Τα κατσικάκια της Άνοιξης...

Αυτές οι μέρες μου φέρνουν πάντα μνήμες πολύ τρυφερές...Τις πρώτες ημέρες της Άνοιξης γεννιούνται τα αρνάκια και τα κατσικάκια...Ο παππούς μου ήταν βοσκός. Είχε κατσίκες που τις φρόντιζε με μεγάλη αγάπη και αυταπάρνηση. Τα ζώα ήταν όλη του η ζωή και όταν πάω πίσω και θυμάμαι όλα όσα ήξερε για τα ζώα του, νιώθω πως ήταν κάτι σαν γητευτής.

Μπορούσε να εξημερώσει άγριο σκύλο με το βλέμμα του και μόνο...Ήταν αυτή η γενιά ανθρώπων που μεγάλωσαν τόσο κοντά στα ζώα, που η ιεραρχία κι η αλληλοκατανόηση ήταν μια αυτονόητη κατάκτηση.  Πολλές φορές σκέφτομαι τα χρόνια εκείνα και συγκινούμαι γιατί οι παππούδες μου, μετέδωσαν στα εγγόνια τους την σχέση τους με τα ζώα. Τα ζώα ήταν πάντα μέρος της ζωής μας...

Έτσι κάθε που πιάνει η Άνοιξη θυμάμαι πως ήταν μια εποχή μεγάλης χαράς γιατί  γεννιόταν  τα κατσικάκια...Τι χαρά τεράστια!

Κι η χαρά ήταν μεγαλύτερη σαν έφερνε στο σπίτι κάποια από αυτά...

Πολλές φορές βλέπεις,  τα μικρά γεννιόνταν μέσα στο Φλεβάρη ή στο Μάρτη που είχε ακόμη κρύο πολύ. Θυμάμαι τον παππού τις μέρες εκείνες να φεύγει και να μένει νύχτες ολόκληρες στο μαντρί, για να φροντίζει τις ετοιμόγεννες κατσίκες. Θυμάμαι ξημερώματα να έρχεται σπίτι και να φέρνει τα νεογέννητα κατσικάκια.Το κρύο ήταν τόσο τσουχτερό κάποιες φορές που από φόβο μην πεθάνουν, τα έφερνε σπίτι.

Τα βάζαμε τότε σε καλαθάκια με πολλά και μαλακά πανιά και τα αφήναμε να ζεσταθούν δίπλα στη ξυλόσομπα. Θυμάμαι πως έμεναν μαζί μας για ημέρες και τα ταΐζαμε με το μπιμπερό. Τα πρωινά τα πήγαινε στη μαμά τους και τα βράδια τα ξανάφερνε σπίτι δίπλα στη ξυλόσομπα και μεγαλώναμε έτσι με τα κατσικάκια μαζί και τρελαινόμασταν από χαρά με τα ξαδέρφια μου. 

Τα κατσικάκια γινόταν φίλοι μας. Έτρεχαν ξοπίσω μας με τα μακριά λεπτά ποδαράκια τους, έκαναν τσαλίμια, μας σκουντουφλούσαν με το μικρό τους μέτωπο κάνοντας τον "καμπόσο" όπως έλεγε ο παππούς...δηλαδή το μάγκα...

Η Άνοιξη ήταν εποχή μεγάλης ευτυχίας γιατί πάντα ερχόταν σπίτι τα κατσικάκια και τα περιμέναμε με ενθουσιασμό! 

Η ζωή μου όλη εκείνες τις μέρες, ήταν το μικρό παχνί. Η παιδική χαρά μου. Έμπαινα μέσα και κυλιόμουν στα άχυρα μαζί με όλα τα μικρά μου φιλαράκια και γέμιζα άχυρα και λερωνόμουν μα δεν ένοιαζε κανέναν, ούτε βέβαια κι εμένα! Τα λάτρευα κι ακόμη και τώρα αγαπώ πολύ αυτά τα ζώα. Πανέξυπνα, ανεξάρτητα, πανούργα...και τόσο χαριτωμένα! Οι κατσίκες νιώθω πως είναι το alter ego μου... 

Baby Goat

Θυμάμαι ακόμη μια χρονιά δύσκολη...την εποχή που γεννήθηκαν τα κατσικάκια και μόλις αυτά δυνάμωσαν και δεν υπήρχε φόβος να παγώσουν από το κρύο, ο παππούς τα γύρισε στο παχνί με τη μαμά τους. Ένα βράδυ, έριξε μια απίστευτη βροχή. Μάρτης μήνας...Φούσκωσε το ποτάμι και τα πήρε όλα. Σπίτια, αμάξια, ζώα, τα πάντα. Πνίγηκαν πολλά ζωντανά των οικογενειών που ζούσαν εκεί κοντά.
Πνίγηκαν και κάποιες κατσίκες και κάποια μικρά δικά μας. Καταστροφή! Το μικρό μαντρί καταστράφηκε ολοσχερώς. Ο παππούς κι η γιαγιά ήταν απογοητευμένοι...ο παππούς απαρηγόρητος.Οι κατσίκες όλες είχαν ονόματα ήταν τα ζωντανά του, ήταν πολύτιμες και σημαντικές για εκείνον...Θυμάμαι την απέραντη θλίψη του και τα ζορισμένα μάτια του σαν τις θάβαμε...

Ανάμεσα στις απώλειες υπήρχαν τα μικρά μιας νεαρής κατσίκας. Η πρώτη της γέννα. Ταυτόχρονα είχε πνιγεί μια κατσίκα με τα μικρά της, αφήνοντας όμως ορφανό ένα μικρούλι...

Το μικρό έψαχνε απεγνωσμένα τη μαμά του. Πεινούσε, αρνούνταν να φάει με μπιμπερό και τριγυρνούσε μόνο κι αδύναμο στα χαμένα...Ήταν θέμα ημερών το να πεθάνει. 

Από την άλλη η κατσίκα που είχε χάσει τα μικρά της είχε χάσει τα μυαλά της. Πρώτη φορά έβλεπα την απελπισία στα μάτια ενός ζώου και με σόκαρε καθώς ήμουν παιδί, μα το θυμάμαι σαν χθες. 

Την θυμάμαι να σηκώνει το κεφάλι και να οσμίζεται τον αέρα.Την θυμάμαι να κοιτάζει μακριά, να ψάχνει παντού, να βελάζει ασταμάτητα, να τα φωνάζει...Δεν έτρωγε τίποτε, δεν έπινε νερό και θυμάμαι σε συζητήσεις με τη γιαγιά που λέγανε πως ήταν θέμα ημερών να πεθάνει, αν συνέχιζε έτσι. 

Ο παππούς προσπαθούσε να την κάνει να δεχτεί το μικρό ορφανό μα ήταν αδύνατο.Το μικρό προσπαθούσε να θηλάσει από το στήθος της μα εκείνη το έδιωχνε κι εκείνο απελπισμένο έτρεχε ξωπίσω της...

Θυμάμαι τον παππού, το σκεπτικό του βλέμμα και μετά τον είδα να παίρνει το φτυάρι και να τραβάει προς το ποτάμι όπου στις όχθες του είχε θάψει τα μικρά της κατσίκας...Μετά από λίγο γύρισε με το τομάρι που ανήκε σε ένα από τα νεκρά κατσικάκια. Το καθάρισε όπως όπως και κι έπειτα το έδεσε με σπάγκο, στη ράχη του μικρού ορφανού και το έβαλε στο στήθος της κατσίκας που είχε χάσει τα μικρά της. Εκείνη έκανε να το διώξει, μα  καθώς γύρισε απότομα, έβαλε τη μουσούδα της στο δέρμα του, το μύρισε κι αμέσως μετά το άφησε να θηλάσει. Θυμάμαι το κατσικάκι να κουνά με λαχτάρα την ουρά του κι επιτέλους να πίνει γάλα μετά από ημέρες και την κατσίκα, να ζωντανεύει μέσα σε λίγα λεπτά! Είχε ξαναγίνει μαμά....

Πέρασαν χρόνια πολλά, μα αυτή η εικόνα της σοφίας του παππού, είναι μέσα μου χαραγμένη. Ένας άνθρωπος απόλυτα εναρμονισμένος με τη  φύση και τους κύκλους της. Με τα ζώα και τις ανάγκες τους.

Σοφός κι ο ίδιος με γνώση απλή μα πελώρια που χάθηκε μαζί του. Κάθε τέτοια εποχή θυμάμαι τα κατσικάκια, τα παιδικά μας χρόνια με τα ξαδέρφια και το σπίτι που δίπλα στη ξυλόσομπα κοιμόντουσαν τα μικρά ζωντανά και ξάπλωνα  στο κιλίμι μαζί τους παιδί κι εγώ και κοιμόμουν αμέριμνη, με τις μικρές κατσικούλες αγκαλιά, σαν να ήταν τα κατοικίδια μας...Μα δεν ήταν δικά μας ήταν των μαμάδων τους κι ο παππούς κάθε μέρα τα γυρνούσε σε εκείνες...

Τον θυμάμαι έτσι γλυκό και σιωπηλό κι αναμαλλιασμένο ,να τριγυρνά με τα μικρά κατάλευκα ζωντανά στην αγκαλιά του...τόσο τρυφερή, τόσο τρυφερή εικόνα!

...κι ακόμη θυμάμαι σαν χθες, εκείνη τη χρονιά που η πλημμύρα του πήρε τα ζωντανά κι όμως κατάφερε να σώσει το μικρό από την εγκατάλειψη και την μαμά κατσίκα από τη θλίψη...

Αυτές οι μνήμες είναι τόσο πολύτιμες τόσο ζεστές που με συγκινούν πάντα.Τα ζώα έδιναν στην οικογένεια, το γάλα, το μαλλί, το κρέας τους και ο παππούς έτρεφε τεράστιο σεβασμό προς αυτά. 

Τα φρόντιζε, τα χάιδευε, τα αγαπούσε.Τον θυμάμαι να γελά κοιτάζοντας τα, να παίζει μαζί τους σαν ήταν μικρά, να πηγαίνει στο βουνό για να μαζέψει  τα πιο τρυφερά βλαστάρια για το τάισμα τους.

...κι όσο κι αν τη μνήμη της υπέροχης Άνοιξης που γεννιόντουσαν τα κατσικάκια ακολουθεί πάντα η μνήμη των ημερών του Πάσχα όπου κάποια από αυτά επρόκειτο να σφαγιαστούν για το Πασχαλινό τραπέζι...μια μνήμη σκληρή και γεμάτη πόνο, όπου όλα τα ξαδέρφια, ακόμη και τώρα, την θυμόμαστε με θυμό και κλάματα...και πάλι δεν μπορώ να μην νιώσω απέραντη αγάπη για εκείνους τους ανθρώπους, τους παππούδες μας που μέσα στην άγνοια τους για τη ζωή, φρόντιζαν με σεβασμό πελώριο τα ζωντανά τους...ακριβώς γιατί κάποια από αυτά επρόκειτο να γίνουν το φαγητό στο τραπέζι της φαμίλιας τους...

Λυπάμαι που τα δικά μου παιδιά δεν θα έχουν τέτοιες πολύτιμες εμπειρίες, να κρατήσουν. Λυπάμαι που αυτή η σημαντική γνώση δεν έχει τρόπο να περαστεί με ουσία στην επόμενη γενιά. Λυπάμαι που δεν μπορώ να τους διδάξω την αγάπη μέσα από την απλή παρατήρηση των ζώων.Μέσα από τα μάτια μιας μαμάς που έχασε τα μικρά της και θρηνεί για αυτά.Μέσα από τα μάτια ενός μικρού που θρηνεί για τη μαμά του...Τι κι αν είναι ζώα. Η θλίψη κατοικεί στις ψυχές και για να την νιώσεις δεν χρειάζεται να είσαι άνθρωπος...χρειάζεται απλά να ζεις...

Σκέφτομαι καμιά φορά, πόσο υπέροχα θα ήταν αυτή η απλότητα του παππού που έδεσε το κατσικοτόμαρο στο μικρό για να το δεχτεί η ξένη κατσίκα, να μπορούσε να σώσει και τις ανθρώπινες ψυχές...Μα η διαφορά φαντάζομαι κάθε ψυχής έχει να κάνει με το σώμα στο οποίο διάλεξε να κατοικήσει...κι οι ανθρώπινες ψυχές είναι τόσο πολύπλοκες...Τόσο πολύπλοκες αγαπημένοι μου...

Πλησιάζουμε στις πιο Άγιες ημέρες του χρόνου...κι έχει ήδη γεμίσει  με κατάνυξη η δική μου ψυχή. Έχει ήδη γεμίσει με μνήμες και θύμησες το μυαλό μου και περιμένω να  ζήσω με λαχτάρα σχεδόν παιδική αυτή την υπέροχη, την τόσο θηλυκή γιορτή... με αγάπη, με σεβασμό στη φύση και σε κάθε πλάσμα της, μα πάνω από όλα, με σεβασμό στον εαυτό μου...

Καλημέρα, καλημέρα...πλησιάζουμε...

                                                                                                                       Κατερίνα