tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post3057526644937962351..comments2024-01-27T18:34:08.163+02:00Comments on KaPa. Me without you...tea without a biscuit!: Η αγκαλιά!KaPaworldhttp://www.blogger.com/profile/01592986810058620577noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-91509255594105710752020-10-15T10:39:28.632+03:002020-10-15T10:39:28.632+03:00Οι ουσιαστικές αγκαλιές δε χρειάζονται φανφάρες κα...Οι ουσιαστικές αγκαλιές δε χρειάζονται φανφάρες και υπενθύμιση παρα μόνο σιωπή για να ακουστούν...Εκεί ανθίζουν άλλωστε....Υποτιμάται τη σιωπή δυστυχώς....Τη δική μου αγκαλιά πάντως την απορριψατε με μια φθηνή δικαιολογία....Ίσως φταίω που παρερμήνευσα τη στάση σας απέναντι στους ανθρώπους....Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-77900277123728733312020-10-09T20:55:14.885+03:002020-10-09T20:55:14.885+03:00Υπάρχει η αγκαλιά με τα μάτια, υπάρχει και η αγκαλ...Υπάρχει η αγκαλιά με τα μάτια, υπάρχει και η αγκαλιά με τα λόγια, όπως εσύ τώρα που με τα υπέροχα λόγια σου μου έδωσες μια ζεστή αγκαλιά...άννα αρχοντάκηnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-20417175296465471952020-10-09T11:45:21.344+03:002020-10-09T11:45:21.344+03:00Προφανώς είναι δύσκολη πλέον η κατάσταση και δυσκο...Προφανώς είναι δύσκολη πλέον η κατάσταση και δυσκολεύουν και ανθρώπινες σχέσεις ακόμη περισσότερο με αυτόν τον τρόπο. Όμως θέλω να είμαι αισιόδοξη και να πιστεύω πως θα βγούμε πιο δυνατοί από αυτό. 💪🏻Ειρήνη Γκιτσάλη https://www.blogger.com/profile/01627725130649536415noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-40942371173026541962020-10-09T10:36:58.651+03:002020-10-09T10:36:58.651+03:00Εάν με βάφτιζαν ξανά θα ήθελα στο όνομά μου να υπά...Εάν με βάφτιζαν ξανά θα ήθελα στο όνομά μου να υπάρχει η λέξη αγκαλιά. <br />"Μ8"Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3849061847545944482.post-41967822965228476262020-10-09T10:13:58.371+03:002020-10-09T10:13:58.371+03:00Tα είπες όλα Κατερίνα μου, έτσι ακριβώς νιώθω κι ε...Tα είπες όλα Κατερίνα μου, έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ. Και με τους γονείς μου με πονάει πιο πολύ απ'όλα. Και το σκεφτόμουν αυτό..ότι αγκαλιάζω με τον τόνο της φωνής μου ,ίσως, με τα μάτια μου, με την πρόθεσή μου... Ας είναι. Σύντομα θα μπορέσουμε να σφιχταγκαλιαστούμε. Καλημέρα πέρα για πέρα!olympinnazoudiahttp://www.zoudia.grnoreply@blogger.com