Σελίδες

Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Τριήμερο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής...



Τον Βαγγέλη Προβιά τον γνώρισα πέρσι στις Ψηφιακές Γειτονιές στην Αθήνα, όπου παρακολούθησα ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής που έκανε. Ήταν μικρό μα αρκετό για να νιώσω οικεία μαζί του και να αντιληφθώ πως ο τρόπος που "δουλεύει", ο τρόπος που σε μπάζει στον υπέροχο κόσμο της δημιουργικής γραφής...απλά μου ταιριάζει!


Αργότερα μέσα σε ένα βροχερό Σαββατοκύριακο, διάβασα το βιβλίο του κι όχι μόνο μου άρεσε και μου ταίριαξε μα υπήρχαν κομμάτια που με συγκίνησαν βαθιά και έτσι δεν έμενε παρά να τον γνωρίσω και να προσπαθήσω να παρακολουθήσω ένα κανονικό σεμινάριο μακράς διάρκειας μαζί του...Μιας κι η βάση του στην Αθήνα αυτό θα ήταν δύσκολο και όταν πια του έκαναν την πρόταση να έρθει στην Θεσσαλονίκη και συμφώνησε...πέταξα την σκούφια μου!
Αυτό το τριήμερο λοιπόν οργανώθηκε κι έφτασε....
Την Παρασκευή 24 Το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Απριλίου ο Βαγγέλης Προβιάς θα βρίσκεται στους δικούς μου, Κύκλους Ζωής για ένα τριήμερο εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής!

Θα είναι τρεις ημέρες χαράς τουλάχιστον για εμένα κι όπως γράφει κι ο ίδιος ο Βαγγέλης στο κάλεσμα του..."αν είσαι στην Θεσσαλονίκη, ή στα πέριξ, αν πιστεύεις ότι αυτό το καλοκαίρι δεν μπορείς να μην ξεκινήσεις το μυθιστόρημα που πάντα ήθελες να γράψεις, αν ήρθε η ώρα να κάνεις μια τολμηρή νέα αρχή... η ερχόμενη Παρασκευή ίσως είναι μια μέρα που θα θυμάσαι για πάντα.
Τριήμερο εργαστήριο Δημιουργικής Γραφής με τον Γιορζ Τρούλη. Φημίζομαι και για την τρυφερή αυστηράδα μου, και για την γαλήφικη απαιτητικότητα".




Είμαι πολύ πολύ ενθουσιασμένη και περιμένω με αγωνία. Έχουν μείνει ελάχιστες πια θέσεις μα αγαπημένοι...σας περιμένουμε! Μπορείτε ακόμη να δηλώσετε την συμμετοχή σας στα παραπάνω τηλέφωνα.
Ακολουθούν περισσότερες χρήσιμες λεπτομέρειες:

Το τριήμερο εργαστήριο δημιουργικής γραφής – πεζογραφίας έχει στόχο να εξοικειώσει με τις βασικές τεχνικές και στοιχεία της αφήγησης όσους ενδιαφέρονται για εξιστόρηση και την γραφή – και να τους εξοπλίσει με ένα σύνολο εργαλείων ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν με επιτυχία το λευκό χαρτί.
Το εργαστήριο θα εστιάσει στα βασικά στοιχεία της τέχνης της μυθοπλασίας, και θα περιλαμβάνει τα εξής θέματα:
  • Τι είναι μυθοπλασία; Πως «ενεργοποιούμε» τον συγγραφέα μέσα μας;  
  • Τα απαραίτητα υλικά της γραφής: Η σειρά των γεγονότων, η ανατροπή, η σύγκρουση, η εξέλιξη, η περαίωση.   
  • Η σημασία του αφηγητή.
  • Εικόνα ή γλώσσα; Λεπτομέρειες ή διάλογος; Περιγραφή ή εξιστόρηση; Ταλέντο ή δουλειά;
  • Χαρακτήρας. Πλοκή. Ιδέα – τι από τα τρία παίζει τον πρώτο ρόλο;
  • Η καθημερινότητα του συγγραφέα.
Το εργαστήριο περιλαμβάνει τρεις συναντήσεις συνολικής διάρκειας 13 ωρών. Κατά την διάρκεια του θα εξεταστούν διηγήματα και άλλα σύντομα κείμενα από σπουδαίους Έλληνες και ξένους συγγραφείς ενώ οι συμμετέχοντες θα κληθούν να γράψουν ασκήσεις και κείμενα μικρότερης και μεγαλύτερης φόρμας.
Πριν την έναρξη του εργαστηρίου θα δοθούν στους συμμετέχοντες κείμενα γνωστών συγγραφέων, για τα οποία θα γίνει συζήτηση και ανάλυση και θα τους ζητηθεί να ολοκληρώσουν κάποιες σύντομες ασκήσεις - αυτή η ύλη αποτελεί τη βάση έναρξης του εργαστηρίου.

Ημέρες και ώρες του εργαστηρίου: Παρασκευή  24/4 19:00 – 22:00, Σάββατο 25/4 11:00 – 18:00, Κυριακή 26/4 14:00 – 19:00
Κόστος συμμετοχής: 50 ευρώ
Πληροφορίες: 6977824541 και 2392076009
 
Εισηγητής: Βαγγέλης Προβιάς – Πεζογράφος

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα - εργαστήρια δημιουργικής γραφής με καταξιωμένους Έλληνες και ξένους συγγραφείς, μεταξύ άλλων στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και στην Διεθνή Θερινή Ακαδημία Δημιουργικής Γραφής του Kingston Writing School και του British Council.

Είναι, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά, συντονιστής της ομάδας συγγραφής μυθοπλασίας ενηλίκων του British Council στην Αθήνα. Έχει διδάξει δημιουργική γραφή σε εργαστήρια στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
 
Κείμενά του (διηγήματά, άρθρα, κριτικές – παρουσιάσεις βιβλίων) έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, περιοδικά και sites (protagon.gr, themachine.gr, toportal.gr, το Αθηναϊκό Free Press Metropolis, το περιοδικό της εφημερίδας ΤΟ ΒΗΜΑ, ΒΗΜΑgazino και το λογοτεχνικό περιοδικό (δε)κατά). Το διήγημά του «Θεσσαλονίκη, για δουλειές» συμπεριλήφθηκε στην έκδοση με τις καλύτερες συμμετοχές του λογοτεχνικού διαγωνισμού των εκδόσεων ΙΑΝΟΣ, για τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.
 
Τον Ιούνιο του 2014 εκδόθηκε από τις εκδόσεις ΟΛΚΟΣ η συλλογή διηγημάτων του «Τα Μαύρα Παπούτσια της Παρέλασης».
Είστε ευπρόσδεκτοι...Καλή εβδομάδα αγαπημένοι!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Μια θηλυκή γιορτή...

Αν τα Χριστούγεννα είναι γεμάτα μαγεία, το Πάσχα είναι γεμάτο παραδόσεις...Θυμάμαι την μαμά μου  πάντα να λέει πως αγαπά τη γιορτή αυτή και θυμάμαι σαν ήμουν μικρότερη δεν συμμεριζόμουν αυτή της την αγάπη. Για εμένα η απόλυτη γιορτή ήταν πάντα τα Χριστούγεννα. Μα καθώς περνούν τα χρόνια νιώθω ότι νιώθει και νιώθω και το γιατί....Το Πάσχα έχει πια για εμένα μια βαθύτητα, μια γλύκα κι έναν πόνο μαζί.


Μυρίζει τη μυρωδιά της Ιστορίας των γυναικών της οικογένειας μου, όλων αυτών των χεριών που ζύμωσαν και βούλιαξαν τα χέρια τους στο ολοζώντανα ζυμάρια για να πλάσουν τα τσουρέκια. Στα χέρια που ανακάτευαν πάνω από αχνιστές μοσχομυριστές κατσαρόλες, στα χέρια που κανάκευαν τα κατακόκκινα αυγά και τα γυάλιζαν με το λάδι για να είναι φανταχτερά, στα μάτια που δακρυσμένα κοίταζαν τα αναμμένα κεριά και προσεύχονταν με κατάνυξη, πάνω από τον Επιτάφιο...Το Πάσχα είναι θηλυκή γιορτή...γιατί όσο κι αν είναι σκληρός ο θάνατος, πάντα η Ανάσταση θα φέρει την κάθαρση...
Είναι μια γυναικεία υπόθεση...σαν οι γυναίκες όλες να συνωμοτούν και να ενώνονται για να φροντίσουν για την πίστη και την σωτηρία ολόκληρης της φαμίλιας τους...Το νιώθω αυτό τόσο έντονα να τελευταία χρόνια και νιώθω σεβασμό για αυτή την υπέροχη θλιβερή γιορτή και για όλες τις γυναίκες της δικής μου οικογένειας...για τη μαμά, τις γιαγιάδες, τις θείες ακόμη και γειτόνισσες που μου έμαθαν όλα όσα είναι απαραίτητα για να περάσω αυτή τη φροντίδα και την πίστη στην επόμενη γενιά...



Έτσι ιδιαίτερα  το Πάσχα πάντα είναι το σπίτι μας γεμάτο φρέσκα λουλούδια...Κάνω πάντα τσουρέκια, έστω κι αν δεν πετυχαίνουν, βάφουμε πάντα αυγά χρωματιστά για να στολίσουμε και πάντα κατακόκκινα για το έθιμο της Κόκκινης Πέμπτης.



Θα πάμε στην εκκλησία με τα παιδιά, να νιώσουμε την κατάνυξη και να περάσουμε κάτω από τον Επιτάφιο, θα νηστέψουμε για να μεταλάβουμε...θα δούμε έργα με τα πάθη του Χριστού και πάντα, πάντα θα συγκινούμαι βαθιά, με εκείνο το " ηλί ηλί, λαμά σαβαχθανί"στην ταινία του Τζεφιρέλι.
Θα σιδερώσω τα καθαρά τους πουκάμισα για το βράδυ της Ανάστασης και θα ετοιμάσω τα ρούχα μας για το μεγάλο βράδυ. Είναι πιθανό να ρίξουμε κι έναν μικρό καυγά, για να κλείσει η τηλεόραση και να προλάβουμε να ντυθούμε μα κι αυτό ακόμη έχει βαθιές μνήμες από τις Αναστάσεις που εμείς τα παιδιά δεν ξαδιάζαμε από το παιχνίδι κι οι μάνες μας έτρεχαν για να προλάβουν να μας ετοιμάσουν...

Θα μαγειρέψω μαγειρίτσα και θα στρώσω ένα όμορφο βραδινό τραπέζι   κι όλα αυτά είναι αποκλειστικά δική μου...γυναικεία υπόθεση. Οι άντρες συνήθως την γιορτή αυτή, αναλαμβάνουν να φροντίσουν την φαμίλια, μετά την Ανάσταση...όταν πια το θαύμα έχει γίνει...



Μα το πιο σημαντικό είναι οι άνθρωποι που θα δούμε κι οι συγγενείς που μαζί τους θα γιορτάσουμε και θα χαρούμε κοιτάζοντας τα παιδιά να τρέχουν στις εξοχές.
Έτσι και φέτος δεν έλειψε τίποτε από όλα αυτά, τίποτε εκτός από αυτούς που χάσαμε κι από αυτούς που αγαπάμε κι είναι μακριά μας κι αυτές τις μέρες η έλλειψη τους είναι ιδιαίτερα οδυνηρή για όλους μας.


Μια μακρινή πρωινή βόλτα το λαμπερό Πασχαλιάτικο πρωινό και μετά η οικογένεια μαζεύτηκε για να γιορτάσει...και γιορτάζαμε τρεις μέρες!


Τα παιδιά τόσο χαρούμενα, τόσο ευτυχισμένα και θορυβώδη...σε ένα υπέροχο καταπράσινο τοπίο.





Μας βρήκε η νύχτα να τρώμε, να πίνουμε και να γελάμε...και μετά ξημέρωσε η επόμενη ημέρα...μια ακόμη ημέρα γιορτής και το γλέντι μεταφέρθηκε στο δικό μας σπίτι και συνεχίστηκε  με το ίδιο κέφι...Πρωινό ήρεμος καφές με τα γεμιστά σοκολατένια μου τσουρέκια και μετά από λίγο η αυλή γέμισε φωνές, παιδικές τσιρίδες και τρέλα παντού!





Η τάρτα λαχανικών του Πανταζή έκλεψε τις εντυπώσεις και η γλυκιά πουτίγκα που ήρθε πακέτο από Κατερίνη (παιδιά σας αγαπάμε), μας έκανε να χοροπηδάμε από χαρά!


Η μόνη που έλειπε ήταν η απόλυτη λάτρης και γευσιγνώστρια της Κατερινιώτικης πουτίγκας η αδερφή μου...που φέτος μετά από χρόνια οι οικογένειες μας,  κάνανε Πάσχα χωριστά και η έλλειψη τους τεράστια....

Οι απόλυτοι πρωταγωνιστές πάντα τα παιδιά και τα παιχνίδια τους, τα λόγια, τους οι πολύτιμες στιγμές τους...




Απόλλωνας και Λου


...και η κάμερα έπιασε την μοναδική στιγμή ενοχικής κι απόλυτης ευτυχίας...τρύπια φόρμα και σοκολατένια μούτρα...
Μοναδική στιγμή η βουτιά τους στο σταροχώραφο...Σαν αστραπή ήρθαν οι μνήμες καθώς μου θύμισαν τον εαυτό μου να τρέχω κοριτσάκι στα λιβάδια, με τα ξαδέρφια μου παρέα και να πειραζόμαστε, να παραβγαίνουμε στο τρέξιμο και να γελάμε γαργαριστά κρατώντας τις κοιλιές μας.








Ήξερα πως αυτές τις στιγμές θα τις θυμούνται για πάντα, όπως κι εγώ τις μνήμες αυτές τις κρατώ φυλαγμένες στο πιο πολύτιμο κι ασφαλές κομμάτι της καρδιάς μου...


Το εορταστικό τριήμερο έκλεισε με μια μεγάλη βόλτα στη θάλασσα του Αγγελοχωρίου, με έναν ήλιο λαμπερό κι έναν απίθανο αέρα...και μαζέψαμε μεγάλες πίνες και κοχύλια...






και μιας κι όλη την χρονιά προσπαθούσαμε να δούμε τα φλαμίνγκο και το Χειμώνα ο υδροβιότοπος ήταν απροσπέλαστος, είπαμε να δοκιμάσουμε  ξανά και το θέαμα μας αποζημίωσε...



Τα παιδιά περπατούσαν με απόλυτη σιωπή για να μην τρομάξουμε τα πουλιά και μόλις πλησιάσαμε πολύ εκείνα πέταξαν όλα μαζί κι ήταν υπέροχη η εικόνα!






Τα παιδιά ήταν χαρούμενα και τρισευτυχισμένοι κι η χαρά είναι πάντα μεταδοτική...


Μα οι μέρες πέρασαν...Η γιορτή τέλειωσε. Όλοι πια σιγά σιγά γυρίζουμε στους καθημερινούς μας ρυθμούς. Έμεινε όμως ο ήλιος και το φως και κάθε πρωί μιας και δεν άνοιξαν τα σχολεία, κατά τις 8 πριν ακόμη ξυπνήσουν όλοι βγαίνω στην ολάνθιστη αυλή και πίνω τον πρωινό καφέ μου ενώ ο ήλιος μου ζεσταίνει την ψυχή...κι έτσι απλά είμαι ευτυχισμένη...


Το τέλος της υπέροχης αυτής γυναικείας και μαμαδίστηκης πνευματικής γιορτής ήρθε...μα όπως μου απάντησε η αγαπημένη μου φίλη η Αφροδιτένια μέσα από τα λόγια της Κικής Δημουλά..."κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια"...
Πάντα λοιπόν κάτι φέρνει και το τέλος...σαν καλός μουσαφίρης. Μπορεί να κουβαλά τον πόνο και την θλίψη ενός αποχαιρετισμού μα έρχεται και με γεμάτα χέρια...Για τον καθένα φέρνει και κάτι άλλο. Φως, συνειδητοποίηση, ζεστασιά, δύναμη, πείσμα, αγάπη, αναμνήσεις...κι άλλα πολλά και ξεχωριστά...

Καλημέρα αγαπημένοι. Εύχομαι  αγάπη και πίστη σε κάθε τέλος και στα δώρα που μπορεί να φέρνει...έστω κι αν αργούμε να τα δούμε από πόνο, οδύνη κι άρνηση.
Εύχομαι το φως της Ανάστασης να καίει βαθιά μέσα μας, σημάδι ζωής και μνήμης για όλους όσους χάθηκαν μα χρειάζονται εμάς για να συνεχίσουν να είναι κοντά μας ολοζώντανοι, μέσα από την δική μας ζωή...
Εύχομαι το φως της Ανάστασης να παραμείνει μέσα μας αναμμένο, για να κρατήσει ζωντανή την ιστορία του καθενός μας και την μνήμη αυτών που χάθηκαν, μα χρειαζόμαστε να τους κρατήσουμε ζωντανούς γιατί μέσα από την σοφία και την φροντίδα τους θα χαράξουμε τα νέα μας μονοπάτια...
Δυο μεγάλες γιορτές, οι μεγαλύτερες του χρόνου. Μια Γέννηση και μια Ανάσταση...και οι δύο μια υπόθεση θηλυκή...Όσο γεννιούνται άνθρωποι κι όσο ανασταίνονται όνειρα και ψυχές, σε αυτόν τον κόσμο, δεν έχουμε τίποτε να φοβηθούμε αγαπημένοι...

Η οικογένεια ΚαΠα σας στέλνει τις ευχές της. Χρόνια Πολλά λοιπόν!
                                                                                                     Κατερίνα

Τετάρτη 8 Απριλίου 2015

42 Χιλιόμετρα Σιωπής...

Ένα κομμάτι μου το φοβόταν. Ένα κομμάτι μου το ήθελε κολασμένα. Την πρώτη φορά που το σκέφτηκα ήταν μετά τον Ημιμαραθώνιο και γεννήθηκε μέσα μου μια εικόνα...λες; Θα μπορούσα;


Κατέβασα ένα πρόγραμμα προετοιμασίας από το intrenet. Δεν το είπα σε κανέναν...έλεγα ίσως, μπορεί, θα δούμε, δεν ξέρω. Ένα τηλεφώνημα στο φίλο μου τον Πέτρο που είναι υπερμαραθωνοδρόμος. Μιλήσαμε, μου έστειλε διατροφή, μου έδωσε οδηγίες. Πότε, πως, που, γιατί, αυστηρά ξεκάθαρα, "έχεις δουλειά, σκληρή δουλειά, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, μπορείς μόνο αν θέλεις. Τα όνειρα σου στόχοι πια, δεν έχει κούραση και βαρεμάρα. Πάρε εκείνο, προμηθεύσου αυτό, φρόντισε το άλλο."
Σε ερωτήσεις τύπου  τι να κάνω με τη μέση μου οι απαντήσεις ήταν διαταγές "100 κοιλιακούς 50 ραχιαίους κάθε μέρα"...
Ρωτούσε: έτρεξες σήμερα; Όχι.
Γιατί;...Δεν πρόλαβα...
Δικαιολογίες. Πότε έτρεξες τελευταία φορά; Προχθές. Δεν θα αφήνεις πάνω από τρεις ημέρες απόσταση  στις προπονήσεις σου...
Ήταν κάθετος. Δεν έχει έλεος φίλε μου...τρόμαξα. Σκέφτηκα πως ως εδώ ήταν ωραία, παρακάτω δεν μπορώ, δεν αντέχω, δεν προλαβαίνω, δεν είναι όλα για όλους....


Μα μέσα μου η επιθυμία δούλευε...το όνειρο είχε γίνει στα κρυφά στόχος...
Άρχισα να προπονούμαι πιο εντατικά. Πρωινά, βροχές, κρύα, προμηθεύτηκα γάντια, ζεστά αθλητικά ρούχα. Οργανώθηκα. Προσπαθούσα να βγάζω κάθε βδομάδα το πρόγραμμα που είχα κατεβάσει από το internet. Άρχισα να διαβάζω. Διατροφή, ασκήσεις ενδυνάμωσης. Άρχισα να προσθέτω χρόνο στις προπονήσεις μου. Μετά τα Χριστούγεννα αγχώθηκα πολύ...έπρεπε να βγάλω το πρόγραμμα σκεφτόμουν, μα δεν προλάβαινα, δεν μπορούσα με τίποτα....
Το πρόγραμμα με άγχωνε. Ήταν αδύνατο να τρέξω με αυτό το ρυθμό. Κοιμόμουν λίγο, ξυπνούσα πολύ νωρίς έτρεχα πολλά χιλιόμετρα. Περισσότερο από όσα μπορούσα να αντέξω. Το πρόγραμμα μου είχε γίνει εμμονή, όταν δεν προλάβαινα να τρέξω τα χιλιόμετρα που έπρεπε είχα νεύρα, θυμό. Μια ημέρα που ο βαρδάρης φυσούσε σαν τρελός ήρθε για να μου δώσει ένα βασικό μάθημα. Παρόλο που έκανε διαολόκρυο και είχε κοντά 8 μποφόρ βγήκα για τρέξιμο για να μην χαλάσω το πρόγραμμα. Στο 12 χιλιόμετρο έπαθα αυτό που μέχρι τότε είχα μόνο διαβάσει σε άρθρα. Έπεσα στον "τοίχο".
Τα είδα όλα...κι αυτά που δεν βλέπονται κι αυτά τα είδα! Έμεινα ξαπλωμένη στο δρόμο πρωί  Παρασκευής χωρίς ψυχή τριγύρω.Ο αέρας φυσούσε διαολεμένα, το κρύο απίθανο κι η θάλασσα φουρτουνιασμένη κι εγώ εκεί στην άκρη ξαπλωμένη χωρίς κουράγιο να πάρω ένα τηλέφωνο να έρθει κάποιος να με μαζέψει...Έκλεισα. Τρόμαξα. Απογοητεύτηκα. Είπα φτάνει δεν θα τρελαθώ...δεν μπορούν όλοι...Παρ' το απόφαση...Μα μέσα μου, δεν μπορούσα να αποχαιρετήσω το όνειρο. Έκανα κοντά δυο βδομάδες να ξαναασχοληθώ και κάπου εκεί σε ένα πρωινό χαλαρό τρέξιμο, μίλησα με τον εαυτό μου σοβαρά και πρώτη φορά το παραδέχτηκα ειλικρινά σε εμένα...Ναι! Το ήθελα. Ναι στ' αλήθεια ήθελα να το προσπαθήσω.  Νέα αρχή λοιπόν στα μέτρα μου άκουσα τις ανάγκες μου και έλαβα σοβαρά υπόψιν μου πως εγώ είμαι εγώ και πρέπει να ακολουθήσω το ρυθμό μου.

Μίλησα με τον φίλο μου Βασίλη Γεροδήμο, παλιό αθλητή, που γνωριζόμαστε από τα νιάτα μας και είναι πια καθηγητής στα ΤΕΦΑΑ στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Μου έδωσε βασικές συμβουλές προπονητικής και μου πρότεινε παπούτσια. Με τα δώρο των Χριστουγέννων των γονιών μου, αγόρασα επιτέλους καλά παπούτσια για τρέξιμο, οργανώθηκα λίγο καλύτερα κι άρχισα να ανεβάζω χιλιόμετρα κάθε εβδομάδα με ρυθμό που άντεχα εγώ, βασισμένο πια στο δικό μου πρόγραμμα, στη δική μου ζωή. Συμβουλάτορες οι φίλοι. Ο κάθε ένας με την εμπειρία του κάτι μου έδινε και το διάβασμα έγινε σύμμαχος.  Στις πιο δύσκολες μέρες διάβαζα τα άρθρα αυτού του μαραθωνοδρόμου Βασίλη Κυριλλίδη που θαυμάζω πολύ όχι μόνο για τις διαδρομές του μα και για την απίστευτη πένα του!
Άρχισα να βάζω στην προπόνηση μου ασκήσεις ενδυνάμωσης κορμού και χεριών.  Ξέθαψα ένα step από την αποθήκη. Το είχα αγοράσει πριν μπορεί και 15 χρόνια. Δεν είχα ανέβει ποτέ μέχρι τότε. Τα πρωινά που δεν προλάβαινα να πάω για τρέξιμο άρχιζα τη μέρα μου με αυτό. Τα χιλιόμετρα αυξάνονταν. Κάθε φορά που έσπαγα ένα όριο ήθελα να νιώσω χαρά μα ένιωθα όλο και περισσότερο φόβο. Στα 23 είπα, έχω άλλα 19; Μα πως διάολο θα τα βγάλω; Δεν χαιρόμουν πια ανησυχούσα. Καταλάβαινα τι σημαίνει όλο αυτό. Κάθε φορά που έσπαγα ένα νέο φράγμα χιλιομέτρων ένιωθα διαλυμένη από την κούραση και τον πόνο. Σκεφτόμουν τι διάολο...πως θα βγει όλο αυτό; Πως θα τα καταφέρω να τρέξω 42 αν στα 30 είμαι έτσι;
Αρρώστησα κουράστηκα, απογοητεύτηκα. Έφαγα βροχή και κρύο. Έπαθα υποθερμία και νόμιζα θα πέσουν τα δάχτυλα μου, ανέβασα πυρετό και είχα ρίγη. Είπα χίλιες φορές πως θα σταματούσα μα άρχιζα...Ξανά και ξανά. Ξανά και ξανά.
Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μιλούσα για τον τρέξιμο ήταν ο Σέργιος, που είχαμε τρέξει μαζί στον Ημιμαραθώνιο, είχε τρέξει στον Κλασσικό της Αθήνας κι ήξερε να γεμίζει το μυαλό μου με εικόνες και χωρίς να το ξέρει δυνάμωνε το μυστικό μου όνειρο. Όσο κι αν μου έλεγαν όλοι πως "ναι θα γίνει, θα τρέξεις", ποτέ δεν απάντησα θετικά. Πάντα πάντα κρατούσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα αν!Ποτέ δεν αφέθηκα...
Ήρθε η πρόταση από την Inter Truck και πάλι, να τρέξω με την μπλούζα της, όπως και στον ημιμαραθώνιο. Ζήτησα χρόνο γιατί ήθελα να το σκεφτώ...η απάντηση ήταν χαρακτηριστική της αγαπημένης μου Αλεξάνδρας με έβαλε στη θέση μου..."ε!καλά δεν είναι ανάγκη να τρέξεις στα 42 υπάρχουν και τα 10"....Παράξενο, μα δεν το είχα μέχρι τότε σκεφτεί...Μα πως θα μπορούσα να τρέξω 10 όταν ονειρευόμουν τόσο καιρό τον Μαραθώνιο; Πως να εγκαταλείψω το όνειρο;

Λίγες μέρες πριν την λήξη των συμμετοχών είπα το οκ! Πάμε για τα 42 κι ότι γίνει...Ότι γίνει φίλε!
Μετρούσα τις μέρες μια μια...Μια μια...σαν κόκκους ρυζιού που πέφτουν σιγά σιγά για να γεμίζουν ένα κατοστάκιλο σακούλι...Μπήκα σε ακόμη πιο εντατικό πρόγραμμα διατροφής και ενδυνάμωσης και προπόνησης. Ο ύπνος ήταν αγχωτικός κι όλη η ζωή ήταν βασισμένη σε αυτό τον στόχο... Λίγες μέρες πριν μαθαίνω πως ο Σέργιος τραυματίστηκε και δεν θα μπορέσει να τρέξει...Αν δεν είχα ήδη δηλώσει συμμετοχή νομίζω αυτό θα με σταματούσε. Τρόμαξα με την σκέψη πως θα είμαι μόνη σε όλο αυτό...τουλάχιστον κάποιος να λέμε μια κουβέντα...Αποδιοργανώθηκα με δεν υπήρχε πίσω, μόνο μπροστά!

Τρεις βδομάδες πριν εξετάσεις σε καρδιολόγο. Υπέρηχος, τεστ κοπώσεως, εξετάσεις αίματος. "Είσαι έτοιμη" μου είπε. Είμαι;
Μίλησα στο τηλέφωνο με ένα φίλο τον Βαγγέλη blogger και συνάδελφο στο ΚΕΘΕΑ και μαραθωνοδρόμο με πολλά πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη του. Μου είπε πολλά πολλά και χρήσιμα...μα κράτησα ένα περισσότερο από όλα. Το πιο πολύτιμο..."Όταν πονάς θα επικεντρώνεσαι εκεί και θα μιλάς στον πόνο.." Συγκινήθηκα γιατί μίλησε στη γλώσσα μας...στην γλώσσα των θεραπευτών. Στη γλώσσα που λέει μην αγνοείς κανένα σου συναίσθημα καμία ένδειξη...άκου ότι έχει κάποιος να σου πει, ακόμη κι αν αυτός ο κάποιος είναι το ίδιο σου το σώμα..."Είσαι  Healer" του είπα...και από τότε άρχισα να μιλώ στο σώμα μου, άλλωστε όταν τρέχω δεν έχω σε κανέναν άλλον να μιλώ.

Πήρα μαζί μου ένα σκασμό τραγούδια, που μου στείλατε μετά την ανάρτηση. Τα τραγούδια όλων αυτών των ανθρώπων που κινητοποιήθηκαν και μπήκαν στον κόπο να μου τα στείλουν σε μηνύματα για να τους έχω μαζί μου...Τα έγραψα όλα!


Έχωσα στο μυαλό μου το μήνυμα που μόλις είχε έρθει από την Inter-Truck...αφιερωμένο σε μια χελώνα...Το ταξίδι είναι ο προορισμός λοιπόν ας είναι αργό, ας είναι μακρύ θα είναι το ταξίδι μου...
Πήρα μαζί μου τις τελευταίες συμβουλές του Σπύρου που στον ημιμαραθώνιο είχαμε τρέξει μαζί και κράτησα το  απίθανα ενθαρρυντικό μήνυμα του, που με γέμισε δύναμη..."Η απόφαση σου να σταθείς στην εκκίνηση των 42, 195 χιλιομέτρων, είναι ο μισός αγώνας"...
Πήρα μαζί μου τα λόγια που μου έγραψαν το βράδυ του Σαββάτου, μέσα σε ένα μεγάλο κύκλο, όλοι αυτοί που δουλέψαμε μαζί σε μια υπέροχη, συγκινητική ομάδα βασισμένη στο φόβο. Πήρα μαζί τις ευχές τους και την εικόνα τους σαν ήρθαν αντιμέτωποι με το φόβο τους...ξέροντας πως σε λίγες ώρες εγώ θα αντιμετώπιζα κάποιους από τους δικούς μου φόβους!


Ετοίμασα όλα μου τα πράγματα. Τη συμμετοχή μου με το νούμερο 640. Στον ημιμαραθώνιο το νούμερο της συμμετοχής μου ήταν 406...Ενθουσιάστηκα με την σύμπτωση!
Δίπλωσα από βραδύς την κόκκινη ταξιδιάρα μπλούζα της Inter-Truck, τα νερά μου, τα χαλβαδάκια μου, τις μπάρες δημητριακών μου, τα μύγδαλά και τις σταφίδες σε κάθε τσέπη μου...τελευταία στιγμή ανταλλάσσω μηνύματα αγωνίας με τον Βαγγέλη που με συμβουλεύει να πάρω γάντια και αδιάβροχο γιατί ο καιρός θα είναι μυστήριος και θα πρέπει να προσέξω την υποθερμία. Life Saver o Βαγγέλης σαν να το΄ξερε!


Όμως το πιο σημαντικό...το ρολόι του Σέργιου. Το αγαπημένο του Garmin. Μου το φόρεσε στο χέρι και μου είπε "κι αυτό κύκλος είναι, πάρτο μαζί σου" και με έπιασε ένα πελώριο σφίξιμο...Το ρολόι του Σέργιου που φοράει στους Μαραθώνιους. Αυτό που θα μετρήσει όλη μου τη διαδρομή. Τι τιμή να το φοράω...κι αν δεν τα καταφέρω;
Ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο των μηνυμάτων στο κινητό μου..."κοριτσάκι μου τρέξε σαν τον Λούη. Σε παρακαλώ πολύ να προσέχεις." μαμά...Αχ ρε μαμά, με το μαμαδίστικο σου μήνυμα!

Ξυπνήσαμε νύχτα. Το τρελό αγόρι με είδε αγχωμένη και μου είπε θα με πάει εκείνος ως την Πέλλα. Ένιωσα ανακούφιση. Διάβαζα τα μηνύματα που είχαν έρθει αργά την προηγούμενη νύχτα.Υπέροχα λόγια φίλων που ήθελαν να με εμψυχώσουν. "Θα τρέξουν μαζί σου όλα όσα έζησες", "θα είμαι μαζί σου σε κάθε χιλιόμετρο", "έχε πίστη στα πόδια και στην ψυχή σου", "άρχισα να τρέχω χάρη σε εσένα...μην εγκαταλείψεις".
Μέσα στο αμάξι...μουσικούλα, καφές ζεστός και κουβέντα χαλαρή. Το αγόρι μου έδειξε όλο τον δρόμο. "Εδώ έχει μια ανηφόρα, μα είναι μακριά κι όχι απότομη. Εδώ μπαίνεις σε χωριό, εδώ χωράφια, μετά τη στροφή άλλη ανηφόρα"...Μου έδειξε όλο τον δρόμο σπιθαμή προς σπιθαμή...ένιωσα απίθανη ευγνωμοσύνη, για εκείνον και την υπομονή του όλο αυτόν τον καιρό και την φροντίδα του μέχρι το τέλος. Ο δρόμος άδειος και σκοτεινός και σκεφτόμουν πως όλον αυτόν τον δρόμο πρέπει να τον τρέξω και πως μάλλον τρελάθηκα...μάλλον τρελάθηκα...μάλλον τρελάθηκα.
Φτάσαμε στην Πέλλα. Στην πλατεία το άγαλμα του Μέγα Αλέξανδρου, μεγαλόπρεπο, σκοτεινό. "Σ'αγαπάω θα σε δω στο τέρμα" μου είμαι το τρελό αγόρι κι έφυγε κι ένιωσα σχεδόν εγκατάλειψή..."που πας ρε Καραμήτρο" είπα στον εαυτό μου κι άρχισα να περπατώ στο σκοτάδι. Άρχισαν να έρχονται τα λεωφορεία με τους υπόλοιπους δρομείς. Κατέβαιναν ορδές ανθρώπων. Τους κοίταζα και τρόμαζα ακόμη περισσότερο. Εκείνοι φαινόταν να γνωρίζονται. Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον, έλεγαν αστεία...ένιωθα ξαφνικά ολομόναχη...


Ήμασταν μαζεμένοι σε ένα κλειστό χώρο στην πλατεία. Βγήκα έξω στο σκοτάδι. Ο αέρας παγωμένος. Θα ήταν μια κρύα ημέρα...χωρίς να σκέφτομαι τίποτε πια άρχισα να τακτοποιώ τον εξοπλισμό μου, να φοράω τις ζώνες να ετοιμάζω τα πράγματα μου. Το στομάχι αρνούνταν να δεχθεί οτιδήποτε, μα  έφαγα ένα σούπερ δυναμωτικό και γενναίο πρωινό που είχα ετοιμάσει από το σπίτι. Ένα μεγάλο σάντουιτς με μαύρο ζυμωτό ψωμί με ταχίνι και το καστανόμελο που είχε στείλει ο μπαμπάς μου. Η έντονη μυρωδιά του μελιού με συγκίνησε. Άγριο δάσος..μπαμπάς... κι άρχισε να ξημερώνει...
Η αγωνία πελώρια. Κοίταζα γύρω μου κάποιοι φαινόταν να έχουν χαραγμένα πάνω τους χιλιόμετρα εμπειρίας. Κάποιοι φαινόταν πιο μόνοι και ατζαμήδες σαν εμένα. Κάποιοι έκαναν ζέσταμα, κάποιοι έβαζαν θερμαντικές κρέμες, όλοι  είχαν κάτι να κάνουν και μόνο εγώ παρατηρούσα κι ένιωθα πως ίσως και να μην ανήκα εκεί, πως ίσως ήμουν η μόνη που δεν θα τα κατάφερνε...Το κρύο τσουχτερό. Εγώ ντυμένη καλά οι υπόλοιποι καλοκαιρινοί..."κάτι ξέρουν" σκεφτόμουν "κάτι ξέρουν όλοι αυτοί και ήρθαν ντυμένοι τόσο ελαφριά...αυτή η εμμονή μου με το κρύο, να δεις που θα με βάλει σε μπελάδες τώρα και θα σκάσω από τη ζέστη στο τέλος"...Τίποτε θετικό δεν υπήρχε στην σκέψη μου μόνο ερωτηματικά...
Βγάζω φωτογραφίες για να ηρεμήσω. Με πλησιάζει κάποιος και μου ζητά να τον τραβήξω μερικές μπροστά στο άγαλμα. Μετά με τραβά κι εκείνος μια...για να θυμάμαι πως ήμουν κι εγώ, εκεί!


Την ανέβασα στο instagram και με αφορμή αυτήν, άρχισαν και πάλι να έρχονται μηνύματα φίλων ενθαρρυντικά γεμάτα έμπνευση και κουράγιο...και το απίθανο είναι πως τέτοια μηνύματα έρχονταν σε όλη τη διάρκεια του μαραθωνίου κι άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο και χαμογελούσα...δεν τα διάβασα εκείνη την ώρα μα ένιωθα την ενέργεια όλων αυτών που εκείνη τη στιγμή με είχαν στο μυαλό τους. Όλων σάς!


Και ήρθε η ώρα. Παραταχτήκαμε, φωνές, ταμπούρλα, ρομπότ που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας...άρχισε να ψιχαλίζει ακούστηκε ο ήχος της εκκίνησης και μέσα στο μυαλό μου η φωνή του Σέργιου "Το να εγκαταλείψεις δεν είναι επιλογή"...και ξαφνικά άναψε μέσα μου ένα φως. Δίπλα μου κάποιος φώναξε "πάμε ρε να γουστάρουμε" και άρχισα να τρέχω. Μόνη μου επιλογή το τέρμα και μόνος μου στόχος...να γουστάρω το ταξίδι ως εκεί!


Ήμουν με όλον αυτό τον χρωματιστό κόσμο στην εκκίνηση...Δεν το πίστευα κι όμως ξεκινούσα...

Προσπαθώ δυο μέρες μετά να θυμηθώ τις σκέψεις μου μα νιώθω κενό...Θυμάμαι το κάθε βήμα το κάθε χιλιόμετρο, μα τις σκέψεις μου δεν τις θυμάμαι εκτός από μια...κάπου εκεί στο 37ο χιλιόμετρο...
Μα πριν από αυτό ήρθαν πολλά, πολλά άλλα. Πρώτα ήρθε η βροχή σιγανή σταθερή φριχτή. Μέσα σε λίγα λεπτά όλοι έγιναν μούσκεμα. Φόρεσα το αδιάβροχο που μου είπε να πάρω μαζί ο Βαγγέλης και με κράτησε στεγνή μέχρι το τέλος. Φαινόμουν σαν κάμπια μέσα σε κουκούλι, καθώς ήμουν ολόκληρη καλυμμένη...μα στεγνή και ζεστή όπως έπρεπε. Μπροστά μου ξαφνικά περνάει ένας τύπος με ένα ροζ σατέν κιμονό και στην πλάτη του κουβαλά ένα αρκουδάκι...μου 'ρθε να ουρλιάξω από τα γέλια.


Πρόλαβα και τον τράβηξα μια φωτογραφία για να τον θυμάμαι για πάντα. Ήταν Ιάπωνας και τον φανταζόμουν να γυρίζει όλο τον κόσμο με το αρκούδι στην πλάτη και να τρέχει σε μαραθώνιους στα πέρατα της γης...Τον ζήλεψα!
Μετά μπήκα σε ρυθμό. Απαλό, χαλαρό, σχεδόν νανουριστικό. Καμία σκέψη, μόνο εικόνες, μια ανθισμένη κερασιά, μια λακκούβα με νερό, καταπράσινα χωράφια, αρχαία, σπίτια κι αμάξια στο αντίθετο ρεύμα που σήκωναν νερά και μας κόρναραν για χαιρετισμό. Περνούσαν οι μηχανές με τους εθελοντές  των πρώτων βοηθειών και θυμάμαι τα μάτια τους να κοιτούν ίσια στα μάτια μου. Ένα νεύμα "όλα καλά;" ένα σήμα με το δάχτυλο, όλα καλά.
Μπαίνοντας στο πρώτο σταθμό μας περίμεναν παιδάκια. Κρατούσαν μπουκάλια με νερό και άπλωναν τα χέρια τους για να χτυπήσουν οι παλάμες μας, μου ήρθαν δάκρυα. Θυμήθηκα τα αγόρια μου. Ξαφνικά ήμουν περήφανη. Ήμουν στον Μαραθώνιο ναι ρε συ ήμουν εκεί...άρχισαν να τρέχουν δάκρυα. "Κόφτο" έλεγα μέσα μου. "Θα πάθεις αφυδάτωση από το κλάμα. Θα σε βγάλουν φωτογραφίες και θα φαίνεσαι χάλια...μας χάλασε που μας χάλασε ο καιρός τη μόστρα και μοιάζεις με κάμπια, θα είσαι και μια κλαμένη κάμπια. Σταμάτα να κλαίς!"...μετά γελούσα μόνη μου...
Με προσπερνούσαν άνθρωποι, προσπερνούσα ανθρώπους χαιρετιόμασταν βουβά με ένα νεύμα. Κάποιοι είχαν την ηλικία του μπαμπά μου κάποιοι ήταν παππούδες. Εντυπωσιάστηκα, με την δύναμη τους. Μου έδιναν δύναμη. Ένιωθα ασφάλεια κι αλληλεγγύη καθώς άνθρωποι με χαιρετούσαν ή μου έκαναν με τα δάχτυλα σήματα δύναμης και συνέχισης. Ήταν συναρπαστικό όλο αυτό που ζούσαμε μαζί με όλους αυτούς τους αγνώστους που εκείνη τη στιγμή ήταν συνοδοιπόροι μου!
Η μουσική στη διαπασών στο κεφάλι μου. Περνούσα ωραία, ένιωθα χαλαρά, είχα τον έλεγχο. Αναπνοές, φαγητό, νερό. Άκουγα μέσα στο μυαλό μου τις φωνές των φίλων και τις έντονες διαταγές του Σέργιου. "Θα τρως σε κάθε σταθμό. Θα πίνεις νερό σε κάθε σταθμό. Δυο γουλιές κάθε δύο χιλιόμετρα. Θα παίρνεις ότι σου δίνουν. Θα μασάς συνέχεια, θα ενυδατώνεσαι...καύσιμα, καύσιμα, καύσιμα..."
Η βροχή ασταμάτητη και φτάνοντας πάνω από τον  Αξιό ήρθε κι ο βαρδάρης...Όταν τρέχω δυο πράγματα δεν αντέχω, τον αέρα και τη βροχή. Ζούσα τον εφιάλτη μου...μα τον ζούσα!

Υπήρχαν στιγμές που τραγουδούσα δυνατά. Ναι, περνούσαν άνθρωποι δίπλα μου και με κοιτούσαν, με χαιρετούσαν κι εγώ τραγουδούσα. Ήμουν ευτυχισμένη. Άδεια, ήρεμη. Τίποτε άλλο δεν μετρούσε στον κόσμο. Τίποτε άλλο δεν υπήρχε στον κόσμο μόνο αυτό! Στα 21 χιλιόμετρα ήθελα να αρχίσω να ουρλιάζω από χαρά. Άλλο τόσο κι ήμουν απόλυτα χαλαρή. Κανένας πόνος. Στο 30ο φώναξα καουμπόικα...ιιιιχα! Περάσαμε τα τριάντα φίλε, κανείς δεν μας σταματά. Ρε συ το κάνεις, φτάνεις στο τέρμα άλλα 12, μόνο 12 έμειναν...
Ανηφόρες απαλές, δεν σταματούσα πουθενά. Δεν υπήρχε πόνος πουθενά, ένιωθα ελεύθερη! Στο 33 είπα τώρα αρχίζει. Ήταν ο αριθμός που είχα καταφέρει να φτάσω στις προπονήσεις μου, μετά από εκεί όλα ήταν άγνωστα...κι ήρθε σιγά σιγά ο πόνος. Μέση, γοφοί, λεκάνη...άρχισα να μιλάω στον πόνο. Στη μέση μου, μετά στο γόνατο, μετά στον αυχένα, μετά στον αστράγαλο, μετά στο γοφό στο τέλος δεν ήξερα που πονάω πρώτα και ζήτησα από όλα τα μέλη μου που ούρλιαζαν στο αυτί μου να το βουλώσουν....και το βούλωσαν για λίγο. Το σώμα ναρκωμένο, μουδιασμένο από τον πόνο. Έκανα τις ανάσες που είχα μάθει στο rebirth breathing με την φοβερή  Νικολέτα και βρέθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου να τρέχω αναπνέοντας από τη μύτη...έπιασε κι αυτό ξεγελάστηκα για λίγο ακόμη. Κέρδιζα χρόνο, τρώγοντας χιλιόμετρα αργά και βασανιστικά. Το ρολόι μου έδειχνε το ρυθμό και δεν τον έχασα ούτε στιγμή και μετά έγινε το απίθανο καθώς...εκεί μπαίνοντας στην Θεσσαλονίκη είδα την αερογέφυρα για την οποία με είχε προειδοποιήσει ο Πανταζής...
Είχα ήδη καμιά 37 χιλιόμετρα στην πλάτη μου και στο τέλος έπρεπε να σκαρφαλώσω αυτό το κάθετο βουνό...όλοι περπατούσαν. Τους κοίταζα από μακριά κρατούσαν τη μέση τους και περπατούσαν ανεβαίνοντας αργά ...θυμάμαι τα δάκρυα απόγνωσης...κι ύστερα ήρθε η σκέψη η μοναδική που είχα και με συντρόφευσε  "Όχι. Δεν υπάρχει επιλογή. Δεν πονάς τόσο για να εγκαταλείψεις. Ξέρεις από πόνο. Αυτό το σώμα κουβάλησε δυο παιδιά εννιά μήνες κι άνοιξε στα δύο για να τα γεννήσει...όχι ρε μάγκα δεν θα σταματήσω εδώ. Αυτό το σώμα ξέρει από πόνο, δεν με τρομάζει τίποτα. Δεν σταματάω να πάνε να γαμηθούν όλα δεν σταματάω  ρε, ούτε τώρα ούτε ποτέ"...και συνέχισα να ανεβαίνω τρέχοντας την ανηφόρα χωρίς πνοή, μόνο με νεύρα και ένταση και πείσμα...πείσμα! Αυτό μόνο μου είχε απομείνει...
Τα πνευμόνια έκαιγαν. Τα γόνατα έτριζαν. Η μέση νόμιζα θα σπάσει στα δύο. Ο αέρας στα μαλλιά μου και στο πρόσωπο δεν ήξερα πια αν ήταν η βροχή ή τα δάκρυα μου...Πονούσε όλο μου το είναι, μα την ανέβηκα τη γαμημένη!

Μπαίνοντας στην πόλη ενωθήκαμε με τους υπόλοιπους δρομείς των πέντε χιλιομέτρων. Τα τελευταία δυο χιλιόμετρα ήταν τα μακρύτερα της ζωής μου...δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, μου φαινόταν πως εγώ έτρεχα κι ο Λευκός Πύργος ξεμάκρυνε. Άκουγα τον κόσμο να μου φωνάζει "μπράβο, κουράγιο, λίγο ακόμη έμεινε΄", κάποιος μου φώναξε "έλα έμεινε ενάμιση χιλιόμετρο μην σταματάς" κι εγώ σκέφτηκα με φρίκη "ενάμιση χιλιόμετρο!!!Τόσο πολύ;"
Είχα μπλοκάρει τελείως. Τα πόδια έτρεχαν μα το μυαλό σαν να μην συνεργαζόταν πια. Ένας πιτσιρικάς που έτρεχε στα πέντε χιλιόμετρα, έφυγε από την λωρίδα του για να τρέξει γρηγορότερα και προσπάθησε να με προσπεράσει, μπαίνοντας στη λωρίδα μου. Με έσπρωξε με δύναμη και παραπάτησα. Ένας εθελοντής τον βούτηξε κυριολεκτικά από την μπλούζα  και του φώναξε "΄Μείνε στη λωρίδα σου, ας σεβαστούμε τους μαραθωνοδρόμους". Το μυαλό μου χοροπήδησε..."για εμένα το είπε; Είμαι Μαραθωνοδρόμος εγώ;" κι εκεί άρχισα πάλι να υπάρχω...και ξαφνικά ακούω το όνομα μου. Ουρλιαχτά. Απίθανες τσιρίδες κι όλοι γύρισαν να με κοιτάξουν. Σήκωσα τα χέρια με ενθουσιασμό, σε έναν χαιρετισμό ευτυχίας και το όνομα μου ακούστηκε ξανά και ξανά..."Κατερίνα σ΄αγαπάμε..Μπράβο μπράβο!" Τα κορίτσια μου κι οι τρελοί της Inter-Truck παραταγμένοι παντού να μου φωνάζουν κι εγώ ένιωθα σαν τρελή από ενθουσιασμό...Τερμάτιζα. Είχα φτάσει στο τέρμα!

Κοιτάζοντας τώρα το βίντεο του τερματισμού μου στις 5 ώρες και 7 λεπτά ακριβώς...βλέπω κάτι που δεν θυμάμαι. Κρατώ με τα δυο μου χέρια το κεφάλι σαν να μην το πιστεύω πως διασχίζω την γραμμή τερματισμού και μετά τα σηκώνω ψηλά θριαμβευτικά και συνεχίζω να τρέχω για λίγο έτσι με τα χέρια στον αέρα...

Ήταν μια μαγική, μαγική, στιγμή...
Κάθισα κάτω στο γρασίδι. Βγήκε για λίγο ένας ήλιος...κόσμος αγκαλιασμένος, γελούσαν φώναζαν συνθήματα, χρώματα παντού κέφι. Κουκουλωμένη με το σελοφάν, έπινα το νερό μου και το μυαλό μου ήταν απόλυτα, απόλυτα άδειο. Το σώμα κομμάτια. Μια γυναίκα με προσπέρασε κι ύστερα γύρισε πίσω "εσύ είσαι η Κατερίνα που όλοι φώναζαν το όνομα σου;" με ρώτησε...γέλασα και μου είπε  "μπράβο ρε Κατερίνα τα κατάφερες!"


Άρχισαν τα μηνύματα να έρχονται...άνθρωποι που παρακολουθούσαν την πορεία μου από το internet είχαν δει πως μόλις τερμάτισα και μου έστελναν συγχαρητήρια! Μου φάνηκε απίστευτο όλο αυτό...Αδιανόητο. Ένιωσα ευγνωμοσύνη! Εγώ έστειλα το πρώτο μήνυμα στη μαμά για να μην ανησυχεί..."Μαμά μου, τερμάτισα κι είμαι καλά"
Ήμουν περήφανη, όσο λίγες φορές στη ζωή μου. Ολομόναχη εκεί στο τέρμα περίμενα την οικογένεια μου που έτρεχε για ακόμη μια φορά με το Δέντρο Ζωής στα πέντε χιλιόμετρα και μονολογούσα "τέλειωσε...τέλειωσε, απίστευτο, έτρεξα σε μαραθώνιο ρε φίλε..."


Είδα τα παιδιά να τρέχουν καταπάνω μου κι ο Άγγελος με κοίταξε με τέτοιο θαυμασμό...Ο Πανταζής, μου έλεγε "τα κατάφερες ρε κάθαρμα, ρε σκυλί μαύρο τα κατάφερες" και μετά όλοι οι φίλοι, φωνές φιλιά συγχαρητήρια. Υπέροχη συγκινητική στιγμή η αγκαλιά με τον Σέργιο. Βουρκώσαμε κι οι δυο γιατί πια μιλούσαμε την ίδια γλώσσα κι ήξερα πια πως ήταν ...Τι σημαίνει το να τρέξεις σε μαραθώνιο. Το να μην μπορείς να τρέξεις σε ένα μαραθώνιο ενώ το θέλεις τόσο που πονάει το σώμα. Ήξερα πόσο πονούσε που δεν μπόρεσε να τρέξει. Ήξερα πως πονούσε...Σαν όλη αυτή η προσπάθεια κι η αγωνία να σφραγίστηκε εκεί...μαζί με τον σύντροφο στην αγωνία όλων αυτών των μηνών, σε εκείνον που μοιραζόμουν φόβους και ήξερα πως θα καταλάβει. Το συναίσθημα μοναδικό, ενώ ο Σπύρος στο τηλέφωνο φώναζε "είσαι μαραθωνοδρόμος" και ήταν οι στιγμές εκείνες φτιαγμένες από βαμβάκι...σαν να τις ζούσε κάποια άλλη κι όχι εγώ.

Σταματήσαμε στην αγαπημένη Sugar Angel. Η Αγγελική βγήκε πίσω από τον πάγκο για να φωνάξει σε όλο το κατάμεστο μαγαζί πως μόλις είχα τρέξει στον μαραθώνιο. Λατρεμένο μου τρελοκομείο...Πήρα μια red velvet βέβαια. Την ονειρευόμουν μήνες.

Μια συγκλονιστική μακαρονάδα του αγοριού μου, η θεϊκή red velvet και ο καναπές με την ζεστή κουβερτούλα μου με περίμεναν μετά από ένα αχνιστό μπάνιο...Το τέλειο κλείσιμο ενός ονείρου!

Τώρα προσπαθώ ακόμη να καταλάβω τι συνέβη...τι διάολο συνέβη. Νιώθω πως έφυγε από πάνω μου ένα βάρος. Παρά την χαρά και την αίσθηση πως έκανα κάτι το αδιανόητο, νιώθω σαν να απαλλάχτηκα από μια δύσκολη και συνεχή σκέψη....που με αυτή κοιμόμουν και ξυπνούσα τους τελευταίους μήνες.
Κι είναι ακόμη πιο παράξενο αυτό γιατί οι σκέψεις όλες, οι αγωνίες, οι φόβοι, οι ανασφάλειες, να σταμάτησαν στο σημείο εκκίνησης. Εκεί που αρχίζει η δράση λοιπόν...εκεί που αρχίζεις να κυνηγάς το όνειρο δεν χωρούν οι φόβοι. Δεν φτάνουν μέχρι εκεί!
Κι αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως το μυαλό γεννάει φόβους όταν σταματά να δουλεύει το σώμα. Έτσι απλά! Έζησα μια από τις πιο συγκλονιστικές εμπειρίες της ζωής μου και μέσα στο μυαλό μου καμία σκέψη. Δεν υπήρξε καμιά ρωγμή για να αφήσει κάτι ξένο να περάσει. Κι αν τελικά κέρδισα κάτι από όλο αυτό θα πω απλά πως κέρδισα την ελευθερία μου. Αυθόρμητα καθαρά. Την ελευθερία και την σιωπή του μυαλού μου!

Κρατώ την τελευταία φωτογραφία που βγάλαμε εκείνη τη μέρα στο σπίτι μας πια με το μετάλλιο κρεμασμένο στο λαιμό μου. Κουρασμένη, παγωμένη, βρεγμένη και αποκαμωμένη μέχρι το μεδούλι...Μα...Μαραθωνοδρόμος...



Όχι δεν θα είναι αυτός ο τελευταίος μου μαραθώνιος. Είναι ο πρώτος μου κι αν έχω κάτι να μοιραστώ είναι μόνον αυτό...Αν μέσα σε ένα χρόνο, μπόρεσα να το καταφέρω εγώ, μια γυναίκα μετά τα σαράντα, τρελά εργαζόμενη σύντροφος μαμά και νοικοκυρά, με παραπανίσια κιλά και με φυσική κατάσταση σκέτη καταστροφή, χωρίς επαγγελματική καθοδήγηση και χωρίς προπονητή...τότε σίγουρα, μπορεί να το καταφέρει ο καθένας!
Κανένα όνειρο δεν είναι αρκετά άπιαστο αν θέλεις στ' αλήθεια να το αγγίξεις...κι αν τελικά με ρωτήσετε γιατί το έκανα θα απαντούσα...γιατί ήξερα πως μπορούσα!

Καλημέρα αγαπημένοι...Υπάρχουν όνειρα παιδικά κι όνειρα που συναντάμε στο διάβα της ζωής μας. Θα ήταν υπέροχο να μπορούσαμε να κάνουμε στόχο κάθε όνειρο μας...γιατί αν το καλοσκεφτείς, τελικά τι νόημα έχουν τα όνειρα, αν δεν τα βάλεις στόχο στη ζωή σου...Τι νόημα έχει ένα όνειρο αν δεν το κυνηγήσεις;
Έστω κι αν νομίζεις, έστω κι ακόμη ξέρεις πως είναι άπιαστο, κάνε του την τιμή και κυνήγησε το. Μην το εγκαταλείπεις χωρίς προσπάθεια. Χωρίς να ζήσεις την αδρεναλίνη του κυνηγιού και τελικά...θυμήσου. Πότε σταμάτησες να είσαι κυνηγός;

Εγώ είχα ξεχάσει το κυνήγι. Έτσι έλεγα, πως τάχα βρήκα το στόχο μου...μα δεν υπολόγισα σωστά. Άνθρωποι μπήκαν σαν σίφουνες στη ζωή μου και με γέμισαν από μια ζωή αλλιώτικη. Με ανάγκασαν να κοιτάξω μακριά, να ξεβολευτώ, να διεκδικήσω. Γέμισαν τα μάτια τους προσδοκίες και τα δικά μου μάτια άρχισαν να απλώνουν στο ορίζοντα...Μια μεγάλη παρέα ανθρώπων, που με οδήγησαν προς την πίστη και την υπέρβαση...Εκείνοι, δεν το ξέρουν κι αυτό είναι που κάνει όλο το ταξίδι πιο μαγικό. Γιατί εκείνοι με ορίζουν ως δυνατή και γενναία μα δεν ξέρουν πως η δύναμη μου κρύβεται μέσα τους...Μέσα σας αγαπημένοι!
Σας ευχαριστώ όλους. Για τα μηνύματα, για τα τραγούδια, για την αγάπη, για το όνειρο, που γίνεται πελώριο μόνο όταν το ζεις! Κι εγώ το έζησα...μαζί σας...

                                                                                                            Κατερίνα
Υ.Γ.1 Αγαπημένη μου Inter-Truck σε ευχαριστώ για ακόμη μια φορά για αυτό το μοναδικό ταξίδι! Τον πρώτο μου Μαραθώνιο το έκανα μαζί σου κι αυτό θα το θυμάμαι πάντα, νιώθοντας ευγνωμοσύνη...
Υ.Γ.2 Σέργιε, Βαγγέλη, Σπύρο, Πέτρο...Σας ευχαριστώ! Τώρα ξέρω!Θα σας συναντήσω στη σιωπή του μυαλού. Καλά χιλιόμετρα..
Υ.Γ.3...Πανταζήηηη...χωρίς εσένα όχι μαραθώνιο...ούτε μια βόλτα στη λιακάδα!