Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Η δημιουργία μιας ξύλινης κονσόλας.

Αυτό το είδος επίπλου είναι από τα αγαπημένα μου. Ήθελα μια ξύλινη κονσόλα από αυτές τις μικρές που έχουν αυτά τα παράξενα ξεβαμμένα χρώματα και τα καμπυλωτά πόδια. Έβρισκα διάφορα σχέδια. Κάποια ήταν ακριβά, κάποια δεν είχαν το χρώμα που ήθελα, κάποια δεν είχαν τις απαραίτητες διαστάσεις. Αφού έψαχνα για καιρό αποφάσισα να ρίξω στον Πα την ιδέα..."να φτιάξουμε μια μόνοι μας."
Του εξήγησα την ιδέα μου και την βρήκε ενδιαφέρουσα κι έτσι αφού πήραμε τις σωστές διαστάσεις μιας και στο σημείο που θέλαμε να μπει έχει από πίσω το καλοριφέρ οπότε το σχέδιο είχε ιδιαιτερότητες.

Αγοράσαμε λοιπόν τέσσερα ξύλινα κολονάκια από αυτά που πουλάνε σε όλα τα πολυκαταστήματα σιδερικών και δύο τάβλες, μια για την επιφάνεια και μια μικρότερη για τα πλαϊνά και το μπροστινό κομμάτι. Ο Πα άρχισε να ενώνει τα κομμάτια μέσα στο Χειμώνα κάπου μέσα στα Χριστούγεννα που είχε λίγο ελεύθερο χρόνο. Άρχισε σιγά σιγά να φτιάχνει και τα συρτάρια και ζορίστηκε πολύ γιατί έφτιαχνε πρώτη φορά στη ζωή του συρτάρια και του πήρε χρόνο.
 

Στις αρχές του καλοκαιριού έτοιμα και τα συρτάρια.Το έξυσε για να καθαρίσει και να γυαλίσει το ξύλο κι έτοιμο....



Μετά ήρθε η σειρά μου. Άλλαξα γνώμη για το χρώμα αρκετές φορές και κατέληξα μόλις πριν λίγες ημέρες. Δεν είχα ξαναδοκιμάσει κάτι παρόμοιο, ούτε είχα ξαναδεί, ούτε βέβαια ήξερα πως γίνεται μα σκέφτηκα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Και πράγματι ήταν πανεύκολο αρκεί να έχει κανείς υπομονή...και να μην παίρνει και πολύ στα σοβαρά αυτό που κάνει...αν βγει λάθος το ξανακάνουμε...και τελειώνουμε τον άλλο μήνα. Αυτή είναι η λογική...

Λοιπόν το σημείο που θα έμπαινε είχε διάφορα πράσινα, γαλάζια, λευκά στοιχεία και γήινα στοιχεία από διακοσμητικά κλαδιά.
Αποφάσισα λοιπόν καταρχήν να βαφεί πράσινο. Ανακάτεψα πράσινη σκούρη λαδομπογιά με λίγη άσπρη για να σπάσει το πολύ σκούρο πράσινο και το έβαψα. Βγήκε ένα ωραίο χρώμα, που με έβαλε σε σκέψεις.Μήπως να το αφήσω έτσι; Όμως επέμεινα στο αρχικό σχέδιο και καλά έκανα.


Περίμενα δύο ημέρες να στεγνώσει καλά καλά και μετά το ξαναέβαψα από πάνω με άσπρη λαδομπογιά.


Να το λοιπόν κατάλευκο.


Μετά από δύο ημέρες και αφού είχε στεγνώσει καλά πήραμε χοντρό γυαλόχαρτο και αρχίσαμε να το ξύνουμε στις άκρες για να βγει από κάτω το πράσινο χρώμα.


Άρχισε να μεταμορφώνεται μπροστά μας. Έβγαλε το πράσινο χρώμα από κάτω και άρχισε να φαίνεται σαν παλιοκαιρισμένο και το λάτρεψα.


Βάλαμε και τα μικρά χερούλια που τα είχα αγοράσει στις εκπτώσεις από το Zara Home πριν από δύο χρόνια...2.99  το ζευγάρι. Είχα σκεφτεί πως όλο και κάπου θα μου χρειαστούν...κι είχα δίκιο!


Και να τη λοιπόν η όμορφη ξύλινη κονσόλα μου. Έτοιμη μετά από....8 μήνες αλλά δεν πειράζει...το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε!


Το κόστος κατασκευής της δεν ξεπέρασε τα 40 ευρώ, πράγμα που σημαίνει πως δεν υπήρχε περίπτωση να βρούμε κάτι φθηνότερο στην αγορά...ούτε κατά διάνοια!




Εντάξει, δεν ήταν και από τις πιο εύκολες, ούτε από τις πιο σύντομες, μα σίγουρα είναι από τις πιο όμορφες κατασκευές μας...




Οι πράσινες λεπτομέρειες που βγαίνουν από κάτω του δίνουν μια απίθανη όψη και παρέα με το χλωρόφυτο, το φυτό αράχνη και τα κοχύλια μεταμόρφωσε την γωνιά του σαλονιού μας.



Καλημέρα και καλή εβδομάδα αγαπημένοι μου...Τελευταία ανάρτηση του Ιούλη σήμερα κι ελπίζω να παραμείνω πιστή στα ιντερνετικά ραντεβού μας, μιας και για λίγο καιρό δεν θα έχω πρόσβαση στο διαδίκτυο...
                                                                                       

Μέχρι την επόμενη φορά λοιπόν...Live  Lough  Love!

                                                                                                                Κατερίνα

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Ένα αντίο...

Συνεχίζοντας λοιπόν από την προηγούμενη ανάρτηση...Η βραδιά των γενεθλίων του Γιώργου, τα είχε όλα όπως έλεγα...και έκλεισε με πόνο και δάκρυα, γιατί είχε, ένα τέλος κι ένα αντίο....Το τέλος και το αντίο στον Τίγρη μας!


Ο Τιγρέλος είχε γίνει η πελώρια αγάπη των παιδιών.Ο φίλος τους στο παιχνίδι και στην σκανταλιά. Είχαν την ευθύνη του. Το τάισμα, η καθαριότητα και η φροντίδα του, ήταν αποκλειστικά δική τους κι ήταν κάτι που τους έδινε τεράστια χαρά, παρόλο που συχνά γκρίνιαζαν γιατί έλεγαν πως βαριούνται να πάνε ως εκεί...100 μέτρα από το σπίτι μας! Μόλις όμως,  πήγαιναν  στο σπιτάκι που ζούσε ο Τίγρης άκουγες τα γαργαριστά τους γέλια και τις χαρούμενες φωνές τους. Ποτέ δεν τους έχω δει τόσο χαρούμενους, όσο ήταν με αυτό το μικρό τους πλάσμα...Κι εκείνος είχε εξελιχθεί σε μια πανέμορφη γατούλα όλο σκέρτσο και κυνήγι. Κούκλος...Όμως τον τελευταίο καιρό καθώς ο Τίγρης μεγάλωνε άρχισε να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος και ακολουθούσε τα παιδιά σαν γυρνούσαν σπίτι, από το δρομάκι που ενώνει το χώρο που δουλεύω και ήταν το σπίτι του.

Αυτό ήταν κάτι που δεν μας άρεσε και προσπαθούσαμε να τον τρομάξουμε για να αποθαρρυνθεί και να μην μπαίνει στην αυλή, μιας και φοβόμασταν τα σκυλιά μας. Όμως την ημέρα των γενεθλίων του Γιώργου, τα σκυλιά ήταν δεμένα και το σπίτι γεμάτο κόσμο και ιδιαίτερα, γεμάτο παιδιά.
Ο Τίγρης ήρθε κι όσο κι αν προσπαθήσαμε να τον διώξουμε έμεινε.Επαιξε με τα παιδιά, κρύφτηκε κάτω από το τραπέζι και ορμούσε στον καθένα που προσπαθούσε να γευτεί κάτι από το μπουφέ. Μας έκανε να γελάσουμε πολύ. Έφαγε μέχρι σκασμού και κοιμήθηκε σε αγκαλιές γουργουρίζοντας ευτυχισμένος.


Τις πρώτες πρωινές ώρες που τέλειωσε το πάρτι, τα παιδιά πήγαν για μπάνιο και ύπνο κι εγώ πήγα τον Τίγρη σπίτι του.Κάποια στιγμή άκουσα φασαρία στην αυλή και τον Πανταζή να προσπαθεί να διώξει κάτι κι αμέσως κατάλαβα. Βγήκα στην αυλή και τον άκουσα  να φωνάζει πως του όρμησαν τα σκυλιά. Έτρεξα πίσω από τον σκύλο που τον έπιασε φωνάζοντας τον και τότε αντιλήφθηκα πως τα παιδιά είχαν ακούσει τις φωνές κι είχαν βγει στο μπαλκόνι.
Δεν έχω ξανακούσει τα παιδιά μου έτσι. Οι κραυγές τους θα μου μείνουν αξέχαστες. Ούρλιαζαν σπαρακτικά, τόσο δυνατά που για τις επόμενες δύο ημέρες δεν είχαν φωνή.
Σταματήσαμε κατευθείαν με τον Πανταζή να φωνάζουμε για να μην ταραχθούν περισσότερο και μέσα στα επόμενα όχι παραπάνω από 10 δευτερόλεπτα είδα τον σκύλο και του ζήτησα να τον αφήσει.Τον άφησε μπροστά μου, μα ήταν ήδη αργά. Τον πήρα στην αγκαλιά μου και δεν κατάλαβα πως τα παιδιά ήταν δίπλα μου φωνάζοντας και κλαίγοντας, ξυπόλητοι και αλαφιασμένοι σε απόλυτο πανικό να κοιτάζουν το νεκρό γατάκι τους στην αγκαλιά μου...Ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί...

Ήταν μια ζόρικη νύχτα. Τον τύλιξα με την κουβερτούλα του και τους άφησα να τον χαϊδέψουν, να τους πούνε αντίο, και να τον αποχαιρετήσουν. Έκλαιγαν με φωνή και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα γοερά "γιατί", τα γυμνά τους πόδια να χτυπούν με αγωνία στο χώμα, τα χέρια τους να σφίγγουν και να ξεσφίγγουν το ένα το άλλο με απόγνωση κοιτάζοντας τον και τις γροθιές τους να κρύβουν τα μάτια τους καθώς κουνούσαν το κεφάλι με απελπισία...φωνάζοντας το όνομα του ξανά και ξανά...
Δεν έφυγαν από κοντά μας και στάθηκαν μέχρι τέλους δίπλα στο μικρό τους φίλο χωρίς να τον εγκαταλείψουν, ακόμη κι όταν ο μπαμπάς τους με 39 πυρετό, στις 3.00 τα ξημερώματα, έσκαψε τη γη για να βάλουμε μέσα της, κλαίγοντας όλοι μαζί, τον μικρό μας Τιγρέλο...ενώ ο μπαμπάς τους, μου  ψιθυρίσε απαλά "κλείσε του τα μάτια..."
Κοιμηθήκαν αγκαλιά, με χιλιάδες ερωτηματικά που έψαχναν απάντηση στα δικά μου μάτια. Που είναι τώρα; φοβήθηκε; πόνεσε; θα τον ξαναδούμε;
Ήταν κουρασμένοι πτώματα κι όμως τα πρησμένα βλέφαρα δεν έκλειναν. Τους είπα ότι είναι με τη μαμά του, ότι ήταν ένα χαρούμενος γατούλης που αγαπήθηκε πολύ, που είχε μια μικρή αλλά γεμάτη ευτυχία ζωή, γιατί είχε εκείνους που ήταν φίλοι του και τον φρόντιζαν και τον αγαπούσαν τόσο, ότι η τελευταία του ημέρα ήταν υπέροχη γιατί χάρηκε παιχνίδια κι αγκαλιές...κι άλλα πολλά, για να τους ανακουφίσω από τον πόνο.

Κι έτσι με τη σκέψη ότι είναι χαρούμενος μαζί με τη μαμά του, τους νίκησε η κούραση και κοιμήθηκαν, με τα μάτια πρησμένα και τα πρόσωπα πονεμένα.

Πάντα είχα στο νου μου πως έπρεπε  να μιλώ μαζί τους για το τέλος και  το θάνατο μα τίποτε δεν σε προετοιμάζει για όλο αυτό, ιδιαίτερα αν γίνει με τόσο βίαιο τρόπο.
Μιλούν για εκείνον συνέχεια και συχνά τους βρίσκω να συζητούν μεταξύ τους, προσπαθώντας να δώσουν εξηγήσεις λογικές για να μην μισήσουν τα σκυλιά, λέγοντας ο ένας στον άλλον αυτά που τους λέμε εμείς πως είναι στη φύση τους κι έκαναν κάτι που τους προστάζει το ένστικτο τους...Παρόλα αυτά τα σκυλιά μας δεν είναι πολύ δημοφιλή τις τελευταίες ημέρες...

Συχνά έρχονται σε διαφορετικούς χρόνους και ρωτούν διάφορα. Ο Γιώργος με ρωτούσε αν όλο αυτό έγινε στ'αλήθεια  ή ήταν όνειρο και η πιο μεγάλη ερώτηση είναι αν θα τον ξαναδεί κι όταν δυσκολεύονταν  να το χωνέψει με ρώτησε κάτι απίθανο..."δηλαδή έφυγε σαν το Νάντο;"...Του είπα "ναι, ακριβώς έτσι...." κι ήταν σαν να του απέκλεισα κάθε μικρή, ελάχιστη ελπίδα...κι αυτό πόνεσε πολύ! Έφυγε με κατεβασμένο κεφάλι γιατί αντιλήφθηκε την απόλυτη νέα πραγματικότητα...Όταν πέθανε ο Νάντο μας, ο Γιώργος ήταν κάτι παραπάνω από 3 ετών και είναι η πρώτη του απώλεια και η πρώτη του κατανόηση γα το τι σημαίνει θάνατος. Σημαίνει πως δεν θα σε ξαναδώ...ποτέ!
Για τον Άγγελο παρόλο  που είναι μεγαλύτερος η αγωνία παραμένει η ίδια, μα δεν έχει ερωτηματικά..."Δεν θα τον ξαναδώ...Δεν θα τον δω να μεγαλώνει"... εκείνος ξέρει πια!

Μιλήσαμε για τον μικρό Πρίγκιπα και τον αποχαιρετισμό του  με την αλεπού, για την σημαντικότητα κάθε πλάσματος που αγαπάμε, για την αγάπη που δεν πάει χαμένη, για την σχέση που δεν τελειώνει, για τον πόνο που λιγοστεύει...για όλα αυτά που μπορεί να αισθάνομαι πως βοηθούν.
Με κοιτάζουν πάντα σιωπηλά και βαθιά και κάθε φορά νιώθουν όλο και καλύτερα, με την σκέψη πως πρόλαβαν να του χαρίσουν αγάπη και πως είναι με τη μαμά του και πως ...ίσως ξαναβρεθεί στη ζωή τους με άλλο τρόπο...ψάχνουν στα σύννεφα τη μορφή του και μελαγχολούν, σαν έρχεται η ώρα που πήγαιναν να τον ταίσουν και να παίξουν μαζί του.

Οι απορίες και ο πόνος τους έχουν άλλη ωριμότητα κι άλλη περιοδικότητα ανάλογα με την ηλικία τους, μα η αλήθεια είναι ο πόνος της απώλειας είναι ίδιος και στους δύο. Κλαίνε πολύ και τους λείπει
πολύ και τον θυμούνται και πικραίνονται παρόλο που συνέχεια προσπαθώ να τους κάνω να θυμούνται τις χαρούμενες στιγμές μαζί του και τις πιο αστείες...Γελούν για λίγο και μετά αρχίζουν τα μάτια τους να τρέχουν και πάλι.
"Μαμά, μου λείπει, τον θέλω πίσω"... τι μπορώ να πω σε αυτό; Τίποτε...γιατί κι εμένα μου λείπει κι εγώ τον θέλω πίσω...τον μικρό χαρούμενο γατούλη μας, που όλοι ήμασταν σίγουροι πως θα τον βλέπαμε να γίνεται ένα τέλειος πελώριος γάταρος. Δυνατός και πανέμορφος...


Όμως όχι...Ο Τίγρης μας έφυγε με τρόπο σκληρό. Το γραφείο μου είναι άδειο χωρίς εκείνον να τρέχει ολόγυρα και κάνει τις σκανταλιές του. Χωρίς το "τοκ τοκ τοκ", τον ήχο από τα μικρά του ποδαράκια να ακούγονται στο ξύλινο πάτωμα, όταν κυνηγούσε μπαμπούρια. Ήταν η μικρή χαρούμενη παρέα μου και η αυλή είναι τόσο άδεια χωρίς εκείνον.
Λείπει πολύ από όλους μας, μα περισσότερο από τα παιδιά μας.

Το να μιλώ στα παιδιά για το τέλος και το θάνατο είναι παράξενο. Σαν να προσπαθώ να τους πείσω για κάτι που ούτε εγώ θέλω να δεχθώ, σαν να τους λέω παραμύθια  που ούτε εμένα με "ψήνουν"...για ψυχές που ζουν σε αστέρια, για πόνο που έχει νόημα... "Αν τον θυμόμαστε δεν θα πεθάνει ποτέ"...λέει ο Γιώργος κι ύστερα με κοιτά με αβεβαιότητα και με ρωτά "ε μαμά;" και θα θελα να του πω "ναι"....και να είναι αλήθεια!
Είμαι η μαμά τους...Ξέρω πως να τους ανακουφίσω, πως να τους βοηθήσω  να ηρεμήσουν και να νιώσουν λίγο καλύτερα με συναισθηματικές ή ακόμη και υπερφυσικές εξηγήσεις, μα η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να σε ακουμπήσει ένας τέτοιος  πόνος χωρίς να σου αφήσει σημάδια. Η καρδιά πονά, η απώλεια υπάρχει και το κενό παραμένει ανοιχτό για πολύ πολύ καιρό...
Δουλεύοντας με εξαρτημένους, έχω "δουλέψει" για χρόνια με τον πόνο του θανάτου, μα αυτή η εμπειρία, όπως κι αν ακουστεί αυτό, ήταν από τις πιο ζόρικες, γιατί οι πρωταγωνιστές του πόνου ήταν οι γιοί μου και αυτό που έζησαν ήταν δύσκολο. Δεν ήταν απλά το τέλος και ο θάνατος, ήταν όλη η σκηνή της βίας που έζησαν. Μίας βίας όμως, που είναι μέρος της ίδιας της φύσης γιατί η φύση είναι και σκληρή εκτός από σοφή και πανέμορφη και και και...και τελικά δεν μαθαίνονται όλα με τον πιο όμορφο τρόπο...Η εκπαίδευση μπορεί να γίνει και βίαια...αλίμονο, το ξέρω καλά, μα ήλπιζα να το διδαχθούν αυτό σε πιο ώριμη ηλικία...Από την άλλη σκέφτομαι πως είναι τυχεροί που η απώλεια  αφορούσε  ζωάκι γιατί υπάρχουν παιδιά που χρειάζεται να μάθουν, με τον πιο σκληρό τρόπο. Χάνοντας ανθρώπους.

Τα αγόρια έμαθαν πολλά μέσα σε μια βραδιά, για τη ζωή, το  εφήμερο, τις στιγμές που δεν πρέπει να πάνε χαμένες, την αγάπη που οφείλουμε να  χαρίζουμε χωρίς φόβο, χωρίς εγωισμό, την επικέντρωση στο τώρα, στην ζωή, στην κάθε ευκαιρία, για το υπέροχο γενναίο  ρίσκο που παίρνουν κάθε φορά που αγαπούν κάποιον, για το ότι πρέπει να ζουν ακόμη και τη στιγμή του τέλους με ολοκλήρωση και να μην φοβούνται να πουν "αντίο", όσο κι αν πονάει...
Κι ο μικρός Τίγρης έμαθε επίσης...μόνο που εκείνος δεν θα έχει ποτέ μια ακόμη ευκαιρία...
Κλείνει εδώ μια ζωούλα μα η αγάπη μας για εκείνη δεν πήγε χαμένη κι είναι παράξενο πως η ανάρτηση με την οποία πρωτοπαρουσίασα τον Τίγρη μας, είχε αυτό ακριβώς τον τίτλο.
"Η αγάπη δεν πάει χαμένη"...όχι δεν πάει χαμένη λοιπόν κι εμείς παρόλο που πονάμε θα συνεχίσουμε να ζούμε με το ρίσκο της αγάπης στη ζωή μας.
Θα συνεχίσουμε να επενδύουμε στην αγάπη για τα ζώα και  τους ανθρώπους και να μαζεύουμε αδέσποτα και να κάνουμε νέους φίλους...κι ας τους χάσουμε  κι ας πονέσουμε...Η αγάπη δεν πάει χαμένη. Ποτέ!
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα όλων...κι αυτό ως γονείς οφείλουμε να διδάξουμε. Αν φοβάσαι τον πόνο του τέλους δεν ζεις την αγάπη στη ζωή. Δεν ζεις τη ζωή...

Η πρώτη μεγάλη απώλεια των παιδιών μου. Ακόμη ένα φιλαράκι εκεί ψηλά...Γεια σου αγοράκι μας, σ' αγαπήσαμε πολύ...πάντα θα σ' αγαπάμε! Είσαι δικός μας...όπου κι αν είσαι.
Αντίο Τίγρη...πελώριε, άγριε κι ακαταμάχητε...Τίγρη μας!

Ρόαρρρρρ


 
                                                                                            Κατερίνα

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Τα γενέθλια του Γιώργου...7 χρονών ανθρωπάκος!

Τα γενέθλια του Γιώργου τα είχαν όλα...Πριν όμως σας εξιστορήσω τι εννοώ θα ήθελα να πω ένα μεγάλο, μεγάλο, μεγάλο ευχαριστώ για τα υπέροχα και πολύ προσωπικά σχόλια που έλαβα μέσω mail, fcb και αυτού το blog βέβαια για την προηγούμενη μου ανάρτηση για το "κυνήγι ενός ονείρου"...Το όνειρο της απόκτησης αυτού του παιδιού που στις 20 του μήνα γιορτάσαμε τα γενέθλια του.
Οι ιστορίες σας με συγκίνησαν και με έκαναν να νιώσω πως με τιμάτε...Γυναίκες κυνηγοί...είστε υπέροχες και σας ευχαριστώ!
Κάποιοι αναγνώστες ένιωσαν άσχημα για κάποιες ευχές που παλιότερα μας έστειλαν, μα να ξέρετε πως όσες ζεστές ευχές έχω δεχθεί στο παρελθόν από εσάς αναγνώστες και φίλοι μας, για την απόκτηση ενός ακόμη παιδιού, δεν μου έφεραν πόνο παρά μόνο χαρά κι ελπίδα γιατί, όπως έχετε καταλάβει...πιστεύω στα θαύματα. Οπότε...ευχαριστώ!
Σας ευχαριστώ και για όλες τις απίθανες ευχές για αυτόν τον τύπο λοιπόν και βέβαια αρχίζω να σας εξιστορώ τι είχαν τα γενέθλια του αφού τα είχαν όλα....Χαρά και πολύ πόνο, μα σήμερα...θα μείνουμε στη χαρά!
Η ημέρα ξεκίνησε με τη ζωγραφιά που έκανε ο Γιώργος στην αυλή με κιμωλίες...Έπρεπε να καθαρίσουν την αυλή οι δυο τους...ο μεγάλος αδερφός καθάριζε κι ο μικρός έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα από οτιδήποτε...μας το έδειξε με αυτή τη ζωγραφιά!
Ο μικρό μας ήλιος λοιπόν, ζωγράφισε ένα ήλιο που μας βγάζει τη γλώσσα...κι είναι αυτή η ακριβής εικόνα που έχουμε για τον ανθρωπάκο που έγινε 7!


Συνεχίζουμε με μπόλικη κούραση!

Βλέπετε εδώ τον πατέρα να φτιάχνει λεπτομέρειες της τούρτας που ζήτησε ο κυριούλης.


Angry birds λοιπόν και μας ζήτησε μια τούρτα υπερπαραγωγή. Μου φαίνετε πως έχουμε δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες στα παιδιά μας...
Αφού προσπάθησα του δήλωσα πως αδυνατούσα να κάνω αυτή την τούρτα που ζήτησε. Αρκέστηκε στο στρόγγυλο σχήμα λοιπόν και ζήτησε το κόκκινο πουλί....Μετά από προσπάθειες να βάψω τη ζαχαρόπαστα κόκκινη και θαυμάζοντας ασταμάτητα όλες εκείνες τις φίλες bloger που δουλεύουν τη ζαχαρόπαστα σαν παιχνίδι και κάνουν θαύματα...ενώ εγώ παιδευόμουν για ώρες...του ανακοίνωσα πως δεν μου βγαίνει το κόκκινο πουλί και του ζήτησα να διαλέξει άλλο.


Για καλή μου τύχη διάλεξε το γαλάζιο...και να εδώ ο πατέρας κόβει το σχήμα κοιτάζοντας ταυτόχρονα την εικόνα στον υπολογιστή....Πίσω το ρολόι δείχνει την ώρα...00.15 το ξημέρωμα...και η νύχτα ήταν μεγάλη...Οπότε μεγάλη κι η κούραση!!!

Είχε μεγάλη έκπληξη γιατί ο Άγγελος με δικά του χρήματα αγόρασε στον αδερφό ένα πελώριο νεροπίστολο...και η έκπληξη του μικρού ήταν πελώρια πραγματικά!


Είχε καυγάδες και γκρίνια και μίρλα λόγω της κούρασης...Ναι ναι μαλώνουμε και στο δικό μας σπίτι, σε όλους τους συνδυασμούς. Μαμά με μπαμπά, αγόρια μεταξύ τους, μπαμπάς με αγόρια, αγόρια με μαμά, μπαμπάς με τα σκυλιά...μαμά με τον κόσμο όλο και ξανά από την αρχή με νέους συνδυασμούς!

Και ήρθε εκείνο το τέλειο απόγευμα και ντυμένοι πια και ήρεμοι απολαύσαμε επιτέλους...γιατί τελικά τα γενέθλια του Γιώργου τα είχαν...όλα!

Μικρές κατασκευές με σημαιάκια και ανεμοδούρια που φτιάξαμε με κομμένα μπουκάλια νερού και χαρτί γκοφρέ και στεφανάκια με ομπρελίτσες για κοκτέιλ που βάλαμε σε στρογγυλό φελιζόλ, έτσι για μια νότα καλοκαιρινή και λίγο τροπική...


Πολλά βάζα με κοχύλια και κεράκια, για χαρά και για δροσερή εικόνα. Υπήρξε κι ένα από αυτά που αγαπάμε ιδιαίτερα μιας κι ήρθε από μακριά με το ταχυδρομείο, από την αγαπημένη μας Ευαγγελία μια super δημιουργική μαμά bloger που γνωριστήκαμε από κοντά στο Συνέδριο των Ψηφιακών Γειτονιών στην Αθήνα. Η Ευαγγελία έχει λοιπόν τις "Καλλιτεχνικές Δημιουργίες", ένα blog γεμάτο έμπνευση και απίθανη δημιουργικότητα. Το μικρό μας βάζο στόλιζε το κεντρικό τραπέζι, υπέροχο με κοχύλια πολλά, γαλάζιο, δροσερό με έναν αστερία στη μέση.Το ομορφότερο δώρο για το καλοκαιρινό μας πάρτι!(ευχαριστούμε Ευαγγελία)...


μαζί με το καλάθι με τα κακτάκια και τα κοχύλια...δώρο που ήρθε από την λατρεμένη μας Λευκάδα...(ευχαριστούμε Λευκή) κι η αυλή μας έγινε χρωματιστή για το Γιώργο...


 Είχε και ζελεδάκια σαν μικρά κοκτέιλ...Λεμόνι και κεράσι, για καλωσόρισμα...τα παιδιά το τίμησαν ναι...κι οι μεγάλοι επίσης.


Είχε μπόλικα γλυκά κι αρμυρά και μια τέλεια γρανίτα φράουλα...μμμμ


...κι είχε και μια ιδέα που ξετρύπωσα στο ίντερνετ και έγινε πολύ αγαπητή από τα πιτσιρίκια. Κουβαδάκια με διάφορα δημητριακά και θυμήθηκα τα  χωνάκια εφημερίδας για να τα γεμίζουν και να τα τρώνε...όπως τρώγαμε τα σπόρια στα πανηγύρια....Μεγάλο σουξέ!


Επίσης είχε όπως πάντα την αγαπημένη σπιτική λεμονάδα και το κρύο τσάι σε διάφορες γεύσεις και βέβαια ξετρυπώσαμε την μικρή μωρουδίστηκη λεκάνη των παιδιών, που βρήκε ξανά ρόλο μετά από τόσα χρόνια!!! Την γεμίσαμε με πάγο και ορίστε...κράτησε παγωμένα όλα τα ποτά!


Είχαμε στο ψυγείο έτοιμη την τούρτα που μας έβγαλε την ψυχή για να την τελειώσουμε...μην γελάτε φαίνεται απλή αλλά η άγνοια μου την έκανε εξαιρετικά δύσκολη και όχι! αυτά τα δύο εκεί πάνω δεν είναι αυτιά...είναι φτεράκια!!!!
Τέλος είχαμε βέβαια και μια piniatta που έγινε σε χρόνο μηδέν αφού η πρώτη καταστράφηκε και πάνω στον πανικό, μας ήρθε η ιδέα να χρησιμοποιήσουμε το κουτάκι μέσα στο οποίο η Ευαγγελία τοποθέτησε το βάζο που μας το έστειλε από την Αθήνα...ξανά ευχαριστούμε Ευαγγελία!!!Και να τη λοιπόν μια τετράγωνη μικρή piniatta με χρωματιστές κορδέλες και σχέδιο angry bird, βαμένο από τον καλιτέχνη πατέρα!


Έτοιμο το σκηνικό λοιπόν...όλα στη θέση τους!


Κι ύστερα ήρθαν οι φίλοι μας, με τα παιδιά...Κι η αυλή έγινε ακόμη πιο χρωματιστή και χαρούμενη.


Είχαμε πολλά γέλια γιατί η piniatta αρνούνταν να σπάσει και τελικά τα παιδιά της έδωσαν και κατάλαβε, κοπανώντας την όλα μαζί...


 κι όταν έπεσε η νύχτα άναψαν όλα τα κεριά κι η ατμόσφαιρα έγινε μαγική...


 και μαζί  τους άναψε κι ένα μικρό κεράκι.Το πιο σημαντικό, το κεράκι με το νούμερο 7...


Παρατάχθηκαν όλοι για τη μεγάλη στιγμή λοιπόν...


κι ο ανθρωπάκος ήταν χαρούμενος πολύ κι ευτυχισμένος ανάμεσα σε αυτούς που αγαπά και τον αγαπούν, όπως πρέπει να είναι κάθε παιδί μια τέτοια ημέρα.Την πιο σημαντική της ζωής του...


Ήταν μια όμορφη νύχτα. Γεμάτη με όλα όσα χρειάζεται κανείς για να νιώσει γεμάτος. Ανθρώπους, γεύσεις, ήχους κι ένα δροσερό καλοκαιρινό αεράκι...που έκανε στους κέδρους να χορεύουν απαλά.

Όταν η ημέρα αυτή η πάντα μαγική πέρασε, άρχισαν τα τρελά, αφού ο μπαμπάς μας έπεσε στο κρεβάτι με 39 πυρετό και οξεία βρογχίτιδα και ακολούθησε κάτι που μας πόνεσε και τα μάτια των παιδιών, γέμισαν δάκρυα...μα δεν είναι η ώρα!
Για την ώρα, κρατάμε τα καλά.Το πέρασμα του μικρού μας στον έβδομο χρόνο της ζωής του. Κρατάμε την ουσία και τα όμορφα, τα ξεχωριστά.Τα χαμόγελα, τα χέρια, τις αγκαλιές κι εκείνο το παιδικό χαμόγελο. Αυτό που ότι και να γίνει στον κόσμο...θα σε συμπαρασύρει κι αργά ή γρήγορα, θα χαμογελάσεις κι εσύ!


Χρόνια πολλά ανθρωπάκο!

Καλημέρα αγαπημένοι...και πολλές ευχές για μια υπέροχη εβδομάδα!
                                                                                                 Κατερίνα
 

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Το κυνήγι ενός ονείρου...

Πέρσι τέτοιον καιρό μοιραζόμουν την επεισοδιακή γέννηση του μικρού μας γιου, στις 20 Ιούλη του 2006. Φέτος αποφάσισα να μοιραστώ μια ακόμη ιστορία που τον αφορά κάτι ακόμη πιο ιδιαίτερο. Στην περσινή ανάρτηση είχα αναφέρει πως αυτός ο μικρός θεωρήθηκε, ένα θαύμα...να λοιπόν το γιατί:

Μετά τη γέννηση του Άγγελου του πρώτου μας γιου, όλα μέσα μου άλλαξαν και έβαλα όπως κάθε γονιός, νέες προτεραιότητες στη ζωή μου. Τα τελευταία πέντε χρόνια η δουλειά που έκανα ήταν εξαιρετικά απαιτητική. Ήμουν υπεύθυνη της Θεραπευτικής Κοινότητας ΙΘΑΚΗ, δούλευα δύσκολα ωράρια, πολλές ώρες μακριά από το σπίτι. Η φύση της δουλειάς ζόρικη, από μόνη της τεράστια ευθύνη, με πολλή μεγάλη αγάπη ταυτόχρονα και το συναίσθημα του μοιράσματος στη ζωή μου πελώριο. Από τη μια η μοναδική προσωπική μου ζωή και από την άλλη όλοι αυτοί οι υπέροχοι σημαντικοί άνθρωποι και μια ευθύνη που ώρες ώρες την ένιωθα σαν δώρο κι άλλες σαν βαρίδιο. Ταυτόχρονα ζούσα 50 χιλιόμετρα μακριά από τον χώρο εργασίας μου.Όλη μου την εγκυμοσύνη την πέρασα κάνοντας με το αμάξι αυτή την απίστευτη διαδρομή, 50 χιλιόμετρα να πάω, 50 χιλιόμετρα να επιστρέψω, 100 χιλιόμετρα την ημέρα, μέχρι 8 μηνών με την κοιλιά φούσκα, με ζαλάδες, με υπνηλίες, με ένα καλοκαίρι καυτό κι έναν ήλιο να με δαλύει, τις ατέλειωτες ώρες μποτιλιαρίσματος στην Εθνική οδό. Ακόμη αναρωτιέμαι πως διάολο τα κατάφερα...Τα κατάφερα όμως.
Όταν γεννήθηκε το μικρό μας και αφού έγινε 9 μηνών γύρισα στη δουλειά. Έκανα το παν για να πάρω μετάθεση...Δεν μπορούσε να γίνει κάτι...οπότε γύρισα στα 100 χιλιόμετρα την ημέρα και σε μια Μονάδα με αυξημένες απαιτήσεις στην παλιά μου θέση. Ένιωσα να βουλιάζω...Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου ως μαμά. Έβλεπα το παιδί μου σχεδόν μόνιμα στον ύπνο του και ζούσα με μια συνεχή ενοχή και μια αγωνία. Θυμάμαι την αϋπνία, τα ατέλειωτα χιλιόμετρα, την ζόρικη δουλειά, τον χαμένο χρόνο που έπρεπε να κερδίσω στη δουλειά...
Πέρασε ένας Χειμώνας αγωνιώδης και απίθανα κουραστικός κι ήρθε ένα Καλοκαίρι που όμοιο του δεν έχω ξαναζήσει στη δουλειά. Μια πελώρια κρίση. Συχνά περνούσαμε κρίσεις. Σε μια Θεραπευτική Κοινότητα με 50, 60 ,70 άτομα οι κρίσεις είναι εργαλείο. Μα κάτι παρόμοιο δεν είχα ξαναζήσει γιατί ήταν μια γενικευμένη κατάσταση.Ταχυκαρδίες, άγχος, αϋπνίες. Ένιωθα μόνη, ένιωθα κουρασμένη και το μόνο που με κρατούσε ήταν η ομάδα μου και το ότι είχα μεγάλη εμπειρία...Αυτό που ζούσα  με βοήθησε πολύ και μου έμαθε πολλά σε επαγγελματικό επίπεδο, όμως την πλήρωσα την κρίση και μάλιστα ακριβά.

Ξαφνικά έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση σταματά ο κύκλος μου.Ο απόλυτα σταθερός μου κύκλος...Σκέφτηκα πως έμεινα έγκυος, μα πως διάολο συνέβη αυτό; Δεν ήμουν έτοιμη για μια νέα εγκυμοσύνη. Πήγα στο γιατρό μου και δεν ήμουν έγκυος. Μου ζήτησε να κάνω εξετάσεις και τα αποτελέσματα έδειξαν μια...διαταραχή στις ορμόνες."Καλά, μου είπε, μην δίνεις σημασία μάλλον το άγχος. Είσαι μόνο 32 χρονών, πολύ νέα για τέτοιο μπέρδεμα στις ορμόνες". Όμως είχαν μπει πια μέσα μου τα διαόλια...
Το Καλοκαίρι αυτό θα μου μείνει αξέχαστο.Έχω μια φωτογραφία που την τράβηξε η φίλη μου η Βαγγελιώ για να θυμάμαι λέει πως δείχνω  σαν "ζεματισμένη"...Έτσι ένιωθα. Να βάλλομαι από παντού. Στο τέλος του Σεπτέμβρη άνοιξε μια νέα θέση που είχε ως στόχο την δημιουργία μια νέας Μονάδας. Ήμουν απελπισμένη κι ήθελα οπωσδήποτε να μετακινηθώ από την Κοινότητα, οπότε έκανα τα χαρτιά μου και τελικά πήρα τη θέση....Κι αρχίσαμε! Νέος κύκλος φρίκης.Έπρεπε να στηθεί μια νέα Μονάδα από την αρχή, να δημιουργήσω την ομάδα μου και να αρχίσουμε να δουλεύουμε σε ένα νέο εναλλακτικό πλαίσιο, το συντομότερο δυνατό. Η θέση αυτή ήταν ακόμη πιο απαιτητική. Στην προηγούμενη κατάσταση τουλάχιστον είχα μια εμπειρία,  στην νέα κατάσταση μόνο ένα θολό τοπίο μπροστά μου...

Ακολούθησαν άυπνες νύχτες και ένα άγχος να με σκεπάζει. Κοιμόμουν κι έκανα σχεδιασμούς κι έβλεπα πλάνα, με οικονομικούς προϋπολογισμούς και πλαίσια.Ξυπνούσα τρελαμένη, είχα νεύρα, ένταση, κούραση συσσωρευμένη.
Ένιωθα την ευθύνη ακόμη πιο βαριά πάνω μου...και να το ξανά, έξη μήνες μετά ξαναγύρισε..Πάλι με τον ίδιο τρόπο  διαταραχή του κύκλου μα τώρα υπήρχε και κάτι άλλο. Βίαια συμπτώματα άγχους, εφιδρώσεις, αϋπνία, ταχυκαρδίες...Τι έχω;
Ο γιατρός μου ξαναζήτησε να κάνω εξετάσεις.Και ξανά τα ίδια αποτελέσματα. Μου ζήτησε να κάνουμε μια συνάντηση και μου είπε "Μπαίνεις σε Εμμηνόπαυση." Έτσι απλά...Νόμιζα πως είναι τρελός.Του είπα "Είμαι  μόνο, 33 χρονών" κι εκείνος είπε "Συμβαίνει καμιά φορά... είσαι άτυχη." Έφυγα από το γραφείο του σαν υπνωτισμένη κι ήταν η τελευταία φορά που τον είδα.

 
Κι άρχισε  μια ιστορία που εγώ την αποκαλώ κυνήγι...Το κυνήγι ενός ονείρου! Άλλαξα γιατρό και την επομένη ημέρα πήρα τις εξετάσεις μου παραμάσχαλα και επισκέφθηκα έναν νεότερο και πολλά υποσχόμενο επιστήμονα... Τον τωρινό γιατρό μου. Κάναμε μια μεγάλη συζήτηση για πολλά, για τη δουλειά, μου, το άγχος, την αϋπνία, την ευθύνη, τη μητρότητα... τα πάντα και μετά μου είπε το εξής μαγικό που με ηρέμησε. "Ο οργανισμός σου είναι σαν ένα ποδήλατο που του έχει βγει η αλυσίδα.Θα βάλουμε την αλυσίδα στη θέση της και θα μπει πάλι το σώμα σε κύκλο." Τον λάτρεψα γιατί μιλούσε σαν εμένα...ο κύκλος λοιπόν!
Έφυγα πετώντας. Μπορούσα και πάλι να κοιμηθώ και να ηρεμήσω έστω και για λίγο.
Η αγωγή όμως που μου έδωσε δεν είχε κανένα απολύτως αποτέλεσμα.Ξανά στα ίδια. Το σώμα μου κατέρρεε. Ένιωθα πως το κεφάλι μου θα εκραγεί, ένιωθα πως τα νεύρα μου γίνονταν φίδια να πνίξουν όποιον ήταν δίπλα μου. Δεν γινόταν τίποτε, αποτέλεσμα κανένα. Ξανά εξετάσεις ξανά αποτελέσματα άσχημα ξανά και ξανά  και ξανά. Θυμάμαι την τελευταία φορά που πήρα τα αποτελέσματα είχα μια σημαντική ομάδα με γονείς που τα παιδιά τους ήταν στη χρήση ουσιών.
Έτρεξα γρήγορα, πήρα τα αποτελέσματα και τα έστειλα με φαξ στο γιατρό λίγο πριν μπω στην ομάδα. Σε λίγα λεπτά έλαβα ένα τηλεφώνημα.Μου είπε" Λυπάμαι δεν είναι αυτό που περιμέναμε, μα μην χάνεις το κουράγιο σου θα δούμε τι θα κάνουμε." Ο χρόνος πίεζε, έπρεπε να μπω στην ομάδα. Τον ρώτησα "Τι έχω , τι συμβαίνει;" Απάντησε "ΠΩΑ", Τι είναι αυτό δηλαδή; "Πρόωρη Ωοθηκική Ανεπάρκεια".... Προωρη τι;
Έπρεπε να κλείσω και να μπω στην ομάδα. Ήμουν υπό διάλυση. Σκέφτηκα "ότι εκπαίδευση για διαχείριση κρίσεων έχω κάνει θα μου χρειαστεί σήμερα..." κι ύστερα σκέφτηκα πως αυτοί οι γονείς βίωναν πολλή μεγαλύτερη κρίση από εμένα κι είχαν την ανάγκη μου...άλλωστε τα δικά τους παιδιά έπαιζαν με το θάνατο...

Θυμάμαι κάθε λεπτό εκείνης της ομάδας.Οι αισθήσεις μου ήταν σε εγρήγορση. Κάθε λέξη, κάθε γκριμάτσα, κάθε γέλιο, κάθε δάκρυ...τα θυμάμαι όλα ξεκάθαρα. Και τέλειωσε μετά από τρεις βασανιστικές ώρες απόλυτης προσήλωσης. Μια καταπληκτική ομάδα.
Ήταν αργά το βράδυ κοντά 22.00 η ώρα,  Φλεβάρης μήνας παγωνιά παντού. Έφυγαν όλοι  κι έμεινα μόνη.Ολομόναχη σε ένα εξαώροφο πελώριο κτίριο γεμάτο σιωπή. Ντύθηκα βουβά και πήγα σπίτι κι εκεί έκανα το πρώτο τηλεφώνημα στην ξαδέρφη μου τη Σούζυ.Ήμαστε συνομήλικες και πολύ πολύ δεμένες κι ήταν εκείνη που δέχθηκε το πρώτο κύμα.Γιατί κύμα ήταν αυτό που βγήκε τη  βραδιά εκείνη...τσουνάμι. Δεν θυμάμαι να μιλούσα μόνο έκλαιγα, έκλαιγα και φώναζα ακαταλαβίστικα πράγματα... και εκείνη απλά με άκουγε...άναυδη. Κατέρρευσα. Από και ύστερα κατέρρευσα στα αλήθεια. Προδοσία. Αυτό ένιωθα.
Ένιωθα πως το σώμα μου με πρόδωσε. Αυτό το σώμα που το φρόντιζα, δεν το ταλαιπωρούσα, αυτό το σώμα μου στερούσε μια πελώρια ευκαιρία. Να ξαναγίνω μητέρα. Κάτι μέσα μου έσπασε για πάντα.Ο ένας μου εαυτός δεν το πίστευε, ό άλλος μου εαυτός το είχε ήδη χωνέψει...Πέρασα από όλα τα στάδια της θλίψης ξανά και ξανά.Από την άρνηση στο θυμό από την κατάθλιψη στην αποδοχή και πάνω που ηρεμούσα άνοιγε νέος κύκλος, κατάθλιψη και θυμός, αποδοχή και άρνηση...ξανά και ξανά σαν βασανιστήριο.
Μια έως πέντε στις 100 γυναίκες, μου είχε πει ο γιατρός...κι ήμουν εγώ μέσα σε αυτές; Αυτό το μικρό ποσοστό με αφορούσε; Ήμουν η μια στις 100;
Κι όχι οι τιμές μου δεν ήταν λίγο ανεβασμένες, για να μπορώ να ελπίζω...οι τιμές μου πετούσαν. Είχαν εκτοξευτεί. Αν οι φυσιολογικές τιμές της ωοθηλακιοτρόπου ορμόνης είναι 2 με 10, αν από 11 με 25 σημαίνει πως υπάρχει φτωχή παραγωγή ωαρίων, αν μετά τα 26 σημαίνει πως μια γυναίκα μπαίνει σε εμμηνόπαυση και ακόμη και με διέγεση των ωοθηκών είναι αμφίβολο αν ο οργανισμός θα μπορέσει να ανταπεξέλθει μα ακόμη κι έτσι το ωάριο είναι πιθανό να μην είναι καλής ποιότητας, αν αυτές λοιπόν είναι οι τιμές σε γενικές γραμμές οι δικές μου τιμές ήταν απαγορευτικές για οτιδήποτε...60, 70 , 120 και συνεχώς ανέβαιναν. Με αυτές τις τιμές δεν υπήρχε περίπτωση ούτε καν, εξωσωματικής...Πως έγινε αυτό; Απλά αδιανόητο...
Οι άνθρωποι οι αγαπημένοι  μου στέκονταν πολύ. Με στήριζαν, ιδίως ο σύντροφος μου. Πάντα εκεί, πάντα δίπλα, πάντα με γέλια, πάντα με πολύ πλάκα και πάντα με τα όνειρα παραμάσχαλα.Ποτέ δεν εγκατέλειψε τα όνειρα μας. Όνειρα για μια μεγάλη οικογένεια, με τρία τουλάχιστον παιδιά και πολύ κέφι και γέλια και φίλους και ανθρώπους πολλούς τριγύρω...Στα πολύ δύσκολα ξέχασε τα παιδιά, δεν ήθελε άλλα παιδιά ήθελε όλα τα άλλα, είμαστε οικογένεια έλεγε, εμείς είμαστε η οικογένεια μας!

Κάναμε μεγάλες αλλαγές σε εκείνη την περίοδο μετακομίσαμε στο νέο κι αστραφτερό μας σπίτι, οι δουλειές μας πήγαιναν καλά, ζούσαμε μια όμορφη ζωή με το παιδί μας, με πολλούς φίλους, μα εγώ είχα μια θλίψη και μια οργή...Προδοσία.
Το χαμόγελο δεν έφτανε στα χείλη μου, έπρεπε να αλλάξω τα πάντα.Τρόπο ζωής, τρόπο διατροφής, έκανα εξετάσεις που τις έκαναν γυναίκες  στα 55 τους κι άρχισαν να διαπιστώνω ήδη τις αλλαγές που αφορούσαν τη νέα μου πραγματικότητα. Ζούσα όλα αυτά που θα έπρεπε να ζω 15 χρόνια μετά. Οι εξετάσεις έδειχναν πως το πρόβλημα εντείνεται. Το σώμα αντιδρούσε πολύ βίαια κι έντονα, ίσως επειδή ήμουν πολύ νέα είπε ο γιατρός, ίσως γιατί αντιστεκόμουν τόσο πολύ.
Οι αϋπνίες, οι εφιδρώσεις, η αλλαγές στη διάθεση, η κατάθλιψη, έρχονταν με απίστευτη ένταση και νόμιζα θα τρελαθώ! Εκτός από τα σωματικά και τα συναισθηματικά συμπτώματα ήταν η αίσθηση της σεξουαλικότητας που χάνεται και η αίσθηση των γηρατειών που είναι πια κοντά...Μα έχω εγώ το σώμα μιας γυναίκας 55 χρονών;
Η θλίψη ερχόταν σαν πέπλο και δεν το άντεχα, καταλάβαινα πως ήταν κάτι έξω από εμένα, κάτι που θα με κατάπινε αν δεν συνέχιζα να παλεύω κι ήθελα τόσο να αφεθώ, να αφεθώ στη θλίψη...

Σαν να μην έφτανε όλο αυτό το πρώτο μου παιδί μεγάλωνε κι άρχισαν τα σπαστικά, "μεγάλωσε το παιδί σου πότε θα του κάνετε ένα αδερφάκι;" "Καλά με ένα παιδί θα μείνεις"; Κι όταν ο Άγγελος στα 2,5 του χρόνια  έκανε τα πείσματα και τις τρέλες του, μου έλεγαν κουνώντας το κεφάλι όλο γνώση: "Ένα αδερφάκι θέλει ο γιος σου για να στρώσει. Μην περιμένεις άλλο...θα το χαλάσεις το παιδί" και άλλα πολλά με αποκορύφωμα μια γυναίκα που δεν ήξερα καν στην κηδεία της αγαπημένης μου θείας, είχε όρεξη για κουβέντα γιατί  με θυμήθηκε που με ήξερε λέει από μικράκι και με ρώτησε όλο ενδιαφέρον "Πόσα παιδάκια έχεις;"και μόλις της απάντησα, βρήκε το σωστό τόπο και χρόνο και μου είπε το εξής: "Ένα παιδί έχεις μόνο μωρή τεμπέλου;" Ναι έτσι ακριβώς με αποκάλεσε εκείνη η ξένη γυναίκα,  "μωρή τεμπέλου"!!! Δεν ήξερα γιατί έκλαιγα, για τη θεία, για το "τεμπέλου"... ή για το ότι ήθελα να την βρίσω μα δεν μου το επέτρεπε η καλή ανατροφή μου...

Ζούσα με έντονη φρίκη ότι γινόταν, κάθε νέα αλλαγή κι ένιωθα μόνη, ολομόναχη στον κόσμο όλο...όλοι μου έλεγαν "σύνελθε υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, που έχουν ανίατες ασθένειες, που η ζωή τους κρέμεται από μια κλωστή, που έχουν το ίδιο πρόβλημα και δεν πρόλαβαν να κάνουν παιδιά, εσύ τουλάχιστον έζησες τη μητρότητα"...Είχαν δίκιο όλοι! Μα έπρεπε να ζήσω την θλίψη μου...τον αποχαιρετισμό του ονείρου μου, έπρεπε να ζήσω με μια νέα πραγματικότητα που δεν είχα διαλέξει, με το συναίσθημα πως απογοήτευα τον σύντροφο μου, τον γιο μου...τον εαυτό μου. Είχα ενοχές. Ένιωθα πως έφταιξα σε κάτι κι έψαχνα.Τι έκανα; Κάποια εξέταση που δεν έπρεπε; Εκτέθηκα σε κάτι; Κάποιο φάρμακο ίσως; Ακτινοβολία; Το άγχος στη δουλειά; Το ότι επένδυσα τόσο στην καριέρα μου; Ήμουν μήπως η απόδειξη πως οικογένεια και καριέρα δεν πάνε μαζί;...Έχασα τόσο χρόνο να κυνηγώ άσκοπα πράγματα;  Έκανα στα 31 μου το πρώτο μου παιδί, ήμουν ήδη μεγάλη, τόσο μεγάλη και δεν πρόλαβα...Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις που με τρέλαιναν κάθε άυπνο κουρασμένο βράδυ!
Το ζούσα έντονα μα δεν γινόταν να μην το ζήσω...παρόλο που ναι, αισθανόμουν τυχερή που είχα ζήσει τη μητρότητα, τυχερή που είχα προλάβει...Έτσι, επέτρεψα στον εαυτό μου να βουλιάξει για  5 ολόκληρους μήνες...μετά άρχισα να δρω!

Άρχισε η εκπαίδευση να λειτουργεί μέσα μου κι άρχισα να "δουλεύω" με τον εαυτό μου. Άρχισα να μαζεύω κομμάτια και να κάνω πλάνα. Κατέστρωσα ένα σχέδιο λοιπόν, με χρονοδιαγράμματα.
Η ολοκλήρωση του πλάνου έλεγε πως είχα έναν χρόνο μπροστά μου να δράσω εναλλακτικά με τον δικό μου τρόπο. Μετά θα αφηνόμουν στα χέρια της Ιατρικής...Ένα χρόνο μέχρι τα 34 μου και μετά βλέπουμε. Το πρώτο που έκανα ήταν να μάθω. Κι έμαθα ...έμαθα τα πάντα για τον "εχθρό". Ενημερώθηκα, διάβασα, ήξερα τα πάντα. Ότι συνέβαινε στο σώμα μου στο μυαλό μου, τις νέες μεθόδους, την αντιμετώπιση της κάθε κατεύθυνσης, τις ορμόνες, ποια κάνει τι και γιατί και τι σημαίνει και πως και και και...τα πάντα.
Εγώ η ίδια είμαι εναλλακτική θεραπεύτρια και σκέφτομαι εναλλακτικά και πέρα από τα πλαίσια.Ξέρω πως το σώμα είναι  ένας κύκλος, μια ροή και κάτι είχε διαταράξει τη ροή του. Δεν υπήρχε θέμα κληρονομικότητας και την περίοδο της διατάραξης ζούσα έντονα αγχωτικές καταστάσεις, που προφανώς με επηρέασαν. Έπρεπε να βρω τον τρόπο να ηρεμήσω το σώμα μου για να αρχίσει να με ακούει, να ρίξω τους ρυθμούς, να αρχίσω εγώ να το ακούω...
Παρά τις έντονες αντιρρήσεις τους γιατρού, του ζήτησα χρόνο για να σταματήσω κάθε φαρμακευτική αγωγή και ορμονική υποκατάσταση.Μου έδωσε το χρόνο που ήθελα κι άρχισε το πλάνο.
Άρχισα ομοιοπαθητική και ταυτόχρονα γιόγκα. Άλλαξα ριζικά τη διατροφή μου και μείωσα δραστικά το ωράριο εργασίας μου αφήνοντας στον αέρα εκκρεμότητες, μοιράζοντας αρμοδιότητες και το σπουδαιότερο ζητώντας βοήθεια από συναδέλφους. Άφησα τους ηρωισμούς κατά μέρος.
Ζούσα περισσότερο τις στιγμές κι απολάμβανα την παρέα του υπέροχου γιου μου. Άρχισα να τον βλέπω περισσότερο, να τον χαίρομαι.
Γυμναζόμουν, δεν έπαιρνα φάρμακα για κανένα λόγο έκανα αποτοξινώσεις, προσπαθούσα να ρίξω τους ρυθμούς στην καρδιά μου, να αναπνέω σωστά, να με ακούω...
Ένα μήνα μετά έγινε το θαύμα...είχα και πάλι κύκλο χωρίς ορμονική υποκατάσταση. Ηρέμησα και τίποτε δεν με σταματούσε.Το σώμα μου είχε γίνει έναν ναός δύναμης. Ήμουν ήρεμη, είχα τον έλεγχο.
Πέρασαν έτσι τρεις μήνες και ξαναέγιναν οι εξετάσεις. Δεν ήταν φυσιολογικές οι τιμές, ήταν όμως καλές.Τόσο καλές που μου επέτρεπαν να έχω κύκλο, όχι όμως και να είμαι γόνιμη...Δεν με πτόησε αυτό, θα συνέχιζα. Δεν υπήρχε τίποτε, μόνο το "μπροστά". Άρχισα και πάλι να επιτρέπω στον εαυτό μου τα όνειρα...

Είχαμε μπει στον Δεκέμβρη και ένα πρωινό πηγαίνοντας στη δουλειά είδα πως είχαν ήδη κρεμάσει τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Χάζεψα για δυο λεπτά τα όμορφα σχέδια και το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα. Ένα μικρό βελούδινο παιδικό καροτσάκι.Το αγόρασα και το κρέμασα στο δέντρο μας ψιθυρίζοντας πως φέτος ήθελα μόνο αυτό...Ενα μωρό μέσα στην κούνια, τίποτε άλλο και συνέχισα.


Είχα ένα στόχο να φτάσω κι εκεί λίγο πριν τα Χριστούγεννα ο διευθυντής μου περιχαρής μου ανακοινώνει πως φεύγει για το Διδακτορικό του και θα λείψει 6 μήνες και με ορίζει αντικαταστάτρια του...Αντικαταστάτρια του Διευθυντή Βορείου Ελλάδος...
Εκείνος μιλούσε για την εμπειρία, την αύξηση μισθού, την ευκαιρία κι εγώ σκεφτόμουν, τα ταξίδια, τα ανύπαρκτα ωράρια, τις καμιά 20 αριά Μονάδες που έπρεπε να εποπτεύω και το πλήθος των ευθυνών... όλοι μου έδιναν συγχαρητήρια και εγώ μέσα μου ούρλιαζα γιατί θα πήγαιναν όλα στράφι. Πάει ο στόχος!...Του είπα "δεν θέλω" και γελώντας μου είπε..."είσαι τρελή" κι έπειτα σοβάρεψε και μου είπε..."σε διάλεξα, εσύ θα το κάνεις."
Ένα συγκλονιστικό δώρο που αδυνατούσα να χαρώ...

Την επόμενη ημέρα έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Καβάλα και  λίγο μέρες μετά διακόπηκε ξανά ο κύκλος...Κατέρρευσα. Έκανα δυο τεστ εγκυμοσύνης, μήπως ήμουν έγκυος. Αρνητικά και τα δύο. Ημουν στην δουλειά...η διευθύντρια κλαίει μέσα στην τουαλέτα...Τι ντροπή!
Η φίλη μου η Κατερίνα, που με είδε διαλυμένη με πήγε μια βόλτα. Περπατήσαμε στον παγωμένο αέρα, ήπιαμε καφέ  και φάγαμε ένα γλυκό  έτσι σχεδόν σιωπηλά.Τα δάκρυα μου έτρεχαν βουβά κι εκείνη απλά με κοίταζε με αγάπη και κατανόηση...Τίποτε περισσότερο, χωρίς περιττά λόγια...Το ίδιο βράδυ είδα ένα όνειρο.Είδα πως ξύπνησα από τον ύπνο και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ακριβώς από πάνω από το σπίτι, είδα ένα λαμπερό έλκηθρο και τον γνωστό Άγιο ντυμένο στα κόκκινα να με χαιρετά...Κάτι μέσα μου σκίρτησε...Ήταν ένα παιδιάστικο όνειρο...σχεδόν γελοία παιδιάστικο, μα εγώ πια ήξερα!

Ο γιατρός μου έλειπε ταξίδι και δεν μπορούσα να πάω, μα ήθελα απελπισμένα να τον δω.Έτσι αποφάσισα να πάω σε κάποιον άλλο, έτσι για ένα υπέρηχο, για να βεβαιωθώ για το τι συμβαίνει. Παρόλα τα δύο αρνητικά τεστ το όνειρο μου μίλησε και μια διαίσθηση που πια άρχισε να με συνεπαίρνει.
Πήγα.Μιλήσαμε, με κοίταζε με εκείνη τη συμπόνια, την κατανόηση, που μισούσα. Μου είπε όλα αυτά που ήδη ήξερα.Μου έδωσε κουράγιο, μου είπε πως ήμουν τυχερή που είχα ένα παιδί και πως έπρεπε να το πάρω απόφαση. Του ζήτησα να μου κάνει υπέρηχο. Με κοίταξε με θλίψη "Τι νομίζεις πως θα δείξει ο υπέρηχος;" Μου είπε."Με αυτές τις ορμόνες δεν μπορείς να μείνεις έγκυος λυπάμαι...απλά δεν γίνεται. Άλλωστε έχεις ήδη κάνει δύο αρνητικά τεστ. Έτσι δεν είναι;".  Επέμεινα, "Μην έχω κάτι άλλο", του είπα,"Να βεβαιωθώ...Σας παρακαλώ". Έδειξε κατανόηση και μου έκανε τον υπέρηχο και πριν προλάβει εκείνος να δει κάτι το είδα εγώ...Ήταν εκείνος, ήμουν σίγουρη πως ήταν εκείνος που περίμενα. Ο μικρός άνθρωπος ερχόταν...
Ο γιατρός ταράχτηκε κι άρχισε τις ερωτήσεις. Άρχισε να ψάχνει τις ημερομηνίες και να μετρά, ξανά και ξανά...κι ύστερα μου είπε "Ταιριάζουν οι ημερομηνίες. Αν ισχύουν όλα αυτά πρόκειται για ένα έμβρυο 5 εβδομάδων...το μόνο που με αποθαρρύνει είναι οι ορμόνες..Μα δεν έκανες δυο τεστ κι ήταν αρνητικά; Θα με τρελάνεις!!!!" μουρμούριζε μόνος του.
"Κάνε αιματολογικές εξετάσεις και βλέπουμε." Φεύγοντας μου είπε..."Ξέρω πως σε παρακολουθεί άλλος γιατρός μα αν μπορείς, θα ήθελα να με ενημερώσεις για τα αποτελέσματα κι αν είναι θετικά θα αλλάξω τον τρόπο που βλέπω την Ιατρική και θα πιστέψω πως τίποτε δεν είναι αδύνατο να συμβεί".

Τα αποτελέσματα ήταν θετικά. Ήμουν έγκυος στο λιοσποράκι! Μου είχε πάρει μόνο πέντε δύσκολους σκληρούς μήνες...και τα είχα καταφέρει.Το απίθανο αδιανόητο θαύμα είχε γίνει!


Ο γιατρός μου γύρισε από το ταξίδι και στο τηλέφωνο του το είπα κι έμεινε βουβός.Μετά μου είπε "Είσαι σίγουρη; Δώσε μου τιμές χοριακής" τις έδωσα κι ύστερα από λίγο ψιθύρισε "Συγχαρητήρια". Τηλεφώνησα και στον άλλο γιατρό να του πω τα ευχάριστα κι εκείνος μου είπε "Απίστευτο! Μετά από αυτό, τα έχω δει όλα.."

Θα κλείσω αυτό τη μεγάλη μεγάλη ανάρτηση με μια ακόμη τελευταία φράση. Όταν ο Γιώργος έγινε πια ενός έτους και σταμάτησε κι ο θηλασμός, περίμενα πια το σώμα να λειτουργήσει ξανά μα αντί για τον κύκλο ήρθαν τα παλιά συμπτώματα.Εφιδρώσεις, αϋπνίες, αμηνόρροια...Οι εξετάσεις έδειξαν τα γνωστά...το ΠΩΑ ήταν εδώ.Μιλήσαμε με τον γιατρό και μου είπε "Αυτό είναι τέλειωσε πάρτο απόφαση, από πάντα αυτό ήταν". Αρνούμουν να το αποδεχτώ και σκεφτόμουν πως είναι κάτι άλλο, μου ήταν αδιανόητη και πάλι η πραγματικότητα. Του απάντησα, "αν είμαι λοιπόν σε πρόωρη εμμηνόπαυση πως έγινε κι έκανα δεύτερο παιδί, πώς το λες αυτό;" Μου είπε "Το λέω θαύμα....Ίσως το παιδί σου να ήταν το τελευταίο σου υγιές ωάριο...Το σώμα σου ήταν σούπερ δυνατό και τα κατάφερε μόνο του, οπότε είναι ένα θαύμα.Έτσι το λέω!"

Αυτό κρατάω λοιπόν...το θαύμα. Ναι πιστεύω στα θαύματα γιατί τα έχω ζήσει.Τα έχω νιώσει.
Μα περισσότερο πιστεύω στο θαύμα του μυαλού μου, στην πίστη και στην προσήλωση στο στόχο.Στη σωστή διαχείριση. Στο να μην εγκαταλείπω το στόχο...Ο στόχος είναι το ζητούμενο κι είναι σημαντικός όσο η ίδια η ζωή, γιατί ο στόχος είναι η ζωή!

Στη δουλειά μου έμαθα πολλά μα το πιο σημαντικό...έμαθα να διαχειρίζομαι τη συναισθηματική πίεση κι αυτό κρατάω.Η πραγματικότητα μου είναι πια αυτή και δεν μπορώ να την αλλάξω, και πάλι πέρασα και περνώ από όλα τα στάδια της θλίψης ξανά και ξανά με άλλη περιοδικότητα βέβαια κι άλλη ένταση πια. Δεν νιώθω πια προδοσία, νιώθω ευγνωμοσύνη για αυτό το σώμα που στο τέλος της γονιμότητας του, έβαλε τα δυνατά του και τα καταφέραμε.
Ναι υπάρχουν στιγμές που νιώθω απέραντη κούραση με όλη αυτή την αλλαγή, με τις αυξομοιώσεις της διάθεσης, με τα έντονα σωματικά συμπτώματα, με την ορμονική υποκατάσταση, με το γεγονός πως πρέπει να αντιμετωπίσω προβλήματα υγείας που έχει μια γυναίκα πολύ μεγαλήτερης ηλικίας, με το να κάνω συνεχής εξετάσεις, με το ότι  το σώμα μου χρειάζεται μεγαλύτερη φροντίδα και φοβάμαι, φοβάμαι μην αφεθώ και μην πάθω κάτι και τα παιδιά και η ζωή...όλα τα φοβάμαι.
Ξαφνικά ήμουν 35 με ένα βρέφος κι ένα νήπιο και σε εμμηνόπαυση. Με τις ορμόνες να τρελαίνονται και το μυαλό να παίζει παιχνίδια...με την κατάθλιψη και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις να με περιμένουν στην γωνιά, όμως δεν τρελάθηκα, αντίθετα, έμαθα πολλά για εμένα.
Όχι δεν είναι εύκολο να ζεις με αυτό και σιχτιρίζω συχνά την τύχη μου ή την γκαντεμιά μου...κι έχω πάντα δύο πράγματα να αντιμετωπίσω.Την γονιμότητα και την υγεία.
Το γεγονός πως θέλαμε σαν κολασμένοι κι άλλο παιδί και δεν μπορέσαμε να το κάνουμε και το γεγονός πως το σώμα μου είναι πια  ευάλωτο χωρίς την ασπίδα των ορμονών και πρέπει να το φροντίζω γιατί δεν θέλω να πάθω κάτι και χάσω όλη τη δράση των χρόνων που έρχονται. Ναι φοβάμαι πολύ μην πάθω κάτι, μην προκύψει κάτι λόγω αυτού, μα ο φόβος είναι μικρός μπροστά στην αγάπη μου για τη ζωή και η αγάπη αυτή, με κρατάει σε δράση.

Από τότε που ήρθε στη ζωή ο Γιώργος δεν έχω αγοράσει λαχείο γιατί εκείνος ήταν το λαχείο μας, δεν θέλω τίποτε πια να μου δώσει η ζωή, θέλω να μην μου πάρει, το λέω συχνά αυτό...και για αυτό έχω κι εγώ ευθύνη οπότε με φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ. Εχουμε δυο υπέροχους γιους και έχουμε όλοι την υγειά μας κι όλα είναι καλά, έτσι σκέφτομαι.
Ναι το χάνω πολύ συχνά, ναι κουράζομαι και με πιάνει αυτή η φριχτή αυτολύπηση και δεν θέλω να μου είχε συμβεί, ναι θέλω πίσω τη φυσιολογικότητα μου κι εκείνον τον υπέροχο εαυτό που ζούσε στην άγνοια και την ηρεμία αυτής...μα...από την άλλη, αυτό είναι κι όπως συχνά λέω στις ομάδες μου, η διαχείριση μας, κάνει τη διαφορά σε αυτά που μας φέρνει η ζωή κι όχι η ίδια η ζωή ή οι αλλαγές της κι άλλωστε ναι! είμαι απόλυτα τυχερή που κατάφερα να αποκτήσω τους δυο μικρούς τύπους και πρόλαβα και που τελικά το θέμα αυτό είναι διαχειρίσιμο και δεν είναι κάτι πολύ περισσότερο σοβαρό που θα μου στερούσε πολλά κι αδιανόητα.
Ναι! μπορεί να άλλαξε λίγο η ποιότητα της ζωής μου, όμως είναι μια λατρεμένη, λατρεμένη ζωή!

Όλα αυτά είναι όπως τα έζησα εγώ. Πολλές γυναίκες τα βιώνουν λιγότερα έντονα και λιγότερα επώδυνα. Έχω πάρει απόφαση πια την πραγματικότητα μου και παρόλο που εδώ και χρόνια δεν είμαι σε άρνηση ακόμη καμιά φορά αδυνατώ να το πιστέψω. Μόλις  φέτος μοίρασα όλα τα ρούχα εγκυμοσύνης και όλα τα μωρουδιακά...και αποδέχθηκα πως εκείνο το τρίτο μικρό που είχαμε ακόμη και όνομα  έτοιμο για χάρη του....δεν θα έρθει ποτέ. Τουλάχιστον...όχι έτσι!

Τώρα πια ξέρω πως δεν είμαι μόνη και σε όλη αυτή τη διαδρομή είχα ανθρώπους που με στήριξαν αφάνταστα και γνώρισα κι άλλες γυναίκες που αγαπηθήκαμε και μοιραστήκαμε τις στιγμές απόγνωσης μας...ιδίως με μία που είναι κομμάτι της καρδιάς μου πια!
Αυτό που έμεινε είναι η επίγευση του κυνηγιού, ενός ονείρου που από το πιο απλό έγινε το πιο άπιαστο, το πιο δύσκολο,  το πιο τρελό μου.
Είναι η ζωή που σου στέλνει κάτι που δεν περιμένεις και την ώρα που κοιμάσαι μακάρια, το καράβι βουλιάζει και ξυπνάς  ξαφνικά στον ωκεανό και πρέπει να κολυμπήσεις για να μην παγώσεις και χαθείς.
Είμαι περήφανη για τον εαυτό μου, για το σώμα μου, που κατάφερε να μου χαρίσει ένα θαύμα και νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί αν δεν το ζούσα δεν θα ήξερα πως το μπορώ! Θαύματα γίνονται ναι! κάθε μέρα.
Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να μην πάρεις τα μάτια σου από το στόχο...Ο στόχος είναι το κίνητρο, η δύναμη, το κουράγιο!
Κι αν δεν γίνει δεν είναι γιατί δεν το θέλησες αρκετά, δεν είναι γιατί δεν το κυνήγησες σωστά...είναι γιατί δεν ήταν να γίνει, είναι γιατί αλλού ήταν το "μάθημα"! Μα, όποιο κι αν είναι το μάθημα...μην αφήσεις το όνειρο να χαθεί, χωρίς να το κυνηγήσεις. Έτσι λέω εγώ...το κυνήγι με κρατάει ζωντανή, το κυνήγι  πίσω από όλα εκείνα που φαίνονται μακρινά κι αδύνατα...μα ξέρω πως στη ζωή το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Το βλέπω κάθε μέρα στα μάτια του σαν μου λέει "σ' αγαπάω" όχι απλά "σ' αγαπώ" μα βαθιά με πατήματα γερά, με ένα "π" όλο ένταση, δυνατά "μαμά σ' αγαπάω"...
Φέτος στις 20 Ιούλη θα γίνει 7...Εκείνος, ο μικρός πολύτιμος άνθρωπος εκείνος που με έκανε να γίνω κυνηγός για να τον αποκτήσω...
Τώρα πια ξέρω πως δεν φταίω εγώ. Κανείς δεν φταίει ήταν στα γονίδια, στο DNA μου από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μου. Και ξέρω πως ο χρόνος που έζησα πριν  γίνω γονιός δεν ήταν σπαταλημένος. Ήταν μια υπέροχη επένδυση στη ζωή, στη σχέση μου, στην δουλειά, και στην εκπαίδευση  και στα 31 μου όταν έκανα το πρώτο μου παιδί, δεν ήμουν μεγάλη...ήμουν κοριτσάκι. Έπαψα να αναρωτιέμαι γιατί, γιατί, γιατί σε εμένα και δεν πονά πια τόσο πολύ, που δεν έχω το δικαίωμα να ξανανιώσω τη μητρότητα. Η περίοδος που συνέβησαν όλα αυτά επίσης δεν είναι τυχαία. Ήμουν ένα τόξο που τεντώθηκε τόσο που έσπασε.Έμαθα να αφήνω πάντα, αέρα...
Τέλος τα γηρατειά απέχουν πολύ κι ένα σύμπτωμα δεν σου στερεί τη νιότη ενώ η αίσθηση της σεξουαλικότητας είναι στο μυαλό μας πολύ περισσότερο από ότι στο σώμα μας κι ήταν ουσιώδες να τα διαχωρίσω αυτά στο κεφάλι μου και να θέσω το θέμα στον εαυτό μου σε μια ρεαλιστική και λιγότερο συναισθηματική βάση. Η ντροπή ξεπλύθηκε, η σιωπή έπαψε, μπορώ πια να μιλάω για αυτό και να είμαι ανοιχτή χωρίς να νιώθω πως κρύβομαι, πως κρατάω ένα βαρύ μυστικό.
Μου πήρε πολύ χρόνο και προσπάθεια για να τα αποδεχθώ και να τα καταλάβω αυτά μα να τώρα πια στέκομαι στο τέλος μιας αγωνιώδους διαδρομής...κι είναι υπέροχα!


Σκεφτόμουν καιρό να κάνω αυτή την ανάρτηση, να μην την κάνω, ήμουν διχασμένη και μου έδωσαν κουράγιο δυο γενναίες γυναίκες που πήραν πρώτες το ρίσκο.
Πρώτα η Ελπίδα από το 2boys and Hope και πρόσφατα η  Ελίζα από το off to a nation of two  με τις υπέροχες αναρτήσεις τους, που πραγματικά με διακίνησαν και με συγκίνησαν βαθιά. Σας ευχαριστώ κυρίες μου, είστε θησαυροί!
Σας ευχαριστώ και εσάς αγαπημένοι μου. Σας ευχαριστώ προκαταβολικά για όλα αυτά τα πολλά, που διαβάσατε...μέχρι τέλους, σε αυτή την τόσο μεγάλη ανάρτηση! Όσα σκέφτεστε, θετικά ή αρνητικά, με βοηθούν  γιατί τα νιώθω σαν αίσθηση ζεστή να με τυλίγει...κι αν είστε κυνηγοί μην σταματάτε, εφόσον το κυνήγι αξίζει κι έχει νόημα,  αν πάλι γνωρίζετε κάποιες γυναίκες που ζουν κάτι το τόσο δύσκολο, σε νεαρή ηλικία,  μην μιλάτε, δεν υπάρχουν οι σωστές λέξεις. Καλύτερα ακούστε, νιώστε, αγκαλιάστε κι αποδεχτείτε...Η σιωπηλή μου Κατερίνα...εκείνη τη δύσκολη ημέρα, έγινε η νονά του Γιώργου! Η πνευματική του μαμά...

Καλημέρα, λοιπόν! Οδεύουμε προς την μεγάλη ημέρα των γενεθλίων του και ο ανθρωπάκος είναι τρισευτυχισμένος...κι εμείς μαζί του, πάντα και για πάντα!
                                                                                        Κατερίνα


Υ.Γ. Αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε την επεισοδιακή του γέννηση εδώ "Η Γέννηση ενός Ήλιου"... γιατί αυτός ο τύπος είναι τελικά πολύ ζόρικος!

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Κοίτα με...

Οι τελευταίες ημέρες έχουν πολύ ησυχία και μια αναμονή του μικρού μας...που έρχεται κι έχουμε στο σπίτι μας χαρά μεγάλη.
Θα τον υποδεχτούμε σήμερα το απόγευμα και κάναμε τα αγαπημένα του...




...λουκουμάδες, λουκουμαδάκια, λουκουμαδίνια σε όλες τις γεύσεις...και περιμένουμε να δούμε φάτσα χαράς!


Ο Άγγελος ζει στιγμές έντονης μοναξιάς όταν είναι σπίτι κι ο μπαμπάς του φρόντισε να του βάλει στο γραφείο μαζί του, ένα μικρό τραπεζάκι για να φτιάχνει τις κατασκευές του εποπτεύοντας τον...


Τα απογεύματα τα περνάμε συνήθως οι δυο μας με διάφορους τρόπους. Ο πιο αγαπημένος είναι τα χαρτιά...Φτιάχνουμε βραδιές "αγωνίας" λοιπόν και τις ζούμε εντονότατα, μιας κι είμαστε κι οι δυο εξαιρετικά ανταγωνιστικοί!
Κανονικά χαρτόμουτρα δηλαδή...για δέστε χαρτί που έχω...κάποιος θα νικήσειιιιι.


Στη θάλασσα δεν με ακολουθεί γιατί βαριέται και προτιμά να πηγαίνει με τους φίλους του ποδηλατότσαρκες...πάει μεγάλωσε...Αυτό βέβαια μου έδωσε μια αβάντα και φέτος για πρώτη φορά μετά από 11 χρόνια πήγα μόνη μου στη θάλασσα...Καταπληκτικό!

 
Πήρα μια τσάντα κι έβαλα μέσα...μετρήστε αντικείμενα, μια πετσέτα, ένα αντηλιακό, ένα νερό, δύο βερίκοκα και το βιβλίο μου και πήγα για μπάνιο...Το συναίσθημα απίθανο!Ανάλαφρη χωρίς να κουβαλάω όλα εκείνα τα απίθανα συμπράγκαλα, ρακετοκουβαδακοστρώματοφουσκωτά, πετσέτεςδιπλέςτριπλές, σάντουιτσμπισκοτοφρουτογλυκκαλμυρο...ότι να'ναι...Ελεύθερη!!!

Έβαλα το ράδιο στη διαπασών σαν να ήμουν έφηβη κι έπαιζε αυτό το κομμάτι..."κοίτα με για να γενώ, δυνατός σαν τη φωτιά..." Τι στίχος!
Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα πως ήμουν ολομόναχη, στ' αλήθεια μόνη...Δεν το πίστευα. Σαν να μην ήξερα τι να κάνω με τόση ηρεμία.


Ξάπλωσα στην άμμο και διάβασα, διάβασα, διάβασα χωρίς σταματημό  κι όταν σήκωσα το κεφάλι από το βιβλίο, απλά κοίταζα τριγύρω παραζαλισμένη από τη χαλάρωση...Πόσο παράξενο κι απρόσμενο δώρο.


Ο αέρας στα μαλλιά, τα σχέδια στο κεφάλι, τα όνειρα στην καρδιά...και μια ζωή που είναι να'ρθει...


Έστω και μια ώρα να έχω κενό από τις υποχρεώσεις μου, τρέχω στη θάλασσα. Ο άνεμος κι  η θαλασσινή ανάσα μου χαρίζουν ηρεμία και καθαρότητα σε κάθε μπερδεμένη σκέψη.


Και μιας και για φέτος οι ομάδες μου ολοκληρώθηκαν μέσα στον Ιούλιο είπα να φτιάξω κάτι απλό για αποχαιρετιστήριο δώρο...κι έφτιαξα σελιδοδείκτες.


Οι σελιδοδείκτες έχουν μεγάλη σημασία για εμένα, γιατί είναι σύντροφοι σε απίθανα, μοναχικά, βιβλιοταξίδια κι έχω πολλούς συνήθως αυτοσχέδιους ή δώρα των παιδιών που αγαπώ πολύ κι είναι από σχολικές τους κατασκευές. Παλιότερα είχα δει στο blog της Σοφίας από το Share your likes μια ιδέα και την έβαλα στην άκρη του μυαλού μου για να την κάνω αν δοθεί η ευκαιρία...και δόθηκε! Δεν είναι ακριβώς το ίδιο μα η ιδέα βασίστηκε σε εκείνη την ανάρτηση.

Μια εύκολη κατασκευή που μπορεί να δώσει μεγάλη χαρά γιατί ο σελιδοδείκτης μπορεί να έχει μέσα ότι θελήσει να βάλει ο καθένας μας, από φωτογραφίες και  στίχους όπως έβαλα εγώ, μέχρι λογάκια κάθε λογής, ή αποξηραμένα λουλουδάκια και στη συνέχεια κάνουμε πλαστικοποίηση, κόβουμε κι έτοιμος, για τα καλοκαιρινά διαβάσματα, σε μακρινές αμμουδιές.

 

Δεν χαλάει, δεν βρέχεται κι έχει την ιδιότητα να χαρίζει πάντα ένα χαμόγελο και μια σκέψη σε αυτόν που θα τον κοιτάζει...

 Η ομορφιά συνεχίζει να είναι τριγύρω και να μας ιντριγκάρει. Μαζεύω ξερά κλαδιά και αγριολούλουδα και στολίζω με την κάθε ευκαιρία...Το να φροντίζω το σπίτι με χαλαρώνει και μου χαρίζει, ηρεμία και μια αίσθηση ασφάλειας.


Σχεδιάζω για το μέλλον και σκέφτομαι και κατασκευάζω και αναπαλαιώνω παλιά έπιπλα για το νέο μου χώρο. Έχω ένα βουνό πράγματα που πρέπει να ολοκληρώσω κι όταν να σκέφτομαι με πιάνει τρέλα κι η καρδιά μου βροντοχτυπάει από το άγχος...μα είμαι χαρούμενη που μπορώ και το ζω και το ονειρεύομαι, όλο αυτό τόσο έντονα...

Ο Χειμώνας που θα έρθει θα είναι διαφορετικός και θα χρειαστώ καλή προετοιμασία, την οποία κάνω τώρα. Υπάρχει ένας εαυτός που θέλει να τα παρατήσει όλα και να ζήσει τελείως ανέμελα το καλοκαίρι κι υπάρχει κι ένας εαυτός που παλεύει καθημερινά με τα πρέπει και τις υποχρεώσεις και κλείνει, κλείνει, κλείνει...γιατί οι εκκρεμότητες πρέπει να κλείνουν!Κι οι δυο εαυτοί μου είναι τόσο χρήσιμοι. Ο ένας γκαζώνει κι ο άλλος φρενάρει κι οι δυο μαζί είναι η ισορροπία μου.

Μπαίνουμε στην μαγική εβδομάδα που στο κλείσιμο της,  ο μικρός μας έχει τα γενέθλια του. Περιμένουμε με λαχτάρα την ημέρα αυτή.
Μα μέχρι τότε περιμένουμε εκείνον να γυρίσει από την κατασκήνωση κι ύστερα θα ξαμοληθώ με τα μικρά μου ξωτικά στα κύματα και στις θάλασσες, τα μαγικά δειλινά και θα τους κοιτάζω μαγεμένη να ονειρεύονται μιλώντας στον άνεμο και χορεύοντας στο κύμα...


...θα τους κοιτάζω με όλη μου την δύναμη "...για να γενούν, δυνατοί σαν τη φωτιά κι όμορφοι σαν δειλινό να μου κλέψουν την καρδιά..."
Θα τους παρακολουθώ από μακριά χαμογελώντας αχνά, παντοτινός φρουρός τους,  με τα πόδια βουτηγμένα στην άγρια  θάλασσα και θα ακούω τις μαγικές τους φωνές να μου φωνάζουν στον άνεμο: "Μαμάααα. Κοίτα με. Κοίτα με!" καθώς θα τρέχουν γελώντας προς τα κύματα... κι  εγώ θα τους κοιτάζω...


...όμορφους σαν δειλινό κι ας μου κλέψουν την καρδιά...και δεν με νοιάζει, ας μου την κλέψουν, έτσι κι αλλιώς δική τους είναι...
Ω πόσο λατρεύω αυτή τη μικρή πελώρια, φράση των παιδιών..."Κοίτα με". Σαν το κάθε τι που κάνουν, κάθε μικρό κι ανόητο πραγματάκι, κάθε ασήμαντο και χαζό...να είναι ανδραγάθημα. Κάτι που αξίζει να κοιτάζω.
Γιατί στην ζωή τους τίποτε δεν είναι ασήμαντο, τίποτε δεν είναι σπατάλη. Όλα, όλα είναι σημαντικά, γιατί έχουν άλλες προτεραιότητες.
Γι 'αυτό "Κοίτα με, κοίτα με να κάνω τη ζωή σημαντική, κοίτα με να δίνω αξία σε στιγμές μοναδικές και μάθε από εμένα μαμά...Κοίτα με...για να γενώ δυνατός σαν τη φωτιά"!

Ετοιμαζόμαστε για την μεγάλη υποδοχή του μικρού μας...
Καλημέρα αγαπημένοι κλέβω έναν τέλειο μικρό μελένιο λουκουμαδάκο και την κάνω!


Πρέπει να προλάβω. Δευτέρα πρωί κι η ζωή τρέχει. Έρχεται και το λιοσποράκι μας κι είμαστε υπ΄ ατμόν.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα λοιπόν!!!
                                                                                           Κατερίνα