Το Ρεμπέτ "Ασκέρι" της συμφοράς....

Που λες...αυτό το Σαββατοκύριακο βγήκαμε. Η γιορτή κάτι φίλων μας ήταν η αιτία. Μας έβγαλαν  λοιπόν δεν βγήκαμε...Ντυθήκαμε στολιστήκαμε κι εγώ με τα τακούνια και το καλό παλτό, ένιωθα λες και θα πήγαινα στην εκκλησία...Βλέπεις, τα τελευταία χρόνια έτσι  ντύνομαι για να πάω στην Ανάσταση...ταιριάζει κι η ώρα!
Ώρα εξόδου 23.30...Μάλιστα! Συνήθως  τέτοια ώρα γυρίζουμε σπίτι δεν βγαίνουμε για έξοδο! Μας φάνηκε θεόκουφο, το είχαμε ξεχάσει. Έχουμε τόσο καιρό να βγούμε τέτοια νυχτερινή έξοδο...

Thessaloniki

Πήγαμε σε ένα ρεμπετάδικο παλιό και ονομαστό. Το Ρεμπέτ Ασκέρ, στην παλιά μου γειτονιά, τότε που έμενα στην Θεσσαλονίκη μαζί με την ξαδέρφη μου τη Σούζυ. Πέρασαν τόσα χρόνια Θεέ μου...κι όμως το ρεμπετάδικο ακόμη εκεί! Έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές φοιτητών και η αλήθεια είναι πως μπήκαμε στο μαγαζί και το φοιτηταριό μας κοίταζε παραξενεμένο.
Οι μοναδικοί σαραντάρηδες εκεί,  ανεβάζαμε τον μέσο όρο ηλικίας που είπε κι η φίλη  μας η Βίκυ.
Όμως ήμασταν αποφασισμένοι...Θα καούν τα κάρβουνα λοιπόν...και κάηκαν! Η βραδιά τα είχε όλα. Χαβαλέ, γέλιο, χορό, κρασί, οφθαλμόλουτρο...όλα! Δουλέψαμε τους εαυτούς μας και τα πιτσιρίκια τριγύρω που φλέρταραν με απίθανη αρτσουμπαλιά και αδεξιότητα, με τα κοριτσάκια που το τσιφτετέλι τις ξεβίδωσε και τσαλάκωσε τα λιγοστά τους ρούχα ενώ οι μπαμπάδες της παρέας ιδίως αυτοί που έχουν κόρες, είχαν μια αγωνία "ρίξε κάτι επάνω σου θα κρυώσεις".
Μια φορά μπαμπάς...πάντα μπαμπάς!
Οι μαμάδες βλέπαμε τα "και καλά" αξύριστα  αγόρια να χορεύουν ζεμπεκιές σαν μπουρδουκλωμένοι  άντρες και να μοιάζουν σαν ξεκούρδιστα παιχνίδια...αλλού χέρια, αλλού πόδια (απίθανα αστείο θέαμα) και λέγαμε τα δικά μας..."αχ για φαντάσου σε λίγα χρόνια τα αγόρια μας να χορεύουν έτσι"...και σκάζαμε στα γέλια! Μια φορά μαμά...πάντα μαμά!
Περάσαμε απρόσμενα ωραία...μόλις χαλαρώσαμε και σταματήσαμε τον αυτοσαρκασμό. Μας βγήκε όλη η βλακεία.

Καταλήξαμε σε γνωστό πατσατζίδικο. Ναι! Το κάναμε κι αυτό, όπως παλιά που αντέχαμε.



Πρωινός πατσάς με μπούκοβο...το λέει και το ρολόι.

 

Υπερβήκαμε τον εαυτό μας. Τα κάναμε όλα κι επειδή το μόνο που έλειπε ήταν μια νέα ενδιαφέρουσα γνωριμία, ένα κατιτίς να σου ανεβάσει τουλάχιστον το ηθικό, κι επειδή δεν θέλαμε να γυρίσουμε στα σπίτια μας χωρίς έστω μια επιτυχία, ένα φλερτ βρε παιδί μου, ανταλλάξαμε μεταξύ μας ραβασάκια με τηλέφωνα...πήρα κι εγώ ένα!!!Μεγάλο σουξέ...Ξέρεις το πρωί ψάχνεις τις τσέπες του παντελονιού για να το βάλεις στο πλυντήριο και "αφρίζεις"...."Ελα δω βρε. Ποια είναι αυτή η Σούλα που σου στέλνει ραβασάκια;"

Το ξημέρωμα μας βρήκε σε μια ομιχλώδη λεωφόρο, με ένα ανόητο χαμόγελο στα χείλη...

Γυρίσαμε σπίτι ραμολιμέντα, εγώ κουτσαίνοντας από τα τακούνια ενώ το άγριο αγόρι κόντεψε να κοιμηθεί στο τιμόνι.

Το ρολόι έδειχνε 5.56 το πρωί  και μέχρι να πέσουμε στο κρεββάτι πήγε 6.30. Παλιά η επόμενη μέρα θα ήταν ημέρα ύπνου. Θα τρώγαμε πρωινό στις 14.00 και θα συνεχίζαμε την ξεκούραση μέχρι τον απογευματινό καφέ...Όμως τώρα υπάρχουν δυο τύποι με πρόγραμμα που τρέχει. Οπότε ο πατέρας, ξύπνησε στις 8.30...ναι!
Να κάνει πρωινό στο αγόρι του και να πάει μαζί του στον αγώνα ποδοσφαίρου στις 9.30. Εγώ ήμουν πιο τυχερή. Σηκώθηκα στις 10.30 για να αναλάβω τον μικρότερο, που φώναζε με αγωνία στο κοιμισμένο μου αυτί, "πεινάωωωωωω" λες και είχε να φάει καναδυό  μήνες...και μπαίνοντας μετά από λίγο στο ίντερνετ έπεσα πάνω σε αυτό το άρθρο...και ξεχείλισαν οι μνήμες!

Ακρόαμα...και βραδινή Θεσσαλονίκη. Νύχτες αξημέρωτες και γνωριμίες και μια γενιά που ευχαριστήθηκε το γλέντι. Δεν υπάρχει άνθρωπος που τότε ζούσε στην Θεσσαλονίκη και δεν είχε περάσει από το βραδινό Ακρόαμα. Δεν υπάρχουν πια ούτε μαγαζιά, ούτε βραδιές σαν εκείνες.
Ακόμη αναρωτιέμαι πως πέρασαν τα χρόνια. Πότε;

Ναι, ήμασταν τυχερή γενιά. Περάσαμε όμορφα. Η Ελλάδα ήταν αλλιώτικη, η ζωή απλή, το μέλλον μπροστά μας. Τουλάχιστον έτσι νιώθαμε στα ξέγνοιαστα όνειρα μας.
Τώρα το μέλλον είναι στα φρέσκα πρόσωπα τους σαν σε κοιτούν το πρωί με ενθουσιασμό, ενώ εσύ θέλεις να λιποθυμήσεις επειδή την προηγούμενη νύχτα τόλμησες να ξενυχτίσεις...γιατί όσο καλά κι αν πέρασες χθες που ήσουν στα γούστα, σήμερα είσαι γονιός και...μια φορά γονιός, πάντα γονιός!

Όπως και να έχει η  παρέα  θυμήθηκε βραδιές μοναδικές κι έζησε στιγμές μεγάλες...και μπορεί να ήμασταν το ασκέρι της συμφοράς, αλλά μάγκα μου, ήμασταν και κάτι που θέλει χρόνια για να χτιστεί. Ήμασταν άνετοι, χαλαροί κι ωραίοι μόνο για εμάς και γλεντούσαμε για πάρτι μας, χωρίς να κοιτάμε γύρω, χωρίς να ισιώνουμε το φόρεμα, χωρίς να πάμε στην τουαλέτα για να  τσεκάρουμε αν "έφυγε το ρίμελ", χωρίς να μας νοιάζει αν θα πάμε μόνοι σπίτι! Γιατί σίγουρα...δεν θα πάμε μονοί σπίτι!

Γιάννη και Γιάννα...ευχαριστούμε!

Καλημέρα αγαπημένοι και καλή εβδομάδα κι εύχομαι σε όλους, τώρα που μεγαλώνουν τα παιδιά μας...να ξαναθυμηθούμε ξενύχτια. Πολλά, μεθυσμένα κι ερωτευμένα ξενύχτια από εκείνα τα παλιά. Τότε πριν γίνουν τα παιδιά μας ο έρωτας και τα ξενύχτια μας άρχισαν να μυρίζουν μόνο πάνα και γαλατίλα.
Αυτά είναι!...αφιερωμένο φίλοι μου αφιερωμένο...σε όλους τους παξιμαδοκλέφτες εκεί έξω...ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα!

Άντε να καούν τα κάρβουνα!
"Πενήντα χρόνια φυλακή τιμώρησα το χάρο, να' σαι πάντα ελεύθερη μαζί σου να γουστάρω."
                                                                                                           Κατερίνα