Οι εικόνες της ημέρας και το τραγούδι της νύχτας!

Οι ημέρες μας είναι γεμάτες εικόνες ... Έχουν κάτι από το  σοκολατένιο κέικ που πήρε ο Γιώργος στο σχολείο για να κεράσει την τάξη του...

και κάτι από τη γλυκιά ψίχα του ζουμερού κέικ  της Ζαμπίας, που μου διαλύθηκε κι έφαγα φρίκη και τελευταία στιγμή το έβαλα σε ποτήρια με φράουλες και τη σως σοκολάτας να ρέει και πρόσθεσα και λίγη  χτυπημένη κρέμα γάλακτος ανακατεμένη με φράουλες....για να κεράσω όλους τους φίλους και συγγενείς που ήρθαν για να ευχηθούν στο μικρό μας την ημέρα της γιορτής του. Ζαμπία ελπίζω να μην σε απογοήτευσα πάντως η φράουλα το απογείωσε το γλυκό σου....

Έχουν τον  μακρινό ήχο από τα γέλια των παιδιών που έπαιζαν κυνηγητό στο σταροχώραφο κι ο Πα, φώναζε απελπισμένος "θα σας πιάσει αλλεργία" την ώρα που εγώ φωτογράφιζα γελώντας... εικόνες από παιδιά  "σπαρμένα" στα χωράφια...

Έχουν το χρώμα από τις καινούριες μου κερασένιες μπαλαρινούλες  που αγόρασα μόλις 12 ευρώ από τα sprinder με τα λεφτά που μου έστειλε η μαμά μου για να πάρω παπούτσια το Πάσχα....( λες κι είμαι 10 χρονών)!!!

Έχουν τη γεύση του πρωινού μου  φραπέ, όπως τον ήπια παρέα με το φιλαράκι μου και  έχουν την αίσθηση της απόλυτης οικειότητας, με τον άνθρωπο που δουλεύαμε μαζί  πάνω από 6 ολόκληρα χρόνια και πίναμε μαζί τον πρωινό μας καφέ.  Κάθε μέρα επί 6 χρόνια!

Το φρένο μου... αυτός ήταν ο ρόλος του στη υπέροχη συνεργασία μας...να με φρενάρει.

Γκάζι δεν χρειάστηκα ποτέ στη δουλειά μου, με το φρένο είχα θεματάκι κι εκείνος ήξερε πως να με σταματά. Τώρα απλά....μαθαίνω από την αρχή την οδήγηση....σαν παλιά οδηγός σε αμάξι χωρίς ταχύτητες...κι οι μέρες μου έχουν τη μαγεία της αυτο-ανακάλυψης...

Έχουν την συνεργασία των μικρών μου που έβαψαν αυτό το γλαστράκι για να φυτέψουμε μέσα ένα βολβό αγριολούλουδου και  να το βάλουμε σε μια καμπάνα από κοτετσόσυρμα δημιούργημα του Πα. για να στολίσουμε την κουζίνα μας... 

 ...και έχουν, τη γενναιοδωρία του μικρού λευκού λουλουδιού που δέχθηκε να ζει φυλακισμένο... κι ακόμη ανθίζει.

Έχουν τη φρεσκάδα του  γρασιδιού στο γήπεδο, τον ήχο από τις φωνές τα σφυρίγματα της σφυρίχτρας, και  τον ήχο από το φούσκωμα της περηφάνιας μου, καθώς παρακολουθώ τα αγόρια στην προσπάθεια τους να είναι εντυπωσιακοί παίκτες....

Έχουν την αγαλλίαση από τα πρόσωπα τους καθώς απολαμβάνουν ένα παγωτό πύραυλο, μετά το παιχνίδι 

και  έχουν την αστεία φάτσα του Κάρλο που ζητιανεύει το παγωτό μου!!

Έχουν την καρτερικότητα στο βλέμμα των σκυλιών μας την ώρα που βλέπουν το μπισκότο να έρχεται...Ο Αρης που φαίνεται σαν μια χνουδωτή μπάλα με ουρά...σαν τα καπέλα που φορούσαν οι κυνηγοί κάστορα στην Αμερική!!!

Και ο Κάρλο που μόλις του ζητάω να κάτσει δείχνει τρελό ενδιαφέρον και ζαρώνει το μέτωπο και ορθώνει τα αυτιά (κάτι θα μου δώσει αυτή...)

και μόλις δει το μπισκότο....τα  αυτιά, εξαφανίζονται και παίρνει το ύφος του ζητιάνου καθώς το μπισκότο γίνεται ο κόσμος του όλος!!! (δώστο μου, δώστο μου, δώστο μου)

Έχει την βουτυράτη γεύση από τα  Σεκέρ Παρέ που έφτιαξα από τη συνταγή του Παρλιάρου, παρέα με τον απογευματινό καφεδάκο μου σε μια ήσυχη αυλή μόνο για εμένα....

κι έχει ένα τραγούδι!

Το τραγούδι ενός αηδονιού που εδώ και πολλές νύχτες τραγουδά και τραγουδά και τραγουδά...και προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή της καλής του και να τη μαγέψει. Έτσι ελπίζω....

Ζούμε σε αυτό το σπίτι 7 χρόνια τώρα και κάθε χρόνο τέτοια εποχή και μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού από το ίδιο δέντρο ακούγετε το ίδιο τραγούδι. Δεν ξέρω αν είναι το ίδιο αηδόνι. Δεν ξέρω πόσα χρόνια ζει ένα αηδόνι, μα ξέρω πως αν είναι το ίδιο...είναι φίλος μου, είναι αδελφή ψυχή! 

Τα βράδια στεκόμαστε εκεί με τον σύντροφο, πίνουμε ένα ποτήρι κρασί στη σιγαλιά κι ακούμε...κι είναι τόσο συγκλονιστικό το κελάηδισμα του που εύχομαι να μπορούσα να το ηχογραφήσω για να σας το μεταφέρω....Σκέφτομαι πως είναι μια ψυχή αγαπημένη που έρχεται από εκεί μακριά...

Οι μέρες μου έχουν όλα αυτά σε αισθήσεις και χρώματα και εικόνες...αλλά οι νύχτες μου έχουν κάτι από την ταπεινή  μαγεία  της νύχτας του Σεφέρη όταν έγραφε την Ελένη.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,

σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες^. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα^.

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

............

Σε αυτό το ποίημα, αυτό που λάτρεψα από την πρώτη φορά που το διάβασα στην πρώτη γυμνασίου(!!!) ήταν το τέλος, "...για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη"!!

Όμως αυτό το τέλος δεν ταιριάζει στο δικό μας αηδόνι...Στο δικό μας αηδόνι δεν ταιριάζει το μάταιο, μόνο η ελπίδα!!

....για δέστε πόσο ψηλά έφτασε το μπουμπούκι της αναρριχώμενης τριανταφυλλιάς μας για να ανθίσει!! 

Τόσο ψηλά που είναι σαν να πετάει...

Όλοι εσείς οι ανώνυμοι και επώνυμοι φίλοι...
Σας ευχαριστώ  για τις σκέψεις σας που μοιράζεστε μαζί μου και την υποστήριξη σας, την απλότητα και τη γενναιοδωρία σας ακόμη κι όταν εγώ χάνομαι από τη δική σας ζωή.
Με προκαλείτε, με ενθουσιάζετε, με συγκινείτε, με εμπνέετε.
Άλλωστε όπως λέει κι η  Ασπα   που είναι η πρώτη διδάξασα (τουλάχιστον για εμένα) στον κόσμο των  μαμάδων Μπλόγκερς "Η ζωή είναι πιο διασκεδαστική όταν τη μοιράζεσαι"...
Ας τη μοιραστούμε λοιπόν!!

Καλημέρα αγαπημένοι!                                                                                                                                                                     
                                                                                                                                     Κατερίνα