt είπε...

Α, ΤΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΟΥΛΕΣ! ΜΑΣ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΞΙΕΣ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠ ΟΛΕΣ. ΜΑΣ ΕΚΑΝΕΣ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΛΑ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ! ΜΑΣ ΣΥΓΚΙΝΗΣΕΣ... ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΓΛΥΚΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ!!!

foufoula89 είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ! ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΓΕΜΑΤΗ ΔΑΚΡΥΑ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ .....ΚΑΛΗ ΣΟΥ ΜΕΡΑ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Βενετία είπε...

Πόσο με αγγίζει αυτή σου η ανάρτηση... Έχουμε κι εμείς την ίδια τύχη - ατυχία... Οι γονείς μου στη Μυτιλήνη, οι γονείς του Βασίλη δίπλα μας... Το νιώθω και σαν τύχη κάποιες φορές γιατί η λαχτάρα είναι μεγάλη σε κάθε επικείμενη συνάντησή μας με τους Μυτιληνιούς παππούδες... Και πόσο αλήθεια είναι η ανάγκη της παραδοχής των διαφορετικών ρόλων μας... Άλλο Γονιός και άλλο Παππούς...
Καλημέρα φίλη μου...

philos είπε...

Το πιο όμορφο είναι να κάθεσαι σε μια γωνιά... να μην σε βλέπει κανένας, να συζητάς αμέριμνος με φίλους... ξάφνου να βλέπεις μια σκηνή, που οι άλλοι γύρω δεν προσέχουν...προσέχουν όμως εσένα που σηκώνεις την φωτογραφική, τραβάς μια ριπή φωτογραφίες... και πάλι συνεχίζουν την κουβέντα τους.
Πας βράδυ σπίτι κι ενώ έχεις δουλειές, κάτι σε τραβάει να δεις αμέσως αυτές τις φωτογραφίες, να την επεξεργαστείς ξανά και ξανά και ξανά... μέχρι να σου δώσει ένα αποτέλεσμα που κάπως θα σε ικανοποιεί...και το μοιράζεσαι το επόμενο πρωινό.
Και δεκάδες μάτια σταματάνε για λίγο το σκρολάρισμα και κοιτάνε την φωτογραφία... κάτι νιώθει ο καθένας, κάποια χορδή διαφορετική πολλές φορές μπορεί να ταλάντωσε στον καθένα... κάποιοι το εκφράσαν με ένα σχόλιο, κάποιοι με ένα like... ενώ σε κάποιους άλλους αυτή η χορδή ήταν μόνο η πρώτη νότα, η πρώτη ταλάντωση από μια σειρά από χορδές που περιμέναν ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα για να ταλαντωθούν και να γεννήσουν δεκάδες δυνατα συναισθήματα, ένα τόσο ωραίο και τρυφερό κείμενο... και αυτό με την σειρά του να δώσει συνέχεια και σε άλλες χορδές, σε άλλους ανθρώπους... ή και πάλι απο εκεί που ξεκίνησε.
Κατερίνα σήμερα είναι από τις πιο όμορφες στιγμές μου στα blogs.
Καλή σου ημέρα... καλημέρα σε όλη την υπέροχη παρέα σου!

Dee Dee είπε...

Υπεροχη η φωτογραφια του philou σου και το παραπανω σχολιο του επισης :)

Θα κρατησω αυτες τις λεξεις που παιδευτηκα κι εγω πολυ για να τις κατανοησω και τωρα παιδευομαι να τις υλοποιησω :)

Ως νέος γονιός έχω κάνει κι έχω πει όλα όσα λέμε για τις γιαγιάδες και τους παππούδες των παιδιών μας. Ότι τα κακομαθαίνουν, ότι δεν έχουν όρια, ότι τα μπερδεύουν, ότι μας σαμποτάρουν, ότι είναι μπελάς....ότι ότι ότι...

Πέρασε καιρός για να ταυτιστώ με το ρόλο μου και να τον ξεχωρίσω από τον δικό τους ρόλο!
Πέρασε καιρός και έκανα πολλή αυτοκριτική για να σταματήσω να νιώθω απειλούμενη ή απολογούμενη...
Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως πρέπει να χαλαρώσω για να αφήσω τα παιδιά μου να νιώσουν όπως ένιωθα κι εγώ με τους δικούς μου παππούδες. Απόλυτη, απόλυτη , απόλυτη ευτυχία.... ελευθερία κι αποδοχή!
Για εκείνους ήμουν το πιο σημαντικό, το πιο τέλειο πλάσμα στον κόσμο και σε αντίθεση με τους γονείς μου δεν είχαν προσδοκίες από εμένα, δεν προσπαθούσαν να με αλλάξουν, δεν με πίεζαν για τίποτε...όχι γιατί δεν χρειαζόμουν αλλαγή, πίεση ή εξέλιξη, αλλά γιατί αυτό ήταν δουλειά κάποιων άλλων.


καλημεραααα :)

thomi είπε...

Αγαπημένη σε καλημερίζω..έχω μεγάλη ευαισθησία κι εγώ με τους παπουδες και τις γιαγιαδες, ισως γιατι μου εχει απομεινει μονο μια, η αγαπημενη μου γιαγια ελενη!καταπληκτικη και περιεκτικη η αναρτηση σου!
αγαπη στους παππουδες μας και στις γιαγιαδες μας, τους κανουμε πραγματικα ευτυχισμένους.

My Lovable Baby (by Daeira mommy) είπε...

Υπέροχη, συγκινητική ανάρτηση. Με έκανε να αναπολήσω τις υπέροχες στιγμές που έζησα με τους δικούς μου παπούδες/ γιαγιάδες, που δυστυχώς τους 3 από τους 4 τους έχασα ότι ήμουν ακόμη πολύ μικρή. Όμως θυμάμαι. Θυμάμαι πολλά...

Με έκανε επίσης να προβληματιστώ για διάφορες σκέψεις που ώρες-ώρες κάνω και εγώ για τους παππούδες της Δάειρας. Αυτά δηλ. που αναφέρεις και εσύ, "ότι τα κακομαθαίνουν, ότι δεν έχουν όρια, ότι τα μπερδεύουν, ότι μας σαμποτάρουν, ότι ώρες- ώρες είναι μπελάς".

Πόσο δίκιο έχεις...
Ας χαλαρώσω λιγάκι και ας σταματήσω να αισθάνομαι ώρες-ώρες ανύπαρκτες απειλές. Οι ρόλοι μας είναι τελείως διαφορετικοί.

Σε ευχαριστώ
P.S. Πάρα πολύ όμορφη η photo του Χρήστου! Ατμοσφαιρική και πολύ δυνατή!

pisces είπε...

Καλημερα Κατερινακι ποσο ομορφη η αναρτηση σου!!!!Τον πατερα μου τον εχασα οταν η κορη μου ηταν 4 μηνων....και τοσο πολυ που τη λαχταρουσε δεν την εζησε καθολου...ηταν το μονο εγγονι απο τα 3 που δεν τον ευχαριστηθηκε η εικονα που εχω στα ματια μου και δεν θα μου φυγει μεχρι να κλεισω τα ματια μου ειναι οταν τη τελευταια φορα που βγηκε απο το νοσοκομειο ηθελε τοσο να δει το μωρο που ηρθε και μας κοιταζε απο τη πορτα του δωματιου χωρις να μπει μεσα φοβουμενος να μην κολλησει τιποτα το μωρο........και στα ματια του εβλεπες μια τεραστια αγαπη......και λυπη.......<> <>

stavroula είπε...

polu siginisi...pali!!!

Admin είπε...

Καλημέρα Κατερίνα μου, πόσες φορές έχω συγκινηθεί με τις αναρτήσεις σου, αλλά η σημερινή σου αναρτηση με έκανε να κλαίω με λυγμούς, μιας και έχασα την τελευταία μου γιαγιά φέτος.. Υπέροχη η φωτογραφία πραγματικά και υπέροχο αυτό που γράφεις "Γιαγιάδες και παππούδες...οι πιο πολύτιμοι άγγελοι στις ζωές των παιδιών μας..." Έχουμε την ατυχία να είναι οι γονείς και των δυο μας μακριά και το μοναχοπαίδι μας να μεγαλώνει με την λαχτάρα τους, αλλά τα καλοκαίρια στο αντάμωμα γίνεται πανζουρλισμός! Πολλά φιλιά και συγχαρητηρια για την ανάρτηση! Καταπληκτική όπως πάντα! Α και μην ξεχάσω... αργείς ακόμα για γιαγιά :) Βικτώρια

Ερμιόνη είπε...

Κατερίνα μου, δεν είναι τυχαία η γνωστή ρήση για τους παππούδες και τις γιαγιάδες «του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου»! Έχοντας στο μυαλό τη μαμά μου, που μαζί μας ήταν πάντα αυστηρή, μου φαίνεται απίστευτη η τρυφερότητα και η ανοχή που έχει με τις εγγόνες της! Εννοείται ότι τη μαλώνω συχνά γιατί κακομαθαίνει τη μικρή σε βαθμό κακουργήματος, αλλά από την άλλη την καταλαβαίνω! Μου το λέει και εκείνη άλλωστε «Όταν θα γίνεις κι εσύ γιαγιά θα καταλάβεις»! Πάντα ένα βήμα μπροστά από μένα! Πρώτα έπρεπε να γίνω μάνα για να την καταλάβω και στη συνέχεια γιαγιά! Εμείς δυστυχώς παππούδες δεν έχουμε, αλλά η αγάπη των 2 γιαγιάδων μας που ευτυχώς βρίσκονται πολύ κοντά μας, καλύπτει κατά κάποιο τρόπο το κενό!
Φιλιά πολλά και καλημέρα!

poseginamana.gr είπε...

Κατερίνα κάθε σου ανάρτηση είναι ξεχωριστή. Απλά υπέροχη και με πολύ βαθύ νόημα.

HelenZ είπε...

Αντε πάλι έκλαψα... Εμένα με μεγάλωσαν η γιαγιά και η προγιαγιά (οι γονείς δουλευαν όλη μέρα) κι έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. ΤΏΡΑ έχουμε την χαρά να έχουμε γιαγιάδες, παππούδες, προγιαγιά και προπαππού και είναι πολύ συγκινητικό.
Να τους δεις σαν μωρά κάνουν ...
Να τους έχει ο Θεός καλά, όλους!

Ανώνυμος είπε...

Αληθινό, πραγματικά όμορφο κείμενο... :) Κι εγώ κάπως, έτσι νιώθω...αγάπη κι ευγνωμοσύνη για όλα όσα έχει την τύχη να ζει μαζί τους το παιδί μου.

Owl Mommy Βέρα είπε...

Έχεις δίκιο μωρέ..πρέπει να μην κρίνουμε αυστηρά και να δούμε αλλιώς την κατάσταση, πιο παππουδίστικη και γιαγιαδίστικη!
Η φωτογραφία είναι πολύ ωραία αν και μου δημιουργεί μια μελαγχολία..

Dimitra•Counting SΜiLES είπε...

Αχ Κατερίνα τι μας έκανες πάλι σήμερα... Ανατριχιάσαμε Κατερίνααααααα... Λατρεύω τους γονείς μου και την πεθερά μου (πεθερός δεν υπάρχει δυστυχώς) και αυτοί με τη σειρά τους κάνουν τα πάντα για τα εγγόνια τους και για εμάς. Ούτε εμείς τους εκμεταλλευόμαστε (όπως δυστυχώς γίνεται πολλές φορές), ούτε εκείνοι μας καταπιέζουν (όπως επίσης πολύ συχνά γίνεται).
Πριν κάνω παιδιά, σκεφτόμουν τι ονόματα θα δώσω στα παιδιά μου όταν κάποια στιγμή γεννήσω. Όταν γέννησα και ένιωσα αυτό το υπέροχο συναίσθημα, είδα τον παππού και τις γιαγιάδες κατουρημένους, σκέφτηκα ότι θα είναι τόσο όμορφο να ακούω αυτά τα ονόματα στο μέλλον, όταν εκείνοι δεν υπάρχουν. Οι ίδιοι ποτέ δεν το ζήτησαν και γι'άυτό τους λατρεύω ακόμα περισσότερο. Γιατί ειναι πάντα κοντά μας, διακριτικοί γεμάτη αγάπη.
Η γιαγιά κ παππούς σας στο λούνα πάρκ...όλα τα λεφτά! Μπράβο κότσια!

kwnnie είπε...

Η πρώτη φωτογραφία με τον παππού με το μπαλόνι μου άρεσε πολύ.Όντως κοντοστέκεσαι στην φωτρογραφία και δεν της προσπερνάς εύκολα!
Έτσι σε ένα δεκαήμερο ζεις αυτά που δεν μπορείς να ζήσεις όλο τον υπόλοιπο καιρό.:)

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Υπέροχη ανάρτηση! Πτηνό θυμήθηκε τους παπούδες του (τους θυμάται δυστυχώς αμυδρά) και μελαγχόλησε λιγουλάκι. Αλλά ύστερα τυλίχθηκε στην τρυφερότητα των φωτογραφιών σου (και στην υπέροχη αύρα της φωτό του philos) και όλα έγιναν αγάπη.

:)

Ανώνυμος είπε...

Συγκινήθηκα πολύ!
Εμένα οι γονείς μου τον χαίρονται τον μικρό μου κάθε μέρα αφού μας χωρίζει μια πόρτα μονάχα σε αντίθεση με τα πεθερικά μου που τον βλέπουν 5 φορές το χρόνο!(

Χρυσαυγή είπε...

Μα τι όμορφη ανάρτηση Κατερίνα.. Ειληκρινά δεν ξέρω τι να πω για να μην την χαλάσω...

alex είπε...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ!!!ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ!!!
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΓΙΑΓΙΑ-ΠΑΠΠΟΥΣ ΕΔΩ Για εκείνους ήμουν το πιο σημαντικό, το πιο τέλειο πλάσμα στον κόσμο και σε αντίθεση με τους γονείς μου δεν είχαν προσδοκίες από εμένα, δεν προσπαθούσαν να με αλλάξουν, δεν με πίεζαν για τίποτε...όχι γιατί δεν χρειαζόμουν αλλαγή, πίεση ή εξέλιξη, αλλά γιατί αυτό ήταν δουλειά κάποιων άλλων.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑ ΕΤΣΙ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ ΓΙΑΓΙΑ ΕΠΟΧΗ ...
ΙΣΩΣ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΩ ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΩΣ??? ΠΟΥ ΣΑΝ ΜΑΜΑ ΕΤΡΕΧΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΩ???ΛΕΣ ΚΑΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΘΑ ΓΥΡΝΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΠΙΣΩ.....
ΩΡΑΙΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΟΛΕΣ ΑΛΛΑ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΣΤΟ ΝΕΡΟΠΑΡΚΟ ΑΠΑΙΧΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΑΝΟΜΕ ΠΟΤΕ???
ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΓΙΟΠΑΠΠΟΥΔΙΣΤΙΚΟ???

Tonia P είπε...

Καταπληκτική ανάρτηση με πολύ γλυκιές φωτό. Το πιστεύεις πως ακόμα ζητάω τη βοήθεια της γιαγιάς μου στα δύσκολα κι ας ξέρω ότι είναι εκεί ψηλά;

Ελισσάβετ Γεωργιάδη είπε...

Αχ δεν μπορώ συγκινήσεις πρωινιάτικα..... Κατερίνα μου έφερες πίσω στο μυαλό μου υπέροχες αναμνήσεις, που κάποιες τις έχω και τις βλέπω ακόμα και τώρα, με τους παππούδες μου και τις γιαγιάδες μου. Έχω την τύχη, ακόμα, η μία μου γιαγιά να είναι εν ζωή...... Ναι, είδε και δισέγγονα η γιαγιά μου. Τις κόρες μου! Μπορεί να είναι μακριά μας, όπως οι δικοί σου γονείς, αλλά τη σκέφτομαι σχεδόν καθημερινά.
Και επειδή και οι δικοί μου γονείς είναι κάπως μακριά διαβάζοντας την ανάρτηση σου είδα τον εαυτό μου και τα δικά μου παιδιά μέσα στα γραφόμενα σου!
Τα παιδιά μου τρέφουν ιδιαίτερη αγάπη για τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους και όταν είναι μαζί τους είναι ακριβώς αυτό που λες. Ζουν μαζί τους την απόλυτη ελευθερία!!!!!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα από την μακρινή Μελβούρνη - μόλις γύρισα από έναν από τους συλλόγους που κάνω εθελοντικά και διαβάζοντας την ανάρτησή σου είδα σε αυτήν όλους τους λόγους για τους οποίους σε διαβάζω εδώ και καιρό...

Σε φιλώ, συνέχισε έτσι

Maria Villioti είπε...

Να'ναι γεροί όλοι τους Κατερίνα,να τους χαίρεστε και να σας χαίρονται για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!Πολύτιμοι άνθρωποι στη ζωή μας και στις ζωές των παιδιών μας.Κι ενώ είναι τα ίδια πρόσωπα, πως αλλάζει ο ρόλος τους όταν περνούν από το ''γονείς'', στο ''παππούδες'' ή ''γιαγιάδες''... Όταν σκέφτομαι τον δικό μου πατέρα, που έφυγε όταν ο γιος μου ήταν πολύ μικρούλης,περισσότερο απ'όλα με θλίβει αυτό, που δεν θα τον θυμάται ο γιος μου, που δεν πρόλαβε να του πει πράγματα.Όσα και να του περιγράψω εγώ δεν θα είναι ποτέ το ίδιο.Έρχονται σκηνές στο μυαλό μου και πολύ συχνά σκέφτομαι τι θα του έλεγε ή πως θα αντιδρούσε σε διάφορες περιπτώσεις. Ξέρω ακριβώς και τις λέξεις που θα χρησιμοποιούσε...Είναι όμως τυχερούλης γιατί έχει κοντά του έναν παππού και δυο γιαγιάδες που έχουν ακόμα να τον κακομάθουν αρκετά. Υπέροχα τα όσα μας λες κορίτσι. Σε φιλώ.

myStickland είπε...

Μπορώ να κοιτάζω με τις ώρες τη φωτογραφία.Μου βγάζει μια θλίψη!
Ίσως γιατί αισθάνομαι οτι υπάρχουν πολλοί παπούδες και γιαγιάδες που νιώθουν παραμελημένοι..που περιμένουν ενα χτύπημα στη πόρτα που δεν έρχεται ποτέ..
εγω δεν νιώθω αυτό το δέσιμο, ίσως γιατί ίσα που θυμάμαι τον παππού μου και τη γιαγιά μου..πόσο σημαντικοί είναι όμως στις παιδικές ζωούλες..πόσο διαφορετικά θα μεγάλωνα και εγω κάτω απο τη φροντίδα τους..
να είστε καλά να χαίρεστε τους γλυκύτατους αυτούς ανθρώπους που έχετε δίπλα σας..

Demi είπε...

Χαίρομαι πολύ που η μικρή μου περνάει όμορφες στιγμές με τους γονεις μου και με τον παππου και την γιαγιά στο χωριό που ειναι μακριά αλλά προσπαθουμε να πηγαίνουμε όσο πιο συχνα μπορούμε...
Εγώ πηρα πολλά καλά απο τους δικούς μου ....

Polyanna είπε...

Εξαιρετική η ανάρτησή σου και σε δύσκολη για μας περίοδο. Τα παιδιά μου έχουν την τύχη να έχουν και προπάππου και προγιαγιά, τους δικούς μου παππού και γιαγιά και μάλιστα να κάνουν ένα σωρό τρέλλες μαζί τους. Ο παππούς ο "κοπελάρας" όμως όπωε τονέλεγα εγώ κι όπως τον λέει και η κόρη μου, τώρα είναι άρρωστος πολύ.... Έτσι έχω ένα λόγο παραπάνω να συγκινηθώ με την ανάρτησή σου. Νά είναι καλά οι παππούδες και οι γιαγιάδες κι ας τα κακομαθαίνουν λίγο δεν πειράζει!

Υ.Γ. Το τι γέλασα εκεί που λες για τη μαμά σου και τους κεφτέδες. Λες και μιλούσες για τη δική μου!

yioula papadopoulou είπε...

τι όμορφο κείμενο... με ταξίδεψε, με μελαγχόλησε δυστυχώς γιατί τα παιδιά μου γεννήθηκαν έχοντας μόνο τις γιαγιάδες τους... η κόρη μου είναι 8,5 χρονών και μου είπε πέρυσι "μαμά είμαι πολύ στεναχωρημένη που δεν έχω παππούδες"... όσο κι αν προσπάθησα να της εξηγήσω, ακόμα την πονάει... όπως επίσης και εμένα γιατί και οι 2 παππούδες ήταν εξαιρετικοί άνθρωποι... καλημέρα Κατερίνα μου :)

hamomilaki είπε...

Εξαιρετικό!!!
Μέρος αναρτήσαμε εδώ:

http://hamomilaki.blogspot.gr/2013/11/pappous-giagia-kai-eggonia.html

φιλάκια από
το χαμομηλάκι