Τα λαμπάκια...

Πριν λίγο καιρό  παίζαμε ένα θεραπευτικό  παιχνίδι με τις φίλες μου. Είχαμε κόψει χαρτάκια με λέξεις και όποια λέξη διάλεγες έπρεπε να μοιραστείς την πρώτη σου σκέψη, την πρώτη σου μνήμη. Οι λέξεις πολλές και διαφορετικές  ως στόχο έχουν να διακινήσουν μνήμες και να λειτουργήσουν ως πυροδοτητές αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για συνδέσεις και συνειρμούς.

Άνοιξα την λέξη…σκοτάδι! Και το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το πόσο σκοτεινός ήταν ο κόσμος όταν ήμουν μικρή. Οι δρόμοι είχαν ελάχιστες λάμπες και τα σοκάκια ήταν στενά και σκοτεινά. Τώρα ο κόσμος έχει πολύ περισσότερο φως. Μίλησα για το πόσο ήμουν συνηθισμένη στο σκοτάδι. Τόσο που δεν με τρόμαζε ιδιαίτερα ως παιδί, παρά μόνο όταν ξυπνούσα τις νύχτες μικρούλα σαν έβλεπα εφιάλτες κι είχα την ανάγκη να μην νιώθω μόνη…

Μια μέρα αργότερα μέσα στο αμάξι σκεφτόμουν την λέξη σκοτάδι και  με αφορμή την πρώτη μου σκέψη για το πόσο σκοτεινός ήταν ο κόσμος όταν ήμουν μικρή ξεπήδησε μια μνήμη.

Ήταν βράδυ κι ήμουν μικρούλα, γύρω στα πέντε. Επιστρέφαμε με την γιαγιά μου από μια επίσκεψη και είχαμε πάρει έναν δρόμο που περνούσε από ένα σκοτεινό μονοπάτι με βατσινιές και τεράστια άγρια φυτά με αγκάθια. Ήταν ένας στενός χωμάτινος δρόμος χωρίς σπίτια, χωρίς φώτα, απομονωμένος, γεμάτος σκιές και άγριους θορύβους πίσω από τους ακανθώδης θάμνους, που όμως έβγαινε πολύ πιο γρήγορα στο σπίτι. Οπότε η γιαγιά προτίμησε να πάμε από εκεί αντί να κάνουμε τον κύκλο. Θυμάμαι να προχωράμε και να μου κρατά το χέρι κι εγώ να τραγουδάω και να χοροπηδάω και η φωνή μου να ακούγεται παράξενα μέσα στην απόλυτη σιωπή του δρόμου. Ήταν κυριολεκτικά πίσσα σκοτάδι. Δεν φαινόταν απολύτως τίποτα παρά το φεγγάρι και κάποια σύννεφα γύρω του, στον σκούρο ουρανό. Θυμάμαι πως σκεφτόμουν πως αν ήμουν μόνη μου θα φοβόμουν πολύ και ρώτησα την γιαγιά αν φοβάται. Και προς έκπληξη μου, μου απάντησε πως φοβάται πολύ. Έπαθα σοκ. Ένα σοκ που το θυμάμαι ακόμη. άνοιξα τα μάτια μου και την κοίταξα καλά. Φοβάσαι; 

Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που αντιλήφθηκα πως και οι μεγάλοι φοβούνται. Περίμενα με σιγουριά, μια αρνητική απάντηση γιατί εγώ δεν φοβόμουν καθόλου, μα εγώ δεν φοβόμουν γιατί ήταν εκείνη μαζί μου….σε αντίθεση με την γιαγιά που φοβόταν…και τότε κατάλαβα πως εκείνη φοβόταν γιατί δεν μπορούσε να στηριχθεί πάνω μου αν κάτι κακό συνέβαινε και ένιωσα θλίψη με αυτή τη συνειδητοποίηση, μα ακόμη κι αυτό δεν με σόκαρε τόσο όσο η απόλυτη αλήθεια ότι δηλαδή και οι μεγάλοι φοβούνται! 

Ήθελα με τόση λαχτάρα να μεγαλώσω για να νιώθω παντοδύναμη, να σταματήσω να φοβάμαι και τώρα να, αυτό για το οποίο ανυπομονούσα αποδομήθηκε γιατί δεν θα γινόμουν ποτέ ατρόμητη τελικά, αφού...κι οι μεγάλοι φοβούνται! Έτσι από εκείνη την βραδιά και μετά κάθε φορά που περνούσαμε από εκείνο το στενό άρχισα να φοβάμαι και όσο κι αν φοβόμουν λιγότερο όταν ήμουν μαζί με έναν ενήλικα σταμάτησα να νιώθω εκείνη την απόλυτη ξεγνοιασιά γιατί ήξερα πως κι εκείνος πιθανά να φοβάται! Σαν ο κίνδυνος να υπάρχει μόνο αν τον φοβάσαι! Σαν το κακό να μπορεί να συμβεί όταν νιώθεις φόβο. Τι απλοϊκή που είναι η σκέψη των παιδιών, σαν όλα να  λειτουργούν εις άτοπον απαγωγή.

Όταν θυμήθηκα αυτή την ιστορία με το ενήλικο πια μυαλό μου, με το μυαλό μιας μαμάς που έχει ανάγκη να προστατεύει τα παιδιά της, αναρωτήθηκα κάτι μαγικό. Θα ήταν καλύτερα λοιπόν η γιαγιά να μου έλεγε ψέματα; Πως δηλαδή, δεν φοβάται καθόλου και πως δεν πρέπει να φοβόμαστε το σκοτάδι, πως τίποτε κακό δεν πρόκειται να συμβεί αφού είναι εκείνη μαζί μου και άλλα τέτοια ενθαρρυντικά που περνάνε από το μυαλό μας σαν έχουμε κατά νου την ευθύνη της ενθάρρυνσης μικρών ανθρώπων.

Αν για να με προστατεύσει δεν μου έλεγε την αλήθεια, θα με βοηθούσε; 

Και τότε αντιλήφθηκα πως εκείνο το σκοτεινό βράδυ η γιαγιά μου δίδαξε κάτι πελώριο, που δεν θα μάθαινα τόσο ξεκάθαρα αν επέλεγε να με καθησυχάσει για να με προστατεύσει. Μου έμαθε τι θα πει θάρρος! Γιατί η αλήθεια είναι πως παρόλο που ήξερε πως ο δρόμος ήταν θεοσκότεινος και η ίδια τον φοβόταν, δεν διάλεξε να τον αποφύγει!
Τον διέσχισε μαζί μου θαρραλέα παρόλο που την τρόμαζε κι ένιωθε ευάλωτη! Κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. Γιατί οι μεγάλοι ναι! φοβούνται, μα ο φόβος δεν είναι ποτέ πρόβλημα αν δεν ορίζει την ζωή σου. Το να περνάς από έναν σκοτεινό δρόμο χωρίς να φοβάσαι το σκοτάδι σε κάνει έναν άνθρωπο που περνάει από ένα σκοτεινό δρόμο. Το να επιλέγεις να διασχίσεις έναν σκοτεινό δρόμο ενώ φοβάσαι το σκοτάδι σε κάνει έναν γενναίο άνθρωπο. Κι η γιαγιά μου ήταν γενναία!
Μου δίδαξε με τον πιο όμορφο απλό τρόπο, με την αλήθεια και την καθαρότητα της, τι σημαίνει γενναιότητα. Χωρίς πολλά λόγια και υπερβολικές  πομπώδης ενθαρρύνσεις. Το ότι φοβάμαι δεν θα με σταματήσει ποτέ, από το να πάω όπου επιλέξω. Δεν θα με κάνει ποτέ, να αλλάξω δρόμο.

Μπαίνουμε σε μέρες φωτός. Τα λαμπάκια ανάβουν στα μπαλκόνια στις αυλές, στα παράθυρα μας και κάνουν τις νύχτες μας λαμπερές. Τα λαμπάκια τις γιορτινές μέρες  μου δίνουν τόση ζεστασιά. Θυμάμαι τις άγρυπνες νύχτες που θήλαζα ή τις νύχτες που τα παιδιά ήταν άρρωστα και ξαγρυπνούσα, τις νύχτες που με ξυπνούσαν αγωνίες ή φόβοι, πόσο ανακουφιστικά ήταν αυτά τα λαμπάκια. Πόσο ένιωθα να με συντροφεύουν και να με παρηγορούν με το φως τους. Σαν όλες οι δυσκολίες, όλα τα προβλήματα, τα Χριστούγεννα να γίνονταν περισσότερο υποφερτά, ακριβώς επειδή υπήρχαν τα λαμπάκια…

Σκέψεις πολλές περνούν από το μυαλό μου. Λαμπάκια αναμμένα και ψυχές σβηστές. Θέλω αυτό να' ναι το μήνυμα των φετινών γιορτών. Να ανάψουμε τα φώτα μέσα μας. Να  μην αφήσουμε τον φόβο να σκοτεινιάσει τις καρδιές μας. Να αντισταθούμε και να διασχίζουμε σκοτεινά μονοπάτια έστω κι αν μας τρομάζουν, έστω κι αν παγώνουν το αίμα μας. Να μην αφήσουμε κανένα φόβο να ορίσει την ζωή μας, να τραβήξουμε μπροστά, να μην επιλέξουμε τον εύκολο φωτεινό δρόμο επειδή φοβόμαστε τον δύσκολο σκοτεινό, γιατί εκεί είναι το μάθημα! Εκεί στα πιο βαθιά μας σκοτάδια είναι η γνώση!

Κάθε Χριστούγεννα ξορκίζουμε τα σκοτάδια με φως. Μαγικό, λαμπερό φως!  Κι είναι αυτό όμορφο πολύ. Αυτή η λάμψη των γιορτών ζεσταίνει την ψυχή μου! Μα ξέρω πια πως πίσω από την λάμψη κρύβεται εκεί στα σκοτάδια και έναν άλλος κόσμος τρομακτικός για κάποιους, δελεαστικός για κάποιους άλλους. Ένας κόσμος γεμάτος προκλήσεις. Ένας δρόμος γεμάτος σκιές κι αν δεν τον διασχίσεις ποτέ θα γλυτώσεις από μπόλικο φόβο. Μα αν τον αποφεύγεις για  πάντα δεν θα μάθεις ποτέ πόσο γενναίος μπορεί να ήσουν! Κι αυτό είναι  η μεγαλύτερη απώλεια…

Το να μην γνωρίσουμε ποτέ κομμάτια του εαυτού μας! Το να μην μάθουμε ποτέ ότι μπορούσαμε, όχι γιατί δεν φοβόμασταν, αλλά γιατί αντέχαμε τον φόβο!

Εκείνος ο δρόμος ο σκοτεινός, υπάρχει ακόμη  μα είναι πια ασφαλτοστρωμένος, γεμάτος λάμπες και σπίτια με φώτα αναμμένα. Ωστόσο η μνήμη του σκοταδιού του θα με συντροφεύει πάντα, όπως κι η θύμηση της ασφάλειας και της τρυφερής αίσθησης του χεριού μου να φωλιάζει στο χέρι της γιαγιάς. Είναι πάντα ο πίσω δρόμος  που οδηγεί στο πατρικό κι είναι μονοπάτι μνήμης μέσα μου...   

Πέρασαν μήνες από την τελευταία ανάρτηση, μα είμαι εδώ...Σας ευχαριστώ που είστε και εσείς εδώ! Καλημέρα αγαπημένοι. Μπήκαμε σε μήνα λατρεμένο. Εύχομαι να είναι γεμάτος στιγμές που θα μείνουν για πάντα σαν τρυφερά χαμόγελα καρφιτσωμένα στην ψυχή μας…

Την επόμενη Πέμπτη στις 11 του Δεκέμβρη  στις 21.00 θα είμαστε live στο instagram  με τον φίλο και Ψυχοθεραπευτή Γιώργο  Αναγνωστούδη που ζει στη υπέροχη Χριστουγεννιάτικη Βιέννη,  για να μιλήσουμε για το μαγικό άγγιγμα των Χριστουγέννων.  Είστε όλοι καλοδεχούμενοι να μοιραστούμε για ακόμη μια φορά ζωντανά τις σκέψεις και τις ιδέες μας! Θα μας ακούσετε εδώ Kapaworld Instagram

Πρωταγωνιστές!

Είπα να γράψω! Να γράψω κάτι φωτεινό και χαρούμενο. Να γεμίσει η οθόνη χρώμα και φως. Να γράψω για τη ζωή, για τα γέλια και τις λεπτές αποχρώσεις των στιγμών της.

Κι ύστερα θυμήθηκα τις μάνες της Γάζας και δεν ήξερα πως να γράψω κάτι φωτεινό. Σε ένα γρήγορο σερφάρισμα στο ίντερνετ πέφτεις πάνω σε θανάτους, αποχωρισμούς, φρίκη, τέλος, βία και πόνο…

Και προσπαθώ να σκεφτώ αν η ζωή έχει αλλάξει τόσο πολύ ή αν ο κόσμος έγινε ένα σκοτεινό μέρος για να ζεις! Το μόνο μας καταφύγιο είναι τα ανθισμένα αγριολούλουδα και τα ουράνια τόξα μετά τις ξαφνικές ανοιξιάτικες μπόρες. 

Όλα τα άλλα τραγικά. Ότι διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό είναι όλο και πιο ζοφερό. Παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα, νέοι που χάνονται σε δυστυχήματα…  Ζώα που κακοποιούνται κι εγκαταλείπονται. Φυσικοί παράδεισοι που καταστρέφονται. Αγωνία παντού! Δεν θυμάμαι αν ήταν και πιο παλιά η ζωή μας τόσο αγωνιώδης. Τόσο τρομακτική ή αν απλά τώρα επικεντρωνόμαστε περισσότερο στη φρίκη. Ο κόσμος κάποτε ήταν μεγάλος, τεράστιος. Τώρα είναι μικρός μια σταλιά κι ότι γίνεται δεν γίνεται εκεί μακριά, μα δίπλα μας, εδώ κοντά, καθώς πια το διαδίκτυο μας έκανε όλους μια γειτονιά! Κι αυτό είναι καλό μα και κακό! Δύσκολο σαν τα νέα των μακρινών ή κοντινών γειτόνων είναι ζόρικα και σκληρά. 

Είπα να γράψω, μα δεν ξέρω από που να εμπνευστώ! Από το καλοκαίρι που πλησιάζει, από τις μέρες που μεγαλώνουν και γίνονται όλο και πιο φωτεινές.  Από την αλληλεγγύη των ανθρώπων από όλους αυτούς τους αγίους δίπλα μας που δεν εγκαταλείπουν τον αγώνα και με πίστη και προσήλωση βοηθούν παιδιά, ζώα και αδύναμους. Κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο και την ζωή πιο ανεκτή.

Να εμπνευστώ από τους ανθρώπους που αγαπούν και το δείχνουν. Που πιστεύουν και δεν εγκαταλείπουν. Από τη φύση που επιμένει να φουντώνει ότι κι αν της κάνουμε, από τα ζώα που μόλις τα χαϊδέψεις σου δείχνουν εμπιστοσύνη, από τα φυτά που αν τους ρίξεις λίγο νερό ανθίζουν με ενθουσιασμό…

Είπα να γράψω και θέλω οι ψυχές μας να σταματήσουν να βουλιάζουν. Να αρχίσουμε να ζούμε ξανά χαρούμενοι. Να δημιουργήσουμε, να αντισταθούμε, να παλέψουμε! Ναι! Να νιώσουμε ξανά ισχυροί και να βγούμε με ορμή στην "άδεια σκηνή". Να φερθούμε ως πρωταγωνιστές...έστω κι αν δεν είμαστε!

Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν σαν τα παιδιά μου ήταν μικρά ένιωθα άτρωτη. Ένιωθα να έχω υπερδυνάμεις. Ένιωθα πρωταγωνίστρια της ζωής. Δεν νιώθω το ίδιο. Δεν είμαι πια πρωταγωνίστρια και παρόλο που αυτό έχει μια θλίψη έχει και μια ανακούφιση. Τώρα πρωταγωνιστές γίνονται σιγά σιγά τα αγόρια μας κι εγώ μένω πίσω σε ρόλο υποστηρικτικό προς εκείνους. Κι όχι μόνο….Μπαίνω σε ρόλο πιο ώριμο συναισθηματικά, χωρίς εξάρσεις, χωρίς υπερβολές. Είμαι εδώ, χωρίς να είναι πάνω μου τα φώτα. Έτσι νιώθω.

Τα πιο απαιτητικά μας χρόνια πέρασαν. Τότε που τρέχαμε ασταμάτητα πίσω από δραστηριότητες και μαθήματα. Τέτοια εποχή, οι μέρες ήταν γεμάτες από γιορτές αποφοιτήσεων, εκδηλώσεις ολοκλήρωσης, μικρές συναυλίες, εξετάσεις, φίλους γονείς, παρτάκια και συγκεντρώσεις, τελικούς αγώνες, τουρνουά και πάει λέγοντας. Φέτος είναι η πρώτη χρονιά που τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Απόλυτη ησυχία….όλα τέλειωσαν! Κοιτάζεις πίσω κι είναι σαν να πέρασαν αιώνες  και ταυτόχρονα σαν να έγιναν όλα σε μια στιγμή! Τα σχολικά χρόνια έφυγαν ανεπιστρεπτί. Εύκολα, δύσκολα, όμορφα, άσχημα…πέρασαν. Κι έμειναν οι αναμνήσεις κι οι φίλοι! Οι άνθρωποι κι οι στιγμές που μοιραστήκαμε.

Κι ήταν στιγμές όμορφες. Γέλια, δάκρυα, εκδρομές, ποιήματα, γιορτές, παραστάσεις, χοροί, γρήγοροι καφέδες σε κερκίδες και αίθουσες αναμονής. Τώρα ψάχνουμε να βρούμε ευκαιρία να ανταμώσουμε σε κανένα ταβερνάκι για να τα πούμε επιτέλους…Τότε ήμασταν θέλοντας και μη σχεδόν κάθε μέρα μαζί!  Πρωταγωνιστές, που έτρεχαν πάνω κάτω σαρώνοντας την σκηνή. Πάντα βιαστικοί, μα πάντα παρόντες. Τα προλαβαίναμε όλα. Και δραστηριότητες και συλλόγους και συνελεύσεις και δουλειά και αγώνες και διαβάσματα και νοικοκυριό…Σαν τρελοί, μα τα προλαβαίναμε! Πως βρίσκαμε την ενέργεια δεν ξέρω. Ώρες ώρες νιώθω να έχω στραγγίξει. Εκείνη η ενέργεια χάθηκε θαρρείς. Τώρα άλλοι έχουν ανάγκη την ενέργεια αυτή κι εύχομαι να  βρουν την πηγή και να μην τη χάσουν. Όπως την βρήκαμε κι εμείς…και δεν ήταν άλλη από την σύνδεση και την αγάπη. Κλισέ μα είναι η αλήθεια!

Αντέχαμε καταρχήν γιατί αγαπούσαμε τα πλάσματα μας τα πολύτιμα και γιατί δεν ήμασταν μόνοι και στο πέρασμα μου από τούτη τη ζωή αυτό νιώθω πως είναι από τα μεγαλύτερα και πιο ουσιαστικά μαθήματα. Αντέχουμε όταν  δεν είμαστε μόνοι!

Σαν ξεκίνησα να γράφω δεν ήμουν σίγουρη που θα καταλήξω και κατέληξα τελικά στο πιο ωραίο μήνυμα! Και χαίρομαι. Παρόλη την σκοτεινιά δίπλα μας, γύρω μας, ακόμη και μέσα μας καμιά φορά, είμασταν πάντα μαζί! Κι αυτό έκανε τις δύσκολες μέρες υποφερτές. Και τις όμορφες μέρες ομορφότερες!

Αυτό κρατάω κι αυτό λέω στους νέους πρωταγωνιστές της ζωής. Σε αυτούς που σιγά σιγά και διστακτικά ανεβαίνουν στην σκηνή κι εκτίθενται ανελέητα. Να θυμούνται πως πάντα έχουμε ο ένας τον άλλο και πως η ζωή δεν στερεύει ποτέ από ανθρώπους υπέροχους! Αυτό ήταν το πιο σπουδαίο μάθημα ζωής που μάθαμε στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη….Στην Ιθάκη της καρδιάς μας, που παρόλες τις μάχες που  δώσαμε για χρόνια δεν υπάρχει πια! Μα πρόλαβε και άπλωσε ρίζες βαθιές μέσα σε χιλιάδες ανθρώπους, ανάμεσα τους κι εγώ. Που μαθήτευσα μέσα της κι υπηρέτησα τις αξίες της…"Μπορείς, αλλά όχι μόνος σου!"

Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν και τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω πως αντιστέκομαι όλο και λιγότερο σε αυτό. Αποδέχομαι περισσότερο και νιώθω πως αυτό είναι σημάδι πως μεγαλώνω. Ο επαναστάτης εαυτός μου είναι από χρόνια  μεσήλικας…με μικρότερη αντοχή, μα με μεγαλύτερη υπομονή και κατανόηση.

Είπα να γράψω…και καταλήγω εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα…Όσο κι αν η ζωή αλλάζει. Όσο κι αν εμείς αλλάζουμε. Όσο κι αν οι συνθήκες κι οι ανάγκες αλλάζουν, υπάρχει κάτι που θα μένει πάντα ίδιο. Εμείς κι η ανθρώπινη φύση μας.

Η ανάγκη μας για σύνδεση, μοίρασμα και δημιουργία. Οι αξίες μας κι ο πυρήνας της ύπαρξης μας! Όλοι εμείς, που φαντάζουμε μικροί κι ασήμαντοι, είμαστε οι αγκυρώσεις που κρατούν σταθερό όλο το οικοδόμημα. Είμαστε σπουδαίοι μα δεν το ξέρουμε και τώρα ήρθε η ώρα το οικοδόμημα να μεγαλώσει, να ψηλώσει, να επεκταθεί κι άλλο και οι επόμενες γενιές θα στηριχθούν στις δικές μας συνδέσεις κι έχει αυτό ευθύνη και αγάπη πολλή!

Κάνουμε χώρο λοιπόν στους νέους πρωταγωνιστές κι είμαστε έτοιμοι να αντέξουμε μακριά από τα φώτα της σκηνής. Εκεί στα παρασκήνια υπάρχει μια ζεστασιά και μια αγάπη για αυτούς που διστακτικά ανεβαίνουν στη σκηνή για να την υπηρετήσουν. Εκεί στα παρασκήνια υπάρχει η φροντίδα μας για εκείνους, όπως κάποτε υπήρξε η φροντίδα των γονιών μας για εμάς. Εκεί στα παρασκήνια υπάρχει η υπομονή κι η πίστη μας, για εκείνους. Από εκεί τους θυμίζουμε τα λόγια αν τύχει και τα ξεχάσουν, εκεί τους περιμένουμε σαν θα χρειαστούν χρόνο για να ξαποστάσουν και να ανασυνταχτούν! Έχει πόνο το να αποχαιρετήσεις την σκηνή. Μα και πίστη και γενναιοδωρία. Αυτή η σκηνή δεν ήταν ποτέ δική μου ή δική σου. Είναι δική μας. Αυτών που πέρασαν κι αυτών που θα΄ρθουν. Όλοι θα σταθούμε πάνω της. Όλοι θα δοκιμαστούμε μέσα της και θα την απολαύσουμε για όσο κρατήσει. Κάποιοι θα μας θυμούνται, κάποιοι θα μας ξεχάσουν και αυτοί που θα μας θυμούνται μια μέρα θα ξεχαστούν. Όσο ασήμαντοι ή σημαντικοί κι αν υπήρξαμε, θα μείνει το αποτύπωμα μας σε έναν κόκκο σκόνης…

Μα τι σημασία έχει;

«Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία»…

Δεν το λέω εγώ αγαπημένοι, ο Ελύτης το είπε! 

Κι όπως έγραψα πριν χρόνια σε μια παλιότερη ανάρτηση «Δυο χέρια, δυο πόδια, ένα σώμα δυνατό κι ένα μυαλό καθαρό. Δυο γερά της αγόρια για γιούς κι ένα σύντροφο για τη βόλτα στα σοκάκια της, μια οικογένεια για λιμάνι, φίλους για τα ταξίδια και μια πατρίδα ηλιοφώτιστη για τα όνειρα...τα καλοκαιρινά. Το ζεστό μου κρεββάτι, ένα φλιτζάνι καφέ, κι ένα ήλιο να παίζει στα σύννεφα!!  Πολλά γέλια, άλλα τόσα δάκρυα και αναμνήσεις ένα σωρό.. Όλα μου τα' δωσε η Ζωή!! 

Κι επειδή φοβάμαι πολύ το φευγιό της, τα ζώ όλα έντονα.

Γεμίζω τη ζωή μου με σημειώματα, μυρωδιές, μνήμες και τους τα χαρίζω. Κάθε λεπτό...Ποτέ δεν χωρίζουμε έστω και για λίγο χωρίς μια αγκαλιά κι ένα ρουφηχτό φιλί γιατί η Ζωή μου έμαθε ότι δεν ξέρεις πότε θα είναι το τελευταίο...»

Φίλοι συνπρωταγωνιστές, κλείνω τούτη την ανάρτηση όπως αγαπώ, με ένα ζεστό καφέ στο χέρι, πλάι στα χρωματιστά μου ανοιξιάτικα λουλούδια…Για κάποιους από εμάς, πλησιάζουν οι μέρες που κατεβαίνουμε  από την σκηνή κι αποχαιρετάμε ρόλους πρωταγωνιστικούς, βασανιστικούς μα κι αγαπημένους. Τα φώτα στο κέντρο της σκηνής σβήνουν για εμάς αλλά δεν μασάμε μία, γιατί ξέρουμε καλά πως όλο το γλέντι γίνεται στα παρασκήνια!

Στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Καλή δύναμη και κουράγιο στα παιδιά που σήμερα μπαίνουν στην μάχη των Πανελληνίων και ψυχραιμία στους γονείς. Πιστέψτε με κι αυτό θα περάσει!!!

Αγαπημένοι μου. Μοιραζόμαστε την ζωή, την σκηνή, ακόμη και το θέατρο του παραλόγου και συνεχίζουμε με εμπιστοσύνη τον αέναο κύκλο. Καλημέρα εκεί έξω! Ραντεβού στα παρασκήνια!!!

 

Το Χωράφι!

Το μεγάλο χωράφι δίπλα στο σπίτι.

Πάντα το θυμόμαστε διαφορετικό ανάλογα τους μήνες. Η ζωή του κάνει Κύκλους όπως κι η δική μας. Οργωμένο, παγωμένο, σπαρμένο, καταπράσινο με τα πρώτα φυντάνια να ξεπροβάλλουν, ολόχρυσο με τα απαλά του στάχυα να χορεύουν στον Καλοκαιρινό αεράκι, θερισμένο και κατάξερο μέχρι το επόμενο όργωμα....
Ζωντανό!
Τα παιδιά έχουν μεγαλώσει μέσα του! Εκεί έκαναν χιονανθρώπους, εκεί έπαιζαν κυνηγητό με φίλους και ξαδέρφια, εκεί χαιρετούσαν με ενθουσιασμό την κομπίνα που ερχόταν να θερίζει, εκεί ξάπλωναν κρυμμένοι μέσα στα στάχυα και γελούσαν όταν τα ψάχναμε.
Έχω βγάλει άπειρες φωτογραφίες μέσα του. Με πόδια και χέρια να προεξέχουν, με ήλιους, με βροχές, με χιόνια...

Φέτος λοιπόν, μας περίμενε μια έκπληξη κι είδαμε το χωράφι όπως δεν το είχαμε  ξαναδεί! Κατακόκκινο!!!

Φέτος δεν το όργωσαν, ούτε το έσπειραν. Ο άνθρωπος που το διαχειρίζεται ήταν παππούλης και έφυγε από τη ζωή. Και για πρώτη φορά το χωράφι αφέθηκε ελεύθερο να δημιουργήσει. Κι οι σπόροι που για χρόνια κοιμούνταν και περίμεναν καρτερικά κρυμμένοι στην υγρή γη ξύπνησαν!
Κι η φύση έκανε τα δικά της κι οι παπαρούνες θέριεψαν και τώρα το χωράφι μοιάζει με στολίδι.

Όλοι σταματούν και το θαυμάζουν.
Αμάξια επιβραδύνουν, άνθρωποι το κοιτούν εκστασιασμένοι, βγαίνουν φωτογραφίες, παίρνουν πόζες, γελούν, μαζεύουν παπαρούνες και τις βάζουν στα μαλλιά...Οικογένειες με παιδάκια, κορίτσια με τα αγόρια τους, παρέες ολόκληρες, όλοι έρχονται βόλτα να το δουν...

Κι υπάρχουν κι οι δικιές μου στιγμές οι μοναχικές που στέκομαι μέσα του και του μιλώ. Το πρωί γεμίζει δροσοσταλίδες από την υγρασία και το απόγευμα ο ήλιος που δύει το διαπερνά και όλα φαίνονται διάφανα...
Κι εγώ το κοιτώ εκστασιασμένη και προσπαθώ να το χορτάσω και δάκρυα υγραίνουν τα μάτια μου. Για κάθε σπόρο που ήταν κρυμμένος και περίμενε. Για κάθε μικρό αγριολούλουδο που ξέρει πότε να ανθίσει. Για κάθε φυτό που ήρθε η ώρα του να βγει στο φως...για κάθε πλάσμα που ανθίζει σαν το αφήσεις ελεύθερο...

Αυτό το χωράφι...αχ αυτό το χωράφι! Το χρήσιμο, το σημαντικό, το ελεύθερο, που για χρόνια ξέρει μόνο να δίνει!!!
Το χωράφι της ζωής. Μια ματιά, χίλια μαθήματα ζωής!!!!

Αγαπημένοι μου... Καλό Μάη. Τι χαρά που σας ξαναβρίσκω...

Πρώτη ημέρα....

Ήρθαν όλοι για την μεγάλη γιορτή. Φορέσαν τα καλά τους κι έφτασαν με tα χέρια γεμάτα με ταψιά και κατσαρόλες. Γέμισε το σπίτι γεύσεις και γέλια και πρόσωπα λαμπερά. Ο νέος χρόνος μας βρήκε να τραγουδάμε δυνατά και να χορεύουμε. Τσουγκρίσαμε ποτήρια, ανταλλάξαμε ευχές, δώσαμε υποσχέσεις, αγκαλιαστήκαμε σφιχτά κι ύστερα, η  γιορτή τελείωσε.

Σε λίγο θα ξημέρωνε και όσο μπορούσαμε πιο γρήγορα τακτοποιήσαμε το χάος του σπιτιού. Πιάτα, ποτήρια, χαλιά, τραπέζια και μόλις τελειώσαμε με όλα, όπως κάθε χρόνο τρέξαμε να βάλουμε τα δώρα κάτω από το δέντρο, καθώς ο Άγιος Βασίλης στο σπίτι μας έρχεται την Πρωτοχρονιά. Όταν τα παιδιά ήταν μικρά αυτή ήταν μια μαγική ιεροτελεστία που μοιραζόμασταν οι δυο μας. Κουρασμένοι και άυπνοι, με το σπίτι χάος να τυλίγουμε δώρα και να στήνουμε όλο το σκηνικό…Τώρα ήμασταν όλοι εκεί…Τρέχαμε μαζί, καθαρίζαμε μαζί και μαζί, στολίζαμε τα δώρα, γράφαμε κάρτες, πετούσαμε καραμέλες και σοκολάτες κάτω από το δέντρο…Κάποια στιγμή είδα τον μεγάλο μας γιο, είκοσι δύο πια,  να φέρνει ένα ποτήρι γάλα και κουλουράκια… Τον ρώτησα «αλήθεια τώρα;» Και μου είπε «ναι εννοείται»!!! Δάγκωσε το κουλουράκι, άφησε τρίματα πάνω στο πιάτο κι ήπιε λίγο γάλα… Γελάσαμε. Δεν μπορούσα να φανταστώ πως μια μέρα θα δαγκώνουν οι ίδιοι τους αυτό το κουλουράκι…

Τι νόημα έχει; θα μου πεις...Κι όμως να τελικά που έχει!

Με συγκίνησε τόσο πολύ όλο αυτό! Τα τελετουργικά κι οι συμβολισμοί είναι η αγάπη μου, ίσως γιατί είναι και πολύτιμο κομμάτι της δουλειάς μου. Κι αυτή η αγάπη πέρασε και σε εκείνους και το να δημιουργούν την μαγεία των γιορτών είναι πια κάτι σπουδαίο και πολύτιμο. Είναι τα σύμβολα κι οι τελετουργίες που κάνουν τις στιγμές ξεχωριστές και τους δίνουν βαρύτητα…κι έμαθαν να χρησιμοποιούν τις τελετουργίες και τους συμβολισμούς στη ζωή τους κι αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμη σπουδαίο εργαλείο στη φαρέτρα της ζωής τους. Γιατί τελικά, δεν είναι η αλήθεια ή η πραγματικότητα αυτή που διαλύει την μαγεία της κάθε στιγμής, αλλά εμείς. Εμείς που σταματήσαμε να δίνουμε χρόνο και ενέργεια για κάτι που στα ενήλικα μάτια μας σταμάτησε να έχει νόημα. Πόσο φτωχά αυτά τα ενήλικά μάτια και πόσο εγκλωβισμένα από συναισθήματα, τα ενήλικα σώματα...

Παλιότερα κρύβονταν στις σκάλες για να δουν τον Άγιο Βασίλη και τώρα... τώρα τον ζωντάνευαν οι ίδιοι! Δεν είναι πια μικροί κι όμως όλα αυτά τα διατηρούν μόνοι τους . Είναι ο χρόνος που αφιερώνεις στο να κάνεις μια στιγμή ξεχωριστή. Το είπε κι ο Μικρός Πρίγκιπας αυτό για το τριαντάφυλλο του και με έκπληξη άκουσα τα αγόρια να το συζητάνε μεταξύ τους μια μέρα. Ο χρόνος, η προσπάθεια που καταβάλεις για κάτι, είναι που κάνουν αυτό το κάτι σπουδαίο κι όχι μόνο. Χωρίς αυτή την ενέργεια όλες οι μέρες είναι ίδιες…

Τρέχαμε να τα προλάβουμε όλα πριν ξημερώσει κι ύστερα  όλα σώπασαν. Όλα ήταν πια στη θέση τους κι όλοι στα κρεββάτια τους. Έφτασαν κάποια μηνύματα. Αυτοί που ήταν μακριά είχαν επίσης φθάσει κι ήταν ασφαλείς. Τι υπεροχο συναίσθημα όλοι όσοι αγαπάς να ναι ασφαλής.

Έμεινα για λίγο ακόμη ξύπνια να αφουγκράζομαι την ησυχία. Ολομόναχη, στην απόλυτη γαλήνη του πριν από λίγο πολύβουου σπιτιού. Η μαγική του σιωπή, τα λαμπιόνια και τα λαμπερά στολίδια... το σπίτι έμοιαζε να μου χαμογελάει.  Η αυγή με βρήκε στο μπαλκόνι. Να ακούω τους ήχους της νέας μέρας που ξημέρωνε. Η πρώτη ημέρα της νέας χρονιάς.  Ακουγόταν μια παράξενη σιωπή και η φύση που ξυπνούσε. Πουλιά, ένας κόκορας, ένας σκύλος που γαύγιζε κάπου μακριά… Τα χρώματα μαγικά… κι όλα σκεπασμένα με την αχλή του παγωμένου πρωινού. Ένιωσα απόκοσμα γαλήνια. Ευτυχισμένη. Χορτάτη, όπως έλεγε η γιαγιά μου. Χορτάτη στην καρδιά. Για όλα αυτά που μόλις είχαν γίνει. Για τα γέλια τη χαρά που είχαμε μοιραστεί, για τα τραγούδια και τις στιγμές τις πολύτιμες. Για το ότι όλα τα αγαπημένα μου πλάσματα, κοιμόταν μακάρια κάτω από ζεστές κουβέρτες.  Κοίταξα μέσα από το τζάμι το σιωπηλό σπίτι. Το τζάκι ακόμη έκαιγε, όλα τα λαμπάκια ήταν αναμμένα και κάτω από το δέντρο πολύχρωμα χαρτιά από τα δώρα του Άγιου Βασίλη που ήρθε και φέτος… Σήκωσα το κινητό και τράβηξα μια φωτογραφία εκείνη την μαγική στιγμή!

Αν υπάρχει ευτυχία, με βρήκε εκεί. Να κοιτώ από το παράθυρο, πίσω από την κουρτίνα, το σιωπηλό στολισμένο σπίτι και να ξημερώνει η πρώτη αυγή της νέας χρονιάς. Είχα μέσα μου ένα μικρό φόβο, γιατί  αυτή την μέρα διάλεξε η αγαπημένη μας θεία να φύγει κι από τότε τίποτε μέσα μου δεν είναι το ίδιο. Η μνήμη της μου έφερε δάκρυα. Αυτή είναι πια η μέρα της…Η μέρα μιας μεγάλης γιορτής γεμάτη με τη μνήμη της. Η πρώτη μέρα κάθε χρόνου, που κουβαλά, μια χαρά και μια θλίψη, έναν φόβο και μια ελπίδα… και βαθιά βαθιά ευγνωμοσύνη!

Μα πιο πολύ από όλα…μια αγάπη! Μια αγάπη που παρόμοια της δεν υπάρχει. Μια αγάπη που απλώνεται μέσα μου σαν χνουδωτή κουβέρτα και ζεσταίνει την ψυχή μου. Μια αγάπη γεμάτη εμπιστοσύνη…

Ένα αντίο κι ένα καλωσόρισμα. Καλώς ήρθες λοιπόν…

Κλείνω με τις ευχές που έγραψε ο  δημιουργός και καλλιτέχνης Jacques Brel για την 1 Ιανουαρίου του 1968 και μου έστειλε την ημέρα εκείνη ένα πλάσμα για εμένα ξεχωριστό! 

"Σας εύχομαι όνειρα ατελείωτα και την άγρια επιθυμία να πετύχετε κάποια απ' αυτά.

Σας εύχομαι να αγαπάτε ό,τι πρέπει ν' αγαπηθεί και να ξεχάσετε ό,τι πρέπει να ξεχαστεί.

Σας εύχομαι πάθη, σας εύχομαι σιωπές.

Σας εύχομαι να ξυπνάτε με τραγούδια πουλιών και γέλια παιδιών.

Σας εύχομαι να σέβεστε τη διαφορετικότητα των άλλων, γιατί είναι σπουδαίο να ανακαλύπτουμε την αρετή και την αξία του καθενός.

Σας εύχομαι να αντιστέκεστε στη στασιμότητα, στην αδιαφορία και στα αρνητικά της εποχής μας.

Τέλος, σας εύχομαι να μην εγκαταλείψετε ποτέ την αναζήτηση, την περιπέτεια, τη ζωή, την αγάπη, γιατί η ζωή είναι μια θαυμάσια περιπέτεια που κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείπει χωρίς να δώσει σκληρή μάχη.

Σας εύχομαι ιδιαίτερα, να είστε ο εαυτός σας, περήφανοι για αυτό που είστε, και να χαίρεστε –γιατί η ευτυχία είναι το πραγματικό μας πεπρωμένο. "

Ηταν οι πρώτες ευχές της χρονιάς. Τις διάβαζα και τις ξαναδιάβαζα με συγκίνηση μεγάλη  και σκεφτόμουν πως τελικά  μπορεί τα χρόνια να περνούν κι οι καιροί να αλλάζουν μα οι ανθρώπινες ανάγκες παραμένουν ίδιες. Πόσο βαθιά συνειδητοποίηση...κι αυτό ήταν πέρα για πέρα ανακουφιστικό!

Είθε όλα τα πλάσματα τούτης της γης να ευλογηθούν με ευημερία κι ασφάλεια.
Καλή χρονιά αγαπημένοι…

Σας εύχομαι όνειρα ατελείωτα και την άγρια επιθυμία να πετύχετε κάποια απ' αυτά. Σας εύχομαι να αγαπάτε ό,τι πρέπει ν' αγαπηθεί και να ξεχάσετε ό,τι πρέπει να ξεχαστεί. Σας εύχομαι πάθη, σας εύχομαι σιωπές. Σας εύχομαι να ξυπνάτε με τραγούδια πουλιών και γέλια παιδιών. Σας εύχομαι να σέβεστε τη διαφορετικότητα των άλλων, γιατί είναι σπουδαίο να ανακαλύπτουμε την αρετή και την αξία του καθενός. Σας εύχομαι να αντιστέκεστε στη στασιμότητα, στην αδιαφορία και στ' αρνητικά της εποχής μας. Τέλος, σας εύχομαι να μην εγκαταλείψετε ποτέ την αναζήτηση, την περιπέτεια, τη ζωή, την αγάπη, γιατί η ζωή είναι μια θαυμάσια περιπέτεια που κανένας δεν πρέπει να εγκαταλείπει χωρίς να δώσει σκληρή μάχη. Σας εύχομαι ιδιαίτερα, να είστε ο εαυτός σας, περήφανοι γι' αυτό που είστε, και να χαίρεστε –γιατί η ευτυχία είναι το πραγματικό μας πεπρωμένο. ~Jacques Brel, 1968

Στάλθηκε πριν από 8 ώ.

Εισαγωγή