Κοίτα με...

Οι τελευταίες ημέρες έχουν πολύ ησυχία και μια αναμονή του μικρού μας...που έρχεται κι έχουμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη.
Θα τον υποδεχτούμε σήμερα το απόγευμα και κάναμε τα αγαπημένα του...

...λουκουμάδες, λουκουμαδάκια, λουκουμαδίνια σε όλες τις γεύσεις...και περιμένουμε να δούμε φάτσα χαράς!

Ο Άγγελος ζει στιγμές έντονης μοναξιάς όταν είναι σπίτι κι ο μπαμπάς του φρόντισε να του βάλει στο γραφείο μαζί του, ένα μικρό τραπεζάκι για να φτιάχνει τις κατασκευές του εποπτεύοντας τον...

Τα απογεύματα τα περνάμε συνήθως οι δυο μας με διάφορους τρόπους. Ο πιο αγαπημένος είναι τα χαρτιά...Φτιάχνουμε βραδιές "αγωνίας" λοιπόν και τις ζούμε εντονότατα, μιας κι είμαστε κι οι δυο εξαιρετικά ανταγωνιστικοί!
Κανονικά χαρτόμουτρα δηλαδή...για δέστε χαρτί που έχω...κάποιος θα νικήσειιιιι.

Στη θάλασσα δεν με ακολουθεί γιατί βαριέται και προτιμά να πηγαίνει με τους φίλους του ποδηλατότσαρκες...πάει μεγάλωσε...Αυτό βέβαια μου έδωσε μια αβάντα και φέτος για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια πήγα μόνη μου στη θάλασσα...Καταπληκτικό!

 

Πήρα μια τσάντα κι έβαλα μέσα...μετρήστε αντικείμενα, μια πετσέτα, ένα αντηλιακό, ένα νερό, δύο βερίκοκα και το βιβλίο μου και πήγα για μπάνιο...Το συναίσθημα απίθανο!Ανάλαφρη χωρίς να κουβαλάω όλα εκείνα τα απίθανα συμπράγκαλα, ρακετοκουβαδακοστρώματοφουσκωτά, πετσέτεςδιπλέςτριπλές, σάντουιτσμπισκοτοφρουτογλυκκαλμυρο...ότι να'ναι...Ελεύθερη!!!

Έβαλα το ράδιο στη διαπασών σαν να ήμουν έφηβη κι έπαιζε αυτό το κομμάτι..."κοίτα με για να γενώ, δυνατός σαν τη φωτιά..." Τι στίχος!
Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως ήμουν ολομόναχη, στ' αλήθεια μόνη...Δεν το πίστευα. Σαν να μην ήξερα τι να κάνω με τόση ηρεμία.

Ξάπλωσα στην άμμο και διάβασα, διάβασα, διάβασα χωρίς σταματημό  κι όταν σήκωσα το κεφάλι από το βιβλίο, απλά κοίταζα τριγύρω παραζαλισμένη από τη χαλάρωση...Πόσο παράξενο κι απρόσμενο δώρο.

Ο αέρας στα μαλλιά, τα σχέδια στο κεφάλι, τα όνειρα στην καρδιά...και μια ζωή που είναι να'ρθει...

Έστω και μια ώρα να έχω κενό από τις υποχρεώσεις μου, τρέχω στη θάλασσα. Ο άνεμος κι  η θαλασσινή ανάσα μου χαρίζουν ηρεμία και καθαρότητα σε κάθε μπερδεμένη σκέψη.

Και μιας και για φέτος οι ομάδες μου ολοκληρώθηκαν μέσα στον Ιούλιο είπα να φτιάξω κάτι απλό για αποχαιρετιστήριο δώρο...κι έφτιαξα σελιδοδείκτες.

Οι σελιδοδείκτες έχουν μεγάλη σημασία για εμένα, γιατί είναι σύντροφοι σε απίθανα, μοναχικά, βιβλιοταξίδια κι έχω πολλούς συνήθως αυτοσχέδιους ή δώρα των παιδιών που αγαπώ πολύ κι είναι από σχολικές τους κατασκευές. Παλιότερα είχα δει στο blog της Σοφίας από το Share your likes μια ιδέα και την έβαλα στην άκρη του μυαλού μου για να την κάνω αν δοθεί η ευκαιρία...και δόθηκε! Δεν είναι ακριβώς το ίδιο μα η ιδέα βασίστηκε σε εκείνη την ανάρτηση.

Μια εύκολη κατασκευή που μπορεί να δώσει μεγάλη χαρά γιατί ο σελιδοδείκτης μπορεί να έχει μέσα ότι θελήσει να βάλει ο καθένας μας, από φωτογραφίες και  στίχους όπως έβαλα εγώ, μέχρι λογάκια κάθε λογής, ή αποξηραμένα λουλουδάκια και στη συνέχεια κάνουμε πλαστικοποίηση, κόβουμε κι έτοιμος, για τα καλοκαιρινά διαβάσματα, σε μακρινές αμμουδιές.

 

Δεν χαλάει, δεν βρέχεται κι έχει την ιδιότητα να χαρίζει πάντα ένα χαμόγελο και μια σκέψη σε αυτόν που θα τον κοιτάζει...

 Η ομορφιά συνεχίζει να είναι τριγύρω και να μας ιντριγκάρει. Μαζεύω ξερά κλαδιά και αγριολούλουδα και στολίζω με την κάθε ευκαιρία...Το να φροντίζω το σπίτι με χαλαρώνει και μου χαρίζει, ηρεμία και μια αίσθηση ασφάλειας.

Σχεδιάζω για το μέλλον και σκέφτομαι και κατασκευάζω και αναπαλαιώνω παλιά έπιπλα για το νέο μου χώρο. Έχω ένα βουνό πράγματα που πρέπει να ολοκληρώσω κι όταν να σκέφτομαι με πιάνει τρέλα κι η καρδιά μου βροντοχτυπάει από το άγχος...μα είμαι χαρούμενη που μπορώ και το ζω και το ονειρεύομαι, όλο αυτό τόσο έντονα...

Ο Χειμώνας που θα έρθει θα είναι διαφορετικός και θα χρειαστώ καλή προετοιμασία, την οποία κάνω τώρα. Υπάρχει ένας εαυτός που θέλει να τα παρατήσει όλα και να ζήσει τελείως ανέμελα το καλοκαίρι κι υπάρχει κι ένας εαυτός που παλεύει καθημερινά με τα πρέπει και τις υποχρεώσεις και κλείνει, κλείνει, κλείνει...γιατί οι εκκρεμότητες πρέπει να κλείνουν!Κι οι δυο εαυτοί μου είναι τόσο χρήσιμοι. Ο ένας γκαζώνει κι ο άλλος φρενάρει κι οι δυο μαζί είναι η ισορροπία μου.

Μπαίνουμε στην μαγική εβδομάδα που στο κλείσιμο της,  ο μικρός μας έχει τα γενέθλια του. Περιμένουμε με λαχτάρα την ημέρα αυτή.
Μα μέχρι τότε περιμένουμε εκείνον να γυρίσει από την κατασκήνωση κι ύστερα θα ξαμοληθώ με τα μικρά μου ξωτικά στα κύματα και στις θάλασσες, τα μαγικά δειλινά και θα τους κοιτάζω μαγεμένη να ονειρεύονται μιλώντας στον άνεμο και χορεύοντας στο κύμα...

...θα τους κοιτάζω με όλη μου την δύναμη "...για να γενούν, δυνατοί σαν τη φωτιά κι όμορφοι σαν δειλινό να μου κλέψουν την καρδιά..."
Θα τους παρακολουθώ από μακριά χαμογελώντας αχνά, παντοτινός φρουρός τους,  με τα πόδια βουτηγμένα στην άγρια  θάλασσα και θα ακούω τις μαγικές τους φωνές να μου φωνάζουν στον άνεμο: "Μαμάααα. Κοίτα με. Κοίτα με!" καθώς θα τρέχουν γελώντας προς τα κύματα... κι  εγώ θα τους κοιτάζω...

...όμορφους σαν δειλινό κι ας μου κλέψουν την καρδιά...και δεν με νοιάζει, ας μου την κλέψουν, έτσι κι αλλιώς δική τους είναι...
Ω πόσο λατρεύω αυτή τη μικρή πελώρια, φράση των παιδιών..."Κοίτα με". Σαν το κάθε τι που κάνουν, κάθε μικρό κι ανόητο πραγματάκι, κάθε ασήμαντο και χαζό...να είναι ανδραγάθημα. Κάτι που αξίζει να κοιτάζω.
Γιατί στην ζωή τους τίποτε δεν είναι ασήμαντο, τίποτε δεν είναι σπατάλη. Όλα, όλα είναι σημαντικά, γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες.
Γι 'αυτό "Κοίτα με, κοίτα με να κάνω τη ζωή σημαντική, κοίτα με να δίνω αξία σε στιγμές μοναδικές και μάθε από εμένα μαμά...Κοίτα με...για να γενώ δυνατός σαν τη φωτιά"!

Ετοιμαζόμαστε για την μεγάλη υποδοχή του μικρού μας...
Καλημέρα αγαπημένοι κλέβω έναν τέλειο μικρό μελένιο λουκουμαδάκο και την κάνω!

Πρέπει να προλάβω. Δευτέρα πρωί κι η ζωή τρέχει. Έρχεται και το λιοσποράκι μας κι είμαστε υπ΄ ατμόν.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα λοιπόν!!!
                                                                                           Κατερίνα