Ένα Κυριακάτικο Χαμόγελο!

Επανομή λίγο πριν τον Υδροβιότοπο. Το αγαπάμε αυτό το άγριο μέρος! Τα νερά ρηχά και ζεστά, γεμάτα κοχύλια. Η κοχυλούπολη...

Φτάσαμε στην αμμουδιά εκεί λίγο πριν την καταιγίδα. Κι όσο εκείνη πλησίαζε εγώ άκουγα τα γέλια τους κι έβλεπα το τοπίο να αλλάζει. Βουτούσαν, φώναζαν κι οι μακρινές φωνές τους αντηχούσαν στην απόλυτη σιωπή.
Κι εκεί μακριά οι αστραπές κι οι απόμακρες βροντές κι η καταιγίδα να πλησιάζει κι η θάλασσα αντί να φουσκώνει να γίνεται σιωπηλή με απίθανες ραγάδες στην επιφάνεια της.

Από τη μια τα μαγικά τους γέλια κι από την άλλη οι αστραπές κι οι βροντές και στη μέση εγώ μέσα στο χρυσό τοπίο κι ένιωσα μια δύναμη και μια καθαρότητα, ώσπου η καταιγίδα έπεσε πάνω μας κι οι αστραπές μας πρόλαβαν και ο αέρας μας έκανε να τρέχουμε γελώντας πίσω από μουσκεμένες πετσέτες και μπήκαμε στο αμάξι πριν το χαλάζι αρχίσει να πέφτει με δύναμη γύρω μας, καθώς μείναμε να χαζεύουμε τις αστραπές να σβήνουν στον μαγικό της ορίζοντα!

Μια Κυριακή από αυτές τις αληθινές. Από αυτές που υπέροχα περιγράφουν στο τραγούδι τους A Sunday Smile οι Beirut.

Είναι αυτές οι υπέροχες Κυριακές της μικρής μας οικογένειας, που δίνουν νόημα σ' ολόκληρη τη ζωή και απομακρύνουν το φόβο...Οι Κυριακές που μας κάνουν αληθινούς, σχεδόν άτρωτους, εκεί φωλιασμένοι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, καθώς η καταιγίδα πλησιάζει μα δεν την φοβάσαι γιατί είναι μπόρα από αυτές τις μαγικές τις καλοκαιρινές, που ξεπλένουν τη σκόνη και χαρίζουν δροσιά... Οι Κυριακές που δίπλα σου έχεις όλο όσα χρειάζεσαι και όλα όσα σου λείπουν ξέρεις πως τα κουβαλάς σαν φυλαχτά μέσα σου κι είναι εκεί και σε περιμένουν!

Οι Κυριακές που είναι μπογιατισμένες με τα χρώματα της απλότητας και το φως του ήλιου, που ακόμη κι αν χαθεί για λίγο ξέρεις πως θα ξαναβγεί λαμπερός κι ολοκάθαρος, κουβαλώντας ένα ουράνιο τόξο μέσα του, σαν το λαμπερό κυριακάτικο χαμόγελο του ουρανού! 

Έτσι να είναι πάντα οι Κυριακές του κόσμου αγαπημένοι. Έτσι να είναι πάντα οι Κυριακές όλων μας. Γεμάτες με την δύναμη της απλότητας! Γεμάτες με καλοκαίρι και φως...Γεμάτες με αγκαλιές και δυνατά τραγούδια και γέλια και φωνές και χαμόγελα. Χαμόγελα, απλά, ντροπαλά, πλατιά, αληθινά, από αυτά που μας απομακρύνουν από τις σκιές και το φόβο...Από αυτά που διώχνουν την απώλεια και γεμίζουν την ζωή με καθαρότητα. 

Σαν τα ουράνια τόξα μετά τις καλοκαιρινές μπόρες...Θυμάστε;  Χαμόγελα χρωματιστά, από αυτά που σε κάνουν να αντέχεις τη ζωή!

Το τραγούδι αφιερωμένο σε όλους μα πιο πολύ σε όσους πίστεψαν πως το κυριακάτικο χαμόγελο τους έσβησε για πάντα. 

Ξέρετε εσείς... ακούστε το δυνατά. Οι στίχοι του, είναι δώρο....Καλό Ιούλη αγαπημένοι. 

"A Sunday smile you wore it for a while
A cemetery mile we paused and sang
A Sunday smile you wore it for a while
A cemetery mile we paused and sang
A Sunday smile and we felt true"

Κραυγή

Η παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών πέρασε κι ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου από μια προσωπική καταγραφή της εμπειρίας μου ως εκπαιδευόμενης κι αργότερα θεραπεύτριας στο ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ. Μια προσπάθεια να κρατήσω το νόημα ζωντανό  και να μοιραστώ μια ξεχωριστή εμπειρία χρόνων, μέσα από ένα νέο βιβλίο που θα περιγράφει τους συμβολισμούς και το νόημα πίσω από κάθε μικρή λεπτομέρεια της θεραπευτικής δομής που έδωσε ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους....

Μια από τις πιο δυνατές εμπειρίες και τα πιο ισχυρά θεραπευτικά εργαλεία στην Κοινότητα είναι η Κραυγή! 

Υπάρχει ένας μύθος γύρω από το θέμα της κραυγής…Είναι αυτή η τόσο κλασική πια εικόνα των ανθρώπων πιασμένοι από τους ώμους σε έναν κύκλο να φωνάζουν ότι είναι εντάξει.

Εικόνα λίγο μαγική, λίγο γραφική. Θέμα σχολιασμού ή ακόμη και πλακίτσας σε παρέες ανθρώπων που δεν έχουν βιώσει θέμα εξάρτησης ή δεν έχουν  δει ποτέ τους αληθινή κραυγή. Χαλαρός  «χαβαλές»  όταν θέλουν να υπερτονίσουν το θέμα οποιασδήποτε κατάχρησης…

Ωστόσο η πρώτη κραυγή είναι εμπειρία αξέχαστη…Η κραυγή αυτή κάθε αυτή είναι από μόνη της τόσο δυνατή ως εμπειρία, τόσο ουσιώδης που δεν είναι δυνατόν να σε αφήσει αδιάφορο!!

Έτσι ήταν και για εμένα.

Την πρώτη μου  ζωντανή κραυγή την άκουσα στην Αθήνα, στη Στροφή. Η Στροφή είναι Θεραπευτική Κοινότητα εφήβων. Το κτίριο στο κέντρο της Αθήνας στην οδό Φυλής…Μετά την πρωινή τους συνάντηση τα πιτσιρίκια ανέβηκαν στην ταράτσα και φώναξαν το όνομα τους και οι υπόλοιποι τους φώναξαν ότι είναι «εντάξει»!

Θυμάμαι όλη τη γειτονιά να ζει έναν παλμό. Θυμάμαι μια απόλυτη βαθιά σιγή και ανθρώπους στα μπαλκόνια να παρακολουθούν…Ήταν απίστευτη εικόνα γιατί σκεφτόμουν ότι αυτοί οι άνθρωποι το ζούσαν  αυτό κάθε μέρα. Αυτή η γειτονιά «κάνει» κάθε μέρα κραυγή μαζί με τα παιδιά κι όμως υπήρχε αυτό το βαθύ συναίσθημα της ενσυναίσθησης της συντροφικότητας, της υποστήριξης…

Στη διάρκεια άκουγα από τα μπαλκόνια ανθρώπους να φωνάζουν στο άκουσμα κάποιου ονόματος «Μπράβο Γιώργοοοο» συμμετέχοντας σε ότι συνέβαινε αναλαμβάνοντας ρόλο, υποστηρίζοντας και μόλις η κραυγή τελείωσε από τα μπαλκόνια άρχισα να ακούω ανθρώπους να φωνάζουν «καλημέραααα» «καλημέρα παιδιά» «καλή δύναμη».

Φωνές γυναικών και αντρών, ανθρώπων που  ήταν μάρτυρες καθημερινοί μιας προσπάθειας, ενός αγώνα κάποιων παιδιών, για να…βγάλουμε την ημέρα!! Μια ακόμη ημέρα…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Τη γειτονιά, τους ανθρώπους στα μπαλκόνια και τα πιτσιρικάκια στη μέση να κραυγάζουν για την επιβεβαίωση ότι σήμερα είναι εδώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φωνές τους, ένας παλμός σαν διαμαρτυρία, σαν διαδήλωση. Την ένταση στο αέρα και τη σιωπή στο δρόμο…Τους περαστικούς να κοντοστέκονται και να σηκώνουν το κεφάλι ψηλά, να δουν από πού έρχονται αυτές οι φωνές…Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου κραυγή… ως παρατηρήτρια!!

Γιατί ακολούθησαν κι άλλες με άλλο ρόλο!

Η κραυγή είναι από τα πιο δυνατά θεραπευτικά εργαλεία της Θεραπευτικής Κοινότητας. Μέσα σε ένα τόσο πλούσιο και ζωντανό Θεραπευτικό σύστημα υπάρχει μια πληθώρα θεραπευτικών εργαλείων.

Όλα αρχίζουν και τελειώνουν, αλλάζουν , σταματούν να υπάρχουν με έναν τρόπο κι ανάλογα με τις ανάγκες των εποχών μορφοποιούνται διαφορετικά, εξελίσσονται ή καταργούνται…Όλα, εκτός από την Κραυγή!

Η κραυγή είναι το αρχέτυπο.

Ο πιο δυνατός συμβολισμός, το νόημα κι η φιλοσοφία μιας τεράστιας δομής, συμπτυγμένη σε μια απλή διαδικασία!!

Δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να κάνει κανείς την Κραυγή. Μα με τον τρόπο που κάποιος φωνάζει το όνομα του δείχνει το πώς είναι , το πώς «μπαίνει» ουσιαστικά στη μέρα του.

Δεν είναι τυχαίο ότι είναι μια πρωινή διαδικασία στην καθημερινότητα της Κοινότητας.

Κάθε πρωί  με ήλιο, με βροχή, με χιόνια, με παγωνιά…μαζεύονται όλοι στην αυλή και κάνουν έναν μεγάλο κύκλο. Πιάνονται γερά από τους ώμους, κανείς δεν μπαίνει, κανείς δεν βγαίνει. Ένας κύκλος κλειστός δυνατός. Κοιτούν όλοι προς τα μέσα στο κέντρο του στην ουσία. Όλοι βλέπουν  όλους, δεν ξεχωρίζεις δυνατό και αδύναμο, την ώρα εκείνη  μέσα στον κύκλο όλοι έχουν την ίδια δύναμη. 

Τα χέρια πάνω στους ώμους είναι δαγκάνες που σπρώχνουν, πιέζουν, μετρούν την ένταση. Κάποιος φωνάζει και το σώμα του ολόκληρο πάλλεται κι οι διπλανοί νιώθουν την ένταση μέσω των χεριών του πάνω στους δικούς τους ώμους. Εκείνοι τον κρατούν, εκείνοι τον στηρίζουν την ώρα της δικής του κραυγής! Αν κάποιος δεν μπορεί να φωνάξει, τα χέρια του χαϊδεύουν το κεφάλι, του σφίγγουν το λαιμό και του ψιθυρίζουν «δεν πειράζει την άλλη φορά». Αν κάποιος τα δώσει όλα τα χέρια τον ενισχύουν του χτυπούν την πλάτη, του στρίβουν το κεφάλι μαλακά για να του χαρίσουν ένα φιλί στο μέτωπο κι ένα ψίθυρο στο αυτί «μπράβο».Πολλές φορές έχω δει αφού κάποιος έχει φωνάξει το όνομα του ο διπλανός του να κολλά το στόμα του στο αυτί  του και να φωνάζει «…και ο Νίκος είναι εντάξει». Ένα υπέροχο δώρο. Μια επιβεβαίωση που μπαίνει κατευθείαν στην ψυχή!

Μέσω αυτής της τόσο απλής πρωινής διαδικασίας ήταν ξεκάθαρο, ποιος ήταν καλά και ποιος όχι. Από την κραυγή του καθενός φαινόταν η διάθεση του. Αν φώναξε, αν ψιθύρισε, αν αδιαφόρησε για το όνομα του…όλα είχαν πια φανεί κι η Κοινότητα κι οι θεραπευτές ήξεραν σε ποιόν να ρίξουν το βάρος.

Και μετά το τέλος της  μια μεγάλη αγκαλιά. Όλη η Κοινότητα γέμιζε με αυτήν την αγκαλιά και τις πρωινές καλημέρες. Κανένας δεν έμενε χωρίς την πρωινή καλημέρα του, κανένας δεν έφευγε χωρίς την πρωινή αγκαλιά του!!

Η πρωινή κραυγή είναι μια διαδικασία που κρατάει ένα τέταρτο. Το τέταρτο αυτό όλα είναι παραλυμένα. Όλα κινούνται αργά κι όλα τα μάτια είναι στραμμένα εκεί, όλα τα αυτιά περιμένουν να ακούσουν. Οι εργαζόμενοι στα γραφεία τους είναι σιωπηλοί, σαν να πρόκειται για μια προσευχή που έχει την ιερότητα της και κανείς δεν μιλά δυνατά την ώρα εκείνη, να μην ταράξει το.. «μυστήριο».

Παρακολουθούσα κάθε ημέρα την Κραυγή. Εκεί στο μεγάλο παράθυρο, καθόμουν πάντα  την ώρα εκείνη. Κάποιες φορές μπορεί να στεκόμουν εκεί όρθια ή αγκαλιασμένη με κάποιους συναδέλφους. Μπορεί να είχα τον καφέ μου στο χέρι λίγο πριν μπω στο γραφείο μου κι αρχίσει η μέρα…Μα κάθε πρωί ήμουν εκεί. Μπροστά στο μεγάλο παράθυρο, να κοιτώ τα χέρια, να ακούω τοις φωνές, να καταλάβω από τον παλμό τι συμβαίνει πως είναι τα παιδιά, πως είναι σήμερα η Κοινότητα!!

Όλα συνηθίζονται στη ζωή. Μπορεί κάτι να σε κάνει στην αρχή να ανατριχιάζεις. Μπορεί κάτι να σε τρομάζει πολύ, μα ακόμη κι αυτό αν το βλέπεις ή το κάνεις κάθε ημέρα το συνηθίζεις….Εγώ δεν ήθελα να με αφήσω να το συνηθίσω αυτό. Όχι αυτό, όχι την Κραυγή!! Νομίζω πως αυτό συμβαίνει και με πολλούς άλλους θεραπευτές.

Δουλεύοντας σε ένα χώρο, σιγά- σιγά απομυθοποιείς, αποδομείς, φέρνεις τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

Όμως δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να «χαλαρώσει» με την Κραυγή!!

Κάθε φορά που ακούω τις φωνές να υψώνονται στον αέρα ταράζομαι και συγκινούμαι βαθιά, όχι ίσως όπως την πρώτη φορά, μα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση γιατί τώρα πια δεν υπάρχει η άγνοια.

Την ώρα που κάποιος φωνάζει το όνομα του κραυγάζει κάτι πολύ παραπάνω. Την επιθυμία για ζωή την ανάγκη για ύπαρξη…για μια ακόμη ημέρα!

Δεν μπορώ πια να ακούσω αστειάκια με την Κραυγή ή με το «είμαι εντάξει» γιατί ξέρω πόσο πολύ μπορεί να υποφέρει κανείς για να είναι εντάξει.

Οι άνθρωποι μέσα στον κύκλο παλεύουν με το θεριό, με το δράκο. Είναι η ζωή τους που φωνάζουν, ο εαυτός τους που είναι ένα παιδί χαμένο πίσω από πόρτες κλειστές , σε δωμάτια σκοτεινά και του φωνάζουν για να ακούσει τη δυνατή φωνή και να βρει το δρόμο! Πρέπει να βρει το δρόμο και να γυρίσει αλλιώς θα χαθεί για πάντα!!

Για πάντα…

Όχι δεν μπορώ να κάνω ή να ακούσω πια αστειάκια έστω κι αθώα, αστειάκια άγνοιας για κάτι τόσο πολύτιμο. Για μια διαδικασία τόσο απλοϊκά περίπλοκη και δυνατή όπως η Κραυγή!!

Το να ακούσει κανείς τη φωνή του τόσο δυνατά, τόσο καθαρά είναι απίθανα δύσκολο. Δεν ξέρεις αν δεν δοκιμάσεις. Στην πορεία μου ως θεραπεύτρια, πολλές φορές μπήκα μετά από πρόσκληση του ίδιου του κύκλου, μέσα του, κι έκανα κραυγή. Σε στιγμές ιδιαίτερες που ο κύκλος με ήθελε μέσα του και μου επέτρεπε την είσοδο ήμουν εκεί, ανάμεσα τους να κάνω κραυγή. Να φωνάζω στον εαυτό μου το όνομα μου και να ακούω πως είμαι εντάξει!

Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύσκολο είναι αυτό το τόσο απλό πράγμα. Το να φωνάξεις το όνομα σου. Όχι να το πεις. Να το φωνάξεις, να το κραυγάσεις με μια φωνή δυνατή, « να ακουστεί στον ουρανό» όπως λένε τα παιδιά μεταξύ τους.

Να αφήσεις τον εαυτό σου, να τον εμψυχώσεις για να βγάλει μια κραυγή αρχέγονη ξεθαμμένη μέσα από τις προσωπικές σου ανάγκες, για να κουβαλήσει πάνω της τα όνειρα σου, τα σχέδια σου, τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου…Αυτό είναι η  κραυγή. Το είμαι εδώ κι είμαι έτσι!!

Συνήθως κανείς δεν έχει ακούσει ποτέ τον εαυτό του σε αυτή την ένταση. Κι η εμπειρία είναι πάντα λυτρωτική, σε κάνει να νιώθεις άδειος και γεμάτος ταυτόχρονα….Μα το πιο σημαντικό από όλα σε κάνει να νιώθεις, ζωντανός!!

Κι  όταν αυτός που  κραυγάζει το όνομα του, λίγες ημέρες πριν, φλέρταρε με το θάνατο, αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη αξία της… η αίσθηση του… «Είμαι ζωντανός!»

Αυτοί οι τόσοι συμβολισμοί  είναι που κάνουν την Κραυγή μια διαδικασία σχεδόν μυθική…και της δίνουν τόσο μεγάλη βαρύτητα.

Για αυτό και όταν η Κοινότητα δεν ήταν καλά, σε στιγμές δυσκολίας, ή αδυναμίας, σε στιγμές ιδιαίτερες, με ένταση με πόνο με αγάπη, πάνω στην κορφή του Ολύμπου, μετά από μεγάλες θεραπευτικές διαδρομές, όταν έχει επιτευχτεί κάτι το μεγαλειώδες ή κάτι τραγικό…τότε όλα κλείνουν με μια κραυγή!

Είναι το επισφράγισμα μιας προσπάθειας και μια υπενθύμισης…Ότι προσπαθείς να κάνεις μέσα σε μια θεραπευτική ομάδα,  εάν δεν έχει επισφραγιστεί με μια κραυγή είναι σαν να έμεινε μισό! Αυτή τουλάχιστον είναι η δική μου άποψη.

Νομίζω πως ο συμβολισμοί είναι το πιο δυνατό μου κομμάτι στη θεραπεία και το πιο αγαπημένο μου. Για αυτό και η Κραυγή υπήρξε πάντα το καλύτερο μου χαρτί…Το τελευταίο χαρτί.

Μετά από μεγάλες στιγμές φρόντιζα πάντα να δώσω μια κραυγή στην ομάδα. Ήταν η ευκαιρία για να ξεδώσουν και να ακούσουν το ότι είναι εδώ, μαζί μας μέρη ενός συνόλου, μια αγκαλιά, ένας κύκλος, μια προσπάθεια…

Πολλές φορές μια κραυγή έχει αποτρέψει το φευγιό κάποιου, πολλές φορές έχει προκαλέσει το φευγιό κάποιου! Ακριβώς επειδή ανασκαλεύει μνήμες και ξεσηκώνει συναισθήματα είναι δυσβάσταχτη για κάποιους ανθρώπους…

Πολλές φορές σε στιγμές ιδιαίτερες έκλεινα τα μάτια κι άκουγα τις φωνές τους…Σαν να ήμουν σε δάσος κι άκουγα παιδιά που έψαχναν…Πάντα με συγκινεί αυτή η εικόνα...

Κι όχι μόνον εμένα…Θυμάμαι στιγμές συντροφικές πίσω από μια κραυγή. Πάντα κρατούσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου, τους ώμους μας ή ήμασταν απλά αγκαλιασμένοι σφιχτά, να παρακολουθούμε από μακριά τους ανθρώπους να τεντώνουν με δύναμη το κεφάλι στον ουρανό και να φωνάζουν το όνομα τους, με τα μάτια κλειστά…

Κι ύστερα η επιβεβαίωση της ομάδας του ότι κι εκείνος είναι εκεί ανάμεσα τους κι είναι «εντάξει»…

Αυτές είναι στιγμές ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του κορμιού μου…γιατί όλο το κορμί μου συναισθανόταν το μαγικό που συνέβαινε…

Υπάρχουν λέξεις που μετά την ζωή μου στην Ιθάκη δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιες….Μια τέτοια λέξη είναι και το «εντάξει».

Η λέξη αυτή έχει πια ένα βάθος απύθμενο. Είμαι εντάξει, σημαίνει κάτι πολύ περισσότερο από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ή να εξηγήσω…

Μπορώ μόνο να το νιώσω να έρχεται από μέσα μου.

Να μου καίει το στομάχι και να βάζει φωτιά σε όλους μου τους μυς. Κι ύστερα το  κεφάλι ανάβει και θέλεις να ουρλιάξεις, να τρέξεις δυνατά γιατί γεμίζει το στόμα με ένταση…με μια πελώρια ένταση γεμάτη με μια ζωτικότητα αδιανόητη…. «είμαι εντάξει…εντάξει, εντάξει» όχι καλά!

Όχι δεν είμαι καλά…είμαι κάτι πολύ περισσότερο…. «είμαι εντάξει»!

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλημέρα ελεύθερα πλάσματα.Εσείς που παλέψατε με τα θεριά σας και βγήκατε νικητές, μα κι εσείς που χαθήκατε στη σκοτεινή διαδρομή. Σας άκουσα. Σας ένιωσα. Σας ευχαριστώ για τα απίστευτα ταξίδια που κάναμε μαζί. Θα σας θυμάμαι πάντα, με πόνο και μια άγρια χαρά! Μαγικό το να παλεύεις για το "εντάξη"! 

                                                                                                        Κατερίνα

Παλιότερη ανάρτηση μου, με αφορμή τη γενέθλια ημέρα της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη.

30 χρόνια Ιθάκη!!!Η δική μου Ιθάκη...

Παράξενο Καλοκαίρι!

Το ξέραμε πως αυτό το Καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό μα δεν φανταζόμασταν πόσο. Ένα καλοκαίρι σκιερό. Συναντιόμαστε με ανθρώπους κι αντί να κάνουμε ένα βήμα μπροστά κάνουμε ένα βήμα πίσω. Τα χέρια κλειστά, οι αγκαλιές άδειες. Στο τέλος της κάθε πρότασης ένα ερωτηματικό. Θα έρθετε; Θα πάμε στους γονείς; Θα βρεθούμε; Θα βγούμε; Κανένα σχέδιο δεν μπορεί να μην έχει ερωτηματικό πια και η απάντηση σε όλα είναι "θα δούμε"....

Κανείς δεν ξέρει...σαν τίποτε να μην εξαρτάται πια από εμάς...

Καθόμαστε λίγο πιο μακριά. Αγγιζόμαστε λίγο πιο διστακτικά. Άνθρωποι που έχασαν τις δουλειές τους. Οι τουρίστες που θέλουμε να έρθουμε, μα φοβόμαστε τον ερχομό τους. Οι δουλειές που δεν άνοιξαν. Τα μαγαζιά που μένουν άδεια. Τα σοκάκια που είναι έρημα...τα νησιά που είναι σιωπηλά...Τι παράξενο, παράξενο Καλοκαίρι...

Τι παράξενη, παράξενη ζωή! Μιλάω με ανθρώπους κι όλοι μου λένε το ίδιο. Να περάσει. Να ξυπνήσουμε και να έχει περάσει.Να το προσπεράσουμε αυτό το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι του θυμού! Άλλο ένα πληγωμένο καλοκαίρι! Άνθρωποι στο δρόμο. Πνιγμένοι. Πληγωμένοι από τον κόσμο που φτιάξαμε. Από τον κόσμο που εγκλωβιστήκαμε και μείναμε να τρέχουμε πάνω στην ρόδα που δεν μας πάει πουθενά.  Τρέχουμε και μοχθούμε και μια στιγμή στο χρόνο τα σταματά όλα. Τον μόχθο, τα γέλια, τα δάκρυα, την αγωνία, γιατί έτρεχες; Γιατί έτρεχα; Παγώνουν όλα με μια αιώνια εντολή! Κι ο κόσμος παύει θαρρείς να γυρνά!

Οι άνθρωποι σταματούν. Σκύβουν τα κεφάλια. Νιώθουν ηττημένοι.Τρωτοί...και μόνο εκεί....εκεί μακριά αν αφήσεις το βλέμμα να απλωθεί θα δεις πως η γη ακόμη γυρίζει. Η πληγωμένη γη ακόμη γυρίζει.

Ο ήλιος καίει τα σπαρτά και τα στάρια τα χρυσά θερίστηκαν. Ο άνεμος σηκώνει απαλά κύματα στην επιφάνεια της θάλασσας και οι πεταλούδες χορεύουν πάνω από το χρωματιστά λουλούδια του καλοκαιριού κι ανάμεσα στις μοβ λεβάντες που η μυρωδιά τους, γεμίζει τις αισθήσεις με καθαρότητα. Ο ουρανός είναι γεμάτος χρώματα βαθιά κάθε ανατολή και μέσα σου η αγάπη ακόμη αναπνέει. Αναπνέει με εκείνη την ρηχή ανάσα ενός πληγωμένου σώματος, μα ζει...

Μπορεί ο ήχος της να είναι ακανόνιστος και αδύναμος μα υπάρχει. Κι όσο υπάρχει ανάσα στο σώμα, τόσο η ζωή μπορεί να κουβαλά ελπίδα στα ισχνά της χέρια. 

Ελπίδα πως όλα θα βρουν τη θέση τους και πως η φύση η πιο έμπιστη δασκάλα...θα βρει και πάλι τον τρόπο να μας δείξει, πως να γίνουμε και πάλι, σπόρος! Σπόρος, που με εμπιστοσύνη θα αφεθεί στα χέρια της γης και στο χάδι του ανέμου. Στην δροσιά του ουρανού και στην κάψα του ήλιου και θα ξεπροβάλει διστακτικά στην αγκαλιά της ζωής. Μιας ζωής που δεν θα εγκαταλείψει, μα θα τιμήσει ζώντας την όπως της αξίζει...

Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι...Παράξενο. Δύσκολο. Μα δικό μας. Ας μην το φοβηθούμε κι ας το αφήσουμε κι αυτό,  να Χαραχτεί μέσα μας...και εκεί στα πιο δύσκολα, ας βιώσουμε την ζωή άλλοτε σαν χωρισμό κι άλλοτε σαν επανένωση ενός έρωτα...Όπως ακριβώς αυτοί οι τόσο συμβολικοί στίχοι του Gabriel Bruce που λατρεύω! 

Γιατί τελικά...

Κάτω από κλειδωμένες πόρτες

ακόμη λάμπει φως...

                                                                                             

Ζούμε το Καλοκαίρι μιας πανδημίας!!! 

Χαμογελάω. Ακούστε το δυνατά πολύ, μέχρι τέλους και θα χαμογελάσουμε μαζί αγαπημένοι!                                                                                                      Κατερίνα....

Το μεγαλύτερο μάθημα...

Σαν όλα αυτά θα έχουν τελειώσει να θυμάσαι πως έδωσες μια μάχη όχι για να την κερδίσεις μα για να κερδίσεις εσένα.

Πως τα ξενύχτια, η θλίψη, η κούραση, η αγωνία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από τον δρόμο που διάλεξες για να γυμνάσεις τον εαυτό σου. Να τον προπονήσεις, να τον κρατήσεις σε εγρήγορση, να του μάθεις. Ηταν ο δύσκολος δρόμος που διάλεξες για να σου μάθεις πως αντέχεις. Πως αξίζεις. Πως όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα δεν σου έδωσες καμία λιγότερη επιλογή γιατί αυτός ο αγώνας σου άξιζε. Ο μεγάλος. Ο μακρύς. Ο δύσκολος. Ο ανηφορικός. Ο αγώνας που θα σου χαρίσει όχι την μεγαλύτερη επιτυχία μα το πιο σκληρό μάθημα. Την πιο βαθιά χαραγμένη γνώση. 

Στον πρώτο μου μαραθώνιο είχα την μεγάλη αγωνία αν θα τερματίσω. Μου είχαν στείλει πολλά εμψυχωτικά μηνύματα μα ένα με άγγιξε ιδιαίτερα. "Το ότι τόλμησες να σταθείς στην αφετηρία είναι πιο σημαντικό από το να τερματίσεις."  Ναι! Ξέρεις γιατί; Γιατί είχες να παλέψεις με ένα θεριό και δεν έκανες πίσω. Γιατί είχες μπροστά σου ένα βουνό και δεν έκανες πίσω. Γιατί είχες πολλές και διαφορετικές, σίγουρα ευκολότερες επιλογές και δεν έκανες πίσω...γιατί αυτή η διαδρομή τελικά σου άξιζε. Και κανείς δεν στέκεται σε μια τέτοια αφετηρία αν δεν νιώθει πως τα πόδια του αντέχουν κι η καρδιά του μπορεί. Χρειάζεται τρέλα για να σταθείς εκεί. Μ' ακούς; Τρέλα! και πίστη σε εσένα πως είσαι ένα λιοντάρι που θα δώσει την μάχη του! Όσο κι αν έρθουν στιγμές σε τούτη τη ζωή που θα νιώθεις μυρμήγκι αυτή η εμπειρία θα είναι από τις πολλές που θα σου αποδεικνύουν πως αγάπη μου, έχεις καρδιά λιονταριού και ξέρεις να διαλέγεις το δύσκολο. Γιατί  το δύσκολο θα σου δώσει τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή. Τις πιο ζόρικες εμπειρίες. 

Κι όταν θα ξεφουσκώνεις από αυτοπεποίθηση γιατί η ζωή θα φέρει και τέτοιες στιγμές κράτα στο νου σου όλα  τα αδιανόητα δύσκολα βράδια και τα σκληρά πρωινά που είχες κάθε δικαίωμα να πεις "φτάνει" και δεν το έκανες...όχι γιατί δεν μπορούσες να εγκαταλείψεις, μα γιατί δεν ήθελες να σε εγκαταλείψεις και νιώσε περήφανος. Περήφανος  που ξέρεις να διαλέγεις και να δίνεις μάχες. 

Εσύ που γεννήθηκες το 2002 και ενηλικιώθηκες το 2020...

Εσύ που γεννήθηκες την χρονιά του αλόγου κι ενηλικιώθηκες τη χρονιά του κορονοιού, να θυμάσαι πως ξέρεις από ανατροπές γιατί είσαι πλάσμα ξεχωριστό, γιατί εκπαιδεύτηκες στα δύσκολα! Πλάκα μου κάνεις; αποφοίτησες τη χρονιά μιας πανδημίας!
Γιατί τελικά...τα μεγαλύτερα μαθήματα έρχονται από τις ανατροπές!

Κι όταν όλα θα  έχουν τελειώσει να θυμάσαι κάθε στιγμή, κάθε λεπτομέρεια, κάθε ανατροπή, κάθε δάκρυ και κάθε γέλιο της δύσκολης αυτής διαδρομής που διάλεξες. Γιατί αυτή τελικά ήταν το μάθημα. Η διαδρομή!!!

Κι όταν όλα θα έχουν τελειώσει να ξέρεις πως στην ζωή περνάμε δύσκολα, μα στο τέλος κάθε διαδρομής υπάρχει ένα μαγικό καλοκαίρι κι εσύ ετοιμάζεσαι να ζήσεις τα πιο όμορφα καλοκαίρια της ζωής σου. Τα καλοκαίρια της νιότης σου. Όπου τίποτε δεν θα έχει σημασία παρά ο έρωτας και ο καυτός ήλιος. Το αλάτι στα μαυρισμένα σώματα που θα αγαπήσεις και τα λαμπερά μάτια που μέσα τους θα δεις την ίδια τη ζωή. Τα αξημέρωτα βράδια που με φίλους θα γελάς πλάι στο κύμα, τα sleeping bags, η άμμος παντού, τα νυχτερινά μπάνια, τα χρώματα της αυγής, τα αλμυρά φιλιά, οι φιλοσοφημένες συζητήσεις, τα μεθυσμένα χαμόγελα, τα τζιτζίκια και τα ξυπόλητα πόδια στις ζεστές πλάκες και η κάψα του ελληνικού ήλιου. Η κάψα του δυνατού καλοκαιριού που κουβαλάς μέσα σου. Η περιπέτεια που κυλά με ορμή στις φλέβες σου!

Να θυμάσαι ψυχή μου, πως όλα στη ζωή περνούν. Ακόμη και τα πιο δύσκολα κι αυτό που μένει είναι στιγμές που έζησες. Οι στιγμές που έζησες τιμώντας τη ζωή! Οι στιγμές που από φόβο δεν αρνήθηκες να ζήσεις. Γιατί θα έρθουν κι ο φόβος κι αμφισβήτηση, κι ο πόνος κι η αγωνία...δεν γίνεται να ζήσεις τούτη τη ζωή μόνο με χαρούμενους ξέγνοιαστους φίλους, μα θα κουβαλάς κι αυτούς μέσα σου. Αυτούς που φαντάζουν δυσάρεστοι μα κουβαλούν τη γνώση. Την γνώση της δοκιμασίας. Την γνώση του εαυτού σου!

Και να θυμάσαι πως ότι έρχεται φεύγει κι είναι κρίμα να μην το ζήσεις πριν φύγει, γιατί κάθε φορά που φεύγει ένα δύσκολος Χειμώνας, το Καλοκαίρι έρχεται με μεγαλύτερη ορμή, με μεγαλύτερο πάθος. Να γελάς με γέλια τρανταχτά και να τραγουδάς πάντα δυνατά, να χορεύεις πάντα ξέφρενα και να αγκαλιάζεις πάντα σφιχτά γιατί η ζωή θέλει θόρυβο ψυχή μου. 

...θόρυβο και τραγούδια δυνατά και χαϊμαλιά και ξέμπλεκα μαλλιά και ξεφτισμένα τζιν και σκισμένα σταράκια και τρύπιες μπλούζες και γυμνά κορμιά και  μάχες που έδωσες. Ακούς; Όχι μάχες που εγκατέλειψες, αλλά μάχες που έδωσες για έρωτες, για φίλους, για δουλειές, για σπουδές, για αγαπημένους ανθρώπους, για εσένα..μαγικό μου πλάσμα.Λαμπερό μου παιδί. Μάχες που έδωσες πάνω από όλα  για εσένα!

Να σου γελάς! Να σ'αγαπάς. Να σε φροντίζεις και να χορεύεις ξέφρενα με την μουσική δυνατά και τα τζάμια να τρίζουν όπως κάναμε τις πιο δύσκολες μέρες τότε που δεν έβγαινε το μάθημα και χανόταν η άσκηση και ήθελες να τα σπάσεις όλα και βάζαμε τέρμα το τραγούδι αυτό και χορεύαμε στο σαλόνι σαν τρελοί! Όχι δεν ήταν διάλειμμα για να ξεχαστείς αγάπη μου.Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα.
Τέρμα λοιπόν, να ακουστούν τα drums ως τον ουρανό WATCH ME NOW!!!!

Δυνατά αστέρι μου! Η περιπέτεια σε περιμένει! Σε παραδέχομαι!!!!

Υ.γ. Αφιερωμένο σε όλη την αγαπημένη πιτσιρικαρία εκεί έξω. Σας αγαπάω, 2002, 2020. Δυο δυάρια και δυο μηδενικά, ξέρετε εσείς....Οι Πανελλήνιες του κορονοιού! Τρελοί survivors!!!!

Καλημέρα Μικρές Μεγάλες στιγμές.

Καλημέρα στο αηδόνι που κάθε πρωί και κάθε βράδυ τραγουδά μέσα από τις μυγδαλιές δίπλα στο σπίτι μας.

Καλημέρα στο ξυπνητήρι του που θα χτυπήσει στις 4.00 κάθε πρωί.

Καλημέρα στην πρωινή μου προπόνηση και τον λατρεμένο ήχο των παπουτσιών μου στα χαλίκια.

Καλημέρα στο μικρά αγριολούλουδα  τα γεμάτα δροσοσταλίδες.

Καλημέρα στη δροσιά του πρωινού και τον λαμπερό ήλιο. Καλημέρα στη φύση που μυρίζει καλοκαίρι.

Καλημέρα στο τοκ τοκ τοκ των τρυποκάρυδων που αντηχεί σε όλη την γειτονιά

Καλημέρα στον πρωινό μου καφέ. Πικρός. Δυνατός. Μυρωδάτος. Σαν αληθινή αγκαλιά.

Καλημέρα στο πρωινό που θα φάμε μαζί με τον Άγγελο που με περιμένει κάθε πρωί να γυρίσω από το τρέξιμο, πριν ακόμη ξυπνήσουν οι υπόλοιποι.

Καλημέρα στα λουλούδια μου που ανθίζουν κάθε μέρα και περισσότερο. 

Καλημέρα στα σκυλιά μας,  στον Καρλίτο και το Λου που είναι πια παππούδες κι αν και δεν μπορούν να χοροπηδήσουν και να τρέξουν τόσο γρήγορα, ακούω το τρυφερό  τοκ τοκ της ουράς τους κάθε πρωί που θα βγω στην αυλή.

Καλημέρα στο μεσημεριανό μας τραπέζι.

Καλημέρα στο σπιτάκι των Κύκλων που είναι  λουσμένο στην Άνοιξη.
Καλημέρα σε όλα τα βλέμματα απόστασης που μοιραζόμαστε με τους ανθρώπους στους Κύκλους Ζωής. Είναι γεμάτα υποσχέσεις για τα αγγίγματα και τις αγκαλιές που χρωστάμε ο ένας στον άλλο, σαν τελειώσει αυτή η τρέλα. Είναι τα "βλέμματα αγκαλιές".

Καλημέρα στα βραδινά μου όνειρα για ένα λαμπερό καλοκαίρι. Με αυτά με παίρνει ο ύπνος.

Καλημέρα στις βιντεοκλήσεις με φίλους και συγγενείς με κρασάκια και χαβαλέ και στα ηλίθια γέλια μας.

Καλημέρα στις βιντεοκλήσεις με τους φίλους μου και στις εφαρμογές μεταμορφώσεων. Καταλήγω να μιλάω με καουμπόηδες, δεινόσαυρους, νεράιδες, σκύλους κάθε ράτσας, rock stars και πολλά άλλα και παλαβά.

Καλημέρα στην μουσική από το ράδιο που παίζει δυνατά σαν μαγειρεύω. 

Καλημέρα στα γέλια τους σαν κοιταζόμαστε όλοι μαζί στον καθρέφτη σε μια τετράδα αγκαλιά...και τον χαβαλέ τους, "μαμά μην κλαις που είσαι κοντήηηη"

Καλημέρα στις φωνές τους σαν με χαιρετούν με μαντίλια από το παράθυρο τρολάροντας με,  την ώρα που φεύγω στη δουλειά φωνάζοντάς μου  "καλή τύχη μητέρααααα" σαν να φεύγω μετανάστρια.

Καλημέρα στο τρανταχτό γέλιο του αγοριού μου σαν του δείξω κάποιο αστείο βιντεάκι.

Καλημέρα στις μικρές μπουκλίτσες του μικρού μου γιου που ακόμη κάνουν τα μαλλιά του και λατρεύω να χαϊδεύω.

Καλημέρα στις τρυφερές μας στιγμές σαν  βουρκώνουν με κάτι  και τους αγκαλιάζω κι είναι μεγάλοι και πιο ψηλοί από εμένα και προσπαθούν να γίνουν κουβαράκια στην αγκαλιά μου.

Καλημέρα στους απογευματινούς περιπάτους  με το αγόρι μου τις μέρες του εγκλεισμού. Κρατήσαμε μια τέτοια ημέρα περιπάτου πια μέσα στην εβδομάδα και την περιμένω με ενθουσιασμό.

Καλημέρα στις πολιτικές μας αναλύσεις σαν περπατάμε, διαφωνούμε πολύ μα ταιριάζουμε τόσο.

Καλημέρα στις  χρωματιστές αυλές και τις καλησπέρες των γειτόνων.

Καλημέρα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που την περίοδο του εγκλεισμού άρχισαν να βγαίνουν για βόλτα και η γειτονιά μας απέκτησε κόσμο που περπατά.Το λατρεύω αυτό.

Καλημέρα στα ψώνια στο super market, που μετά τον κορονοιό έγιναν μιαν ξεχωριστή περιπετειώδης εμπειρία.

Καλημέρα στον ελληνικό απογευματινό μου καφέ του Σαββάτου, παρέα με ένα λουκούμι ακούγοντας το δελτίο ειδήσεων.

Καλημέρα στις βιντεοκλήσεις στους γονείς μου και την φωνή της μαμάς πριν φανεί η εικόνα της..."τι κάνουν τα κορίτσια μουυυυ."

Καλημέρα στο κλαρινέτο του που ακούγεται από το ανοιχτό του παράθυρο.

Καλημέρα στην μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού.

Καλημέρα στο casa de papel που  είναι επίσημα η σειρά του κορονοιού και συνδέθηκε μέσα μου με τις μέρες του εγκλεισμού. Επιμένω πως έπρεπε να είχε τελειώσει στο τέλος της δεύτερης σεζόν.

Καλημέρα στις σχεδόν αντρικές τους αγκαλιές που αντικατέστησαν τις τρυφερές παιδικές τους αγκαλιές...που μου λείπουν τόσο.

Καλημέρα σε όλα τα lego διαστημόπλοια, τα χνουδωτά παιχνίδια και τα αμαξάκια  που εξακολουθούν και μάλλον θα εξακολουθούν να είναι πεταμένα στο πάτωμα του σαλονιού.

Καλημέρα στην φωνή του μικρού που ακούγεται καθώς παίζει στο σαλόνι και βγάζει ήχους από εκρήξεις, ανατινάξεις, μηχανές που παίρνουν μπρος και αμάξια που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Καλημέρα στα τσακισμένα γόνατα.

Καλημέρα στα ποδήλατα τους παρκαρισμένα στην αυλή.

Καλημέρα στα τέλεια Κυριακάτικα μπάρμπεκιου στη αυλή  με ατελείωτες συζητήσεις των τεσσάρων μας γύρω από το τραπέζι. Μεγάλωσαν και η παρέα μας κι η συνδιαλλαγή μας  είναι αλλιώτικη. Το απολαμβάνω αυτό.
Καλημέρα σε κάθε βραδινό μου ευχαριστώ πριν σβήσω τη λάμπα του πορτατίφ μου.

Καλημέρα στις ημέρες του εγκλεισμού που ήταν πασπαλισμένες με την  σχεδόν γοητευτική αγωνία του φόβου. Χαράχτηκαν μέσα μου  και δημιούργησαν μια νέα πραγματικότητα, μια νέα σύνδεση και μια σκιά, στη ζωή μας.

Καλημέρα Καλημέρα Καλημέρα σε όλα τα μικρά που είναι μεγάλα. Σε όλα αυτά που δίνουν νόημα. Σε όλα αυτά που κινούνται κι υπάρχουν αθόρυβα κι αλλάζουν τις μικρές λεπτομέρειες της ζωής. Σε όλα αυτά που μας δίνουν ώθηση να σηκωθούμε κι αυτό το πρωί και μας δίνουν όραμα και σκοπό και μας κάνουν να θέλουμε να ονειρευτούμε και να τραβήξουμε μπροστά χωρίς να κοιτάμε πίσω.

Το "Καλημέρα", είναι μια υπέροχη άσκηση γεμάτη δώρα. Μια μικρή δοκιμή θα ξυπνήσει μνήμες από στιγμές που αδιάφορα προσπερνάμε και τις αδικούμε γιατί είναι μικρές, μα τελικά πελώριες...Μολύβι και χαρτί και ξεκινάμε.

Διαβάστε μια παλιότερη ανάρτηση "Καλημέρα μικρές στιγμές". Πέρασαν επτά ολόκληρα χρόνια από τότε...κι άλλαξαν τόσα!

Καλημέρα σε όλους εσάς πολύτιμοι αγαπημένοι...Μου λείψατε...Μυρίζει πια καλοκαίρι πια κι εύχομαι να αναρρώσουμε σιγά σιγά, και να ζήσουμε επιτέλους ένα ήρεμο κι όμορφο καλοκαίρι.  Έχουμε ζήσει κι άλλα δύσκολα και παράξενα καλοκαίρια και ξέρουμε πια, πως είναι πολύτιμα. Κουράγιο, περνάει κι όσο περνάει τόσο μεγαλώνουν τα όνειρα...Καλημέρα μικρές μεγάλες στιγμές μας. Αυτές μας απέμειναν...Αυτές πάντα τελικά μας απομένουν!

                                                                                                                                    Κατερίνα

Περιμένουμε....

Νυχοπατώντας περπατάμε στη ζωή με πόδια ξυπόλυτα. Να μην ξυπνήσουμε το δράκο. Σαν παιδιά τρομαγμένα που έχουν μάθει να περπατούν σιγά...τσιμουδιά. Ησυχία...κι οι μέρες περνούν περιμένοντας...

Μέρες αργές. Σιωπηλές. Πιο σιωπηλές από ποτέ. Κάπου κάπου κλάματα ξεσπάσματα από αυτούς που πιέζονται περισσότερο. Από αυτούς που αγωνιούν περισσότερο. Από αυτούς που υποφέρουν περισσότερο.

Και τότε οι υπόλοιποι κάνουν τους γενναίους. Δίνουν κουράγιο. Δίνουν δύναμη...μέχρι να χάσουν την δική του κι οι ρόλοι να αλλάξουν....και περιμένουμε καρτερικά. Άλλοι την ζωή να γεννηθεί. Άλλοι την ζωή να τελειώσει. Άλλοι την ζωή να ορισθεί από τα νέα αποτελέσματα των ιατρικών τους εξετάσεων. Άλλοι των εκπαιδευτικών τους εξετάσεων, άλλοι των αποτελεσμάτων μιας σχέσης τους που μπορεί να χάθηκε, να έσβησε στο πέρασμα του δύσκολου χρόνου, άλλοι για να ανάψει ένα φως στο δικό τους σκοτάδι κι η ζωή να κυλήσει ξανά...

Περιμένουμε...

Βαδίζουμε στα σκοτεινά. Τα μάτια μας με απόγνωση προσπαθούν να δουν πίσω από το σκοτάδι. Μια σκιά, ένα ξεχασμένο φως, ένα σημάδι...κάτι. Τα πόδια μας πατούν αργά, διστακτικά και τα χέρια τεντωμένα. Τυφλοί. Ακουμπάμε με αγωνίας σε ξένες επιφάνειές και προσπαθούμε να καταλάβουμε...είμαστε ασφαλείς; Βαδίζουμε σωστά; Πάνε όλα καλά;...Κάνουμε κύκλους. Κύκλους γύρω από τον εαυτό μας. Δεν πάμε πουθενά μόνο κάνουμε  κύκλους...
Νιώθουμε πως δεν έχει νόημα και περιμένουμε...περιμένουμε...

Που θα μας βγάλει αυτή η αναμονή.Τι δύσκολο το να νιώθεις πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Σήκω, τρέχα, χόρεψε, φάε τα σίδερα...μα τελικά πρέπει να περιμένεις...Να περιμένεις κι εσύ μαζί με όλους. Κάτι δικό σου, κάτι ξένο. Μαζί και μονοί....περιμένουμε....

Μιαν απάντηση. Μια  κατάφαση. Μια άρνηση. Ένα βλέμμα γεμάτο ελπίδα, φως...και μια διαβεβαίωση πως όλα θα πάνε καλά. Κοιτάζουμε  ο ένας τον άλλο με αγωνία...όλα θα πάνε καλά έτσι δεν είναι; Έτσι δεν είναι; έτσι δεν είναι;;;;
Πόσο πόνος αυτή η ορφανή διαβεβαίωση που δεν έρχεται ποτέ. Πόσος πόνος αυτό το κεφάλι που κατεβαίνει....πόσος φόβος σαν κανείς δεν ξέρει...κανείς δεν ξέρει να σου πει πως όλα θα πάνε καλά.Καλά.Καλά!!!!
Περιμένουμε...και προσευχόμαστε. Όλοι για όλους.Όλοι για έναν...όλοι μαζί σε μια πελώρια προσευχή.Κι αποχαιρετάμε την ζωή που άλλαξε.Την ζωή που χάθηκε...σαν ένα παιδί που τραβήχτηκε με βια έξω από την ζεστή μήτρα...Τι τρόμος...τι πελώριος τρόμος...

Άλλοι προσαρμόζονται γρήγορα, άλλοι καθόλου...εγώ τρέμω. Τρέμω να μην προσαρμοστώ. Τρέμω να μην μου γίνει ο φόβος συνήθεια και με κλείσει ξανά, σε μια εικονική μήτρα...Τρέμω μην τον αποδεχτώ ξανά γιατί ξέρω πόσο γρήγορα, πόσο εύκολα, πόσο απαλά προσαρμόζομαι. Κι αντιστέκομαι στην ανοχή. Στο απαλό αυτό γλίστρημα που σου λέει κοιμήσου....κουράστηκες. Πολέμησες. Προσπάθησες...τώρα κοιμήσου. Σου αξίζει  αυτή η ανάπαυλα. Κλείσε τα μάτια. Κέρδισες τον ύπνο του δικαίου ξεκουράσου...και θέλω τόσο να αφεθώ στην ασφαλή αγκαλιά του ύπνου. Να ξεκουραστώ να γαληνέψει η ψυχή μου...έστω και ψεύτικα!

Και τότε έρχεται στο μυαλό μου ένα ποίημα που αγαπώ και συχνά αναφέρω. Και  πάω πίσω. Και διαβάζω αυτές τις λέξεις γραμμένες από εμένα τρία μόνο χρόνια πριν....με αφορμή έναν ακόμη Μαραθώνιο, που τερμάτισα μετά από έναν τραυματισμό που με είχε τρομάξει.

"Νιώθω να έχω έρθει κοντά σε μια προσωπική συνειδητοποίηση...Πόσο κοντά είχα φτάσει στην αυτοεγκατάλειψη  με βάση το φόβο που προκλήθηκε από τον πόνο της πρότερης εμπειρίας.
Όχι εγκατάλειψη του τρεξίματος...μα εγκατάλειψη του εαυτού μου!
Όμως για μια ακόμη φορά η ζωή μου στέλνει με γενναιοδωρία υπέροχους ανθρώπους κι υπέροχα σημάδια...Κι εκεί πάνω στην σκληρή άσφαλτο  με τα βήματα των δρομέων στα αυτιά μου, κάθε φορά που το σώμα  μου ούρλιαζε από τον πόνο θυμήθηκα το  μαγικό ποίημα του Ρόμπερτ Φρόστ που κυριολεκτικά λατρεύω...

"Το δάσος είναι όμορφο πολύ, βαθύ και σκοτεινό
Μα πρέπει να κρατήσω τις υποσχέσεις μου
κι έχω να κάνω μίλια πολλά  πριν κοιμηθώ
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ...."

Εκεί στα πιο δύσκολα το παγωμένο δάσος σε καλεί...βαθύ και σκοτεινό. "Ξεκουράσου"...σου ψιθυρίζει με φωνή  σαγηνευτική...
Είσαι κουρασμένος και μπερδεμένος κι αν είσαι άπειρος κι ακούσεις το κουρασμένο σου σώμα...αν σταματήσεις να ξεκουραστείς στο χιονισμένο δάσος, θα παγώσεις...
Μην σταματάς λοιπόν...Μην ακούς! Κράτα το μυαλό φρέσκο, προπονημένο, ξύπνιο. Κράτα το μυαλό σε εγρήγορση....Μην μπερδεύεσαι!
Έχεις υποσχέσεις να κρατήσεις... δρόμο να διανύσεις. Μαγεία να γευθείς...Τα πόδια σου αντέχουν ακόμη. Τα πόδια σου ξέρουν να ακούν, ξέρουν να συνεχίζουν κι έχουν χιλιόμετρα να διανύσουν.Υπέροχα χιλιόμετρα εσωτερικής επίγνωσης.

Ο στόχος δεν είναι πια ο τερματισμός...ο στόχος ακόμη κι εδώ είναι το ταξίδι! Και στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει μια αρχέγονη λιακάδα. Η λιακάδα που κουβαλάς και δεν το ξέρεις..."

Μην επαναπαυτείς λοιπόν, μην τολμήσεις να κλείσεις τα μάτια. Περιμένουμε, μα είμαστε σε δράση. Ολοζώντανοι και πάντα σε εγρήγορση.
Κι αν σήμερα τα αποτελέσματα είναι άσχημα κι αν η αναμονή αύριο δεν ευοδώσει...εμείς περιμένουμε. Έχουμε μάθει να περιμένουμε γιατί μέσα στην δική μας αναμονή κρύβεται η ελπίδα όλου του κόσμου κι η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Στον μαγικό μας εαυτό!  Έχουμε μάθει να μην φοβόμαστε να περιμένουμε γιατί στην δική μας αναμονή κρύβεται μια μάχη!

Καλημέρα αγαπημένοι. Αντίο παράξενε Απρίλη...περιμένουμε...

Ελευθερία ακούς;...Πρωτομηνιά αύριο!!! Για σένα...

Οι φωτογραφίες από τους ήρεμους περιπάτους της εποχής του Κορωνοιού. Το 6 μου. Η πιο όμορφη στιγμή κάθε ίδιας μέρας.

Τα Πάσχα του Ιού.

Θα ήθελα να βοηθήσω. Να γράψω κάτι που να έχει νόημα. Να το διαβάσει κάποιος και να σκεφτεί ναι....έχω κουράγιο μια ακόμη μέρα!

Ένα τέτοιο κείμενο θέλω να γράψω...μα δεν θα τα καταφέρω! Όχι σήμερα.

Σήμερα έχει μια ημέρα μαγική και πλησιάζει η πιο όμορφη γιορτή. Το Πάσχα της Ανάστασης. Το Πάσχα της Άνοιξης. Την αγαπώ αυτή την εποχή. Αυτή τη γιορτή. Έχει μιαν άλλη πνευματικότητα, μια εσωτερικότητα. Σαν να αγγίζουμε  ο καθένας τον δικό του πόνο. Σαν να κάνει ο καθένας μας την δική του σύνδεση με το τέλος, την απώλεια, τον αποχαιρετισμό, την πίστη και την σύνδεση με το Θείο μέσα του.

Πάντα προσωπική υπόθεση η Πίστη...

Φέτος το Πάσχα θα είναι αλλιώτικο... Μα δεν αδημονώ λιγότερο. Η αλήθεια είναι πως το περιμένω. Θέλω να το ζήσω με την ξεχωριστή του διαφορετικότητα και θέλω να δημιουργήσω για εμένα και την οικογένεια μου μια αξέχαστη γιορτή. Αξέχαστη. Μια γιορτή, που θα την θυμόμαστε μετά από χρόνια και θα συγκινούμαστε, γιατί δεν θα έχει λείψει η σύνδεση με τους αγαπημένους μας, ούτε η κατάνυξη, ούτε η πνευματικότητα, ούτε τα έθιμα που κάνουν τις μέρες αυτές ξεχωριστές. 

Δεν θα έχει λείψει τίποτα εκτός από αυτούς που στ' αλήθεια λείπουν από τούτη τη ζωή κι αυτές τις μέρες περισσότερο από ποτέ τους μνημονεύουμε και προσευχόμαστε για εκείνους. Έχουμε ανάγκη αυτή τη γιορτή!

Το βλέπουμε ήδη στους λαβωμένους μας γείτονες που γιορτάζουν κι εκείνοι με τους δικό τους τρόπο το Πάσχα τους. Παρόλο τον πόνο την θλίψη, την απομόνωση και τις απώλειες, βγαίνουν στα μπαλκόνια τους ψάλουν και προσεύχονται με συγκίνηση για όλα  αυτά που κουβαλάμε  όλοι οι άνθρωποι  και είναι μέσα μας. Δεμένα με μιαν αόρατη κλωστή! Κι αυτή την κλωστή θέλω να υφάνω  λίγο λίγο μέσα στα αγόρια μου και σαν εγώ θα έχω φύγει από κοντά τους εκείνοι θα είναι καλά τυλιγμένοι με την μεταξωτή εκείνη κλωστή που θα τους κρατάει με ασφάλεια συνδεδεμένους με τις μνήμες της φαμίλιας τους. Την μνήμες της δικής μας ιστορίας, τότε που τη χρονιά του κορωνοιού κάναμε αυτό κι εκείνο κι ότι ζήσαμε χαράχτηκε βαθιά και χάρισε σε ετούτο τον κόσμο πλάσματα που ξέρουν να μοιράζουν και να μοιράζονται. Να χαρίζουν και να χαρίζονται. Να τραβάνε μπροστά και να μην ακινητοποιούνται στο φόβο και να μην διστάζουν ακόμη και να σπαταληθούν για την χαρά και την αγάπη. Να μην ξεχνούν τις ρίζες τους γιατί βασίζονται σε αυτές....

Αλίμονο.Τρέφονται από αυτές!

Αυτό το Πάσχα...θα είναι το πιο σιωπηλό. Το πιο υπέροχα και θλιβερά ήσυχο. Οι λαμπάδες μας θα είναι κεριά, τα αυγά μας πιο κόκκινα από ποτέ, τα σώματα μας μακριά μα οι ψυχές μας απόλυτα συνδεδεμένες και οι προσευχές μας ψιθυριστές, όπως ταιριάζουν στον πόνο και την αλήθεια μιας τέτοιας γιορτής. Της γιορτής που μια ζωή με ταπεινότητα, νίκησε έναν θάνατο...

Μια γιορτή θηλυκή όπως είχα ξαναγράψει, που κουβαλά μέσα της την κάθαρση. Οπότε ναι, χαίρομαι που πλησιάζει το Πάσχα. Φέτος η ανάγκη να το τιμήσω είναι ακόμη μεγαλύτερη και ναι, κι από το σπίτι μου, θα προσευχηθώ, θα βγάλω το κατάλευκο δαντελένιο τραπεζομάντηλο της γιαγιάς μου και τα γυαλικά της μάνας μου. Θα γεμίσω τα χέρια μου ζυμάρια και το σπίτι μας μνήμες. Μνήμες που φανερώνουν ένα μόνο. Όσο αλλιώτικες κι αν είναι οι συνθήκες, όσο διαφορετική κι αν είναι η πραγματικότητα, όσο αντίξοα, ζοφερά και τρομακτικά κι αν φαντάζουν όλα...η "Άνοιξη" πάντα βρίσκει τον τρόπο να υπερισχύσει. Εκατομμύρια χρόνια τώρα! Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα της Ζωής, της Φύσης και της Γης...κι η μόνη αλήθεια της Ανάστασης! 

Το Πάσχα είναι θηλυκή γιορτή λοιπόν και αναλαμβάνουμε εμείς...

Κλείνοντας να σας συστήσω ξανά μια ξεχωριστή ομάδα το ΞΕBLOGAΡΙΣΜΑ που έχει ως στόχο του να  υποστηρίζει τις μαμάδες που βρίσκονται μαζί με τα ανήλικα παιδιά τους στις φυλακές Θήβας. Τις μοναδικές φυλακές της χώρας που δέχεται μαμάδες και παιδιά. Χρειάζονται πάντα την βοήθεια και υποστήριξη μας, μα αυτές τις ιδιαίτερες και δύσκολες μέρες οι ανάγκες γίνονται ακόμη μεγαλύτερες. Αν νιώσετε πως θέλετε με έναν τρόπο να βοηθήσετε ρίξτε μια ματιά στην ιστοσελίδα.

Μπορείτε να διαβάσετε εδώ μια  παλιότερη μου ανάρτηση  για τις μαμάδες που μεγαλώνουν στις φυλακές τα παιδιά τους. Μικροί Φυλακισμένοι.

Καλό βράδυ αγαπημένοι... Το μυαλό κι οι προσευχές μας σε εκείνους που εργάζονται στην πρώτη γραμμή! Ας κρατηθούμε ασφαλείς. Να μην πάει χαμένη η θυσία μα κι ο αγώνας τους.