Σελίδες

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Πάβλοβα.Μια πληθωρική ρωσίδα.....

Δεν είμαι food bloger μόνο food lover! Δεν ανεβάζω συνταγές απλά τις εκτελώ  και τις τσακίζω!

Όμως με αυτή την Πάβλοβα έχει γίνει χαμός. Τα αιτήματα βροχή! Από το instagram, από το facebook ακόμη και μηνύματα στο mail μου έλαβα!!!! Βάλε τη συνταγή της Πάβλοβα λέμε!!!! 
Ε! κι είπα να κάνω μιαν εξαίρεση...


Να πούμε την αλήθεια αγαπώ αυτό το γλυκό για πολλούς λόγους. Ίσως επειδή αγαπώ και τους μπεζέδες και τα αμυγδαλωτά. Έχουν αυτή την μαστιχωτή υφή που με ξετρελαίνει! 
Τα τελευταία χρόνια η Πάβλοβα κι οι μπεζέδες είναι γλυκά που προτιμώ και για ένα ακόμη λόγο. Γιατί έχουν λίγες θερμίδες, λίγα λιπαρά και καθόλου γλουτένη. Δεν είναι καθόλου βαριά γλυκά κι είναι εύπεπτα κι εμφανισιακά.

Και μπορεί να κάνω εκπτώσεις σε όλα τα άλλα αλλά καμία έκπτωση στην εμφάνιση. Προτιμώ να μην φάω μπισκότα ή ενδιάμεσα μικρά γλυκάκια και να φάω ένα γλυκό κάθε δυο βδομάδες που όμως....θα με αποθεώσει. Ένα γλυκό όπως η πληθωρική μου στο μάτι, Πάβλοβα!

Οπότε ορίστε αγαπημένοι, σας δίνω την συνταγή που δεν είναι δική μου είναι του αγαπημένου Jamie Oliver που γενικά εμπιστεύομαι πολύ! Πολύ πολύ!!!!
Η συγκεκριμένη συνταγή είναι γρήγορη, εύκολη και δεν έχει αποτύχει ποτέ. Πάντα μας ενθουσιάζει! 
Σας δίνω το link από δυο που αγαπώ πολύ και οι δυο του Jamie βέβαια. Εγώ κάνω την πιο απλή μορφή της και βέβαια για γέμιση κάνω δικές μου πατέντες που θα μοιραστώ παρακάτω για να αφαιρέσω σε θερμίδες και λιπαρά. Ωστόσο ορίστε οι δυο αγαπημένες μου αυθεντικές συνταγές
Η δική μου Πάβλοβα

8 ασπράδια αυγών
400 γρ, άχνη ζάχαρη
λίγο αλάτι
1 βανίλια σε σκόνη

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 130 βαθμούς.

Χτυπάμε τα ασπράδια με το αλάτι στη γρήγορη ταχύτητα για λίγο (5 λεπτά) μέχρι να ασπρίσουν και να γίνουν αφρός. Μετά χαμηλώνουμε την ένταση του μίξερ και σιγά σιγά προσθέτουμε την άχνη ζάχαρη και τη βανίλια. 
Μετά και πάλι στη γρήγορη ταχύτητα χτυπάμε για ακόμη 8 λεπτά.

Μόλις γίνει μια σφιχτή μαρέγκα απλώνουμε στο ταψί πάνω σε λαδόκολα  δυο κύκλους μαρέγκας με διάμετρο περίπου 24 εκατοστά. Εγώ τα απλώνω στο περίπου, με το μάτι.
Ψήνουμε στους 130 βαθμούς για 1 ώρα και 20 λεπτά.

Αυτή είναι η βασική συνταγή και μετά έχουμε έτοιμες τις μαρέγκες μας για να τις στήσουμε σε μια ωραία τούρτα όποτε θέλουμε. Ακόμη και μέρες μετά.
Καλό είναι να ολοκληρώσουμε το γλυκό λίγο πριν το σερβίρουμε γιατί η μαρέγκα μαλακώνει γρήγορα αν μπει πάνω της η γέμιση.
Επίσης μπορεί κανείς να χτυπήσει όσα ασπράδια θέλει κάνοντας μικρότερη ποσότητα καθώς ένα ασπράδι ισοδυναμεί σε 50 γραμμάρια άχνης. Για ατομικές μικρές Πάβλοβες εγώ υπολογίσω ένα ασπράδι το άτομο και μετά τις βάζω στη λαδόκολλα σε μικρότερα κυκλάκια δέκα περίπου εκατοστών. Το κάθε ασπράδι βγαίνει δυο μαρέγκες με διάμετρο περίπου 10 εκατοστών.

Γέμιση Κατερίνας για ακόμη λιγότερα λιπαρά
200γρ. Μαλακό Cream cheeze με τα λιγότερα δυνατά λιπαρά.
150γρ άχνη ζάχαρη 
70γρ βούτυρο
Δυο τρεις κουταλιές γιαούρτι λίγα λιπαρά, με γεύση φράουλας ή βατόμουρων.
βανίλια

Τα χτυπάμε όλα μαζί τα αφήνουμε στο ψυγείο να σφίξει και μόλις είμαστε έτοιμοι να σερβίρουμε το γλυκό, τοποθετούμε ως βάση μια μαρέγκα. Πάνω της απλώνουμε τη μισή γέμιση και κόβουμε και λίγες φράουλες. Από πάνω βάζουμε ένα δεύτερο κομμάτι μαρέγκας και ρίχνουμε την υπόλοιπη γέμιση με φράουλες ή φρούτα της αρεσκείας μας κι αν θέλουμε προσθέτουμε και λίγη μαρμελάδα φράουλα για ακόμη πιο εντυπωσιακή εμφάνιση!

Πατέντα Κατερίνας για Πάβλοβα αφρό...
Αντί την παραπάνω γέμιση βάζω μόνο γιαούρτι λευκό, με ελάχιστα λιπαρά, ανακατεμένο με μαρμελάδα φράουλα ή γιαούρτι φράουλας και πάλι με λίγα ή καθόλου λιπαρά και διακοσμώ με φράουλες και ότι φρούτο θελήσω...
Έτσι έχω ένα γλυκό με κολασμένη κι εντυπωσιακή εμφάνιση και ελάχιστες θερμίδες και λιπαρά. Ελάχιστες όμως, σκανδαλωδώς ελάχιστες!
Μπορώ να φάω δίχως τύψεις όχι ένα μικρό αλλά ένα τεράστιο κομμάτι αφού παρόλο που φαίνεται τεράστιο δεν είναι πάνω από 50 γραμμάρια και τόσο ελαφρύ που δεν σε λιγώνει και δεν έχεις την ανάγκη να φας παραπάνω γιατί είναι πολύ και σε χορταίνει! 
Επίσης στη βασική συνταγή μπορεί κάποιος να αφαιρέσει την ποσότητα της άχνης από 50 σε 40 ή ακόμη λιγότερα γραμμάρια, στο κάθε ασπράδι για να γίνει ακόμη πιο ελαφριά και σε θερμίδες.





Αυτά από εμένα λοιπόν. Αυτό το  Σαββατοκύριακο φτιάξτε μια μεγάλη, μπόλικη, σούπερ εντυπωσιακή Πάβλοβα και τσακίστε την άφοβα γιατί δεν θα σας κάνει κακό στη δίαιτα ή στη διατροφή σας. 
Μόνο θα σας χαρίσει ένα μεγάλο ενθουσιώδες χαμόγελο και την χαρά του να τρώτε ένα πλούσιο σε γεύση κι εμφάνιση αλλά φτωχό σε θερμίδες και λιπαρά γλυκό!

Καλά ψησίματα αγαπημένοι!!!! Περιμένω φωτογραφίες!
                                                                                                              Κατερίνα

Παρασκευή 19 Μαΐου 2017

Όσα Έχω!

Μια Κυριακή. Μια ημέρα ξεκούρασης και χαράς. Ένα λουλούδι κομμένο από χέρια παιδικά. Μια άτσαλα γραμμένη κάρτα, μια βόλτα με τα ποδήλατα.Ένα ηλιοβασίλεμα εκεί δίπλα στη θάλασσα.Ένα γέλιο και μια ανάσα.Μια αχτίδα φωτός στα ορθάνοιχτα μάτια, ένα άγριο τοπίο...και μπορώ να συνεχίζω για ώρες...

Είναι όλα αυτά που νιώθω και βλέπω κι ακούω κι έχω...Είναι όλα αυτά που απλόχερα μου δίνονται κάθε μέρα μα μπορώ σπάνια να τα αφουγκραστώ και να τα εκτιμήσω γιατί συνήθως δεν προλαβαίνω κι έρχονται τα Σαββατοκύριακα και σαν να ξυπνώ αλλιώτικα πιο ανάλαφρα και όλα έχουν άλλη βαρύτητα γιατί έχω στόχο να τα ζήσω κι όχι να τα προσπεράσω όπως συνήθως.
Ξυπνώ νωρίς και βλέπω τα υπέροχα χρώματα της φύσης καθώς τρέχω ανάμεσα σε λιβάδια και χωράφια με κατακίτρινα σινάπια. Βλέπω τον ουρανό και τα σύννεφα να μαζεύονται και να φουσκώνουν θαρρείς και χαίρομαι, χαίρομαι με την προοπτική μιας μπόρας μιας ξαφνικής άγριας καταιγίδας που θα ξεσπάσει και θα μας γεμίσει καθαρότητα. 



Τα χρώματα, οι σκιές ο ήλιος, οι Ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα, όλα  γεμίζουν τα μάτια μου με εικόνες αγαπημένες που τις τακτοποιώ ωραία μέσα στο μυαλό μου σαν φωτογραφίες στα άλμπουμ και σαν βουλιάζω τις ξαναφέρνω στο νου κι η καρδιά μου πεταρίζει....Ζω για αυτές τις στιγμές, τις γεμάτες από την απλότητα των εικόνων.





Καμιά φορά οι ποδηλατικές βόλτες μας με το αγόρι είναι μακρινές και σιωπηλές και χωρίς τα αγόρια που κάνουν πια όλο και περισσότερο τα δικά τους κι ευχαριστιόμαστε την κάθε στιγμή. Προσπαθώ να κάνω ποδήλατο χωρίς χέρια και δεν τα καταφέρνω πια κι αναρωτιέμαι πως όταν ήμουν παιδί τα χέρια μου δεν ακουμπούσαν σχεδόν ποτέ στο τιμόνι. Έκανα ποδήλατο μόνο με το κάτω μέρος του κορμιού μου για ολόκληρα χιλιόμετρα και το θυμάμαι τώρα και θυμώνω με την ατσαλοσύνη μου, με το σώμα μου που ξέχασε πως είναι να μην φοβάται τις τούμπες....

Το σπίτι μόνιμα ακατάστατο και μόνιμα παιχνίδια πεταμένα παντού και ο ήχος της μάχης που βγαίνει από το στόμα του μπαμ μπαμ μπαμ...πιου πιου, μπχχχχχ, φουσσσσστ...ήχοι παιδικής γαλήνης κι απόλαυσης...



...κι έρχονται τα μοναδικά βράδια, παρέα με τις αδερφές  ψυχές μου τα κορίτσια μου...που μαζί τους μπορώ να είμαι ελεύθερη! Σε μια σπιτική ανοιξιάτικη βεγγέρα με τα παράθυρα ανοιχτά και τα λόγια τα αβίαστα, τα βαθιά και τα γέλια που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι κοριτσίστικα.



....κ έρχονται οι Κυριακές οι πολύτιμες μου που κάποτε τις μισούσα και τώρα τις αγαπώ και τώρα που ο καιρός άλλαξε είναι οι μέρες αυτές σκέτο δώρο...
Και δεν θέλει πολύ η ευτυχία να ξεσπάσει μέσα μου σαν καλοκαιρινή μπόρα...Μια χαρούμενη γλάστρα, τριαντάφυλλα κομμένα από τις τριανταφυλλιές της γιαγιάς και δυο κάρτες φτιαγμένες στο χέρι. Η μια έγραφε..."μαμά μην σταματήσεις να προσπαθείς ποτέ!"....


Έμεινα σιωπηλή στο σιωπηλό σπίτι να την κοιτώ...Έλειπαν οι τρεις τους. Τους πήρε ο μπαμπάς τους και πήγαν εκδρομή να δουν την αναπαράσταση της μάχης στο οχυρό Ρούπελ! Γύρισαν κατακόκκινοι από τον ήλιο και τρισευτυχισμένοι μιλώντας μου ασταμάτητα για αυτά που είδαν κι αυτά που ένιωσαν βλέποντας μια αληθινή μάχη, με αληθινά όπλα, κι αληθινές στολές Γερμανών κι αληθινά αεροπλάνα κι αληθινές εκρήξεις....Ευτυχισμένοι!

Είχα στρώσει ένα τραπέζι μαμαδίστικο γεμάτο με τα ευχαριστώ μου για την πρωινή τους έκπληξη.Για τις κάρτες, τα λουλούδια...την λευκή ορτανσία...και το μην σταματάς να προσπαθείς ποτέ!...
Για αυτή την εντολή που θα την κρατώ φυλαχτό κάθε φορά που θα θέλω να εγκαταλείψω...να αφεθώ...να βουλιάξω! Θα θυμάμαι...πως ένας μικρός κι άγουρος άνθρωπος με παρατηρεί και μου ζητά να μην σταματήσω να προσπαθώ ποτέ..."να προσπαθώ τι;"  τον ρώτησα...
"Να είσαι μαζί μας χαρούμενη.Να είσαι ελεύθερη.Να βρίσκεις χρόνο για εμάς"...

Κι άλλα μου είπαν πολλά. Ξέρω πως αυτό μπορώ να το καταφέρω μόνο με έναν τρόπο...Με το να μην εγκαταλείπω εμένα...





Ένα χαρούμενο τραπέζι στην αυλή. Ένα γλυκό που αγαπούν. 


Μια γιορτή σπουδαία για μένα, που κάθε χρόνο ονειρεύομαι να την ζήσω φροντίζοντας την δική μου μαμά. Μια γιορτή που κάθε χρόνο τέτοια ημέρα ξυπνώ με την εικόνα της γιαγιάς μου, που δεν πρόλαβα να φροντίσω.

....Στάθηκα λοιπόν εκεί στην άκρη μιας φράσης ένα όμορφο και φωτεινό πρωινό, παρέα με δυνατό καφέ, ένα φρέσκο ξεροψημένο κουλούρι που περιμένω μια μόνο ημέρα της εβδομάδας να απολαύσω και την πιο βελούδινη μυρωδάτη μαρμελάδα φράουλα του αγοριού μου και θυμήθηκα μια φράση που γυρόφερνε το μυαλό μου από την στιγμή που την άκουσα....


Κάποια στιγμή, μέσα σε μια θεραπευτική άσκηση μιας ομάδας. Έπιασε στα χέρια της ένα χαρτάκι που έγραφε τη λέξη ευτυχία και στο πρόσωπο της σχηματίστηκε ένα αδιόρατο μειδίαμα σαν να αναπολεί, σαν να σκέφτεται...Έχει περάσει από βουνά κακοτράχαλα, έχει παλέψει με θεριά, έχει φλερτάρει με το θάνατο τον ίδιο. Έχει χάσει κομμάτια του σώματος της, κόντεψε να χάσει τον εαυτό της και στέκεται εκεί με το απαλό νοσταλγικό χαμόγελο στο γαλήνιο πια πρόσωπο της και ψιθυρίζει..."ευτυχία"....Το χαρτάκι που κρατά της ζητά να μας πει τι σημαίνει για εκείνη αυτή η λέξη...Ευτυχία...
Μετά από όλα όσα έζησε, όλα όσα έχασε, όλα όσα έμαθε...Τι είναι ευτυχία;
..." όσα έχω"!
Ψιθύρισε...και μαγεύτηκα με την απλότητα της συνειδητοποίησης. Oχι όλα όσα θα ήθελα, όχι όλα όσα είχα, όχι όλα όσα θα κάνω, θα αποκτήσω, θα κατακτήσω, όχι όλα όσα ονειρεύομαι, όχι τα ταξίδια, τα αγαθά, οι στιγμές που θα έρθουν ή ίσως και να μην έρθουν αλλά νομίζω πως θα με κάνουν ευτυχισμένη....όχι! τίποτε από όλα αυτά, αλλά το απλό..."όσα έχω"! 
Δεν κοιτάω αν είναι πολλά ή λίγα, δεν μετράω, δεν συγκρίνω...Είναι αυτά. Αυτά έχω! Κι αυτά αρκούν για να είναι η ευτυχία μου....

Χάρη σε εκείνην και σε άλλους μαγικούς ανθρώπους που έζησαν σε σκιές και ξέρουν να εκτιμούν το φως, ξαναθυμάμαι...Ξαναβρίσκω το νόημα. Μια βόλτα με το ποδήλατο. Μια λευκή ορτανσία, μια αγκαλιά τριαντάφυλλα κομμένα από μια αυλή, μια ηλιόλουστη Κυριακή που κάναμε γιορτινή, ένα ζουμερό γλυκό, το τραγούδι του ντροπαλού αηδονιού από τη ρεματιά πίσω από το σπίτι μας,  το χαοτικό κι ακατάστατο σπίτι γεμάτο με στρατιωτάκια και κάστρα και τέρατα, τον ήχο του σφυρίγματος του γιου μου που βγαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα, ένα μυαλό γεμάτο εικόνες και μια ζωή γεμάτη με αναμνήσεις...Όσα έχω!

Και μαζί τους ακουμπώ δειλά...την Ευτυχία!

Μέτρα όσα έχεις...Θυμήσου τα. Αξίωσε τα. Αυτά που έχεις είναι πολλά. Μην κάνεις μεγαλύτερο αυτό που δεν έχεις. Αν η ευτυχία είναι στιγμές...μπορείς να την αγγίξεις δειλά...με όλα όσα έχεις...κι ας είναι λίγα. Ακόμη και λίγα...είναι πολλά! Αδιανόητα πολλά!

Καλημέρα Αγαπημένοι..και σε εσένα μικρό γενναίο μου κορίτσι, ένα μεγάλο ευχαριστώ!
                                                                                                         Κατερίνα

Πέμπτη 11 Μαΐου 2017

Θα σ'αγαπώ....

Υπάρχει μια αγάπη αλλιώτικη σε τούτο τον κόσμο...Κι όσο και να νιώθεις σε τούτη τη ζωή μόνος και ξεκομμένος ξέρεις πως έχεις αγαπηθεί με μια αγάπη μου όμοια της δεν υπάρχει.

Όσο κι αν έχεις πονέσει, όσο κι αν έχεις νιώσει απόγνωση ή απογοήτευση, όσο κι αν έχεις νιώσει ανεπιθύμητος ή ανεπαρκής. Όσο κι αν μπορεί να νιώθεις διωγμένος, θυμωμένος ή απογοητευμένος...ωστόσο ξέρεις...
Ξέρεις πως υπάρχει έστω ένας. Ένας άνθρωπος σε τούτη τη γη που σ' αγάπησε βαθιά. Ποιο βαθιά από τα ίδια τα έγκατα τα της γης!
Ακόμη κι αν το έκανε λάθος. Αν το έδειξε λάθος. Αν το χειρίστηκε λάθος...να θυμάσαι πως σ'αγάπησε με την απεραντοσύνη του ωκεανού...

Αλίμονο σε εκείνους  που δεν το ένιωσαν ποτέ αυτό. Που δεν πρόλαβαν. Που δεν είχαν την ευκαιρία να νιώσουν την άλλοτε σκληρή κι άλλοτε τρυφερή αυτή αγάπη...Αλίμονο σε εκείνους που πρέπει να ζήσουν με αυτή την απώλεια....Την απώλεια της αγάπης μιας μαμάς...


Όσοι έχουμε γνωρίσει την αγάπη αυτή και την έχουμε γευτεί ξέρουμε, ξέρουμε πόσο πονάει η έλλειψη της. Ξέρουμε πως δεν έχεις πουθενά στον κόσμο να κρυφτείς αν εκείνη δεν υπάρχει και πως ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν εκείνη χάθηκε, είναι ευλογία να μπορείς να έχεις τις αναμνήσεις σου μαζί της...Μα αν δεν γνώρισες ποτέ μια μαμά.
Αν δεν ένιωσες ποτέ ένα χέρι δροσερό στο παιδικό μάγουλο σου. Αν δεν χάθηκες ποτέ σε έναν τρυφερό κόρφο που μυρίζει γη και πατρίδα. Αν δεν χάιδεψες ποτέ τα μαλλιά της για να σε πάρει ο ύπνος. Αν δεν κοιμήθηκες στα χέρια της, σαν να κοιμάσαι σε ζεστή καλοκαιρινή άμμο. Αν δεν σε έχουν κοιτάξει σαν να είσαι πραγματικό αριστούργημα. Αν δεν φώναξες ποτέ δυνατά "σε μισώ" για να ακούσεις την απάντηση "δεν πειράζει εγώ σ'αγαπώ"...τότε πονάει!

Κάποιοι άνθρωποι ζουν με μια τρύπα μέσα τους γεμάτη θλίψη.Τη θλίψη της δικής της απώλειας. Της απώλειας μιας μαμάς. Όχι της μαμάς  που χάθηκε, μα της μαμάς που δεν γνώρισαν ποτέ!
Ο καθένας μας χρειάζεται μια μαμά. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να ζήσει αυτή την αγάπη...για να νιώσει ολόκληρος. Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης στον κόσμο αυτό...μα αυτή η αγάπη η μητρική βάζει φτερά στην πλάτη των ανθρώπων. Μόνο αυτή! Η αγάπη μιας γυναίκας που ανάθρεψε ένα πλάσμα...ακόμη κι αν δεν το γέννησε. 

Έρχεται η γιορτή της μητέρας κι αφιερώνω στη μαμά μου το λατρεμένο τραγούδι που τραγουδώ στα αγόρια μου! Γιατί τους αγαπώ με τον ίδιο τρόπο που εκείνη αγαπά εμένα και την αδερφή μου...και το ένιωσα σαν έγινα μαμά...
Ήμουν πλάσμα τυχερό γιατί τη γνώρισα κι αγαπήθηκα από αυτή....Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που δεν ένιωσαν ποτέ αυτό που αξιώθηκα να νιώσω μέσα από την αγάπη της και ξέρω...Ξέρω πόσο πονάει αυτή η αναζήτηση. Η αναζήτηση μιας αγάπης που δεν αναπληρώνεται. Η προσπάθεια να γεμίσει ένα κενό που δεν γεμίζει...σχεδόν ποτέ...

Σε εσάς εκεί έξω που νιώθετε πως δεν αγαπηθήκατε ποτέ έτσι, εύχομαι με όλη μου την καρδιά να βρείτε μια αγάπη παρόμοια στα μάτια ενός παιδιού...Γιατί εκεί μόνο υπάρχει...Εκεί μπορεί κανείς να βρει κομμάτια μιας τέτοιας αγάπης αιώνιας! Μιας αγάπης γεμάτης εμπιστοσύνη κι ασφάλεια. Γιατί κατοικεί κι αλλού η αγάπη αυτή! 
Σε μάτια παιδικά κι εύχομαι, εύχομαι σε εσένα να την βρεις, στα μάτια ενός παιδιού που θα σε αγαπήσει "από το θάνατο και πιο μακριά"... Πιο μακριά. Πιο μακριά και θα σου χαρίσει τα φτερά που θα ξεριζώσεις από την πλάτη σου για να του τα χαρίσεις...

Γιατί όσο κι αν σ'αγαπάει εκείνο....εσύ θα το αγαπάς περισσότερο...και περισσότερο και μέσα από αυτό θα νιώσεις...Θα νιώσεις πως θα ένιωθε εκείνη αν είχε την ευκαιρία να σε κρατήσει...Θα νιώσεις πως σε αγαπούσε σαν ζούσες μέσα της! Θα νιώσεις πως κι εσύ, ναι κι εσύ....αγαπήθηκες!


Πέρα από εκεί που φτάνει η αντοχή
θα σ' αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Μέχρι το θάνατο και πιο μακριά
μέχρι να πεις πεθαίνω τώρα πια
θα σ' αγαπώ....

Καλημέρα αγαπημένοι! Χρόνια Πολλά στις πολύτιμες μανάδες μας....
                                                                                                             Κατερίνα

Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Κερκίνη αγαπημένη!

Ξεκινήσαμε με έναν τρελό ενθουσιασμό! Είναι από αυτά τα ταξίδια που για να τα κάνεις πρέπει να έχεις έρθει σε σύγκρουση με το ίδιο το σύμπαν.
Κάνεις σχέδια τα οποία ανατρέπονται από αναποδιές κατά βάση οικονομικές και διαπιστώνεις πως ενώ δεν υπάρχει η ευχέρεια για μια εκδρομή με διανυκτέρευση, σαν χαλάσει το αμάξι απανωτά μέσα σε δύο εβδομάδες μια για να φάει το δώρο του Πάσχα και μια να φάει οτι δεν απέμεινε από το δώρο του Πάσχα, γίνεσαι λάστιχο για να το φτιάξεις γιατί τι θα κάνεις χωρίς αμάξι;
...και ξαφνικά βλέπεις το αμάξι και θέλεις να το σπάσεις...γιατί είναι πιο σημαντικό από εσένα....και πάει λέγοντας. Έτσι με την ίδια σειρά θα φτιάξεις πρώτα τα υδραυλικά αν σπάσουν ή βλάβες και ζημιές στο σπίτι. Θα αγοράσεις πλυντήριο αν το παλιό χάλασε....θα αντικαταστήσεις το ψυγείο και θα διαπιστώσεις πως όοοολα στη ζωή βρίσκουν τον τρόπο να σου κλέψουν τη σειρά!

Οι ανατροπές πολλές κι η κούραση μαζεμένη....Ξέρεις, από εκείνη την κούραση που το σώμα νιώθεις πως έχει λίγο πυρετό και πονάνε τα κόκαλα. Το στόμα γεμίζει σπυριά και μοιάζεις γκρίζος. Νομίζει πως θα πέσεις στο κρεββάτι γιατί αρρωσταίνεις μα δεν συμβαίνει αυτό...είσαι απλά κουρασμένος. Τίποτε παραπάνω. Κουρασμένος με εκείνη τη συσσωρευμένη κούραση που αναρωτιέσαι κάθε πρωί πως θα αντέξεις μια ακόμη μέρα μέχρι το Σαββατοκύριακο που περνά σαν σίφουνας....κι ευτυχώς έρχεται τριήμερο, όπου και πάλι δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να ξεκουραστείς λιγάκι γιατί σε περιμένουν τα βουνά των εκκρεμοτήτων του σπιτιού και δεν υπάρχει τρόπος να ξεκουραστείς στ'αλήθεια εκτός...εκτός κι αν φύγεις!

Αν τα παρατήσεις όλα και φύγεις! Μα πως να φύγεις;

...Κι όμως. Το τρελό αγόρι έκανε το υπέροχο θαύμα του και μου ζήτησε να τα παρατήσω όλα! Είχε κανονίσει με μεγάλο κόπο, αυτή η πρωτομαγιά να είναι αλλιώτικη και δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά μας σαν μπήκαμε στο αμάξι κι αρχίσαμε όλοι μαζί να τραγουδάμε δυνατά ..."τσικαμπούμ κι όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου!"


Προορισμός η λίμνη Κερκίνη! Είχα επισκεφθεί το μέρος πριν χρόνια με μια επαγγελματική μου τότε ομάδα και ήθελα εδώ και καιρό να δουν και τα παιδιά από κοντά το μαγικό τοπίο....
Τα ποδήλατα φορτωμένα. Το κέφι στον ουρανό κι η κούραση εξανεμίστηκε από το μυαλό στο λεπτό! Το σώμα χρειάστηκε λίγο περισσότερο χρόνο!

Στην Κερκίνη πρέπει να πας. Ναι πρέπει. Πρέπει να δεις από κοντά την μαγεία του τοπίου. Ο νομός Σερρών όπου κατά το ήμισυ κατάγομαι μιας κι από εκεί είναι η μαμά μου, είναι ένας πραγματικά όμορφος νομός. Έχει τοπία ξεχωριστά καθώς ο Στρυμόνας έχει δημιουργήσει ένα παραδεισένιο τόπο με πυκνή και άγρια βλάστηση. Ο κάμπος είναι πανέμορφος και τεράστιος και η φύση τριγύρω πραγματικά σε αποζημιώνει. Τα χωριουδάκια μικρά και πανέμορφα. Όλες οι αυλές όμορφα τακτοποιημένες, καθαρές και ολάνθιστες. Λουλούδια παντού. Υπέροχα χρωματιστά όλα κι οι άνθρωποι γλυκύτατοι και ευγενικοί!
Νιώθαμε σαν στο σπίτι μας ιδίως σαν φανερώναμε την μισή Σερραϊκή καταγωγή μου και όλοι μας μιλούσαν και μας αγκάλιαζαν αλλιώτικα. Σαν να ήμασταν μακρινοί συγγενείς. Το αγαπώ αυτό στους ανθρώπους. Αγαπώ αυτή την αίσθηση σύνδεσης που μπορούν να δημιουργήσουν με μια τρυφερή απλότητα!






Ανεβήκαμε στα ποδήλατα και χαθήκαμε σε μια υπέροχη παραλίμνια διαδρομή. Κάναμε 18 χιλιόμετρα ποδηλατώντας. Σταματούσαμε βγάζαμε φωτογραφίες, επεξεργαζόμασταν κάθε μικρή λεπτομέρεια. Τα νούφαρα, τα βατράχια, τους νεροβούβαλους, τα πουλιά και μαζέψαμε πανέμορφα στριφογυριστά κοχύλια της λίμνης.






Το Μπέλες απέναντι κατέβαζε σύννεφα και τα χρώματα βάθαιναν και αποκτούσαν μια απίθανη ένταση. Μας κυνήγησαν τσομπανόσκυλα και τρέχαμε σαν δαιμονισμένοι, μα το πιο αστείο μας κυνήγησε με εξαιρετικά άγριες διαθέσεις ένα άγριο άλογο που προφανώς προστάτευε το κοπάδι του που έβοσκε λίγο παραπέρα. Πήραν φωτιά τα πόδια μας και γελούσαμε σαν τρελοί!
Κάνοντας αγώνες με το μικρό μου γιο και τρέχαμε με τα ποδήλατα σαν δαιμονισμένοι φωνάζοντας δυνατά και από την άκρη της λίμνης ξεσηκώθηκαν κατά χιλιάδες σμήνη πουλιών που κρύβονταν αθέατα πίσω από τις φυλλωσιές των δέντρων.
Πάθαμε σοκ και μείναμε όλοι να τα κοιτάζουμε σαν υπνωτισμένοι καθώς ξεσήκωσαν έναν απίθανο κουρνιαχτό που μας σόκαρε. Η ομορφιά απίστευτη! Σαν να ζούσαμε σε όνειρο....


Ολομόναχοι εμείς, η λίμνη και τα ζωντανά της και μόνο δυο ξένοι ορνιθολόγοι κάθονταν στην άκρη της λίμνης με τις τεράστιες μηχανές τους και φωτογράφιζαν τα πουλιά. Η σιγαλιά απόλυτη. Η βλάστηση άγρια. Ακούγαμε τα αηδόνια και τους κούκους. Ακούγαμε την ευλογημένη σιωπή!



Αμέσως μετά αποκαμωμένοι και τρισχαρούμενοι πήγαμε στον μικρό Μεθοριακό Σταθμό στη Βυρώνεια,  από όπου ακόμη περνά το παλιό τρένο και ο Σταθμός είναι ένα υπεροχο γραφικό ταβερνάκι από άλλη εποχή! Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με το ξεχασμένο μικρό βαγόνι! Εμείς με τις γεύσεις και την υπέροχη αίσθηση του χωριού!
Φάγαμε λαχματζούν...μια καταπληκτική πίτα με κιμά που θα μας μείνει αξέχαστη!





Ο κάμπος πανέμορφα χρωματιστός. Πνιγήκαμε μέσα στα χωράφια με τις παπαρούνες, τις μαργαρίτες και τα χρωματιστά αγριολούλουδα! Μαζέψαμε φρέσκο χαμομήλι για τα ροφήματα του χειμώνα και σταθήκαμε να μυρίσουμε αυτή την αξεπέραστη μυρωδιά του χαμομηλιού που πλανούνταν παντού στον αέρα. Η μυρωδιά από την Άνοιξη της νιότης μας! Γεμάτη με πολύτιμες παιδικές μνήμες. 
Οι παλιές σιδηροδρομικές γραμμές και οι εγκαταλελειμμένες σιδερένιες γέφυρες κρυμμένες πίσω από την οργιώδη βλάστηση ξυπνούσαν ιστορικές μνήμες παλιών εποχών. Ο σιδηρόδρομος ένα στολίδι πραγματικά ανάμεσα στα δέντρα του μεγάλου δάσους!







 Δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε το οχυρό Ρούπελ που τα παιδιά λάτρεψαν. Μέρος μεγάλης ιστορικής και συναισθηματικής σημασίας. Η ιστορία διδάσκεται μέσα από την πράξη και τα παιδιά έμαθαν σε ένα δίωρο μαθήματα αξεπέραστου ηρωισμού και δύναμης. Συγκινηθήκαμε βαθιά, με τα λόγια του νεαρού λοχαγού που μας έκανε την καταπληκτική ξενάγηση μέσα στο οχυρό. Τα παιδιά πήραν ένα μάθημα που θα το θυμούνται για πάντα!
Το τοπίο από το οχυρό απίθανο. Έβλεπες απέναντι στη Βουλγαρία και το Μπέλες να ορθώνεται μπροστά σου και έβλεπες σχεδόν την πελώρια Γερμανική πολεμική δύναμη παραταγμένη απέναντι....
Πάνω από 6.000 άνθρωποι, με οχήματα, τεθωρακισμένα, αεροπλάνα, κανόνια, άρματα...κι εκεί ψηλά 900 ταλαίπωροι τρελοί Έλληνες που δεν εγκατέλειπαν τη θέση τους γιατί "τα οχυρά δεν παραδίδονται, μα καταλαμβάνονται"...όπως μήνυσαν στον εχθρό που τους ζήτησε να παραδοθούν, σπάζοντας και το αμάξι του Γερμανού Αξιωματικού που τόλμησε και ζήτησε την παράδοση τους.



Καθόμασταν εκεί στο πανοραμικό σημείο και νιώθαμε τον τρόμο του να βλέπεις τον εχθρό να έρχεται και να είσαι έτοιμος να πεθάνεις, αλλά να μην παραδοθείς! 
Πραγματικοί ήρωες που κράτησαν με αυταπάρνηση το οχυρό τέσσερις ολόκληρες ημέρες, καθυστερώντας την Γερμανική δύναμη κι υποχρέωσαν τον εχθρό να το παρακάμψει και να μπει στη χώρα μας από άλλη δίοδο! 
Το οχυρό δεν μπόρεσε να το καταλάβει ποτέ, το πελώριο Τρίτο Ράιχ! Ποτέ....μα χάσαμε τον πόλεμο και οι άνθρωποι που κατάφεραν να το κρατήσουν όρθιο σε εκείνη την απίστευτη μάχη αφέθηκαν ελεύθεροι από τον εχθρό να γυρίσουν σπίτια τους ασφαλής. Τιμής ένεκεν για τη σκληρή άνιση, μα ηρωική τους μάχη!
Αν βρεθείτε εκεί κοντά, μην χάσετε την ευκαιρία να επισκεφθείτε το ιστορικό αυτό μνημείο. Το εσωτερικού του οχυρού νομίζω θα σας καταπλήξει!

Οι γεύσεις επίσης θα μας μείνουν αξέχαστες. Βουβαλίσιο κρέας στη γάστρα και όλα τα γλυκά και τα παγωτά από βουβαλίσιο επίσης γάλα! Καζάν ντιπι, παγωτό μαστίχα, με γλυκάκι πορτοκαλάκι και εκείνο το παλιό βύσσινο της γιαγιάς που είχα χρόνια να δοκιμάσω!


Γεύσεις απίθανα πλούσιες. Τα βουβάλια είναι παντού στην Κερκίνη. Στις μικρές λίμνες και στους βάλτους, στα βοσκοτόπια. Ζουν εκεί χιλιάδες χρόνια, αφού ήρθαν, άκουσον άκουσον με τον Ξέρξη που κουβαλούσε κοπάδια τότε για την εκστρατεία του κατά των Ελλήνων.
Τα ζώα σκορπίστηκαν στο Στρυμόνα κι επιβιώνουν μέχρι και σήμερα και δεν μπορείς να τα κοιτάξεις χωρίς να νιώσεις μια ανατριχίλα, γιατί είναι τεράστια και τόσο διαφορετικά από όλα τα οικόσιτα βοοειδή που γνωρίζουμε! Σαν τα κοιτάς νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε άλλη χώρα κι από την άκρη του τοπίου θα ξεπηδήσει κάποιο αρπακτικό και θα ζήσεις σε ντοκιμαντέρ του national geographic.




Επίσης εκεί ακριβώς πάνω από την Κερκίνη μπορεί κανείς να επισκεφτεί το ορεινό χωριουδάκι με την υπέροχη πλατεία και να κάνει βόλτα στο υπέροχο πυκνό δάσος. Τα Άνω Πορόια είναι γραφικά και πανέμορφα!



Είχαμε καιρό να νιώσουμε τόση ξεγνοιασιά. Να τραγουδάμε δυνατά στο αμάξι. Να παρατηρούμε την ομορφιά τριγύρω με τόσο ενθουσιασμό. Ο καιρός διαφορετικός. Από απίστευτη κουφόβραση και συννεφιά, μέχρι βροχή και σταχτιά χρώματα και μετά απίστευτη γεμάτη φως λιακάδα. Είχε κάτι από την αναποφασιστικότητα της Άνοιξης που αγαπώ πολύ!
Ο μικρός μας ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με όλα τα γατιά του ξενοδοχείου που μέναμε  στο ξεχωριστό μας Ακριτοχώρι, μα πιο πολύ με τη Χαρούλα. Την μικρή σκυλίτσα που έγινε αυτοκόλλητη του αφού την τάιζε ασταμάτητα και βέβαια φεύγοντας έριξαν μαζί και το απαραίτητο κλάμα του αποχωρισμού!
Έπαιζαν, γελούσαν, χοροπηδούσαν ασταμάτητα κι ήταν τόσο υπέροχο το να τους χαίρομαι και να γελάω με τα ατελείωτα χαζά και τις γκάφες τους!





Το να μπορούμε να περνάμε χρόνο μαζί είναι πολύτιμο κι ουσιώδες!

Την Πρωτομαγιά την περάσαμε μαζί με φίλους που αγαπάμε. Βαρκάδα και ξενάγηση στη λίμνη. Ο υπέροχος ξεναγός μας, μας ενημέρωσε για τα πάντα. Πήγαμε μέχρι απέναντι στο βουλιαγμένο δάσος και φωτογραφίσαμε τα πουλιά να στέκονται πάνω στα γυμνά κλαδιά που ξεπρόβαλαν από το νερό. Πανέμορφες εικόνες πραγματικά! Η λίμνη απόλυτα ήρεμη και τα σμήνη των πουλιών φανταστικά. Και πάλι η εικόνα είχε κάτι από ξένο ντοκιμαντέρ!







Μετά στρώσιμο κι επεισοδιακό φαγητό...που όμως θα μας μείνει αξέχαστο - για πολύ ιδιαίτερους λόγους - σε μια πανέμορφη καταπράσινη αυλή. Μπόλικο γέλιο και μια υπέροχη βόλτα ως την ακρολιμνιά για να χωνέψουμε τα βουβαλίσια εδέσματα και να πιάσουμε το Μάη. 
Η Γιάννα έφτιαξε όμορφα στεφανάκια για τα μεγάλα κορίτσια της παρέας και τα αγόρια σαν γνήσια αγόρια έκαναν διαγωνισμό πετάγματος πέτρας!!!! Το μικρό κορίτσι της παρέας δεν φόρεσε λουλούδια στα μαλλιά γιατί τα μικρά κορίτσια είναι λουλούδια από μόνα τους....

Τι θέλει η ομορφιά για να ανθίσει; Απλότητα.




Η λίμνη μας χάρισε την ηρεμία και τη σιγαλιά της. Όλοι μαζί γελώντας, μιλώντας, σιγοτραγουδώντας κατηφορίσαμε πια αργά για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Το φως είχε ήδη φύγει και ο ουρανός γέμισε από τα βαθιά χρώματα του δειλινού. Καλή παρέα. Φίλοι. Ποτήρια που τσουγκρίζουν. Γέλια. Απόσταση από ότι σε βαραίνει και νιώθεις το σώμα να ανοίγει και το χαμόγελο να απλώνεται παντού!


Μια ημέρα γεμάτη απόλαυση η φετινή μας Πρωτομαγιά και καθώς το φως του ήλιου στράγγιζε κι όλα πια γίνονταν αναμνήσεις ξέραμε, πως θα 'ταν όμορφες, όμορφες και ξεχωριστές αναμνήσεις!
Γυρίσαμε σπίτι αργά σχεδόν μεσάνυχτα. "Την τερματίσαμε τη μέρα" είπε το αγόρι, σαν να μην θέλαμε να τελειώσει και δίναμε ακόμη μια παράταση και λίγο ακόμη και λίγο ακόμη....

Εκεί. Μέσα στη μαγική απλότητα της φύσης είναι ένα κομμάτι μου που αγαπώ! Ένα κομμάτι σε κάθε άνθρωπο που αγαπώ να βλέπω σαν έρχεται στην επιφάνεια. Μια χαλάρωση κι ένα γαληνεμένο γέλιο. Μάτια λαμπερά και μια βλακεία γεμάτη με χαρά.

Αγαπώ το να το νιώθω αυτό. Αγαπώ το να έρχομαι σε επαφή με αυτό το κομμάτι των ανθρώπων. Ξέρεις πως η ζωή κυλά. Όπου και αν είσαι η ζωή συνεχίζει να κυλά και τα μηνύματα θλίψης, οι αγωνίες τα άσχημα νέα συνεχίζουν να έρχονται! 
Οι άνθρωποι συνεχίζουν να ταλαιπωρούνται, να αρρωσταίνουν, να χάνονται...μα όσο κι αν αυτό πονάει ή αποδιοργανώνει, η φύση κι οι φωνές των παιδιών που γελούν και τρέχουν, σε επαναφέρουν στον δικό σου στόχο. Είσαι εδώ στην Κερκίνη. Μακριά απ' όλα. Συγκεντρώσου στο εδώ και τώρα. Εδώ και τώρα!

Κι όπως όλα περνούν...πέρασε κι αυτό το μαγικό τριήμερο! Αγαπημένοι φίλοι μας Γιάννη, Γιάννα και τρελά μας πιτσιρίκια, σας ευχαριστούμε για την αξέχαστη, υπέροχη, περιπετειώδη, Πρωτομαγιά που μοιραστήκαμε μαζί! Χαιρόμαστε τόσο που ζήσαμε αυτή την απόδραση μαζί σας!
Κερκίνη...λατρεμένη μας Κερκίνη είσαι μέσα στην καρδιά μας. Βίλλα Μπέλες σε ευχαριστούμε για την όμορφη και τόσο φιλόξενη διαμονή. Τα χελιδόνια κι η θέα από το μπαλκόνι σου θα μας μείνει αξέχαστη.
Γραφική ταβέρνα Ειρήνη...μας χάρισες τις πιο υπέροχες, τις πιο ζουμερές, τις πιο σπιτικές, τις πιο αληθινές γεύσεις...
Τρυφερό αξέχαστο Ακριτοχώρι σ'αγαπήσαμε και...θα ξανάρθουμε!

Καλό μήνα αγαπημένοι...μην χάνετε ευκαιρία για εκδρομή. Μην χάνεται ευκαιρία για χαρά! Ποτέ!κι αν ο δρόμος σας φέρει κατά εδώ...Μην ξεχάσετε την μαγική μας λίμνη Κερκίνη γιατί όπως λένε... "Μια ημέρα δίπλα στη λίμνη επαναφέρει την ψυχή"....
                                                                                                                     Κατερίνα