Μαζί...

Μια πιεσμένη ημέρα. Δουλειές που πρέπει να κλείσουν. Μια έντονη σωματική και συναισθηματική κούραση. Μια ένταση να πλανάται στον αέρα.
Ένα τηλεφώνημα και μια πρόσκληση...κι όλα αλλάζουν. Ένα ταβερνάκι, πάνω στο κύμα. Ένας ζεστός ανοιξιάτικος ήλιος. Μια αύρα θαλασσινή.  Ένα ποτήρι τσίπουρο.

Μια παρέα φίλων. Μια παρέα παιδιών...

Τα συστατικά της ευτυχίας!

Καθίσαμε εκεί στην άκρη της θάλασσας και κοιτάζαμε τα παιδιά μας να παίζουν στην άμμο. Μια παρέα γονιών που γίναμε φίλοι μέσα από τη φιλία των παιδιών μας. Γελάσαμε με τα παιχνίδια τους και τα καμώματα τους.
Όταν βρισκόμαστε γινόμαστε το ίδιο χαλαροί με εκείνους, το ίδιο τολμηροί με εκείνους.  Θαυμάζουμε τις αντοχές τους, τα γρήγορα τρεχαλητά τους, τα θαρραλέα παιχνίδια τους.

Δεν σκεφτήκαμε ούτε μια στιγμή ότι δεν έχουμε μαζί μας πετσέτες, ή άλλα ρούχα. Δεν σκεφτήκαμε ούτε στιγμή να τους συνετίσουμε, να τους φωνάξουμε να βγουν από το νερό, μην βραχούν και κρυώσουν. Δεν μας πέρασε από το μυαλό πως είναι τέλη Απρίλη κι η θάλασσα είναι ακόμη κρύα. Τρέξαμε γελώντας να φωτογραφίσουμε την χαρά τους. Ήταν τόσο πελώρια αυτή η χαρά που μας παρέσυρε. Χαζομαμάδες και χαζομπαμπάδες!
Μπήκαν στον νερό διστακτικά κι ύστερα με ορμή. Έκαναν βουτιές με τα ρούχα.Οι υπόλοιπες παρέες μας κοίταζαν. Τρελαμένοι γονείς που γελούσαμε και φωνάζαμε πιο δυνατά από τα ίδια τα παιδιά μας.

Τι θέλουν τα παιδιά; Μια μέρα ηλιόλουστη σαν ανοιχτή αγκαλιά και μια παραλία. Κι εκεί αρχίζουν να δημιουργούν.

Έτσι απλά κι αβίαστα, αρχίζουν να φτιάχνουν μικρά αριστουργήματα. Τι σημασία έχει αν θα τα χαλάσει το κύμα ή ο αέρας; Δεν έχουν την ανάγκη να φτιάξουν κάτι που θα κρατήσει για πάντα.
Η ανάγκη να παίξουν είναι πιο δυνατή!
Η χαρά της δημιουργίας είναι μεγαλύτερη.Τι σημασία έχει το αύριο;
Σημασία έχει το τώρα!

Τα παιδιά μας! Πόσους ανθρώπους γνωρίσαμε από τότε που μπήκαν στον κόσμο μας! Πόσους ανθρώπους δεχθήκαμε, πόσοι μας αποδέχθηκαν. Πολλοί.
Πως ταιριάξαμε; Εκείνοι μας ταίριαξαν! Εκείνοι μας έφεραν κοντά, μας γνώρισαν και ξέρουμε πως ταιριάζουμε σε πολλά...όχι σε όλα. Μα σε πολλά.

Τους κοιτάζαμε από μακριά και το έβλεπες στο βλέμμα του καθενός μας πόσο φουσκωμένοι από χαρά, πόσο περήφανοι νιώθαμε για εκείνους.Τους μικρούς μας ανθρώπους. Τους χαζεύαμε, να τρέχουν, να λιάζονται, να σκάβουν, να παίζουν κι έβλεπες μια λάμψη στα μάτια του κάθε ενός μας.
Τη λάμψη και ένα ελαφρύ μειδίαμα του κάθε γονιού, που πίσω του κρύβει μια σκέψη...Είναι δικός μου!

Δικός μου!!!

 

Και νιώθω ευλογία για αυτό! Ευλογία για όλα. Για τον ήλιο, τη θάλασσα, τους φίλους, τα παιδικά γέλια που απλόχερα μου χαρίστηκαν για τις στιγμές που απολαύσαμε μαζί. Μαζί!

Νιώθω ευλογία που τους έχω κοντά μου, όταν ξέρω πως υπάρχουν γονείς που δεν έχουν αυτό το προνόμιο! Όπως η Αγγελική που παλεύει για τη ζωή της σε μια χώρα μακρινή και μου γράφει..."μου λείπει ο γιος μου"! Τι μπορεί κανείς να πει σε μια τέτοια φράση; Σε μια μαμά που αγωνιά εκεί μακριά, μόνη...
Μόνο κουράγιο. Κουράγιο για τη μεγάλη σου μάχη γενναία μου. Σύντομα θα τελειώσει. Σύντομα θα ενωθείτε και τίποτε δεν θα σας χωρίσει ξανά! Το Ελληνικό καλοκαίρι σε περιμένει....όλα θα πάνε καλά!

Μεγάλη Τετάρτη και πρωτομηνιά πια...Καλημέρα αγαπημένοι! Να έχουμε όλοι έναν υπέροχο μήνα...Πάντα κοντά σε αυτούς που μας κάνουν ευτυχισμένους...Πάντα "Μαζί"...
                                                                                                  Κατερίνα