Εγώ από την άλλη σκέφτομαι λίγο διαφορετικά πως δηλαδή, η καλή διάθεση είναι δύναμη και ξέρω καλά, πως η καλή ψυχολογία μπορεί να γίνει φάρμακο.
Οπότε χωρίς δεύτερη σκέψη πήγαν...Σηκώθηκαν χωρίς καμία γκρίνια στις 06.30 πρωί Κυριακής πήραν αμίλητοι και γρήγοροι χωρίς την παραμικρή γκρίνια τα σακίδια τους που εννοείτε είχαν ετοιμάσει από βραδύς χωρίς καν εμείς να τους το ζητήσουμε και εξαφανίστηκαν! Αυτά κάνουν όταν είναι να πάνε κάπου που αγαπούν σε αντίθεση με την εικόνα του κουρασμένου γέρου που παρουσιάζουν τα πρωινά που σηκώνονται για να πάνε στο σχολείο!
Πήγαν λοιπόν και γύρισαν το βράδυ σερνόμενοι και απίστευτα κουρασμένοι, μα απόλυτα υγιής με κάτι μάτια....Αχ με κάτι μάτια λαμπερά και κάτι ακόμη...με μάτια χορτάτα!
Μάτια χορτάτα κι όταν τους βλέπω έτσι θυμάμαι πάντα τη γιαγιά μου να λέει "τον χορτάτο άνθρωπο μην τον φοβάσαι"....Για εκείνη το "χορτάτος" σήμαινε κάτι άλλο γιατί είχε περάσει κατοχή, μα η φράση της είναι πάντα επίκαιρη, πάντα σωστή.
Η δική μας γενιά είναι χορτάτη από φαγητό και "πεινάει" για άλλα...Αυτά φοβάμαι τα "άλλα". Κι όταν βλέπω τα παιδιά μου χορτασμένα από παιχνίδι και συναίσθημα, σκέφτομαι...καλά τα καταφέραμε και σήμερα. Μια ημέρα που δεν πήγε χαμένη. Μια ημέρα γεμάτη συναισθηματική τροφή...όχι από αυτή που θρέφει τα κόκαλα, μα από αυτή που θρέφει την ψυχή...και την κάνει γερή, άτρωτη και ευτυχισμένη...
Συχνά λέμε "τα παιδιά πρέπει να τρώνε καλά, είναι στην ανάπτυξη". Πόσες φορές το σκεφτήκαμε αυτό για την συναισθηματική τους ανάπτυξη; όπως λοιπόν τα παιδιά πρέπει να τρώνε καλά γιατί βρίσκονται στην ανάπτυξη, με την ίδια λογική, τα παιδιά πρέπει να παίζουν πολύ, να γελούν πολύ, να νιώθουν πολύ με όλες τους τις αισθήσεις. Αυτή είναι η συναισθηματική τους τροφή και την χρειάζονται ...γιατί είναι πάνω στην ανάπτυξη!
Αν παίρνουν πολύ ασβέστιο θα κάνουν γερά κόκαλα και με αυτά τα κόκαλα θα πορευτούν όλη τους τη ζωή...Αν γελούν πολύ θα είναι ευτυχισμένα, αν παίζουν πολύ, αν έχουν καλή επαφή με την φύση θα αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, θα γίνουν θαρραλέα κι άτρωτα. Αν πάρουν την σωστή δόση αγάπης, θα γίνουν ελεύθερα, αλεξίσφαιρα στον πόνο.
Αν σκεφτόμασταν για την ψυχή τους,με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για το σώμα, τα γερά κόκαλα και την καλή ανάπτυξη, ίσως να δημιουργούσαμε πιο χαρούμενους, πιο χορτάτους ανθρώπους!
Μα είμαστε μια γενιά που μεγάλωσε χωρίς στερήσεις χωρίς πείνα σωματική και σαν να μην νιώθουμε ακριβώς τι σημαίνει να είσαι πεινασμένος...οπότε δεν εκτιμούμε ακριβώς και το τι σημαίνει να είσαι χορτάτος!
Τα χορτάτα παιδιά, έχουν μεγάλες ψυχές, και μάτια που λάμπουν σαν πυρωμένα κάρβουνα! Τα χορτάτα παιδιά, ξέρουν να μοιράζονται γιατί είναι χορτασμένα. Τα χορτάτα παιδιά ξέρουν να αγαπούν και να το δείχνουν γιατί η αγάπη είναι η βάση τους... Τα χορτάτα παιδιά, γίνονται χορτάτοι ενήλικες! Χορτασμένοι, γεμάτοι, γαλαντόμοι και γενναιόδωροι, γιατί έχουν αποθέματα.
Γιατί πήραν τόση φροντίδα, τόση αγάπη, τόση εμπιστοσύνη που η ψυχή τους έγινε γερή σαν τα κόκαλα που πήραν πολύ ασβέστιο και το σώμα που πήρε πολλές και χρήσιμες βιταμίνες όταν έπρεπε...
Αλλιώς....σύντομα θα φανεί η έλλειψη κι ύστερα, θα πρέπει κανείς να παίρνει συμπληρώματα μια ζωή για να μην γίνουν θρύψαλα τα αδύναμα κόκαλα του...Τι τραγωδία τα αδύναμα κόκαλα σε έναν άνθρωπο, τι πόνος η αδύναμη πεινασμένη ψυχή που προσπαθεί μετά από χρόνια χαμένα να μάθει να νιώθει να εκτιμά, να μην φοβάται...Να μην φοβάται πως η πείνα θα ξανάρθει...
Είχαμε έναν σκύλο, τον Άρη, τον είχαμε βρει στο δρόμο ήταν αδέσποτο.Πέρασε δύσκολα πολύ στο δρόμο και σαν πρωτοήρθε στο σπίτι μας έκανε σαν τρελός με το φαγητό. Σε αντίθεση με τα άλλα μας σκυλιά, που ζούσαν πάντα σε σταθερό ασφαλές περιβάλλον άδειαζε μονομιάς το μπολάκι του και γινόταν εξαιρετικά επιθετικός με το φαγητό. Με τα χρόνια αυτό άλλαξε...μόλις ένιωσε εμπιστοσύνη πως κι αύριο θα έχει να φάει, μα μέσα του για πάντα υπήρχε μια ένταση στην ώρα του φαγητού και νομίζω πως ακόμη κι όταν ηρέμησε κι ήταν χαρούμενος, σε αντίθεση με τα άλλα μας σκυλιά, τα μάτια του πάντα είχαν μια πικρία μια ανασφάλεια, σαν να μην χωρούσε ακριβώς ανάμεσα μας...σαν να του έμεινε μια φοβία πως μπορεί η πείνα να ξανάρθει...
Σοφή η γιαγιά κι οι παλιοί εκείνοι άνθρωποι που έχοντας ζήσει μια φριχτή σωματική πείνα, ξέρουν πόσο αυτό μπορεί να επηρεάσει έναν άνθρωπο και να τον κάνει να νιώθει πεινασμένος ακόμη και σαν έρθει ο κορεσμός!
Πολλά φοβάμαι για τα παιδιά μου, μα πιο πολύ από όλα με τρομάζει αυτό.Η συναισθηματική πείνα και θέλω να έχουν μάτια λαμπερά. Μάτια χορτάτα όπως ταιριάζει σε όλα τα παιδιά του κόσμου αυτού!Μάτια που δεν λαχταρούν, μα ξέρουν να διεκδικούν για να μην μείνουν ποτέ νηστικά...
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που τα μάτια τους δεν χόρτασαν ποτέ.Μια τρύπα θαρρείς η ψυχή τους. Μια σκοτεινή άβυσσος...Με ρωτούν, αλλάζει αυτό ποτέ; Αλλάζει. Έτσι απαντώ...Έτσι ελπίζω!
Ο πόνος, μπορεί να παραμείνει, το άγχος, ο φόβος, η πικρία μπορεί να έρχονται καμιά φορά να μας θυμίζουν την πείνα που ζήσαμε την εποχή του μεγάλου μας συναισθηματικού λοιμού...Μα αλλάζει...σαν αλλάξει ο τρόπος που βιώνουμε τον πόνο της πείνας...Αλλάζει σαν φύγει ο θυμός. Αλλάζει μόλις κάνουμε ειρήνη με την έλλειψη μας κι αρχίζουμε να γεμίζουμε τα κενά αλλιώς, έστω και με συμπληρώματα...και τέλος αλλάζει σαν ανοίξουμε την καρδιά μας κι αρχίζουμε να μοιράζουμε με γενναιοδωρία την αγάπη που δεν πήραμε, σαν έπρεπε και τότε...Τότε αρχίζουν τα μαγικά! Τότε γίνεσαι από άνθρωπος ιδέα, αξία, ουσία και φως!
Για εμάς και για όλους τους ενήλικες που έχουν βιώσει στο πετσί τους την πείνα, αυτό πια είναι στόχος μα για τα παιδιά μας, για τα παιδιά του κόσμου...ένας είναι ο στόχος.Τα χορτάτα μάτια τους! Τα λαμπερά τους μάτια! Γι΄αυτό, ας προσπαθήσουμε σκληρά να δημιουργήσουμε χορτασμένους συναισθηματικά ανθρώπους. Με "γερά κόκαλα". Με γενναιόδωρες ψυχές. Με αντοχή στο φόβο!
Καλημέρα αγαπημένοι!
Κατερίνα
Ακόμη μια απίθανη ανάρτηση σου Κατερίνα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο δίκαιο έχεις σε όλα.