Τον τελευταίο καιρό χάθηκε κι αυτό.Τα μικρά φεύγουν πηγαίνουν σε φίλους, εξαφανίζονται σε αγώνες, σε ορχήστρες, σε δραστηριότητες. Κανονίζουν πιτζάμα πάρτι και βραδιές κινηματογράφου κι έρχεται το πολυπόθητο Σαββατοκύριακο κι εγώ διαπιστώνω πως όλοι λείπουμε. Οι μικροί στα δικά τους, οι μεγάλοι στα δικά τους...Πρωινά ξυπνήματα με "πρέπει" ακόμη και τις πολύτιμες αυτές ημέρες με σεμινάρια, με εκπαιδεύσεις, με ψώνια, με πολύ κόσμο, με ακόμη πιο πολλά παιδιά, με παιδικά πάρτι, με μηδέν χρόνο.
Με τρελαίνει αυτό! Και πάλι όταν είμαι τελικά σπίτι έχω να αποτελειώσω όλα αυτά που δεν προλαβαίνουν να ολοκληρωθούν μέσα στην εβδομάδα. Αυτό μου προκαλεί πίεση και άγχος κι αν βρω έστω και λίγα λεπτά, δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω. Έτσι κάποια στιγμή μέσα σε όλα διαπίστωσα πως έχω καμιά ωρίτσα που μπορούσα να εκμεταλλευτώ όπως ήθελα! Ευκαιρία λοιπόν. Γαλότσες, κλαδευτήρι, καλάθι...Εξαφανίστηκα πριν αλλάξουν γνώμη όλοι. Πενήντα λεπτά δικά μου κι ότι προλάβω.
Δεν είναι το ότι μαζεύω όλα αυτά για να στολίσω και να φτιάξω τα δικά μου. Είναι η ήρεμη αυτή διαδικασία.Το μοναχικό περπάτημα, όπου μετά από λίγο διαπιστώνεις πως έχεις αρχίσει να σιγοτραγουδάς, ενώ πριν λίγο το μέτωπο ήταν τεντωμένο από την πίεση. Είναι η αίσθηση χαλαρότητας που έρχεται σιγά σιγά και ο προσωπικός χρόνος που είναι τόσο πολύτιμος. Είναι η αίσθηση της φύσης τριγύρω, με τα μάτια να χάνονται στα χρώματα.
Όταν έμενα μέσα στη Θεσσαλονίκη, ηρεμούσα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Βόλτα στο τετράγωνο. Κοιτώντας βιτρίνες κι αν είχα χρόνο βόλτα μέχρι την παραλία να δω τη θάλασσα.
Μου λείπουν τα Σαββατοκύριακα μας...Μου λείπει ο μεγάλος καναπές, με το βούλιαγμα στη μέση που όλοι διεκδικούμε. Μου λείπει αυτή η αίσθηση πως όλα κλείνουν έξω και μένει μέσα η οικογένεια. Να δει ταινίες, να διαβάσει ιστορίες, να μιλήσει, να μοιραστεί, να αγκαλιαστεί, να μαγειρέψει, να φροντιστεί.
Με τρομάζει το γεγονός του σκορπίσματος. Σαν όλες αυτές οι πληροφορίες της καθημερινότητας να μην μηρυκάζονται. Να μην χωνεύονται, να μην βρίσκουν την θέση τους μέσα μας.
Συμβαίνουν τόσα γύρω. Καλά, κακά.Τόση ταχύτητα, τόση βιασύνη. Σαν ένα τρένο που διασχίζει χώρες ολόκληρες, τοπία μαγικά, όμως τρέχει με τόση ορμή που προλαβαίνεις να πιάσεις μόνο εικόνες σκόρπιες έξω από το παράθυρο. Ένα δέντρο που χάνεται, ένα χωριό που σβήνει και θέλεις τόσο πολύ να κρατήσεις μια εικόνα, ένα τοπίο, μια καθαρή καθαρή εικόνα που να την έχεις ζήσει.
 |
| movimiento |
Αυτό δεν γίνεται εν κινήσει. Πρέπει να κατέβεις από το τρένο, να γευτεί το σώμα σου τα πάντα.Να γεμίσει εικόνες από μέρη που έζησε, από στιγμές που έζησε μέσα τους. Πρέπει να βρεις σταθμό.
Αυτό είναι τα σαββατοκύριακα για εμένα...οι σταθμοί.
Μου λείπει αυτό λοιπόν...οι σταθμοί μας! Η κόκκινη κουβέρτα στα πόδια, οι ιστορίες μας, τα γέλια, οι ταινίες μέσα σε μπερδεμένες αγκαλιές. Με κουράζουν τα σκορπίσματα...όσο γοητευτικά κι αν είναι.
Φωτεινή καλημέρα λοιπόν...κι υπόσχομαι στον εαυτό μου, αυτό το Σαββατοκύριακο...να κατέβω από το τρένο και να πάρω μαζί και τους συνταξιδιώτες μου...μέχρι τότε ακούω τις ράγες, ξανά και ξανά και ξανά, καθώς η ζωή τρέχει με εμένα μέσα της.
Θέλω σταθμούς για να ανασάνω, να αδειάσει το μυαλό, να ξεκουραστεί το σώμα, να γαληνέψει η ψυχή. Σταθμούς γεμάτους πρόσωπα αγαπημένα κι εκπλήξεις απλές και εικόνες οικείες, λατρεμένες. Ασφάλεια...Σταθμούς!
Καλημέρα αγαπημένοι, συνεπιβάτες, συνοδοιπόροι...μέχρι τον επόμενο σταθμό!
Κατερίνα
8 σχόλια:
Κατερινάκι μου κουρασμένη μου φάνηκες σήμερα. Σκέψου όμως οτι κάνεις κάτι πολύ δημιουργικό. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Κάτι χάνεις , κάτι κερδίζεις.... Θα έρθουν και τα ήρεμα Σαββατοκύριακα. Που θα πάει; Καλημέρα γλυκιά μου, Σου στέλνω μια ζεστή αγκαλίτσα !!!!
Το τρένο σφυρίζει. Η επόμενη στάση πλησιάζει. Η πόρτα ανοίγει. Κατεβαίνω. Χωρίς βαλίτσες, χωρίς σκέψεις, χωρίς έγνοιες, χωρίς ερωτηματικά. Μόνο να νιώσω, μόνο να αισθανθώ, μόνο να γαληνέψω. Ένας τέτοιος σταθμός είσαι κι εσύ, Κατερίνα μου. Ο πιο αγαπημένος! Η αφετηρία μου.
Κι αν δεν προλάβεις να κατέβεις, θα σταματήσω εγώ το τρένο να περπατήσουμε στα πιο ωραία μονοπάτια. Χριστούγεννα έρχονται και πρέπει να κοιτάξεις γύρω σου.
Θα περάσουμε ωραία, είμαι σίγουρη!
Και υπόσχομαι να σε επιστρέψω στο σταθμό για επιβίβαση στην ώρα σου...
Σε καταλαβαινω. Μεχρι να παω Ρουμανια να σπουδασω, δεν ειχα αυτη την αναγκη. Θα μου πεις, αλλη ηλικια τοτε. Αλλα στα 24 επεστρεψα απο την Ρουμανια, δεν ημουν πολυ μεγαλη. Ομως ειχα αναγκη τη φωλια μου. Δεν μπορουσα αυτο το συνεχομενο εξω σε καφεδες, άλλα φοιτητικα σπιτια, σινεμα κτλ. Κλεινομουν ολοκληρα Σαββατοκυριακα στο σπιτι. Απο Παρασκευη βραδυ, ξαναβγαινα την Δευτερα το πρωι :) Ηθελα να αφομειωσω ολη την εβδομαδα μου, να χαλαρωσει το σωμα, το μυαλο. Ισως ερχοταν κανενας στενος φιλος στο σπιτι. Ή να μεινω μονη με τον τοτε συντροφο μου. Ηθελα ομως να μεινω σπιτι μου. Σπιτογατος που λενε :)
Με επιανε ανα περιοδους πιο εντονα αυτο. Αφου, ειχα αναρωτηθει, μηπως ημουν αγοραφοβικη :) Παντως εχω απολυτη αναγκη κι εγω τα Σαββατοκυριακα μου, να τα περναω ως επι το πλειστον στο σπιτι. Μου αρεσει να κανω δουλιτσες, χαλαρα, να φτιαχνω κουλουρακια, να πινω καφεδακι με τον Δ. Ευκολο ακουγεται ε; Ε θελει τυχη να τα καταφερουμε, δεν μας βγαινει παντα :) :) :)
Αντε, πολλα σου εγραψα.
Καλημερα κι ευχομαι να βρισκεις παντα χρονο για ο,τι εχεις αναγκη καθε στιγμη!
Κατερινα καλημερα , πολυ χαιρομαι που μπηκα σε αυτο τον ομορφο κοσμο σας , περαστικη απο της Χριστινας , εχω να περιηγηθω ακομη σε πολλα και να τα θαυμασω, ειμαι Θεσσαλονικια κι εγω κοντινη , ζω βεβαια εξω απο την πολη γιατι λατρευω κι εγω το χωμα , την εξοχη ....πολλα φιλιά
Κατερίνα μου σε ένιωσα κάπως σήμερα και δεν σε θελω έτσι
θα ρθουν ξανα και τα ηρεμα σκ, αν και εγω προσωπικα τα εχω ξεχασει, αλλα ελπιζω ακομα...
καλημέρα Κατερίνα μου:)
πόσο θα ήθελα να είχα γνωρίζει και άλλους ανθρώπους σαν εσένα, να γεμίζουν τη ζωή μας με ωραίες σκέψεις.
Δημοσίευση σχολίου